ពេលខ្លះការលាក់កំបាំងបញ្ហាមួយរបស់យើងក៏អាចធ្វើអោយមនុស្សដែលមានភាពស្និតនឹងយើងស្រឡាញ់យើងបំផុតក៏មានការឈឺចាប់ចំពោះរូបយើងដែរ។ ពីព្រោះគេគិតថាខ្លួនគេមិនមែនជាមនុស្សសំខាន់ដែលធ្វើអោយយើងជឿទុកចិត្តនឹងហ៊ានប្រាប់បញ្ហាគ្រប់យ៉ាងនិងយកបញ្ហាទាំងនោះមកពិភាក្សានឹងគេបាន។
កាយស្ដើងដំណើរយ៉ាងតន់ហន់ស្របនឹងសម្ដីរត់មករក អ្នកជាម្ដាយយ៉ាងលឿនជាមួយនឹងស្នាមញញឹមពពេញទៅដោយភាពសប្បាយរីករាយ។
"ម៉ាក់ប៉ា..!" អាល្អិតកូនក្មេងរត់មកកាន់មនុស្សធំទាំងពីរនាមជាឪពុកម្ដាយទាំងស្នាមញញឹមដោយមិនបានចាប់អារម្មណ៍ចំពោះវត្តមានអ្នកទីនេះនោះឡើយ ព្រោះភ្នែកលឹបអស់ណាមួយទើបនឹងងើបពីគេងផង។
"អេ៎...កូនក្មេងក្បាលខូច!" រត់ជិតនឹងទៅដល់បានអោបប៉ាម៉ាក់ហើយនឹងហាស់។ តែនាយកម្លោះមុខឌឺចេះបន្លឺហៅអាល្អិតធ្វើអោយគេងាកទៅចាប់អារម្មណ៍ភ្លេម។
"បងប្រុសស៊ុងវ៉ុន ហិហិ...!" អាល្អិតជីមីនចាប់ប្ដូរទិសដៅបែរមករត់តោងកនាយស៊ុងវ៉ុនជាប់ដូចជ័រពីក្រោយទាំងសើចខឃឹកតាមទម្លាប់។
"អួយ៎..អាល្អិតខ្លួនធ្ងន់គ្រាន់បើ!" ស៊ុងវ៉ុន ពោលពាក្យត្អូចយ៉ាងហួសចិត្ត ព្រោះតែអាល្អិតនេះរត់មកជិះខ្នងលោតឡើងមួយទំហឹងស្ទើរតែទប់ខ្លួនមិនជាប់ទៅហើយ តែយ៉ាងណាក៏នាយមិនភ្លេចចាប់ប្អូនប្រុសអោយជាប់បានដែរ ដោយខ្លាចគេធ្លាក់នោះអី។
"បងប្រុសបាត់ទៅណាបីថ្ងៃមកនេះ? ម្ដេចមិនមករកមីនៗនឹកបងប្រុសណាស់!" អាល្អិតសួរទាំងមិនព្រមចុះពីខ្នងនាយស៊ុងវ៉ុនសោះ។
បញ្ជាក់ : ខ្ញុំបានទម្លាយអាថ៌កំបាំងអោយគ្រប់គ្នាបានដឹងការពិតអស់ហើយ ដូច្នេះសុំប្ដូរឈ្មោះពីគូមីនមកជាឈ្មោះពិតជីមីនវិញ។
"ហ្អា៎...គឺបងទៅទីក្រុងទិញនំCookieអោយអាល្អិតនោះអី ឮថាឃ្លានមិនអញ្ចឹង?" កម្លោះសង្ហារសម្ដីផ្អែមចាប់បង្វិលខ្លួនមួយជុំធ្វើអោយអ្នកនៅលើខ្នងនោះសើចកឃឹករួចលើកយកមូលហេតុមកនិយាយទាំងដែលការពិតនាយទៅព្រោះតែតួនាទីសោះនឹង។
ចំណែកឯណាមជូននិងហូស៊ុកវិញកុំបាច់មើលមុខពេលនេះដូចកំពុងទូលរ៉ែកភ្នំមួយទាំងមូលចឹង មនុស្សធ្លាប់តែមានប្អូនហៅប្អូនស្រឡាញ់ដល់មកឃើញស្និតនឹងអ្នកផ្សេងថែមទាំងហៅបងប្រុសពេញមាត់ដូច្នេះ អ្នកណាទៅទ្រាំឈរមើលបាននោះ។
"បងប្រុសល្អណាស់ មីនស្រឡាញ់បងប្រុសបំផុត!" ស្របនឹងសម្ដីអាល្អិតជីមីនបន្ថែមដៃអោបរឹតនាយស៊ុងវ៉ុនកាន់តែខ្លាំងជាងមុនទាំងញញឹមបិទមាត់មិនជិត។
"ហ៉ឹសៗ..សម្ដីក្មេង!" ស៊ុងវ៉ុន លើកដៃញីញក់សក់ក្បាលក្មេងលើខ្នងតិចៗទាំងសើចលក្ខណៈហួសចិត្តនឹងចរិតមិនចេះធំរបស់គេ។
"អូស...! ម៉ាក់ពួកគាត់មិនទាន់ត្រឡប់ទៅវិញទៀតឬ? ហើយចុះម្ដេចក៏មានមនុស្សច្រើនម្ល៉េះនៅក្នុងផ្ទះរបស់យើង!" ជីមីន លោតចុះពីលើខ្នងនាយស៊ុងវ៉ុនបម្រុងថានឹងទៅរកប៉ាម៉ាក់វិញ តែក៏ត្រូវភ្ញាក់ក្រញ៉ាងខ្លួនរត់ទៅរកអ្នកស្រីអាន់យ៉ុលយ៉ាងលឿន បន្ទាប់ពីក្រឡែកភ្នែកឃើញមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលនៅទីនេះ ពិសេសកែវភ្នែកណាមជូននិងហូស៊ុកដែលឈរពាក់មុខយក្ស។
"គ្មានអីទេកូន ពួកគាត់សុទ្ធតែជាភ្ញៀវរបស់ម៉ាក់! កូនចង់ញ៉ាំនំដែលបងទិញអោយឬអត់ ចាំម៉ាក់នាំទៅញ៉ាំនៅខាងក្រៅផ្ទះកន្លែងសួនច្បារណា៎!" អាន់យ៉ុល បែរមើលទៅកាន់អ្នកជាប្អូនថ្លៃទាំងពីរបន្ដិច ទើបងាកមកញញឹមពោលសម្ដីស្រទន់សួរកូនប្រុសទាំងអង្អែលក្បាលគេថ្នមៗពពេញទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។
"ហិហិ! បាទម៉ាក់ចឹងតោះ!" ជីមីន ញញឹមលឹបភ្នែកប្រញាប់ងក់ក្បាលយល់ព្រមភ្លេមៗភ្លេចអស់ភាពភ័យខ្លាចមុននេះ ប្រហែលមកពីអំណាចនំ។
"ហេតុអីអាកូនទាមិនស្គាល់ប៉ាម៉ាក់? កុំប្រាប់ថាសូម្បីប៉ាម៉ាក់ក៏គេមិនចាំ?" ហូស៊ុក សួរបន្ទាប់ពីអ្នកស្រីអាន់យ៉ុលមីងរបស់នាយបាននាំអាល្អិតប្អូននាយចេញទៅខាងក្រៅបាត់។
"គេនឹងមិនចាំអ្នកណាឡើយ ក្រៅពីបងថ្លៃអាន់យ៉ុលនិងបងថ្លៃកាងជុង! ពូមីងរបស់កូនមនុស្សដំបូងគេដែលគេបានបើកភ្នែកមកឃើញមុនគេបង្អស់!" ណាជី និយាយសម្លេងខ្សាវៗតែមាត់ដោយកែវភ្នែកតាមសម្លឹងមើលផែនខ្នងក្រោយកូនប្រុសពៅដែលដើរចេញទៅនោះឥតដាក់។
"ម៉ាក់.! ម៉ាក់អាចប្រាប់គេបានតើ" ហូស៊ុក ស្ដាប់់ឮហើយសែនហួសចិត្តនាយបន្លឺហៅអ្នកស្រីណាជីទាំងបង្អូសសម្លេងបែបមិនយល់ពីគាត់។
"ហ្ហឹម..! បានហើយហូស៊ុក! ស្អែកដល់ថ្ងៃគម្រប់ខួបប្អូនប្រុសទី៣របស់ពួកកូនហើយ ម៉ាក់គិតថាទៅរកទិញរបស់ថ្មីទុកអោយគេសិន! បងថ្លៃលារសិនហើយផ្ដាំប្រាប់បងថ្លៃអាន់យ៉ុលជួសខ្ញុំផង! ក្មួយៗមីងលារទៅមុនហើយណា៎" ដោយហេតុមិនចង់និយាយអ្វីបន្ដឬក៏ឆ្លើយនៅសំណួរដ៏សែនពិបាករបស់ហូស៊ុកអ្នកស្រីណាជីក៏បង្វែរប្រធានញញឹមហាស្ដីទៅរឿងផ្សេង។
"បាទអ្នកមីង.....ៗៗ!" គាត់ងក់ក្បាលដាក់ក្រុមមិត្តភក្ដិកូនប្រុសដែលងើបឈរអោនគោរពដល់គាត់នោះបន្ដិច ទើបដើរចាកចេញទៅទាំងមិនងាកក្រោយ ទោះជាហូស៊ុកចង់និយាយសួរអ្វីក៏មិនអាចសួរទាន់។
"បងប្រុសកាងជុងខ្ញុំក៏ត្រូវទៅដែរ! ស្អែកកុំភ្លេចទៅចូលរួមផង! អរ..មែនហើយបងមិនបាច់ត្រូវទៅដោយបិទបាំងងមុខលាក់ពីភ្នែកកូនប្រុសខ្ញុំទាំងពីរទៀតនោះទេ! ក្មួយៗពូលារសិនហើយ ណាមជូន ហូស៊ុក! ប៉ាដឹងថាកូនកំពុងខឹងម៉ាក់នឹងប៉ា ប៉ុន្តែស្អែកនេះជាថ្ងៃសំខាន់ប្អូនរបស់ពួកកូន សុំតែម្យ៉ាងកុំគេចមុខពីប៉ាម៉ាក់អី" ហានគូ ងាកទៅនិយាយជាមួយលោកម្ចាស់កាងជុងរួចទើបបែរមកស្រដីដាក់កូនប្រុសទាំងពីរ។
"......!" ស្ងាត់! សូម្បីតែមើលមុខអ្នកជាប៉ាក៏ណាមជូននិងហូស៊ុកមិនខ្ចីដាក់ក្រសែរភ្នែកសម្លឹងមើលផង ពួកនាយសុខចិត្តទៅសម្លក់មុខនាយស៊ុងវ៉ុនធ្វើមិនដឹង។
"ហ្ហឹម...! ប៉ាទៅសិនហើយ!" បង្ហើបពាក្យមួយប្រយោគចប់រួច គាត់ក៏ដើរបោះជំហានចេញទៅទាំងមិនងាកក្រោយ។ តើមានអ្នកណាម្នាក់យល់អារម្មណ៍គាត់មួយនេះឬអត់?
"ក្មួយជូន--!" ពាក្យដែលរៀបនឹងចង់និយាយក៏កាត់ផ្ដាច់ទៅវិញបន្ទាប់ពីណាមជូនបន្លឺកាត់ទាំងមុខមាំគ្មានជាតិ÷
"លោកពូ...! តើខ្ញុំអាចសុំទៅគេងនៅផ្ទះឯលើភ្នំបានទេ?" ណាមជូន ស្នើរដល់លោកម្ចាស់កាងជុងទាំងអារម្មណ៍បញ្ជាក់តាមទឹកមុខយ៉ាងច្បាស់ពីភាពមិនល្អ។
"ហ្ហឹម..បាន! ក្មួយទៅឥឡូវឬ? ចាំពូអោយគេរៀបចំអីវ៉ាន់យកទៅអោយ!" មិនប្រកែកព្រោះគាត់យល់អារម្មណ៍របស់ក្មួយពេលនេះច្បាស់ ទើបមិនចង់បង្ខំឬក៏និយាយណែនាំអ្វីបន្ដ។
"បាទ! អរគុណលោកពូ!" ណាមជូន គ្រាន់តែអោនគោរពលោកម្ចាស់កាងជុងរួចបម្រុងនឹងដើរចេញទៅហើយស្រាប់តែកំពូលមិត្តហាស្ដីស្នើរឡើងមក÷
"លោកពូខ្ញុំក៏សុំទៅគេងទីនោះម្នាក់ដែរ!" នាយចាងកាង រត់មកឈរទល់មុខលោកពូរបស់មិត្តលឿនស្លែវបញ្ចេញស្នាមញញឹមស្រស់ប្រប្រឹម។
"ពួកយើងក៏ទៅដែរ លោកពូ!" កម្លោះសង្ហាររូបស្រស់បន្លឺសម្លេងនិយាយយ៉ាងស្រុះគ្នាព្រោះចិត្តចង់ទៅតាមមិត្តតែមួយ។
"ហ្ហេ៎.ឆ្កួតឬក៏ជានេះ? ទីនោះជាផ្ទះណាមិនមែនជារាជវាំងស្ដេចដែលអាចផ្ទុកមនុស្សរហូតដល់មួយរយនាក់មួយពាន់នាក់បានទេ ស្អីក៏តាមគ្នាស្អិតអោយដូចតុកកែម្ល៉ឹងៗលោក" ស៊ុងវ៉ុន ចាប់លឹងហួសចិត្តចោទជាសំណួរដល់ក្រុមចាងកាងទាំងឈរច្រត់ចង្កេះកាយវិការច្រងេងច្រងាង។
"បិទមាត់!" សម្រែកគំហកបកមកនាយស៊ុងវ៉ុនមួយទំហឹងល្មមម៉ាអោយអ្នកកម្លោះដែលឈរច្រត់ចង្កេះភ្ញាក់បាសជើងបាសដៃ។
"លោកប៉ា! មើលពួកវាហ៊ានស្រែកគំហកអោយកូនប្រុសរបស់ប៉ាហ្ហ៎!" ស៊ុងវ៉ុន រហ័សបង្វែរកាយរត់ទៅអោបដើមដៃអ្នកជាលោកប៉ា ទាំងពោលពាក្យញែករលួយឮហើយសែនជ្រេញឬក។
"យីហៃ! លឹងអ៊ីចឹងហ្ន៎..បែកគ្នាតែប៉ុន្មានឆ្នាំសោះចរិតអោយដូចក្មេងថ្នាក់មតេយ្យ ហាស់ហា៎ៗ..!" ចាងកាង និយាយឡើងទាំងផ្ទុះសំណើចបង្កជាបរិយាកាសមួយអាចថាមិនសូវជាអ៊ួអ៊ាប់។
"អាចាងកាង ឆាប់បិទកញ្ចុំមាត់អាហ្ហែងអោយជិតភ្លេម! មាត់នឹងចង់ស៉ីស្បែកជើងជំនួសឱ្យបាយពេលល្ងាចណាស់មែនហាស់?" ឮតែគេថាអោយអញ្ចឹងមិនចាំយូរកម្លោះសង្ហារចិត្តឆៅរហ័សច្រត់ចង្កេះលើកដៃចង្អុលមុខនាយចាងកាងចំៗទាំងសង្គ្រឺតជើងធ្មេញ។
"ហាស់ហា..ហឹហិ..អ៊ែក..! ប្រុសស្អីចេះរំអួយ!" បានគេគម្រាមអញ្ចឹងហើយតែកុំបាច់មើលចរិតឌឺ9លាតអណ្ដាតផ្លែលអោយដូចចាក់ចេកឆក់យកសត្វល្អិតមកស៉ី។
"ហ្ហឹម...! ពួកឯងនៅគេងទីនេះហើយ! អាយ៉ូនចង់ទៅគេងផ្ទះលើភ្នំជាមួយយើង ឬគេងទីនេះជាមួយពួកគេ?" កុំអោយមិត្តបានបន្ដឈ្លោះគ្នាយូរនាយណាមជូនក៏ហាស្ដីសម្រេចយកជាការតែម្ដង ចាប់អោយកំពូលល្បងមិត្តបានឮហើយធ្វើមុខស្អុយប៉ែរ ដូចសម្លរខ្វះប៊ីចេង។
"ហ្ហឹម...!" ជំនួសអោយការឆ្លើយតបនាយយ៉ូនហ្គីគ្រាន់តែងក់ក្បាល បញ្ជាក់ពីការយល់ព្រមជាមួយណាមជូនប៉ុណ្ណោះ មុខងាប់ហៃនៅមិនចេញស្ដីទៀត។
+ផ្ទះលើភ្នំ!!
"នាយឌីន! តើឃើញអាល្អិតក្បាលខូចឬទេ? គេបាត់ទៅណាអញ្ចេះមួយព្រឹកទៅហើយ!" កម្លោះតូចសម្ដីស្រទន់សួរទៅនាយឌីនដែលកំពុងឈរស្រោចផ្កាខាងមុខផ្ទះ។
ស៊ុកជីន គីមដេហ្វា អាយុ២៨ឆ្នាំត្រូវជាបងប្អូនជីដូនមួយណាមជូនក៏ ដូចជាហូស៊ុកនិងជីមីនផងដែរ។ ពីព្រោះថាលោកគីមស៊ុកប៉ារបស់ជីនជាបងប្រុសច្បងនៅក្នុងគ្រួសារ ឯកូនប្រុសច្បងទី២ជាលោកម្ចាស់កាងជុង ហើយចុងក្រោយដែលជាកូនពៅនោះគឺជាលោកម្ចាស់ហានគូ។
"អ្នកប្រុសជីន! គឺអ្នកប្រុសតូចគាត់នៅឯផ្ទះធំ!" នាយឌីនងាកមកតបទាំងដៃជាប់រវល់កាន់ទុយោរស្រោចដើមផ្កាដែលបានដាំជាជួរៗដូចជារបង។
"អរ..! អញ្ចឹងតើទើបរកមិនឃើញ ទៅក៏មិនព្រមប្រាប់ ចំមែនក្មេងជើងល្អ!" ជីន ងក់ក្បាលពោលពាក្យទាំងហួសចិត្តមិនស្ទើរនឹងមនុស្សធំ តែចរិតអោយដូចកូនក្មេង ទៅណាក៏មិនប្រាប់អោយដឹងចេះទុកអោយគេដើររកពេញផ្ទះទៅកើត។
"មកដល់ផ្ទះលើភ្នំហើយអ្នកប្រុស! ~អ៊ាវ..សួស្ដីអ្នកប្រុសជីន!" កំពុងឈររអ៊ួរង៉ូវសុខៗស្រាប់តែកម្លោះសង្ហារដែលស្គាល់ថាជាជំនិតលោកម្ចាស់កាងជុងបន្លឺហៅទាំងស្នាមញញឹម ព្រមទាំងមានមនុស្សពីរនាក់មកជាមួយនាយទៀតផង នោះគឺណាមជូននឹងយ៉ូនហ្គី។
"បាទសួស្ដីឆាយវី! ~ណាមជូន!" ជីន មិនបានមើលអោយច្បាស់ថាជាអ្នកណាព្រោះតែគេចាំសម្លេងបាន។ ពេលងើបមុខមកសម្លឹងមើលគេចាប់ឈរធ្មឹងភ្លឹកដូចជាប់ឌីសចឹងបង្ហើបសំនៀងឧទានឈ្មោះអ្នកមកជាមួយនាយឌីននោះទាំងភាពភ្ញាក់ផ្អើលដោយការនឹកស្មានមិនដល់។
"ជីន.! ហេតុអីក៏មកនៅទីនេះ? ក្រែងជីនទៅរស់នៅជាមួយលោកតាលោកយាយមិនអ៊ីចឹងឬ?" ណាមជូន ដើរមកឈរទល់មុខអ្នកម្ខាងចោទសួរទាំងជ្រួញចិញ្ចើម។ ព្រោះបន្ទាប់ពីអាល្អិតជីមីនបានចាកចេញទៅជីនក៏សម្រេចចិត្តទៅនៅឯប្រទេសជប៉ុនជាមួយតាយាយ។ ចុះម្ដេចក៏ជីនមកនៅទីនេះវិញ គេមកវិញតាំងពីពេលណា ហេតុអីលោកពូគីមស៊ុកមិនឃើញនិយាយអ្វីសោះអញ្ចឹង?
"ខ្ញុំៗ....គឺ--!" ជីន រកពាក្យមកឆ្លើយមិនចេញក្នុងចិត្តភ័យបុកពោះភឹបៗស្ទើរតែចង់យំចេញមកទៅហើយ។ ពីព្រោះតែក្រសែរភ្នែកណាមជូនសម្លឹងមើលមកគេប្រៀបដូចជាតោកំណាចយ៉ាងចឹង វាពិតជាគួរអោយខ្លាចខ្លាំងណាស់សម្រាប់គេចំពោះក្រសែរភ្នែកបែបនេះ។
ប៉ុន្តែចេះសំណាងខណៈស្ថិតក្នុងស្ថានភាពនេះអាល្អិតដើមបង្កហេតុមិនដឹងចេញមកពីផ្លោះខាងណារត់មករកជីនទាន់វេលាល្អណាស់÷
"បងប្រុសជីដូនមួយ..ហឹហិ!" ជីមីន រត់មករកជីនទាំងញញឹមលឹបភ្នែកតាមបែបក្មេងមិនទាន់ដឹងអីទោះជាអាយុល្មមធំពេញវ័យក្ដីក៏ដោយ តែអាល្អិតនេះមានចរិតក្មេងមិនប្ដូរឡើយ។
"ជីនក៏បានដឹងថាគេគឺជាអាល្អិតជីមីន មិនមែនជាអាល្អិតគូមីនតាំងពីដើមដំបូងមក ទើបនេះជាមូលហេតុមួយ ដែលធ្វើអោយជីនមកនៅទីនេះ តើខ្ញុំនិយាយនេះត្រូវឬអត់?" ពាក្យពេចន៍ណាមជូនមួយៗទាំងងាកមកសម្លឹងមើលក្មេងក្បែរជីនទាំងហាស្ដីសួរបែបទឹកមុខមិនបានលេងសើច។
ចំណែកឯនាយយ៉ូនហ្គីវិញ មើលអាល្អិតមិនព្រិចភ្នែកទាល់តែសោះ មិនដឹងថាក្នុងចិត្តនិងចង់ទៅចាប់អោបអ្នកខាងណោះប៉ុនណាទេ មនុស្សនឹកគេយូរមកហើយ៥ឆ្នាំណាមិនមែនបែកត្រឹម២ថ្ងៃជួបគ្នាវិញឯណា។ ចង់ប្រាប់ថាបងនឹកអូន។
"ណាមជូនចង់និយាយពីអ្វី?" ជីន ត្បកសំណួរទៅវិញទាំងទឹកមុខស្លើរបែបមិនយល់ទាំងដែលការពិតគេយល់យ៉ាងច្បាស់។
"ហ៉ឹស..ជីនមិនយល់ ឬក៏យល់ហើយតែធ្វើពើរជាមិនយល់?" សម្លេងក្រហឹមក្នុងដើមកបែបលក្ខណៈថាសើចអស់សំណើចពីភាពមិនដឹងខ្យល់អីរបស់អ្នកម្ខាង។
"លោកពូបានប្រាប់គ្រប់យ៉ាងហើយឬ ទើបបានណាមជូនសួរមកខ្ញុំបែបនេះ?" ឮគេពោលពាក្យដូច្នេះជីនល្មមកាត់ន័យដឹង ក៏សួរដើម្បីបញ្ជាក់។
"ត្រូវហើយ! គឺគ្រប់យ៉ាង!"ណាមជូន ងក់ក្បាលតិចៗលក្ខណៈថាចង់សើចបន្ដិចអីបន្ដិច។
"សុំទោសដែលលាក់បាំង!" ជីន ឈ្ងោកមុខចុះពេលដឹងដល់ចិត្តអ្នកម្ខាងទៀតថាយ៉ាងណា។ អារម្មណ៍មួយដែលត្រូវបានឪពុកម្ដាយ មីងមាបានបិទបាំងរឿងដ៏ធំ វាប្រៀបបីដូចមនុស្សគ្មានតម្លៃសម្រាប់អោយសមាជិកក្រុមគ្រួសារខ្លួនមិនទុកចិត្តលើនាយដូច្នោះចឹង។ បើនិយាយអោយខ្លីមនុស្សមិនសំខាន់។
"ម្ដេចក៏ពួកបងចូលចិត្តធ្វើមុខងាប់ចឹង ខ្ញុំឃើញតាំងពីនៅឯផ្ទះធំមកម្ល៉េះ! ពួកបងមិនដឹងថាវាគួរអោយខ្លាចប៉ុណ្ណាទេហែស?" អាល្អិតដែលឈរនៅត្រង់ចំណុចកណ្ដាល បានលើកជាសំណួរឡើងទាំងឆ្ងល់ធ្វើភ្នែកភ្លឹកៗដាក់មនុស្សមាឌធំដែលឈរពាក់របាំងមុខយក្ស កាចបែបមាំ។
"ខ្លាចស្អី? យើងនឹងបិសាច!"
[សម្ដីណាមជូន....🌚!]
To be Continued ✍️💯