បន្ទាប់ពីចូលមកដល់បន្ទប់ខាងក្នុងដែលពោរពេញទៅដោយសម្ភារៈពេទ្យបូករួមជាមួយឧបករណ៍ពិនិត្យទំនើបៗលីលីដែលកំពុងភ្លឹកក៏ត្រូវបានប្រមូលស្មារតីមកវិញដោយសម្លេងរបស់លោកគ្រូពេទ្យកែសម្ភស្សម្នាក់នេះ
"សូមអ្នកស្រីគេងនៅលើគ្រែនេះទៅរួចសូមជួយដោះម៉ាស់និងមួកចេញផង"
"ច... ចា...ចាស..." លីលីឆ្លើយទាំងរដាក់រដុបដោយសានាងខ្មាស់និងស្លាកស្នាមដែលមានលើផ្ទៃមុខរបស់នាង
"មិនអីទេអ្នកស្រី... ខ្ញុំបានជួបនិងអាការៈជាច្រើនផ្សេងៗគ្នាដូច្នេះកុំភ័យអី" លោកគ្រូពេទ្យកែសម្ភស្ស
"ចាស..." លីលីនិយាយទាំងញញឹមមិនសូវសមរួចក៏សម្រេចចិត្តដោះមាស់ចេញឲ្យលោកគ្រូពេទ្យពិនិត្យមើល.... ចំណែកឯអ្នកដែលនៅខាងក្រៅកំពុងតែនៅមិនស្ងៀមដើរទៅមកៗទាំងចិត្តមិនស្ងប់
"ន៎ែក!!! ផាកជីមីន... អង្គុយចុះឲ្យស្ងៀមរួចឆែកមើលការងារឯងបន្តិចទៅ" ថេយ៉ុងដែលកំពុងធុញទ្រាន់និងអ្នកកម្លោះចលាចលម្នាក់នេះ
"លីលីនៅខាងក្នុងឲ្យយើងស្ងប់ចិត្តយ៉ាងមិច!!!!" ជីមីន
"នាងចូលពិនិត្យមិនមែនចូលទៅវះកាត់ឯណា!!!" ថេយ៉ុង
"យើងមិនចង់ឃ្លាតឆ្ងាយពីនាងទេ" ជីមីន
*ក្រាក...ក្រឹប...*
"លីលីអូនយ៉ាងមិចហើយ???" ជីមីនប្រញាប់ប្រញាល់ទៅរកប្រពន្ធរបស់ខ្លួន
"បង... អូនទៅពិនិត្យមិនមែនទៅធ្វើសង្គ្រាមឯណា" លីលីនិយាយទាំងហួសចិត្តទៅកាន់ប្ដីរបស់ខ្លួន
"លីលីនិយាយបានល្អ... " ថេយ៉ុង
"សូមលោកប្រុស លោកស្រីអញ្ជើញអង្គុយចុះមក ខ្ញុំនិងនិយាយរៀបរាប់ពីសាច់មុខរបស់លោកស្រីផាកឲ្យស្ដាប់..." លោកគ្រូពេទ្យកែសម្ភស្ស
"បាន... បាន... លីលី... អង្គុយចុះមក" ជីមីន
"សូមលោកមើលមកនេះមក... នេះជាស្រទាប់ស្បែករបស់មនុស្ស... ជាធម្មតាស្បែកមុខអាចរងរបួសត្រឹមស្រទាប់ទី២ប៉ុណ្ណោះដែលគេគិតថាជ្រៅបំផុតទៅហើយ... ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្នស្បែកមុខរបស់លោកស្រីគឺស្ថិតនៅស្រទាប់ទី៤ដែលខ្លាំងបំផុតទៅហើយ" លោកគ្រូពេទ្យកែសម្ភស្ស
"ស្រាទាប់ទី៤????" ជីមីន
"ហេតុអីធ្ងន់ធ្ងរម្លេះ???" ថេយ៉ុង
"បើតាមខ្ញុំគិតបញ្ហាដែលអាចនាំឲ្យស្បែករបស់លោកស្រីបែបនេះគឺមកពីទឹកអាសុីតមិនមែនរលាកភ្លើងទេ..." លោកគ្រូពេទ្យកែសម្ភស្ស
"ទឹកអាស៊ីត???" ថេយ៉ុង
"កាលនោះអូនឈឺចាប់ប៉ុណ្ណាទៅ????" ជីមីននិយាយទាំងអួលៗដើមក
"តើមានវិធីព្យាបាលបានទេលោកគ្រូពេទ្យ???" ថេយ៉ុង
"បាទបាន... ប៉ុន្តែបើសិនជាចង់បានមុខមាត់លោកស្រីកាលពីមុនគឺមិនអាចទេ... ដោយសារតែមុខមាត់លោកស្រីរងរបួសពេករីឯឆ្អឹងក៏ប៉ះពាល់ដូច្នេះខ្ញុំបានត្រឹមតែកែប្រែមុខមាត់ថ្មីឲ្យលោកស្រីប៉ុណ្ណោះ" លោកគ្រូពេទ្យកែសម្ភស្ស
"ចុះស្បែកមុខនេះអាចព្យាបាលបានមែនទេ???" ជីមីន
"មិនបានទេ... ស្បែកមុខលោកស្រីខូចបាត់ទៅហើយប៉ុន្តែយើងអាចមានវិធីព្យាបាលលោកស្រីបានគ្រាន់តែកាតព្យាបាលនេះ..." លោកគ្រូពេទ្យកែសម្ភស្ស
"ប្រាក់មិនសំខនា់ចំពោះពួកខ្ញុំទេ..." ថេយ៉ុង
"ខ្ញុំមិនបានសំដៅទៅលើប្រាក់នោះទេ... ការព្យាបាលបែបនេះពិតណាស់ថាត្រូវចំណាយច្រើនប៉ុន្តែសម្រាប់ B.T.Bang-South ខ្ញុំមិនហ៊ាននិយាយទេតែ..." លោកគ្រូពេទ្យកែសម្ភស្ស
"តែយ៉ាងមិច???" ជីមីន
"តែគឺការព្យាបាលបែបនេះត្រូវចំណាយពេលវេលាយូរ..." លោកគ្រូពេទ្យកែសម្ភស្ស
"តើយូរប៉ុណ្ណាទៅ???" លីលី
"គឺ... យ៉ាងឆាប់កន្លះឆ្នាំរីឯយ៉ាងយូរ២ឆ្នាំដើម្បីពិនិត្យមើលការជាសះរបស់ស្បែកលោកស្រី" លោកគ្រូពេទ្យកែសម្ភស្ស
"ហេតុអីក៏យូរបែបនេះ??? " ជីមីន
"ដូចដែលខ្ញុំបានប្រាប់លោកប្រុសមុននេះអញ្ចឹងគឺមកពីស្បែកលោកស្រីរងរបួសខ្លាំងពេកទើបត្រូវការពេលវេលាយូរបែបនេះ" លោកគ្រូពេទ្យកែសម្ភស្ស
"ចុះអំឡុងពេលព្យាបាលខ្ញុំអាចជួបជាមួយលីលីបានទេ????" ជីមីន
"គឺ.... ប្រហែលជាមិនបានទេព្រោះការព្យាបាលមិនមែនព្យាបាលនៅកូរ៉េទេ... ការព្យាបាលត្រូវធ្វើនៅសហរដ្ឋអាមេរិកដែលជាដៃគូរសហការធំរបស់ពួកយើង" លោកគ្រូពេទ្យកែសម្ភស្ស
"ហេតុអីមិនព្រមអញ្ជើញគ្រូពេទ្យពីអាមេរិកមកព្យាបាលនៅកូរ៉េ??? ឬមកពីត្រូវចំណាយកាន់តែខ្ពស់??? បើអញ្ចឹងមែនកុំបារម្ភខ្ញុំមិនខ្វល់ទេ..." ជីមីន
"មិនមែនពួកយើងមិនចង់ធ្វើបែបនេះទេ... តែមកពីនៅសហរដ្ឋអាមេរិកសំបូរទៅដោយឧបករណ៍ទំនើបៗជាច្រើននិងពិសេសគឺគ្រឿងផ្សំដែលអាចព្យាបាលលោកស្រីបាន... ចំណែកឧបករណ៍ទាំងនេាះខាងមន្ទីរពេទ្យយើងក៏បានកម្មង់ហើយដែរប៉ុន្តែការដឹកជញ្ជូនគឺត្រូវការពេលវេលាច្រើនទម្រាំមកដល់... ដូច្នេះដើម្បីឲ្យការព្យាបាលលោកស្រីជោគជ័យគឺមានតែវិធីនេះទេ... ក្នុងការសម្រេចចិត្តថាព្យាបាលឬអត់គឺមានតែលោកប្រុសលោកស្រីទេ... បើអ្នកទាំង២ព្រមនោះខ្ញុំនិងរៀបចំឯកសាភ្លាមៗ ២ថ្ងៃក្រោយលោកស្រីអាចចេញទៅអាមេរិកបានហើយ" លោកគ្រូពេទ្យកែសម្ភស្ស
"បាន... ខ្ញុំព្រមព្យាបាល... មិនថាមុខរបស់ខ្ញុំអាចដូចដើមឬអត់ទេតែខ្ញុំមិនចង់ឲ្យស្នាមមួយនេះក្លាយជាការឈឺចាប់ដល់ស្វាមីខ្ញុំទេ" លីលីនិយាយទាំងមើលទៅមុខស្វាមីរបស់ខ្លួន
"មិចក៏អូនសម្រេចចិត្តលឿនបែបនេះ???" ជីមីន
"មែនហើយ" ថេយ៉ុង
"ការឈឺចាប់របស់បងអូនបានដឹងទាំងអស់... ហើយអូនក៏មិនចង់បែកពីបងដែរគ្រាន់តែ..." លីលី
"មិនអីទេ... រយៈពេលអូនព្យាបាលបងនិងខំប្រឹងប្រែងធ្វើការឲ្យបានល្អ... ហើយពួកយើងក៏អាចប្រើ social media ទំនាក់ទំនងគ្នាបាន... បានខ្ញុំព្រមរៀបឯកសាដើម្បីឲ្យនាងទៅព្យាបាលចុះ..." ជីមីន
-See you at the last episode-