<ស្នាមក្រេម?..ហ្ហឹកៗ!~> ប្រទាញប្រទង់សុខៗកែវភ្នែកទាំងគូប្រទាក់ឆ្វាច់នៅចន្លោះក្បែរ.កអាវ ជាមួយនឹងស្នាមក្រែមឡើងក្រហមដូចកុលាបស្រស់, បណ្ដាលឲសាច់ដុំលោតកន្ត្រាក់ទាញការឈឺចាប់ជ្រាបចូលក្នុងទ្រូងឆ្លងដល់ខួរក្បាលមួយរំពេច! នេះទៅតែមួយស្របក់ ស្វាមីរបស់គេដោយក្លិននារីផ្សេង នឹងស្នាមក្រែមជាប់មកជាមួយផងរឺ?
<ថេយ៍!~..ថេយ៍អូនស្ដាប់បងសិន*..> ជុងហ្គុកចាប់ភ័យស្លរភ្នែកនាពេលដែលឃើញហេតុទៅជាបែបនេះ!
<បិទមាត់ទៅ!~..ពួកយើងទៅផ្ទះទៅ..ហ្ហឹកៗ!~> ថេយ៉ុងកាត់សម្ដីរបស់នាយត្រឡប់មកជាខ្សាវៗវិញ គេជូតវាសទឹកភ្នែកចេញយ៉ាងស្អាត, ដឹងថីបានជាគេនិយាយបែបនេះទេ? តាមពិតជាចង់សួរឲដឹងរឿងណាស់ តែ..តែទីនេះជាសាធារណៈ។
<ថេយ៍!..បងអាចបកស្រាយបានវាមិ*..>
<ប្រាប់ឲឈប់និយាយទៅ!~..ហ្ហឹកៗ!..មិនចេះស្ដាប់ទេយ៉ាងមិច?>
<បាទៗ!..បងឈប់និយាយហើយ អូនកុំយំអីណាបងសូមទោសៗ> ឃើញរាងតូចយំនាយរហ័សសូមទោសញ៉ាប់មាត់ ស្ដាប់តាមអ្វីដែលគេប្រាប់។
.....
ក្រឹប!~~ សម្លេងបិទទ្វារបន្ទប់
<ថេ--ថេយ៍ស្ដាប់បង វាមិនដូចអូនគិតទេបងអាចបកស្រាយបាន> គ្រាន់តែចូលមកដល់ក្នុងភ្លាមនាយរហ័សចូលខ្លួនទៅពន្យល់បកស្រាយ, ហេតុថារាងតូចយំរហូតតាំងពីនៅក្នុងឡានមកដល់អីឡូវ។
<ហ្ហឹក-អ្ហឹកៗ!..កុំប៉ះអូន..បងឯងអាក្រក់ណាស់~> រាងតូចរុញនាយចេញមួយទំហឹងពីខ្លួន គេយំឡើងដង្ហក់ព្រោះគិតថានាយបានទៅធ្វើអ្វីដែលក្បត់ចិត្តគេ។
<ថេយ៍អូនស្ដាប់បងសិនណាអូនណា៎!~..បងពន្យល់បានបងអត់បានទៅធ្វើអីក្បត់ចិត្តប្រពន្ធបងនោះទេ> រាងក្រាស់ប្រឹងប្រែងប្រើសម្ដីទន់ភ្លន់ដើម្បីលួងលោមចិត្តរបស់គេ, នាយនៅមិនសុខឡើយពេលឃើញរាងតូចយំឡើងសសឹកបែបនេះ។
<ហ្ហឹកៗ!..ចុះក្លិនជាប់ខ្លួនបងជាក្លិនរបស់អ្នកណា..អ្ហឹកៗ!..ហើយនៅក្រេមក្រហមលើ.កអាវរបស់បង..ហ្ហឹក!..មិចបងធ្វើបែបនឹងដាក់អូន?~> សួរថាចិត្តរបស់អ្នកណាមិនឈឺ អ្នកណាមិនគិតខុស? ដឹងទេពេលក្លិនដ៏ប្លែកនោះហោះចូលក្នុងច្រមុះរបស់គេ វាធ្វើឲគេប្រហោងពោះរំគួសទ្រូងមួយតង់ហើយ, ត្បិតដល់ឃើញស្នាមក្រែម ទន់ជង្គង់សឹងលុតដល់ដី។
<នឹងហើយបងកំពុងពន្យល់អូន..អូនស្ដាប់បងសិនណា៎!..កុំយំអីបងសូមអង្វរបងមិនចង់ឃើញទឹកភ្នែកអូនស្រក់ទេ> បន្ទាប់ពីនិយាយ ឃើញដូចជារាងតូចស្ងាត់មាត់ នេះក៏មានន័យថាគេព្រមស្ដាប់ពាក្យបកស្រាយ។
<ពេលបងទៅទិញទឹកឲអូន...*បងពិតជាមិនបានធ្វើអីពិតមែន បងគ្រាន់តែត្រូវគេបុកហើយក្រឡាត់.កជើងដួលលើបងប៉ុណ្ណោះ!~> ត្រូវហើយនៅពេលដែលAlimaហៅនាយ មានមនុស្សមួយក្រុមមកបុកនាងទើបធ្វើឲក្រឡាត់ជើងដួលលើនាយបែបនេះ។
<ហ្ហឹកៗ!~> ថេយ៉ុងមិនមាត់គេគិតតែពីយំសម្លឹងមុខនាយ ព្រោះមិនដឹងថាធ្វើបែបមិចបន្ត, គេជ្រើសជឿនាយព្រោះក្រសែរភ្នែករបស់នាយសម្លឹងមកកាន់គេពោរពេញដោយសេចក្ដីពិត មិនវៀតវេរ, ប៉ុន្តែគេគ្រាន់តែមានអារម្មណ៍ថាភ័យខ្លាច..ខ្លាចថ្ងៃណាមួយវាមិនបានបែបនេះទៀត ខ្លាចថ្ងៃក្រោយមិនមែនត្រឹមជាការយល់ច្រលំ កាន់តែគិតគេកាន់តែរអា។
<បងស្បត់បាន..បងអត់បានក្បត់អូននោះទេ បងមិនបានទៅធ្វើរឿងឆ្កួតៗអស់ទាំងនោះទៀតឡើយ..ប្រពន្ធបងមានតែម្នាក់ នៅចំពោះមុខបង..បងស្រឡាញ់តែថេយ៍នោះទេ..អូនត្រូវជឿបងណាថេយ៉ុងណា៎!~ បងសូមទោសៗ..ប្រពន្ធបងឲបងសូមទោស~> នៅពេលនេះនាយអាចចូលទៅចាប់កាន់ប្រអប់ដៃរបស់គេបានហើយវាមិនដូចដំបូងនោះទេ, ជុងហ្គុកពោលពាក្យសូមទោសរត់មាត់ដូចម៉ាសុីនដេរ, សូមទោសដែលនាយធ្វើឲគេយំហើយក៏ធ្វើឲគេមានអារម្មណ៍មិនស្រណុកចិត្ត។
<ហ្ហឹកៗ!..អូនខ្លាចបងទៅមានអ្នកថ្មី!..អ្ហឹកៗ!> រាងតូចទប់សម្លេងយំអណ្ដឺតអណ្ដក់លែងជាប់ ផ្ងើយមុខសម្លឹងនាយយំហ៊ូដូចកូនរកបៅ, គេពិតជាខ្លាចមែន, ខ្លាចថាត្រូវដើរលើគន្លងចាស់, ខ្លាចថាស្វាមីម្នាក់នេះលែងស្រឡាញ់ ត្បិតនាយឥតខ្ចោះណាស់ សង្ហារក៏សង្ហារមានក៏មានចំណេះជំនាញពេញខ្លួន សួរថាស្រីណាមិនប៉ង?
<ទេ!..បងមិនមានអ្នកណាទាំងអស់ បងមានតែប្រពន្ធបងម្នាក់គត់ មានតែអូនហើយក៏អូនរហូត..បងគ្មានអ្នកណាឡើយ កុំយំអីៗ..ស្ដាប់បង្គាប់កុំយំអី> ជុងហ្គុកចាប់ប្រាណតូចច្រលឹងយកមកអោបក្រសោបក្នុងទ្រូង លើកដៃអង្អែលសក់រលោងទៅមកតិចៗ។
<ហ្ហឹក!..សន្យាមកថាបងមានតែអូនម្នាក់ ថាបងស្រឡាញ់តែអូនរហូត..ស្រឡាញ់អូនមើលថែអូនកុំបោះបង់អូនចោល~> ថេយ៉ុងលែងចេញពីការអោប លើកកូនដៃចង់បញ្ជាក់ន័យសន្យា!
<បាទ! បងសន្យា..សន្យាថាស្រឡាញ់តែអូនម្នាក់ មើលថែរអូនមិនបោះបង់អូន~> កូនដៃទាំងពីរក៏បានថ្ពួកឡើងសរបង្ហាញពីការសន្យារវាងគ្នានឹងគ្នា គួបផ្សំក្រសែរភ្នែកថ្លាឆ្វង់ពីរគូបាញ់រកគ្នា, ស្របពេលជាមួយគ្នានោះយើងក៏បានឃើញនៅខ្សែរអំបោះក្រហមភ្ជាប់នៅកូនដៃរវាងអ្នកទាំងពីរលេចឡើងមក ដោយគ្មានអ្នកណាអាចមើលឃើញក្រៅពីម្ចាស់ព្រំលិខិតឡើយ។
ដំបូងវាឡើងមកមិនទាន់ច្បាស់ ព្រោះមិនដឹងថាគេជាគូរឲប្រាកដ តែពេលនេះវាច្បាស់ហើយ បើសិនជាពួកគេក្បត់សន្យានោះ ក៏បានន័យថាខ្សែរអំបោះក្រហមនេះនឹងដាច់ដូចគ្នា ដោយហេតុថាវាជាខ្សែរនិស្ស័យ...
TO BE CONTINUED
BY: Ju jinny 🧸