Μέσα στην ταραχή μου και απορροφημένη από το ψάξιμο του γραφείου του, δεν άκουσα την άφιξη του Νικόλα που τώρα στέκεται στην πόρτα κοιτάζοντας με ερωτηματικά.
- Ψάχνεις τα πράγματά μου; με ρωτάει δύσπιστα, αφού ποτέ στο παρελθόν δεν έχω κάνει κάτι ανάλογο.
Από την άλλη μεριά, ποτέ στο παρελθόν δεν είχα υποψιαστεί τον άντρα μου για ένα έγκλημα. Συνεπώς, δεν είχα αφορμή να ανακατευτώ στα χαρτιά του. Στο παρελθόν αυτά, γιατί το παρόν έχει ανατρέψει τελείως τα δεδομένα. Παλιά, δεν είχα καν διανοηθεί να αλλάξω θέση στα πράγματά του. Δεν μου αρέσει να μπλέκονται στα δικά μου χαρτιά, καθώς τα έχω πάντα τακτοποιημένα έτσι ώστε να τα βρίσκω εγώ, ακόμα και αν στα μάτια ενός τρίτου φαίνονται ακατάστατα. Για τον ίδιο λόγο, αποφεύγω να παρεμβαίνω στα χαρτιά της δουλειάς του. Ή, μάλλον, απέφευγα. Μέχρι σήμερα. Μέχρι αυτή την στιγμή που με έχει πιάσει να κάνω το αδιανόητο για ένα ζευγάρι που βασίζεται στην εμπιστοσύνη.
Μόνο που ξέρουμε πλέον ότι αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, σωστά; Τον κοιτάω, καθώς σηκώνομαι για να τον αντιμετωπίσω και διακρίνω στο βλέμμα του την συνειδητοποίηση της νέας πραγματικότητας. Ξέρει ότι ξέρω. Και οξυδερκής να μην ήταν, ο φάκελος του οποίου το περιεχόμενο βρίσκεται σκορπισμένο στα πόδια μου δεν αφήνει περιθώρια να παρεξηγήσει τι συμβαίνει.
- Αχ, Χριστίνα... Άσε με να σου εξηγήσω, λέει και κινείται προς το μέρος μου.
Σηκώνω το χέρι μου και τον αποτρέπω από το να με πλησιάσει. Δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου κοντά του.
- Μην κάνεις ούτε βήμα παραπάνω, επιβεβαιώνω με τα λόγια μου την κίνηση του χεριού μου.
Ο χαμηλός τόνος της φωνής μου πρέπει να τον ξαφνιάζει. Εμένα, πάντως με ξαφνιάζει. Συνήθως, οι αντιδράσεις μου είναι έντονες. Ζω τα πάντα με χαρακτηριστικό πάθος. Την συγκεκριμένη στιγμή, όμως, νιώθω πως δεν έχω δύναμη να ανεβάσω τον τόνο της φωνής μου. Εκείνος στέκεται ακίνητος και με κοιτάει, ζυγίζοντας την κατάσταση. Πραγματικά, νομίζω ότι βλέπω τα γρανάζια του μυαλού του να κινούνται προκειμένου να βρει τρόπο να αντιμετωπίσει την αποκάλυψη της αλήθειας από την γυναίκα του.
- Δεν είναι αυτό που νομίζεις, δοκιμάζει να σπάσει την σιωπή.
Σοβαρά τώρα;! Αυτό είναι το καλύτερο που βρήκε να ξεστομίσει; Μου έρχεται να βάλω τα γέλια στο άκουσμα της φράσης του. Αυτής της γελοίας φράσης που χρησιμοποιείται βλακωδώς από τον ερωτιάρη άντρα όταν η απατημένη σύζυγος τον βρίσκει στο κρεβάτι με την ερωμένη του.
- Πού ξέρεις τι νομίζω; τον προκαλώ.
- Είναι μέρος της δουλειάς, πρέπει να το καταλάβεις. Μην βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα και να δώσεις σε αυτό που βλέπεις διαστάσεις μεγαλύτερες από την πραγματική του σημασία.
Τα λόγια του πέφτουν πάνω μου σαν παγωμένο νερό. Νομίζω ότι κάποιος μου παίζει μια αρρωστημένη φάρσα. Αλήθεια, ο άντρας μου μόλις αποκάλεσε την ουσιαστικά απαγωγή και την συστηματική κακοποίηση παιδιών δουλειά; Και, επιπλέον, πρέπει εγώ να μην βγάλω βιαστικά συμπεράσματα; Δηλαδή, πόσες αναγνώσεις υπάρχουν στην ύπαρξη του φωτογραφικού υλικού που ανακάλυψα; Και αν έχει, πράγματι, μια αθώα εξήγηση το περιεχόμενο του φακέλου, γιατί να τον έχει κρυμμένο στο πίσω μέρος του κάτω συρταριού;
- Ακούς τι λες;
- Έλα να κάτσουμε και να μιλήσουμε σαν άνθρωποι, σε παρακαλώ.
- Η όρθια στάση επηρεάζει την ικανότητά σου να μιλάς;
- Δεν μιλάς λογικά και το ξέρεις. Πρέπει να ηρεμήσεις και να τα πούμε.
- Δεν βρίσκω να είπα κάτι παράλογο. Όσο για την κατάσταση των νεύρων μου, μια χαρά ήρεμη είμαι. Λέγε, λοιπόν! Τι στα κομμάτια κάνουν αυτές οι φωτογραφίες κρυμμένες στο συρτάρι σου; Όχι, μην υποτιμάς άλλο την νοημοσύνη μου, λέω μόλις τον βλέπω έτοιμο να διαμαρτυρηθεί σχετικά με το αν ήταν κρυμμένες. Αν έχεις σκοπό να πεις κάτι αληθινό, σε ακούω. Αλλιώς, πάψε. Τα έχω καταλάβει όλα. Η ομολογία σου δεν είναι καν απαραίτητη.
- Με έχεις δικάσει και καταδικάσει, λοιπόν, χωρίς να μπεις στον κόπο να ακούσεις τι έχω να πω;
- Δεν μπορείς να φανταστείς καν πόσο αξιοθρήνητος είσαι αυτή την στιγμή, λέω με πίκρα. Μου μιλάς σαν να απευθύνεσαι σε εύπιστο σώμα ενόρκων, αλλά ξεχνάς ότι δεν τρώω κουτόχορτο. Ειλικρινά, και μόνο που εξακολουθείς να με θεωρείς τόσο αφελή ώστε να καταπιώ αμάσητη την αξιολύπητη προσπάθειά σου να με τουμπάρεις με βγάζει εκτός εαυτού! Ούτε τώρα, την ύστατη στιγμή, δεν φέρεσαι έντιμα, έτσι; Τόσο έχεις διαβρωθεί; Βέβαια, μπορεί πάντα να ήσουν τέτοιος και εγώ να μην το είχα καταλάβει... Ας παίξουμε, όμως, το παιχνίδι σου. Μην σε αδικήσω κιόλας, ε; Ακούω, τι στα κομμάτια θέλουν αυτές οι φωτογραφίες στο γραφείο σου;
- Είναι... Πρόκειται για υπαλλήλους πελάτη...
- Σκάσε! Αφού δεν έχεις σκοπό να βγάλεις από το στόμα σου ούτε μια λέξη ειλικρινή, βγάλε τον σκασμό, γιατί πραγματικά με αηδιάζεις! Ανάμεσα σε αυτές τις φωτογραφίες υπάρχει μια κοπέλα που γνωρίζω προσωπικά. Μια κοπέλα που μικρό κορίτσι βρέθηκε στα χέρια του πελάτη σου και έζησε μια κόλαση, μια κοπέλα που βοήθησα πριν λίγες μέρες να δραπετεύσει από τα νύχια του βασανιστή της, λέω με ολοένα αυξανόμενο τόνο στην φωνή μου.
Εν τω μεταξύ, τον έχω πλησιάσει και κολλάω στην μούρη του την φωτογραφία της μικρής Μάσα.
- Μια κοπέλα που γνωρίζεις κι εσύ, αφού στην πάσαρε ο εν λόγω πελάτης σου, ο κύριος Βαλιώτης με το όνομα, αλλά εσύ, ως γνήσιος τζέντλεμαν, αρνήθηκες να απολαύσεις. Τι ευγενής που είσαι! Δεν τις βιάζεις κατεβάζοντας τα παντελόνια σου, αλλά προσφέρεις τις υπηρεσίες σου σε εκείνον που το κάνει. Είστε και οι δύο τα ίδια σκατά!
- Εσύ ήσουν, λοιπόν, η εξωτερική βοήθεια που είχαν; ρωτάει όταν καταφέρνει να ανακτήσει την ψυχραιμία του.
- Α, μάλιστα! Βλέπω ότι είσαι πλήρως ενήμερος. Δεν έχει πάτο αυτό το πηγάδι, έτσι; Δεν πιστεύω πόσο χαμηλά έχεις πέσει. Εκτός κι αν εγώ σε έβλεπα ψηλότερα από εκεί που εσύ πάντα στεκόσουν.
- Χριστίνα, τα πράγματα δεν είναι μόνο άσπρο-μαύρο. Υπάρχουν αμέτρητες αποχρώσεις ανάμεσα. Δεν είχα ιδέα για την αντιμετώπιση που είχαν αυτά τα κορίτσια. Όταν πριν μισό χρόνο μπήκα στην δούλεψη του Βαλιώτη, δεν γνώριζα τις συγκεκριμένες δραστηριότητές του. Πριν καν πατήσω το πόδι μου στο γραφείο του, ήμουν βέβαιος ότι οι επιχειρηματικές του κινήσεις δεν θα μπορούσαν να χαρακτηρίζονται από απόλυτη διαφάνεια, αλλά η κατάσταση με το κρυφό του πάθος ήταν μια ψυχρολουσία και για μένα.
Βλέπει ότι δεν τον διακόπτω. Παίρνει θάρρος και συνεχίζει να μιλάει.
- Όταν είχαμε πάει στην Βουλγαρία για το κλείσιμο μιας εμπορικής συμφωνίας, ήταν η πρώτη φορά που είχε επιχειρήσει να μου πασάρει κάποιο κορίτσι. Ήταν μια νεαρή κοπέλα, ενήλικη, σε διαβεβαιώ. Το ξέρω ότι είναι αντίθετο με την ηθική σου, αλλά πρόκειται για συνηθισμένο τρόπο να ευχαριστούν οι μεγάλοι πελάτες τους συνεργάτες τους. Θεώρησα ότι είναι μια πόρνη, συνηθισμένη να προσφέρει ανάλογες υπηρεσίες. Αρνήθηκα, γιατί ποτέ δεν έχω κάνει κάτι τέτοιο. Όταν μετά από ένα μήνα πήγα στο σπίτι του για μια υπόθεση, είδα την ίδια κοπέλα στον πάνω όροφο της έπαυλης. Έμεινα αποσβολωμένος να την κοιτάζω. Τότε, κατέβηκε ο Βαλιώτης. Είδε προς τα πού κοιτάω και έβαλε τα γέλια. «Μα τι κοιτάζετε έτσι, αγαπητέ μου; Η Μαρίζα είναι, η κοπέλα που αρνηθήκατε να απολαύσετε πριν λίγο καιρό στην Βουλγαρία. Αφήστε να μαντέψω... Αναρωτιέστε τι κάνει εδώ».
Ο Νικόλας κάνει μια παύση. Η αφήγηση μοιάζει να τον εξαντλεί, αλλά αυτό με αφήνει παγερά αδιάφορη. Θέλω να συνεχίσει, να μου πει τα πάντα. Του κάνω νόημα να συνεχίσει.
- Με οδήγησε στο γραφείο του και εκεί μου ομολόγησε κυνικά ότι οι τυχάρπαστες συνευρέσεις με κοινόχρηστες πόρνες - έτσι τις ονόμασε εκείνος - κρύβουν κινδύνους για την υγεία ενός άντρα. Γι' αυτό, εκμηδενίζει το ρίσκο υιοθετώντας από μικρή ηλικία κορίτσια, τα οποία μυεί ο ίδιος στα μυστικά του έρωτα. Έτσι, και σίγουρος για την καθαρότητά τους είναι και εξασφαλίζει την μέγιστη απόλαυσή του, αφού οι κοπέλες μαθαίνουν από μικρές τις προτιμήσεις του. Τον κοιτούσα σαν χαζός όσο μιλούσε. Εκείνος συνέχισε, λέγοντας μου ότι αυτή είναι μια τακτική γνωστή από την αρχαιότητα, που οι υποκριτικές σύγχρονες κοινωνίες αδυνατούν να κατανοήσουν.
- Έστω ότι αυτός σου ομολόγησε χωρίς κανένα ενδοιασμό την παιδοφιλία. Εσύ τι έκανες; Πώς μπόρεσες να εξακολουθείς να εργάζεσαι για ένα τέρας που κακοποιεί μικρά κορίτσια; τον διακόπτω, καθώς δεν μπορώ να πιστέψω τα αυτιά μου. Γιατί δεν έκανες καταγγελία;
- Τι στοιχεία είχα, ακόμα και αν αποφάσιζα να προχωρήσω σε καταγγελία; Τα λόγια του; Άλλωστε, είμαι δικηγόρος του, μην το ξεχνάς.
- Το δικηγορικό απόρρητο καλύπτει και μελλοντικές αξιόποινες πράξεις; Αυτό μου λες; Εκτός κι αν ισχυριστείς ότι δεν γνώριζες ότι αυτή η συμπεριφορά ήταν παγιωμένη. Να το ακούσω κι αυτό!
- Ο Βαλιώτης είναι ένας πανίσχυρος άντρας, Χριστίνα. Δεν τα βάζει κανείς μαζί του πιστεύοντας ότι θα βγει αλώβητος από την αντιπαράθεση. Άλλωστε, η κοπέλα που είχα δει, η Μαρίζα, ήταν καλά στην υγεία της. Σε πολλές χώρες, τα κορίτσια παντρεύονται από μικρά.
Δεν αντέχω να τον ακούω. Θέλω να κλείσω τα αυτιά μου, για να απομονώσω τον ήχο που βγαίνει από το στόμα του. Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος; Δεν τον αναγνωρίζω!
- Δικαιολογείς την παιδική κακοποίηση; Αυτό μου λες; Τι μου τσαμπουνάς; Εδώ δεν μιλάμε για γάμο. Τα κορίτσια αυτά δεν δίνουν την συγκατάθεσή τους. Κα-κο-ποι-ού-νται!!!
- Ηρέμησε!
- Και δεν μου λες, για να έχουμε καλό ρώτημα, εσύ τι θες τις φωτογραφίες τους με τα στοιχεία τους; Εσύ πού κολλάς σε αυτή την ιστορία;
Ο Νικόλας διστάζει να συνεχίσει. Δεν του δίνω άλλη επιλογή.
- Μου έχει αναθέσει να φτιάχνω τα χαρτιά τους, όταν πλέον δεν τις χρειάζεται άλλο και επιθυμεί να τις δώσει αλλού.
- Μπράβο! Ωραίος νταβατζής έγινες...
- Μην γίνεσαι σκληρή! Όταν φτάνουν οι φωτογραφίες στα χέρια μου, η ζωή αυτών των γυναικών έχει πάρει πλέον τον δρόμο της. Αυτές οι κοπέλες, καλώς ή κακώς, δεν ξέρουν να κάνουν κάτι άλλο. Ο Βαλιώτης διασφαλίζει την υγεία τους, τις προστατεύει, τις ντύνει και τις ταΐζει. Πρόκειται για κορίτσια που προέρχονται από φτωχές οικογένειες. Τι μέλλον θα είχαν;
- Σε έχει εκπαιδεύσει μια χαρά. Έχεις μάθει απέξω το μάθημά σου, σαρκάζω, αναγνωρίζοντας πίσω από το λογύδριό του τα λόγια του τέρατος. Πώς αντέχεις τον εαυτό σου; Πώς δικαιολογείς τις πράξεις σου;
- Χριστίνα, οι καιροί είναι δύσκολοι. Πελάτες σαν τον Βαλιώτη είναι δώρο εξ' ουρανού. Αποδέχεσαι τις αδυναμίες τους, δεν τους κρίνεις. Οι υποθέσεις του εξασφαλίζουν το γραφείο μου. Δεν έχει σκοτώσει και άνθρωπο!
Δεν μπορώ άλλο! Κλείνω τα αυτιά μου. Θέλω να του ουρλιάξω ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο, μερικοί χειρότεροι από άλλους. Θέλω να τον εξαφανίσω από το οπτικό μου πεδίο, να προσποιηθώ ότι δεν υπάρχει, ότι δεν υπήρξε ποτέ. Αυτή η σιχαμερή του εμμονή με το χρήμα, ανεξαρτήτως προέλευσης... Κάνω να φύγω, μα με προλαβαίνει το σκοτάδι. Με τραβάει στον βυθό του. Πέφτω στο πάτωμα χάνοντας τις αισθήσεις μου.