Ο χώρος μοιάζει με οποιαδήποτε άλλη τουαλέτα σε πολυκατάστημα. Απλώς, στην περίπτωση του συγκεκριμένου καταστήματος, η πολυτέλεια είναι εμφανέστατη παντού, ακόμα και στις τουαλέτες. Το πάτωμα είναι επενδυμένο με μαύρο γυαλιστερό πλακάκι με διακριτικό ασημένιο φινίρισμα, ενώ οι τοίχοι, στο χρώμα του πάγου, δένουν αρμονικά με το μαύρο δάπεδο, καταμεσής του οποίου υπάρχουν χαραγμένα τα αρχικά του πολυκαταστήματος. Κατά τα λοιπά, η διαρρύθμιση δεν προκαλεί έκπληξη˙ από την μια μεριά, βρίσκονται πέντε νιπτήρες, προκειμένου να εξυπηρετούνται γρήγορα οι πελάτισσες και να επιστρέφουν στο αγαπημένο τους άθλημα, τα ψώνια. Τα είδη υγιεινής αστράφτουν, κάνοντάς με να ντρέπομαι για την κατάσταση των δικών μου, αφού ποτέ - εκτός αν εξαιρέσεις την μέρα που την εγκατέστησε ο υδραυλικός - η βρύση στο μπάνιο του σπιτιού μας δεν λάμπει έτσι. Απέναντι από τους νιπτήρες, υπάρχουν οι τουαλέτες, πέντε ξεχωριστοί θάλαμοι που κλείνουν με πόρτες από το ταβάνι μέχρι κάτω.
Πέντε πόρτες εκ των οποίων οι τρεις είναι ορθάνοιχτες αυτή την στιγμή, δίνοντας το σαφές μήνυμα ότι μπορεί κάποιος να τις χρησιμοποιήσει, ενώ οι υπόλοιπες δύο είναι κλειστές, ένδειξη ότι χρησιμοποιούνται. «Μάλιστα! Δεν είμαστε μόνες μας.». Στην σκέψη αυτή, αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να περιμένω, ώσπου να φύγει η πελάτισσα και να μείνει η κοπέλα που αναμένω να δω. Απαντώ σε μια φανταστική κλήση, στην οποία φροντίζω να δηλώσω το όνομά μου, ώστε να γίνει αντιληπτή η παρουσία μου από όποιον με έχει προσκαλέσει σε αυτή την συνάντηση. Κατόπιν, μπαίνω σε ένα από τους ανοιχτούς θαλάμους, κλείνω την πόρτα, προσποιούμενη ότι τον χρησιμοποιώ και αφουγκράζομαι πότε θα μείνουμε μονάχα εγώ και το άτομο που με ενδιαφέρει.
Πράγματι, μετά από λίγο ακούω μία πόρτα στα δεξιά μου να ανοίγει, τον χαρακτηριστικό ήχο των τακουνιών στα πλακάκια, κάποιος πλένει τα χέρια του και αποχωρεί. Γρήγορα, βγαίνω κι εγώ, προκειμένου να προλάβω να συναντήσω την κοπέλα πριν κάποια άλλη πελάτισσα θελήσει να μπει. Κατευθύνομαι προς την κλειστή πόρτα. Αν το άτομο που με κάλεσε έχει δειλιάσει, κινδυνεύω να βρω κάποια από τις κυρίες της υψηλής κοινωνίας με κατεβασμένα παντελόνια, σκέψη διόλου ενθαρρυντική, αλλά έχω περάσει προ πολλού τέτοιους ενδοιασμούς. Κτυπώ διακριτικά και μιλάω.
- Βγείτε. Είμαστε μόνες μας.
Μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα, η πόρτα ανοίγει και πράγματι βλέπω το πρόσωπο της κοπέλας που μου έδωσε χθες βράδυ την εσάρπα μου. Αντί, ωστόσο, να βγει έξω, με καλεί να μπω εγώ μέσα.
- Ελάτε, εδώ θα είμαστε απομονωμένες, σε περίπτωση που μπει κάποιος.
Το ύφος της δείχνει αποφασιστικότητα αναμεμιγμένη με φόβο. Υπακούω στην παράκλησή της και έτσι, σύντομα, βρισκόμαστε δύο άτομα κλεισμένα μέσα σε ένα θάλαμο. Αν κάποιος μπει, θα θεωρήσει απλώς ότι η συγκεκριμένη τουαλέτα χρησιμοποιείται.
- Συγγνώμη για όλες αυτές τις προφυλάξεις, αλλά είναι απολύτως αναγκαίες, πρέπει να με πιστέψετε! μου λέει και ο τόνος της φωνής της με κάνει να πιστέψω αμέσως ότι εννοεί κάθε της κουβέντα.
- Θα μπορούσατε να μου πείτε τι συμβαίνει; Καταρχάς, ας συστηθούμε. Εγώ είμαι η Χριστίνα. Εσείς, θα θέλατε να μου πείτε το όνομά σας; ρωτάω μαλακά, για να μην την αγχώσω ακόμα περισσότερο από όσο εμφανώς είναι.
- Με λένε Ραΐσα. Ακούστε με, γιατί δεν έχουμε πολύ χρόνο, λέει ψιθυριστά.
Κατένευσα και αρχίζει να εξιστορεί τον λόγο που ήθελε να μου μιλήσει.
- Κατάγομαι από την Ουκρανία. Με έφεραν εδώ πριν δώδεκα χρόνια, υποτίθεται για να εργαστώ ως μοντέλο παιδικών ρούχων. Από τότε, όμως, ζω σε ένα εφιάλτη. Το αφεντικό με χρησιμοποίησε μέχρι που έγινα δεκαέξι χρόνων, αλλά μετά μεγάλωσα για τα γούστα του και έτσι με κράτησε για απλή υπηρέτρια. Εκείνος είχε εν τω μεταξύ βρει άλλο «παιχνίδι». Έτσι μας αποκαλεί...
Όλα αυτά τα λέει απνευστί, χωρίς καν να σπάσει η φωνή της, σαν να μου λέει μια συνταγή μαγειρικής και όχι σαν να μου έχει ανακοινώσει ότι από μικρό κορίτσι βρέθηκε σε μια ξένη χώρα προκειμένου να γίνει σκλάβα του σεξ. Καταπίνω την χολή που μου ανεβαίνει στο στόμα από τη διαπίστωση και ρωτάω, εκμεταλλευόμενη μια στιγμή που σταματάει για να πάρει ανάσα.
- Πόσων χρόνων είστε;
- Είκοσι τεσσάρων.
Οπότε, η περιπέτειά της ξεκίνησε στην αρχή της εφηβείας της.
- Ποιοι σας έφεραν; ρωτάω.
- Ακούστε, εγώ πλέον έχω συμβιβαστεί με την μοίρα μου. Χθες, όμως, είδατε μια κοπέλα όταν ανεβήκατε στον πάνω όροφο. Πρέπει να την βοηθήσετε, αλλιώς θα πεθάνει. Η ιστορία της είναι παρόμοια με την δική μου. Της έλεγε ότι θα φέρει τους δικούς της από την χώρα μας εδώ. Η οικογένειά της θεωρείται αντιπολιτευτική προς την κυβέρνηση και η ζωή τους είναι σε κίνδυνο. Χθες, όμως, έμαθε τυχαία από μια άλλη κοπέλα ότι οι δικοί της δολοφονήθηκαν πριν δυο μήνες... Καταλαβαίνετε; Της λέει ψέματα, όχι για να εξασφαλίσει την υποταγή της, αυτή την έχει δεδομένη. Είναι άλλο ένα σαδιστικό τέχνασμα, για να την τσακίσει. Αυτός είναι ο απώτερος σκοπός του, λέει και η φωνή της πλέον ραγίζει.
- Μιλάτε πολύ καλά ελληνικά, λέω ενώ ταυτοχρόνως βρίζω τον φιλόλογο που ξεπήδησε από μέσα μου. Εδώ η κοπέλα μου εξιστορεί φρικαλέα πράγματα, κι εγώ κάθομαι και σχολιάζω το γλωσσικό μορφωτικό της επίπεδο. Είναι, όμως, ένας τρόπος να αποσυμπιέσω τα συναισθήματά μου που κινδυνεύουν να με πνίξουν, μπροστά στην ιστορία που ακούω. Παράλληλα, το μυαλό μου τρέχει με χίλιες στροφές, αφού κάθε κουβέντα της κοπέλας δημιουργεί πολλές απορίες.
- Η μητέρα μου είναι, ήταν Ελληνίδα, λέει και τα μάτια της αποκτούν μια υγρασία.
- Λυπάμαι πολύ για όλα όσα έχετε αναγκαστεί να περάσετε. Έχω τόσα πολλά να σας ρωτήσω... Γιατί λέτε ότι η κοπέλα θα πεθάνει; Ας αρχίσουμε από αυτό.
- Έχει αποφασίσει να εκδικηθεί, να τον εκδικηθεί... Θα προσπαθήσει να τον σκοτώσει, αλλά ξέρω, το ξέρω ότι δεν θα μπορέσει να τα καταφέρει. Θα πεθάνει στην προσπάθεια. Αν πίστευα ότι είναι δυνατόν να ψοφήσει το κάθαρμα, θα την άφηνα ή, μάλλον, θα την βοηθούσα κιόλας. Τέτοια τέρατα, όμως, έχουν τον Σατανά βοηθό. Είναι ύπουλος και έχει μάτια ακόμα και στην πλάτη. Δεν θα τα καταφέρει.
Διακρίνω τον πανικό να την καταβάλει. Ξέρω ότι δεν θα μπορέσει να διατηρήσει για πολύ ακόμα την ψυχραιμία της. Ήδη έχει ξεπεράσει τα όρια που εγώ θα είχα. Διστακτικά, απλώνω το χέρι μου και την χαϊδεύω απαλά στο μπράτσο. Έχω επισημάνει τον τρόπο με τον οποίο μόρφασε με αηδία όσο αναφερόταν στον Βαλιώτη.
- Τι μπορώ να κάνω για να σας βοηθήσω; Θέλω να πω, χωρίς επίσημη καταγγελία τα πράγματα είναι δύσκολα. Όχι, δεν αρνούμαι την βοήθεια που μου ζητήσατε, σπεύδω να προσθέσω καθώς βλέπω την απογοήτευση να την πλημμυρίζει. Απλώς, προφανώς έχετε κάτι στο μυαλό σας και θα ήθελα να το μοιραστείτε μαζί μου.
Τα λόγια μου δείχνουν να την καθησυχάζουν. Με κοιτάει αποφασιστικά και καταλαβαίνω ότι έχει ένα σχέδιο παράτολμο κατά νου.
- Πρέπει να την βγάλετε από εκεί. Ας σωθεί εκείνη, τουλάχιστον... Εμένα μου αρκεί που θα τον δω να σκυλιάζει, λέει με μια υποψία χαμόγελου για πρώτη φορά να διαγράφεται στο πρόσωπό της.
Πριν προλάβω να την ρωτήσω σχετικά με τις λεπτομέρειες του σχεδίου της, ανοίγει η πόρτα. Κάποιος μπαίνει και δεν δείχνει να βιάζεται να χρησιμοποιήσει κάποιον από τους άδειους θαλάμους.