ព្រូស!!~
<ហ្ហឹក-អ្ហឹក!~> ថេយ៉ុងត្រូវចុកឆ្អល់ចង្កេះនៅពេលដែលចូលដល់បន្ទប់មិនទាន់នាយក្រវែងមកលើគ្រែធ្វើដូចគេជាវត្ថុ ពូកវាទន់ហើយតែសួរថាកម្លាំងដែលនាយច្រានមកវាខ្លាំងប៉ុណ្ណា? ម្យ៉ាងមាឌគេឲតូចតែមួយនឹង។
<ស្រឡាញ់វាណាស់ហេ៎ ទើបបែករាប់ឆ្នាំហើយនៅមកសុីអីជាមួយគ្នាចឹងទៀត> ដោយហេតុថាទោសៈបាំងមុខទៅហើយ ពាកកយសម្ដីពិរោះពិសារស្អីនោះបោះចោលមួយឡែកសិន នាយច្រត់ចង្កេះគំហកសួរឡែតៗឡើងប៉ោងសរសៃ.ក។
<ហ្ហឹកៗ!~> ថេយ៉ុងមិនបានតបតគិតតែពីយំ ព្រោះគេគ្មានតម្រិះតបនឹងនាយឡើយ ទឹកចិត្តធ្លាក់ដល់ចំនុចសូន្យហើយ នាពេលដែលគេទ្រគោះបោះបោកដាក់ខ្លួនបែបនេះ, គួរជាគេដែលត្រូវសួរនាយ រឺក៏ខឹង មិនមែនជានាយឡើយដែលធ្វើបែបនេះដាក់គេ។
<ឈប់យំភ្លាម ឆាប់មកឆ្លើយនឹងសំណួរបងថេយ៉ុង..អាម្សៀរkevinនឹងវា អស្ចារ្យស្អីចំពោះអូនណាស់ណា៎ទើបនៅទាក់ទងនឹងវាទៀត? អូនងប់នឹងវាខ្លាំងណាស់ហេ៎?> មិនត្រឹមតែសួរធម្មតានាយឡើងទៅចាប់កញ្ជក់ដៃរបស់ថេយ៉ុងឲមកក្បែរ កន្រ្តាក់សួរខ្លាំងៗតាមអារម្មណ៍ដែលចង់ដឹង, មិនទាន់ដឹងទេថាកន្លែងដែលនាយចាប់កាន់វាឡើងស្នាមក្រហមម្រាមដៃហើយ។
<ហ្ហឹកៗ..អូ--អូនឈឺជុងហ្គុក..អ្ហឹកៗ!~> មាត់ពោលថាឈឺភ្នែកមានតួនាទីសម្រក់ទឹកនេត្រា ដៃប្រឹងប្រលេសដៃនាយចេញ..ប៉ុន្តែ..ប៉ុន្តែដូចជាគ្មានបានការសោះ។
<អូនថ្លង់រឺយ៉ាងមិច លឺបងសួរទេ? ឆាប់ឆ្លើយនឹងបងឲលឿនបើមិនចង់ឲបងប្រើធម៍ក្ដៅដាក់អូន!> ចុះអីឡូវនឹងធម៍ត្រជាក់ណាស់? ត្រជាក់ពេកនឹងហើយទើបបានជានៅលើ.កដៃប្រពន្ធឡើងជាំអស់។
<ហ្ហឹក!..ប្រើធម៍ក្ដៅ? បងចង់ធ្វើអីអូន? សម្លាប់អូន? រឺក៏វាយអូនបងនិយាយទៅមើល?>
<បងមិនវាយអូនទេ ព្រោះបងខ្លាចខូចសាច់ប្រពន្ធបង តែបងនឹងប្រមានអូនឲឈប់ធ្វើចរឹកថោកទាបបែបនឹងទៀត!> ក្ដុក! ថោ--ថោកទាប? គេហ៊ានជេរខ្លួនថាថោកទាប? លោកអឺយលោក! ធ្វើជាប្ដីគេរបៀបមិចទើបហាមាត់ជេរប្រពន្ធថាថោកទាបទៅរួច? អត់មានសួរហេតុផលស្អីបន្តិច អាកាត់តែឯងៗ។
នាយថាចប់ក៏ចាប់ផ្ដើមដោះក្រវ៉ាត់.កនឹងខ្សែរក្រវ៉ាត់ចេញ មើលទៅដូចជាបំណងចង់ចាប់បង្ខំ។
<ហ្ហឹកៗ..លោក--លោកប្ដីប្រើសម្ដីអីដាក់អូនមុននេះ?> ថេយ៉ុងមិនបានគិតខ្វល់ជាមួយសកម្មភាពរបស់នាយ ព្រោះចិត្តគំនិតគេពេលនេះកំពុងស្ពឹកនឹងពាក្យដែលនាយថាគេថោកទាប! វាធ្ងន់ណាស់ចំពោះគេ ម្ដេចក៏ប្រើវាជាមួយគេទៅរួច?
<ថោកទាប!..ព្រោះអូនវាបែបនេះមែន នៅជាមួយបងរាប់ឆ្នាំអូននៅតែមិនដាច់ចិត្តពីវា ខ្លួនមានប្ដីហើយនៅហ៊ានចេញទៅហាច់ហើរជាមួយអាសង្សារចាស់រាប់ឆ្នាំនឹងទៀត> គេមិនពិបាកនឹងហាពាក្យថោកទាបមកម្ដងទៀតឡើយ ព្រោះគេគិតថាគេនិយាយត្រូវ, បើជាមួយអ្នកផ្សេងមិនសូវខឹងទេ តែនេះធ្លាប់ជាអតីតសង្សារ។
<ហ្ហឹកៗ!..ចុះបង? ចុះទង្វើររបស់បងថោកទាបរឺអត់? បងជេរអូនថាថោកទាបមានមើលខ្លួនឯងទេ? បងទៅអង្គុយញុាំអីជាមួយស្រីណា៎ បងមានខ្វល់ពីចិត្តអូនរឺអត់?> ថេយ៉ុងស្រែកទៅនាយខ្លាំងៗលាយលំអារម្មណ៍ឈឺចាប់មកជាហូរហែរ, បើអាចគេសឹងតែឆ្កួតឲបាត់ទេបែបៗនេះអី, ចាប់កំហុសរបស់គេតែមិនមើលពីទង្វើរខ្លួនឯង។
<ចន ថេយ៉ុង កុំមកស្រែកដាក់បងណា៎!> នាយចាប់ផ្ដើមសង្រឺតជើងធ្មេញលើកដៃចង្អុលមុខរាងតូច ,ក្ដៅក្រហាយនឹងពាក្យថាថោកទាបដែរសោះ ប៉ុន្តែស្ដោះវាឲទៅគេ! គេនឹងអត់បេះដូងចេះឈឺចាប់។
<បងស្រែកដាក់អូនបាន រឿងអីអូនស្រែកដាក់បងមិនបាន?> ស្រែក!
<អូនគ្មានសិទ្ធទេ!~ កុំបានបងមិនមាត់ៗដូចរាល់ដងអូនបានចិត្តថេយ៉ុង រឿងស្អីក៏ដោយបងមានសិទ្ធធ្វើទាំងអស់ ប៉ុន្តែអូនគ្មានសិទ្ធឡើយ សូម្បីតែគិតក៏អូនមិនអាចដែរ..ស្ដាប់សម្ដីបងឲច្បាស់> សម្ដីអ្វីនឹង?
<ហ្ហឹកៗ!..លោកប្ដីឆ្កួតហើយៗ..អ្ហឹកៗ!..អូនឈឺណាស់ជុងហ្គុក..ហុឺៗ!..ហេតុអីក៏និយាយបែបនេះ?> តើនេះជាចរឹកពិតរបស់នាយមែនទេ? ចរឹកជេរប្រទេច? ទ្រគោះបោះបោក! សំឡុតខ្លាំងៗ ខ្វល់តែពីខ្លួនឯង វាជារបស់នាយហេ៎?..ឱលោកប្ដីអឺយ!~~ អូនរស់នៅជាមួយបងរាប់ឆ្នាំអូនទើបតែបានដឹងនៅថ្ងៃនេះទេ។
នាមជាប្រពន្ធចាប់ទន់ជង្គង់អង្គុយចុះអោបក្បាលជង្គង់ជូតទឹកភ្នែកដែលស្រក់កាត់ផែនថ្ពាល់ម៉ាត់ៗ..គេថាគេមានសិទ្ធធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងតាមគេចង់! ចឹងគេចង់មានស្រីក៏គេធ្វើដែរមែនទេ? កាន់តែគិតសម្រែកនៃការឈឺចាប់បណ្ដាលឲគេយំខ្លាំងៗលែងលាក់សម្លេង ក្រវីក្បាលឲតតាត់ដូចមនុស្សបាត់សតិ។
<ហ្ហឹកៗ!..លោកប្ដីឆ្កួតហើយ លោកប្ដីលែងស្រឡាញ់អូនហើយ..អ្ហឹកៗ!..លោកប្ដីមើលងាយអូនថាថោកទាប..អ្ហឹក..លោកប្ដីសម្លុតអូនខ្លាំងៗ លោកប្ដីមិនថ្នាក់ថ្នមចិត្តអូនមិនសួរហេតុផលពីអូន បែរជាច្រលោតមុាំងៗដាក់អូន!..លោកប្ដីថាលោកប្ដីមានសិទ្ធគ្រប់យ៉ាង ចុះបើលោកប្ដីចង់មានស្រីក៏អូនគ្មានសិទ្ធហាមដែរមែនទេ!..អ្ហឹកៗ!..អូនឈឺណាស់បងអឺយបង!~~> ថេយ៉ុងអោបជង្គង់រៀបរាប់អារម្មណ៍ទុកសោកដែលមាននៅក្នុងចិត្តចេញមកក្រៅយ៉ាងគួរឲសង្វេក, គ្រប់ម៉ាត់គ្រប់សម្ដីសុតសឹងបង្កប់ដោយក្ដីឈឺចិត្តពុនពេក។ ឯណាសន្យារបស់គេថានឹងមើលថែថ្នាក់ថ្នមចិត្តនោះ?
នាពេលដែលឃើញសភាពរបស់ប្រពន្ធបែបនេះហាក់ធ្វើឲនាយដូចជាជ្រួលជ្រាបអារម្មណ៍ ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ថាខុសមួយរំពេចភ្ញាក់ខ្លួនដូចខ្មោច7ថ្ងៃថាបានប្រើប្រាស់សម្ដីធ្ងន់ធ្ងរ។
<ថេ--ថេយ៍!~..ឲបងសូមទោស!~> នាយចាប់ផ្ដើមទន់ជង្គង់ចុះ ពោលឡើងដោយរអៀសខ្លួន, អារម្មណ៍ខឹងមួយពេលធ្វើឲប្រពន្ធនាយយំសោកដល់ថ្នាក់នេះ គួរតែដឹងហើយថាសម្ដីដែលនាយស្ដោះមកវាមានឥទ្ធិពលលើចិត្តគេប៉ុណ្ណា។
<អ្ហឹក-ហ្ហឹក!..កុំប៉ះអូន ព្រោះអូនថោកទាប លោកប្ដីជាមនុស្សថ្លៃថ្នូរកុំក្បែរកុំប៉ះអូនអី..ហ្ហឹកៗ!..ហើយមិនបាច់សូមទោសអូនទេ..ហ្ហឹក--អូនសមនឹងទទួលវាហើយ> ថេយ៉ុងរុញដៃរបស់នាយចេញតិចៗបែបមនុស្សខ្សោះពីខ្លួន គេពោលឡើងមួយៗមិនសម្លឹងមុខរបស់នាយ, កាយវិការបែបនេះគួរតែដឹងហើយថាទឹកចិត្តរបស់គេត្រូវបាននាយបំផ្លាញ។
<ថេយ៍បងសូមទោសមែន..បងសូមទោសណា៎អូនណា៎!..កុំបែបនេះអី មើលមុខបងបន្តិចក៏បានដែរអូន..ឲបងសូមទោស..បងសូមទោស!> ដំណាក់កាលនេះទៅហើយចាប់ផ្ដើមភ័យស្លេកមុខស្លេកមាត់ហើយ ព្រោះខ្លាចប្រពន្ធអស់ចិត្តស្រឡាញ់ ហេតុថាមុខគេមិនខ្ចីទាំងមើលផងនឹងឲសង្ឃឹមអី? ចន ជុងហ្គុកចាប់លុតជង្គង់ចុះ ស្រវេស្រវាដៃទៅប៉ះអ្នកជាប្រពន្ធតែត្រូវគេប្រកែកជានិច្ច។
<អ្ហឹក!..សឺត!~ អូនចង់ទៅនៅជាមួយម៉ាក់មួយរយៈ សង្ឃឹមថាលោកប្ដីមិនជំទាស់ទេ> និយាយចប់ភ្លាម គេងើបគ្រោស ទៅយកវ៉ាលីប្រមូលខោអាវចេញពីក្នុងទូ អ្នកដែលបានឃើញហើយស្លន់មកភ្លាមៗដូចមាន់រកពង។
<ថេយ៍--ថេយ៍អូនកុំទៅអី..កុំទៅចោលបងអីណា៎!..បងសូមទោស កុំទៅអីនៅផ្ទះយើងហើយណាអូនណា៎!~នៅជាមួយបងហើយកុំទៅអី> គេក្រោកឈររត់ទៅរកថេយ៉ុង ប្រឹងចាប់ដៃឃាត់មិនឲអ្នកម្ខាងទៀតវិចសម្លៀកបំពាក់ដាក់វ៉ាលី ប៉ុន្តែម្ដេចនឹងឃាត់បាននោះ? ត្រឹមតែម្ដាយនាយ នាយមិនភ័យនឹងឲគេទៅឡើយ ប៉ុន្តែបើមិនទៅផ្ទះអ្នកស្រីចន គេរត់ចោលនាយនោះគិតបែបណា?
<..អ្ហឹក--ហ្ហឹកៗ!~> ថេយ៉ុងមិនបានវាសដៃនាយចេញរឺស្ដីឲ គេគិតតែពីប្រមូលអាវញ៉ាត់យកៗ ក្នុងទ្រូងពេលនេះដូចត្រូវគេហែកឲក្អែកចឹកយ៉ាងដូច្នោះ! ឃើញសភាពនាយឆ្លេឆ្លាបែបនេះអាណិតស្ទើរតែឆ្កួត!..ប៉ុន្តែ..ប៉ុន្តែបើចិត្តទន់នោះនាយបានចិត្តមិនខានឡើយ។
<ថេយ៍បងសូមទោស..កុំទៅអី បងសំពះអូន បងលុតជង្គង់សូមទោសអូនហើយណា៌ប្រពន្ធសម្លាញ់..លើកលែងឲបងផងទៅអូន!..បងសូមទោសៗកុំទៅអី នៅផ្ទះយើងហើយណា៎ បងសូមអង្វរ!> វិនាទីនេអគេមានតែលុតជង្គង់សូមទោសថេយ៉ុងម្ដងទៀត, នាយលុតនៅចំពោះភ័ក្តរបស់ប្រពន្ធ ដៃប្រណមឡើងសំពះមិនដាច់ ឈងដៃទៅកាន់ប្រអប់ដៃគេផង សូមទោសៗៗសឹងសឹកបបូរមាត់។ ក្នុងចិត្តគេខ្លាចប្រពន្ធលែងស្រឡាញ់ ខ្លាចគេវិលទៅរកអ្នកចាស់ ខ្លាចគ្រប់យ៉ាង។
TO BE CONTINUED
BY: Ju jinny 🧸