Όλοι είναι μαζεμένοι στο σαλόνι όταν φτάνουμε κι εμείς. Μας σερβίρουν ένα ποτό και καθόμαστε με τους υπόλοιπους: τους οικοδεσπότες μας, τον κύριο Χαρίτογλου με την γυναίκα του και το ζεύγος Ξάνθου. Αυτή την φορά, πρέπει να θυμάμαι τα ονόματά τους, μην γίνω και ρεζίλι. Μετά τον ευχάριστο αποσυντονισμό του Νικόλα, τώρα οφείλω να επικεντρωθώ στο στόχο μου. Κοιτάζω διακριτικά γύρω μου, αναζητώντας το μοναδικό άτομο που πραγματικά με ενδιαφέρει.
- Μην ανησυχείτε, κυρία Μαράτου, αναμένουμε ένα ευχάριστο και ήρεμο ταξίδι, ακούω τον Βαλιώτη να μου λέει.
Τελικώς, μάλλον δεν κοιτάζω και τόσο διακριτικά γύρω μου! Με κατάλαβε ή, τουλάχιστον, αντιλήφθηκε την ανήσυχη διάθεσή μου. Δεν μπορεί, όμως, να έχει καταλάβει την αιτία της, οπότε αποφασίζω να εκμεταλλευτώ την δική του εξήγηση για την συμπεριφορά μου.
- Καλό νέο αυτό! Ξέρετε, όσο και αν μου αρέσει η θάλασσα, πάντα με φοβίζουν λίγο τα ταξίδια πάνω σε πλοίο. Μπορεί να φταίει που δεν ξέρω καλό κολύμπι, τι να πω; του απαντάω, υιοθετώντας ένα ελαφρώς αφελές ύφος.
- Άλλωστε, το κότερό μας είναι μεγάλο και ασφαλές. Πολύ πιο ασφαλές από μερικά καρυδότσουφλα που πλέουν στις ελληνικές θάλασσες, προσθέτει γελώντας.
Οι τρόποι του ή, κυρίως, η έλλειψη αυτών, με κάνουν να τον αντιπαθήσω ακόμα περισσότερο. Δεν αντέχω τους ανθρώπους που θεωρούν καθήκον τους την επίδειξη του πλούτου τους. Είναι χονδροειδές να παινεύεις τον εαυτό σου, μπροστά στους άλλους, για την περιουσία που έχεις. Ματαιόδοξο και αφάνταστα βλακώδες, αφού οι τραπεζικές καταθέσεις, τα ακίνητα, όλα όσα έχεις αποκτήσει, με νόμιμες μεθόδους ή παράνομες, μπορούν να γίνουν καπνός μέσα σε μια στιγμή.
- Χαίρομαι, επιλέγω να απαντήσω όπως θα ήθελε εκείνος. Και πάλι, ευχαριστούμε για την ευγενική σας πρόσκληση. Θα είναι ένα πολύ ευχάριστο διήμερο.
- Ναι, θα είναι..., λέει τραβώντας λίγο την τελευταία συλλαβή της απάντησής του.
Το ύφος του μου προκαλεί εμετό. Ο τρόπος που είπε τα λόγια αυτά μοιάζει να κρύβει κάποιο υπονοούμενο, το οποίο δεν ξεφεύγει της προσοχής του Νικόλα, ο οποίος αποφασίζει να παρέμβει στην κουβέντα μας.
- Γιάννη, είστε πολύ τυχερός που έχετε την δυνατότητα να παίρνετε το γιοτ σας και να δραπετεύετε από την καθημερινότητα όποτε το θελήσετε, του λέει, προσπαθώντας να αποσπάσει την προσοχή του από εμένα.
- Νικόλα, δεν πιστεύω στην τύχη. Δεν είναι εκείνη που μου χάρισε την περιουσία μου, συμπεριλαμβανομένου του γιοτ αυτού. Είναι οι επιχειρηματικές μου ικανότητες. Επιπλέον, πάντα κάνω ό,τι θέλω, όποτε το θέλω, απαντάει αυτάρεσκα. Η τύχη, η μοίρα, ο Θεός, όλα αυτά είναι ανθρώπινες επινοήσεις που χρησιμεύουν ως άλλοθι για τους αποτυχημένους, τους άχρηστους που δεν είναι ικανοί να πετύχουν τίποτα στην ζωή τους, αλλά μια τέτοια διαπίστωση θα τους έφερνε προ των ευθυνών τους. Οπότε, τι να κάνουν; Ρίχνουν το φταίξιμο σε όποιο από τα τρία άλλοθι επιλέξουν και αυτοί βγαίνουν καθαροί από την κατάσταση. Δεν φταίνε αυτοί και τρίχες κατσαρές! Αν ήμουν στην θέση τους, θα έδενα μια πέτρα στο λαιμό μου και θα απάλλασσα τον κόσμο από την μίζερη ύπαρξή μου. Τέτοια ανθρωπάκια δεν αξίζουν το οξυγόνο που σπαταλούν. Ουσιαστικά, το κλέβουν από εμάς, τους πραγματικά άξιους ανθρώπους, έκλεισε το λογύδριό του, φανερά ευχαριστημένος από τις βλακείες που μας αραδιάζει τόση ώρα.
Τα λόγια του μου προκαλούν ανατριχίλα. Η ανυπέρβλητη αλαζονεία του με εκνευρίζει σε μεγάλο βαθμό. Όσο, όμως, σκέφτομαι ότι συγκαταλέγει τον εαυτό του μεταξύ των ανθρώπων, ε, αυτό πάει πολύ, αν αναλογιστεί κανείς όσα πρόλαβε να μου εκμυστηρευτεί πριν τρεις μέρες η Ραΐσα. Θέλω να απομακρυνθώ γρήγορα από κοντά του, γιατί νιώθω έντονα την επιθυμία να τον περιλούσω με το κοκτέιλ μου.
- Πάμε στο κατάστρωμα, να δούμε το λιμάνι όσο θα απομακρύνεται; Να αφήσουμε και τους κυρίους να μιλήσουν για τις δουλειές τους, προσθέτω μελιστάλακτα, παίζοντας τον ρόλο της καλής και υποταγμένης συζύγου.
- Πάμε, χρυσή μου, λέει η Βαλιώτη, και με πιάνει αγκαζέ για να βγούμε μαζί έξω, όσο μας ακολουθούν η Ξάνθου και η Χαρίτογλου. Εσείς, όμως αγόρια, μην αφιερώσετε πολύ χρόνο στις δουλειές σας, ε; Αυτό το διήμερο είναι για να ξεκουραστούμε, μην το ξεχνάτε!
Όσο απομακρυνόμαστε, νιώθω να με ακολουθεί το βλέμμα του Βαλιώτη. Αισθάνομαι πως έχει καρφώσει τα μάτια του στην πλάτη μου. Λίγο πριν ανοίξει την πόρτα η γυναίκα δίπλα μου, γυρίζω ελαφρώς το κεφάλι και επιβεβαιώνω ότι ισχύει η ενοχλητική αίσθηση που είχα όσο προχωρούσα. Μου χαμογελάει και, καταβάλλοντας προσπάθεια, ανταποδίδω. Ο Νικόλας κοιτάζει και τους δυο μας. Δεν του αρέσει αυτό που βλέπει. Αυτό δα μας έλειπε! Να μαλώσουμε για χάρη του γλοιώδη αλαζόνα πελάτη του. Πού να ήξερε ότι παραείμαι μεγάλη για τα γούστα του...
Η τελευταία σκέψη με κάνει να παγώσω. Άφησα τον γυναικείο εγωισμό μου να θολώσει την κρίση μου. Το ενδιαφέρον του Βαλιώτη δεν μπορεί να αφορά εμένα ως γυναίκα. Ο Νικόλας δεν γνωρίζει κάποια πράγματα και είναι φυσικό να δίνει μία τέτοια ερμηνεία. Εγώ, ωστόσο, που ξέρω, ανησυχώ. Γιατί, αν δεν τον έχει τραβήξει η εμφάνισή μου, ποιος είναι ο λόγος που ασχολήθηκε μόνο μαζί μου πριν λίγο; Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει για την συνάντησή μου με την Ραΐσα. Από την άλλη, όμως, δεν την έχω δει καθόλου. Η ίδια η κοπέλα είπε ότι τις αποκαλεί «παιχνίδια» του. Θα μπορούσε να την έχει υπό παρακολούθηση ή να παρακολουθεί την γυναίκα του. Όπως και να έχει, ξαφνικά σκέφτηκα ότι δεν είναι τόσο απίθανο το σενάριο να έχει λάβει γνώση από κάποιο τσιράκι του της μυστικής συνάντησης του «παιχνιδιού» του με την αδιάκριτη σύζυγο του καινούριου συνεργάτη του. Θα μπορούσε η Ραΐσα να είναι απούσα, γιατί έχει υποστεί κάποια τιμωρία...
Είμαι πολύ κοντά σε μια κρίση πανικού. Προσπαθώ να επιβληθώ στον εαυτό μου, αφού κάτι τέτοιο δεν θα βοηθήσει ούτε εμένα ούτε τον σκοπό για τον οποίο πάτησα εξαρχής το πόδι μου στο αναθεματισμένο κότερο. Τα βάζω με την αδυναμία μου να σκεφτώ καθαρά. Αυτή η υπόθεση με έχει επηρεάσει βαθιά. Διαρκώς αναλογίζομαι ότι θα μπορούσα να έχω παρόμοια μοίρα με εκείνη της Ραΐσα. Όταν με πετούσαν σαν το μπαλάκι από την μία ανάδοχη οικογένεια στην άλλη, έκανα επικίνδυνες παρέες. Υπήρξε, μάλιστα, ένας τύπος που, όταν ήμουν δεκαπέντε ετών, μου έκανε τα γλυκά μάτια και μόνο από ένστικτο ξέκοψα εγκαίρως, πριν με ρίξει στις ουσίες και πριν με πασάρει σε φίλους του, όπως έμαθα αργότερα ότι συνήθιζε να κάνει.
Οι άλλες έχουν αρχίσει μια συζήτηση για ρούχα, πάλι..., και αντιλαμβάνομαι ότι περιμένουν να συμμετάσχω κι εγώ. Τώρα, μάλιστα, τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Ξέρω από μόδα τόσα όσα ξέρει ένας πίθηκος από χορό. Όσο ψάχνω να πω κάτι που δεν θα προδώσει την παντελή άγνοιά μου, η Βαλιώτη λέει σε έναν ναύτη τα λόγια εκείνα που στάζουν βάλσαμο στην ψυχή μου.
- Πες στην Ραΐσα να μου φέρει την εσάρπα μου. Κάνει λίγη ψύχρα, δεν βρίσκετε; συνεχίζει απευθυνόμενη σε εμάς.