ងុឺត!~~
ក្រាក!
<អូនយ៉ាងមិចហើយ?> បើកទ្វារមកភ្លាមក៏ឃើញវត្តមានរបស់ថេយ៉ុងគេបខ្តោបពោះលើគ្រែ បណ្ដាលបារម្ភភ្លាមៗ , មិនទាន់បានឃើញសភាពគិតថាគេឈឺធម្មតា តតែឃើញផ្ទាល់គ្នាឈឺឡើងទន់ខ្លួនល្អូក។
<ហ្ហឹកៗ..ឈឹណាស់ជុង អូនឈឺស្ទើរតែដាច់ខ្យល់ទៅហើយ>
<កុំយំអី ចាំបងជូនអូនទៅពេទ្យ> ថារួចនាយរហ័សបីគេឡើង សម្ដៅទៅឡាន។
______
មួយម៉ោងក្រោយ!~
<ប្រពន្ធខ្ញុំឈឺអី?> ពេទ្យរៀបចំមើលស្រួលបួលអស់ ក៏ជាឱកាសដែលនាយសួរឲបានដឹងពីអាការៈប្រពន្ធ។ ដែលមានរាងតូចគេលក់នៅលើគ្រែអ្នកជំងឺ។
<អ៌រ! អ្នកជំងឺគឺរលាកក្រពះនឹងពោះវៀន វាជាដំណាក់កាលដំបូងទើបធ្វើឲឈឺបែបនេះ ក៏បណ្ដាលមកពីគេញុាំមិនបានទៀងទាត់ហើយក៏គេងមិនបានគ្រប់គ្រាន់ ម្យ៉ាងសុខភាពរបស់ប្រពន្ធលោកក៏ខ្សោយផង ទើបបណ្ដាលឲឈឺពោះខ្លាំងបែបនេះ..ប៉ុន្តែមិនអីទេខ្ញុំបានព្យួរសេរ៉ូមកម្លាំងរួចហើយ>
<បាទអគុណណាស់>
<អស់ភារកិច្ចហើយ ដូច្នេះគ្រូពេទ្យសូមទៅវិញហើយ>
<បាទ សូមអញ្ជើញ>
ក្រឹប!
<ហ្វូ! មិនចេះមើលថែខ្លួនឯងសោះ> នាយដកដង្ហើមធំមួយឃូស មុននឹងអង្គុយចុះលើកដៃទៅអង្អែលសក់អ្នកជាប្រពន្ធតិចៗ, នេះសំណាងហើយដែលនាយជ្រើសមក ចុះបើមិនមកតើប្រពន្ធនាយនឹងឈឺយ៉ាងណាទៅ?
....
<ហឹម~ > សម្លេងក្រហឹមចេញពីបំពង់.ករាងតូច លើកដៃញីភ្នែកតិចៗសម្លឹងមើលបរិវេនបន្ទប់ក៏ដឹងថាខ្លួនឯងកំពុងសម្រាកក្នុងមន្ទីរពេទ្យ។
ទឹង!..ទឹង!~
គេងសុខៗសម្លេងសារចេញពីទូរស័ព្ទរបស់រាងក្រាស់ក៏បន្លឺឡើងមិនដាច់ អត់មិនបានក៏ធ្វើឲថេយ៉ុងទាញយកមកមើល។
<ជាប់ Password?> ទាញយកមកចុចតតែពេលបើកទើបភ្ញាក់ខ្លួនថាមានងារជាប្រពន្ធប៉ុន្តែមិនសូម្បីតែស្គាល់ Passwordទូរស័ព្ទរបស់ប្ដី. គិតសព្វៗទៅម្យ៉ាវដែរ។
<លេខប៉ុន្មានទ*..>
<ថេយ៍អូនធ្វើស្អីនឹង? > គ្រាន់តែបើកទ្វារបន្ទប់ទឹកមកវិញភ្លាម សម្លេងគំហកប្រៀបដូចខឹងមកពីណា៌ បន្លឺសួររាងតូចឡើងមួយវ៉ាស់ឲអ្នកម្ខាងទៀតភ្ញាក់សឹងលួសព្រលឹង, រហ័សឲនាយដើរមកតាំងៗបញ្ឆក់ទូរស័ព្ទពីដៃរាងតូចយ៉ាងលឿន។
<អូន*..>
<អ្នកណាឲអូនប៉ះពាល់ទូរស័ព្ទបង?> គេបង្ហាញការមិនពេញចិត្តមកច្បាស់ៗឲថេយ៍បានឃើញ ថារាងតូចគ្មានសិទ្ធនឹងប៉ះពាល់របស់គេឡើយ។
<អូនឃើញវាលោតសារមកច្រើនដងពេកទើបចង់មើលជំនួសបង ហេតុអីបងចាំបាច់ថាឲអូនសម្លេងខ្លាំងៗម្ល៉េះៗ ម្យ៉ាងតើអូនគ្មានសិទ្ធប៉ះទូរស័ព្ទរបស់ប្ដីខ្លួនឯងទេរឺ?> គេមិនបានប្រកាន់ខឹងនឹងនាយឡើយព្រោះគ្មានកម្លាំងនឹងខឹង សូម្បីតែហើបមាត់និយាយនឹងក៏មិនចង់ផង។
<អ៌រ!..មិ--មិនមែនបែបនេះទេ បងគ្រាន់តែមិនចង់ឲអូនមករវល់នឹងរឿងរបស់បង> គេហាក់ដូចជាដឹងខ្លួនថាប្រតិកម្មជ្រុល រហ័សរៀបរឹកមកវិញ មុននឹងចូលទៅអង្គុយក្បែររាងតូចញញឹមទាំងមិនសម។ ប៉ុន្តែសម្ដីមួយនេះហាក់ឲថេយ៉ុងលើកចិញ្ចើមឆ្ងល់ពន់ពេក! មិនឲមករវល់នឹងរឿងរបស់គេ?
<គឺបងចង់បានន័យថា ក្នុងទូរស័ព្ទរបស់បងវាសុតតែការងារ ស្មុគស្មាញណាស់ បើថេយ៍បានឃើញខ្លាចអូនឈឺក្បាលអ្វីបែបនោះ..កុំគិតច្រើនអីណា៎> ដឹងថាថេយ៍មិនស្រណុកចិត្តនាយបកស្រាយបន្ថែមមុននឹងលើកដៃអង្អែលសក់គេតិចៗ។
<..បងកុំភ័យអី ទោះអូនកាន់ទូរស័ព្ទបងមែនពិត តែអូនមិនទាំងស្គាល់ Passwordទូរស័ព្ទបងផង> ថេយ៍ស្ងាត់បន្តិចមុននឹងពោលឡើងដោយទឹកមុខធ្លាក់សឹងដល់ចុងជើង។
<កុំធ្វើមុខបែបនេះអី មិនគួរឲស្រឡាញ់ទេ> ជុងហ្គុកលើកដៃទៅថ្បិចថ្ពាល់គេតិចៗជាការលួងលោម។
<មើរ! កុំប៉ះអូន>
<មិចថាថេយ៍មិនស្គាល់ នេះ! វាយថ្ងៃខែឆ្នាំកំណើតអូនលមើល!> នាយថារួចក៏ហិចទូរស័ព្ទទៅឲរាងតូច ព្រោះបើនិយាយគេនៅតែមុខស្អុយ។
<វាពាក់ព័ន្ធអីនឹងថ្ងៃអូនកើត?>
<វាយទៅ> ថារួចរាងតូចក៏ទទួលទូរស័ព្ទពីដៃនាយ យកមកចុចឃើញថាដោះសោរចេញមែន ត្បិតថានាយដាក់ថ្ងៃកំណើតរបស់ថេយ៍ជា Password!
<ហឹស!~ យកវិញទៅ> ឃើញបែបនេះក៏អាចឲគេញញឹមសារជាថ្មី, ខំគិតស្មានអន់ចិត្ត តាមពិតលោកប្ដីរបស់គេនៅតែល្អដូចដើម។
<ញញឹមបានហើយហេ៎កូនខ្លាតូច?..ថ្ងៃក្រោយកុំបុិនធ្វើមុខស្អុយពេកលឺទេ?> នាយចូលទៅចាប់ក្រញិចថ្ពាល់ថេយ៍លេងតិចៗជាការប្រឡែង។
<លោកប្ដី!~>
<បាទ>
<អ្នកម៉ាក់ដែលទូរស័ព្ទមកបងទេ?> សុខៗគេក៏នឹកដល់អ្នកម៉ាក់ក្មេកដែលស្រឡាញ់គេដូចកូនបង្កើត ហេតុថាគាត់ទៅស្រុកក្រៅ2ខែជាងហើយ។
<ដែលតើ អូនមានអីហេ៎?>
<អត់ទេ គ្រាន់តែនឹកម៉ាក់>
<ហឹស~ ចាំពេលបងទំនេរពីការងារបងនឹងនាំអូនទៅលេងម៉ាក់> ទំនេរពីការងារ រឺក៏ចិត្តដាច់ពីកូនក្រមុំគេ?
<ពិតហេ៎?>
<ប្រាកដណាស់ តែអីឡូវអូនសំងំគេងទៅ>
<ចុះបងទៅណា?> ឃើញនាយដូចជាប្រុងមិននៅទើបបណ្ដាលឲគេចាប់ជាយអាវជាប់ សម្លឹងមុខភ្លឺសៗមិនដាក់, អាចថាគេក្មេងក៏បានត្បិតគ្រាន់តែចង់ឲនាយនៅជិតៗខ្លួន ពេលដែលឈឺបែបនេះ។
<បងមានទៅណាឯណា បងទៅគេងលើសាឡុងទេតើ>
<កុំទៅណាចោលអូនលឺទេ? នៅក្បែរៗអូនហើយ> ទឹកមុខអង្វរ.ក កែវភ្នែកពោរពេញទៅដោយការខ្វះភាពកក់ក្ដៅ ព្រោះអីឡូវនាយមិនសូវផ្ដល់ឲគេដូចមុនទេ, ហេតុរវល់ការងារមិនឈប់ យូរៗទៅធ្វើការលែងមានពេលទំនេរឲប្រពន្ធអស់ហើយ។
<មិចក៏អីឡូវចរឹកកូនក្មេងម្ល៉េះហា៎ប្រពន្ធបង? បងមិនទៅណាស្រាប់ហើយ..គេងបានហើយណា៎..ជុប៎! រាត្រីសួស្តី> រាងតូចកាលបើទទួលបានសម្ដីផ្អែមល្ហែម នឹងការថើបមុនចូលដំណេកក៏ព្រមលែងអាវរបស់នាយ បិទភ្នែកសំងំគេងទៅ។ ជុងហ្គុកក៏ដើរតម្រង់ទៅគេងលើសាឡុងនឹងឯង បើចេញទៅខ្លាចថាថេយ៍ដឹងខ្លួនឡើងមិនឃើញនាយ។
//ក្នុងសារ!
<សុីសុី! អូនគេងរឺនៅ?> គេមានអ្វីក្រៅពីមកអង្គុយចុចសារផ្អែមល្ហែមនេះឯង។
"បន្តិចទៀតក៏ចូលគេងហើយ ចុះបង?"
<បងគេងមិនលក់ទេ>
"កើតអី?"
<ព្រោះបងនឹកអូន>
"អ៊ែក!~ ទើបតែបែកប៉ុន្មាននាទីសោះនឹក"
<និយាយមែនណា៎ នឹកណាស់ចង់គេងអោបខ្លាំងៗ>
"ហឹស! គង់តែបានគេងអោបទេ"
<ពិតមែនហេ៎?~> ពួកគេទាំងពីរក៏ចេះតែនិយាយញ៉ែញ៉ងគ្នាពីនេះពីនោះតាមចិត្តចង់ដែលនឹកឃើញ ញញឹមផងលួចសើចផងប្រៀបដូចមានក្ដីសុខណាស់ណា៎។
TO BE CONTINUED
BY: Ju jinny 🧸