សម្លេងជីបជុប៎មាត់ផ្ដោះផ្ដងគ្នាទៅមកលឺសូរពេញផ្ទៃបន្ទប់ ដែលការថើបមួយនេះហាក់ផ្អែមល្ហែមនឹងស្អិតរមួតខ្លាំង ត្បិតពួកគេទាំងពីរខានធ្វើរឿងនេះជាមួយគ្នាយូរមកហើយដែរ។
<ថេយ៍ឈប់អន់ចិត្តនឹងបងទៅណា..បងនិយាយការពិត បងនៅមិនស្រណុកឡើយពេលឈ្លោះគ្នាជាមួយអូន ចិត្តបងមិនស្ងប់គិតអ្វីមិននឹង វារាលទៅរកតែថេយ៍មិនឈប់ឲបងគិត គិតហើយក៏គិតទៀតថាគួរធ្វើមិចទើបឲអូនបាត់ខឹងនឹងបង> នាយលែងចេញពីការថើប ជំនួសឲសម្ដីលួងលោមទន់ភ្លន់ពោរពេញដោយទឹកដម លើកប្រអប់ដៃមាំក្រាស់ទៅវាសចុះឡើងលើថ្ពាល់ក្រពុំទៅមក ប្រែកែវភ្នែកមនោសញ្ចេតនាសម្លឹងមិនដាក់ឲគេទន់ចិត្ត។
<បើដឹងថាក្នុងចិត្តខ្លួនឯងបែបនឹង ចុះហេតុអីក៏ធ្វើបែបនឹងដាក់អូន?> ត្រូវហើយ! បើនាយនៅមិនសុខ ហេតុអ្វីក៏ចូលចិត្តតែនាំរឿងឈ្លោះ? ឈ្លោះមិនចេះចប់មិនចេះហើយ អស់ពីមួយចូលមួយ។
<បងខុសហើយ បងមិនធ្វើបែបនឹងដាក់ថេយ៍ទៀតទេ>
<សន្យាមក> មិនដឹងឡើយថាពាក្យសន្យានេះវាគង់វង្សប៉ុណ្ណា រឺក៏ឋិតឋេរយ៉ាងមិច ដឹងត្រឹមតែម្យ៉ាងការធ្វើបែបនេះវាអាចលួងលោមចិត្តគេឲកក់ក្ដៅបន្តិចដែរ, ថេយ៍លើកកូនដៃឡើងចំពោះមុខនាយ ដើម្បីឲអ្នកម្ខាងទៀតក្បួកជាសន្យា។
<បងសន្យា សន្យាថាមិនធ្វើបែបនេះដាក់ថេយ៍ទៀតទេ> គេមិនស្ទាក់ស្ទើរឡើងក្នុងការពោលពាក្យសន្យា ព្រោះ...
<ទិញវាមកលួងអូនហេ៎?> ថេយ៍ញញឹមឡើងមកក្រឡេកទៅមើលផ្កាកុលាបលើតុ ដែលនាយទិញសម្រាប់គេ។
<អ៌រមែនហើយ! ជូនសម្រាប់អូន ប្រពន្ធសម្លាញ់របស់បង> លឺសម្ដីថេយ៍រហ័សឲនាយងើបចុះពីគ្រែ ទៅទាញបាច់ផ្កា លុតជង្គង់ចុះលើកផ្កាបង្ហាញទៅឲរាងតូច។
<ហឹស!~ អគុណ> ដូចនិយាយចឹងគេមិនដែលខឹងនាយឡើយ វាមានតែម្យ៉ាងគឺអន់ចិត្តតែប៉ុន្នឹង, ប៉ុន្តែពេលនេះគេលែងអន់ចិត្តហើយព្រោះនាយបានធ្វើឲគេញញឹមចេញមកម្ដងទៀត, ថេយ៍ទទួលយកផ្កាពីនាយញញឹមឡើងដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌ។
<សឺត~ ចូលចិត្តទេ? វាស្អាតដូចជាអូនចឹង> ឃើញថេយ៍ស្រួលលួងបាត់ខឹង នាយងើបឡើងទៅថើបថ្ងាសគេមួយដង្ហើមមុននឹងអង្គុយក្បែរ។
<ចូលចិត្ត ឲតែរបស់បងទិញឲអូនចូលចិត្តទាំងអស់>
<ហឹស! គួរស្រឡាញ់ណាស់> ដើម្បីជាភាពស្និទ្ធស្នាលជាងនេះគេលើកដៃទៅទាញថ្ពាល់ថេយ៍តិចៗ មុននឹងឲមុខទៅត្រដុះច្រមុះនឹងគ្នាតិចៗ។ មើលទៅ!..ថាតើនៅជាមួយនាយគេសប្បាយចិត្តយ៉ាងមិច? នាយបុិនលួង! នាយបុិនយកចិត្ត! ហើយវាក៏កក់ក្ដៅ ព្រោះគេមានគ្រួសារ គ្រួសារដែលជានាយ មិនឯការខ្លួនមួយម្នាក់ឯងដូចពីមុនឡើយ។
<មែនហើយ ចាំបងបន្តិចណា៎> ជុងហ្គុកដូចជាភ្ញាក់ខ្លួនក៏ងើបគ្រោសទៅរកកិទូនៅក្បែរទ្វារ ដោយបើកមកគឺប្រអប់ថ្នាំ។
<បងធ្វើអី?>
<លាងរបួសឲអូន សូមទោសណា៎ ដែលធ្វើឲអូនឈឺ> ថាចប់គេលើកជើងថេយ៍មកដាក់លើភ្លៅ មុននឹងស្រាយបង់ចាស់ដែលប្រឡាក់ឈាមនោះចេញជំនួសឲការលាងសម្អាតថ្មី, ថេយ៉ុងកាលបើឃើញបែបនេះក៏ពុំជំទាស់មានតែសប្បាយចិត្តនឹងទទួលឲនាយលាង។
<បើឈឺប្រាប់បង បងនឹងថ្នមដៃសម្រាប់អូនបំផុត> គេថាបណ្ដើរយកចិត្តទុកដាក់នឹងការលាងបណ្ដើរ , ថេយ៍ញញឹមស្រាលៗសម្លឹងមើលកាយវិការរបស់នាយមិនដាក់, វាក្លាយជាការពិតហើយ ត្បិតនាយមិនមែនជាមនុស្សដំបូងដែលលាងឲគេ ប៉ុន្តែនាយគឺជាស្វាមីរបស់គេ ស្វាមីដែលយកចិត្តទុកដាក់មកលើគេ, គេមានក្ដីសុខ នឹងមិនស្ដាយក្រោយទេដែលជ្រើសយកនាយ!
<អូនស្រឡាញ់បងណាស់ជុងហ្គុក> សញ្ជេតនានៃចំណងផ្លូវអារម្មណ៍រំញោចឲគេពោលប្រយោគនេះឡើយយ៉ាងរអិលមាត់ដោយពុំស្ទាក់ស្ទើរ ព្រោះវាជាការពិត គេស្រឡាញ់នាយ! ស្រឡាញ់ខ្លាំង! ខ្លាំងហើយក៏ខ្លាំងបំផុត យូរៗទៅនាយស្ទើរតែរកចំណុចអាក្រក់គ្មានទេ។
<ហឹស~ បងក៏ស្រឡាញ់ថេយ៍ ស្រឡាញ់ប្រពន្ធក្បាលខូចនេះណាស់>
<មិចថាអូនក្បាលខូច? អូនមិនមែនបែបនឹងទេ>
<ចង់ខឹងហើយហេ៎? សូមទោសៗ និយាយលេងទេ>
<ថេយ៍ហា៎!>
<ហឹម?~>
<ព្រឹកស្អែកទៅនៅផ្ទះយើងវិញទៅ ចោលផ្ទះយូរហើយ> ត្រូវហើយ ពួកគេមាននៅផ្ទះខ្លួនឯងឯណា ភ្លេចហើយរឺថេយ៍ខឹងនាយរត់មកផ្ទះអ្នកស្រីចន។
<តាមតែបងទេ>
|កាត់|
2ខែក្រោយ!
2ខែកន្លងទៅលឿនដូចកុហកប៉ុន្តែមិនដូច្នោះ, ពេលវេលាដើរលឿនក៏ប៉ុន្តែជីវិតប្ដីប្រពន្ធពីរនាក់ពុំផ្លាស់ប្ដូរ ជួនខ្លះក៏ឈ្លោះជួនខ្លះក៏ផ្អែមល្ហែម អាចថាជារឿងធម្មតាទៅហើយ បើពួកគេមិនបានឈ្លោះគ្នាមួយថ្ងៃបាយមិនឆ្ញាញ់។ ម្យ៉ាងគួរដឹងផងដែរថារាងក្រាស់...
<អូនចង់ញុាំអីកម្មង់ទៅ> អូន! គឺអូន..ប៉ុន្តែមិនមែនប្រើសម្ដីអូនជាមួយប្រពន្ធរបស់គេឡើយ នោះគឺ..
<ចុះបង!> សុីអ៊ុនជាមួយនឹងនាយទាក់ទងគ្នាហើយ ។ គួរដឹងស្រាប់ហើយថាមនុស្សដូចជាចន ជុងហ្គុកនេះមានមន្តស្នេហ៍កម្រិតណា៎? បូករួមទាំងសម្ដីផ្អែមល្ហែមបុិនយកចិត្តនោះ មិចបាច់ទេបាក់ស្រឹបតែម្ដង។ ប៉ុន្តែថាខ្លួនមានប្រពន្ធហើយការទាក់ទងមួយនេះច្បាស់ជាសម្ងាត់ដូចកូដចាក់ទូដែកចឹង សុីអ៊ុនក៏មិនដឹងថានាយមានប្រពន្ធ ព្រោះចរឹកគេបញ្ជេញឲនាងដឹងគឺនៅលីវ។
<តាមតែអូនទេ> នាយញញឹមខ្ជឹបបែបព្រាននារី លើកដៃទៅប៉ះចុងច្រមុះនាងក្រមុំបន្តិច មុនប្រើក្រសែរភ្នែកប្រថ្នាមិនដាក់, គេលួចមានស្រីច្បាស់ណាស់ ថាចរឹកចាស់របស់គេចេញមកពេញទី, វាធម្មតាទេចរឹកមនុស្សព្រាននារីសួរថាទៅល្អ ទៅកែបានប៉ុន្មានតឹក?
<ចឹងអូនបងសូមអានេះពីរមក>
<បាទបង សូមចាំបន្តិច> ថារួចបុគ្គលិកក៏ដើរចេញទៅ។
រីងៗ!~~
ភ្លាមៗទូរស័ព្ទដែរបស់ជុងហ្គុកក៏រោទិ៍ឡើង នាយសម្លឹងមើលក៏ឃើញថាលេខរបស់អ្នកជាប្រពន្ធនៅឯផ្ទះខលមក!
<សុីសុី បងសូមទៅនិយាយទូរស័ព្ទមួយភ្លែត> នាយហៅសុីអ៊ុនថាសុីសុី ព្រោះគេចូលចិត្ត, នាងក្រមុំត្រឹមញញឹមជាការបញ្ជាក់។
<ទឺត!~ ហាឡូ>
"ជុងហា៎~ ពេលនេះបងនៅឯណា?" សម្លេងរបស់រាងតូចដែលឧទ្យានសួរនាយ ហាក់មិនស្រឡះប្រៀបដូចមនុស្សមិនស្រួលខ្លួន។
<អូនមានការអីហេ៎?>
"ហ្ហឹក~ អូនឈឺពោះ ឈឺខ្លាំងណាស់ បងជួយមកផ្ទះបន្តិចបានទេ អូនមិនចង់នៅម្នាក់ឯងទេ" និយាយបណ្ដើរលើកដៃខ្ទប់ពោះរមិលរមួលជើងបណ្ដើរ ត្បិតគេឈឺស្ទើរតែដាច់ខ្យល់មួយសារៗហើយ ឡើងហូរញើសឲស្រាក់ស្លេកមុខស្លេកមាត់អស់។
<ហើយបងនឹងពេទ្យមែនទេទើបឲទៅនឹង? អូនកើតអីបានឈឺពោះ? មិចមិនរកថ្នាំលេបសង្ងំគេង?> ឆ្អែត! ឆ្អែតបាយបីថ្ងៃអស់វាចារ!
"ហ្ហឹក-ថ្នាំអូនលេបហើយតែមិនបាត់..ជុងអូនឈឺខ្លាំងហា៌?..អ្ហឹក-ហ្ហឹក! បងមកយកអូនទៅពេទ្យបន្តិចបានទេ?..អួយ៌~" និយាយយូរទៅដូចជាកាន់តែឈឺទៅ រហូតដល់ថ្នាក់ទ្រាំមិនបានក៏យំចេញមកឡើងសសាក់។ ឆ្ងល់ដែរធ្វើប្ដីគេម៉ាកស្អី ម៉ោងស្មើរនឹងហើយមិនចូលផ្ទះ នៅសម្ដីឡូយនិយាយគ្មានទំនួលខុសត្រូវជាស្វាមី។
<ចាំបង បន្តិចទៀតទៅដល់> ទឺត!~ ថាចប់ខ្សែរទូរស័ព្ទក៏បានកាត់ផ្ដាច់ នាយរហ័សដើរចូលក្នុងហាងវិញ មុននឹងចេះតែរកលេសកុហកសុីអ៊ុនទៅដើម្បីនាំប្រពន្ធទៅពេទ្យទាំងចិត្តមិនចង់ ត្បិតថាយប់នេះជាថ្ងៃកំណើតរបស់សុីអ៊ុន ក្រែងយប់ជ្រៅបន្តិចគេឲសុីចុក ប៉ុន្តែអីឡូវត្រូវរលាយ មុខដូចគេចាប់ធាក់។
TO BE CONTINUED
BY: Ju jinny 🧸
// ហាចាញ់បោកអត់មានភាគគេសុីចុកគ្នាផង><.