<អរ៎!..ម៉ាក់ចង់បានន័យថា កូនជុងគេរញ៉េរញ៉ៃកូនមិនបានគេង វាធ្វើឲឈឺក្រពះ!~>
<ហឹសៗ!..បាទ!~> រាងតូចសើចស្ញេញដាក់គាត់ទាំងមិនសូវសម ។ រីឯរាងក្រាស់នាយអស់សំណើចមុននឹងសម្ដៅចូលមក។
<បើមិនឲថេយ៍គេងជាមួយខ្ញុំ ចុះឲថេយ៍គេងឯណាម៉ាក់!>
<ផ្ទះឲឡើងបុិនវិហារលោក ចេះសួរថាកូនថេយ៍គេងឯណាទៅកើត ម៉ាក់ដឹងគំនិតឯងច្បាស់ណាស់កុំមកសួរ!> អ្នកជាម្ដាយលើកដៃចង្អុលមុខកូនប្រុសប្រុសបន្តិចបែបគ្រឺតខ្នាញ់។ គាត់ហួសពីស្គាល់ចរឹកកូនថាដៃដល់កម្រិតណា៎
<ជីជី! ឲនាំកូនថេយ៍ទៅបន្ទប់ក្បែរអ្នកប្រុសធំឯងទៅ!> អ្នកស្រីចន ងាកមកស្រដីជាមួយនឹងជីជី ដែលត្រូវជាខ្ញុំបម្រើក្នុងផ្ទះ។
<ចា៎លោកស្រី!..មស់! អ្នកប្រុសថេយ៍ខ្ញុំនាំទៅបន្ទប់!>
______
រាត្រីយប់យន់ស្ងាត់បាំងបិទពន្លឺព្រះចន្ទពាក់កណ្ដាលដោយពពកខ្មៅដែលជាស្បែររាត្រី! កម្លោះតូចក្នុងឆុតអាវគេងយប់ កំពុងអង្គុយលើពូកនិយាយទូរស័ព្ទជាមួយនឹងមិត្ត!
<..យើងនឹងលោកប្រធានទាក់ទងគ្នាហើយ!> ឃ្លាដែលសាច់រឿងបានចាប់បង្ហាញគឺត្រង់កន្លែងដែលថេយ៉ុងបានប្រាប់ពីទំនាក់ទំនងរបស់ខ្លួនទៅកាន់អ្នកជាមិត្ត។
"ហា៎!..ថា--ថាមិច? យើងដូចស្ដាប់ច្រលំឯងនិយាយសារថ្មីថេយ៉ុង!" ឈូយីម ដែលត្រូវជាមិត្តនាងស្ដាប់មិនច្រលំឡើយប៉ុន្តែ គេមិនចង់ជឿ ថេយ៉ុងស្អប់មនុស្សចរឹកបែបនេះណាស់ ហេតុអ្វីបើកចិត្តទទួលយក?
<យើងទាក់ទងគ្នាហើយ!> តាមថារឿងរ៉ាវកន្លងមកគេតែងតែយកមកពិភាក្សានឹងមិត្ត តាំងពីថ្ងៃដែលជុងហ្គុកចាប់សារភាពលើកដំបូងមកម្ល៉េះ! គ្រាន់តែលើកនេះវាច្បាស់ការ។
"អរ៎!..ឯងគិតច្បាស់ហើយហេ៎?" នាងក្រមុំត្រឡប់មកស្រដីបែបធម្មតាវិញ! នាងមិនអាចឃាត់ឃាំងចិត្តគេមិនឲស្រឡាញ់ទេ ត្បិតចិត្តមួយខ្លាចថាមិត្តត្រូវឈឺចាប់ម្ដងទៀត។
<អឹម!..អាចថាបែបនោះ ម្យ៉ាងយើងមើលទៅគេក៏ផ្លាស់ប្ដូរច្រើនហើយ មិនដូចពេលជួបដំបូងនោះទេ!>
"ហឹម!~ យើងស្របតាមតែឯងទេ ចុះឯងស្រឡាញ់អានាយនឹងខ្លាំងរឺអត់?" សំណួរចាក់ដោតសួរបែបចំៗ ធ្វើឲអ្នកដែលស្ដាប់លឺថ្ពាល់ក្រពុំទាំងពីឡើងពណ៍ម្ទេសទុំមួយរំពិច។
<ហឺយ! ឯងសួរស្អីបែបនឹង យើងមិនដឹងទេ!> គេដឹងតែគេឆ្លើយមិនចេញ ត្រឹមប្រាប់ថាស្រឡាញ់ក្នុងចិត្តម្នាក់ឯងទៅបានហើយ។
"កុំបាច់មកញញឹម ឆ្លើយនឹងយើងមក" នាងអាចចាប់ដឹងថារាងតូចកំពុងញញឹម ធម្មតាទេសម្លេងមនុស្សប្រតិកម្មអៀនប្រៀន ខុសពីប្រតិកម្មមនុស្សដែលធម្មតា។
តុកៗ!!~
<ស្អីនឹង!?> ស្ទូរដូចជាសម្លេងគោះនៅកញ្ចក់ធ្វើឲរាងតូចរហ័សងាកទៅចោទសួរយ៉ាងលឿន គេមើលមិនដឹងព្រោះបិទវាំងនន។
"កើតអីនឹងថេយ៍?"
<ដូចជាមានអ្នកគោះទ្វារកញ្ចក់នៅរាន!>
"ចោរទេដឹង?"
<មិនអាចទេ ផ្ទះគេមានអ្នកយាមត្រឹមត្រូវ!>
តុកៗ!!
<ថេយ៍បើកទ្វារឲបងបន្តិច!~> សម្លេងរបស់អ្នកខាងក្រៅហាក់ឲរាងតូចចាប់ស្គាល់យ៉ាងច្បាស់ដូចថ្ងៃ ចិត្តដែលភ័យខ្លាចថាចោរមុននោះក៏រលាយអស់។
<ប៉ុន្នឹងសិនហើយឯង មិនមែនចោរទេ..គឺទន្សាយ!~>
"ហឹម!~~> ទឺត!~ ស្រដីចប់សព្វគ្រប់ ថេយ៉ុងបោះជំហានដើរទៅកាន់ទ្វារកញ្ចក់ ដើម្បីបើកឲនាយចូល។
ក្រាក!~~
<ហើយមករកអី? យប់ស្មើរនឹងទៅហើយមិនទាន់ដេកទៀត?> ថេយ៉ុង បន្ទាប់ពីបើករួចគេប្រែខ្លួនដើរមកអង្គុយលើគ្រែវិញ។
<នឹកអូន..សូមថើបមួយមក> ផ្ទៃមុខញញឹមស្រស់ លើកដៃត្រដាងដើរមករកអ្នកជាសង្សារថ្មីថ្មោងនៅលើគ្រែ បំណងចង់អោបថើបតែ..
<អត់ទេ ចេញទៅ>
<ហុឺ!..ថេយ៍ខ្ពើមបងហេ៎ ទើបមិនឲបងថើបអូន? បងអន់ចិត្តណាស់> ជុងហ្គុកប្រែជាលេងទឹកមុខបែបបុរសខកស្នេហ៍ ឈរធ្វើមុខជូរហួញចំពោះថេយ៉ុង! ចិត្តអាក្រក់ណាស់ ខំពង្រាត់រត់មកដល់បន្ទប់ទៅហើយនៅមិនឲថើបទៀត ។
<មនុស្សកំពុងតែភ័យមិនទាន់បាត់ផង ចង់មកអន់ចិត្តដាក់អូន? ទ្វារមានត្រឹមត្រូវមិចបងមិនចូលទៅចូលអីតាមបង្អួចនឹង មិនខ្លាចធ្លាក់បាក់.កស្លាប់ទេ?> រាងក្រាស់ដែលពីមុនធ្លាប់តែខ្លាំង ពេលនេះឈរអោបដៃចូលគ្នាស្ដាប់ថេយ៉ុងស្ដីឲម៉ាច់ៗ!
<អូនឯងដាក់ទំនាយបងឲធ្លាក់បាក់.កស្លាប់មែន?> រាងក្រាស់ពោលឡើងខ្សឹបៗចោទសួរទៅកាន់ថេយ៍។
<មិនចាំបាច់ដាក់ទំនាយទេ តែរបេះជើងបន្តិចនឹងធ្លាក់បាក់.កឯង!> -,-!
<បងនឹកអូនមែនណា៎ អត់និយាយលេងទេ!>
<....> ថេយ៉ុងស្ងាត់មិនមាត់សម្លឹងមុខនាយ ព្រោះមិនដឹងថាត្រូវនិយាយបែបណាទៀត។
<ជុប៎* សូមគេងជាមួយផង> ថាអ្វីចេះខុស បានរាងតូចងើយមុខមកសម្លឹង សារធាតុជាព្រាននារីស្រាប់ មិនចាំយូរថើបបានមួយខ្សឺតលើបបូរមាត់សុីជម្ពូរ។ តែប៉ុន្នេះនាយញញឹមសឹងហែកមាត់ដល់កុម្ពត្រចៀក ចង់ថាអីថាទៅអត់ខ្វល់។
<ផាច់!~ ឆ្លៀតឱកាសណាស់!> ថេយ៉ុងបិទភ្នែកខាំបបូរមាត់គ្រឺតនឹងនាយដោយទប់ស្នាមញញឹម ប្រហែសបន្តិចមិនបាន។
<នឹកថេយ៍! ចង់គេងជាមួយថេយ៍ ចង់អោបថេយ៍ ចង់ថើបថេយ៍ ចង់គ្រប់យ៉ាងឲតែជាមួយថេយ៍!> ជុងហ្គុក ដៃទាំងពីអោបចង្កេះរាងតូចជាប់ ក្បាលដាក់ផ្ដេកលើស្មារាងតូច ធ្វើរឹកម្ញិកម្ញក់តាំងខ្លួនដូចក្មេងស្រីណែបណិតនឹងគូសង្សារ។
<បើចង់សព្វគ្រប់ចឹង ចុះចង់ចូលមឈូសជាមួយគ្នាទេ?> សម្ដីផ្អែមថ្នាក់ណា៎ ក៏គីម ថេយ៉ុងម្នាក់នេះប្លែងមិនឲផ្អែមកើតដែរ។ជុងហ្គុកលឺហើយនឹកអស់សំណើចក្នុងចិត្តមុននឹងងើបមុខឡើង÷
<មឈូសស្នេហ៍ច្បាស់ជាចូល!> អាហុី!~~
<ហឹស..ឆ្កួតៗ> ថេយ៍សើចទៅកាន់នាយតិចៗ សរសើរដែលគេបុិនរកនឹកមកតបត។
<តោះគេង បងងងុយហើយ!> ថារួចពួកគេទាំងពីរក៏ចាប់ផ្ដើមរៀបចំចូលដំណេក ដែលរាងតូចច្រលឹងគេងក្នុងរង្វង់ដៃអ្នកជារាងក្រាស់មួយយប់ទល់ភ្លឺបានយ៉ាងកក់ក្ដៅ។
//កាត់មកព្រឹកថ្មី!
<ជំរាបលាម៉ាក់!> ថេយ៍
<ថ្ងៃក្រោយមកលេងផ្ទះម៉ាក់ទៀតណា៎!> អ្នកស្រីចន កំពុងតែជូនដំណើររាងតូច។
<ហិ បាទ~> ថេយ៍ញញឹទន់ភ្លន់ទៅកាន់អ្នកជាវ័យចំណាស់,គេពិតជាចូលចិត្តគាត់ ដូចជាទទួលបានអារម្មណ៍កក់ក្តៅពេលនៅជិតឪពុកម្ដាយដូច្នោះដែរ។
<តោះ!..ម៉ាក់ខ្ញុំទៅសិនហើយ> ជុងហ្គុក។ ថាចប់សន្ទឹកនៃម៉ាសុីនឡានក៏បរចេញទៅ, បន្សល់ត្រឹមអ្នកជាម្ដាយនឹងអ៊ុំម៉ាក់ដោះតាមសម្លឹងដល់ដាច់កន្ទុយភ្នែក។
<លោកស្រី> បានបន្តិចសម្លេងម៉ាក់ដោះឧទ្យានឡើងហាក់ដូចជាមានសំណួរចង់ចោទសួរ។
<ហឹម!?~>
<អឹម..លោកស្រីមិនប្រកាន់អ្វីជាមួយទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកប្រុសធំនឹងអ្នកប្រុសថេយ៍ទេរឺ?> គាត់គ្រាន់តែសួរបែបចង់ដឹងធម្មតា ព្រោះថាវាមានមិនច្រើនឡើយនូវម្ដាយដែលមានទឹកចិត្តដូចអ្នកស្រីចន។
<រឿងនោះហេ៎?..អត់ទេ ខ្ញុំពេញចិត្តការសម្រេចចិត្តរបស់ជុងហ្គុក គេស្រលាញ់កូនថេយ៍ខ្ញុំជាម្ដាយក៏ស្រឡាញ់! ម្យ៉ាងកូនថេយ៍ក៏ល្អស្អាតណាស់ បើឲទៅបំបែកបំបាក់នោះទៅមិនកើតទេ បំបែកបំបាក់គូរគេនេះវាបាបណាស់> កោតសរសើរទឹកចិត្តគាត់ដែលមានគំនិតដ៏ល្អស្អាតបែបនេះ ធ្វើជាម្ដាយពេលខ្លះមិនអាចដាច់ អហង្ការលើកូនពេកនោះទេ មួយវិញទៀតក៏មិនត្រូវបង្ខំបង្ខំពួកគេឲធ្វើនេះធ្វើនោះតាមតែចិត្តដែរ យល់ច្បាស់នូវអ្វីដែលល្អ បែងចែកឲដាច់នូវអំពើគួរជៀសវាង។
<ហឹស! លោកស្រីរបស់ខ្ញុំល្អណាស់!> ម៉ាក់ដោះ គាត់ក៏កោតសរសើរពីទឹកចិត្តរបស់គាត់ដែលមិនចេះប្រកាន់ដូចម្ដាយគេមួយចំនួន។
<មួយវិញទៀត ខ្ញុំជឿថាកូនថេយ៍នេះហើយទើបអាចបង្រ្កាបជុងហ្គុកបាន!> អ្នកស្រីចន យកដៃមកបាំងកន្លែងមាត់ខ្សឹបៗហាក់ដូចជារឿងសម្ងាត់។
......
[តាមផ្លូវបើកទៅក្រុមហ៊ុន]
<ថេយ៍!>
<ហឹម?>
<បងស្រឡាញ់អូន> បងស្រលាញ់អូន! ប្រយោគមួយឃ្លានេះថេយ៉ុងស្ដាប់ឡើងស្រគិញត្រចៀកទៅហើយ នាយនិយាយតាំងពីបើកភ្នែករហូតដល់អីឡូវ, ខ្លាចគេមិនដឹងរឺភ្លេចក៏យ៉ាងមិច?
<តាប៉ែហា៎!> -,-!
<ផ្អែមបន្តិចក៏បានណាថេយ៍ថេយ៍~> នាយមិនបានគិតអន់ចិត្តរឺខឹង ព្រោះចរឹកថេយ៍គេមិនចេះផ្អែមល្ហែម, ចង់ឲផ្អែមល្ហែមធ្វើឲចូរសិនទើបចាក់បណ្ដោយបាន។
<ខ្ចិល, ខ្លាចបងលើសជាតិស្ករហួសកម្រិតត្រូវកាត់ជើងចោល> ថេយ៍ងាកមុខទៅសម្លឹងរាងក្រាស់ ដែលសម្ដីមួយៗស្ដាប់ហើយចង់ដោលបាយតាមច្រមុះ។
<កុំភ័យបងទប់បាន សម្ដីអូនផ្អែមមិនដល់មាត់អូនឡើយ!> គេងាកមកលើកចិញ្ចើមខិលមុននឹងទៅសម្លឹងមើលផ្លូវវិញ ខ្លាចថារវល់ញ៉េះញ៉ោះវីរវរចូលឡាន។
<និយាយគ្មានអនាម័យ!>
<សម្ដីបងតែប៉ុន្នឹងហើយ អូនក៏ដឹង! តើគ្មានអនាម័យត្រង់ណាទៅសំណប់ចិត្តបង>
<សម្ដីអូនហេ៎?..ច្បាស់ជាពិរោះរណ្ដំពោរពេញដោយសុជីវធម៍ហើយ!> ថេយ៉ុងពោលឡើងដោយទឹកមុខជឿជាក់ ក្រឡេកមកអ្នកជាសង្សារញញឹមអស់សំណើច ខណៈដែលថេយ៉ុងកំពុងឈ្លួកវង្វេង។
<អុឺហឹម!~ តែបងមិនគិតអញ្ចឹងផង!>
<បងឯងគិតបែបមិច?>
<បងគិតថាសម្ដីអូនឈ្លើយច្រើនជាង!>
<Yaaa!! JEON JUNGKOOK!!~~> គ្រាន់តែចប់សម្ដីភ្លាមសម្លេងស្រួយស្រែសដូចកញ្ចែស្រែកឆ្វាចហៅឈ្មោះជុងហ្គុកស្ទើរបែកក្រដាស់ត្រចៀក។ ឈ្លើយ? គេឡើងប្រពៃនេះ!
<ឈ្លើយ..តែគួរស្រឡាញ់> បានអ្វីនឹងគួរឲស្រឡាញ់បើក្រសែរភ្នែកដែលគេដៀងមកចំហៀងភ្នែកចង់សុីសាច់ហុតឈាមនាយទៅហើយ មើលចុះសុតតែក្ដាប់មាត់សង្រឺតជើងធ្មេញ ឆ្នាស់អីឆ្នាស់យ៉ាងនេះលោក?
<អក៎ប៉ៃ!~> រាងតូចមិនដឹងនិយាយភាសាស្អី ងាកមុខចេញពីនាយរហ័សយកដៃមកព័តចូលគ្នា។
<ភាសាស្អីរបស់អូននឹង? ស្ដាប់មិនបាន>
<ដូចបងឯងម្ដេចនឹងចេះ តតែអ្នកជំនាញទើបគេចេះបក!>
<បងថប់ថាអូននិយាយខុសទេដឹង!?>
<បិទមាត់បងឯងទៅបើមិនចង់ឲអូនយកកៅស៊ូចងមាត់នោះទេ>
<ទៅយកកៅស៊ូចងនាំតែខាតអ្វី មាត់របស់អូននឹងយកមកចងបងមក!> នាយញញឹមខ្ជឹបហែកសឹងដល់កុម្ពត្រចៀក ឆ្ងល់ដែរដឹងថាថេយ៉ុងលោមិនបាន តែចូលចិត្តណាស់ញ៉ោះនឹង។
<ស្អុយមាត់!..ហើយបិទមាត់ឈប់និយាយទៅ អូនជាអ្នកឈ្នះ> ខ្លាចថានាយតបតនឹងមិនបានឈ្នះ គេឆ្លៀតលើកដៃចង្អុលហាម។
<ហឹសៗ..ok..ok>
TO BE CONTINUED
BY: Ju jinny 🧸