// In office!
<ជុងហ្គុក ថ្ងៃនេះមានប្រជុំ>
<ម៉ោងប៉ុន្មាន?> រាងក្រាស់ភ្នែកកំពុងមមាញឹកនឹងការងារ នាយសួរត្រឹមមាត់ព្រោះជាប់រវល់។
<បន្តិចទៀតនឹង បងត្រៀមខ្លួនទៅអូនត្រៀមឯកសារសិន> ម្នាក់ៗដូចជាញឹកដៃញឹកជើង ហេតុថារវល់តែអង្គុយញ៉ែញ៉ងគ្នាពេកភ្លេចការភ្លេចងាអស់។
20នាទីក្រោយ!
ក្រាក!!
ទ្វារនៃបន្ទប់ប្រជុំបើកឡើង បង្ហាញវត្តមានម្ចាស់CEOក្រុមហ៊ុន នឹងលេខារូបស្រស់ដើរតាមពីក្រោយ ធ្វើឲភ្នែកអ្នកគ្រប់គ្នាដែលនៅក្នុងការប្រជុំតាមមើលមិនដាក់!
<ថេយ៍!?~> បុរសម្នាក់ដែលមានរាងខ្ពស់ស្រឡះមុខមាត់មាំសង្ហារ នាយហាក់ដូចជាស្គាល់ថេយ៉ុងច្បាស់ពោលឡើងម្នាក់ឯងតិចៗបើកភ្នែកទាំងគូរអស់ សម្លឹងមកនដាក់ លក្ខណៈដូចជាមនុស្សខានជួបគ្នាយូរ។
< Kevin!?~> រាងតូចដែលទឹកមុខមុននេះញញឹមបែបជឿជាក់មានម្ចាស់ការ ប្រែជាស្រឡាំងកាំង ហាក់ស្លេកមុខស្លេកមាត់មិនស្រណុកក្នុងខ្លួនមួយរំពេច! ចិត្តរបស់គេស្រាប់តែផ្ទួនសំណួរសួរថា÷ ហេតុអ្វីផែនដីមួយនេះតូចយ៉ាងនេះ?
_____
រំលងប្រហែលជាមួយម៉ោងក្រោយការប្រជុំត្រូវបានបញ្ចប់ទៅមិនសូវជារលូន ហេតុថាជុងហ្គុកនាយមានអារម្មណ៍មិនល្អ ព្រោះលួចដៀងទៅកាន់អ្នកជាសង្សារដូចភ្លេចភាំងៗ ទាំងដែលមុននោះគេធម្មតាសោះ។
<..បាទខ្ញុំពិតជាពេញចិត្តជាមួយគំរោងនេះណាស់!> លោកស្ទីន ត្រូវជាជនជាតិអង់គ្លេស ដែលទើបតែមករួមការងារនឹងក្រុមហ៊ុនTK ពោលទាំងសប្បាយចិត្ត ដើរបណ្ដើរសន្ទនាជាមួយម្ចាស់CEOបណ្ដើរ!
<បាទ!..ខ្ញុំក៏ដូចគ្នា!> ពួកគេដើរនិយាយគ្នាទាំងមានរាងតូចនឹងkevinដើរតាមពីក្រោយ ជាមួយក្រុមការងារ2-3នាក់ទៀត។ ភ្លាមៗរាងតូចកាន់តែមានអារម្មណ៍លែងល្អទៅ ដោយហេតុវត្តមានបុរសក្បែរខ្លួននេះហើយ គេសម្លឹងមកមិនដាក់ មើលតាមទឹកមុខដូចជាចង់និយាយជាខ្លាំង។ នៅមិនបានតទៅទៀត ថេយ៉ុងដើរតម្រង់ទៅបន្ទប់ទឹកបាត់ ចំណែកkevinមិនអង្អង់យូរ កាលដែលថេយ៍ចេញទៅបែបនេះ។
ឈូ!!~ សម្លេងបើកទឹករុំម៉ានេលាងដៃ!
<ថេយ៍!~> សម្លេងមាំក្រាស់មានទម្ងន់ហៅសព្វនាមរាងតូចពីខាងក្រោយឲគេងាកទៅសម្លឹង។
<...> រាងតូចមិនបានឆ្លើយតបជំនួសឲការសម្លឹងមុខដោយរាបស្មើរ។
<ប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះអូនមិនអីទេហេ៎?> Kevin ពោលឡើងដោយផ្ទៃមុខបង្ហាញពីភាពចង់ដឹង ហាក់ដូចជាពួកគេទាំងពីរធ្លាប់មានទំនាក់ទំនងស្និតស្នាលពីមុន?
<មិនអីនោះទេ..គ្រាន់តែទម្រាំឆ្លងផុតវាស្ទើរឆ្កួតតែប៉ុន្នឹង!> ថេយ៍ឆ្លើយម៉ាត់ៗមិនលាក់បាំង ព្រោះបុរសចំពោះមុខនេះហើយដែលជាអតីតសង្សារគេស្រឡាញ់បំផុត ហើយក៏ឲគេឈឺបំផុតបានដូចគ្នា។
<បងសូមទោស!> នាយទម្លាក់ទឹកមុខនឹងសម្លេងចុះជាងមុន ពោលទៅកាន់ថេយ៉ុង។
<មិនបាច់សូមទោសនោះទេ វាកន្លងហួសទៅហើយចាត់ទុកជាសុបិន្តដ៏អាក្រក់មួយទៅចុះ..ខ្ញុំរកទៅវិញហើយ> ស្រដីចប់រាងតូចបោះជំហានទៅមុខដើរកាត់នាយ ប៉ុន្តែត្រូវបង្អាក់យ៉ាងប្រយោលព្រោះ..
វឹប!~~
<បងនឹកថេយ៍ណាស់> នាយកម្លោះដៃទាំងសងខាងលើកអោបចង្កេះអង្រងខាងក្រោយជាប់ ដាក់ពុកចង្ការលើស្មាអ្នកខាងមុខ ពោលពាក្យនឹកនាយ៉ាងគួរឲអាណិត។
ថេយ៉ុងស្ងាត់ជ្រាបមិនរើហើយមិនស្ដី ក្នុងចិត្តហាក់ដូចជារំលឹកការឈឺចាប់ប៉ុន្មានឆ្នាំមុនត្រឡប់មកវិញ។ គេខានទទួលការអោបបែបនេះពីបុរសម្នាក់នេះយូរទៅហើយ ការអោបមួយដែលពីមុនវាកក់ក្ដៅបំផុតសម្រាប់គេ ប៉ុន្តែពេលនេះវាតែពាក្យមួយម៉ាត់គឺឈឺ..
<ត្រឡប់មកវិញធ្វើស្អី? ត្រឡប់មកឲខ្ញុំបានឃើញមុខលោកទៀតធ្វើអី?> រាងតូចបែរមុខត្រឡប់មកនាយ សម្លឹងចំក្រសែរភ្នែកសួរឡើងដោយសម្លេងញ័រៗ! គេពិតជាមិនអាចហាមចិត្តខ្លួនឯងមិនឲឈឺ កាលបើឃើញមុខបុរសម្នាក់នេះ! មនុស្សដំបូងដែលធ្វើឲគេស្គាល់អ្វីទៅជាស្នេហា ហើយក៏ស្គាល់អ្វីទៅជាការឈឺចាប់ ដែលមិនអាចបំភ្លេចបានប្រៀបដូចស្លាកស្នាមមួយដាំជាប់ក្រអៅបេះដូង។
<បងសូមទោស> នាយហាក់រឹងអណ្ដាតគាំងប្រសាទរកពាក្យមកតបស្ដីមិនបានហា៎ចេញបានតែពាក្យសូមទោសពីម៉ាត់។
<ហ្ហឹក..ខ្ញុំមិនត្រូវការការសូមទោសនោះទេ ខ្ញុំត្រូវការឲលោកបកស្រាយហេតុអ្វីក៏ត្រឡប់មកឲខ្ញុំឃើញមុខម្ដងទៀត..អ្ហឹក..បើជ្រល់ជាទៅបាត់រាប់ឆ្នាំហើយម្ដេចមិននៅជាមួយនាងរហូត មកឈរនៅចំពោះមុខខ្ញុំ និយាយពាក្យថានឹកដើម្បីដាស់ការឈឺចាប់របស់ខ្ញុំមែនទេ..អ្ហឹកៗ..លោកឆ្លើយមក!> រាងតូចដែលជាមនុស្សភ្នែកខ្សោយឆាប់សម្រក់ទឹកភ្នែក គេស្រែកដាក់នាយខ្លាំងៗព្រមជាមួយសន្សើមថ្លាៗជ្រៀតប៉ះនឹងផែនថ្ពាល់ ចំណែកឯដៃក៏លើកទៅវាយដើមទ្រូងនាយខ្លាំងៗ។
<ថេយ៍!..ស្ដាប់បង បងគ្មានគំនិតបែបនោះ នោះទេ*>
<មិនមែនបែបនឹងចុះបែបណា៎?~~> សម្ដីរបស់kevinត្រូវបានកាត់ដោយហេតុថារាងតូចស្រែកសួរ។
<ថេយ៍ស្ដាប់បង..បងសូមទោសៗ! បងពិតជានៅស្រឡាញ់អូន ស្រឡាញ់មករហូត ទោះបីជាទៅមែនពិតប៉ុន្តែរយៈពេលកន្លងមកបងពិតជានឹកអូនមែន..អូនក៏ដឹងថាបងទៅដោយសារតែអ្នកណា៎> Kevinចាប់ក្រសោបមុខរបស់រាងតូចដោយប្រសព្វនឹងនាយ ពោលឡើងមួយៗច្បាស់ៗប្រឹងបង្ហាញពីកែវភ្នែកដែលនាយនិយាយសុតសឹងជាការពិត។ រីឯថេយ៉ុងហាក់ដូចជាជ្រួលជ្រាបអារម្មណ៍ដែលធ្លាបើតែមានពីមុខ ភ្លេចបាត់សង្សារនាបច្ចុប្បន្ន។
<បងពិតជាស្រឡាញ់ថេយ៍..បងមិនដែលភ្លេចទេនូវស្នេហាដំបូងរបស់បង> នាយឧទ្យានឡើងតិចៗបន្ថែមទៀត ដៃមាំក្រាស់ទាំងគូជូតខ្ដិតទឹកសន្សើមដាមលើផែនថ្ពាល់តិចៗ ស្របនឹងគ្នានេះដែរ ផ្ទៃមុខរបស់នាយចាប់ខិតចូលជិតទៅ..ចូលជិតទៅ បំណងដែលស្មានមិនឲខុសច្បាស់ជាចង់យកការថើបមកលួងលោម។
ក្រាក!
<ឯង*!!~~..ដឹប!> ព្រូស!~
<ហ្ហឹក..ជុងហ្គុក!> ទ្វារបន្ទប់ទឹកត្រូវបើក ហាក់ដូចជាមកឲជុងហ្គុកនាយឃើញអ្វីដែលមិនគួរឃើញ! ភ្លាមៗខួរក្បាលគេហាក់រំញោចអារម្មណ៍ក្រោធខឹង ស្ទុះទៅទាញkevinចេញពីរាងតូច ដាល់មួយអស់ដៃចំមាត់ថ្នាក់អ្នកម្ខាងទៀតអស់ជំហរដួលភ្លាមៗ។ កាលបើបែបនេះថេយ៉ុងភ្ញាក់ហៅឈ្មោះនាយដល់ភ្លាត់សម្លេង ប៉ុន្តែ..ប៉ុន្តែគេមិនបាននៅឈរខាងជុងហ្គុកឡើយគេបែរជា..
<..អ្ហឹក!..មិនអីទេពិតទេ?> ត្រូវហើយគេកំពុងតែបង្ហាញការបារម្ភចំពោះអតីតសង្សារនៅចំពោះមុខរាងក្រាស់ មើលចុះមានទាំងយំថែមទៀត។
<ប--បងមិនអីទេ!> ទង្វើរអ្នកទាំងពីរបែបនេះហាក់ដូចជាចាត់ទុករាងក្រាស់ជាផ្សែងមួយដែលគ្មាននៅទីនេះ វាប្រៀបដូចបាននឹងតួចិត្តអាក្រក់ដែលគេមិនខ្វាយខ្វល់។ ជុងហ្គុកហាក់ដូចជាដឹងគេហួសចិត្តនិយាយលែងចេញ ត្រឹមសម្លឹងមើលមុខថេយ៍រួចក៏ចាកចេញទៅបាត់ដោយពាំនាំអារម្មណ៍អន់ចិត្តស្ពាយជាប់ប្រាណ។
|កាត់|
//មួយស្របក់ក្រោយ! រាងក្រាស់អង្គុយថ្មឹងៗនៅនឹងតុធ្វើការ ក្នុងប្រសាទវិលវល់រឿងដដែលៗ..គេខឹងណាស់! ហើយគេពិតជាប្រចណ្ឌ័!..ប៉ុន្តែគេធ្វើអ្វីមិនកើត ព្រោះ..ព្រោះទម្លាប់ស្រែកគំហកដាក់រាងតូចគេមិនចង់ឡើយ ដូច្នេះហើយក៏បានត្រឹមអង្គុយអន់ចិត្ត ចង់យំបន្តិចអីបន្តិចស្មានមិនត្រូវ។
ក្រាក!!~ ទ្វារបន្ទប់ធ្វើការបើកឡើង ដោយបង្ហាញនូវវត្តមានរបស់ថេយ៉ុងដើរសន្សឹមៗមករកនាយ។
<ជុង*..>
<វាជាមនុស្សដែលអូនស្រឡាញ់ហេ៎?> មិនចាំឲថេយ៍និយាយទាន់ នាយបោះប្រយោគមួយឃ្លាសួរដោយមិនបានសម្លឹងមុខ! ប៉ុន្តែគេហាក់ស្គៀបទ្រូងឈឺឈីបៗ ព្រោះគេស្រលាញ់ថេយ៉ុងដូចគ្នា។
<..ត្រូវហើយ~> ថេយ៍ស្ងាត់មុនស្រដីពីរម៉ាត់ ធ្វើឲបេះដូងអ្នកដែលស្ដាប់លឺត្រូវប្រេះបែកខ្ទេចខ្ទីអស់! នាយគិតស្មានមិនខុស មកពីគេនៅស្រឡាញ់បុរសម្នាក់នោះ ទើបបានជានៅក្បែរនាយគ្មានភាពផ្អែមល្ហែម ហើយក៏គំរិះខ្លួន តាមពិតវាក៏បែបនេះ។
ជុងហ្គុកដែលពីមុនគ្រប់គ្នាស្គាល់ថាវីប្លាស់ ធ្វើឲស្រីៗគ្រប់គ្នាយំសោក ពេលនេះកំពុងតែភ្នែកក្រហមដក់ដោយសន្សើមថ្លាៗ..បានបន្តិច..វាក៏ហូរចុះមកម៉ាត់ៗដោយគ្មានសម្លេង!
តើនាយកំពុងយំហេ៎? នាយកំពុងយំដែលថេយ៉ុងនិយាយបែបនោះ? តើនាយពិតជាស្រឡាញ់ក្មេងម្នាក់នេះខ្លាំង? ចន ជុងហ្គុកមិនដែលសម្រក់ទឹកភ្នែកចំពោះមុខអ្នកណាឡើយ ហើយរឹតតែមិនអាចទៅរួចចំពោះរឿងបែបនេះ..ថេយ៉ុងជាមនុស្សដំបូងហើយដែលធ្វើឲគេយំបានត្រឹមពាក្យតែពីរម៉ាត់ គឺប្រយោគយល់ស្រប!..អស្ចារ្យណាស់។
TO BE CONTINUED
BY: Ju jinny 🧸