//ម៉ោង11:00នាទីថ្ងៃត្រង់ ជុងហ្គុកគេមិនទៅធ្វើការពាក់កណ្ដាលថ្ងៃព្រោះជាប់ម្ដាយមកលេង ម្យ៉ាងស្មើរនេះអ្នកស្រីចនក៏ទៅវិញដូចគ្នា។
<ម៉ាក់ទៅវិញហើយណា៎! មើលៗកុំបុិនឈ្លោះគ្នាខ្លាំងពេកមិនមែនកូនក្មេកទៀតទេ> មុននឹងគាត់ឡើងឡានឆ្លៀតនៅផ្ដែផ្ដាំកូនខ្លះៗ។
<បាទម៉ាក់!~> ជុងហ្គុកដៃអោបក្រសផបចង្កេះប្រពន្ធជាប់ ហាក់ធ្វើដូចជាយប់មិញគ្មានរឿងអីកើតឡើង។
<ម៉ាក់ទៅហើយណាកូនថេយ៍!>
<បាទ! ជំរាបលាម៉ាក់> បន្ទាប់ពីនិយាយចប់ ម៉ាសុីនឡានក៏បង្វិលកង់បញ្ជេះចេញទៅ។
<អូនស*..អូយ៎!~>
<អឺស!..កុំមកប៉ះ> បន្ទាប់ពីដឹងម្ដាយចេញបាត់ អ្នកដែលអោយគេអោបថើបសុខៗនេះ រហ័សច្រានទ្រូងមាំក្រាស់អ្នកជាស្វាមីចេញយ៉ាងលឿន ស្របនឹងដំណើរដើរចូលក្នុងផ្ទះបាត់។ សួរថាមកត្រូវគ្នាវិញពីអង្អាល?
<ថេយ៍!~ អូនកើតអី?-ខឹងមិនទាន់បាត់ទៀត ក្រែងមុននឹងល្អនឹងគ្នាហើយតើ> ត្រូវហើយ ពេលអ្នកស្រីចននៅ គេធម្មតាដូចរាល់ដង ឲនាយប៉ះបងសម្លាញ់អូនសម្លាញ់ជារឿយៗ ចុះម្ដេចអីឡូវដូរលឿនដូចរន្ទះ?
<មុននឹងល្អនឹងគ្នា តែអីឡូវមិនល្អ> រាងតូចដាក់បង្គុយចុះលើសាឡុង ព័តដៃចូលគ្នាឆ្លើយបែបកំបុតៗ។
<ចុះប្រុងឲបងធ្វើមិចទើបអូនបាត់ខឹង?..បងសូមទោសក៏សូមហើយដែរ ប្រុងឲធ្វើមិចទៀត?> នាយដាក់ខ្លួនអង្គុយក្បែរគេ ប៉ុន្តែត្រូវអ្នកខាងទៀតខិតជិត សូម្បីមុខក៏មិនពាល់ដែរ។
<....> ស្ងាត់!
<..ប្រុងចង់ខឹងដល់អង្អាល? ចង់ខឹងបងរាល់ថ្ងៃចឹងៗមែនទេ?> ដោយឃើញថាមុខរបស់រាងតូចក្រម៉ូវជាប់មិនរីក បណ្ដាលឲចិត្តគេចាប់ផ្ដើមធុញទ្រាន់, អង្វរក៏អង្វរហើយ សូមទោសទទួលកំហុសក៏សូមហើយ ប្រុងឲធ្វើមិចទៀតទើបបាត់ខឹង?
<...> ដូចដើមគ្មានការឆ្លើយតប!
<ថេយ៍!~>
<កុំប៉ះ*!~~> គ្រាន់តែដឹងដល់ដៃរបស់នាយលូកមកប៉ះនឹងប្រអប់ដៃខ្លួន ធ្វើឲគេរហ័សក្រវាសដៃនាយចេញ មិនសូម្បីតែឲប៉ះប៉ុនចុងក្រចក។ ដែលទង្វើរបែបនេះហាក់ឲអ្នកម្ខាងទៀតសែនខ្មួលខ្មាញ់ សឹងតែហឹងក្រដាសត្រចៀកទៅហើយ, នេះរឿងតូចតាចប្រុងខឹងគ្នាមែនទេ? គេតាមទ្រប៉ុន្នឹងហើយចង់បានអីទៀតសួរ?
<...> ជុងហ្គុកដោយទាល់បញ្ញាអស់តម្រិះនឹងលួង ម្យ៉ាងរាងចិត្តខ្លាំងដែរ ក៏ងើបឈរអស់កម្ពស់សម្ដៅឡើងទៅបន្ទប់បាត់, ទុកឲរាងតូចអង្គុយក្រង៉ាបក្រងិលនៅក្រោយផ្ទះម្នាក់ឯង។
......
20នាទីក្រោយ!
<បងទៅធ្វើការហើយ>
<...> ថេយ៉ុងមិនបានគិតខ្វល់រឺក៏មើលមុខនាយរួចឆ្លើយតប អ្វីដែលគេផ្ដោតក្នុងពេលនេះគឺមើលទូរទស្សន៍។ ជុងហ្គុកដោយប្រពន្ធមិនអើពើក៏ចាកចេញទៅ ទាំងមុខដូចគេចាប់ធាក់, ធម្មតាទេមនុស្សឈ្លោះគ្នាឲទៅមុខរីកយ៉ាងមិច?
ង៉ោ!!~
<មួយថ្ងៃៗគិតតែពីខឹង សួរក៏មិនឆ្លើយហៅក៏មិនតប អាសូមទោសហើយនៅធ្វើមិនដឹងទៀត អ្នកណាគេឈ្នះលួង បើធ្វើខុសគ្រប់សព្វចឹង> ល្បឿនឡានជាមួយនឹងអារម្មណ៍អ្នកបើកគឺដូចគ្នា នាយបើកបណ្ដើររអ៊ូបណ្ដើរ។
//ក្រុមហ៊ុន
<អៅ! លោកប្រធាន ថ្ងៃនេះមកយូរម្ល៉េះ?> ដើរចូលមកក្នុងក្រហ៊ុនភ្លាម ក៏ប្រទះនឹងស៊ូរ៉ាង ដែលទើបតែចេញពីអាហារដ្ឋានក្នុងក្រហ៊ុន។
<អ៎រ! មានការរវល់នៅផ្ទះបន្តិចបន្ដួច!> ជុងហ្គុកញញឹមទៅកាន់នាងក្រមុំបន្តិចជាការរាក់ទាក់។
<ហិ!..ចា៎!~>
<ទៅជាន់លើដែរមែនទេ?>
<ចា៎ត្រូវហើយ>
<ទៅជាមួយគ្នាតែម្ដងទៅចឹង> ហេតុថាស៊ូរ៉ាងជាលេខានាយ ដូច្នេះកន្លែងអ្នកទាំងពីរធ្វើការគឺនៅក្បែរគ្នា។
<ចា៎!~>
#ក្នុងជណ្ដើរយន្ត!
នៅក្នុងជណ្ដើរយន្ត នាងក្រមុំតែងតែលួងដៀងក្រសែរភ្នែកទៅមើលអ្នកម្ខាងទៀតជារើយៗ! ក្នុងចិត្តគំនិតនាងបែបណាប្រាកដជាដឹងច្បាស់!
<លោកប្រធាន!~>
<បាទ> ជុងហ្គុកងាកមកប្រសព្វនឹងស៊ូរ៉ាង។
<ខ្ញុំអគុណលោកប្រធានណាស់ចំពោះរឿងយប់មិញ>
<បាទ មិនអីទេ>
<អឹម!..បើមិនយល់ទាស់ទេ ខ្ញុំចង់សងគុណលោកប្រធានវិញ>
<គុណស្រ័យអ្វីទៅ? មិនបាច់ទេអ្នកនាងមានបានជំពាក់គុណអីនឹងខ្ញុំឯណា>
<អត់ទេ លោកប្រធានបានជួយជីវិតខ្ញុំ បើពុំដូច្នោះទេយប់មិញខ្ញុំប្រហែលជា..អាយ៎!~~> ទឺង!!!~~ ស៊ូរ៉ាងស្រដីមិនទាន់ចប់ ក៏ជំនួសដោយការស្រែកភ្លាត់សម្លេង ហេតុថាជណ្ដើរយន្តគាំងត្រឹងដូចជាខូច។ បណ្ដាលឲនាងរហ័សចូលទៅអោបជុងហ្គុកយ៉ាងលឿន។
<អ្ន--អ្នកនាងស៊ូរ៉ាង!~>
<ហ្ហឹកៗ!..លោកប្រធានខ្ញុំខ្លាច!> រាងកាយរបស់នាងចាប់ញ័រខ្លួនចំបក់ដូចកូនចាប់ធ្លាក់ទឹក អោបជុងហ្គុកស្អិតដូចជាតុកកែ។
<មិនអីទេ ដកដង្ហើមមួយៗ!> ឃើញនាងបែបនេះទៅហើយគេក៏មិនថាអ្វី ម្យ៉ាងមនុស្សភ័យតែងតែបែបនេះ មានតែប៉ះស្មាតិចៗជាការលួងអារម្មណ៍មិនឲគេភ័យ។
|កាត់|
គ្រោសៗម៉ោង6ល្ងាចទៅហើយ វាក៏ដល់ម៉ោងចេញពីធ្វើការដូចគ្នា ប៉ុន្តែថា...
<អ្នកនាងគិតទៅញុាំឯណា?> ជុងហ្គុកដើរបណ្ដើរគ្នាជាមួយស៊ូរ៉ាងនៅចំណតឡាន ដែលពួកគេនៅឃ្លាតពីគ្នានោះទេ។
<ហឹស!..ខ្ញុំចង់អគុណលោកប្រធានដោយប៉ាវញុាំបាយមួយល្ងាច ប៉ុន្តែមិនមែនហាងថ្លៃៗទេលោកប្រធាន!>
<ហឹសៗ!..ខ្ញុំមានបានថាទៅហាងទំនើបៗអីឯណា គ្រាន់តែសួរថាគួរទៅញុាំនៅឯណា?>
<អឹម!..ចុះលោកប្រធានមានស្គាល់កន្លែងសាច់អាំងណា៎ដែលឆ្ញាញ់ទេ?>
<សាច់អាំងដែលឆ្ញាញ់ហេ៎?..អឹម ប្រាកដជាស្គាល់ហើយ> នឹកឃើញដល់សាច់អាំង នាយនឹកដល់លោកអ៊ុំដែលនាយបានជួយ ច្បាស់ណាស់ថានាំទៅកន្លែងនឹងពុំខាន។
___
យើងក្រឡេកទៅមើលថេយ៉ុងវិញម្ដង ដោយនៅផ្ទះស្មុគខ្លាំងពេក គេក៏ចេញមកដើរលេងខាងក្រៅតាំងពីក្បាលល្ងាច!
<មនុស្សអាក្រក់ មិនសូម្បីតែផ្ញើរសារមកបន្តិច!> ថេយ៉ុងដើរលំហែកាយតាមដងទន្លេហាន ដៃកាន់ទូរស័ព្ទជាប់បើកមើលប្រអប់សារមិនដាច់, ត្រូវហើយគេចាំសាររបស់នាយផ្ញើរមកលួង លួងគេតែបន្តិចទៀតទៅគេបាត់ខឹងហើយ ហេតុអីក៏ស្ងាត់? គ្រាន់តែដឹងហើយមែនទេថាចរឹកគេតែប៉ុន្នឹង។
<អូនបាត់ចេញពីផ្ទះដល់ម៉ោងស្មើរនឹងហើយបងមិនគិតទូរស័ព្ទមករកអូនទេ?..រឺបងលែងបារម្ភពីអូនហើយ?> ខ្លួនចេះតែបោះជំហានទៅមុខ ប៉ុន្តែអារម្មណ៍កំពុងបណ្ដែតតាមខ្យល់រលឹកអ្នកជាស្វាមី, ក្នុងចិត្តឲតែគិតដល់ចេះតែចង់យំ..សួរថាតើនាយសោះអង្គើយនឹងខ្លួនហើយមែនទេ? មើលពេលនេះចុះ គេដើរតែម្នាក់ឯង មិនដូចពីមុនដែលមាននាយកាន់ដៃមកជាមួយគ្នា។
<ថេយ៉ុង> ភ្លាមៗស្របទៅនឹងដំណើរ សម្លេងរបស់មនុស្សម្នាក់ក៏បន្លឺឡើងហៅរាងតូចពីចម្ងាយ បណ្ដាលឲអ្នកខាងនេះងាកទៅរហ័ស។
<Kevin?>
<ខានជួបគ្នាយូរហើយ ថេយ៍មកតែម្នាក់ឯងទេរឺ?> អ្នកកម្លោះរត់មកពីចម្ងាយមករករាងតូច ទាំងស្នាមញញឹមដក់ជាប់ធ្វើផ្ទៃមុខ។ គួរបញ្ជាក់ថាប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះគេមានក្រុមហ៊ុនផ្ទាល់ជារបស់ខ្លួនឯងហើយ ម្យ៉ាងនាយនៅតែជាគូដណ្ដឹងនឹងកូនលោកស្ទីន មិនទាន់ការនោះទេ។
<អឹម!~ ចុះkevin?> ថេយ៍ញញឹមងក់ក្បាលបន្តិចដាក់អ្នកកម្លោះ ត្បិតក្នុងចិត្តពេលនេះគេលែងមានអារម្មណ៍ស្រឡាញ់អ្វីទៀតហើយ ដោយនៅសេសសល់ត្រឹមជាអ្នកស្គាល់គ្នាប៉ុណ្ណោះ។
<ដូចថេយ៍ដែរ!..ចុះគេនោះ?~> នាយសួរចង់សម្ដៅដល់ជុងហ្គុក។
<គាត់រវល់ការងារ ខ្ញុំគ្រាន់តែដើរលំហែម្នាក់ឯងប៉ុណ្ណោះ> ត្រូវហើយបើអ្នកណាសួរក៏ចម្លើយដែលគេដឹងមានតែប៉ុណ្ណឹង ព្រោះគេដឹងតែប៉ុន្នឹងមែន, បើនាយមកផ្ទះយូរមានន័យថារវល់ការងារ ដូចដែលដឹងពេលដេញដោលសួរគេថារករឿង។
<អ៎រ!~ អឹម!..ខានជួបគ្នាយូរហើយ បើមិនថាអីទេពួកយើងទៅញុាំអីជាមួយគ្នាល្អទេ?> នាយមើលទឹកមុខរបស់រាងតូចដឹងច្បាស់ណាស់ថាគេកំពុងពិបាកចិត្ត ព្រោះគេក៏ធ្លាប់ជាអ្វីនឹងគ្នា ម្យ៉ាងដូចដឹងរាងតូចមិនពូកែលាក់អារម្មណ៍ឡើយ។
<តែ..>
<ខ្ញុំសង្ឃឹមថាពួកយើងអាចធ្វើជាមិត្តនឹងគ្នាក៏បានដែរ> ដោយឃើញថារាងតូចស្ទាក់ស្ទើរ ទើបនាយនិយាយបែបនេះ។
<ហឹម!~ ចឹងពួកយើងទៅៗ>
<ហឹស!..ល្អណាស់ ខ្ញុំនឹងនាំថេយ៍ទៅញុាំសាច់អាំងនៅតូបមួយ ធានាថាជាប់ចិត្តឆ្ញាញ់!~>
<ហិហិ! ពិតមែនហេ៎?..តោះចឹង ខ្ញុំកំពុងឃ្លានស្រាប់ផង> ហេតុថាអ្នកទាំងពីមានចរឹកខ្លះស្រដៀងគ្នា ដូច្នេះហើយវាងាយណាស់ក្នុងការឲពួកគេសើចសប្បាយមិនលាក់ចរឹក។
TO BE CONTINUED
BY: Ju jinny 🧸
[អុ៎! តិចរទេះភ្លើងបុកគ្នាហូវ🤭]