ក្រាក!~
<លោកប្រធានដល់ម៉ោងហើយ មុននោះខ្ញុំប្រាប់ម៉ោងច្រលំ> ស៊ូរ៉ាងចូលមកដោយមិនបានគោះទ្វារធ្វើឲអ្នកទាំងពីរដាច់ប្រយោគអស់។
<អ៎រ!Ok..ចាំបងមកវិញលួងអូនទៀត អីឡូវបងត្រូវប្រជុំហើយ ជុប៎! ចាំបងលឺទេ?> រាងក្រាស់ងាកទៅយល់ស្របតាមលេខា, សឹមក្រោកឈរឡើងញីសក់ថេយ៍តិចៗទើបថើបថ្ងាស់បន្តិចមុនចាកចេញទៅ។ ចំណែកឯទឹកមុខនាងលេខាមុននេះញញឹមស្រទន់ប្រែជាក្រៀមវិញមួយរំពេច។
<...> ថេយ៉ុងមិនមាត់ត្រឹមងក់ក្បាលបញ្ជាក់ នឹងសម្លឹងមើលដំណើរអ្នកទាំងពីរចាកចេញទៅ។
|កាត់|
//2ឆ្នាំកន្លងផុតទៅ!
រយះពេលកន្លងផុត2ឆ្នាំដែលគិតជាថ្ងៃវាឆ្លងអស់730ថ្ងៃ ដែលជីវិតគូររបស់ថេយ៉ុងនឹងជុងហ្គុកដើរមកជាមួយគ្នា។ លើចំណងមួយនេះហាក់គ្មានអ្វីប្រួលប្រែនោះទេ វាដូចតែគេគ្រប់គ្នា ជួនខ្លះឈ្លោះទាស់សម្ដីជួនខ្លះផ្អែមល្ហែមខ្លាំង ចាត់ទុកថាធម្មតាទៅហើយ ត្បិតចានក្នុងរាវនៅមានទង្គិច ចុះទម្រាំពួកគេ?
មួយវិញទៀតពួកគេទាំងពីរបានចេញមករស់នៅផ្សេងក្រៅពីអ្នកស្រីចនហើយ ដោយយូរៗទៅលេងគាត់ម្ដងជាពីរដង។
#ពេលយប់! នៅផ្ទះTK
"លេខទូរស័ព្ទដែលលោកអ្នកកំពុងហៅពុំមានការឆ្លើយតបទេ"
<មិចក៏មិនព្រមលើក?..ហ្ហឹក!~> រាងតូចដកទូរស័ព្ទមកមើលលេខដែលខ្លួនឯងចុចសឹងបែកមេដៃ ទាំងអារម្មណ៍តក់ក្រហល់, ទឹកមុខចង់យំបន្តិចអីបន្តិចច្របល់ចូលគ្នាបែកវ៉ល់។ លេខដែលគេរំអុកចង់ឲលើកគឺជាលេខរបស់ជុងហ្គុក មិនដឹងថាមានរឿងអ្វីនោះទេ។
ងុឺត!~~
ចិត្តកំពុងចាំផ្លូវស្រាប់គ្រាន់តែលឺសម្លេងឡាន ឈប់បណ្ដាលឲរាងតូចងាកទៅមើលយ៉ាងលឿនក៏ បានឃើញថាជាវត្តមានរបស់អ្នកជាស្វាមី។
<បងឯងទើបតែមកពីណា៎? ស្មើរនឹងទៅហើយទើបចូលផ្ទះ?> ថេយ៉ុងងើបឈរអស់កម្ពស់បន្លឺសម្លេងសួរទៅកាន់រាងក្រាស់ទាំងញ័រមាត់។
<សូមទោសបងភ្លេចប្រាប់អូន បងមានការជួបជុំមិត្តការងារទើ*..>
<ហ្ហឹកៗ!..បងឯងកុហក បងឯងលួចមានស្រី> ថេយ៉ុងលឺសម្ដីរបស់នាយគេស្រាប់តែយំឡើងមកស្រែកខ្លាំងៗចង់បែកផ្ទះ។ ថេយ៉ុងអីឡូវចរឹកគេប្ដូរខ្លាំងណាស់ មិនដូចពីមុនឡើយ អាចថាគេហួងហែងខ្លាំង ឆាប់គិតអវិជ្ជមាន បុិនតូចចិត្តហើយក៏ឆាប់ងក់ងរ ព្រោះរាងក្រាស់ទំនើងចិត្តខ្លាំងពេក, មួយវិញទៀតដូចអីឡូវនេះចឹង ភ្នែកខ្សោយ។
<បងអត់បានលួចមានស្រីទេ អូនទៅដឹងមកពីណា អ្នកណាប្រាប់? រាល់ថ្ងៃនេះបងប្រឹងធ្វើតែការនឹងស្រឡាញ់អូនទេ> លឺសម្ដីរបស់ថេយ៍ធ្វើឲនាយហួសចិត្តដល់ប៉ែត ប៉ុន្តែគេនៅតែរក្សាសម្លេងថ្នាក់ថ្នមដូចដើម។
<ចង់បានភស្តុតាងហេ៎?..ហ្ហឹកៗ! មើលទៅ កុំឲអូនចេះតែចោទ> រាងតូចស្រដីរួចក៏គប់ទូរស័ព្ទចំកណ្ដាលទ្រូងជុងហ្គុកមួយទំហឹង។
<អូយ៎!~> ប្រាវ!~ ធម្មតាជ្រុងទូរស័ព្ទមកបុកនឹងទ្រូងមួយទំហឹងបែបនេះច្បាស់ជាឈឺ ប៉ុន្តែនាយជ្រើសមិនថាអ្វី អោបទៅរើសទូរស័ព្ទដែលជ្រុះលើការ៉ូមកមើល ឃើញថារូបមនុស្សស្រីម្នាក់ដូចជាអង្គុយលើនាយ។
<ហ្ហឹកៗ!..មនុស្សអាក្រក់មិនចោលចរឹកចាស់>
<អូនអឺយអូន!~ បងពន្យល់បាន នារីម្នាក់នឹងជាបុគ្គលិក ក្រឡាច់ជើងដួលលើបងទេ> នាយចុចទូរស័ព្ទបិត ដើរសម្ដៅមករកថេយ៍ទាំងចងចិញ្ចើមជាប់, ឆ្ងល់ទៅបានរូបមកពីណា? អ្នកណាសេនឲ? ត្រឹមរូបមួយសន្លឹកមិនដឹងប្រភពគិតថានាយមានស្រី?
<កុហក! បងគិតថាអូនភ្លើមែនទេ?..ហ្ហឹកៗ! បងក្បត់សន្យាហើយ បងលែងស្រឡាញ់អូនហើយ..អ្ហឹក!..ព្រោះអូនលែងស្អាត បងធុញនឹងអូនបងស្រឡាញ់តែស្រីស្អាតៗទាំងនោះ> មើលចរឹកគេចុះ!..វាតែងតែបែបនេះទៅហើយ ឧស្សាហ៍ឈ្លោះគ្នាក៏ដោយសារតែថេយ៍ចូលចិត្តតែចោទផ្ដេសផ្ដាស។
<អត់ទេអ្នកណាថា? បងស្រលាញ់តែអូនមួយទេ បងអត់បានមានស្រីទេ..អូនកុំចឹងបានទេស្ដាប់ហេតុផលខ្លះបានរឺអត់?> ទោះបីជាជានាយមិនខុស ក៏ប្រឹងចូលទៅចាប់ដៃប្រឹងយកខ្លួនគេមកអោបលួងលោម តែត្រូវអ្នកខាងនោះច្រានចេញមិនដាច់។
<ហ្ហឹក-អ្ហឹក! បងប្រែហើយ បងមិនដូចពីមុនទេ បងឈប់ស្រឡាញ់អូនហើយ បងធ្វើអីក៏មិនដែលប្រាប់អូនដែរ..អ្ហឹកៗ!~ អូនលែងសំខាន់ក្នុងភ្នែកបងហើយ> រាងតូចដាក់ខ្លួនចង្គុយចុះដៃអោបជង្គង់ជាប់អោនមុខចុះរង៉ូវម្នាក់ឯងទាំងអណ្ដឺតអណ្ដក់, មិនឲគេគិតតែផ្ដាសយ៉ាងមិច បើនាយទៅជួបជុំមិត្តមិនប្រាប់គេសូម្បីបន្តិច ឲគេអង្គុយចាំបាយនៅផ្ទះម៉ង់ដល់ម៉ោងណា៎ម៉ោងណី។
<ប្រពន្ធបងអឺយ!~ អូនកុំបែបនេះបានទេ បងសូមអង្វរ អូនកុំគិតកុំនិយាយបែបនេះ បងស្រលាញ់អូនណាស់ម្ដេចក៏យំរៀបរាប់បែបនឹង?..ឈប់យំទៅណា៎បងអង្វរ បងមិនចង់ឃើញអូនយំទេ> ជុងហ្គុកផ្ដើមលុតជង្គង់ពីមុខរាងតូច លើកដៃទៅចាប់កាន់ប្រអប់ដៃអ្នកម្ខាងទៀត, នាយមិនចង់ឲគេគិតបែបនឹងឡើយ រឹតតែមិនចង់ឃើញគេយំ! ថេយ៉ុងមិនបានស្ដាប់គេគិតតែពីយំតូចចិត្តដូចដើម។
<អញ្ចឹងបងសូមទោស..សូមទោសបើបងបានធ្វើខុស សូមទោសដែលធ្វើឲអូនយំ ឈប់ខឹងអន់ចិត្តនឹងបងបានទេថេយ៉ុងហា៎?> ចង់នាយនិយាយអង្វរលន់តួបែកអូរហូរស្ទឹងដល់ណាក៏ថេយ៉ុងនៅអង្គុយអោបជង្គង់យំខ្សឹបខ្សួលដដែលនឹង។
<ប្រពន្ធសម្លាញ់ អូននិយាយរកបងមួយម៉ាត់មកបានទេ?>
<អ្ហឹក!..សឺត!~ ហឹម!~~> សួរថាឲគេនិយាយអី? សម្ដីរបស់នាយគេស្ដាប់ចូលទាំងអស់នឹង គ្រាន់មិនដឹងតបថាមិច! ម្យ៉ាងរាល់ដងនាយតែងតែលួងលោមឲគេបានចិត្តធ្លាប់ខ្លួនទៅហើយ។
<ឈប់ខឹងបងហើយហេ៎?..បងសូមទោសណា៎..មើលចុះក្រហមភ្នែកអស់ហើយ..ជុប៎!~> ថេយ៉ុងឆ្លើយនឹងនាយក៏បានន័យថាគេលែងច្រលោត ដូច្នេះនាយក៏ចូលទៅក្រសោបផ្ទៃមុខក្រពុំឡើង យកមកវាសទឹកភ្នែកចេញ ផ្ដិតស្នាមថើបពីរបីកន្លែងឲគេធូរចិត្ត! ថេយ៉ុងបុិនខឹងគេដល់គេដឹងចរឹកបែបណាដែលធ្វើឲបាត់ខឹងទៅហើយ។
<អ្ហឹក!..ឈឺអត់?~> គេបាត់យំហើយតែសល់ជាតិអណ្ដឺតអណ្ដក់ ធ្វើភ្នែកសម្លឹងនាយភ្លឹសៗ លើកដៃទៅប៉ះលើទ្រូងដែលខ្លួនបានគប់ទូរស័ព្ទចំ។
<បងអត់ឈឺទេ ឲតែថេយ៍បញ្ជេញកំហឹងហើយបានធូរបងក៏ព្រមតាមនឹង> នាយស្រដីទាំងញញឹមស្រទន់ឆ្លើយតប, ធ្វើមិចទេស្រឡាញ់ទៅហើយ។
<អ្ហឹកៗ!..ថេយ៍សូមទោស> នៅពេលដែលបាត់ខឹងទើបដឹងថាខ្លួនលេងជ្រុល រហ័សចូលទៅអោបនាយយ៉ាងលឿន, បើនាយល្អម្លឹងៗមិនឲគេខ្លាចបាត់បង់យ៉ាងមិច?
<បងអត់ខឹងអូនទេកុំយំអីណា៎~> គេនិយាយបណ្ដើរលើកដៃអង្អែលសក់បណ្ដើរ គេមិនខឹងព្រោះចាត់ទុកថាថេយ៍នៅក្នេង។
TO BE CONTINUED
BY: Ju jinny 🧸