ដល់ពេលហើយដែលកូនប្រុសច្បងទាំងពីរនៃត្រកូលផាកហ្គោលដិនជាកូនប្រុសលោកម្ចាស់ហានគូ ពួកគេត្រូវដឹងនៅការពិតដែលគាត់បានលាក់បាំងរហូតមកគិតចាប់តាំងពី២១ឆ្នាំមុនមកម្ល៉េះ។ តើគាត់បានលាក់បាំងអ្វីខ្លះជាមួយកូនប្រុសទៅ? បើចង់ដឹងតោះទៅអានសាច់រឿងទាំងអស់គ្នា។
ក្រោយពីដើរចូលមកដល់ខាងក្នុងបន្ទប់អាល្អិតគូមីនក៏ទម្លាក់ខ្លួនមួយទំហឹងទៅលើពូកទន់ៗរបស់ខ្លួនទាំងបន្លឺសម្លេងខ្សាវៗនិយាយម្នាក់ឯង÷
"ហ្ហើយ...! យប់នេះគួរទៅបំផ្លាញឃ្លាំងទំនិញពួកអ្នករកស៉ីជំនួញជួញដូរខុសច្បាប់អត់ហ្ន៎?" ជាស្អី? ស្ដាប់ច្រឡំតែដឹងនេះ?
"ហ្អា..! ភ្លេចអោយឈឹងទៅ បងជីដូនមួយគាត់ប្រាកដជាមកទទួលខ្ញុំ!" គូមីន គ្រាន់តែរំលឹកពីអ្នកម្ខាងទៀតគេញញឹមយ៉ាងស្រស់បែបមនុស្សមានស្នេហាលើកដំបូង តែកុំច្រឡំវាមិនដូចការគិតរបស់ខ្ញុំទេណាសូមប្រាប់។
"ហឹ្ហម.! គេងយកកម្លាំងវិញប្រសើរជាង!" ថារួចគូមីនក៏ទាញខ្នើយមកអោបបិទភ្នែកសង្ងំគេងយ៉ាងមានសេចក្ដីសុខជាមួយបន្ទប់របស់គេ។
++++
កាត់មកមើលអ្នកនៅខាងក្រោមឯណេះវិញ ម្នាក់ស្ទើរប្រេះទ្រូងម្នាក់ទៀតស្ទើរស្ទះបេះដូងដោយសារតែរឿងមួយចំនួនក្នុងពេលនេះ។
"លោកពូ! សូមប្រាប់ខ្ញុំតាមត្រង់មក គេគឺជាជីមីនមែនទេ?" ណាមជូន បន្លឺជជីកសួរទៅកាន់អ្នកជាលោកពូបង្កើត។
"ហ្ហើយ..! ណាស់ហើយមុននឹងក្រោយពួកក្មួយគង់តែដឹងដដែល! ត្រូវហើយគូមីនជាជីមីន!" អស់ជម្រើសមានតែប្រាប់តើត្រូវទេ? លោកកាងជុងធ្វើអ្វីមិនកើតក្រៅពីប្រាប់តាមការពិតដែលលាក់អស់ជាយូរឆ្នាំមក ប៉ុន្តែពេលនេះក៏ត្រូវមកបែកធ្លាយទៅវិញនោះក៏មកពីវាជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងក្មួយទាំងពីររបស់គាត់។
"ពិតមែនឬលោកពូ គេពិតជាប្អូនរបស់ខ្ញុំមែនឬ? ហឹសៗ..! ទីបំផុតអាល្អិតគេមករកខ្ញុំវិញហើយ!" ហូស៊ុក សប្បាយអរទាំងបម្រុងងើបពីកន្លែងអង្គុយឈានជើងទៅរកប្អូនប្រុសរបស់ខ្លួនតែក៏ត្រូវបង្អាក់មកវិញភ្លេមៗក្រោយពី÷
"ប៉ុន្តែ..ហេតុអីគេមករស់នៅទីនេះ? ចុះសាកសព្វក្មេងកាលពី៥ឆ្នាំមុននោះជាអ្នកណា?" ណាមជូន ចងចិញ្ចើមសួរទាំងមានការងើយឆ្ងល់។ មែនហើយបើអាល្អិតជីមីននៅរស់ចុះសាកសព្វដែលស្លាប់នោះគឺជាអ្នកណា?
ស្របពេលនោះសម្លេងគ្រល័រមួយបានហោះមកកាត់ធ្វើអោយអ្នកនៅទីនេះងាកទៅចាប់អារម្មណ៍គ្រប់គ្នាដោយការចង់ដឹង÷
"ជាប្អូនប្រុសម្នាក់ទៀតរបស់កូន" កាយមាំបុរសវ័យពាក់កណ្ដាលបោះជំហានចូលមកខាងក្នុងផ្ទះទើបបង្ហាញអោយឃើញយ៉ាងច្បាស់ថាគាត់គឺជាអ្នកណានៅចំពោះមុខអ្នកគ្រប់គ្នា។
"លោកប៉ា.? / លោកពូ..?" ការដង្ហើយហៅដោយភាពភ្ញាក់ផ្អើលរបស់អ្នកជាកូនប្រុសនិងអ្នកជាក្មួយ។
"អាល្អិតគូមីនជាឈ្មោះរបស់គេ ត្រូវជាបងប្អូនភ្លោះជាមួយអាល្អិតជីមីនហើយត្រូវជាកូនប្រុសទី៣នៅក្នុងគ្រួសារពួកយើង" ដើរចូលមកដល់បន្ទប់ទទួលភ្ញៀវនៅចំពោះមុខកូនប្រុសទាំងពីរគាត់ក៏ស្រដីប្រាប់បន្ថែមតាមអ្វីដែលកូនប្រុសចង់ដឹងនៅការពិតដែលគាត់បានលាក់វាជាមួយពួកគេរហូតមក។
ហានគូ ផាកហ្គោលដិន អាយុ៤៥ឆ្នាំត្រូវជាប៉ាណាមជូននិងហូស៊ុក នាយកម្លោះសង្ហារទាំងពីរដែលស្គាល់ថាជាម៉ាហ្វៀមាត់ឆៅមាត់ចង្រៃយ៍។
"កូនភ្លោះ! បានន័យថាម៉េចលោកប៉ា គូមីនជាប្អូនប្រុសម្នាក់ទៀតរបស់ពួកកូនអ៊ីចឹងឬ?" ចិញ្ចើមណាមជូនត្រូវក្រួចចូលគ្នាដោយម្ចាស់ខំប្រឹងសួរទៅលោកប៉ាបញ្ជាក់។
"កូនស្ដាប់មិនច្រឡំឡើយ! កាលម៉ាក់កូនពរពោះបាន៤ខែពោះម៉ាក់របស់កូនធំខុសពីធម្មតាកាលពីពេលដែលមានពួកកូន ប៉ានិងម៉ាក់កូនក៏មានការងើយឆ្ងល់យ៉ាងខ្លាំង ប៉ាក៏បាននាំម៉ាក់កូនទៅពិនិត្យផ្ទៃពោះនិងអូសអេកូរមើលក្នុងរយៈពេលដែលអាចមើលឃើញក្មេងនៅក្នុងផ្ទៃបាន! ទើបដឹងថាម៉ាក់របស់កូននាងមានកូនភ្លោះដល់តែពីរនាក់សុទ្ធតែជាប្រុស!" ហានគូ ស្រដីប្រាប់កូនប្រុសជាមួយស្នាមញញឹមតិចៗពេលដែលនឹកដល់គ្រាមួយនោះពេលដែលភរិយាពពោះបានកូនប្រុសភ្លោះ។
"កាលនោះកូនចាំបាន ម៉ាក់ពោះធំស្ទើរមើលមេជើងមិនឃើញ! ប៉ុន្តែហេតុអីប៉ានិងម៉ាក់មិនប្រាប់កូនថាម៉ាក់មានប្អូនប្រុសខ្ញុំដល់ទៅពីរនាក់នៅក្នុងផ្ទៃ?" ការសួរដោយភាពចង់ដឹងរបស់ណាមជូន វាជាសំណួរមួយបែបអ្នកឆ្ងល់តែសម្រាប់អ្នកដឹងពិតជាឈឺចាប់ហួសថ្លែង។
"ហ្អឹម...! ម៉ាក់កូនចាំប្រាប់ពួកកូននៅពេលប្អូនកូនគេកើតមក!" ញញឹមស្រាលប្រាប់ទៅកាន់កូនប្រុស។ ត្រូវហើយវាជាកាពិតកាលនោះភរិយាមានគម្រោងចង់បង្ករអោយមានភាពភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះកូនប្រុសច្បង។
ប៉ុន្តែមិននឹកស្មានថាពេលដែលពួកគេទាំងពីរកើតមកភ្លេមអ្វីក៏ត្រូវរលាយអស់រលីងបន្ទាប់ពីបញ្ហាមួយរត់មករកនោះគឺវាសនារបស់កូនប្រុស។
"ចុះម្ដេចពេលប្អូនគេកើតមក ខ្ញុំឃើញតែប្អូនម្នាក់អ៊ីចឹង ហើយចុះប្អូនខ្ញុំម្នាក់ទៀតពេលនោះគេនៅឯណាប៉ា?" ហូស៊ុក ជាអ្នកសួរ។
"កូននៅចាំទេនៅថ្ងៃដែលម៉ាក់របស់កូននាងឈឺពោះដល់វេលាគ្រប់ខែ?" ផ្ទុយនឹងការឆ្លើយលោកម្ចាស់ហានគូក៏ជំនួសអោយជាសំណួរទៅកាន់កូនប្រុសជាមុន។
"ថ្ងៃនោះមានសម្លេងផ្គររន្ទះប៉ះទង្គិចគ្នាទាំងដែលផ្ទៃមេឃស្រឡះពពកខ្មៅស្រអាប់គ្មានភ្លៀងមួយគ្រាប់!" នឹកគិតបន្ដិចហូស៊ុកក៏និយាយតាមអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅពេលនោះក្នុងថ្ងៃដែលអ្នកម៉ាក់របស់នាយចាប់ផ្ដើមឈឺពោះ។
"ហ្ហឹម..! កាលនោះក្រោយពីម៉ាក់របស់កូនបង្កើតបានកូនភ្លោះពីរនាក់រួចមក សុខៗក៏លេចនៅវត្តមានបុរសចំណាស់ម្នាក់ដោយគាត់បាននិយាយមកកាន់ប៉ានិងម៉ាក់កូនភ្ជាប់ជាមួយនឹងទឹកមុខមានការភ័យខ្លាច" ហានគូ ក៏ឆ្លើយនឹងសំណួរកូនប្រុស នឹកស្រមៃដល់កាលពីថ្ងៃដែលភរិយាសម្រាលកូនភ្លោះអោយខ្លួន គាត់ពិតជាសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់តែភាពសប្បាយវាមិននៅជាប់នឹងគាត់បានយូរទេ នឹកឃើញពេលណាទឹកភ្នែកចង់តែស្រក់ចុះតែវាមិនអាច។
"លោកប៉ាកំពុងប្រាប់ខ្ញុំថា--!" តើកូនប្រុសនឹងយល់ពីអ្វីដែលប៉ាចង់និយាយទេ? តែវានឹងមិនអាចនោះទេកូនប្រុសគាត់ពួកគេប្រហែលជាមិនយល់ឡើយ។ ពួកគេអាចនឹងគិតយល់ន័យអ្វីផ្សេងក៏អាចថាបាន។
"គាត់បាននិយាយមកកាន់ម៉ាក់និងប៉ាថាក្មេងទាំងពីរនាក់នេះនឹងត្រូវមានម្នាក់បាត់បង់ជីវិត ប្រសិនជាពួកគេនៅជាមួយគ្នា!" ចម្លើយមួយនេះ តើពួកគេនឹងជឿខ្លួនឬអត់? ប្រហែលជាអត់ទេព្រោះខ្លួនក៏មិនធ្លាប់ជឿសម្ដីលោកអ៊ុំម្នាក់នោះពីដំបូងដែរ ថែមទាំងគិតអវិជ្ជមានចំពោះរូបគាត់ទៀត។ តើត្រឹមពាក្យសម្ដីប៉ុណ្ណឹងធ្វើម៉េចបានកូនប្រុសទាំងពីរជឿខ្លួនបាននោះ?
"ដូច្នេះលោកប៉ាក៏ជឿគាត់!" ភាពភ្ញាក់ផ្អើលរបស់ណាមជូនកាន់តែធ្វើអោយលោកម្ចាស់ហានគូនឹកឃើញពីពេលដំបូងដែលខ្លួនមិនជឿទៅលើលោកអ៊ុំចំណាស់ម្នាក់នោះ។ គេពិតជាដូចខ្លួនខ្លាំងគប្បីបេះដាក់ក្នុងពុម្ពតែមួយ អ្វីនិយាយតែសម្ដីមិនជឿទេទាល់តែបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែកទើបព្រមជឿ។
"ហ្អឹម..! មុនដំបូងប៉ាក៏មិនបានជឿនឹងសម្ដីរបស់គាត់ដែរ ប៉ានិងម៉ាក់កូនគិតថាគាត់ចាស់ហើយមានការរវើរវាយតាមវ័យគ្រាន់តែនិយាយតាមការនឹកឃើញរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ!" វាពិតជាគួរអោយអស់សំណើចណាស់មែនទេពេលគាត់ខំប្រាប់ហើយខ្លួនមិនជឿលើគាត់? តែនេះក៏មិនអាចហាមឃាត់បានដែរ ជឿមិនជឿវាអាស្រ័យទៅតាមពេលវេលាប៉ុណ្ណោះក្នុងការបង្ហាញការពិតភាពជាក់ស្ដែងអោយយើងឃើញ។
"......?" ណាមជូន ហូស៊ុក ស្ងាត់ដោឡេកនាយកំពុងឈរសម្លឹងមើលអ្នកជាឪពុកដោយភាពមិនស្ដីអ្វីទាំងអស់ក្រៅពីម្យ៉ាងគឺកំពុងគិត។
"តែអ្វីដែលប៉ាមានភាពភ្ញាក់ផ្អើលបំផុតប្អូនប្រុសទាំងពីររបស់កូន ពួកគេត្រូវស្ថិតក្នុងស្ថានភាពមួយដ៏គ្រោះថ្នាក់ចាំបាច់ក្នុងការជួយសង្គ្រោះជាបន្ទាន់ពីសំណាក់លោកគ្រូពេទ្យទាំងដែលពួកគេទើបនឹងបើកភ្នែកមើលឃើញពន្លឺត្រឹមបានប៉ុន្មាននាទី ម៉ាក់និងប៉ាភ័យណាស់ក្នុងពេលនោះបានត្រឹមសម្លឹងមើលពួកគេទាំងពីរនាក់បន់ស្រន់ព្រះអោយជួយដល់ពួកគេពីចម្ងាយប៉ុណ្ណោះ" ហានគូ ស្រដីទាំងសម្លឹងមើលកែវភ្នែកកូនប្រុសទាំងពីរចំៗ គាត់ចង់អោយពួកគេជឿទុកចិត្ត មិនមែនស្ដាប់ហើយថាខ្លួននិយាយកុហកពួកគេនោះទេទាំងនេះវាសុទ្ធជាការពិត។
"តើមានអ្វីកើតឡើងចំពោះពួកគេ?" បន្ទាប់ពីឈរស្ងាត់អស់ជាយូរហូស៊ុកក៏បោះប្រយោគមួយឃ្លាចោទសួរដោយភាពស្រពិចស្រពិល អារម្មណ៍មួយរហ្ហរហ្ហេវ មួយទៀតប្រាប់ខ្លួនឯងថាវាមិនមែនជាការពិតទេប៉ារបស់នាយគាត់កំពុងតែនិយាយកុហក។
"ពួកគេចាប់ផ្ដើមដង្ហក់ខ្យល់ចង្វាក់បេះដូងលោតខុសពីក្មេងធម្មតាទូទៅហើយត្រូវបានបញ្ជូនដាក់នៅក្នុងកែវដាច់ដោយឡែកពីក្មេងដទៃ ដើម្បីធ្វើការព្យាបាលនិងដាក់បំពង់អុកស៉ីសែនសម្រួលដល់ផ្លូវដង្ហើមអោយពួកគេ!" ទោះដឹងថាវាភ្លេមៗពេកសម្រាប់កូនប្រុសក្នុងការទទួលយកនូវការពិត តែថ្ងៃនេះដល់ពេលល្មមសមគួរអោយពួកគេបានដឹងហើយគាត់ក៏មិនចង់លាក់វាបន្ដដូចគ្នា។ គាត់ចង់យកការឈឺចាប់ទាំងអស់នេះចេញពីក្នុងទ្រូងបានខ្លះ ចង់អោយវាបានធូរស្បើយខ្លះនឹងយល់ថាគ្មានបន្ទុកផ្ទុករបស់ដ៏ធ្ងន់ប្រៀបបីដូចទៅនឹងភ្នំទៀត។
"....!" គ្មានអ្នកម្នាក់កម្រើកបបូរមាត់ក្នុងការនិយាយអ្វីនោះទេ ម្នាក់ៗជាប់ឆ្កឹងសូម្បីឈរក៏មិនចង់នឹងផង។ នេះឬទើបធ្វើអោយពួកគេបែកពីប្អូនប្រុសម្នាក់ ចំណែកឯប្អូនប្រុសម្នាក់ទៀតត្រូវរស់នៅឆ្ងាយពីគ្រួសារពីខ្លួនតាំងពីតូចនៅពេលគេមានអាយុប្រាំពីរឆ្នាំក៏ត្រូវឃ្លាតឆ្ងាយទៅរស់នៅក្រៅប្រទេស។
"ប៉ុន្តែអស់ពេលជាច្រើននាទីហើយពេទ្យស្ទើរតែគ្មានសង្ឃឹមក្នុងការជួយសង្គ្រោះពួកគេ ខណៈម្នាក់មានអាការៈដង្ហក់ផ្លូវដង្ហើមកាន់តែយ៉ាប់យ៉ឺនជាងមុនទ្វេដង...!" ហានគូ និយាយបន្ដប្រាប់ទៅកាន់អ្នកចំពោះមុខដែលជាកូនប្រុសទាំងពីរទើបនឹកស្រមៃបង្ហាញពេលវេលាកាលពីម្ភៃមួយឆ្នាំមុនបន្ទាប់ពីរកូនប្រុសទាំងពីរស្ថិតក្នុងស្ថានភាពមួយដ៏គ្រោះថ្នាក់÷
+២១ឆ្នាំមុន!!
នៅក្នុងបន្ទប់មួយជាបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់ចំពោះកូនង៉ាដែលទើបនឹងកូនបានប្រហែលជា១០នាទីជាង ប៉ុន្តែពេលនេះត្រូវចូលបន្ទប់ព្យាបាលយ៉ាងទាន់ហន់។
"លោកគ្រូពេទ្យ កូនខ្ញុំពួកគេយ៉ាងម៉េចទៅហើយ ហេតុអីសុខៗពួកគេទៅជាបែបនេះ?" ហានគូ សួរទៅកាន់ដុកទ័រក្រោយពីគាត់ចេញពីបន្ទប់ព្យាបាលកូនប្រុសភ្លោះទាំងពីរ។
"ហ្ហឹម...! អាការៈក្មេងបែបនេះពួកយើងមិនដែលធ្លាប់ជួបប្រទះពីមុនមកទេ យ៉ាងណាម្នាក់ខ្ញុំអាចត្រឹមសង្ឃឹមជួយសង្គ្រោះគេបាន តែចំណែកម្នាក់ទៀតខ្ញុំមិនប្រាកដថាអាចជួយក្មេងបានទេលោក!" ដុកទ័រ និយាយដោយការទម្លាក់ទឹកមុខចុះ ប្រភេទជំងឺក្មេងបែបនេះពីមុនមិនធ្លាប់បានជួបនេះគឺជាលើកដំបូង ទើបមិនចង់ផ្ដល់ក្ដីសង្ឃឹមអោយអ្នកជាឪពុកក្មេងច្រើនលើសពីសមត្ថភាពរបស់ខ្លួនដែលមាន។
"លោកគ្រូពេទ្យ បេះដូងក្មេងកាន់តែចុះខ្សោយហើយគិតយ៉ាងម៉េចទៅ ក្មេងដង្ហក់ខ្យល់ណាស់!" សម្លេងពេទ្យស្រីម្នាក់បានចេញមកប្រាប់លោកដុកទ័រទាំងមានការភិតភ័យនិងអាយុជីវិតរបស់ក្មេង។
"ប្រញាប់ត្រៀមឧបករណ៍ដែលចាំបាច់ទៅ លោកសូមធ្វើចិត្តអោយនឹងនរ!" ងាកទៅប្រាប់ពេទ្យស្រីរួច ទើបបែរមកប្រាប់អ្នកជាឪពុកក្មេងដោយទទួលបានការងក់ក្បាលពីអ្នកម្ខាងគាត់ក៏ប្រញាប់ដើរចូលទៅខាងក្នុងដើម្បីមើលអការៈក្មេងក្នុងការព្យាបាល។
"បើចង់អោយពួកគេមានជីវិតរស់ទាំងពីរនាក់មានវិធីម្យ៉ាងដែលអាចជួយបាន!" ខណៈពេលអារម្មណ៍កំពុងច្របូកច្របល់ព្រោះបារម្ភកូនប្រុសទាំងពីរ ស្រាប់តែសម្លេងលោកអ៊ុំវ័យចំណាស់ម្នាក់បានបន្លឺឡើងពីក្រោយខ្នងលោកម្ចាស់ហានគូអោយគាត់ងាកទៅមើលភ្លេម។
"លោកអ៊ុំ..?" ហានគូ អាចចាំលោកអ៊ុំម្នាក់នេះបាន គាត់នេះហើយដែលបានប្រាប់ខ្លួននិងភរិយាកាលនៅក្នុងបន្ទប់សម្រាកក្រោយពីភរិយាបានសម្រាលកូនរួច។
"បំបែកពួកគេអោយរស់នៅឆ្ងាយពីគ្នាអោយបានឆ្ងាយបំផុត នោះជីវិតពួកគេច្បាស់ជាថ្លៃ!" ទឹកមុខប្រាកដប្រជានៅលើផ្ទៃមុខរបស់លោកអ៊ុំព្រមទាំងនិយាយដោយសម្លេងមាំប្រាប់ទៅកាន់លោកម្ចាស់ហានគូគ្មានភាពលេងសើច។
++++
"ពេលនោះប៉ាក៏បានសម្រេចចិត្តបញ្ជូនគូមីនទៅរស់នៅជាមួយលោកតាកូនភ្លេមៗ ចំណែកអាល្អិតជីមីនប៉ាបានទុកគេនៅទីនេះដោយអោយពូក្មួយជាអ្នកយកមកចិញ្ចឹមបីបាច់រហូតគេមានអាយុ៧ឆ្នាំទើបប៉ាប្ដូរអោយអាល្អិតជីមីនទៅរស់នៅជាមួយលោកតាលោកយាយកូនវិញម្ដងដោយអោយគូមីនមករស់នៅទីនេះជាមួយពូក្មួយ!" ហានគូ រៀបរាប់រឿងរ៉ាវទាក់ទងទៅនឹងកូនប្រុសភ្លោះប្រាប់ទៅកាន់កូនប្រុសច្បងទាំងពីរអោយពួកគេបានដឹងដោយខ្លួនមិនចង់លាក់វាតទៅទៀតនោះទេ។ ពេលខ្លះរាល់ពេលដែលឃើញកូនប្រុសច្បងលួចយំនឹកប្អូនម្ដងៗគាត់ជាឪពុកគេម្នាក់ពិតជាមិនអាចទ្រាំនិងការឈឺចាប់របស់កូនបានឡើយ។
"ហេតុនេះទើបពេលពួកកូនទៅដល់មន្ទីរពេទ្យឃើញតែអាល្អិតជីមីន?" ណាមជូន និយាយលាយឡំនឹងសម្លេងរាំងធំបន្ដិចបែបកំពុងខឹង។
"ហ្ហឹម...!" ជំនួសអោយការឆ្លើយតបលោកម្ចាស់ហានគូបានត្រឹមតែងក់ក្បាលប៉ុណ្ណោះ។ ព្រោះតែនិយាយអ្វីមិនចេញមើលតែទឹកមុខកូនប្រុសក៏ដឹងថាគេកំពុងខឹងនិងខ្លួនប៉ុណ្ណា។
To be Continued ✍️💯