ပိန်းမှောက်စွာမှောင်နေသောအခန်းတွင်းတစ်ခုထဲ ငြိမ်သက်စွာထိုင်နေသည့်ဟိုဘီ...။
အမှောင်ထဲဝယ် အရည်ကြည်တွေနဲ့လင်းလက်နေသည့်မျက်လုံးအစုံဖြင့်ဟိုဘီဟာ အပြာရောင်နံရံတွေကိုမှီလို့ထားပြီး သူ၏ညာဘက်လက်ရှိအမဲရောင်တိတ်ကပ်ထားရာနေရာလေးကိုကျန်လက်နှင့်ပွတ်သပ်နေသည်။
ပြီး ဟိုဘီသည်အပြုံးမည်ရုံဆိုသော အပြုံးဖြင့်သူ၏နှုတ်ခမ်းလှလှလေးတွေနဲ့ပြုံးလာသည်။
နာစရာရှိတိုင်းသာနာရမည်ဆိုလျှင် အရာရာဟာဟိုဘီ့အတွက်နာစရာတွေချည်းသာ။
ထိုနာစရာတွေကို ဟိုဘီကိုယ်တိုင်အလူးအလဲနာခဲ့ပြီးသလို အခုလည်းနာနေရဆဲပင်။
ကလေးငယ်၏ဆိုးရွားသည့်အပြောကြောင့် နာခဲ့ရသလို...နင့်သီးဖွယ်ရာအပြုအမူတွေကြောင့်လည်းနာရသည်။
နောက်ပြီး အခုထိတွေ့နေမိတဲ့ညာဘက်လက်ကအမဲရောင်တိတ်ကလေးရဲ့အဖြစ်ကြောင့်လည်း နာခဲ့ဖူးသည်။
ပြန်ကာတွေးရမည်ဆိုလျှင်တောင် သိပ်ငိုကြွေးချင်စရာကောင်းလောက်သောအတိတ်ကလေးဟာ ဟိုဘီ့အတွေးထဲမကြိုဆိုဘဲဝင်ရောက်လာလျက်....။
__
အစိမ်းရောင်မျက်ခင်းပြင်တွေကို တုပလို့ဆေးချယ်နေသည့် (၁၄)နှစ်အရွယ်ကလေးငယ်ကို ဟိုဘီပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် ငေးမောနေမိသည်။
အပြာရောင်လွင်လွင်အင်္ကျီလက်ရှည်ကို တံဒေါင်ဆစ်အထိခေါက်တင်ထားပြီး မွှေးညှင်းနုကလေးတွေဖြင့်ဖွေးကြည်နေသောလက်ကလေးဖြင့် စုပ်တံလေးကိုကိုင်ကာဆေးခြယ်နေသူလေးသည် ဟိုဘီ့အတွက်ငွေစပေါင်းသန်းချီတန်သည့်ပန်းချီကားတစ်ချပ်ပမာ။
ပန်းရောင်ဘက်နွယ်သောနှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ကာစိတ်ဝင်တစားဆေးခြယ်နေပုံက ချောမောမှုအပြည့်။
(၁၄)ရယ်ရှိသေးသော်ငှား ထွားကြိုင်းသောခန္ဓာကိုယ်ဖွဲ့စည်းပုံဖြင့်ကလေးသည် ပြီးပြည့်စုံသောလူ့နတ်သားလေးသာ။
ဟိုဘီငေးကောင်းနေစဉ် ကလေးငယ်ဟာကိုယ့်ဘက်ရုတ်တရက်ဆိုသလိုလှည့်ကြည့်လာပြီး မျက်မှောင်ကျို့သွားသည်။
နောက် သူ့လက်ထဲကစုပ်တံကိုအစိမ်းရောင်ဆေးတွေထဲပြန်နစ်ပြီး ပန်းချီခြယ်ပြန်သည်။
မကြာပါ ကလေးငယ်ဟာဘာကိုစိတ်ခုသွားသည်မသိ အနက်ရောင်ဆေးတွေကိုယူပြီး လှပနေသည့်ပန်းချီကားပေါ်သရုပ်ပျက်လွန်းစွာခြယ်ချပစ်လေရာ ဟိုဘီ့မှာအသံပင်ထွက်၍အံ့ဩမိသွား၏။
ဘာကြောင့်များ အခုလိုစိတ်လိုက်မာန်ပါလုပ်လိုက်ရတာလဲဆိုတဲ့အမေးဟာ ဟိုဘီ့ခေါင်းထဲပြည့်ကြပ်စွာ။
မကြာပါ ဟိုဘီသိချင်နေသောအမေးဟာ မမေးပါဘဲကလေးငယ်ထံမှဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့်ထွက်ကျလာသည်။
" ခင်ဗျားဘာလို့လူကိုစိုက်ကြည့်နေရတာလဲ..! တကယ်ဘဲဘာမှကိုအာရုံမထားနိုင်တော့ဘူး။
ခင်ဗျားမြန်းအလိုက်တသိထွက်သွားလေမလားဆိုပြီး သည်းခံစောင့်နေပေမယ့် ဘာလို့မထွက်သွားရတာလဲ..!"
" ဟမ်.?"
" ခင်ဗျားကအရူးလား..? အမြဲတမ်းအူကြောင်ကြောင်နဲ့.!
ကိုယ့်ဘာသာရူးနေရင်လည်း တစ်ယောက်ထဲသက်သက်လွတ်ရူးပါဗျာ ကျတော့်ကိုပါစိတ်ရှုတ်ပြီးရူးအောင်မလုပ်ပါနဲ့ နော်... ကျတော်ပြောတာကြားလား.?"
"အာ.. ကိုယ်မရူးပါဘူးကလေးရဲ့.."
ရင်ဘတ်ထဲက ပြိုကျချင်နေသည့်မိုးတွေအစားပါးပြင်ပေါ်ပါးချိုင့်လေးတွေပေါ်အောင်ပြုံး၍ ပြန်ပြောလိုက်တော့ ကလေးငယ်ရဲ့အကြည့်တွေဟာဟိုဟိုဒီဒီဖြင့် ဦးတည်ရာမဲ့စွာ။
ကိုယ့်ကိုလည်း စကားမပြန်ပါဘဲတိတ်ဆိတ်သွားလေသဖြင့် ဟိုဘီဘက်ကဘဲနှစ်ဦးသာစကားဝိုင်းလေးအားပြန်လည်အစပြုလိုက်သည်။
" အဟမ်း~ ဘာစားခဲ့ပြီးပြီလဲကလေး.??"
ဟိုဘီ့အမေးတွင် ထယ်ယောင်းသည်သူ၏အကြည့်တွေကို ဟိုဘီဆီစုပြုံချလေသည်။
ပြီး ရှုတ်ထွေးသလိုပုံစံနှင့်သူ၏ခေါင်းကိုကုတ်ကာ တင်းမာသောအသံဖြင့်ဟိုဘီအား...
" ဖြစ်နိုင်ရင်ထွက်သွားပေးမလား ဟင်.? "
ဟိုဘီရုတ်တရက်ထိုးအောင့်သွားတဲ့ရင်ဘတ်ကို လစ်လျူရှုကာအပြုံးလေးဖြင့်သာ တုန့်ပြန်မိပါသည်။
နာကျင်တာတွေနဲ့အသားကျသွားလို့ထင်ပါရဲ့ နာကျင်နေလည်းပြုံးတတ်လာတယ်...။
" မထွက်ချင်ပါဘူး... ကိုယ်ကလေးအနားမှာပဲနေရမယ်တဲ့ ယွန်းကသေချာပြောသွားတယ်.."
" ဟင်း.! ယွန်းလေးပြန်လာမှခင်ဗျားဝင်ခဲ့စမ်းပါ.. မဟုတ်ရင်ခင်ဗျားကိုကျတော်ဘာလုပ်မိမယ်မသိဘူး"
" .... "
" ကျစ် ! အတော်လက်ပေါက်ကပ်တဲ့ခင်ဗျား... မုန်းဖို့အရမ်းကောင်းတာဘဲ "
"....."
နှုတ်ဆိတ်နေသည့်ကိုယ့်အားကျောပေးကာ တီးတိုဆိုသွားတဲ့ကလေးငယ်စကားကိုကြားတော့ ဟိုဘီနစ်နစ်သိပ်သိပ်ပြုံးလိုက်မိပြန်ရဲ့။
ကလေးငယ်ဆီက ကြားနေကျစကားမို့ကြားလေတိုင်းပြုံးနေမိတာ ရောဂါတမျိုးများဖြစ်နေလေသလား.?။
ဪ~ ဖူးစာရှင်လေးက မုန်းတယ်ပြောလည်းပြုံးနေရတာပါပဲလား~။
" ခင်ဗျားလက်ပြစမ်း...!"
" ဘာကို... ဘယ်လက်လဲ?"
ထယ်ယောင်းနေမင်းကြီးကိုကြည့်နေရင်းမှ ဖျတ်ကနဲဝင်လာသည့်အတွေးကြောင့် ဟိုလူ့ရဲ့လက်အားအမြန်ကြည့်ဖို့ပြင်ရသည်။
ထိုမှာ အူကြောင်ကြောင်လုပ်နေသူကြောင့် စိတ်မရှည်စွာနဲ့ပဲ ထိုလူ့ရဲ့ညာလက်ကို ဆွဲယူ၍ကြည့်တော့ပုန်းအောင်းနေသောကလေးစိတ်က ဝင်လာပြီးထိုလူ့ရဲ့လက်ပခုံပေါ်ရှိလခြမ်းအမှတ်အသားအား ဘေးရှိအနက်ရောင်ဆေးတွေပေနေသည့်စုပ်တံကိုယူ၍ ဖုံးပစ်လိုက်သည်။
နောက် သဘောတကျပြုံးလိုက်ပြီးရှေ့ကမျက်ရည်သီချင်နေသည့်လူအား ခပ်စိမ်းစိမ်းအကြည့်တို့နှင့်ကြည့်လိုက်သည်။
နောက် တည်တန့်သောလေသံဖြင့်...
" ကျတော်ကနေမင်းကြီးဆို.... လမင်းကခင်ဗျားမဖြစ်ရဘူး
နောက်တခါကျတော့်အနားနေမယ်ဆို ဒီအမှတ်အသားကကျတော်မမြင်အောင်ထားပါ...အဲ့လိုမှမဟုတ်ရင်ကျတော်အဆိုးမဆိုလေနဲ့ "
" အ.. အွန်းပါ~"
ကိုယ်သည် ကလေးငယ်အနားကုတ်တွယ်နေချင်သည့်လူပေမို့ ကလေးငယ်အမိန့်အားခေါင်းလေးတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ကာ နာခံမိသည်။
မင်းအနားသာရှိနေရမယ်ဆို ဝိညဉ်ဘဝအနေနဲ့လည်း ကိုယ်ဟာအဆင်ပြေတုန်းပဲ။
ကလေးငယ်သာ အမိန့်ချလိုက်ကိုယ်ကအရာအားလုံးကိုခေါင်းငြိမ့်ပြီးသားဘဲ။
ဒါပေမယ့် ကလေးငယ်ရဲ့အမိန့်ထဲမှာ ကလေးအနားမနေရဆိုတာမျိုးနဲ့ မချစ်ရဆိုတာတော့မပါဘူးပေါ့။
" အရူး...."
အွန်း...ကိုယ်ကအရူးပါ။
ကလေးငယ်ကို ချစ်တဲ့အချစ်ရူး။
__
" ဟက်.! မင်းသိပ်ဆိုးတယ်ကလေးငယ်~
ကိုယ်မင်းလေးကိုဆက်ပြီးချစ်နိုင်ပါအုန်းမလားမသိတော့ဘူးရယ်~"
အမဲရောင်တိတ်ဆီကနေ မျက်နှာကျက်ဆီကိုအကြည့်ပို့ရင်း ဟိုဘီတီးတိုရေရွတ်မိသည်။
တကယ်ပါ.. ကိုယ်ကိုတိုင်ပင်မသေချာတဲ့အဖြေသာရနေတဲ့အမေးလေး။
ဆက်ချစ်နိုင်ပါတော့မလား...?။
ကိုယ့်ဖူးစာဖက်ရဲ့အချစ်တွေကတဖက်က ကျေးဇူးရှင်ဆီမှာမို့ စိတ်သည်ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးလက်ခံပေးနိုင်သော်လည်း နှလုံးသားလေးက သိပ်ပြီးကျေနပ်ပုံမရ။
လူကိုတနုတ်နုတ်နှင့်နာလေအောင် ပြုနေပြီး ကိုယ့်အပေါ်စိတ်ဆိုးနေသလို..။
သို့သော်လည်း ဟိုဘီကိုယ်၌ကလည်းတတ်နိုင်သည့်အရာမဟုတ်ပေ။
ကိုယ့်ကိုမှမချစ်ဘဲကို...။
ဖူးစာရှင်ဆိုတာကလည်း အမှားသာဖြစ်ပါလိမ့်မည်။
*
" မနက်ဖြန် နန်းတွင်းကပညာပေးအမတ်ရွေးချယ်ဖို့ စာစစ်ကြမှာ မင်းအဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလားထယ်ယောင်း.?"
ဟိုဘီပန်းချီဆွဲနေရင်းမှ ကိုယ်နှင့်မလှမ်းမကမ်းကမှကလေးငယ်၏ဖြေသံကိုနားစွင့်နေမိသည်။
သို့သော် ခတ္တအကြာထိကလေးငယ်ရဲ့ဖြေသံကထွက်မလာခဲ့။
ထို့အစားအတော်ကြာမှကြားလိုက်ရသည့်အသံတွေက ပူလောင်နေတဲ့နှလုံးသားကိုလောင်စာထည့်ပေးလိုက်သလိုပင်။
#မွ..
" ငါစာသင်နေတယ်လေထယ်ယောင်း~ ပြီးတော့ဟိုဘီကောရှိနေတာကို အငြိမ်နေစမ်း.."
" ချစ်လို့ကို... ငြိုငြင်တာလား~.?"
အော်~ ကလေးငယ်ကသိပ်ချစ်တတ်တာပဲ။
ကိုယ်မဟုတ်တဲ့ ယွန်းကိုလေ။
ကြားရတဲ့ချစ်တီတူးသံလေးတွေက အူယားဖို့ကောင်းလိုက်တာလွန်ကော..။
အူယားလွန်းလို့ထင်တယ် လက်တွေတောင်တုန်လာသလိုဘဲ။
ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကောတုန်လာတယ်။
ဟာ.. မျက်ရည်တွေကျလာတဲ့အထိအူယားဖို့ကောင်းတာပဲ။
ဟိုဘီတုန်နေတဲ့လက်ကြောင့် ပန်းချီဆက်ဆွဲမရတော့သည်မို့ စုပ်တံကိုအသာချပြီး အခန်းထဲကထွက်ဖို့ထလိုက်သည်။
အရင်က ကလေးငယ်နှင်ရင်တောင်မထတဲ့ကိုယ်က အခုဆိုမနှင်ဘဲတောင် ထထွက်ဖို့ပြင်နေမိပြီ။
ဘာရဲ့စွမ်းအားကြောင့်များလဲ.?။
အချစ်ရဲ့စွမ်းအားလား.??။
" ဟိုဘီ... ကျတော်တို့အဖို့အအေးလေးယူပေးလို့ရမလားဟင်.? အပြင်သွားမလို့မဟုတ်လား တလက်စတည်းယူခဲ့ပေးပါနော်.."
တံခါးလက်ကိုင်ဆီက ဟိုဘီ့လက်တွေသည်ထယ်ယောင်းစကားကြောင့်တင်းကြပ်သွား၏။
ပြီးတော့ ဟိုဘီဟာထယ်ယောင်းကိုဘာမှပြန်မပြောဘဲ အခန်းထဲကနေထွက်သွားလေသည်။
ထယ်ယောင်းမည်တော့ ဟိုဘီအအေးလာပို့လိမ့်မည်အထင်နှင့်စောင့်ဆိုင်းရင်းကျန်ခဲ့သည်။
သို့သော် အချိန်အတော်အကြာအထိရောက်မလာသည့်ဟိုဘီကြောင့် ထယ်ယောင်းလိုက်သွားရသည်။
" ခနနော် ကျတော်ကိုယ်တိုင်ဘဲသွားယူလိုက်မယ်.."
" အင်း မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့.. ဒီမှာစာတွေမပြီးသေးဘူး"
" ဟုတ်...."
ချစ်သူအသစ်ကလေးကို ရိုကျိုးစွာဖြေကြားပေးပြီးနောက် အိမ်အောက်ထပ်ဆီထယ်ယောင်းဆင်းသွားလိုက်သည်။
အစကတော့ ထယ်ယောင်းအအေးသာယူပြီးပြန်မယ်လုပ်ပေမယ့် ဧည့်ခန်းဆီကစကားသံတချို့ကြောင့်ယူတော့မည့် အအေးတွေကိုမယူသေးဘဲ ဧည့်ခန်းဆီသာသွားလိုက်သည်။
ထိုတွင် ဧည့်ခန်းထဲကထူးဆန်းနေသောအရာကြောင့် ထယ်ယောင်းခြေလှမ်းတွေကပိုမြန်လာသည်။
သို့သော် ထယ်ယောင်းအသံတိတ်နေမိ၏။
ဧည့်ခန်းထဲတွင် အအေးယူခိုင်းလိုက်သည့်ဟိုလူသည်ခြေထောက်ကို ဆိုဖာပေါ်တင်ထား၍ဒူးထောင်ကာ ၎င်းဒူးပေါ်မျက်နှာအပ်၍စကားတချို့ကိုဆိုနေသည်။
ထို့ကြောင့် ထယ်ယောင်းအသာအနားကပ်ကာ စကားသံတွေကိုဂရုတစိုက်နားထောင်မိသည်။
ထိုတွင် ရှင်းလင်းစွာကြားရသည်က...
" ငါမင်းကိုအရမ်းလွမ်းတယ် ကူး~ ဟင့် မင်းရှိရင်ငါအခုလိုခံစားရမှာမဟုတ်ဘူး အီးဟီးး ကူး~ ငါမှားပါပြီ"
" ဟင့် ပြန်ချင်တယ်~ မင်းဆီငါလာချင်ပြီကူး~ "
ငိုသံနှင့်ရောကာကြားရသောစကားတွေသည် ထယ်ယောင်းအားအလိုလိုစိတ်တိုစေသည်။
အကြောင်းပြချက်တစ်ခုတစ်လေမှမရှိပါဘဲ အကြောင်းအရင်းမဲ့စွာထယ်ယောင်းစိတ်တိုနေမိသည်။
အစိုးမရတဲ့စိတ်တွေကထိန်းချုပ်မှုအောက်မှလွတ်ထွက်သွားတဲ့အခါ ထယ်ယောင်းမလုပ်သင့်တာတွေလုပ်မိကုန်၏။
ထယ်ယောင်းငိုနေသူရဲ့အနားကို သွား၍လက်ကိုဆွဲမကာ မော့စေလိုက်သည်။
နောက် ထိုလူ့ရဲ့ပါးနှစ်ဖက်ကိုဖိညှစ်ပြီး...
" ဘာလို့အအေးယူခိုင်းတာ မယူပေးရတာလဲ..?"
ခလုတ်ထိမှအမိ'တ'ဆိုသလို ဟိုဆော့အတော်ခံစားရခါမှ မိသားစုကို'တ'မိပါသည်။
ဘယ်သူမှမရှိတဲ့ ဧည့်ခန်းမှာမထိန်းနိုင်လေတဲ့ လွမ်းဆွတ်မှုတွေဖွင့်ဟငိုကြွေးမိသည်။
ထိုအချိန်မှာဘဲ လက်ကိုဆွဲ၍ ပါးတွေကိုဖိညှစ်ကိုင်လာသူကြောင့် အတော်လန့်သွားရသည်။
သို့သော်လည်း လန့်နေသည်များကစကားတစ်ခွန်းကြောင့် နာကျင်ခြင်းအဖြစ်သို့ရောက်ကုန်သည်။
အကြည့်စူးစူးတွေနဲ့ကလေးဟာ ခိုင်းသည်ကိုမလုပ်ပေးသောကြောင့် စိတ်တိုနေပါသည်တဲ့။
သည်တခါလည်း ကိုယ့်မျက်ရည်တွေကိုသူလေးမမြင်ဘူးပဲ။
" မေးတာဖြေလေ ဘာလို့ယူလာမပေးတာလဲလို့.."
အအေးမယူပေးခြင်းကို ခုတုံးလုပ်၍ထယ်ယောင်း ဟိုဘီအပေါ်အနိုင်ယူကာ ဖိညှစ်ထားသည့်လက်တွေကိုပိုအားထည့်ပြီးညှစ်ကာမေးလိုက်သည်။
ထိုမှသာ ထွက်အံ့လာသောအဖြေဟာထယ်ယောင်းအဖို့ကျေနပ်ဖွယ်စိုးစဉ်းမှမရှိ။
"ကိုယ်မယူပေးချင်လို့ "
" ဘယ်ကသတ္တိနဲ့မယူချင်ရတာလဲ.? သူများအိမ်မှာအလကားကပ်နေ,နေပြီး ဘာမဟုတ်တာလေးကိုမလုပ်ပေးနိုင်ဘူးပေါ့..။
ဒီလိုပုံစံနဲ့ ကျေးဇူးဆပ်မယ်ပေါ့..."
" အဲ့လိုသဘောမဟုတ်ပါဘူး...ကိုယ်က.. ကိုယ်က ဟင့် အီးးးဟီးး ကိုယ်ပင်ပန်းလွန်းလို့ ဟင့် ဟီးအီးး "
" ဟာဗျာ~ မငို..မငိုရဘူးလေ..." #အင့်
ငိုနေစဉ် ဟိုဘီမှာရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲကျရောက်သွားရပြီး လေနုအေးလေးနှင့်ချော့မော့သည်မဆိုသောအရာကိုရရှိခဲ့သည်။
ဧကန်န ဒါသည်အိမ်မက်သာဖြစ်ပါလိမ့်မည်...။
အရမ်းချစ်မိသွားမိတယ်ထင်ရဲ့.... သူဘာလုပ်လုပ်ကိုအပြစ်မမြင်နိုင်ဘူး~
#####
စာအရေးအသားညံ့ဖျင်းမှုကို ခွင့်လွှတ်ပါ ။
ကိုယ်ညဏ်ကလည်း ဖြုတ်လောက်ပဲရှိတာမို့ဒီ့ထက်ပိုကောင်းအောင်မရေးနိုင်တာတောင်းပန်ပါတယ်🙏🙏🙏
အကယ်လို့ကျမရေးတာကို မနှစ်သက်ရင်မဖတ်ပါနဲ့လို့အကြုံပြုပါရစေ။
ဝေဖန်ထောက်ပြလို့ကရပါတယ်နော် ကျမရဲ့လိုအပ်ချက်တွေကိုထောက်ပြပေးလို့ရပါတယ်။
အဲ့လိုဆို အရမ်းကျေးဇူးတင်မှာပါလို့စ်🥰
စာဖတ်သူအားလုံးကိုချစ်ပါတယ်💜🟪
၆.၆.၂၀၂၃
ပိန္းေမွာက္စြာေမွာင္ေနေသာအခန္းတြင္းတစ္ခုထဲ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနသည့္ဟိုဘီ...။
အေမွာင္ထဲဝယ္ အရည္ၾကည္ေတြနဲ႕လင္းလက္ေနသည့္မ်က္လုံးအစုံျဖင့္ဟိုဘီဟာ အျပာေရာင္နံရံေတြကိုမွီလို႔ထားၿပီး သူ၏ညာဘက္လက္ရွိအမဲေရာင္တိတ္ကပ္ထားရာေနရာေလးကိုက်န္လက္ႏွင့္ပြတ္သပ္ေနသည္။
ၿပီး ဟိုဘီသည္အၿပဳံးမည္႐ုံဆိုေသာ အၿပဳံးျဖင့္သူ၏ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးေတြနဲ႕ၿပဳံးလာသည္။
နာစရာရွိတိုင္းသာနာရမည္ဆိုလွ်င္ အရာရာဟာဟိုဘီ့အတြက္နာစရာေတြခ်ည္းသာ။
ထိုနာစရာေတြကို ဟိုဘီကိုယ္တိုင္အလူးအလဲနာခဲ့ၿပီးသလို အခုလည္းနာေနရဆဲပင္။
ကေလးငယ္၏ဆိုး႐ြားသည့္အေျပာေၾကာင့္ နာခဲ့ရသလို...နင့္သီးဖြယ္ရာအျပဳအမူေတြေၾကာင့္လည္းနာရသည္။
ေနာက္ၿပီး အခုထိေတြ႕ေနမိတဲ့ညာဘက္လက္ကအမဲေရာင္တိတ္ကေလးရဲ႕အျဖစ္ေၾကာင့္လည္း နာခဲ့ဖူးသည္။
ျပန္ကာေတြးရမည္ဆိုလွ်င္ေတာင္ သိပ္ငိုေႂကြးခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေသာအတိတ္ကေလးဟာ ဟိုဘီ့အေတြးထဲမႀကိဳဆိုဘဲဝင္ေရာက္လာလ်က္....။
__
အစိမ္းေရာင္မ်က္ခင္းျပင္ေတြကို တုပလို႔ေဆးခ်ယ္ေနသည့္ (၁၄)ႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးငယ္ကို ဟိုဘီပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ ေငးေမာေနမိသည္။
အျပာေရာင္လြင္လြင္အကၤ်ီလက္ရွည္ကို တံေဒါင္ဆစ္အထိေခါက္တင္ထားၿပီး ေမႊးညွင္းႏုကေလးေတြျဖင့္ေဖြးၾကည္ေနေသာလက္ကေလးျဖင့္ စုပ္တံေလးကိုကိုင္ကာေဆးျခယ္ေနသူေလးသည္ ဟိုဘီ့အတြက္ေငြစေပါင္းသန္းခ်ီတန္သည့္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပမာ။
ပန္းေရာင္ဘက္ႏြယ္ေသာႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ကာစိတ္ဝင္တစားေဆးျခယ္ေနပုံက ေခ်ာေမာမႈအျပည့္။
(၁၄)ရယ္ရွိေသးေသာ္ငွား ထြားႀကိဳင္းေသာခႏၶာကိုယ္ဖြဲ႕စည္းပုံျဖင့္ကေလးသည္ ၿပီးျပည့္စုံေသာလူ႕နတ္သားေလးသာ။
ဟိုဘီေငးေကာင္းေနစဥ္ ကေလးငယ္ဟာကိုယ့္ဘက္႐ုတ္တရက္ဆိုသလိုလွည့္ၾကည့္လာၿပီး မ်က္ေမွာင္က်ိဳ႕သြားသည္။
ေနာက္ သူ႕လက္ထဲကစုပ္တံကိုအစိမ္းေရာင္ေဆးေတြထဲျပန္နစ္ၿပီး ပန္းခ်ီျခယ္ျပန္သည္။
မၾကာပါ ကေလးငယ္ဟာဘာကိုစိတ္ခုသြားသည္မသိ အနက္ေရာင္ေဆးေတြကိုယူၿပီး လွပေနသည့္ပန္းခ်ီကားေပၚသ႐ုပ္ပ်က္လြန္းစြာျခယ္ခ်ပစ္ေလရာ ဟိုဘီ့မွာအသံပင္ထြက္၍အံ့ဩမိသြား၏။
ဘာေၾကာင့္မ်ား အခုလိုစိတ္လိုက္မာန္ပါလုပ္လိုက္ရတာလဲဆိုတဲ့အေမးဟာ ဟိုဘီ့ေခါင္းထဲျပည့္ၾကပ္စြာ။
မၾကာပါ ဟိုဘီသိခ်င္ေနေသာအေမးဟာ မေမးပါဘဲကေလးငယ္ထံမွေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ထြက္က်လာသည္။
" ခင္ဗ်ားဘာလို႔လူကိုစိုက္ၾကည့္ေနရတာလဲ..! တကယ္ဘဲဘာမွကိုအာ႐ုံမထားနိုင္ေတာ့ဘူး။
ခင္ဗ်ားျမန္းအလိုက္တသိထြက္သြားေလမလားဆိုၿပီး သည္းခံေစာင့္ေနေပမယ့္ ဘာလို႔မထြက္သြားရတာလဲ..!"
" ဟမ္.?"
" ခင္ဗ်ားကအ႐ူးလား..? အၿမဲတမ္းအူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕.!
ကိုယ့္ဘာသာ႐ူးေနရင္လည္း တစ္ေယာက္ထဲသက္သက္လြတ္႐ူးပါဗ်ာ က်ေတာ့္ကိုပါစိတ္ရႈတ္ၿပီး႐ူးေအာင္မလုပ္ပါနဲ႕ ေနာ္... က်ေတာ္ေျပာတာၾကားလား.?"
"အာ.. ကိုယ္မ႐ူးပါဘူးကေလးရဲ႕.."
ရင္ဘတ္ထဲက ၿပိဳက်ခ်င္ေနသည့္မိုးေတြအစားပါးျပင္ေပၚပါးခ်ိဳင့္ေလးေတြေပၚေအာင္ၿပဳံး၍ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကေလးငယ္ရဲ႕အၾကည့္ေတြဟာဟိုဟိုဒီဒီျဖင့္ ဦးတည္ရာမဲ့စြာ။
ကိုယ့္ကိုလည္း စကားမျပန္ပါဘဲတိတ္ဆိတ္သြားေလသျဖင့္ ဟိုဘီဘက္ကဘဲႏွစ္ဦးသာစကားဝိုင္းေလးအားျပန္လည္အစျပဳလိုက္သည္။
" အဟမ္း~ ဘာစားခဲ့ၿပီးၿပီလဲကေလး.??"
ဟိုဘီ့အေမးတြင္ ထယ္ေယာင္းသည္သူ၏အၾကည့္ေတြကို ဟိုဘီဆီစုၿပဳံခ်ေလသည္။
ၿပီး ရႈတ္ေထြးသလိုပုံစံႏွင့္သူ၏ေခါင္းကိုကုတ္ကာ တင္းမာေသာအသံျဖင့္ဟိုဘီအား...
" ျဖစ္နိုင္ရင္ထြက္သြားေပးမလား ဟင္.? "
ဟိုဘီ႐ုတ္တရက္ထိုးေအာင့္သြားတဲ့ရင္ဘတ္ကို လစ္လ်ဴရႈကာအၿပဳံးေလးျဖင့္သာ တုန႔္ျပန္မိပါသည္။
နာက်င္တာေတြနဲ႕အသားက်သြားလို႔ထင္ပါရဲ႕ နာက်င္ေနလည္းၿပဳံးတတ္လာတယ္...။
" မထြက္ခ်င္ပါဘူး... ကိုယ္ကေလးအနားမွာပဲေနရမယ္တဲ့ ယြန္းကေသခ်ာေျပာသြားတယ္.."
" ဟင္း.! ယြန္းေလးျပန္လာမွခင္ဗ်ားဝင္ခဲ့စမ္းပါ.. မဟုတ္ရင္ခင္ဗ်ားကိုက်ေတာ္ဘာလုပ္မိမယ္မသိဘူး"
" .... "
" က်စ္ ! အေတာ္လက္ေပါက္ကပ္တဲ့ခင္ဗ်ား... မုန္းဖို႔အရမ္းေကာင္းတာဘဲ "
"....."
ႏႈတ္ဆိတ္ေနသည့္ကိုယ့္အားေက်ာေပးကာ တီးတိုဆိုသြားတဲ့ကေလးငယ္စကားကိုၾကားေတာ့ ဟိုဘီနစ္နစ္သိပ္သိပ္ၿပဳံးလိုက္မိျပန္ရဲ႕။
ကေလးငယ္ဆီက ၾကားေနက်စကားမို႔ၾကားေလတိုင္းၿပဳံးေနမိတာ ေရာဂါတမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ေနေလသလား.?။
ဪ~ ဖူးစာရွင္ေလးက မုန္းတယ္ေျပာလည္းၿပဳံးေနရတာပါပဲလား~။
" ခင္ဗ်ားလက္ျပစမ္း...!"
" ဘာကို... ဘယ္လက္လဲ?"
ထယ္ေယာင္းေနမင္းႀကီးကိုၾကည့္ေနရင္းမွ ဖ်တ္ကနဲဝင္လာသည့္အေတြးေၾကာင့္ ဟိုလူ႕ရဲ႕လက္အားအျမန္ၾကည့္ဖို႔ျပင္ရသည္။
ထိုမွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ေနသူေၾကာင့္ စိတ္မရွည္စြာနဲ႕ပဲ ထိုလူ႕ရဲ႕ညာလက္ကို ဆြဲယူ၍ၾကည့္ေတာ့ပုန္းေအာင္းေနေသာကေလးစိတ္က ဝင္လာၿပီးထိုလူ႕ရဲ႕လက္ပခုံေပၚရွိလျခမ္းအမွတ္အသားအား ေဘးရွိအနက္ေရာင္ေဆးေတြေပေနသည့္စုပ္တံကိုယူ၍ ဖုံးပစ္လိုက္သည္။
ေနာက္ သေဘာတက်ၿပဳံးလိုက္ၿပီးေရွ႕ကမ်က္ရည္သီခ်င္ေနသည့္လူအား ခပ္စိမ္းစိမ္းအၾကည့္တို႔ႏွင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ေနာက္ တည္တန႔္ေသာေလသံျဖင့္...
" က်ေတာ္ကေနမင္းႀကီးဆို.... လမင္းကခင္ဗ်ားမျဖစ္ရဘူး
ေနာက္တခါက်ေတာ့္အနားေနမယ္ဆို ဒီအမွတ္အသားကက်ေတာ္မျမင္ေအာင္ထားပါ...အဲ့လိုမွမဟုတ္ရင္က်ေတာ္အဆိုးမဆိုေလနဲ႕ "
" အ.. အြန္းပါ~"
ကိုယ္သည္ ကေလးငယ္အနားကုတ္တြယ္ေနခ်င္သည့္လူေပမို႔ ကေလးငယ္အမိန႔္အားေခါင္းေလးတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ကာ နာခံမိသည္။
မင္းအနားသာရွိေနရမယ္ဆို ဝိညဥ္ဘဝအေနနဲ႕လည္း ကိုယ္ဟာအဆင္ေျပတုန္းပဲ။
ကေလးငယ္သာ အမိန႔္ခ်လိဳက္ကိုယ္ကအရာအားလုံးကိုေခါင္းၿငိမ့္ၿပီးသားဘဲ။
ဒါေပမယ့္ ကေလးငယ္ရဲ႕အမိန႔္ထဲမွာ ကေလးအနားမေနရဆိုတာမ်ိဳးနဲ႕ မခ်စ္ရဆိုတာေတာ့မပါဘူးေပါ့။
" အ႐ူး...."
အြန္း...ကိုယ္ကအ႐ူးပါ။
ကေလးငယ္ကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္႐ူး။
__
" ဟက္.! မင္းသိပ္ဆိုးတယ္ကေလးငယ္~
ကိုယ္မင္းေလးကိုဆက္ၿပီးခ်စ္နိုင္ပါအုန္းမလားမသိေတာ့ဘူးရယ္~"
အမဲေရာင္တိတ္ဆီကေန မ်က္ႏွာက်က္ဆီကိုအၾကည့္ပို႔ရင္း ဟိုဘီတီးတိုေရ႐ြတ္မိသည္။
တကယ္ပါ.. ကိုယ္ကိုတိုင္ပင္မေသခ်ာတဲ့အေျဖသာရေနတဲ့အေမးေလး။
ဆက္ခ်စ္နိုင္ပါေတာ့မလား...?။
ကိုယ့္ဖူးစာဖက္ရဲ႕အခ်စ္ေတြကတဖက္က ေက်းဇူးရွင္ဆီမွာမို႔ စိတ္သည္ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးလက္ခံေပးနိုင္ေသာ္လည္း ႏွလုံးသားေလးက သိပ္ၿပီးေက်နပ္ပုံမရ။
လူကိုတႏုတ္ႏုတ္ႏွင့္နာေလေအာင္ ျပဳေနၿပီး ကိုယ့္အေပၚစိတ္ဆိုးေနသလို..။
သို႔ေသာ္လည္း ဟိုဘီကိုယ္၌ကလည္းတတ္နိုင္သည့္အရာမဟုတ္ေပ။
ကိုယ့္ကိုမွမခ်စ္ဘဲကို...။
ဖူးစာရွင္ဆိုတာကလည္း အမွားသာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
*
" မနက္ျဖန္ နန္းတြင္းကပညာေပးအမတ္ေ႐ြးခ်ယ္ဖို႔ စာစစ္ၾကမွာ မင္းအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလားထယ္ေယာင္း.?"
ဟိုဘီပန္းခ်ီဆြဲေနရင္းမွ ကိုယ္ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းကမွကေလးငယ္၏ေျဖသံကိုနားစြင့္ေနမိသည္။
သို႔ေသာ္ ခတၱအၾကာထိကေလးငယ္ရဲ႕ေျဖသံကထြက္မလာခဲ့။
ထို႔အစားအေတာ္ၾကာမွၾကားလိုက္ရသည့္အသံေတြက ပူေလာင္ေနတဲ့ႏွလုံးသားကိုေလာင္စာထည့္ေပးလိုက္သလိုပင္။
#မြ..
" ငါစာသင္ေနတယ္ေလထယ္ေယာင္း~ ၿပီးေတာ့ဟိုဘီေကာရွိေနတာကို အၿငိမ္ေနစမ္း.."
" ခ်စ္လို႔ကို... ၿငိဳျငင္တာလား~.?"
ေအာ္~ ကေလးငယ္ကသိပ္ခ်စ္တတ္တာပဲ။
ကိုယ္မဟုတ္တဲ့ ယြန္းကိုေလ။
ၾကားရတဲ့ခ်စ္တီတူးသံေလးေတြက အူယားဖို႔ေကာင္းလိုက္တာလြန္ေကာ..။
အူယားလြန္းလို႔ထင္တယ္ လက္ေတြေတာင္တုန္လာသလိုဘဲ။
ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြေကာတုန္လာတယ္။
ဟာ.. မ်က္ရည္ေတြက်လာတဲ့အထိအူယားဖို႔ေကာင္းတာပဲ။
ဟိုဘီတုန္ေနတဲ့လက္ေၾကာင့္ ပန္းခ်ီဆက္ဆြဲမရေတာ့သည္မို႔ စုပ္တံကိုအသာခ်ၿပီး အခန္းထဲကထြက္ဖို႔ထလိုက္သည္။
အရင္က ကေလးငယ္ႏွင္ရင္ေတာင္မထတဲ့ကိုယ္က အခုဆိုမႏွင္ဘဲေတာင္ ထထြက္ဖို႔ျပင္ေနမိၿပီ။
ဘာရဲ႕စြမ္းအားေၾကာင့္မ်ားလဲ.?။
အခ်စ္ရဲ႕စြမ္းအားလား.??။
" ဟိုဘီ... က်ေတာ္တို႔အဖို႔အေအးေလးယူေပးလို႔ရမလားဟင္.? အျပင္သြားမလို႔မဟုတ္လား တလက္စတည္းယူခဲ့ေပးပါေနာ္.."
တံခါးလက္ကိုင္ဆီက ဟိုဘီ့လက္ေတြသည္ထယ္ေယာင္းစကားေၾကာင့္တင္းၾကပ္သြား၏။
ၿပီးေတာ့ ဟိုဘီဟာထယ္ေယာင္းကိုဘာမွျပန္မေျပာဘဲ အခန္းထဲကေနထြက္သြားေလသည္။
ထယ္ေယာင္းမည္ေတာ့ ဟိုဘီအေအးလာပို႔လိမ့္မည္အထင္ႏွင့္ေစာင့္ဆိုင္းရင္းက်န္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ အခ်ိန္အေတာ္အၾကာအထိေရာက္မလာသည့္ဟိုဘီေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းလိုက္သြားရသည္။
" ခနေနာ္ က်ေတာ္ကိုယ္တိုင္ဘဲသြားယူလိုက္မယ္.."
" အင္း ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့.. ဒီမွာစာေတြမၿပီးေသးဘူး"
" ဟုတ္...."
ခ်စ္သူအသစ္ကေလးကို ရိုက်ိဳးစြာေျဖၾကားေပးၿပီးေနာက္ အိမ္ေအာက္ထပ္ဆီထယ္ေယာင္းဆင္းသြားလိုက္သည္။
အစကေတာ့ ထယ္ေယာင္းအေအးသာယူၿပီးျပန္မယ္လုပ္ေပမယ့္ ဧည့္ခန္းဆီကစကားသံတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ယူေတာ့မည့္ အေအးေတြကိုမယူေသးဘဲ ဧည့္ခန္းဆီသာသြားလိုက္သည္။
ထိုတြင္ ဧည့္ခန္းထဲကထူးဆန္းေနေသာအရာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းေျခလွမ္းေတြကပိုျမန္လာသည္။
သို႔ေသာ္ ထယ္ေယာင္းအသံတိတ္ေနမိ၏။
ဧည့္ခန္းထဲတြင္ အေအးယူခိုင္းလိုက္သည့္ဟိုလူသည္ေျခေထာက္ကို ဆိုဖာေပၚတင္ထား၍ဒူးေထာင္ကာ ၎ဒူးေပၚမ်က္ႏွာအပ္၍စကားတခ်ိဳ႕ကိုဆိုေနသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းအသာအနားကပ္ကာ စကားသံေတြကိုဂ႐ုတစိုက္နားေထာင္မိသည္။
ထိုတြင္ ရွင္းလင္းစြာၾကားရသည္က...
" ငါမင္းကိုအရမ္းလြမ္းတယ္ ကူး~ ဟင့္ မင္းရွိရင္ငါအခုလိုခံစားရမွာမဟုတ္ဘူး အီးဟီးး ကူး~ ငါမွားပါၿပီ"
" ဟင့္ ျပန္ခ်င္တယ္~ မင္းဆီငါလာခ်င္ၿပီကူး~ "
ငိုသံႏွင့္ေရာကာၾကားရေသာစကားေတြသည္ ထယ္ေယာင္းအားအလိုလိုစိတ္တိုေစသည္။
အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုတစ္ေလမွမရွိပါဘဲ အေၾကာင္းအရင္းမဲ့စြာထယ္ေယာင္းစိတ္တိုေနမိသည္။
အစိုးမရတဲ့စိတ္ေတြကထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွလြတ္ထြက္သြားတဲ့အခါ ထယ္ေယာင္းမလုပ္သင့္တာေတြလုပ္မိကုန္၏။
ထယ္ေယာင္းငိုေနသူရဲ႕အနားကို သြား၍လက္ကိုဆြဲမကာ ေမာ့ေစလိုက္သည္။
ေနာက္ ထိုလူ႕ရဲ႕ပါးႏွစ္ဖက္ကိုဖိညွစ္ၿပီး...
" ဘာလို႔အေအးယူခိုင္းတာ မယူေပးရတာလဲ..?"
ခလုတ္ထိမွအမိ'တ'ဆိုသလို ဟိုေဆာ့အေတာ္ခံစားရခါမွ မိသားကို'တ'မိပါသည္။
ဘယ္သူမွမရွိတဲ့ ဧည့္ခန္းမွာမထိန္းနိုင္ေလတဲ့ လြမ္းဆြတ္မႈေတြဖြင့္ဟငိုေႂကြးမိသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာဘဲ လက္ကိုဆြဲ၍ ပါးေတြကိုဖိညွစ္ကိုင္လာသူေၾကာင့္ အေတာ္လန႔္သြားရသည္။
သို႔ေသာ္လည္း လန႔္ေနသည္မ်ားကစကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ နာက်င္ျခင္းအျဖစ္သို႔ေရာက္ကုန္သည္။
အၾကည့္စူးစူးေတြနဲ႕ကေလးဟာ ခိုင္းသည္ကိုမလုပ္ေပးေသာေၾကာင့္ စိတ္တိုေနပါသည္တဲ့။
သည္တခါလည္း ကိုယ့္မ်က္ရည္ေတြကိုသူေလးမျမင္ဘူးပဲ။
" ေမးတာေျဖေလ ဘာလို႔ယူလာမေပးတာလဲလို႔.."
အေအးမယူေပးျခင္းကို ခုတုံးလုပ္၍ထယ္ေယာင္း ဟိုဘီအေပၚအနိုင္ယူကာ ဖိညွစ္ထားသည့္လက္ေတြကိုပိုအားထည့္ၿပီးညွစ္ကာေမးလိုက္သည္။
ထိုမွသာ ထြက္အံ့လာေသာအေျဖဟာထယ္ေယာင္းအဖို႔ေက်နပ္ဖြယ္စိုးစဥ္းမွမရွိ။
"ကိုယ္မယူေပးခ်င္လို႔ "
" ဘယ္ကသတၱိနဲ႕မယူခ်င္ရတာလဲ.? သူမ်ားအိမ္မွာအလကားကပ္ေန,ေနၿပီး ဘာမဟုတ္တာေလးကိုမလုပ္ေပးနိုင္ဘူးေပါ့..။
ဒီလိုပုံစံနဲ႕ ေက်းဇူးဆပ္မယ္ေပါ့..."
" အဲ့လိုသေဘာမဟုတ္ပါဘူး...ကိုယ္က.. ကိုယ္က ဟင့္ အီးးးဟီးး ကိုယ္ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ဟင့္ ဟီးအီးး "
" ဟာဗ်ာ~ မငို..မငိုရဘူးေလ..." #အင့္
ငိုေနစဥ္ ဟိုဘီမွာရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးထဲက်ေရာက္သြားရၿပီး ေလႏုေအးေလးႏွင့္ေခ်ာ့ေမာ့သည္မဆိုေသာအရာကိုရရွိခဲ့သည္။
ဧကန္န ဒါသည္အိမ္မက္သာျဖစ္ပါလိမ့္မည္...။
အရမ္းခ်စ္မိသြားမိတယ္ထင္ရဲ႕.... သူဘာလုပ္လုပ္ကိုအျပစ္မျမင္နိုင္ဘူး~
#####
စာအေရးအသားညံ့ဖ်င္းမႈကို ခြင့္လႊတ္ပါ ။
ကိုယ္ညဏ္ကလည္း ျဖဳတ္ေလာက္ပဲရွိတာမို႔ဒီ့ထက္ပိုေကာင္းေအာင္မေရးနိုင္တာေတာင္းပန္ပါတယ္🙏🙏🙏
အကယ္လို႔က်မေရးတာကို မႏွစ္သက္ရင္မဖတ္ပါနဲ႕လို႔အႀကဳံျပဳပါရေစ။
ေဝဖန္ေထာက္ျပလို႔ကရပါတယ္ေနာ္ က်မရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုေထာက္ျပေပးလို႔ရပါတယ္။
အဲ့လိုဆို အရမ္းေက်းဇူးတင္မွာပါလို႔စ္
စာဖတ္သူအားလုံးကိုခ်စ္ပါတယ္
၆.၆.၂၀၂၃