ហិហិ! ភាគនេះនឹងប៉ុន្មានភាគមុនខ្ញុំដឹងច្បាស់ថាអ្នកគ្រប់គ្នាអានហើយនឹងមានការងើយឆ្ងល់ជាច្រើនចំពោះរឿងបាត់តួអង្គយ៉ូនហ្គីមិនឃើញចេញមុខ។ តែថាដូចគ្រប់គ្នាបានដឹងមកចឹងនេះជារឿងក្នុងក្រុមគ្រួសារណាមជូននឹងហូស៊ុក។
ដូច្នេះមិនទំនងនោះទេបើសិនជាខ្ញុំដាក់យ៉ូនហ្គីអោយមកចូលរួមសន្ទនាទាំងគ្មានមូលហេតុមួយសមស្របនោះ។ ម្យ៉ាងទៀត អត្តចរឹកយ៉ូនហ្គីជាមនុស្សប្រភេទយ៉ាងម៉េចគ្រប់គ្នាក៏បានដឹងស្រាប់ វាប្រាកដណាស់ថាយ៉ូនហ្គីជាមនុស្សម្នាក់ដែលមិនចូលចិត្តនិយាយស្ដីសួរនាំច្រើន។
ហេតុនេះហើយ បើគ្រប់អ្នកអូសមួយភាគនេះឬក៏ភាគបន្ទាប់ឬក៏បន្ដបន្ទាប់ទៀតមិនឃើញតួអង្គយ៉ូនហ្គីចេញមុខ អ្នកទាំងអស់គ្នាអាចអូសរំលងចោលមិនអានបានណា កុំអានទាំងដែលអ្នកគ្រប់គ្នាមិនពេញចិត្តក្នុងការអានអី។
ណាមជូនបាញ់ក្រសែរភ្នែកកាចសម្លក់ចាងកាងទាំងមុខក្រម៉ូវរាប់ជាគ្នា។ នេះកុំតែនាយចាងកាងប្ដូរពាក្យទាន់ទេ កុំអីនាយបានស៉ីរន្ទះជើងហោះធាក់របស់ណាមជូនពីចម្ងាយបាត់ទៅហើយ។
"អឺ..! អោយប្រាកដតែថាលេង!" នាយនិយាយដូចមិនបានប្រកាន់ខឹងណាស់ចឹងតែកុំទៅសម្លឹងមើលមុខនាយដូចឃើញចាងកាងនឹងជាចំណី។
"បាទ! ប្រាកដណាស់!" ចាងកាង ឧទានពាក្យទាំងញញឹមខ្ចឹបមិនដឹងថានាយកំពុងស្របតាមណាមជូនឬក៏និយាយបញ្ជួសនាយថែមទេនេះ?
"ហែងកាលឆ្លើយ យើងក៏ចង់ដឹងដូចគ្នា!" ខ្ជិលនៅខ្វល់ជាមួយអាប៉ិចាងកាងមុខបង្គួយឆ្លងថ្នល់ច្រើនណាមជូនគ្រាន់តែសម្លក់មុខបន្ដិចរួចទើបងាកមកស្ដីអោយស៊ុងវ៉ុនដែលអង្គុយញ៉ាំនំទំពារពេញមាត់នោះធ្វើមិនដឹង។
"ឃើញពួកឯងឈ្លោះគ្នាសប្បាយយើងអង្គុយមើលបន្ដិចទៅកុំអោយខាន! ណាមួយបើសិនយើងនិយាយ តើពួកឯងនេះស្ដាប់ទេ?" នាយស៊ុងវ៉ុនហើបមាត់និយាយដោយសម្លេងរង៉ុលៗព្រោះនំនៅពេញមាត់។ ខំញុកនំចូលក្នុងមាត់ដល់ម្ល៉ឹងៗប្រហែលខ្លាចគេដណ្ដើមដឹង លោភយ៉ាងនឹងតិចអួលជាប់បំពង់កស្លាប់។
"អានេះ! ឥឡូវហែងនិយាយឬក៏មិននិយាយ?" ថាមិនចង់ឈ្លោះជាមួយឡើយ តែអាមួយនឹងវាចេះតែធ្វើអោយនាយខឹង អត់មិនបានដេញកាប់ចានអោយចេញពីផ្ទះលោកពូឥឡូវ។
"អើរៗ..! និយាយ! ពេលនោះវាអញ្ចេះទេ....!" ប្រកែកច្រើននាំមានរឿងតកាន់តែវែងឆ្ងាយអូសប្រឡាយពេលវេលា ទើបដាច់ចិត្តលេបនំអោយអស់ផឹកទឹកសម្រួលបំពង់កបន្ដិច រួចបានចាប់និយាយ÷
+អូរទឹកជ្រោះ!!
ខ្យល់បក់បោកតាមកម្លាំងរបស់វាយោធ្វើអោយទឹកធ្លាក់ចេញពីគន្លាក់នៃភ្នំយ៉ាងខ្លាំង ទឹកធ្លាក់ចុះមកខាងក្រោមបន្ដហូរកាត់ផ្ទៃអូរ ទឹកទង្គិចខ្យល់បង្កើតបានជារលកកាញ់ៗតាមបណ្ដោយខ្សែទឹកចម្លងទៅត្រើយម្ខាង ដុំថ្មតូចធំដើមឈើនានាត្រជាក់ស្រឹបដូចទៅនឹងរដូវរងារ។
ដាស់អារម្មណ៍អោយអ្នកដែលដេកសន្លប់ក្នុងមាត់អូរត្រាំក្នុងទឹកកល់លើថ្មនោះយ៉ាងយូរអោយភ្ញាក់ដឹងខ្លួនជាមួយសភាពវិលវល់÷
ខឹកៗ!!
នាយស៊ុងវ៉ុនឈ្លក់ទឹកចាប់ក្អកឃូសៗប្រឹងបើកត្របកភ្នែកញាប់ៗដើម្បីអោយសាំនឹងកម្ដៅពន្លឺព្រះអាទិត្យដែលជះចាំងមកលើមុខនាយ ងើបខ្លួនហើបពីទឹកបានបន្ដិច ខួរក្បាលចាប់ដំណើរដោយស្វ័យប្រវត្តិរហ័សអោយស៊ុងវ៉ុនផ្ដើមឆ្លេឆ្លាស្រែករកមើលប្អូនប្រុសភ្លេម÷
"គូមីន! គូមីន ប្អូននៅឯណា? គូមីន.!" នាយស្រែកហៅប្អូនប្រុសទាំងខំងាករកមើលជុំវិញតាមមាត់ទឹករហូតប្រទះឃើញក្មេងប្រុសម្នាក់កំពុងដេកក្បាលកើយលើផ្ទាំងថ្មដ៏ធំទាំងដែលខ្លួនពាក់កណ្ដាលត្រាំក្នុងទឹកនៅឡើយ ឃើញដូច្នេះស៊ុងវ៉ុនមិនចាំយូរក៏រហ័សងើបពីទឹករត់អូសខ្សែទឹកទៅរកគេយ៉ាងលឿន។
"អាល្អិត! ឯងជាម៉េចទៅហើយ! ឈាម! នេះ? អាល្អិតឯងកុំកើតអីណា!" ស៊ុងវ៉ុន រត់មកដល់ក៏ចាប់ងើយមុខប្អូនប្រុសចេញពីថ្មទាំងឧទានសួរដោយក្ដីបារម្ភស្របពេលនោះឈាមពណ៌ក្រហមឆ្អិនឆ្អៅជាច្រើនស្អិតជាប់តាមបាតដៃរបស់នាយ ធ្វើអោយនាយភ្ញាក់ព្រឺតរហ័សងាកមើលទើបដឹងថាអាល្អិតក្នុងដៃមានរបួសត្រង់ចំហៀងក្បាល។
"គិតយ៉ាងមិចទៅ ឈាមចេញច្រើនណាស់! អាល្អិតដឹងខ្លួនឡើង! គិតៗ...គិតអោយលឿនទៅអាស៊ុងវ៉ុន មែនហើយទូរស័ព្ទ!" ពេលនេះនាយគិតស្អីមិនចេញទេភ័យផងបារម្ភផងលាយឡំគ្នាស្ទើរតែច្របល់ដូចបាយសម្លរ។ នាយតាំងសតិនឹកគិតមួយស្របក់ ទើបរកនឹកឃើញអំពីគ្រឿងអេឡិចត្រូនិកដ៏សំខាន់មួយ ស៊ុងវ៉ុនប្រញាប់លូករ៉ាវរកទូរស័ព្ទក្នុងហ៊ោប៉ៅខោយ៉ាងអន្ទះសារ។
"អួយ៎...! ស៉ឺត..! ឈឺណាស់! ចង្រៃយ៍ដៃរបស់យើង!" ស៊ុងវ៉ុន បន្លឺសម្លេងថ្ងូរដោយភាពឈឺចុកចាប់នៅត្រង់ចំណុចក្រោមកែងដៃខាងឆ្វេងដែលបណ្ដាលមកពីថ្មនៅពេលលោតទម្លាក់ពីខាងលើមក មុននេះប្រហែលជានាយភ័យខ្លាំងពីអាល្អិតគូមីនពេក ទើបមិនបានជាចាប់អារម្មណ៍ពីភាពឈឺចាប់របស់នាយ។
"អឹក...ស៊ឺត..! សំណាងហើយយើងប្រើទូរស័ព្ទនេះមិនងាយចូលទឹកហើយវាធន់មិនងាយបែកខ្ទិច!" ទម្រាំនឹងហូតដកទូរស័ព្ទចេញពីក្នុងហ៊ោប៉ៅខោបាននាយនេះស្ទើរតែដួលសន្លប់ម្ដងទៀត ព្រោះកែងដៃឆ្វេងនាយពិតជាឈឺខ្លាំងមែនទែន។ ឈឺដូចមានគេយកកាំបិតរាប់រយមកចាក់ទម្លុះអោយធ្លុះយ៉ាងចឹង។
"ចង្រៃយ៍មែន ហេតុអីវាគ្មានសេវា! អាល្អិតទ្រាំបន្ដិចណាយើងនឹងទាក់ទងលោកប៉ាអោយមកជួយពួកយើង!" នាយជេរប្រទិចទាំងក្ដីមួម៉ៅមិនស្ទើរ អាមនុស្សកំពុងប្រទាន់ជួយសង្គ្រោះជីវិតមនុស្សផងចេះមកគ្មានសេវាឯណាឆ្កុយ។
"ហិ.! មានសេវាហើយ!" ស៊ុងវ៉ុន បង្វែរទូរស័ព្ទទៅគ្រប់ជ្រុងរកមើលសេវាក្រែងរកវាមាន។ តែនៅទីបំផុតការខំព្យាយាមរបស់នាយពិតជាមិនធ្វើអោយនាយខកបំណងឡើយ ពេលនេះទោះសេវាមិនមានច្រើនកាំត្រឹមមួយកាំប៉ុណ្ណឹងក៏នាយពិតអរគុណខ្លាំងណាស់។
ទឺត!!
សម្លេងទូរស័ព្ទចាប់បន្លឺការខលចូលទៅកាន់រយៈខ្សែម្ខាងទាំងនាយស៊ុងវ៉ុនអន្ទះសារចាំមើលការឆ្លើយតបក្នុងសភាពអត់ធ្មត់បំផុត។ ប្រហែលជាមួយសន្ទុះការទទឹងរងចាំដ៏យូរទូរស័ព្ទម្ខាងនោះក៏មានអ្នកលើកទទួល។
"លោកប៉ា! ជួយពួកកូនផង ជួយ--!" បញ្ចប់តែឃ្លាប្រយោគមិនទាន់ស៊ុងវ៉ុនដួលសន្លប់ផីងជាថ្មីទៅក្នុងទឹកខ្ចាយព្រៀតដោយទម្ងន់របស់នាយ។
++++
"ពេលនឹងយើងអស់កម្លាំងខ្លាំងណាស់ និយាយបានបន្ដិចក៏ដួលសន្លប់បាត់ទៅ! ដល់ពេលយើងភ្ញាក់ដឹងខ្លួនមកវិញគឺនៅមន្ទីរពេទ្យ!" នាយស៊ុងវ៉ុននិយាយទាំងញាក់ស្មារធ្វើចរិកយ៉ាងហៃ បែបមិនដឹងថានាយចូលទៅដេកក្នុងមន្ទីរពេទ្យតាំងពីពេលណាមែន។
"អ្នកណាជួយឯងមកមន្ទីរពេទ្យ?" សំណួរតាប៉ែរតើនេះ! ប្រាប់ហើយថានាយមិនដឹងនៅមកសួរទៀត ស៊ុងវ៉ុនស្ទើរតែយកនំក្នុងចានយកទៅញុកមាត់នឹងតើ។ តែកុំបាននាយឆ្លាតរហ័សកាត់ន័យយល់សំណួរទាន់ ខំអីនំCookieនឹងប្រហែលបានចូលក្នុងមាត់ណាមជូនប្រាកដណាស់។
"ជាពូ! ថ្ងៃនោះពូភ័យរឿងអាល្អិតគូមីនបាត់ខ្លួនផង ខណៈពេលដែលស៊ុងវ៉ុនខលមកគេនិយាយបានបន្ដិចក៏ស្ងាត់មាត់ឈឹង វាជាពេលដ៏លំបាកមួយដែលពូកាន់តែភ័យលើសដើម! ប៉ុន្តែស្របពេលទូរស័ព្ទស៊ុងវ៉ុនមិនទាន់បិទពូបានឮសម្លេងដង្ហើយហៅល្វើយៗដូចជាសម្លេងគូមីន! ទើបពូក៏គិតថាពួកគេប្រហែលជានៅជាមួយគ្នាហើយកំពុងមានអ្វីកើតឡើងទៅលើពួកគេទាំងពីរនាក់! ពូក៏បានបង្វែរអារម្មណ៍ពីអគារបាក់បែកងាកទៅស្វែងរកពួកគេនៅក្នុងព្រៃវិញ!" គាត់ស្រដីភ្ជាប់ជាមួយទឹកមុខស្ដោកស្ដៅនឹកអាណិតកូនប្រុសនិងក្មួយអោយតែពេលគាត់ នឹកឃើញសភាពពួកគេទាំងពីរនាក់នៅ ពេលនោះម្ដងណាគាត់ស្ទើរតែមិនអាចអត់ទ្រាំទប់ទឹកភ្នែកលែងបាន។
"ចុះលោកពូរកយ៉ាងម៉េចនឹងឃើញពីទីកន្លែងរបស់ពួកគេ?" ហូស៊ុក សួរលោកម្ចាស់កាងជុងបន្ទាប់ពីស្ដាប់គាត់មានប្រសាសន៍រួច។ ចំណុចមួយដែលធ្វើអោយហូស៊ុកផ្ដើមកើតមានចម្ងល់នោះ បើព្រៃធំហើយក្រាស់យ៉ាងនឹង តើលោកពូនាយទៅរកពួកគេទាំងពីរយ៉ាងម៉េចនឹងឃើញ? ទោះបីជាចង់រកអោយឃើញក៏ត្រូវការប្រើពេលពេញមួយថ្ងៃដែរដើម្បីរុករកពួកគេ។
"ហ្ហឹម! និយាយពីពេលនោះដោយសារមកពីពូភ័យពេក ទើបភ្លេចគិតដល់នៅរបស់ដ៏សំខាន់មួយ! នោះគឺGPS" កាងជុង ក្រហឹមនូវដើមកបន្ដិច ទើបពោលពាក្យមួយឃ្លាយ៉ាងហួសចិត្តចំពោះខ្លួនគាត់ កាលនោះបើសិនជាគាត់រិះគិតអោយលឿនជាងនឹងបន្ដិចប្រហែលគ្រប់យ៉ាងមិនដល់ថ្នាក់នឹងផងក៏មិនដឹង។ ពេលគិតៗទៅវាពិតជាគួរអោយអស់សំណើចខ្លាំងមែនទែន។ ប៉ុន្តែឥឡូវអ្វីៗវាក៏បានកន្លងហួសផុតទៅហើយ ទោះបន្ទោសខ្លួនឯងរាប់ពាន់រាប់រយដងទៀតក៏ក្មួយប្រុស គេមិនត្រឡប់មកវិញដែរ។
"GPS?" សម្លេងលាន់លឺផ្ទួនៗរបស់ក្រុមនាយណាមជូនមកទាំងព្រមគ្នាដោយភាពភ្ញាក់ផ្អើល លើសពីពាក្យថាបែបមិនគួរអោយចង់ជឿ។ នេះលោកពូដាក់ប្រព័ន្ធតាមដានទៅលើពួកគេអញ្ចឹងឬ? ចុះលោកប៉ាវិញ តើគាត់បានដាក់វាមកលើខ្លួនពួកនាយដែរឬក៏អត់?
"ហ្អឹម..! ត្រូវហើយគឺជាប្រព័ន្ធGPS! ពូបានភ្ជាប់ទៅនឹងនាឡិការបស់ស៊ុងវ៉ុន ឯគូមីនពូបានភ្ជាប់ជាមួយនឹងខ្សែករបស់គេ! តែអីដែលធ្វើអោយពូមានការចម្លែកចិត្តនោះ...!" គាត់គ្រាន់តែធ្វើការងក់ក្បាលបញ្ជាក់ជំនួសអោយកាន់តែច្បាស់ជាងមុន តែដល់ប្រយោគឃ្លាចុងក្រោយគាត់បង្អាក់ការនិយាយដោយការដកដង្ហើមធំមួយអន្លើរ។
ចាប់អោយគ្រប់គ្នាកើតមានការងើយឆ្ងល់ឡើងមកភ្លេមដោយហាមមិនអោយឆ្ងល់គឺមិនបាន។ ប៉ុន្តែសម្រាប់អ្នកដែរបានដឹងមុនដូចលោកម្ចាស់ហានគូនិងអ្នកស្រីអាន់យ៉ុល ថ្វីនេះវាមិនជាបញ្ហាឡើយដែលពួកគាត់មិនមានការឆ្ងល់នោះ។
ឯនាយស៊ុងវ៉ុនវិញទោះមិនសួរក៏គ្រប់គ្នាអាចដឹងបានដែរព្រោះនាយក៏បានដឹងអំពីរឿងនេះដូចគ្នា ទើបពេលនេះខ្ជិលចាប់អារម្មណ៍ដូចទៅនឹងពេលដំបូង បានជាឥឡូវនាយអង្គុយទំពារនំផឹកទឹកតែធ្វើមិនដឹងមិនឮ។
"ជាអ្វីទៅលោកពូ?" ណាមជូន មើលនាយទៅដូចអន្ទះសារចង់ដឹងជាងគេជាងឯងណាស់ ក្នុងខ្លួននៅមិនសុខទេហើយរឹតតែមិនសុខទៀតនោះ ពេលស្ដាប់លោកពូនិយាយឈប់នៅត្រង់ឃ្លាចុងប្រយោគបែបមនុស្សតឹងចិត្តហាស្ដីមិនចេញ។
"ហ្អឹម! ពួកគេមានទីតាំងខុសគ្នា! ដោយគូមីនឆ្ពោះទៅរកអគារបាក់បែក!! ចំណែកឯស៊ុងវ៉ុនទិសដៅគេគឺនៅក្នុងព្រៃ! ពេលនឹងពូពិតជាគិតស្អីមិនចេញនោះទេ ដល់ពេលពូចង់ទៅរកក្មួយគូ ប៉ុន្តែអគារបាក់បែកបានផ្ទុះឆាបឆេះមុនបាត់ទៅហើយ! អោយពូសុំទោសផង បើពេលនោះពូនឹកវាឃើញអោយបានលឿនជាងនឹងតែបន្ដិចគូមីនប្រហែលជាមិនត្រូវមកស្លាប់បែបនេះដែរ! ហានគូបងពិតសុំទោសឯងខ្លាំងណាស់" មកដល់ត្រឹមចំណុចនេះលោកម្ចាស់កាងជុង ចាប់ឈ្ងោកមុខយកដៃខ្ទប់មុខយ៉ាងលឿន ព្រោះតែទឹកភ្នែកជាកូនប្រុសដ៏រឹងមាំម្នាក់វាស្រក់ចុះបញ្ចេញនៅទុកឈឺចុកចាប់ជំនួសម្ចាស់សមីខ្លួន។
គាត់តែងតែលួចបន្ទោសខ្លួនឯងមករហូតពីរឿងមួយនេះ។ ពីព្រោះវាជាផ្នែកមួយ បានដក់ជាប់នៅក្នុងចិត្តគាត់មកពេញពាក់កណ្ដាលជីវិតនេះរួចទៅហើយ។ អីដែរកាន់តែធ្វើអោយគាត់មានវិប្បដិសារីនោះ? ជីមីននិងគូមីន ពួកគេសឹងតែដូចគ្នាទាំងស្រុងនេះហើយជាហេតុផលចម្បងដែរធ្វើអោយគាត់លុបការចងចាំក្នុងគ្រានោះមិនបានដូច្នេះ។
"បងឈប់បន្ទោសខ្លួនឯងទៀតទៅ! ឈប់ដាក់សម្ពាធលើខ្លួនឯងទៀត ចាត់ទុកថានេះខ្ញុំសុំបងទៅចុះ! រឿងដែលប្រុងនឹងកើត វាច្បាស់ជាកើត គ្មាននរណាចង់អោយវាកើតឡើងទេបងប្រុស!" ហានគូ ងើបពីសាឡុងប្ដូរមកអង្គុយជិតបងប្រុសមុនលើកដៃទៅដាក់លើស្មារគាត់គោះដោ្យថ្នមៗសឹមពោលពាក្យមិនប្រកាន់ទោសពៃអ្នកជាបងឡើយ។ បើអោយនិយាយពីកំហុសវិញគាត់និងភរិយាក៏មានចំណែកខុសខ្លាំងដូចគ្នា។
ហេតុអីក៏គាត់ត្រូវខុស? ហេតុផលទីមួយ គាត់គឺជាឪពុកម្នាក់បែរជាមិនបានចិញ្ចឹមមើលថែទាំកូនៗដោយផ្ទាល់ដៃរបស់គាត់។ ហេតុផលទីពីរ ពេលជីមីនត្រឡប់មកកូរ៉េវិញគាត់បែរជាមិនបានផ្ដល់ដំណឹងអោយទៅដល់លោកម្ចាស់កាងជុងអោយបានដឹង។ ហេតុផលទីបី កំហុសដ៏ធ្ងន់ធ្ងរបំផុតរបស់គាត់នោះ គឺការលាក់បាំងពីសាវតាពិតរបស់កូនប្រុសភ្លោះទាំងពីរមិនអោយពួកគេបានដឹងបានស្គាល់គ្នា។ ទោះពួកគេនៅឆ្ងាយគ្នាយ៉ាងណាក៏ដោយ គួរតែប្រាប់អោយពួកគេបានស្គាល់ពីគ្នាទៅវិញទៅមកនោះទើបជាការប្រសើររវាងបងហើយនឹងប្អូន។
"គូមីន! គេទៅបានសុខហើយ! បងថ្លៃកុំបាច់បន្ទោសខ្លួនឯងអី!" ការបន្លឺសម្លេងស្រទន់នៃស្ដ្រីវ័យពាក់កណ្ដាលម្នាក់ចេញពីមាត់ទ្វារស្របពេលដំណើរល្វក់ល្វន់ឈានជើងបោះចូលមកខាងក្នុងផ្ទះទាំងផ្ទៃមុខមានស្នាមញញឹមស្រាលផ្ដល់ទៅអោយកូនប្រុសទាំងពីរពីចម្ងាយ។
"ម៉ាក់! / អូន!" ហានគូ និងកូនប្រុសច្បងទាំងពីរបន្លឺហៅលោកស្រីផាកហ្គោលដិនទាំងការបង្អូសសម្លេងដោយការនឹកស្មានមិនដល់ថាគាត់នឹងមកកាន់ទីនេះនោះទេ។
"ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយដែលគូមីនបានចាកចេញពីពួកយើង! បងថ្លៃក៏ល្មមឈប់គិតថាជាកំហុសខ្លួនឯងតែម្ខាងទៀតអី វាសនាពួកគេទាំងពីរនាក់តម្រូវអោយមានម្នាក់ត្រូវស្លាប់ ម្នាក់ត្រូវនៅរស់! គ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចប្រឆាំងនឹងវាសនាបានទេបងថ្លៃ!" ដើរមកឈប់ទល់មុខកូនប្រុសទាំងពីរគាត់ញញឹមផ្អែមលើកដៃអង្អែលសក់ក្បាលពួកគេថ្នមៗបន្ដិច ទើបគាត់ងាកទៅនិយាយជាមួយលោកម្ចាស់កាងជុង។
"ម៉ាក់..!"
To be Continued ✍️💯