ေစာ္ဘြားေစတီကုန္း ေပၚ တတ္ရမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ၿပဳံးစိစိျဖင့္ ခန႔္ေစအနား ကပ္ထိုင္ေနေသာ လမင္း။
ေစာ္ဘြားကုန္းအေပၚ လိုက္ပို႔ေပးရမယ့္ ခန႔္ေစထြဋ္ေနာင္ မွာေတာ့
မရယ္နိုင္၊ မၿပဳံးနိုင္ရွာ။ ဒါမ်ိဳးေတာ့ အလိုမလိုက္နိုင္ဘူး လို႔လည္း
အသံေကာင္း မဟစ္ရဲ။ ခ်စ္ရသူေလး မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ညွိုးရင္
နယ္ရွစ္ခြင္လုံး တိမ္စိုင္ဖုံးလို႔ မဲေမွာင္သြားသည္ထပ္ ကိုယ့္ႏွလုံးသားက အရင္ မွိုင္းညွို႔ ရသည္ကိုး။
အခုလည္း ႏွီးဘုရားအလႉခံမဏၭပ္နားတြင္ အေရွ႕ကသြားႏွင့္ၿပီ ထင္ေနၾကသည့္ အတြက္ ေက်ာ္တတ္သြားေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြအား ကုန္းေပၚတတ္ၾကရန္ ထိုင္ေစာင့္ေနရသည္။
ဖုန္းဆက္ေခၚၿပီး သိပ္မၾကာ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေရာက္လာၾကသည္။
ဆိုင္ကယ္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ သန႔္စင္ထြန္းမွာ မ်က္ႏွာဟာ မအီမသာ။ သူ႕ ကေလးကို သူ ေခ်ာ့လို႔ အဆင္ေျပပုံမေပၚ။
သို႔ေသာ္ ထိုင္ေနေသာ ခန႔္ေစေဘး လာထိုင္ကာ စကားေတာ့ေျပာပါ၏။
"ငါက မင္းတို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီ ထင္လို႔ ေတာ္ေသးတယ္ မင္းတို႔ထပ္အရင္ အိမ္အထိ မေရာက္သြားတာ "
" လမင္းက အဲ့ကုန္းေပၚ တတ္ခ်င္တယ္ပဲ ေျပာေနလို႔ကြာ "
" မင္း မေျပာျပဘူးလား အဲ့ကုန္းေပၚက အေၾကာင္း "
"ေျပာျပလည္း မရဘူး ဒါနဲ႕ မင္းဟာေလးေရာ "
"ဝဏၰ အနားပဲ ကပ္ေနတာကြာ ဘယ္လိုေခ်ာ့ေခ်ာ့ အနားကပ္မလာနဲ႕ ဆိုတာခ်ည္းပဲ "
" မင္းနဲ႕ငါလည္း ဝဋ္ေႂကြးပဲ ၊ လမင္းကလည္း ငါနဲ႕စကားေျပာရတာ အဆင္မေျပတိုင္း ဝဏၰ အနားပဲ ၊ အဲ့ေကာင္ မဲႀကီးက ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ အားက်ေနရတယ္ "
" အဲ့တာေတြ ခဏ ထားကြာမင္းကအေပၚ တစ္ကယ္လိုက္မွာလား "
" ဟင္း~~~~~လိုက္ရမွာေပါ့ မလိုက္ရင္ အေျဖမေပးဘူးတဲ့ေဝ့ "
သက္ျပင္းေမာႀကီး ခ်ကာ မသာမယာ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ေျပာလာေသာ ခန႔္ေစကို သန႔္စင္ထြန္းမွာ အရင္လို မဟားတိုက္နိုင္ေတာ့ ။ ကိုယ့္မွာလည္း ကိုယ့္အပူနဲ႕ကိုယ္။
~~~
ဆိုင္ကယ္ ေလးစီးလုံး ေစာ္ဘြားကုန္း တတ္ရာလမ္းၾကား၌ ထားခဲ့ၿပီ ေတာင္တတ္လမ္း လူတစ္ေယာက္သြားစရာေလး ေဖာက္ထားတဲ့ အတိုင္း တန္းစီၿပီး တတ္ၾကရာ။
တြန႔္ဆုတ္တြန႔္ဆုတ္ႏွင့္ အေနာက္ဆုံးမွာ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ခန႔္ေစ။ လမင္းမွာ က်န္လူေတြနဲ႕ အားတတ္သေရာ တတ္ေနေပမယ့္ လမ္းတစ္ဝက္တြင္ ေတာင္တတ္ရာလမ္းသည္ မက္ေစာက္လာၿပီမို႔ တတ္ေနသည့္ ေျခလွမ္းေတြဟာ စတတ္တုန္းကေလာက္ မတတ္ႂကြ၊ ျမန္ဆန္ျခင္း သိပ္မရွိေတာ့။
နားနားၿပီး တတ္ၾကရာ အေရွ႕ဆုံးမွာ ေရာက္ေနသည့္ လမင္းက တတ္ခဲ့ရာ လမ္းအတိုင္း ျပန္ျပန္လွည့္ကာ ငုံ႕ၾကည့္၏။
ခန႔္ေစ အေနာက္က ပါလာမလား ေနာက္ျပန္ၾကည့္ရတာ သူ႕မွာအေမာ။ လမင္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေျပာေနမိသည္က...
*ဟြန႔္ အလကား ပုံျပင္သာသာ ပါးစပ္ရာဇဝင္ပါ ေမာင္ အယုံအၾကည္မရွိေပမယ့္ ဘာညာေတြ ေျပာေနၿပီး အခုက်
ေမ်ာက္ႀကီး ငွက္ေပ်ာသီးမစားရလို႔ လက္မွိုင္က် ေနတဲ့ ႐ုပ္နဲ႕။
အေျဖမေပးရေသးတာမို႔ ခ်စ္သူ မျဖစ္ေသးတာမို႔ ေရာက္ဖူးေလ့ရွိေအာင္ စိတ္ရွင္းရွင္းနဲ႕ တတ္လာတာကို ဘာေတြ ေတြးၿပီး စိတ္ပူေနမွန္း မသိဘူး။ *
ေတာင္ေပၚ ေရာက္သည္ႏွင့္ အရင္ဆုံး ေစတီေရွ႕၌ ခင္းထားေသာ သမံတလင္းျပင္ေပၚ၌ ထိုင္ကာ အေမာေျဖရ၏။ ေမာလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။
စုံဂဏာန္း လက္မခံဟု ဆိုထားတာမို႔ စိုင္းတြမ္ခမ္းက သူ၏ ဆိုင္ကယ္ေသာ့ခ်ိတ္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ PSY အ႐ုပ္ေလးပါထည့္သြင္းကာ စုံဂဏာန္း တတ္လာတာမဟုတ္ဘူးဟု ဆိုေပး၏။
တိမ္စိုင္မ်ား ကင္းရွင္းကာ ျပာလြင္ေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးႏွင့္ သာယာေသာ ရာသီဥတုက အားျဖည့္ေပးထားတာမို႔ အေပၚစီးမွ ျမင္ေနရေသာ ျမင္ကြင္းမွန္သမွ်သည္ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ အတိ။
ေျပာင္းခ်ိဳးၿပီး ကာလမို႔ ေျပာင္းပင္အကိုင္းအေျခာက္ေတြသာ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ယာခင္းက်ယ္ႀကီးမ်ားဟာလည္း တေျမာ္တေခၚ။
ဝါဆိုလျပည့္ညက ခန႔္ေစတို႔ႏွင့္ ဆီမီးသြား၍ ပူေဇာ္ခဲ့ေသာ လယ္ကြင္းေစတီမွာလည္း ယခုေစာ္ဘြားကုန္းထိပ္မွ ၾကည့္လွ်င္
လယ္ကြင္းမ်ားဝန္းရံထားေသာ အလွတရားႏွင့္ ၾကည္ညိုဖြယ္ ေကာင္းလွတာမို႔ လမင္းမွာ ေတာင္ေစာင္းတစ္ေနရာတြင္ ခြၽန္ထြက္ေနေသာ ေက်ာက္ေဆာင္ အႀကီးႀကီးေပၚသို႔ မဝံ့မရဲေလး တတ္ကာ ျမင္ျမင္သမွ် ေအာက္ဘက္ရွိ ရႈခင္းတိုင္းကို
လက္ကေလးႏွစ္ဘက္ ဆန႔္တန္းကာ အျပည့္အဝရႈစားမိ၏။
အေဝးတစ္ေနရာမွလည္း ေစတီပ်က္တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရေသးသည္။
ေတာင္ကုန္းထိပ္မွ ဆီးျမင္ေနရေသာ ၿမိဳ႕အစိတ္အပိုင္းတခ်ိဳ႕၏အလွတရားကို ၾကည့္ရႈေနတဲ့ေကာင္ေလး၏ ေက်ာျပင္ေလးအား ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္မွ အမိအရမွတ္တမ္းယူကာ ၿပဳံးလိုက္သည္ကို ထိုေကာင္ေလး မသိလိုက္ရွာ။
ေလေျပတို႔သည္ တသုန္သုန္ႏွင့္ လမင္း မ်က္ႏွာႏုႏုေလးဆီ တိုးေဝွ႕က်ီစယ္ေနၾကၿပီး လက္ဆက္ေသာ ေလႏုႏုကို ရႉသြင္းနမ္းရွိုက္ရပါေသာလည္း ေအးခ်မ္းသာယာမႈႏွင့္ အတူ ထိုေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ အထီးက်န္ဆန္သည့္ ခံစားမႈ တခ်ိဳ႕ကို မသိစိတ္မွ ခံစားရမိေနသလိုလို။ ထိုေစတီကုန္းအေၾကာင္းကို နားေထာင္ၿပီးမွ တတ္ခဲ့လို႔မ်ားလား။
လမင္း ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚ၌ ရပ္ကာ ေတြေတြေလးျဖင့္ ရႈခင္းမ်ားအား ခံစားၾကည့္ရႈေနတုန္း ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီမွ အသံ။
"လမင္း ေမာင့္လက္ကို လွမ္းကိုင္ၿပီး ဆင္းခဲ့ေတာ့ ! ေတာ္ေတာ္ သတၱိေကာင္းေနတာပဲ မေၾကာက္မလန႔္နဲ႕ အေပၚတတ္ေနတာ "
"အင္း အရမ္းလွလို႔ ၾကည့္ေနတာ "
"ေတာ္ၿပီ ဆင္းေတာ့ ဒီေလာက္ၾကည့္ရရင္ ေတာ္ေရာေပါ့ "
"ဟြန႔္ ...."
"အရမ္းဆိုးေနတာ လာ..."
ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွ ေသခ်ာဆင္းလာသည္ကို ဂ႐ုတစိုက္ႏွင့္ ၾကည့္ကာ ခန႔္ေစ ကမ္းေပးေသာ လက္အေပၚ လမင္း လက္ကေလး ထပ္ရက္ ဆုတ္ကိုင္လာမွ ေစတီေရွ႕ ေတာင္ေစာင္းတြင္ ဓာတ္ဖမ္းေနၾကေသာ ဝဏၰတို႔ကို ေတာင္ေအာက္ျပန္ဆင္းဖို႔ ေဆာ္ဩရသည္။
ယုံတာ မယုံတာ အပထား ။ ကိုယ္ ခ်စ္ရသူႏွင့္ ဒီေတာင္ေပၚမွာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ ၾကာၾကာမေနနိုင္။
ဘာလို႔လဲ လာလာေမးရင္ ထပ္ခါထပ္ခါ ျပန္ေျဖမိမွာက
ခ်စ္တာကို ခ်စ္ေနရတာကို......။
~~~~~
သန႔္စင္ထြန္း သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ ဝဏၰ သြားေလရာေနရာ ေတာက္တဲ့လို႔ ကပ္လိုက္ေနေသာ စိုင္းဟန္လွ်မ္းအား ၾကည့္ကာ
စိတ္တို႔ဟာ တစ္ကယ္ကို မသာယာပါ။ ေရတံခြန္မွာ အားရေအာင္လည္း ငိုလို႔ၿပီးေရာ ဝဏၰ အနားမွာသာ ကပ္ၿပီး ဝဏၰေျခတစ္လွမ္း ေ႐ြ႕ရင္ အဲ့ဒီ တစ္လွမ္းစာ သူပါ လိုက္ေ႐ြ႕ၿပီး ကပ္ေနတာ။ အျပန္မွာလည္း အလာတုန္းကလို ကိုယ့္ဆိုင္ကယ္အေနာက္မလိုက္ေတာ့။ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႕ ကိုယ္ မို႔လို႔သာ သူ စိတ္ေက်နပ္သည့္အတိုင္း လုပ္ခြင့္ေပးေနရတာ။
မ်က္ႏွာေလးဟာ အရင္လို မ႐ႊင္လန္း ေတာ့တာမို႔ မ်က္ႏွာေလးအား တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။
ဒါ စိုင္းဟန္လွ်မ္း ပုံစံမွ မဟုတ္ပဲ။ အၿမဲတမ္း တတ္တတ္ႂကြႂကြႏွင့္ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ေမႊေနရမွ ေက်နပ္တဲ့ သူ မဟုတ္လား။ ဒီလို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရွိေနတာဟာ သူေလးႏွင့္ မလိုက္ဖက္တာ အမွန္။
စြာစိလန္ေနေအာင္ ရန္ေတြ႕တတ္တဲ့ ေကာင္ေလးကို မ်က္စိေရွ႕ ျမင္ေနရပါရက္နဲ႕ လြမ္းေနရသလို ေဆြးေနရသလို
သန႔္စင္ထြန္း ရဲ႕ ခံစားခ်က္ဟာ မေရမရာ ။ သူေလးႏွင့္ စကားနိုင္လုရတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းဟာလည္း ရင္ခုန္သံတို႔ဟာ
ပရမ္းပတာ နိုင္လြန္းတာ လိမ္လို႔မရ။
ခ်စ္မိေနၿပီ ဆိုတာကို သိ၏။ တစ္ဖက္က တြယ္တာေနတာကိုလည္း သိ၏။ သို႔ေသာ္ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ ရပ္ထားခ်င္ပါေသးသည္။
ေလာေလာဆယ္မွာ ဆက္၍ ေခ်ာ့ရအုန္းမည္ ။ သူ႕ေကာက္စိန္ေလးက ၾကာၾကာ မရက္စက္တတ္တာ သူသိတာေပါ့။
အခုလည္း အျပန္မွာ ဝဏၰ အေနာက္က တလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ လိုက္ဆင္းေနေသာ ေကာက္စိန္ေလးကို ေခ်ာ့ဖို႔ရာ ဝဏၰကို အရင္ အခ်က္ျပရသည္။ သေကာင့္သားက ဒါမ်ိဳးက် အလိုက္ေတာ့ သိပါ၏။ အေရွ႕ကေန မေျပး႐ုံတမယ္ ဆင္းေနၿပီ။ ေတာင္ေအာက္ ေရာက္ခါနီးေနၿပီမို႔ ဝဏၰအေနာက္ မလိုက္သြားမီ အမိ ဆြဲထားရမည္မလား။
သန႔္စင္ထြန္းမွာလည္း အမွီလိုက္ကာ ဝဏၰအေနာက္ ေျပးလိုက္ေတာ့မည့္ ေကာက္စိန္ လက္ေကာက္ဝတ္ေလးအား အျမန္ဆြဲယူကာ ေနာက္ဆုံး၌ က်န္ခဲ့ေအာင္ ေနာက္ကလူေတြကို အေရွ႕သို႔ ေနရာဖယ္ေပးရသည္။ လက္ထဲက လက္ေကာက္ဝတ္ေသးေသးေလးက အၿငိမ္မေနပဲ ႐ုန္းေနတာမို႔
ပိုမိုတင္းၾကပ္ေစလိုက္ၿပီး ငုံ႕ၾကည့္ရာ ေျမႀကီးထဲ ေခါင္းစိုက္မတတ္ ငုံ႕ထားၿပီး လက္ကေတာ့ အ႐ုန္း မျပတ္ပါ။
" ဟန္လွ်မ္း ~~~"
".........."
" ခဏေလာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ပါအုန္း "
".........."
"ကိုယ္ မွားသြားတယ္ကြာ ေနာ္ ...တမင္ နာက်င္ပါေစဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕
လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ ~~"
သန႔္စင္ထြန္း ေျပာသမွ်ကို ေခါင္းငုံ႕၍သာ နားေထာင္ေနၿပီး
အရင္လို ခပ္စြာစြာစကားေလးေတြ ေျပာထြက္လာတာမ်ိဳး မရွိတာမို႔
သန႔္စင္ထြန္းမွာ ေနရခက္လွသည္။ သူ႕ ေကာက္စိန္ေလး သူ႕လုပ္ရက္ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ထိခိုက္သြားရရွာသလား။
" ဟန္လွ်မ္း စိတ္ေက်နပ္တဲ့အထိ ကိုယ္ေခ်ာ့ပါမယ္ကြာ
ဒီလို မေျပာပဲ တိတ္ဆိတ္ေနတာမ်ိဳးနဲ႕ေတာ့ ကိုယ့္ကို မတုံ႕ျပန္ပါနဲ႕
ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္လြန္သြားမွန္းလည္း သိပါတယ္ ကိုယ္ တစ္ကယ္မွားသြားပါတယ္ကြာ ေနာ္ ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္မွ စိတ္ေျပမယ္ ဆိုလည္း ဒူးေထာက္ပါ့မယ္
ကိုယ့္ကို ေရွာင္ေနတာမ်ိဳး စကားမေျပာပဲေနတာမ်ိဳး၊ လစ္လ်ဴရႈထားတာမ်ိဳး မလုပ္ပါနဲ႕ ကိုယ္တစ္ကယ္ေနရတာ အဆင္မေျပဘူး ဟန္လွ်မ္း ႐ူးေတာ့မယ္သိလားကိုယ္႐ူးေတာ့မယ္ "
ရွည္လ်ားေသာ ေတာင္းပန္စကားကို ဆို႔နစ္ေၾကကြဲဖြယ္ ေျပာျပၿပီးလို႔အဆုံး ပုလဲခ သလို မ်က္ရည္စက္တို႔ရစ္ဝဲေနေသာ
မ်က္ဝန္းအစုံျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လာေသာ ဟန္လွ်မ္းေၾကာင့္ ပုခုံးအားဆုတ္ကိုင္ထားေသာ လက္တို႔ကို ေနရာေ႐ြ႕ကာ ဟန္လွ်မ္း၏ ေအးစက္စက္ လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္အား ခပ္ဖြဖြကိုင္တြယ္ကာ ဝမ္းနည္းရိပ္ သန္းေနေသာ မ်က္ႏွာေလးအား
သန႔္စင္ထြန္း ေသခ်ာစြာ ၾကည့္မိရင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်မိ၏။
*ေနာက္ေနာင္ ကိုယ္ မင္းကို မ်က္ရည္က်ရေအာင္ ဝမ္းနည္းရေအာင္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး*
" မင္းက ငါ့ကို အနိုင္က်င့္တယ္ ~~~"
တိုးညွင္းစြာ ထြက္လာေသာ အသံေလး။
"ဟုတ္တယ္ ကိုယ္ မေကာင္းတာ မငိုပါနဲ႕ကြာ တစ္ကယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေနာက္ခါ အဲ့လို မျဖစ္ေစရပါဘူး "
" မင္းက ..ငါ့ကို ..စိတ္လည္း မရွည္ေတာ့ဘူး တအား..ေအာ္တယ္"
ဝမ္းနည္းကာ စကားကိုမငိုမိေအာင္ ထိန္းေျပာေနရေသာ ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ထဲက ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ အခုခ်ိန္မွာ ဒီေကာင္ေလးကို သူ႕ရင္ခြင္ထဲ ခိုဝင္ေစကာစိတ္ေျပေအာင္ ေခ်ာ့ေမာ့ေပးခ်င္စိတ္က ထိန္းမရေတာ့တာမို႔ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲကာ ထည့္မိျပန္ေတာ့လည္း မ႐ုန္းေတာ့ပဲ ထိုအစား ရွိုက္သံေလးက ထြက္လာ၏။
ထိုေကာင္ေလး၏ ရွိုက္သံၾကားရေလ ရင္ထဲက ဗေလာင္ဆူလာေလမို႔ တင္းၾကပ္စြာ ဖတ္မိရင္း ေတာင္းပန္စကားကိုသာ စကၠန႔္မလပ္ တဖြဖြ ႐ြတ္ေနမိ၏
" ဟင့္~~~မင္းက ငါ့ကို အခုဆို အရမ္း~~ဟင့္ ~ေအာ္တယ္ "
"ကိုယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ..."
"ၿပီး~~ၿပီးေတာ့လည္း အလိုလည္း မလိုက္ေတာ့ဘူး "
"အင္း ...ေနာက္ မျဖစ္ေစရဘူး "
" ဟင့္~~~မင္းကို စိတ္ဆိုးတယ္ "
"အင္း ...စိတ္ဆိုးေနာ္ ႀကိဳက္သေလာက္ဆိုး ကိုယ့္ကို ထုရိုက္ခ်င္လည္း ရတယ္ ေနာ္ "
" အင္း~~~အၾကာႀကီး စိတ္ဆိုးမွာ "
"ရတယ္ ကိုယ္ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေခ်ာ့မွာမို႔ ဆိုးခ်င္သေလာက္ ဆိုးလို႔ရတယ္ေနာ္ "
"ဟင့္~~~~တစ္ကယ္ ေျပာတာေနာ္ "
"အင္း ...တစ္ကယ္ေျပာတာ "
"ၿပီးတာပဲ ...အဲ့တာဆို~~~"
ရင္ခြင္ထဲကေန ရွိုက္သံေလးႏွင့္ တရဆက္ ေျပာလာသည္မို႔ အနည္းငယ္ေတာ့ အဆင္ေျပလာသည္ဟုဆိုရမည္။
ရွိုက္သံေလးႏွင့္ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ေျပာေနတာမို႔ အသည္းယားကာ ရင္ခြင္ထဲက ေကာင္ေလးမသိေအာင္ ဆံပင္ ခပ္အုပ္အုပ္ေလးကာ ခိုးကာ အနမ္းေပးမိ၏။
သို႔ေသာ္.....ရင္ခြင္ထဲက ေကာင္ေလးမွာ ထိုအျပဳအမူကို ရိပ္စားမိသြားတာမို႔ ေခါင္းမေဖာ္ဝံ့ေပမယ့္ ရင္ခြင္ထဲမ်က္ႏွာအပ္ကာ ၿပဳံးတုံ႕တုံ႕ေလး ျဖစ္ေန၏။
~~~~
ခန႔္ေစတို႔ ေစာ္ဘြားေစတီကုန္း ေပၚက ျပန္ဆင္းလာသည့္ အခ်ိန္သည္ မြန္းလႊဲ ၂:၀၀ေက်ာ္ေနၿပီမို႔ လည္ပတ္ခဲ့သည့္အခ်ိန္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ကို ေနျမင့္ေနသည့္ အခ်ိန္မို႔ ၿမိဳ႕ထဲ ေရပတ္သည့္သူမ်ား ခဏတျဖဳတ္ နားခ်ိန္ႏွင့္ တိုးသြားသည္။
အျပန္လမ္းဟာ အလာတုန္းကေလာက္ ေရပတ္မခံတာမို႔ လမင္းကို အိမ္ျပန္ပို႔ရတာ အဆင္ေျပ၏။
လမင္းတို႔ၿခံေရွ႕ အေရာက္ ဆိုင္ကယ္ရပ္သည္ႏွင့္ အခ်ိန္ကိုက္စြာ
ျမည္လာေသာ ေရစိုခံအိတ္ထဲက ခန႔္ေစ၏ ဖုန္း။
ၾကည့္လိုက္ရာ ဦးေလးျဖစ္သူ ဆက္သည့္ ဖုန္းမို႔ ကိုင္လိုက္ရာ
.."သားေစ ..ျပန္မလာေသးဘူးလား သား ဒယ္ဒီ ေရာက္ေနၿပီ "
.."ဟုတ္ ..ေလးေလး ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခုပဲ ဝိန္းေကာင္က ျပန္ေရာက္တာ လာခဲ့မယ္ "
.."ေအး ေအး"
ကိုယ့္အေဖ လာတာကို အထူးတလည္ေပ်ာ္႐ႊင္တာမ်ိဳးေတာ့ မရွိပါ။ လာမည့္အေၾကာင္းအရင္းကို သိႏွင့္ၿပီးသားပဲမဟုတ္ လား။
ဖုန္းခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ ေဘးတြင္ ရပ္ေနေသးေသာ လမင္းေၾကာင့္
တစ္ခ်က္ ၿပဳံးျပကာ အိမ္ေပၚတြင္ အရင္လို ခန႔္ေစတို႔ေရာက္တာႏွင့္ ထြက္ႀကိဳတတ္ေသာအန္တီခ်ိဳ ရွိမရွိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ
အနားကို ဆြဲကာ ႏွဖူးျပင္ေျပေျပေလးအား တစ္ခ်က္ အနမ္းေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္...
" ေမာင့္ ကို လမင္း ေျပာထားတာ မေမ့နဲ႕ေနာ္ ေမာင္ ညက်မွ ဖုန္းဆက္မယ္ ကိုင္ျဖစ္ေအာင္ကိုင္ "
" ဟို ...ဒီည ကေလ..."
"ေရွာင္မေျပးနဲ႕ေတာ့ ေမာင္ လမင္းကို အလိုလိုက္ၿပီးၿပီ ဒီည
အေျဖေပးရမယ္ အခုက လူခ်င္းေတြ႕ေနရင္ ရွက္မွာဆိုးလို႔ ေမာင္ ေလ်ာ့ေပးတာ "
" ဟြန႔္ ...."
"ေမာင္ ျပန္ေတာ့မယ္ အဝတ္အစား ေသခ်ာလဲၿပီး ေခါင္း ေျပာင္ေအာင္သုတ္ ၾကားလား ေမာင့္ လမင္း..."
"ၾကားတယ္ "
"ေမာင္ သြားၿပီေနာ္ "
"အင္း "
ဆိုင္ကယ္ေပၚ စမက္က်က် ခြတတ္ကာ စက္ႏွိုးရင္း ျပန္ထြက္သြားတဲ့ သူကို လမင္းၾကည့္ရင္း ညက်ရင္ ေျပာရမယ့္ စကားအတြက္ ႀကိဳၿပီး ရင္ခုန္ေနရသည္။
ငယ္႐ြယ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီလူသားကို ခ်စ္မိလို႔ ထြက္လာတဲ့အေျဖဟာ
"စိတ္ကစား"တာ ဆိုတယမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ပါ။ လမင္း သူ႕ကို တစ္ကယ္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ.......။
>>>><<<<
-pont-00-