ជួបបញ្ហាអ្វីក៏ដោយយើងត្រូវតែមានចិត្តក្លាហានតស៊ូហ៊ានប្រឈមមុខហ៊ានដោះស្រាយរាល់គ្រប់បញ្ហាទាំងអស់នោះដោយភាពម៉ឺងម៉ាត់ហ្មត់ចត់បំផុត។ មិនថាបញ្ហាតូចឬក៏បញ្ហាធំប៉ុនណានោះឡើយ វាសុទ្ធតែមានហេតុហើយនឹងផលរបស់វានៅពីក្រោយ។
ដូច្នេះការដោះស្រាយបញ្ហាក៏ដូចគ្នា ពេលខ្លះវាគ្រាន់តែជាចំណុចដ៏តូចសំខាន់មួយក្នុងការចំណាយពេលមួយរយៈដើម្បីយើងយកបញ្ហានោះមកស្រាយចំណងវាចេញប៉ុណ្ណោះ“ខ្សែដែលមានចំណងតែងតែមានអ្នកស្រាយវាចេញ”នេះជាអ្វីដែលយើងត្រូវចាំ។
ទោះបីជាយើងចង់រត់គេចដល់ទៅជើងមេឃទៀត វាក៏គង់មានថ្ងៃណាមួយបញ្ហានោះត្រឡប់មករកយើងអោយទាល់តែឃើញវិញដែរ។ បើអញ្ចឹងដដែលខំប្រឹងរត់គេចពីវាធ្វើស្អីបើដូច្នោះ? យើងនៅប្រឈមនឹងវាអោយដាច់ស្រេចតែម្ដងវាមិនប្រសើរ។
បន្ទប់ទទួលភ្ញៀវដែលពពេញទៅដោយមនុស្សមិនក្រោមដប់នាក់ជាង តែបែរជាគ្មានអ្នកណាម្នាក់បន្លឺនិយាយអ្វីទៅវិញ នោះក៏ដោយសារតែម្នាក់ៗកំពុងជាប់គាំងមួយកន្លែងនោះអី។
"...! លោកប៉ាអាចប្រាប់ពួកកូនបានឬទេហេតុអីអ្នកដែលត្រូវស្លាប់ជាអាល្អិតគូមីនទាំងដែលគេរស់នៅទីនេះជាមួយលោកពូ ហើយអាល្អិតជីមីនយ៉ាងណាវិញកូនមិនយល់?" ចម្ងល់នេះមិនមែនតែណាមជូនទេដែលឆ្ងល់សូម្បីតែហូស៊ុកនិងមិត្តឯទៀត ពិសេសគឺជានាយយ៉ូនហ្គីផ្ទាល់តែម្ដងក៏មានចម្ងល់ចង់ដឹងនៅមូលហេតុនេះដូចគ្នា។
"ហ្ហឹម.! តាមពិតពូបាននាំសមាជិកគ្រួសារទៅលេងនៅកោះជេជូថ្ងៃតែមួយជាមួយពួកក្មួយ! កំហុសក៏មកពីពូតែម្នាក់ ប្រសិនជាថ្ងៃនោះពូមិនទៅលេងនៅទីនោះ ក្មួយគូក៏មិនត្រូវមកស្លាប់អ៊ីចឹងដែរ អោយពូសុំទោស!" កាងជុង លូកមាត់និយាយចុងប្រយោគក៏ពោលពាក្យសុំទោសទៅកាន់ក្មួយទាំងពីរជាមួយទឹកមុខស្រងូតស្រងាត់រាល់ពេលដែលដឹងថាខ្លួនគាត់គឺជាដើមហេតុបណ្ដាលអោយគូមីនត្រូវស្លាប់។
"...! ខ្ញុំមិនបានត្រូវការពាក្យសុំទោសពីលោកពូឡើយ តែខ្ញុំត្រូវការដឹងហេតុអីគូមីនត្រូវស្លាប់នៅថ្ងៃនោះទៅវិញទេ..លោកពូ?" ណាមជូន ងាកទៅសម្លឹងមើលលោកពូបង្កើតរបស់នាយជាមួយទឹកមុខរាបស្មើធេងឃ្លាដែលនាយហៅសព្វនាមថាលោកពូគឺសង្កត់បែបបង្អូសសម្លេង ស្ដាប់ទៅទោះជាមិនបានខ្លាចតែអត់នឹងមានអារម្មណ៍ថារអាក៏មិនកើតដែរណា៎។
"ហ្អឹម..! នៅថ្ងៃនោះពេលទៅដល់កោះជេជូមួយថ្ងៃមេឃក៏រាំងប្រលប់ណាស់ដែរ! ហើយផ្ទះដែលពូបានកក់ស្នាក់នៅគឺវានៅក្បែរមាត់សមុទ្រម្ខាងពីភ្នំ ពេលព្រលឹមឡើងក្រោយពីស្រស់ស្រូបអាហារពេលព្រឹកជុំគ្នារួចរាល់ គូមីន! គេបានសុំពូទៅលេងពូនដៃខ្សាច់នៅក្បែរមាត់សមុទ្រពូក៏អនុញ្ញាតអោយគេទៅលេងព្រោះគិតថាគេនឹងមិនអី ណាមួយគេថាមិនលេងឆ្ងាយទៅណានោះទេគ្រាន់ទៅលេងក្រោមដើមឈើមួយក្បែរមាត់សមុទ្រមិនឆ្ងាយពីផ្ទះប៉ុន្មានប៉ុណ្ណោះ..!" កាងជុង ក៏និយាយរៀបរាប់រឿងដែលបានកើតឡើងក្នុងពេលនោះទៅដល់ក្មួយប្រុសតាមដំណើរដើមទងទាំងដែលកែវភ្នែកក្រហមព្រើងៗដូចគាត់កំពុងខំប្រឹងទប់ទឹកភ្នែកមិនអោយស្រក់ហូរមកយ៉ាងអញ្ចឹង÷
+៥ឆ្នាំមុន!!
ផ្ទះថ្មមួយខ្នងមានជាពីរជាន់យ៉ាងល្អប្រណិតធ្វើឡើងតម្រូវទៅតាមសមាជិកក្រុមគ្រួសារនៅក្បែរមាត់សមុទ្រដែលគេសាងសង់ឡើងសម្រាប់ភ្ញៀវទេសចរណ៍ក្នុងការមកស្នាក់អាស្រ័យកំឡុងពេលធ្វើដំណើរកម្សាន្ដរយៈពេលយូរថ្ងៃ។
ពិសេសភ្ញៀវអ្នកដែលគេចូលចិត្តមកដើរលេងលំហែរកាយស្រូបយកខ្យល់អាកាសបរិសុទ្ធបែបធម្មជាតិនិងទទួលយកនៅលំហរបរិយាកាសដែលសម្បូរទៅដោយដើមឈើពណ៌បៃតងស្រស់បំព្រងខៀវខ្ចីស្រងាត់នាពេលព្រឹកព្រលឹមក្រោយងើបពីដំណេក។
ដូចជាពេលនេះអញ្ចឹងមានសមាជិកគ្រួសារមួយបានមករស់នៅក្នុងផ្ទះមួយខ្នងនេះជាការស្នាក់នៅបណ្ដោះអាសន្នពេលមកដើរលេង។
"គូមីន! ក្មួយទៅលេងជិតនេះបានហើយណាក្មួយកុំទៅលេងឯណាឆ្ងាយលឺទេ?" អ្នកជាលោកពូដែលស្គាល់ថាជាលោកម្ចាស់កាងជុងបានហាស្រដីប្រាប់ទៅកាន់ក្មួយប្រុសដែលមានឈ្មោះថា÷
គូមីន ផាកហ្គោលដិន អាយុ១៧ឆ្នាំត្រូវជាបងប្រុសភ្លោះជាមួយអាល្អិតជីមីន។ មិនថា ទម្រង់មុខ បបូរមាត់ កែវភ្នែក ម៉ូតសក់ ពណ៌សម្បុរ រូបរាងនោះទេនាយតូចម្នាក់នេះគឺពិតជាដូចប្អូនប្រុសភ្លោះរបស់គេណាស់។
ប៉ុន្តែអ្វីដែលខុសពីអាល្អិតជីមីនដាច់ស្រឡះពីគ្នានោះគឺអត្តចរិករបស់គេ។ គូមីនជាមនុស្សដែលអាចនិយាយបានថាទន់ភន់ សុភាពរាបសារ ស្លូតបូត ឆ្លាត ពូកែ សំខាន់គេមិនចេះវៃគ្នាដូចទៅនឹងប្អូនប្រុសរបស់គេទេ។ មិនដូចជាអាល្អិតជីមីនចេះទាំងវៃគ្នាហើយនៅឡឺកឺកំពូលមនុស្សឆ្ងល់រកលេខដាក់គ្មាន។
"បាទលោកពូ ក្មួយទៅលេងនៅក្រោមដើមនៅជិតមាត់សមុទ្រនោះ!" អាល្អិតគូមីននិយាយទាំងបួយមាត់ដោយចង្អុលប្រាប់លោកពូគេអោយបានដឹងថាគេមិនបានទៅលេងនៅឯណាឆ្ងាយទេគឺនៅជិតនេះឯងគ្រាន់តែវាមិនជិតណាស់ណាពេកប៉ុណ្ណោះ។
"ហ្ហឹម..! ទៅលេងចុះ តែកុំនៅលេងយូរពេកណាប្រយ័ត្នទឹករលក!" កាងជុង ឈរអស់សំណើចចំពោះឬកពារក្មួយប្រុសមើលទៅគេពិតជាគួរអោយស្រឡាញ់ខ្លាំងណាស់។ មុនងក់ក្បាលស្រដីអនុញ្ញាតអាចអោយក្មួយទៅលេងបានតែក៏មិនភ្លេចក្នុងការដាស់តឿនក្មួយប្រុសដែរ ពីព្រោះទឹករលកសមុទ្រធំៗណាស់មិនអាចចេះតែអោយគេទៅលេងជិតនោះយូរបានឡើយ។
"បាទលោកពូ" គូមីន លឺថាលោកពូអនុញ្ញាតភ្លេមគេបញ្ចេញនៅស្នាមញញឹមយ៉ាងស្រស់ស្រទន់បែបអ្នកសប្បាយរីករាយរាល់ពេលធ្វើអីមួយគ្មានអ្នកជំទាស់ ទើបរត់ចេញទៅលេងនៅក្រោមដើមឈើក្បែរមាត់សមុទ្រដែលគេចង់ទៅលេងនោះបាត់ទៅ។
++++
"ប៉ុន្តែពេលនោះពូមិនដឹងថានឹងមានអ្វីកើតឡើងបន្ដទៀតឡើយចំពោះរូបគេ បន្ទាប់ពីពូដើរចូលមកខាងក្នុងផ្ទះបាត់!" ក្រោយពីនិយាយប្រាប់គ្រប់យ៉ាងដល់ក្មួយប្រុសទាំងពីរដល់ត្រឹមនេះ លោកម្ចាស់កាងជុងចាប់ផ្ដើមអួលដើមកភ្លែត។ ពីព្រោះតែគាត់គិតថាគូមីនត្រូវស្លាប់ក៏មកពីគាត់ បើសិនជាថ្ងៃនោះគាត់មិនអនុញ្ញាតមិនព្រមអោយគេទៅលេងហើយនិយាយហាមឃាត់គេតែបន្ដិច ម្ល៉េះក្មួយគូមីនប្រាកដជាមិនអីឡើយគេច្បាស់ជានៅរស់។
"ពេលដែលប៉ាបានដឹងថាអាល្អិតជីមីនស្លាប់ចេញពីមាត់ក្មួយជីន ប៉ានិងម៉ាក់តក់ស្លុតខ្លាំងណាស់ ហើយក៏ប្រញាប់រត់មកមើលសាកសព្វគេភ្លេម តែអ្វីដែលប៉ាអាចកត់សម្គាល់លើខ្លួនគេបានគឺស្នាមដៅនៅលើដៃខាងឆ្វេងរបស់គេ!" ហានគូ បន្លឺសម្លេងនិយាយម្ដងក្រោយពីឃើញថាអ្នកជាបងប្រុសខំប្រឹងទប់អារម្មណ៍នៃភាពឈឺចាប់ សុខចិត្តរ៉ាប់រងទទួលយកនូវកំហុសតែម្នាក់ឯងដោយការឈឺចាប់បំផុត ទោះបីជាពេលនេះទឹកមុខគាត់រាបស្មើគ្មានការបង្ហាញចេញមកខាងក្រៅតែក្នុងនាមជាប្អូនប្រុសម្នាក់ក៏អាចល្មមដឹងពីជម្រៅចិត្តរបស់គាត់បាន។
"តើជាស្នាមអ្វីលោកប៉ា / លោកពូ?" អ្នកគ្រប់គ្នាបន្លឺសួរមកព្រមគ្នាដោយភាពចង់ដឹងនឹងមានការងើយឆ្ងល់ជាខ្លាំង។ ស្នាម? តើជាអ្វីទៅពួកគេមិនយល់ទេ?
"វាជាស្នាមកំបិតផ្ដាច់និស័្សយ! ពេលលោកអ៊ុំចំណាស់ម្នាក់នោះគាត់បានបន្សល់ទុកនៅលើដៃគូមីន!" កាងជុង ស្រដីប្រាប់នៅសំណួររបស់ក្មួយៗនឹងកូនប្រុសច្បងទាំងពីរដើម្បីអោយដឹងនៅអ្វីដែលពួកគេត្រូវការនៅចម្លើយពិត។
ត្រូវហើយកាលពីម្ភៃមួយឆ្នាំមុន បន្ទាប់ពីលោកម្ចាស់កាងជុងបានសម្រេចចិត្តជាមួយភរិយាថានិងបញ្ជូនគូមីនទៅរស់នៅឯក្រៅប្រទេសជាមួយលោកតាលោកយាយរបស់គេ។ លោកអ៊ុំចំណាស់ម្នាក់នោះគាត់ក៏បានយកកាំបិតឆ្នូតលើដៃអាល្អិតគូមីនបន្សល់ជាស្នាមត្រាមួយផ្ដាច់ចំណងនិស័្សយរវាងបងប្អូនភ្លោះពួកគេទាំងពីរនាក់។
វាសនាតម្រូវអោយម្នាក់ស្លាប់ម្នាក់ត្រូវនៅរស់ ប្រសិនជាពួកគេទាំងពីរនាក់នៅជាមួយគ្នា ទើបធ្វើអោយម្នាក់ត្រូវឃ្លាតឆ្ងាយពីគ្រួសារតាំងពីតូចមិនទាំងបានឃើញមុខឪពុកម្ដាយថាយ៉ាងណា។ ពេលឈានចូលដល់អាយុដប់ប្រាំមួយឆ្នាំទៅហើយពួកគេរស់នៅបានយ៉ាងល្អ ប៉ុន្តែរឿងដែលប្រុងនឹងថាកើតវាច្បាស់ជាកើតគឺមិនអាចគេចផុតឡើយ ទោះបីឆ្ងាយគ្នាប៉ុណ្ណាតែក៏ត្រូវរត់មករកគ្នាវិញដដែល។
"ប៉ាដឹងពីរឿងនេះតាំងពីដំបូងថាអ្នកស្លាប់នោះគឺមិនមែនជាកូនទា?" បន្ទាប់ពីបានស្ដាប់អ្នកជាលោកប៉ាមានប្រសាសន៍ចប់ណាមជូនក៏ពោលឡើងបែបសម្លេងខ្សោយទម្លាក់ទឹកដមជាមួយកែវភ្នែកនឹងកល់សម្លឹងមើលទៅលោកម្ចាស់ហានគូ។ បានន័យថាតាំងពីដំបូងឡើយគាត់ដឹងពីរឿងនេះ ហើយចុះពេលនោះម្ដេចគាត់នៅតែលាក់បាំងវាទៀត។ ហេតុអីលោកប៉ាមិននិយាយក្នុងថ្ងៃនោះ គាត់ទុកពួកគេទាំងពីរនាក់នេះគឺជាបងប្រុសរបស់ប្អូនគេម្នាក់ដែរឬក៏អត់?
"ហ្ហឹម...! ប៉ាដឹងច្បាស់ថាជាគូមីននៅពេលប៉ាបានទាក់ទងមកសួរពូក្មួយ គាត់ប្រាប់ថាគូមីនបានបាត់ខ្លួននៅពេលទៅលេងសមុទ្រ!" ហានគូ ដឹងថាកូនប្រុសទាំងពីរកំពុងតែខឹងនឹងគាត់ តែអោយគាត់ធ្វើយ៉ាងមិចកំឡុងពេលនោះម្នាក់ជាកូនប្រុសដែលបានបាត់បង់ជីវិតទៅហើយ ឯម្នាក់ទៀតជាកូនប្រុសដែលគាត់ត្រូវការពារសុវត្ថិភាពចំពោះគេអោយបានតឹងតែងបំផុត។
តែយ៉ាងណាមិញគាត់នឹងមិនស្ដាយក្រោយឡើយចំពោះការលាក់បាំងពួកគេរហូតមកដល់ពេលនេះ ប្រសិនជាអោយជ្រើសរើសម្ដងទៀតគាត់ក៏នៅជ្រើសយកការលាក់បាំងនេះដដែល។ បើសួររកមូលហេតុថាហេតុអីនោះចម្លើយមានតែមួយគត់គឺដើម្បីរក្សាសុវត្ថិភាពអាល្អិតជីមីនដែលជាកូនប្រុសពៅរបស់គាត់។
"ក្រោយមកទៀតពូបានលឺអ្នកនៅផ្ដុំនោះពួកគេនិយាយថាមានអគារបាក់បែងកំពុងមានការផ្ទុះពេលនឹងពូពិតជាភ័យណាស់ ណាមួយខ្លាចក្មួយគូគេនឹងទៅលេងនៅអគារបាក់បែកនោះ ពូនិងមីងបានទៅរកគូមីនសប់កន្លែងក្រែងលោរឃើញគេ! ស្របពេលកូនប្រុសរបស់ពូគេក៏បានទាក់ទងមកពូទាំងសម្លេងខ្សាវៗបែបមនុស្សគ្មានកម្លាំងហើយមិនប៉ុន្មានការស្ងាត់មាត់គេឈឹងទាំងដែលទូរស័ព្ទគឺមិនទាន់បានផ្ដាច់ប្រព័ន្ធនៅឡើយ!" កាងជុង ស្ងាត់មួយសន្ទុះក៏ជួយនិយាយបន្ថែមជាក់ស្ដែងហេតុការណ៍មុនពេលកើតឡើងក្រោយពេលអគារបាក់បែងត្រូវបានផ្ទុះឆាបឆេះយ៉ាងសន្ធោរសន្ធៅក្នុងកំឡុងពេលបាត់ខ្លួនក្មួយប្រុស។
ខណៈពេលស្ថានភាពកំពុងអាប់អួរបរិយាកាសដូចមិនអំណោយផលប៉ុន្មាន ស្របពេលនោះសម្លេងនៃបុរសម្នាក់ក៏បានបន្លឺឡើងនៅខាងមុខទ្វារបង្វែរចាប់អារម្មណ៍អោយអ្នកនៅទីនេះងាកទៅមើលបុរសម្នាក់នោះគ្រប់គ្នាដោយស្វ័យប្រវត្តិ÷
"ក្នុងថ្ងៃនោះខ្ញុំបានរត់គេចពីពួកជនបិទមុខមួយក្រុមដែលតាមសម្លាប់ហើយក៏បានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងជ្រោះ!" ស្របនឹងសម្ដីនាយកម្លោះមាឌមាំដើរចូលមកកាន់បន្ទប់ទទួលភ្ញៀវដែលកំពុងមានវត្តមានអ្នកគ្រប់គ្នាតាមសម្លឹងមើលដំណើររបស់គេដោយភាពស្រពិចស្រពិលរនឹកនៃផ្ទៃមុខដ៏ស្រស់សង្ហាររបស់នាយដោយយល់ថាដូចធ្លាប់ឃើញនៅឯណាពីមុនមក។
"ក្មួយគឺ....!" ហានគូ សម្លឹងមើលអ្នកកម្លោះដើរចូលមកនោះយូរៗដូចប្រហែលៗមុខទើបហើបមាត់បម្រុងសួរ តែអ្នកកម្លោះរាងលយស្រដីអារកាត់មុនទាំងញញឹមយ៉ាងស្រស់បញ្ចេញនៅថ្ពាល់ខួច÷
"ជម្រាបសួរលោកពូ! ជម្រាបសួរលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់!" នាយសង្ហារអោនគោរពចាស់ទុំនៅទីនេះយ៉ាងមានសុជីវធម៌បំផុតសមសួនជាអ្នកមានពូជវង្សត្រកូលខ្ពង់ខ្ពស់។ លក្ខណៈថាសមជាបុរសពិតនោះអីទាំងសុភាពទាំងសង្ហារ ការស្លៀកពាក់ក៏មានរបៀបមើលទៅអេមមែនទែន។
តែវាចម្លែកបន្ដិចព្រោះអ្នកនៅទីនេះកំពុងមានការងើយឆ្ងល់នឹងវត្តមានរបស់នាយ ដោយហេតុមិនស្គាល់ថានាយគឺជាអ្នកណា។ បើចំពោះលោកម្ចាស់កាងជុងនិងអ្នកស្រីអាន់យ៉ុលវិញមិនថ្វីទេគាត់អង្គុយមើលនាយកម្លោះទាំងស្នាមញញឹមរីករាយព្រោះពួកគាត់ស្គាល់ច្បាស់ថានាយម្នាក់នេះគឺជាអ្នកណាតាំងពីនាយដើរចូលមកម្ល៉េះ។ បែកគ្នាអស់រយៈពេលយូរឆ្នាំទីបំផុតកូនប្រុសតែម្នាក់របស់ពួកគាត់គេត្រឡប់មកវិញហើយតើ។
"លោកប៉ាអ្នកម៉ាក់អញ្ចឹងឬ?" មិនថាជាណាមជូន ហូស៊ុក ថេយ៉ុង ជុងគុកឬក៏អ្នកផ្សេងទេសុទ្ធតែលាន់មាត់សួរសំណួរតែមួយមកព្រមគ្នាដោយភាពភ្ញាក់ផ្អើល។ ហើយអីដែលធ្វើអោយពួកគេរឹតតែSurpriseលើសដើមនោះគឺនាយម្នាក់នេះនាយគឺ÷
"គឺវា..! / ជាឯង..?" ណាមជូននិងហូស៊ុកលាន់មាត់មកម្ដងទៀតទាំងលើកដៃចង្អុលអ្នកកម្លោះសង្ហារចំពោះមុខបន្ទាប់ពីសង្កេតដឹងហើយនឹងស្គាល់បានយ៉ាងច្បាស់ថាអ្នកម្ខាងនោះនាយគឺជាអ្នកណា។ ម្នាក់នេះហើយដែលជាដៃគូសត្រូវក្រុមបាល់ទះកាលពីនៅរៀនសកលជាមួយពួកនាយ ចុះឥឡូវហេតុអីគេមកទីនេះ?
"ជាយើងហើយយ៉ាងមិច?" នាយកម្លោះលើកចិញ្ចើមបន្ដិចសួរត្បកទៅវិញលក្ខណៈផ្គើននឹងក្រុមនាយក្រាស់យ៉ូនហ្គី។ ពិសេសណាមជូននិងហូស៊ុកនាយធ្វើមុខឌឺដាក់ពួកគេទាំងពីរសាហាវធ្វើឬកលឹងលយ។
"ពួកក្មួយធ្លាប់ស្គាល់គ្នាឬ?" អាន់យ៉ុល ចោទសួរខណៈពេលឃើញក្មួយៗនឹងកូនប្រុសរបស់គាត់ចាប់មានប្រតិកម្មដូចអ្នកធ្លាប់ស្គាល់គ្នាពីមុនមកយ៉ាងចឹង។ ពួកគេស្គាល់គ្នាមែនទេ ប៉ុន្តែហេតុអីមើលទៅដូចមិនត្រូវគ្នាទាល់តែសោះ? អោយត្រូវគ្នាយ៉ាងមិចបើកាលពីពេលនៅរៀនមិនដែលថាចង់ត្រូវគ្នាឡាម៉េចខ្លះផង។
"......!" ស្ងាត់! ចម្លើយគឺមិនត្រូវបានផ្ដល់អោយដោយឡែកអ្នកដែលត្រូវអ្នកស្រីអាន់យ៉ុលបានចោទសួរនោះកំពុងលេងសង្រ្គាមដាក់គ្នាតាមរយៈកែវភ្នែក។ មើលទៅសាហាវឬអត់ហ្ន៎? លេងបែបនឹងធ្វើម៉េចសប្បាយ វៃគ្នាតែម្ដងទៅទើបរីករាយជាង ប៉ះចំដៃគូសត្រូវកត់ចំណាំមុខមកអស់ពេលប្រាំឆ្នាំផង គំនុំមានមកយូរហើយនៅចាំកាលទៀតដាក់ទៅ។
មិនថាយ៉ូនហ្គីឬក៏មិត្តភក្ដិគេទេពេលនេះដូចតោចូលក្នុងខ្លួនយ៉ាងអញ្ចឹងសម្លឹងមើលនាយសង្ហារថ្ពាល់ខួចញញឹមឌឺដងដាក់ពួកគេនោះឥតព្រិច។
"តាមពិតគឺជាឯង...អាស៊ុងវ៉ុន!"
To be Continued ✍️💯