<បើមែនវាយ៉ាងមិច?..ជាប់ក្លិនរបស់គេក៏គ្រាន់បើជាងជាប់ក្លិនមនុស្សសុីគ្រប់ស្រីដូចជាលោកឯងដែ*..អុប៎!!~~> បបូរមាត់ស្ដើងត្រូវបានគ្រប់ដណ្ដប់ដោយមាត់របស់រាងក្រាស់, នាយចាប់បឺតវាខ្លាំងៗ ស្ទើរតែអ្នកម្ខាងទៀតផុតខ្យល់ទើបដកចេញ។
<អឺស!..អាមនុស្សឆ្កួត!> រាងតូចមាត់មានសេរីភាពភ្លាមលើកដៃមកជូតមាត់ចេញមួយទំហឹងសឹងដាច់បបូរមាត់ នៅឆ្លៀតជេរនាយបានមួយពាក្យដែរ។
<បន្តិចទៀតដឹងហើយថាអាមនុស្សឆ្កួតនេះវាធ្វើស្អីខ្លះ> ជុងហ្គុកយកអណ្ដាតទល់ថ្ពាល់ ក្នុងចិត្តសែនគ្រឺតនឹងចរឹកគំរិះខ្លួនមួយនេះ! នាយថើបប៉ុន្នឹងសុតតែជូតចេញ ត្រង់អាម្នាក់នោះមិចមិនថា? រាងក្រាស់រហ័សលើកដៃដោះអាវរបស់ខ្លួនឯងទាន់ហន់ ធ្វើឲថេយ៍ឃើញហើយចង់ស្លន់។
<ហ្ហឹកៗ!~~..អាយ៎!~ លេងខ្ញុំ!~> ព្រូស!
ឃើញបែបនេះទៅហើយអ្នកណាល្ងង់ឈរឲគេចាប់នោះ? ថេយ៉ុងរវេរវារត់ទៅរកទ្វារ ខណៈត្រូវជុងហ្គុកចាប់អោបចង្កេះពីក្រោយលើកមកបោះលើគ្រែដូចសំលី។
<ក្រែងមកលួងហេ៎ធ្វើភ័យស្លន់ស្លោរដូចខ្លួនឯងនៅបរិសុទ្ធ!> គេឡើងមកទ្រោបពីលើចាប់ព័តដៃថេយ៉ុងទាំងគូលើកផុតក្បាល មុននឹងដៃសល់ម្ខាង កំពុងតែប្រឡេសឡេវអាវរបស់អ្នកក្រោមទ្រូង។
<ហ្ហឹកៗ!..លែងខ្ញុំទៅ..ខ្ញុំមិនចង់ធ្វើវាទេ..អ្ហឹកៗ..មកលួងតែក៏មិនមែនបែបនេះដែរ> រាងតូចស្រែកយំខ្លាំងៗពេបមាត់ពេប.ក បុកពោះភ័យស្ទើរតែបេះដូងរត់ចេញក្រៅ កាលបើដឹងដល់សាច់ពោះរបស់ខ្លួនត្រូវនាយស្ទាបអង្អែល! ទទួលថាធ្លាប់មានអីៗជាមួយនាយ ត្បិតគេចង់ធ្វើរឿងនេះដោយគ្មានការចាប់បង្ខំ។
<មិនមកលួងបែបនឹងប៉ុន្តែថេយ៍ឡើងគ្រែខ្ញុំតាំងពីដំបូង រឺក៏នៅរឹងធ្វើចរឹកមេមាន់?>
<អ្ហឹក! មនុស្សឆ្កួត លោកឯងឆ្កួតហើយ>
<ឆ្កួតបែបនេះក៏ព្រោះតែអ្នកណា..ក៏មិនដោយសារតែថេយ៍ទេហេ៎? កុំភ័យពេលធ្វើវាហើយកាលណាចាំអាឆ្កួតនេះទទួលខុសត្រូវ..អុប៎!~~> ស្រដីចប់អ្នកទាំងពីរក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើរឿងឆ្កួតៗជាមួយគ្មាតាមសម្ដី។ ដោយរាងតូចពីដំបូងយំក្រវីក្បាលដូចគោច្រាំងទិច តែយូរៗទៅយំក្រវីក្បាលមិនឲប្រុសដែលខ្លួនជេរថាឆ្កួតនោះឈប់ជិះសេះដាច់ខាត!><
|កាត់•|
ពេលរសៀលថ្ងៃត្រង់ ល្បែងឆ្កួតៗក៏ត្រូវបានបញ្ចប់តាំងពី2ម៉ោងមុនម្លេះ ដោយអ្នកខាងក្រោមសន្លប់មិនដឹងជាប៉ុន្មានតឹក។
<សឺត!~ ក្រអូបណាស់..បើថេយ៍គួរឲចង់ថ្នាក់ថ្នមបែបនេះ តើបងនឹងដាច់ចិត្តដោះលែងអូនឲគេយ៉ាងមិចទៅ?> រាងក្រាស់គេងផ្អៀងខ្លួនដៃម្ខាងច្រត់កែងដៃនឹងខ្នើយ ងាកទៅខាងរាងតូចដែលគេងលង់លក់ ជះសម្រស់ដ៏ផូផង់ដាក់នាយពេញៗភ្នែក។ ឱ! ដៃអើយដៃ! ដៃមានសំណាងរបស់នាយ ធ្វើការអង្អែលចុះអង្អែលឡើងលើដើមដៃរសរខ្ចី រលើបរលោងដូចស្បែកកូនង៉ារបស់គេ! ថែមទាំងឆ្មក់ថើបថ្ពាល់ទន់ៗមិនដឹងជាប៉ុន្មានលើកហើយទេ។
<ពីដំបូងបងគិតថាព្រមដោះលែងអូនឲគេ ប៉ុន្តែបងប្ដូរចិត្តហើយ ថេយ៍ត្រូវតែក្លាយជារបស់បងតែម្នាក់គត់ ព្រោះបងនឹងធ្វើជាម្ចាស់ជីវិតរបស់អូន!> កែវភ្នែកពោរពេញដោយភាពប្រាកដប្រជា ដាក់គោលដៅមុនគេគឺធ្វើជាម្ចាស់ជីវិតក្មេងម្នាក់នេះឲខានតែបាន។
<ហឹម!~~> សម្លេងស្រួយស្រេសបន្លឺឡើងចេញពីបំពង់.ករាងតូច លើកដៃមកញីភ្នែកតិចៗដើម្បីដាស់ដំណេក, បើកភ្នែកមកក៏ឃើញមនុស្សឆ្កួតមុនគេ><
<ជុប៌! ភ្ញាក់ហើយហេ៌ប្រពន្ធសម្លាញ់?> រាងក្រាស់ញញឹមផ្អែមឆ្មក់ទៅថើបមាត់គេបានមួយខ្សឺត ពោលឡើងដោយទឹកមុខខិល! យ៉ា!..ចរឹកពីមុនត្រឡប់មកវិញហើយទេតើ។
<...> រាងតូចសម្លក់មុខនាយបន្តិចមុននឹងទាញភួយមកគ្របជិតក្បាល! គេស្អប់! តែមិនហ៊ានរើ ព្រោះដឹងថាឈឺផ្នែកខាងក្រោម។ ដែលចរឹកបែបនេះរឹតតែធ្វើឲនាយគ្រឺតមួយតង់ទៀត អត់មិនបានចាប់ទៀតអីឡូវហើយ។
<អូនកើតអីហេ៎ប្រពន្ធសម្លាញ់? រឺមួយអូនកំពុងអៀនមុខប្ដី?~>
<ស្អប់មិនចង់ជ្រលក់ជាមួយ ឃើញមុខហើយចង់ក្អួត> អាហុី! អីក៏ម្ល៉េះៗកូនម្ដាយ-,-។
<ទើបតែបានពីរដងអូនចាញ់កូនហើយ?~> នាយមិនខឹងប៉ុន្តែត្បកឲវិញ ចំពោះអ្នកឃើញមុខប្ដីហើយចង់ក្អួត គឺជាមនុស្សដែលចាញ់កូន។
<មនុស្សឆ្កួត និយាយគ្មានកេរ្តិ៍ខ្មាស់ ជេរមិនចេះឈឺមុខរឹង ក្បាលរឹងដូចដែកថែប!~> រាងតូចអត់មិនបាននឹងសម្ដីរបស់នាយ ទាញភួយចេញពីក្បាលជេរមុាំងៗ។
<ចុះអាក្រោមរបស់បងរឹងទេ?~> -,-!
<អាឆ្កួតរោគចិត្ត!~~>
<ធ្វើជាប្រពន្ធគេមិនគួរជេរប្ដីអាក្រក់ស្ដាប់បែបនឹងទេ ប្រពន្ធល្អគេហៅប្ដីថាលោកប្ដីទើបពិរោះស្ដាប់>
<ខ្ញុំមិនមែនប្រពន្ធលោក មិនចាំបាច់ហៅលោកប្ដីស្អីទេ>
<បងបានសុីគ្រឿងក្នុងអូនហើយនៅមិនទាន់កើតជាប្ដីបានទៀត? ចឹងសាកម្ដងទៀត> ថារួចគេបំរុងនឹងឡើងទៅទ្រោបពីលើរាងតូច តែត្រូវថេយ៍រហ័សលើកដៃឃាំងទ្រូងមុននឹងស្រដីថា÷
<ហ្ហឹក!..អូននៅឈឺមិនទាន់បាត់ទេ> ទឹកមុខកូនឆ្កែអង្វរ.ក ពេបមាត់ដាក់នាយសឹងដល់កុម្ពត្រចៀក ហ៊ានតែខ្លាំងទៀតស្ពៃ!
<ហឹស!..បងមិនធ្វើវាស្រាប់ហើយ!> នាយញញឹមឡើងមកស្របនឹងដៃលើកទៅឆ្បិចសាច់ថ្ពាល់គេបន្តិច។
តុកៗ!!~
<អ្នកប្រុសទាំងពីរ អញ្ជើញចុះមកពិសារអាហារថ្ងៃត្រង់> សម្លេងម៉ាក់ដោះគោះមកពីខាងក្រៅបន្ទប់។
<បាទ!..បន្តិចទៀតខ្ញុំទៅ> ការឆ្លើយតបចេញពីក្នុងបន្ទប់ទោះមិនបានឃើញមុខថានាយបែបណាក៏អាចចាប់សំនៀងបាន..បែបអារម្មណ៍ស្រស់ស្រាយវិញហើយយ៉ាង ទើបបាទពិរោះថ្នាក់នេះ!
<ងូតទឹកទេបងងូតទឹកឲ?>
<ទឹកមិនងូតឲធ្វើអី? ស្អុះស្អាប់ចង់ស្លាប់ចេះសួរអញ្ចឹង?> លឺសម្ដីរបស់ថេយ៍ធ្វើឲនាយងើបចេញពីគ្រែបីកាយតូច សម្ដៅទៅបន្ទប់ទឹក..ខឹងគ្នាមិនទៅបានប៉ុន្មានវិលទេស្អិតរមួតមួយបន្តិច។
_____
//20នាទីក្រោយ
<មកហើយហេ៎កូន?..អៅ! ចុះកូនថេយ៍កើតអីមិចដើរអីចឹង?> អ្នកស្រីចន សម្លឹងដំណើរថេយ៍គាត់ដឹងមុនបាត់ទៅហើយថាពីរនាក់នឹងធ្វើអីខ្លះ! ត្បិតចេះតែសួរទៅ><
<បាទ!..គឺ*..> ថេយ៍!
<ថេយ៍គេធ្លាក់ពីលើខ្នងសេះម៉ាក់!> ជុងហ្គុកនាយជួយឆ្លើយជំនួសទាំងមិនខ្មាស់អៀន នៅឆ្លៀតងាកមកញញឹមផ្កាត្រកួនដាក់រាងតូចទៀត។
<និយាយឆ្កួតៗស្អីនឹង?> ថេយ៉ុងសង្រឺតជើងធ្មេញដាក់នាយពោលឡើងតិចៗដោយភាពខ្មួលខ្មាញ់ មុខរឹងមែន និយាយអត់រឹកមិនឈប់។
<ហឹស!..ឆាប់មកញុាំបាយមក..ម៉ាក់បានឲគេធ្វើម្ហូបកូនថេយ៍ចូលចិត្តដែរណា៎!~> អ្នកស្រីចនបក់ដៃហៅថេយ៉ុង។
<ហិ! អគុណអ្នកម៉ាក់!~> ដូចដែលថាមនុស្សក្នុងផ្ទះរបស់ជុងហ្គុកម្នាក់ៗចូលចិត្តថេយ៉ុងណាស់ ពិសេសគឺអ្នកស្រីចន ដូច្នេះពេលនៅទីនេះម្ដងៗគេមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅជានិច្ច។
....
<ម៉ាក់!~> អង្គុយទទួលទានបាយសុខៗ ជុងហ្គុកទឹកមុខមិនស្រណុកដាក់ស្លាបព្រាចុះឧទ្យានឈ្មោះម្ដាយឡើង។
<ហឹម?..កូនមានអីហេ៎?>
<ខ្ញុំទប់ចិត្តខ្លួនឯងឲចាំសិនមិនបានទេ ខ្ញុំនិយាយអីឡូវហើយណា៎?>
<ហឹស! និយាយមក..កូននេះធ្វើចរឹកប្លែកៗ!>
<ខ្ញុំមានអីៗជាមួយថេយ៍ហើយ ខ្ញុំចង់ទទួលខុសត្រូវលើថេយ៍!> សម្ដីរបស់នាយធ្វើឲរាងតូចបើកត្របក់ភ្នែកអស់ ធំៗប៉ុនពងមាន់! ចុម! និយាយមែន? ស្មានតែគេថាចោលឲខ្លួនស្ងប់ចិត្តទេតើ។ អ្នកស្រីចនគាត់មិនមាត់អង្គុយហូបបាយធ្វើមិនដឹង ជំនួសដោយការលួចលាក់សំណើចក្នុងចិត្ត!
TO BE CONTINUED
BY: Ju jinny 🧸