<អាក៌!..ហ្ហឹក! ឈឺណាស់> គ្រាន់តែបោះជើងទៅមុខមួយជំហាន រាងតូចត្រូវចាប់ឈឺភ្លាមៗហាក់ដូចជាបាទជើងត្រូវបុតនឹងរបស់រឹងអ្វីម្យ៉ាង។
<ថេយ៍ កើតអី?> ហេតុថាឃើញរាងតូចដូចជាពិបាកទប់ជំហរ នាយស៊ូកដៃទៅក្បែរចង្កេះរបស់គេ មុននឹងឱនទៅមើលជើង ឃើញថាគេមុតអំបែងដែលកប់ដីឡើងហូរឈាមរហាមលាយពេញទឹក។
<ថេយ៍មុតអំបែងហើយ សូមទោសណា៎> ថារួច គេចាប់លើកបីរាងតូចឡើង ដើរយ៉ាងញ៉ាប់ជើងយកគេទៅអង្គុយនៅលើបង់ក្បែរនោះ។
<ហ្ហឹក! ឈឺណាស់ វាមុតជ្រៅទេ?>
<រាងជ្រៅដែរ មិនអីទេណា៎ ចាំខ្ញុំនៅត្រង់នឹងហើយ> ថារួចនាយរត់ចេញយ៉ាងលឿនសម្ដៅចូលរីស៊តដើម្បីយកប្រអប់ពេទ្យសង្គ្រោះបឋមមក( ដូចជាបង់រុំជើងលាងរបួសអីបែបនឹង)
<មោះ ចាំខ្ញុំលាងរបួសឲថេយ៍> មិនឲលើសពីរនាទីផង នាយមកវិញជាមួយប្រអប់ពេទ្យ អង្គុយចោងហោងមុខរាងតូច ចាប់ជើងគេដើម្បីលាងរបួស។
<មិ--មិនអីទេប៊ូយ៉ុន ខ្ញុំអាចធ្វើខ្លួនឯងបាន>ធម្មតាទេមិនត្រូវជាអីនឹងគ្នាផងត្រឹមស្គាល់ធម្មតាគេច្បាស់ជាខ្លាចចិត្ត។
<ថេយ៍ឈឺឡើងស្លេកដៃអស់ហើយចង់លាងយ៉ាងមិច? ខ្ញុំមិនប្រកាន់ទេសម្រាប់ថេយ៍> ថារួចគេក៏ចាប់ផ្ដើមលាង ដោយដំបូងត្រូវចាក់ទឹកសម្លាប់មេរោគសិន។
<វាអាចផ្សារ បើថេយ៍ឈឺប្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំភ្លុំឲ>
<អឹម!..សឺត!> ងក់ក្បាលមិនទាន់ចប់គេចាក់មកផ្សារដល់ថ្នាក់ក្ដាប់ដៃសឹងបាក់ក្រចក។
<ហ្វូ! មិនអីទេ..បន្តិចទៀតបាត់ហើយ> អ្នកខាងនេះគឺដូចសម្ដី បើគេផ្សារនាយនឹងភ្លុំឲ គេលើកដៃបក់ផង ភ្លុំពីចម្ងាយផង ធ្វើមិចជួយសម្រាលការឈឺចាប់ខ្លះ។ ថេយ៍ស្ងាត់មាត់សម្លឹងមិនដាក់ពីកាយវិការយកចិត្តទុក្ខដាក់មួយនេះ ក្នុងចិត្តក៏រំពៃទៅដល់មនុស្សម្នាក់។
បើសិនម្នាក់នោះគឺជាស្វាមីរបស់ខ្លួន មិនដឹងពេលនេះគេសប្បាយចិត្តយ៉ាងណា៎ទេ ទោះបីជាឈឺក៏គេមិនហ៊ានថាឈឺដែរមើលទៅ។
....
<រួចរាល់ហើយ បាត់ឈឺខ្លះរឺនៅ?> បន្ទាប់ពីចំណាយពេលលាងរបួសរួច នាយក៏រុំបង់ឲគេមួយស្អាត។
<ហឹម! អគុណណាស់ប៊ូយ៉ុន>
<ថេយ៍ចង់ទៅណា៎?> ឃើញរាងតូចដូចជាចង់ងើបឈរ ទើបនាយសួរ។
<ទៅបន្ទប់ ព្រោះមានអារម្មណ៍ថាងងុយ>
<ថេយ៍ដើររួចទេ បើមិនរួចខ្ញុំជួយក៏បាន>
<បាទ រួចមិ*អួយ៌!~> បាទតែមាត់ងើបឈរឡើងត្រូវអង្គុយគូទវិញ។
<ហឹស! មាត់រឹង មិនអីទេចាំខ្ញុំជួយ> នាយថាហើយក៏ចូលទៅគ្រៀកចង្កេះគេជាប់ ចំណែកឯថេយ៍ក៏មិនថាព្រោះគេឲនាយជួយទៅហើយ។
<ពេលយប់វានឹងចុះត្រជាក់ ដូច្នេះថេយ៍អាចនឹងឈឺ ចឹងហើយលេបថ្នាំបំបាត់ការឈឺចាប់មួយគ្រាប់ទៅណា៎>
<អឹម~>
____
កាត់មកសេអ៊ូលវិញ!
ទឹងៗ!~~
សម្លេងសារក្នុងទូរស័ព្ទរបស់រាងក្រាស់ក៏ចាប់ផ្ដើមលោត ញ៉ាប់ៗធ្វើដូចជាមានអ្នកផ្ងើរសារមកជាន់គ្នាលឿន។
នាយឈប់មើលឯកសារវិញ ក៏ទាញទូរស័ព្ទមកមើល ឃើញថា...
រូបថតរបស់រាងតូចនឹងប៊ូយ៉ុន8-9សន្លឹក ថតដោយកាមេរ៉ាធំ ផ្ញើរមកឲរាងក្រាស់មើលគ្មាចន្លោះ! ដឹងហើយថាមុននេះពួកគេធ្វើអីខ្លះ ប្រាកដកណាស់ រូបទាំងអស់សុតសឹងតែប៊ូយ៉ុន អោបចង្កេះប្រពន្ធនាយ នៅឆ្លៀតបីទៀត។
<ចង្រៃយ៍!~> មនុស្សនាយប្រចណ្ឌ័ប្រពន្ធថ្នាក់នេះ ច្បាស់ណាស់ឃើញបែបនេះមុខគេខឹងឡើងក្រហមសឹងតែច្រាលឈាម។ ប្រពន្ធនាយ មានតែនាយទេដែលមានសិទ្ធប៉ះពាល់ប្រាណគេ ចុះអាម្សៀរនេះជាអ្នកណា? មិនចាំយូរឡើយគេរហ័សចុចទូរស័ព្ទទៅថេយ៍យ៉ាងល្ហន់-,- (រូបអស់នោះបានមកពីកូនចៅដែលនាយឲលួចការពារថេយ៍)
"ហាឡ*.."
<ឆាប់ឡើងយន្តហោះមកសេអ៊ូលវិញ> គេមិនឲថេយ៉ុងនិយាយទាន់ឡើយ គ្រាន់តែលើកភ្លាម នាយសំឡុតតាមទូរស័ព្ទសឹងដាច់សរសៃរ.ក។
"ប--បងកើតអីនឹង? តតែថ្ងៃស្អែកទើបអូនទៅវិញ"
<ប្រាប់ឲមកក៏ត្រូវតែមក បើមិនស្ដាប់សម្ដីបងប្រយ័ត្នមានរឿង>
"នេះ..កើតអី? បងមានហេតុ*.."
<ល្ងាចបើបងទៅផ្ទះមិនឃើញ កុំថាបងអាក្រក់ទៅអូស.កប្រុសអូននៅជេជូនោះ> ទឺត!~ ចប់!
ប្រាវ!~~
ធម្មតាខ្លាចខឹងគេស្ទះខ្យល់ស្លាប់ ដូច្នេះមានតែយកទូរស័ព្ទនឹងបោកចោលបញ្ជេញកំហឹង
______
ម៉ោង6:50នាទីល្ងាច! គេមកដល់ផ្ទះចាំថេយ៍តាំងពីម៉ោង4 ដើរទៅដើរមកសឹងសឹកបាតជើង។
ងុឺត!~
<នេះអ៊ុំ> ថេយ៍ចុះពីលើឡាន ហុចលុយថ្លៃតាក់សុីឲគាត់ ,
<មកហើយហេ៎?> មិនចាំឲថេយ៍ចូលផ្ទះទាន់ គ្រាន់តែបែរខ្នងមកភ្លាម វត្តមានលោកប្ដីក៏បង្ហាញចំពោះមុខ។
<ហឹម!> ឃើញមុខនាយក៏ដឹងហើយ ថានៅតែខឹងដដែល បើសម្លក់សឹងតែសុីសាច់ទៅហើយនោះ ។ ថេយ៍ដោយមិនចង់មានរឿង សុខចិត្តមិនរវល់អូសវ៉ាលីប្រុងសម្ដៅចូលផ្ទះតែ..
<អូនត្រូវរបស់បងមិនខានទេ មកនេះ..>
<អួយ៌!..ហ្ហឹកៗ! ជុងអូនឈឺ> នាយថារួចក៏កន្រ្តាក់ដៃគេអូសចូលក្នុងផ្ទះ ដើរឡើងញ៉ាប់ជើង មិនបានគិតខ្វល់ពីថេយ៉ុងជើងដែលឈឺត្រូវនាយល្បឿនដំណើរបែបនេះ។
ព្រូស!~
<ហ្ហឹកៗ!..ជើងខ្ញុំ> មកដល់បន្ទប់ភ្លាមក្រវែងគ្នាទៅលើពូកធ្វើដូចវត្ថុ ថេយ៍ងើបឡើងអង្គុយចាប់ជើងរបស់ខ្លួនមកមើល ឃើញថាឈាមហូរឡើងប្រឡាក់បង់.សរនោះអស់រលីង សូម្បីតែការ៉ូផ្ទះក៏មានស្នាមឈាមរបស់គេដូចគ្នា។
<ហេតុអីអូនឲវាប៉ះខ្លួន? ប្រាប់មកថាអាម្សៀរដែលអូនឲវាធ្វើអីតាមចិត្តនោះជាអ្នកណា?> កំហឹងនៃភ្លើងប្រច័ណ្ឌឆាបឆេះពេញទ្រូងទៅហើយ នាយមើលលែងឃើញពីឈាមដែលមានលើខ្លួនប្រពន្ធ ដឹងតែម្យ៉ាងចង់ឲគេបកស្រាយ។
<ស្អីគេ? បងនិយាយអី? អូនឲ្យអ្នកណាប៉ះខ្លួន?> និយាយថាគេឲអ្នកដទៃប៉ះខ្លួន ធ្វើមើលតែគេជាមនុស្សចិត្តងាយ។
<នៅធ្វើល្ងង់ទៀត? ទៅជេជូដើម្បីទៅជួបអាប្រុសនឹងមែនទេ? សរសើរអូនណាស់ មានប្រុសគ្រប់កន្លែង>
<អ្ហឹក-សឺត!~ បងយល់ច្រលំហើយ> គេដឹងថានាយកំពុងខឹងកម្រោលចូល បើគេខ្លាំងដែរនោះច្បាស់ជាមិនចប់, ចរឹកនាយខឹងតែងតែគំហកដាក់គេ ,គេជាភ្លើង ដូច្នេះខ្លួនសុខចិត្តធ្វើជាទឹកទៅចុះ។
<បងឲអូនមកបកស្រាយ មិនមែនឲអូនមកអង្គុយយំ ហើយប្រាប់ថាយល់ច្រលំចឹងទេ! បងយល់ច្រលំ? បងក្មេងអាយុ3ឆ្នាំហេ៎? លើកបីគ្នាកណ្ដាលវាលមិនចេះអៀនខ្មាស់..អ៎រហ៎! រឺ.តតែបីចូលបន្ទប់ទើបមិនយល់ច្រលំ?> ឃើញថេយ៍ស្ងាត់នាយកាន់តែបានចិត្តនិយាយ លែងគិតខ្វល់។
ធម្មតាពេលនាយប្រចណ្ឌ័គេសម្ដីមួយៗវាគ្រោកគ្រាតបែបនេះទៅហើយ កាលជាមួយkevinក៏សម្ដីនាយនិយាយមិនឲតម្លៃគេបែបនេះដែរ, ធ្វើយ៉ាងមិច គេស្រឡាញ់នាយទៅហើយ មានតែខាំមាត់សង្កត់ចិត្តយំខ្សឹបខ្សួលនេះឯង! វាឈឺណាស់..ឈឺដូចត្រូវគេពុះហែកចែកទ្រូងឲក្អែកចឹក ត្បិតស្វាមីរបស់ខ្លួនឯងពោលពាក្យមើលងាយបែបនេះ។
<អូនគរលែងចេះនិយាយហើយហេ៎? នៅជាមួយបងមុខមិនដែលរីក មឹកៗចែកទ្រព្យមិនស្មើរមានតែទឹកភ្នែក តែពេលនៅក្បែរអាចង្រៃណានោះ អូនធ្វើដូចមានក្ដីសុខណាស់ចឹង> គំហក!
<..អ្ហឹក ចុះអ្នកណាជាអ្នកធ្វើឲអូនយំ? ក្រែងជាបងហេ៎?> ថេយ៍ងើបមុខឡើងសម្លឹងចំនាយពោលឡើងសម្លេងញ័រៗបូករួមនឹងទឹកភ្នែកស្រក់មកម៉ាត់ៗ។
<បងធ្វើអី? បងបានទៅវាយដំអូនមួយដៃរឺនៅ? មកពីអូនរំអួយខ្លួនឯងអាងអីបន្តិចក៏យំៗ..យំមិនលួសថ្ងៃ>
<ហ្ហឹកៗ!..លោកប្ដីអឺយៗ!..អ្ហឹក! បងនៅមិនទាន់ដឹងទៀតហេ៌? បងមិនចាំបាច់វាយអូនទេ គ្រាន់តែសម្ដីលោកប្ដីបោះមកកាន់អូនមួយម៉ាត់ៗអូនស្ដាប់លឺហើយ ឈឺដូចគេចាក់អញ្ចឹង!> រាងតូចប្រអប់ដៃក្ដាប់ទ្រូងជាប់ ទ្រហោយំឡើងសសឹកពេលលឺសម្ដីនាយ..ហួសចិត្ត!..ហួសអស់ថ្លែង!
<អ្ហឹក-ហ្ហឹក! ត្រូវហើយអូនរំអួយ ព្រោះអូនឆាប់យំឲបងបានឃើញ អូនមិនរឹងមាំដូចស្រីៗកន្លងមករបស់បងទេ>
<មិនបាច់មករំលឹករឿងចាស់ទេ និយាយអីបន្តិចក៏មិនបាន ចាប់ពីថ្ងៃនេះតទៅ ប្រហែលបងប៉ះអូនលែងបានហើយ ព្រោះចិត្តអូនលែងមាននឹងបងតទៅទៀត អូនធ្វើដូចជានៅជាមួយបងលំបាកវេទនាណាស់អញ្ចឹង!>
<..បើគិតហើយសប្បាយចិត្តក៏គិតចុះ..ហុឹក..ព្រោះអូនហាមការគិតបងមិនបានឡើយ>
<ខ្សែរ.កនេះខំទិញទុកឲថ្ងៃកំណើត អីឡូវមិនបាច់ពាក់មិនបាច់ស្អីទេ បោះចោលទៅ> គេថាចប់ក៏យកខ្សែរ.កដែលបានទិញទុកសម្រាប់ថេយ៍ ក្រវែងចោលចេញក្រៅបង្អួចបាត់។
<ហ្ហឹកៗ!..បងឯងធ្វើឆ្កួតអីហា៌?..មិចក៏គប់ចោលរបស់អូនជុងហ្គុក?..ហ្ហឹកៗ!> អំបាញ់មិញនាយថាទិញឲគេ ហេតុអីក៏មិនយកវាមកពាក់ឲគេ? មិចក៏គប់ចោល? បើសិនជានាយពាក់វាមកកាន់គេ នោះគេនឹងឈប់យំឲនាយបានឃើញទឹកភ្នែកដ៏គួរឲធុញនេះភ្លាម, រាងតូចងើបឡើងពីលើពូក ដើរទាំងពិបាកទៅគៀនបង្អួច។
<ទៅឲអាប្រុសថ្មីនឹងទិញឲទៅ ពាក់របស់បងទិញឲអូនមិនសប្បាយចិត្តទេ> ថារួចក៏ងាកខ្នងប្រុងចាកចេញតែ..
<ហ្ហឹកៗ!..ប្រុសចម្កួត! អូនស្អប់បងឯង>
<អូនឈប់ស្រឡាញ់បងស្រាប់ហើយ>
គ្រាំង!~~
<ហ្ហឹកៗ!..ហេតុអីក៏វាឈឺយ៉ាងនេះ?..អ្ហឹកៗ!~ តើជុងហ្គុករបស់អូនពីមុនទៅណាហើយ?~> គេដឹងនាយចេញបាត់ អោបជង្គង់យំខ្លាំងៗម្នាក់ឯងប្រៀបដូចមនុស្សឆ្កួត, មិនខុសមែន! លើកណាក៏ដូចលើកណា៎ ទឹកភ្នែកជូតក្បាលជង្គង់រាល់លើក ម្ដងសើច ម្ដងយំដូចមនុស្សឆ្កួត, គេមកធ្វើឲសើចក៏សើច គេចង់ឲយំក៏យំស្រេចតែក្បាលវ៉ាល់គេ។ ភ្លាមៗនោះខ្សែរនិស្ស័យដែលចងជាប់នឹងកូនដៃរបស់ថេយ៉ុង ក៏ចាប់លេចចេញមកម្ដងទៀត ដែលលើកនេះវាមិនរឹងមាំដូចកាលដំបូងឡើយ ស្រាប់តែស្រាំដាច់ចំណុចតូចមួយ។
TO BE CONTINUED
BY: Ju jinny 🧸