<ហ្ហឹកៗ!..ចឹងអូនខុសដែលបិទសិទ្ធបងហេ៎?..មិនអីទេចឹង កុំឲបងពិបាកនឹងចូលផ្ទះមានគេរករឿង..លែងគ្នាទៅ!~ លែងគ្នាកាលណាបងនឹងមិនហត់មកប៉ោងសរសៃ.កបែបនឹងទៀត> សម្ដីរបស់រាងតូចដែលពោលពាក្យលែងលះធ្វើឲអ្នកម្ខាងទៀតបើកភ្នែកប៉ុនៗពងមាន់ ប្រហោងពោះដូចមនុស្សធ្លាក់ជ្រោះ!..លែងគ្នា?
<អ្នកណាឲអូននិយាយពាក្យឆ្កួតឡប់អស់នេះចេញមក?..វាផុយឲអូននិយាយណាស់ហេ៎?..រឿងតូចតាចប៉ុន្នឹងអូនចង់លែងលះ កុំធ្វើចរឹកដូចក្មេកបៀមដៃបានទេ?>
<អ្ហឹកៗ!..ចុះក្រែងបងចង់បានសេរីភាព?..អូនដោះលែងឲបងបានសេរីភាពហើយតើ លែងគ្ន*..>
<ថេយ៉ុង!~~> ដោយអត់មិនបាននឹងសុាំត្រចៀកលឺតែពាក្យលែងគ្នា ធ្វើឲនាយខឹងឡើងមកឡើងក្រហមមុខ ក៏ស្រែកសម្លុតថាឲសឹងបែកបន្ទប់, គេស្អប់ពាក្យថាលែងលះអស់នឹងណាស់ ត្រឹមរឿងតូចតាចប៉ុន្នឹងរកលែងគ្នា?
<..ហ្ហឹក-ហុឺៗ!~> សម្លេងស្រែករបស់នាយវាខ្លាំងប្រៀបដូចរាជសី មកគំហកមុាំងៗបែបនឹង គេលួសព្រលឹងដល់ថ្នាក់ទន់ជើងអង្គុយចុះអោបជង្គង់យំ។ បានស្រែកដូចបានចិត្ត!
<បងស្អប់ពាក្យនឹងណាស់ កុំនិយាយឲបងបានលឺទៀត..សូមទោស!~> ឃើញរាងតូចដល់ថ្នាក់ទន់ជង្គង់ ក៏ធ្វើឲនាយស្ងាត់បន្តិចមុនបន្ទាបសម្លេងមកធម្មតាវិញ ទន្ទឹមនឹងយកកន្សែងចូលបន្ទប់ទឹកបាត់ តែនិយាយយូរនឹងវែងឆ្ងាយលើសនេះទៀត, ម្យ៉ាងគេសូមទោសដែលស្រែកដាក់។
<ហ្ហឹកៗ!..និយាយធម្មតាៗទៅចាំបាច់ស្រែក?..ហុឺៗ!~~>
.....
20នាទីក្រោយ!
ក្រាក!~
<ថេយ៉ុង! អូនធ្វើស្អីនឹង?> ខំសម្អាតកាយឲត្រជាក់ចិត្តមិនទាន់បានប៉ុន្មានផង បើកទ្វារបន្ទប់ទឹកមកឃើញ ខោអាវនាយមួយវ៉ាលី នឹងភួយខ្នើយក្រវែងចោលមាត់ទ្វារបន្ទប់-,-! ហើយប្រុងធ្វើអីទៀតហើយចឹង? បែបយប់នឹងឈ្លោះគ្នាអត់បានដេកហេ៎?
<យប់នឹងអូនចង់គេងម្នាក់ឯងបងទៅដេកនៅបន្ទប់ផ្សេងទៀត> រាងតូចកំពូលក្បាលខូចរកគូប្រជែងមិនឃើញ ឈ្លោះមិនឈ្នះគេដេញគេចេញពីបន្ទប់><
<ថេយ៍!~ បងសូមទោសហើយតើអូននៅចង់បានអីទៀត?>
<សូមទោសបានអីមកវិញ? បងសងជំនឿចិត្តហៅព្រលឹងដែលបាត់របស់អូនឲមកវិញបានទេ?..មួយទៀត ទឹកភ្នែកអូនហូរមកប៉ុន្មានដំណក់បងសងបានអត់?>
<ពុទ្ធោអឺយ!~ បងសូមទោសហើយនៅមានអីទៀត ចង់ឲបងក្រាបសំពះបាតជើងទើបអស់ចិត្តមែនទេជំទាវប្រពន្ធ?> បើសិនជាថ្ងៃណាមួយនាយដុះផ្សិតខួរក្បាលកុំបាច់ឆ្ងល់អ្វី!
<ចេញឲលឿនទៅ អូនត្រូវការគេង កុំមុខក្រាស់ពេកគេដេញចេញប៉ុន្នឹងហើយនៅឈរត្អូតទៀតហ៎!~> មិនត្រឹមដេញតែមាត់សុតតែងើបឈរលើកដៃចង្អុលទៅមាត់ទ្វារ, បុិនស្រែកដាក់ហេ៎ ដេកក្រៅបន្ទប់ទៅចឹង។
<ថេយ៍ហា៎!~..បងសូមទោសណា៎..ណាអូនណា៎!..ឲប្ដីចោរម្សៀតម្នាក់នេះសូមទោស កុំដេញបងបានទេ បងមិនចេះគេងទេបើគ្មានប្រពន្ធនៅជិត> ទាល់តម្រិះទៅហើយ ម្ដេចនាយនឹងដេកក្រៅបន្ទប់? ដូច្នេះហើយក៏គើមៗទៅអោបដៃអ្នកជាប្រពន្ធ ណែបណិតអង្វរ.កដូចក្មេងបៀមដៃ សំពះផង លួងផងបានមួយចប់។
<ចេញ!~>
<អូនសម្លាញ់!~ អាណិតបងបន្តិចបានទេ?..ម្យ៉ាងបន្ទប់ក្នុងផ្ទះនេះមិនទាន់សម្អាតទេសុតតែធូលីនឹងដាក់អីវ៉ាន់ថេយ៍ក៏ដឹង រឺមិនខ្លាចប្ដីផ្ដាសាយទេរឺ?>
<បើផ្ដាសាយគេឈឺដល់ថ្នាក់ហៅអាចារ្យ បែបគ្មានអ្នករស់ទេលើលោកនឹងហ៌!..ឆាប់ចេញទៅ> បើនិយាយឲចប់ទៅកុំភ័យខ្លាចអិតិ។
<ប្រពន្ធសម្លាញ់!~>
<តាប៉ែមែនតើ!..ឆាប់ចេញទៅៗ!..ដឹបៗ!> បើដេញស្រួលបួលមិនចេញ មានតែវាយឲគេចេញ។
<អូយ៌!~ ឈឺៗ!~>
<អឺស!~ មាត់ខ្លាំងចឹងចាប់ពីថ្ងៃនឹងទៅដេកក្រៅបន្ទប់ហើយ> គ្រាំង!~ និយាយចប់ភ្លាម ទ្វារបន្ទប់បិទចាក់សោរជាស្ថាពរ។
តុកៗ!!~
<ហ្ហឹក!..ប្រពន្ធសម្លាញ់ បើកទ្វារឲបងគេងផង..អូនសម្លាញ់!~> ប៉ុន្មាននាទីមុនខ្លាំងប៉ុន្តែក៏មិនប្រាកដថាបច្ចុប្បន្ននេះខ្លាំងទៀតដែរ><
<Jeon Jungkook!~ ឈប់តម្លង់បានទេ? ប្រយ័ត្នអូនយកម្ចុលដេរមាត់បងបើហ៊ានតែជំទាលទៀត!> សម្ដីមាសសម្ដីពេជ្រគ្រាន់តែស្រែកឆ្វាច ឡើងស្ងាត់ជ្រាប។
<ខ្លាំងឯង!..អីឡូវដេកក្រៅបន្ទប់ចឹងហេ៎!~> ពេលត្រឡប់មកធម្មតាគេខ្លាចថេយ៉ុងខឹងណាស់ ដូច្នេះហើយក៏បានត្រឹមចំអកខ្លួនឯងដើរអោបភួយខ្នើយ ចុះកាំជណ្ដើរទៅគេងនៅលើសាឡុងកណ្ដាលភូមិគ្រឹះយ៉ាងកំសត់ជាអណេក។
<ឲសមមុខបុិនស្រែកហេ៎ ឲមូសសុីណាណីទៅ> ជាមួយចន ថេយ៉ុងស្មោះ តែថាដេញគឺដេញហើយ ឈ្លោះៗតតែឈ្នះទើបអស់ចិត្ត។
[....]
//ថ្ងៃថ្មី!
ងុឺត!~~
<ផ្ទះស្ងាត់ម្ល៉េះ?> វត្តមានរបស់អ្នកស្រីចនចុះចេញពីឡានជាមួយអ៊ុំអ្នកបើកឡាន ដែលថ្ងៃនេះគាត់មកលេងកូនប្រសារនឹងកូនប្រុស, ក្រឡេកជុំវិញខ្លួនស្ងាត់ឲជ្រាប តែមើលទៅហាក់ដឹងថាអ្នកបម្រើចេញមកសម្អាតរួចហើយ ប្រហែលជានៅផ្ទះតូច។
<លោកស្រីចូលក្នុងទៅ> អ៊ុំសឹម!
<ហឹម!~> គ្រាន់ក្រហឹមបន្តិចមុននឹងដើរចូលក្នុងទាំងពីរនាក់។
<កូនជុ*..ព្រូស!~> ហើបមាត់ហៅនាមកូនចោលមិនទាន់អស់ពាក្យស្រួលបួល សម្រាប់តែលឺសម្លេងដូចមនុស្សធ្លាក់ពីលើគ្រែ នៅក្បែរសាឡុង បណ្ដាលឲ្យអ្នកស្រីចនរហ័សទៅមើលយ៉ាងលឿន។
<Shit*!..បាក់ចង្កេះហើយទេដឹង?> ទៅមានមនុស្សឯណាដេកធ្លាក់ពីលើគ្រែនោះបើមិនបុរសមុខស្រស់ត្រូវប្រពន្ធដេញចេញក្រៅបន្ទប់?
<ពុទ្ធោកូនម្ដាយ?~..មិចមកដេកអីនៅនឹងហា៎? មើលចុះបាក់ចង្កេះហើយទេដឹង?> មើលសភាពអ្នកជាកូនប្រុសដូចយ៉ាប់យឺនសាហាវ អ្នកជាម្ដាយក៏បន្ទន់ជង្គង់ចុះ ដើម្បីជួយលើកឲមកអង្គុយធម្មតាវិញ។
<ជំ-ជំរាបសួរអ្នកម៉ាក់!~> នាយពោលឡើងបែបគ្រងួរៗលក្ខណៈមនុស្សទើបភ្ញាក់។
<ហឹម!~ ហើយមិចមកគេងអីត្រង់នឹងហា៎? ផ្ទះឲឡើងបុិនវិហារមកគេងនៅសាឡុង?>
<..សួរកូនប្រសារសំណប់ចិត្តម៉ាក់ទៅថ*..> ជុងហ្គុកស្រដីទាំងមុខជូរ ហេតុថាឈឺចង្កេះ ព្រោះធ្លាក់ដូចដំរីធ្លាក់ពីលើមេឃ មាឌរបស់គេរាងឌាំងដែរ><
<អូនយ៉ាងមិច?~> ថេយ៉ុងមកដល់ពីស្មើរណាមិនដឹង ត្រូវតែទាន់ហេតុការណ៍ជានិច្ច។
<មានយ៉ាងមិច!..ម៉ាក់មើលកូនប្រសារម៉ាក់ទៅ ដេញខ្ញុំចេញពីបន្ទប់មិនឲគេងជាមួយ ថែមទាំងក្រវែងវ៉ាលីខ្ញុំមកក្រៅទៀត បំណងដូចចង់ដេញចេញពីផ្ទះណាម៉ាក់> នាទីប្ដឹងម៉ែ-,-
<ពុទ្ធោ!..មិចធ្វើដាក់ប្ដីចឹងហា៎កូន? មិនអាណិតប្ដីខ្លះទេហេ៎?> អ្នកជាម្ដាយដែលមិនទាន់បានដឹងរឿង ងាកទៅពោលឡើងមួយៗដាក់ថេយ៉ុង។
<គាត់មិនអាណិតកូនផងឲកូនអាណិតគាត់តាមណា៎!..ម៉ាក់ដឹងទេ គាត់ស្រែកដាក់កូនខ្លាំងៗឡើងចង់បែកផ្ទះ គាត់ស្ដីឲកូនថាបិទសិទ្ធគាត់ ថាកូននឹងមិនដូចប្រពន្ធគេមួយពិភពលោក មើលយកមកប្រៀបធៀបទៅ?..ឲកូនចាំបាយគាត់ដល់ម៉ោងណាម៉ោងណី តាមពិតគាត់ពេលទៅដើរផឹក មកវិញឡើងស្អុយស្រាហួង តើកូនខុសក៏គាត់ខុស?> ធម្មតាត្រូវតែគេជាអ្នកឈ្នះស្រាប់ហើយ ខំទូពិតប៉ុន្នឹងហើយ បើមិនឈ្នះទៀតចប់។
<ពិតហេ៎?> គាត់ងាកមកសួរជុងហ្គុកម្ដងទៀត។
<..តែ--តែម្ដងតើម៉ាក់> ផាច់!~
<ដេញអីត្រឹមក្រៅបន្ទប់នឹង មិចមិនដេញចេញពីផ្ទះកូនថេយ៍?> ប៉ះជាមួយកូនមិនសូវហឹទេ តែបើប៉ះជាមួយអ្នកម៉ាក់វឹបឡើងដេញចេញពីផ្ទះ។
<សឺត!~ ឈឺហា៎ម៉ាក់!..នេះម៉ាក់មិនអាណិតកូនប្រុសទេ?>
<ចុះឯងមិនអាណិតប្រពន្ធទេ? ទៅដើរផឹកស្អីដល់យប់ជ្រៅនឹងមិនគិតប្រពន្ធចាំបាយនៅផ្ទះ?>
<មែននឹងម៉ាក់ គាត់ថាកូនបិទសិទ្ធ>
<គេនិយាយតិចតួចថាគេបិទសិទ្ធ ប្រយ័ត្នតែលែងមានអ្នករកហៅតិចអាលទឹកភ្នែកជូតក្បាលជង្គង់> ម៉ែបង្កើតជាមួយនឹងកូនប្រសារកំពុងស្ដីឲកូនបង្កើតនឹងប្ដី។ ធម្មតាកូនប្រសារម៉ាក់ក្មេកគេត្រូវគ្នាណាស់ នាយល្មមៗអីស្ពៃហើយ។
<ឆាប់សូមទោសប្រពន្ធទៅ>
<សូមទោសហើយៗ តែកូនប្រសារម៉ាក់មិនទទួល>
<គ្មានហេ៎! ម៉ាក់កុំជឿ គាត់សូមទោសចោល..អត់សូមទោសចេញពីចិត្ត គាត់និយាយថាសូមទោស..ហើយចូលបន្ទប់ទឹកបាត់អត់មាននៅលួងកូន សួរថាកូនបាត់ខឹងនៅរឺអត់ទេ?> ថេយ៉ុងខ្លាចថាមិនដូចម្ចាស់ដើម លេងទឹកមុខផងកាយវិការផងដូចតួអាជីព។
<បានម៉ាក់មកខ្លាំងដៃហា៎?> មើលមុខប្រពន្ធកំហូចអឿកាយ៉យហើយ សែនគ្រឺតចង់តែចាប់ញិចទេ ឡើងញ៉ែតៗ។
<ហឹស!..ម្នាក់ៗដូចក្មេកមិនចោលសោះ> ឃើញកូនទាំងពីររបស់គាត់ឈ្លោះគ្នាបែបបរបជ្រូកបែបនេះអស់សំណើចសឹងអង្គុយបត់ជើងសើច, រួចប្ដីប្រពន្ធគេឈ្លោះគ្នាយកមកប្ដឹងម៉ែចឹងហេ៎? ស្ងើយរកគ្នាឃើញ។
TO BE CONTINUED
BY: Ju jinny 🧸