Uraz'ın Anlatımıyla;
Hayat'ı hasteneye getirmiş bekliyorduk. Şu an da doktorlar tüm tetkikleri yapmak için onu götürmüştüler. Hayat'ın annesi ve babası yolda gelmek üzereydiler. Ben ve Sarp yani Hayat'ın en küçük abisi hastanedeydik diğerleri yani Volkan Barlas ve Kuzey o adamı dövmeye gitmişlerdi.
"Sen niye gitmedin öldürmesinler." deyip Sarp'a baktım kardeşler arasında en sakini Sarp'dı, benden adresi istediğinde adresi ve adamın fotoğrafını ona atmıştım dövmeye gideceğini düşünüp.
"Ben gittim dövdüm ben buraya giderek abimler bide Kuzey gitti bı güzel onlarda dövsünler."
"Yani dövsünler dövsünlerde üçü çok sinirli tek bırakmak biraz mantıksız değil mi?" dememle hafifçe gülmüştü.
"Gitsem bile emin ol uğraşamam onlarla az önce polisi aradım zaten biraz sonra hepsi hop karakola düşer." demesiyle güldüm. "Biraz kafa dinleyelim." demesiyle başımı salladım.
"SARP!! SARP OĞLUM HAYAT NEREDE?" diye bağırıp korkuyla Hayat'ın annesi (Ayla) ve babası (Sinan) gelmişti.
Sarp onların yanına gidip ilk onları sakinleştirmişti daha sonra beni çağırdıkları için bende gittim.
"Oğlum ne oluyor lütfen anlat." deyip bana bakan Hayat'ın babası ile başımı salladım.
"Ara sokakta bı adam Hayat'ı sıkıştırıyor Hayat yolda hırkasını düşürüyor sınıf arkadaşı Ali'de hırkayı vermek için peşinden gidiyor işte o adamın Hayat'ı duvara sıkıştırdığını zorla öpmeye çalıştığını görüyor. Gidip adamı itiyor adam ise kaçıyor. Sonra ben gittim oraya Hayatla buluşacaktık tek gelemsin diye gidince bana anlattılar Hayat'ı sakinleştirip eve getirdim. Demir ve Derin adında iki arkadaşımı aradım geldiler. Derim Hayat'ın yanında kaldı benle Demir gidip o adamı aynı yerde bulunduk yanında bir kaç kişiyle işte kavga ettik Hayat arayıncada hemen geri sizin eve döndük. Arkadaşlarım gitti sonra Barlas geldi yüzümü sorunca da Hayat olanları anlattı haliyle Barlas'da sinirlenip bağırmaya başladı Hayat'a. Benle Barlas tartışırkende Hayat bayıldı. Şimdide de yüksek ihtimalle oğullarınız karakolda o adamı dövmeye gittiler çünkü." deyip onlara baktım Hayat'ın annesi geçirdiği şokla bayılmıştı. Sarp hemşire çağırıp annesiyle gitmişti ben ve Hayat'ın babası tek kalmıştık.
"O adamı yaşatmayacam kimse benim kızıma bu korkuyu bu durumu yaşatamaz beni anlıyor musun?" demesiyle başımı salladım.
"O ite hayatının sonunu yaşatacam. Ben şimdi Hayat'ın doktoruyla konuşup ve eşime bakacam daha sonra karakola geçecem kızım sana emanet teşekkür ederim bu arada."
"Ne demek." dememle başını sallayıp koluma iki kere vurduktan son gitmişti.
Çalan telefon sesiyle cebimden çıkardım. Hayat'ın abisi Yiğit arıyordu. Ne diyeceğimi bilemeyip telefonu meşgule verdim. Aramanın gitmesiyle karşıma kendi fotoğrafım çıkmıştı. Onun duvar kağıdında ben vardım...
Şifreyi girmemle telefon açılmış rehberde ben çıkmıştım beni arayacaktı. Demek bu olay olurken beni arayacaktı yetişememişti o it izin vermemişti.
Öfkem yeniden gün yüzüne çıkarken sakin olmaya çalıştım. Rehberden çıkamamla ana ekrandan Hayatla olan fotoğrafımızı gördüm. Çok çok güzeldik... Gözleri bile gülüyordu ama bugün bugün bu gözlerinde ki ışık gitmişti. O hıçkıra hıçkıra ağladıkça kalbime bıçak saplanıyordu.
Gelen mesajla kimin attığına baktım.
Aşk abim Yiğit: Prensesim bu telefon niye açılmıyor?
Aşk abim Yiğit: Daha sonra bunun hesabı sorulacak ona göre yanağını ısıracam haberin olsun o yüzden kilo al.
Aşk abim Yiğit: Seni çok özledim abicim.
Aşk abim Yiğit: Anlaşılan ders çalışıyorsun o zaman ben sana güzel haberi vereyim bilet kesecem yanına gelmek için haberin olsun daha günü belirlemedim ama en kısa sürede oradayım.
Aşk abim Yiğit: Seni çok seviyorum kardeşlerin en güzeli🖤
Mesajlara eklemeden telefonu kapatarak tekrardan cebime koydum. Aradan yarım saat geçmiş sonunda Hayatı normal odaya koymuşlardı. Yorgunluk ve stresten bayılmıştı. İyi olacaktı ona iyi bakacaktım. Şimdi ise Hayat'ın önüne oturmuş saçlarını okşuyordum yüzü dudakları hâlâ solgun renksizdi ağlamaktan olan göz kapaklarının şişikli kendini belli ediyordu.
Saçlarını okşayıp saçlarına dudaklarıma ve de boynuna öpücük kondurdum. Onu görünce rahatlayacağımı düşünmüştüm ama olmamıştı hâlâ kendimi kötü hissediyordum onu koruyamadığım için bu hâlde olduğu için...
Kapı çalmış içeriye Sarp ve Ayla teyze gelmişti. Yerimden kalkıp camın önüne geçmiştim. Ayla teyze Hayat'ın saçlarını okşarken bende doktorun dediklerini Sarp'a anlatıyordum.
"Yani anlayacağın stersten uzak durup sağlıklı beslenmesi gerekiyor."
"Ooof of daha kötü bir şey çıkmamış ya bunada şükür. Evde yemesi kesilmişti yani eskisi kadar yemiyor ders çalışıyordu ben bazen ona geceleri sandviç yapıp götürüyordum meyvesidir sütüdür ben ya da annem ona çıkarıyorduk ama demek yetmiyormuş."
"Yetmiyor öğünlerini düzgün yapması gerekiyor reçete bende ilaç yazdı doktor vitamin vs onları birazdan gidip alırım." dememle Sarp kabul etmemiş reçetenin fotoğrafını babasına atmış gelirken almalarını söylemişti. Şimdi ise Sinan amca Volkan Barlas ve Kuzey gelmiştiler zaten o sırada da Hayat uyanmıştı.
Hayat'a olanları anlatmış Sinan amca ise korkmaması gerektiğini o itin hapse gireceğini söylemişti. Hepsi Hayat ile ilgilenirken ben ve Barlas camın önünde kenarda onlardan uzaktaydık. Açıkçası ben Hayat'ın babasından çekindiğim için yanlarına gitmiyordum Barlas ise kendini suçladığı için gitmiyordu. Bana bakmasıyla bende ters ters ona baktım şeytan diyor yapıştır bi tane yüzüne.
"Ne bakıyorsun?" diyerek kendimi tutamayıp konuştum.
"Sanane."
"Sananeymiş."
"Gitsen mi artık ailecek kalsak."
"Oldu sonrada kızı yine hastaneden toplayayım değil mi?"
"Sinirlerimi bozma benim ben onun abisiyim ben ona asla zarar vermem."
"Gördük bir kaç saat önce sinirine hakim olamayıp kızı korkutan bağıran sendin yalnız." dememle bana bı adım yaklaşıp kaşlarını dahada çattı.
"Almayayım senin ayağımın altına annemler çıksın özür dileyecek işte ayrıca bugün gözüme dahada girdin kardeşimi korudun ama bana vurup itmenin karşılığı olacak haberin olsun." demesiyle başımı salladım.
Allah'ın dengesizi.
"Anne baba siz hepiniz eve geçin isterseniz Adenle Duygu karakoldan çıkıp eve geleceklermiş. Bende Hayatla konuşayım serumu bitsin geliriz." demesiyle Kuzey itirazlara başlamıştı yok neymiş Hayatla kalacakmış falanda filan. Bu çocuk itiraz prensiydi herhalde aq her şeye bir şey buluyor ama yani aferin Hayat'ı Barlas'la tek bırakmak istememesini tebrik ediyorum. Ama yani sevgilime da yapışmasın tamam kardeşim ikizsiniz ama yani az mesafe az mesafe.
Çalan telefonla Hayat'ın telefonunu cebimden çıkardım. Yiğit arıyordu.
"Kim?" demesiyle ona baktım.
"Yiğit abin iki keredir arıyor mesajda attı konuş istersen."
''Sen konuşsan ben daha fazla anlatmak istemiyorum artık." demesiyle başımı salladım ve aramayı yanıtladım.
_Alo.
_Alo Hayat orada mı?
_Yiğit abi benim Uraz ııı Hayat burada ama telefonla konuşabilecek güçte değil.
_Nasıl değil siz neredesiniz?
_Hastanedeyiz.
_Ne, ne hastanesi ne oluyor kardeşim iyi mi?
_İyi sadece baygınlık geçirdi ve yeni uyandı.
_Neden geçirdi ne oluyor o ailesi yüzünden mi?
_ Hayır sadece tatsız bi mesela oldu ııı Hayat'ı yolda bi it sıkıştırdı falan filan telefonla konuşulabilecek bı mevzu değil.
_S*kerim onun belasını Hayat iyi mi şimdi bir şey yapmış mı peki?
_İyi iyi daha iyi sadece öpmeye kalkmış.
_Aq onun ben ben hemen oraya gelecem yarın İstanbul'da olurum kardeşim sana emanet Uraz en ufak şeyde bana yaz şimdi hemen bilet kesmem gerekiyor.
_Tamam abi iyi yolcular.
_Teşekkürler ha Uraz müsait olunca Hayatla birlikte beni görüntülü arayın en azından göreyim onu.
_Tamam abi
diyerek telefonu kapattım. Barlas "Artık hepinizi çıksanız Hayatla özel olarak konuşmak istiyorum." dediğinde diğerleri gibi tam odadan çıkacaktım ki Hayat'ın seslenmesiyle ona döndüm.
"Uraz."
"Söyle sevgilim."
"Sen kal." demesiyle Barlas'a baktım. Yanlış anlamayın onun onayını beklemiyorum sadece tepkisini merak ediyorum. Hayat dedikten sonra bu odadan ölsem de çıkmam zaten.
Diğer herkes odadan çıkmıştı.
Barlas "Hayat güzelim niye yani benden korkuyor musun sana zarar vermem ki?" diye konuşunca açıkçası üzülmüştüm. Hayat'a olan düşkünlüğünü zaten biliyordum ama yinede sinirini kontrol etmeliydi.
"Hayır korkmuyorum, sadece Uraz'ın burada kalmasını istiyorum onun yanında daha rahatım." demesiyle Barlas bana bakıp başını sallamıştı.
"Peki peki öyle olsun." deyince onlardan uzaklaşarak pencerenin önüne geçtim. Barlas ise yatağa Hayat'ın yanına oturup Hayat'ın elini tutmuştu.
"Hayat güzelim benim sen benim kardeşimsin sen canımdan bi parçasın ben sana nasıl kızabilir seni üzebilirim ki? Ben ben sadece çok sinirlendim ve kendimi kontrol edemedim seni korkuttuğum için özür dilerim. Yemin ederim çok pişmanım abicim ama ne yapayım duyunca kan beynime sıçradı senin ağzından çıkan bı lafla o iti öldürmek istedim. Özür dilerim Hayat benim senin saçının bi teline bir şey olacak diye korkarken bu durum bu durum anla işte kötü oldum." demişti Hayat'ın gözünden akan yaşı silerek ona sarıldı.
Aklıma vefat eden küçük kız kardeşim gelmişti. Hayat'a her baktığımda onu görüyor gibiydim belkide Hayat'ı tanıdığım zaman ona beslediğim şefkatim bu yüzdendi.
Kendime gelerek gözümden akan yaşı silip arkama dönerek dışarıyı izlemeye başladım.
Bugün sanki bı ömür gibi geçmişti ve yaşadığım korkunun hiçbir tarifi yoktu.
"Abi ııı şey sen çıkış işlemlerini halledene kadar ben Uraz ile konuşsam." diyen Hayat ile onlara doğru döndüm Barlas bir şey demiyerek başını sallayıp çıkmıştı.
"Gelsene." diyen Hayat'ın yanına gidip Barlas'ın kalktığı yere (yatağa) oturdum. Hayat elini yüzüme koyarak baş parmağını gözümün altına gezdirdi.
"Gözlerin kızarmış diyerek konuştu." gözlerine öpücük kondurdum.
"Olabilir seninkide kızarmış."
"Uraz acıyor mu?" diyerek parmağını dudağımın kenarına doğru indirdi. Yumruk yediğin zaman biraz kanamıştı tabi silmiştim ama yinede yara tutmuştu.
"Senin ağlaman kadar değil."
"Özür dilerim."
"Artık dileme çünkü senin bir suçun yok bu yaşanan kâbusu unut."
"Denicem senin için benim için bizim için."
"Dene güzelim kendin için dene." dedim ona dahada yaklaşarak elimi beline koyup okşadım ona sıkıca sarılıp hastane korkusuyla karışan ama hâla mis gibi kokan kokusunu içime çektim.
"Uraz." diyerek geri çekilmişti.
"Söyle güzelim?"
"Öpeyim mi geçsin?" deyip dudaklarıma bakmasıyla hafifçe güldüm.
"Öp güzelim öp ki tüm yaralarımız geçsin." dememle dudaklarıma öpücük kondurmuştu, dudaklarımızı ayrılmış ama buna rağmen benden uzaklaşmamıştı.
"Sen öpmeyecek misin?" demesiyle güldüm.
"Öpmem mi?" diyerek dudaklarına yapıştım elindeki seruma dikkat ederek sert bi şekilde onu öptüm. Başı geriye gitmiş başını yatak başlığına yaslamıştı. Dudaklarını ve boynunu öptükten son geri çekilip ona baktım.
"Oldu mu Hayat Hanım." dememle gülüp "Oldu Uraz Bey." demişti. Saçlarını geriye atıp bileğimde olan onun ama benim olmuş tokayla saçlarını topladım.
Burnuna ve eline öpücük kondurmamla kapı çalınıp açılmıştı.
Bizim yaşadığımız tüm güzel an buraya kadardı galiba ndjxndn.
Barlas ve bi hemşire gelmişti Barlas bizi süzerken ben onu takmadan Hayat'a bakıyordum. Hemşirenin serumu çıkarmasıyla Hayat'ı kucağıma aldım.
"Ben taşırım kardeşimi." diyen Barlas ile gıcık bir şekilde güldüm.
"Ben taşıdım işte sevgilimi." deyip çok şükür sonunda hastane odasından çıkabilmiştik. Barlas arkamızdan söylene söylene gelirken Hayat gülüyordu.
''Hayırdır Hayat Hanım çok hoşunuza gitti galiba?" diye sordum.
"Gitti gitti gitmez mi?" demesiyle Barlas'da gelmiş hep birlikte asansöre binmiştik.
"Bu arada yarın Yiğit abin gelecek haberin olsun bide eve geçince onu görüntülü arayacaz." dememle Hayat başını sallamıştı.
Şaşırmayacaksınız ama ben yine söyleyeyim Barlas yine söyleniyordu. "Bı o eksikti gelsin tabi gelsin." demişti.
Bu bölümünde sonuna geldik düşüncelerinizi alimm bakimmm.
⭐⭐⭐