#ថ្ងៃថ្មី!
<មិត្តអូនមិនមកយកទេហេ៎?> ជុងហ្គុកដែលកំពុងសារ៉េក្រវ៉ាត់.កមុខកញ្ចក់សួរឡើងទៅកាន់អ្នកជាប្រពន្ធដែលអង្គុយលើពូកចាំនាយ។
<អត់ទេ ពួកគេនៅអាកាសយានដ្ឋាន> ថេយ៍ពោលឡើងដោយទឹកមុខរៀបស្មើរ ដូចតែពីយប់មិញចឹង ព្រោះពួកគេមិនទាន់ត្រូវគ្នាឯណា៎ ឃើញនិយាយរកគ្នានេះតតែចាំបាច់ទើបនិយាយ បើមិនចឹងទេស្ងាត់រាងខ្លួន។
<...> នាយលែងមាត់.ក បន្ទាប់ពីសារ៉េក្រវ៉ាត់.ករួចរាល់ ដើរសម្ដៅទៅយកវ៉ាលីរបស់ថេយ៍ ដើម្បីជូនទៅអាកាសយានដ្ឋាន ចំំណែកឯរាងតូចយល់ការខ្ចិលនិយាយច្រើន។ ម្នាក់ៗលែងចេះនិយាយអស់ហើយខ្លាចជ្រុះថ្កុល។
____
20នាទីក្រោយក៏មកដល់ អាកាសយានដ្ឋាន!
រីងៗ!!
"ថេយ៍ឯងមកដល់រឺនៅ?" ឈូយីម
<ដល់ហើយ កំពុងចុះពីឡាន ប៉ុន្នឹងចុះ> ថេយ៍ ស្រដីរួចក៏ចុចបិទវិញ មុននឹងស្រវេស្រវាដោះខ្សែរក្រវ៉ាត់។ រីឯជុងហ្គុកក៏កំពុងតែដកកាតខ្មៅរបស់នាយចេញពីកាបូបឲអ្នកជាប្រពន្ធចាយដូចគ្នា ,គេទៅដើរលេងច្បាស់ជាត្រូវការចាយវាយហើយ។
<នេះ!> គេហុចកាតឲរាងតូចទាំងមុខស្មើរថេង ថេយ៍សម្លឹងមុខនាយបន្តិចសឹមស្រដីថា÷
<មិ--មិនអីទេ អូនមានចាយខ្លួនឯងហើយ> គេញញឹមតិចៗទាំងមិនសម បដិសេធទៅកាន់នាយ, គ្មានអ្វីនោះទេគ្រាន់មិនចង់ចាយរបស់នាយ ព្រោះពួកគេឈ្លោះគ្នា!!!!!!!!! ម្យ៉ាងមើលសម្ដីហុចកាតឲទៅ។
<អូនទៅបានលុយចាយមកពីណាបើមួយថ្ងៃៗនៅតែផ្ទះគ្មានធ្វើការអីផងនោះ! បងឲហើយក៏យកទៅ> សម្ដីរបស់នាយនិយាយមកត្រូវគ្មានខុស ស្ដាប់មើលទៅវាជាការពិត ប៉ុន្តែហាក់មានអារម្មណ៍ថារាងស្គៀបទ្រូងទៅវិញ? តើគ្រាន់តែប៉ុន្នឹងគេត្រូវអន់ចិត្តដែរហេ៎?
<ត្រូវហើយ! មួយថ្ងៃៗអូននៅតែផ្ទះ គ្មានការងារអីធ្វើទេ ប្រាក់ក៏ចាយពីបងស្រាប់ ដូច្នេះហើយ លុយដែលបងខំរកបានវាហត់ណាស់ ចឹងគួរទុកចាយខ្លួនឯងទៅ>
<ថេយ៍ សម្ដីអូននិយាយចង់តែមានរឿងចឹងហេ៎? បងមិនមានន័យបែបនឹង ក៏គ្រាន់តែឲលុយចាយក៏ពិបាកមួយចប់ដែរនោះ> នាយចាប់ជ្រួញចិញ្ចើមឡើងមកនាពេលដែលនិយាយរកតែមិនត្រូវគ្នា។
<សឺត~ អូនខុស អូនសូមទោស! បងទៅធ្វើការចុះ> គេលើកដៃវាសទឹកភ្នែកចេញពីថ្ពាល់មុននឹងយកកាតខ្មៅពីនាយ រហ័សបើកទ្វារឡានចាកចេញទៅ។ ថ្ងៃនេះគេទៅក៏គ្រាន់តែចង់ឲនាយអោបគេ! ថើបគេ! និយាយពាក្យផ្អែមល្ហែមដាក់គេដូចកន្លងមក មិនមែនមកឲគេយំ ហើយនាយពាក់មុខយក្សសម្លឹងគេចឹងទេ។
<ហាឡូ! ឯងទៅឲកូនចៅ2-3នាក់ តាមការពារម្ចាស់តូចពេលទៅដល់ជេជូផង> ជុងហ្គុក នាយខលទូរស័ព្ទប្រាប់កូនចៅខ្លាចក្រែងប្រពន្ធមានរឿងអី ព្រោះខ្លួននៅឆ្ងាយមិនអាចឃើញគេនឹងភ្នែកបានទេ។
"បាទ ចៅហ្វាយ"
<ហឹម! ប៉ុន្នឹងចុះ>
|កាត់|
//ពេលយប់!
នៅភោជនីយដ្ឋានមួយកន្លែង!
<ហឹស! ចា៎អគុណ> សុីអ៊ុនញញឹមអគុណទៅកាន់រាងក្រាស់បន្តិច មុននឹងអង្គុយកៅអីដែលនាយបានដកឲ។ ត្រូវហើយថ្ងៃនេះគេណាត់គ្នាមកញុាំអាហារពេលយប់ជាមួយគ្នាទៀតហើយ សុទ្ធតែហាងលំដាប់ផ្កាយ5ព្រោះអភិជនដូចគ្នា-,-
<សុីអ៊ុនចង់ញុាំអ្វីកម្មង់ទៅ> សម្ដីទន់ភ្លន់មានទឹកដមគួបផ្សំនឹងទឹកមុខរីកដូចគ្រាប់ជីសួរទៅកាន់នាងក្រមុំ, វាខុសដាច់ពេលនៅក្បែរប្រពន្ធពាក់តែមុខយក្សដាក់គ្នា។
<ចុះលោកចន?>
<ខ្ញុំអ្វីក៏បាន តាមតែសុីអ៊ុននោះទេ>
<ហឹស! តែមាត់ពួកយើងខុសគ្នា ការញុាំក៏ខុសគ្នាដែរ> នាងក្រមុំសើចបន្តិចមើលមីនុយបណ្ដើរសម្លឹងនាយបណ្ដើរ ឆ្លាស់គ្នា។
<អឹម! សម្រេចថាយកមួយនេះចុះ>
<ចា៎! សូមអ្នកទាំងពីររងចាំបន្តិច> ថារួចបុគ្គលិកក៏ដើរចាកចេញទៅ។
<លោកចន ខ្ញុំសូមទៅបន្ទប់ទឹកមួយភ្លែត>
<បាទ>
រីងៗ!~
<ហាឡូ..លោកប្ដី>
"ទៅដល់ជេជូរឺនៅ?"
<អ៌រ! អូនភ្លេចទូរស័ព្ទប្រាប់បង អូនមកដល់តាំងពីល្ងាចម្ល៉េះ> លឺសម្ដីនាយក៏ធ្វើឲគេនឹកឃើញ ថាមុននឹងមកជុងហ្គុកនាយផ្ដាំរួចហើយ។
"បើបងមិនខលសួរអូនក៏មិនខលមកតែប៉ុន្នឹង កុំយកលេសថាភ្លេចអី"
<អត់ទេ-មិនមែនបែបនឹងឡើយ អូនភ្លេចមែន>
"បងភ្លេចទៅ ថាសម្ដីបងអូនមិនដែលយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់ផង ដូច្នេះហើយបងលែងឆ្ងល់ហើយ"
<..តាមតែបងគិត> គេស្ងាត់បន្តិចមុនដកដង្ហើមធំ ព្រោះបើស្ដាប់សម្លេងនាយដូចមិនសប្បាយចិត្តទេ ប្រហែលជានៅខឹងគេកាលពីព្រឹកមិញ។
<ពេលនេះបងនៅឯណា៎?> កុំឲថានិយាយគ្នារកតែសម្ដីតូចសម្ដីធំ អីឡូវគេបង្វែរសាច់រឿងនិយាយម្ដង។
"នៅផ្ទះ" គេឆ្លើយដោយមិនស្ទាក់ស្ទើរក្នុងពាក្យសម្ដីពីរម៉ាត់ដែលជាពាក្យកុហក។
"បងញុាំប*.."
<បានហើយ ប៉ុន្នឹងចុះបងរវល់> ហេតុថាឃើញសុីអ៊ុនដើរមកទៅហើយ នាយក៏មិនចាំយូរចុចបិទទូរស័ព្ទបាត់។
<ហឺយ!~> រាងតូចត្រឹមអង្គុយសម្លឹងមើលទូរស័ព្ទទាំងមុខស្រពោន ព្រោះនិយាយគ្នាមិនទាន់ដឹងក្បាលកន្ទុយផងគេចុចបិទបាត់, មិនដឹងថាមកដើរលេងឲសប្បាយចិត្តក៏មកអង្គុយគិតពីប្ដីនៅឯផ្ទះនោះទេ?
|កាត់|
#2ថ្ងៃក្រោយ! ដូចតែសព្វដងចឹងថេយ៍នៅជេជូ ចំណែកនាយនៅសេអ៊ូល ល្ងាចឡើងមិនទាន់ណាត់កូនក្រមុំគេទៅបាយនៅហាងពេលល្ងាចរាល់ថ្ងៃ បើថានិយាយទូរស័ព្ទជាមួយប្រពន្ធវិញរកតែពីឈ្លោះ។
ក្រឡេកមកមើលរាងតូចឯនេះ ពេលព្រឹកនៅក្បែរឆ្នេរសមុទ្រពិតជាស្រស់ស្រាយណាស់ ខ្យល់បក់រវិចៗនាំឲអារម្មណ៍គេដើរបណ្ដើរចិត្តអន្លង់អន្លូច នឹកអនុស្សាវរីយ៍ជាមួយរាងក្រាស់ កាលពីរៀបការនឹងគ្នាដំបូង..
<ហឹស! ពេលនោះបងល្អណាស់ ល្អនឹងអូនគ្រប់យ៉ាង បងខ្លាចអូន! ស្ដាប់អូន! ចាំលួងលោមអូនជូតទឹកភ្នែកឲអូន..ប៉ុន្តែអីឡូវនេះ..> អីឡូវនេះគេមិនដូចពីមុនប្ដូរចរឹកពាក់កណ្ដាលដែរ គេមានអារម្មណ៍ថានាយកាចសោះកក្រោះខ្លះៗ តែមិនអីទេ ប្រហែលជាគេហត់នឿយនឹងការងារ។
<ថេយ៍!~> ភ្លាមៗសម្លេងបុរសម្នាក់ក៏ហៅរាងតូចឡើង បណ្ដាលឲថេយ៍រហ័សងាកទៅរកម្ចាស់សម្លេងយ៉ាងលឿន។
<ប៊ូយ៉ុនទេហេ៎!..មានអ្វីរឺ?> ប៊ូយ៉ុនគឺជាមនុស្សថ្មីដែលរាងតូចស្គាល់នៅជេជូនេះ នាយជាម្ចាស់រីស៊តដែលគេនៅនេះឯង, ម្យ៉ាងស្គាល់គ្នាបានលឿនព្រោះនាយជាមិត្តឈូយីម។
<កើតអី មកដើរតែម្នាក់ឯងចឹង?>
<គ្មានអីទេ គ្រាន់តែឃើញអាកាសធាតុថ្ងៃនេះស្អាតប្លែក>
<ហឹម ស្អាតមែនតើ..ប៉ុន្តែស្អាតនៅចាញ់មនុស្សម្នាក់> នាយកម្លោះសម្លឹងមើលមេឃ មុននឹងសម្លឹងមើលមុខថេយ៍ឆ្លាស់គ្នា។
<អ្នកណាគេ?>
<គឺថេយ៍> នាយញញឹមស្រស់ទៅកាន់រាងតូចឆ្លើយដោយមិនទាក់ទើពីការលើកសរសើរសម្រស់មនុស្សចំពោះមុខនេះ, ត្រូវហើយថេយ៍ស្អាត..ស្អាតណាស់ក្នុងក្រសែរភ្នែកនាយ ពេលឃើញដំបូងគេស្ទើរតែលិចលង់ចូលក្នុងសម្រស់នេះទៅហើយ ពិសេសគឺកែវភ្នែករបស់គេទាំងគូ។
<ខ្ញុំមិនស្អាតទេ> ត្រូវហើយគេមិនស្អាតទេ ព្រោះគេគិតថាបើគេស្អាតមែន នោះជុងហ្គុកនឹងផ្អែមល្ហែមដាក់គេរហូត ដូចកាលដំបូងដែលនាយតាមស្រឡាញ់គេ, ព្រោះគេដឹងថាប្ដីរបស់គេស្រឡាញ់តែមនុស្សស្អាតៗ..ដូច្នេះបើគេស្អាតមែន មិនមែននាយថ្មីៗនេះមិនខ្វល់ខ្វាយពីគេឡើយ។ តើគេគិតត្រូវទេ?
<មិចថាមិនស្អាត? ថេយ៍កន្លែងណាក៏ស្អាតដែរ ទាំងភ្នែក ទាំងមុខមាត់ស្អាតគ្រប់កន្លែង..អ្នកណាបានជាសង្សារសំណាងផ្ដាំចាស់>
<ហឹស! បានហើយ គ្មានលុយរាយឲទេ> ថារួចពួកគេទាំងពីរក៏ដើរតាមឆ្នេរសមុទ្រជាមួយគ្នា ជជែកពីនេះពីនោះតាមចិត្តចង់។
TO BE CONTINUED
BY: Ju jinny 🧸