<ពួកយើងលែងគ្នាទៅ~~> ក្ដុក!!
<ទេ! បងមិនលែងទេ..ថេយ៍វាយបងឲស្លាប់ទៀតក៏បងមិនលែងដែរ> នាយចាប់ផ្ដើមញ័រដៃប្រហោងពោះបុិនពាង គេក្រវីក្បាលឡើងតតាត់~ គេស្រឡាញ់ថេយ៉ុងថ្នាក់នេះតើឲលែងយ៉ាងមិច?
<ហ្ហឹក!~ ហើយទុកអូនធ្វើអីបើបងមិនស្រឡាញ់អូនដដែល? បងទៅយកស្រីបងទៅ នាងប្រហែលជាល្អជាងអូន ស្អាតជាអូន សុភាពជាងអូនទើបធ្វើឲបងទៅស្រឡាញ់នាងម្នាក់ទៀត!~>
<ទេ បងស្រឡាញ់ថេយ៍បងស្រឡាញ់ថេយ៍ខ្លាំងណាស់ យើងកុំលែងគ្នាអីណា៌បងសូមអង្វរ>
<ហឹស-ហ្ហឹកៗ?..ស្រឡាញ់? តើពាក្យស្រឡាញ់បងពោលចេញពីជ្រុងណាស់ បងមិនបានស្រឡាញ់អូនទេ ព្រោះបើបងស្រឡាញ់អូនមែនបងក៏មិនមែនមានចិត្តទៅលើជនទី3ឡើយ~> តើឈឺណាស់ដឹងទេ? គេយំលាយសើច! ដល់ដំណាក់កាលនេះវាអស់ថ្លែងពីអារម្មណ៍ទៅហើយ។
<ទេបងស្រឡាញ់ថេយ៍ណាស់ បងមាននាងមែនតែបងមិនដែលមានគំនិតចង់បែកពីថេយ៍នោះទេ មេត្តាកុំលែងគ្នាអីណាបងសូមអង្វរ>
ផាច់!~ មួយកំភ្លៀងសារជាថ្មីនៅកន្លែងដដែល។
<ថោកទាប~ ខ្លួនមួយតើចង់បានប៉ុន្មានទើបឆ្អែតឆ្អន់ហា៌?..ពួកយើងលែងគ្នាទៅ ពេលនោះលោកនឹងបានសប្បាយចិត្តមានសេរីភាពគ្រប់គ្រាន់ វិលទៅរកចរឹកព្រាននារីរបស់លោកដូចកាលពីមុនវិញ កុំឲពិបាកទើសទាល់ដោយសារខ្ញុំ>
<ហ្ហឹក~ ថេយ៍បងសូមទោស! ពួកយើងកុំលែងគ្នាអី បងសូមទោសអូន..កុំលែងគ្នាអីណាអាណិតបងផងទៅ> ដោយអស់លិទ្ធភាពឃើញថេយ៍បង្រុងនឹងដើរចេញ នាយចាប់លត់ជង្គង់ចុះ សម្រក់ទឹកភ្នែកចំពោះមុខរាងតូចមួយរំពេច, ដូចសម្ដីគេអញ្ចឹង គេមានសុីអ៊ុនមែនពិត តែក្នុងចិត្តគេមិនដែលចង់បែកពីប្រពន្ធស្របច្បាប់ម្នាក់នេះម្ដងណាទេ។
<ហ្ហឹកៗ~ពីដើមមកអូនស្អប់មនុស្សចរឹកព្រាននារីណាស់..ប៉ុន្តែសម្រាប់បងអូនបែរជាសុខចិត្តបើកបេះដូងទទួលយក..ប៉ុន្តែបងបានធ្វើឲអូនខកចិត្តខ្លាំងណាស់ជុងហ្គុក~>
<បងខុសហើយប្រពន្ធសម្លាញ់~ ហ្ហឹក..អូនកុំទៅចោលបងអីណា៎ថេយ៍ណា៌~ លើកលែងឲបងម្ដងទៅ..បងសូមអង្វរ បងលែងហ៊ានទៀតហើយ បងស្រឡាញ់ថេយ៍ខ្លាំងណាស់កុំទៅចោលបងអី-អ្ហឹកៗ~ បងសូមអង្វរ~> នាយថាបណ្ដើរយំអោបយើងប្រពន្ធបណ្ដើរ មើលទៅបើអ្នកមិនដឹងថាល្អសើច ប៉ុន្តែធាតុពិតគេភ័យស្ទើរតែស្លាប់ទៅហើយ។
<សម្ដីបងលើកណាក៏បែបនេះ សូមទោសៗប៉ុន្តែមិនដែលកែម្ដងណាទេ>
<ប៉ុន្តែលើកនេះបងសូមឱកាសពីអូន បងនឹងបែកគ្នាជាមួយនាង សូមតែម្យ៉ាងកុំទៅចោលបងអី..អ្អឹកៗ!..អូនវាយបងមកជេរបងមក អ្វីក៏បានដែលធ្វើឲអូនសប្បាយចិត្តបាត់ខឹងបង បងព្រមឲអូនធ្វើដាក់គ្រប់យ៉ាង>
<ហ្ហឹក-អ្ហឹកៗ~> ដល់ដំណាក់កាលនេះអស់ពាក្យនិយាយ មិនដឹងថានិយាយអីទៅមុខទៀត, ចង់ទៅរៀបខោអាវចាកចេញក៏មិនកើតបើជើងនាយអោបលុតជង្គង់ជាប់ រឹតតែធ្ងន់.កគេស្រឡាញ់នាយខ្លាំងណាស់ប្រហែលជាចាកចេញមិនកើតនោះទេ។
<ថេយ៍និយាយជាមួយបងមួយម៉ាត់មក កុំស្ងាត់អី..អ្ហឹក!..បងដឹងខុសហើយ បងលែងហ៊ានទៀតហើយ កុំលែងលះអីណាអូនណា៌..បងអង្វរ បងលើកដៃសំពះអូន ឲបងក្រាបសំពះអូនក៏បងព្រមដែរ>
<....> ស្ងាត់ជំនួសឲការសម្លឹងមុខនាយដោយកែវភ្នែកមិនដាច់ចិត្ត។
<ថេយ៍?~~>
<ហា៌?*~> រាងតូចដែលស្លុងអារម្មណ៍មុននោះចាប់ផ្ដើមភ្ញាក់ខ្លួនព្រឺតមកវិញនៅពេលដែលជុងហ្គុកចូលមកប៉ះស្មា តាមតែធាតុពិតគេស្រមើស្រមៃសោះ, គ្មាននាយដែលលុតជង្គង់អង្វរគេ, ហើយក៏គ្មានគេដែលសូមនាយលែងលះ!
<អូនកើតអីមិចក៏យំខ្លាំងម្ល៉េះ? នៅមានទៀតម្ដេចមិនបើកភ្លើងក្នុងផ្ទះ? > តាមពិតគេទើបតែដើរចូលមកហើយគួសស្មាខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។
<សឺត~ មិ-មិនអីទេ អូនគ្រាន់តែភ្លេចប៉ុណ្ណោះ> រាងតូចលើកខ្នងដៃជូតវាសទឹកភ្នែកមុននឹងស្រដីទៅកាន់នាយបន្ត÷
<ម៉ោងស្មើរនេះទៅហើយបងទើបមកពីណា?>
<..ធ្វើការ!~> លេសរបស់នាយមានអ្វីក្រៅពីធ្វើការនឹង។
<ធ្វើការដល់ម៉ោង12យប់រាល់ថ្ងៃនឹងហេ៌?>
<ថេយ៍~ បើចង់ឈ្លោះបងមិនឈ្លោះទេ បងហត់ណាស់> នាយចាប់ជ្រួញចិញ្ចើមបង្អូសសម្លេងជាការធុញថប់ មុននឹងទាញកន្សែងពោះគោចូលបន្ទប់ទឹកបាត់។
<សឺត!~ ចាត់ទុកថារូបនេះអូនមិនបានឃើញទៅចុះ អូនសុខចិត្តធ្វើល្ងង់ព្រោះអូនមិនបានឃើញខ្លួនឯង~> ថេយ៍ស្រដីឡើងម្នាក់ឯងសម្លឹងមើលរូបលើអេក្រង់ទូរស័ព្ទ, ត្រូវហើយគេមិនរករឿងឡើយ កុំឲថាត្រចៀកសរជឿអ្នកដទៃ..ម្យ៉ាងគេម្ដេចនឹងអាចចិត្តដាច់ដល់ម្លឹង?
.....
1ខែក្រោយ~
វាគ្មានអ្វីផ្លាស់ប្ដូរនោះទេ វានៅតែដូចដើមទាំងអស់ ពួកគេនៅតែទាក់ទងគ្នា ចំណែកថេយ៉ុងក៏ឧស្សាហ៍ឈ្លោះជាមួយនាយ។
ទឹង!~
ភ្លាមៗសម្លេងលោតឆាតក៏ចូលក្នុងទូរស័ព្ទរបស់ថេយ៍~
"សួស្តី ឯងភ្លេចយើងហើយមែនទេ? យើងគឺ Foxx_A"
ថេយ៉ុងត្រឹមចូលមើលប៉ុន្តែមិនបានចុចតប ក៏ប្លែកដែរព្រោះគណនីយបាត់មុខឡើង1ខែទើបបង្ហាញខ្លួនវិញ។
"យប់នេះជាយប់ដាច់ឆ្នាំ យើងដឹងណាថាឯងជាមួយប្ដីឯងមិនបានធ្វើវាជាមួយគ្នា..ដូច្នេះយើងមានកាណូមួយឲឯង ចង់ដឹងទេថាជាអ្វី?" អ្នកក្នុងនេះនិយាយដូចមើលឃើញ ពិតណាស់ថេយ៉ុងនៅផ្ទះចំណែកជុងហ្គុកនាយប្រាប់គេថារវល់។
<អ្វីទៅ?>
"ពិសេសណាស់ និយាយមិនបានទេ យើងចង់ឲឯងផ្ទាល់ៗ ភ្លេចរឺនៅឯងចង់ស្គាល់យើងនោះអី ដូចនេះជួបគ្នាល្អទេ? ឯងនឹងបានដឹងថាយើងជាអ្នកណា?"
<កន្លែងណា?>
"គឺនៅសួនកម្សាន្តកន្លែងពិពណ៌កណ្ដាលក្រុងសេអ៊ូល ទៅចំណតឡានក្បែរឡាន Lamborghini ពេលនោះឯងនឹងបានឃើញតុក្ដាខ្លាឃ្មុំមួយ(អានឹងដឹងគេយាយមិចសង្ឃឹមថាស្គាល់-,-) យកវាមកពាក់ហើយផ្កាកុលាប7ទងនោះកាន់វាមកជាមួយគ្នាទៅ"
<ឡានមានច្រើនណាស់ ម្ដេចនឹងយើងស្គាល់នោះ?>
"យើងថាបែបណាគឺបែបនឹងហើយ ហើយត្រូវចាំថាបើឯងមិនពាក់វាទេ ឯងក៏មិនបានជួបយើងរួមទាំងកាដូដែលយើងចង់ឲដូចគ្នា"
<ចុះពាក់ហើយឲយើងទៅរកឯងឃើញនៅកន្លែងណា?>
"ក្រដាសឆ្នោត"
<អេស៌! កុំទាន់ទៅ ប្រាប់ឲច្បាស់បន្តិចមក> គ្មានបានការគ្រាន់តែប្រាប់ចប់គេឈប់អនឡាញបាត់ ទុកឲថេយ៍បណ្ដក់សញ្ញាសួរពេញក្បាល, ប៉ុន្តែគេនឹងធ្វើតាមសម្ដី ត្បិតមនុស្សគេក៏ចង់ដឹងណាស់។
|កាត់|
//កន្លែងពិពណ៌ ដោយសារតែវាដាច់ឆ្នាំទើបគេរៀបចំធំដុំមនុស្សក៏ច្រើនកក់កុះ, ថេយ៉ុងក៏ផ្លាស់អាវខ្លាឃ្មុំ ក្បាលធំនោះរួចរាល់ គេដើររកកន្លែងណាដែលលក់ក្រដាសឆ្នោតហើយ.ក..
<ហឺយ!~ តើយើងឆ្អួតទេដឹងនេះ? ចេះមកធ្វើតាមសម្ដីឆ្កួតៗនោះទៅកើត ចុះបើគេកុហកនោះ?> ឈររេរាយូរៗក្ដៅក៏ក្ដៅហប់ក៏ហប់ ប៉ុន្តែមិនឃើញជនម្នាក់នោះសោះ ទើបគិតថាខ្លួនឯងឆ្កួត។
<បងសម្លាញ់~ បងអាចទិញផ្កាកុលាបនេះឲអូនបានទេ?~> សម្លេងទន់ភ្លន់មហាផ្អែមល្ហែមរបស់នារីម្នាក់បន្លឺឡើងពីក្រោយខ្នងរាងតូច ស្នើរទៅកាន់អ្នកជាសង្សារ រហ័សឲថេយ៍ងាកមកមើលយ៉ាងលឿន..
<បានប្រាកដណាស់~> ជុងហ្គុក ញញឹមតបនាងក្រមុំសុីអ៊ុនលើកដៃទៅឆ្បិចថ្ពាល់នាងបន្ដិច ដែលម្ខាងអោបដៃនាយជាប់ ហាក់ស្និតស្នាលនឹងគ្នាពេកក្រៃ។
ថេយ៉ុងកែវភ្នែកទាំងគូហាក់ស្រឡាំងកាំងមិនចង់ជឿអ្វីដែលខ្លួនបានឃើញចំពោះមុខ សាច់ដែលសំងំនៅទ្រូងខាងឆ្វេងនោះផ្ដើមឈឺខ្ទោកៗដូចមានជនណាម្នាក់មកច្របាច់លេង, គេជឿហើយ..ជឿហើយថានាយពិតជាមានស្រីលួចក្បត់គេប្រាកដ។
<មិនលក់ទេហេ៌?~> ជុងហ្គុកដោយឃើញតុក្តានោះស្ងាត់ក៏សួរបញ្ជាក់ ទាំងពុំបានដឹងឡើយថាជាប្រពន្ធដែលនៅក្នុងនឹង។
<....> និយាយលេងចេញហើយ, គិតអ្វីក៏លែងចេញដែរ ប្រសាទរបស់គេហាក់កកស្ទះ កែវភ្នែកទាំងគូរដែលដក់ដោយទឹកភ្នែកលួចសម្លឹងមើលមុខអ្នកជាស្វាមី ដែលដៃអោបចង្កេះស្រីផ្សេងយ៉ាងស្អិត, តើកន្លងមកបងចាត់ទុកអូនជាមនុស្សល្ងង់មែនទេ? បងកុហកអូនមករហូត..កុហកថាជាប់ការងារទាំងដែលធាតុពិតបងកំពុងបណ្ដើរស្រីផ្សេងក្រៅផ្ទះយ៉ាងសប្បាយចិត្ត។
ថេយ៍ហុចផ្កាកុលាប7ទងនោះទៅឲជុងហ្គុក មុននឹងដើរបកក្រោយចាកចេញទាំងក្នុងទ្រូងឈឺពឺតផ្សា។
<យ៉ាងមិចចេះ?~> ជុងហ្គុក
<ហ្ហឹក-អ្ហឹកៗ!~ ម៉ាក់អឺយ~ កូនរបស់ម៉ាក់ក្បត់ខ្ញុំប្រាកដណាស់~..ហ្ហឹកៗ~ ខ្ញុំឈឺណាស់ម៉ាក់~> រាងតូចដែលនៅក្នុងរូបនោះយំដង្ហើយរកអ្នកស្រីចន មិនទប់សម្លេងអ្វីទាំងអស់ត្បិតថាវាហប់មិនលឺសម្លេងនោះទេ!
______
ងុឺត!~~
<ប្រពន្ធសម្លាញ់បងមកផ្ទះវិញហើយ~ ថេយ៉ុងអូននៅផ្ទះទេ?> ជុងហ្គុកក្នុងដៃមានកាន់នៅនំចំណី ដើរចូលមកក្នុងផ្ទះស្រែកហៅវត្តមានថេយ៍តាំងពីក្រោមឲហើយ។
ក្រាក!~
<អូនសម្លាញ់?~> បើកទ្វារបន្ទប់មកវឹប ផ្ទៃមុខដែលញញឹមពព្រាយដូចផ្កាត្រកួនមុននោះ ស្រាប់តែធ្លាក់ក្ដុក បន្ទាប់ពីបានឃើញថាសភាពបន្ទប់ហាក់ស្ងាត់ច្រងំ ទូសម្លៀកបំពាក់បោកទ្វារចោល លើសពីនោះគេបានឃើញឈុតខ្លាឃ្មុំ ដែលដោះចោលនៅលើពូក អាចស្មានឲនាយយល់ភ្លាមៗ..ថា÷
<ថេយ៍!~> ថាប្រពន្ធរបស់នាយច្បាស់ជាចាកចេញពីនាយបាត់ទៅហើយ..ជុងហ្គុកចាប់ស្លេកមុខមាត់ រហ័សដកទូរស័ព្ទយកមកខលទៅលេខរបស់រាងតូចយ៉ាងប្រញ៉ាប់ប៉ុន្តែ..
"សូមអភ័យទោស..កំពុងជាប់រវល់~> 1ជា2ដង ហើយក៏លោតដល់4-5ដង នៅតែដូចដើម នាយចាប់ទន់ដៃទន់ជើងមួយរំពេច ច្បាស់ហើយ,ច្បាស់មែនទែនហើយ, គេបានចាកចេញពីនាយបាត់ទៅហើយ, ជុងហ្គុកបោះជំហានដើរសម្ដៅទៅរកតុលើក្បាលគ្រែសន្សឹមៗ ត្បិតនាយបានឃើញសំបុត្រមួយច្បាប់ដែលគេបន្សល់ទុកឲរួមទាំងចិញ្ចៀនរៀបការរបស់រាងតូចទុកលើនឹង។
"ជុងហ្គុក~ ប្ដីសម្លាញ់ចិត្តរបស់អូន..អូនដឹងច្បាស់ណាស់បន្ទាប់ពីបងបានអានសំបុត្រនេះ អូនប្រហែលជាចាកចេញបាត់ទៅហើយ..អូនអគុណចំពោះពេលវេលាជាប្ដីប្រពន្ធនឹងគ្នារាប់ឆ្នាំមកនេះ..ពេលវេលារបស់អូនជាមួយបងវាពិតជាមានក្ដីសុខខ្លាំងណាស់ អូនសំណាងដែលមានបងជាគ្រួសារ ប៉ុន្តែសំណាងរបស់អូននៅជាមួយអូនមិនបានយូរនោះទេ..ហ្ហឹក-អ្ហឹក~ អូនមិនបន្ទោសបងនោះទេ!~ ជូនពរបងជាមួយនាងនៅជាមួយគ្នាឲបានក្ដីសុខ ព្រោះប្រហែលនាងជានារីម្នាក់ដែលបងស្រឡាញ់ដោយស្ម័គ្រស្មោះ..អ្ហឹក~ហើយនិស្ស័យរបស់ពួកយើងទាំងពីរប្រហែលជាបានដាច់ហើយ~" ពេលដែលនាយអាចសំបុត្រនេះ ថេយ៉ុងដូចគ្នាក៏កំពុងអូសវ៉ាលីឡើងទៅលើរថភ្លើងចេញដំណើរចោលនាយដូចគ្នា គេជ្រើសចាកចេញទៅស្ងាត់ៗព្រោះវាប្រហែលជាមិនសូវឈឺ~
<ហ្ហឹក-អ្ហឹកៗ~ បងសូមទោស> គ្រាន់តែអានសំបុត្រមួយច្បាប់នោះចប់ នាយទុនជង្គង់អស់ជំហរ ជ្រៀតទឹកភ្នែកមកដោយមិនដឹងខ្លួន, នាយបានបាត់បង់គេហើយ! នាយបាត់បង់គ្រាប់ពេជ្រម្នាក់ ដែលមាននាមថាប្រពន្ធ! គេបានជ្រើសចាកចេញពីនាយទៅដោយស្ងាត់ៗ ក៏ព្រោះតែទង្វើរអាត្មានិយមមួយនេះ!
<ហ្ហឹកៗ..បងសូមទោសៗ~..អ្ហឹក-ហ្ហឹក..ប្រពន្ធសម្លាញ់ត្រឡប់មកវិញមក..បងដឹងខុសហើយ~..អ្ហឹក..ឲបងរស់បែបណាបើសិនជាគ្មានអូនថេយ៉ុង?> នាយយំខ្លាំងៗអោបសំបុត្រនោះជាប់ទ្រូងអន្ទង់ហៅវត្តមានរបស់ប្រពន្ធបណ្ដូលចិត្តឲត្រឡប់មកវិញ! តើចាប់ពីយប់នេះទៅព្រឹកស្អែកនាយលែងបានឃើញមុខរបស់គេទៀតហើយមែនទេ?..នាយលែងបានឃើញមនុស្សម្នាក់ដែលហៅនាយថា..លោកប្ដី!~ នាយលែងបានលឺសម្លេងដ៏ផ្អែមល្ហែមរបស់គេប្រាប់ថាស្រឡាញ់នាយ~
<អ្ហឹក-មិចក៏មិនចាំបងបន្តិចទៅ?..ថេយ៉ុង សូមត្រឡប់មករកបងវិញមកប្រពន្ធសម្លាញ់បងអឺយ~> នាយមិនគិតឡើយថានឹងមានថ្ងៃនេះ ថ្ងៃដែលនាយត្រូវស្រែកយំខ្លាំងៗ! ថ្ងៃដែលនាយហាក់ដូចជាអស់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងចេញពីជីវិត..បើសិនជាថយពេលវេលាទៅក្រោយបានមែន គេសូមមិនដើរលើគន្លងចាស់ទាំងនោះ នោះទេ~ តើមានជនណាម្នាក់ដែលចិត្តល្អជួយថយពេលវេលាទៅក្រោយវិញចំពោះនាយបានទេ?
TO BE CONTINUED
BY: Ju jinny 🧸
[stt postថាចប់នោះបោកទេ អផ្សុកពេកបោកលេងចឹងហា៌💅]