Νιώθω την καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή βλέποντας το τεστ εγκυμοσύνης που είναι θετικό. Δεν το πιστεύω! Θα γίνω μητέρα σε τέτοια ηλικία. Παθαίνω σοκ βλέποντας όλη την ζωή μου να περνά σαν ταινία από μπροστά μου. Σκέφτομαι ότι είμαι 22 ετών, μόλις έχω τελειώσει την σχολή μου και επιτέλους έφτασε η στιγμή να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα. Πρώτο πτυχίο στα οικονομικά, μια σχολή που αγάπησα και τώρα προσπαθώ να βρω δουλειά πάνω στο αντικείμενο μου. Επόμενος στόχος κάποιο μεταπτυχιακό. "Ίσως το καθυστερήσω λίγο" σκέφτομαι. Προέχει το παιδί.
Όμως πάλι βλέπω το τέστ και σκέφτομαι πως θα ανακοινώσω την εγκυμοσύνη μου στον σύντροφό μου τον Μιχάλη. Είμαστε τρία χρόνια μαζί και ζούμε μαζί εδώ και κάποιον καιρό στο ίδιο σπίτι. Τον αγαπώ και θέλω να συνεχίσω μαζί του και βέβαια να μεγαλώσουμε την οικογένεια μας.
Φεύγω από τις σκέψεις μου και βγαίνω γρήγορα από το μπάνιο. Βλέπω τον Μιχάλη να κάθεται στον καναπέ και να βλέπει με μεγάλη αφοσίωση κάτι στο κινητό. Αμέσως γυρίζει και με βλέπει απότομα.
"Τι έπαθες Ξένια; Σε βλέπω κάπως χλωμή!" με βλέπει και σηκώνεται γρήγορα από την θέση του.
"Θέλω να σου πω κάτι που είναι σημαντικό και για τους δύο μας" απαντώ κάπως διστακτικά πλησιάζοντας σιγά σιγά κοντά του.
"Πες μου κοπέλα μου και θα με σκάσεις!" και αμέσως τα μάτια του πέφτουν στο τεστ εγκυμοσύνης που κρατώ.
"Είμαι έγκυος" απαντώ σοκαρισμένη.
"Τι είπες;" ρωτάει και κάνει πίσω. Με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω και περιμένει την επόμενη απάντηση μου.
"Μιχάλη θα γίνουμε γονείς!" απαντάω με ένα χαμόγελο.
"Όχι, όχι το παιδί δεν είναι δικό μου! Είσαι άπιστη γυναίκα! Πρέπει να σταματήσεις την εγκυμοσύνη" άρχισε να φωνάζει και να πηγαινοέρχεται νευρικά στο σαλόνι.
"Γιατί το λες αυτό; Μα εσένα μόνο έχω!" απαντώ και ξεκινάω να κλαίω. "Γιατί μου το κάνεις αυτό;" τον ρωτάω μέσα από τα δάκρυα μου.
"Ξένια χωρίζουμε! " φωνάζει και τώρα δεν ξέρω τι να πω.
"Σε παρακαλώ σκέψου λίγο!" λέω μέσα από τα κλάματα μου πάλι και πέφτω στα γόνατα παρακαλώντας να ανακαλέσει αυτήν την απότομη απόφαση του.
"Όχι εμείς οι δυο δεν ταιριάζαμε και ούτε θα ταιριάξουμε ποτέ! Πήγαινε πίσω στην μανούλα και τον πατέρα σου μαζί με το παιδί σου! Φύγε σε παρακαλώ από το σπίτι! Τώρα!" έδειξε εξαγριωμένος με τον δείκτη του χεριού του πάνω μου και με κοίταξε με ένα δολοφονικό βλέμμα.
Τον κοίταξα δίχως να πω τίποτε. Ένιωσα την καρδιά μου να σπάει σε κομμάτια, θυμάμαι όλες τις στιγμές που ζήσαμε μαζί. Τις ξέχασε; Γιατί δεν θέλει το παιδί μας; Σήκωσα με το ζόρι το σώμα μου και κατευθύνθηκα στο δωμάτιο να μαζέψω τα υπάρχοντα μου.
Οι μήνες πέρασαν και βρίσκομαι πίσω πατρικό μου σπίτι, πληγωμένη από τον άνθρωπο που αγάπησα και με αγάπησε, όπως έλεγε. Ακόμα προσπαθώ , ύστερα από πολλούς μήνες,να συνέλθω από το σοκ που μου προκάλεσε η αντίδραση του πρώην συντρόφου μου. Ευτυχώς μέσα σε όλα αυτά τα άσχημα που έχω περάσει όλο αυτό το διάστημα γέννησα έναν υπέροχο γιο - τον Κωστάκη μου- και τον καμαρώνω. Είναι όλη η ζωή μου και είμαι πολύ χαρούμενη που κράτησα αυτό το μωρό και το άφησα να έρθει στην ζωή. Αυτή την στιγμή τον κρατάω στην αγκαλιά μου και κάθομαι στο μπαλκόνι και χαζεύω την υπέροχη θέα στην θάλασσα. Το απαλό αεράκι που χτυπάει πάνω μου, με κάνει να ξεχνιέμαι από όλα τα άσχημα που μου έχουν συμβεί τον περασμένο σχεδόν χρόνο.
Το πιο σημαντικό όμως που με πονάει είναι το εξής: Ο πατέρας του παιδιού μου άφαντος όλο αυτό το διάστημα. Ούτε ένα μήνυμα, ούτε ένα τηλέφωνο, να δει τι κάνω, τι γίνεται με το παιδί.
"Ξένια κορούλα μου, ετοιμάσου να γνωρίσεις τον Στέφανο, απόψε το βράδυ έχω κανονίσει να βγείτε για φαγητό" ο πατέρας μου βγαίνει στο μπαλκόνι και με αιφνιδιάζει.
Τι είπε μόλις; Αφήνω το μωρό στο καρότσι και προσπαθώ να καταλάβω τι μου είπε.
Άντε πάλι τα ίδια. Έχει βάλει στο μυαλό του, μαζί με την μητέρα μου, να μου βρει γαμπρό γιατί είμαι μια μόνη μητέρα, χωρίς σύντροφο.
"Δεν θέλω να τον γνωρίσω! Δεν ενδιαφέρομαι! " απαντώ αδιάφορα.
"Κορούλα μου τι λες; Ο Στέφανος είναι σοβαρό παιδί, είναι 30 ετών, είναι τραπεζικός υπάλληλος. Και το κυριότερο, θα σε δεχτεί με το παιδί. Μην κάνεις πείσματα!" έρχεται κοντά μου προσπαθώντας να με πείσει.
"Μπαμπά γιατί μου το κάνεις αυτό; Γιατί θες να μου γνωρίσεις γαμπρό; Δεν θέλω είπαμε! Θέλω να επικεντρωθώ στο παιδί μου και στις σπουδές μου προς το παρόν!" απαντώ αλλά δεν τον βλέπω να πείθεται.
"Με κοροϊδεύεις; Το ξέρεις ότι εδώ μας έκανες ρεζίλι με τα καμώματα σου και ζητάς και τα ρέστα; Πήγες εκεί με έναν αλήτη, έκανες παιδί, ήρθες πίσω εδώ να κάνεις τι; Έτσι θα γυρίζεις τώρα; Είσαι άτιμη Ξένια! " μου έκανε κήρυγμα ανεβάζοντας λίγο τον τόνο της φωνής του, πράγμα που δεν συνηθίζει να κάνει ο πατέρας μου.
"Έχεις τέτοια άποψη για μένα πατέρα;" τον ρώτησα μη μπορώντας να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.
"Ντύσου, στολίσου, σε λίγο θα έρθει να σε γνωρίσει ο Στέφανος !" πρόσταξε, αγνοώντας την ερώτηση που του έκανα.
Παίρνω ξανά στην αγκαλιά μου το παιδί μου, και μπαίνω μέσα στο σπίτι.
Πέρασε μισή ώρα, έχει αρχίσει να σουρουπώνει έξω και έχω ντυθεί για να παρουσιαστώ στην πολυπόθητη γνωριμία με τον γαμπρό που επρόκειτο να μου γνωρίσουν οι γονείς μου. Έβαλα ένα απλό μακρύ μπεζ φόρεμα και έχω ρίξει ένα μαύρο παλτό από πάνω. Άφησα τα μαύρα μου μαλλιά λυτά, γιατί δεν είχα διάθεση να κάνω κάτι παραπάνω εξαιτίας του πατέρα μου.
"Έρχεται ο Στέφανος! Έρχεται!" φώναξε με χαρά η μητέρα μου βλέποντας από την τζαμαρία.
Εγώ δεν έχω καθόλου κέφι και κοιτάζω τον γιο μου που με βλέπει χαμογελαστός μέσα από το καρότσι. Του δίνω ένα παιχνιδάκι για να παίξει και πάλι μου χαμογελά.
Χτυπάει το κουδούνι και ξαφνικά νιώθω ένα κρύο ιδρώτα να με λούζει γιατί δεν ξέρω τι σόι γαμπρό θα μου γνωρίσουν. Δεν γουστάρω καθόλου τα προξενιά αλλά θα το υποστώ για χάρη των γονιών μου. Αν δεν μου αρέσει θα τον διώξω.
Ανοίγει η πόρτα και οι γονείς μου έχουν πέσει καταπάνω του και να χαίρονται για τα σχέδια που έχουν διοργανώσει. Ξεκινάνε να του λένε διάφορα και να τον υποδέχονται με χαρά για να περάσει μέσα στο σπίτι. Είναι ντυμένος επίσημα με γκρί κοστούμι -λες και πάει σε γάμο - αλλά απλώς τον βλέπω, βγάζει μια γλυκιά αύρα, μια ηρεμία.
Μου αρέσει.
Το βλέμμα του αντίκρυσε το δικό του και ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου, ευχάριστα. Τα μάτια του είναι καταγάλανα και αυτό με εθίζει να τα κοιτάζω περισσότερο. Κατευθείαν, για να μην τον κάνω να νιώσει άβολα γυρίζω λίγο από την άλλη.
"Έλα εδώ παλικάρι μου! Η κόρη μου η Ξένια- όπως σου έχω αναφέρει πολλές φορές- είναι από εδώ, μορφωμένο κορίτσι 22 ετών με πρώτο πτυχίο στα οικονομικά και μάλλον σκοπεύει να συνεχίσει τις σπουδές της! " με συστήνει ο πατέρας μου στον Στέφανο και κάνουμε μια χειραψία.
"Χάρηκα Ξένια! " με κοιτάει πάλι με το μαγευτικό του βλέμμα και σχηματίζει ένα αφοπλιστικό χαμόγελο στα χείλη.
"Χαίρομαι για την γνωριμία Στέφανε!" απαντώ άβολα και κάθομαι στην θέση μου.
"Και από εδώ είναι ο μικρός μας ο Κωστάκης, όπως ξέρεις, θα σε λατρέψει!" φώναξε η μητέρα μου δείχνοντας το μωρό.
Ο Στέφανος κοίταξε το μωρό και χαμογέλασε αλλά κοιμόταν μέσα στο καρότσι του. Οι γονείς μου έφυγαν για λίγο από το σαλόνι και μας άφησαν λίγο χρόνο να μιλήσουμε.
"Είσαι πολύ όμορφη! Από κοντά είσαι πιο ωραία, σε σχέση που μου περιέγραψε ο πατέρας σου !" με κοίταξε και ένιωσα ότι ντράπηκε λίγο.
"Σε ευχαριστώ και εγώ δεν σε περίμενα έτσι τόσο σέξυ, ωχ συγγνώμη γοητευτικό, ήθελα να πω! Δεν είχα ιδέα πως είσαι!" απάντησα αυθόρμητα και ένιωσα τόσο άβολα. Πατάτα έκανα!
Τα γαλάζια μάτια του με κοίταξαν απότομα και μάλλον παίζει να ξενέρωσε ο τύπος.
"Όχι δεν πειράζει! Μου φαίνεσαι αυθόρμητη και αυθεντική και αυτό μου αρέσει" σηκώθηκε από την θέση του. "Είσαι έτοιμη να πάμε για φαγητό; "
"Έτοιμη!"
"Ελπίζω να περάστε καλά! " ευχήθηκε η μητέρα μου.
"Πρόσεξε καλά κόρουλα μου! Να είσαι ευπρεπής!" μου ψιθύρισε στο αυτί ο πατέρας μου και τον αγνόησα. "Να μου προσέχετε τον μικρό μου!" κοίταξα για τελευταία φορά τον γιο μου που κοιμόταν.
"Καληνύχτα!"
Το ραντεβού με τον Στέφανο πήγε περίφημα. Θα ήθελα να ξαναβγώ μαζί του, διότι κατά την διάρκεια της γνωριμίας μας ήταν πολύ ευγενικός και έδειχνε να με σέβεται. Φάγαμε το φαγητό μας και ύστερα με άφησε στο σπίτι σαν κύριος και με φίλησε στο μέτωπο λέγοντας μου πως χάρηκε πολύ που με γνώρισε.
Το αφοπλιστικό του βλέμμα με έκανε να τον σκέφτομαι ακόμα μέχρι και αυτήν την ώρα που βρίσκομαι στο κρεβάτι μου και προσπαθώ να κοιμηθώ. Ευτυχώς με άφησε νωρίς στο σπίτι γιατί αύριο θα πρέπει να πάμε μαζί με τους γονείς μου για κάποιες υποχρεώσεις που απορρέουν από την δουλειά του πατέρα μου. Αρχίζω και σκέφτομαι ότι έχω να πάω στην τράπεζα Σιγά σιγά όμως τα βλέφαρα μου κλείνουν και γυρίζω να κοιμηθώ.
Κάτι περίεργο νιώθω, πονάει πολύ το χέρι μου, νιώθω ότι έπαθε κάτι το παιδί. Ανοίγω αμέσως τα μάτια μου και πετάγομαι από το κρεβάτι. Τρομαγμένη βλέπω τον χώρο του δωματίου μου δεξιά και αριστερά και σηκώνομαι γρήγορα για να πάω προς το δωμάτιο του παιδιού. Ανοίγω την πόρτα, το φως και πάω στην κούνια του μωρού.
Δεν είναι δυνατόν; Αντιμετωπίζω τον χειρότερο εφιάλτη. Βλέπω ότι το μωρό μου λείπει από την κούνια.
"Δεν το πιστεύω!" φωνάζω και αμέσως καυτά δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου. Ποιος πήρε τον Κωνσταντίνο μου; Θεέ μου.
Πανικοβάλλομαι και πετάω την κουβερτούλα και το μαξιλάρι του μωρού σε μια κίνηση αναζήτησης. Όχι! Δεν μπορώ να το αντέξω.
Γιατί;
Γιατί;
Θέλω το παιδί μου πίσω.
Αμέσως γυρίζω δεξιά και βλέπω την μπαλκονόπορτα ότι είναι ανοιχτή. Τρέχω γρήγορα να δω τι γίνεται στον κήπο και βλέπω τους γονείς μου να είναι αγκαλιασμένοι και πολύ ανήσυχοι. Και όλοι οι γείτονες πολύ αναστατωμένοι.
"Εσύ νυχτοπερπατούσες και βλέπεις το μωρό σου χάθηκε! Τι μάνα είσαι εσύ; Από εμάς τα περιμένεις όλα;" με ρώτησε ο πατέρας μου με αυστηρό ύφος.
Με πλήγωσε αλλά προσπάθησα να μην το δείξω εκείνη την στιγμή.
"Μπαμπά θέλω να δω το μωρό μου, που είναι; Θέλω να το δω!" ξέσπασα και η μητέρα μου ήρθε να με παρηγορήσει.
"Κορίτσι μου θα το βρούμε το παιδί, είδες η γειτονιά σηκώθηκε στο πόδι. Γρήγορα θα βρεθεί αυτός που το πήρε! Θεέ μου το εγγόνι μου! "
Προχωράμε με τους γονείς λίγο πιο πέρα κρατώντας λίγη απόσταση από τους υπόλοιπους γείτονες για οι οποίοι ψάχνουν και αυτοί το παιδί μου.
"Θα πάμε στην αστυνομία! Τι θέλουν από το παιδί μας; Γιατί μας το έκαναν αυτό; Τι θέλουν λεφτά; Θα τους τα δώσω!" φώναζα και ένιωθα σαν να έχω χάσει τα λογικά μου.
"Είμαι πολύ σίγουρος ότι κάποιος μας έστησε παγίδα!" απάντησε ο πατέρας μου .
"Μπαμπά ξέρεις κάτι που δεν ξέρω;" ρωτάω με περιέργεια και νιώθω ότι ακούω το μωρό μου να κλαίει κάπου. Μένω ακίνητη.
"Τι έπαθες;"
"Μαμά, το παιδί μου κλαίει, το ακούω!" φωνάζω με απελπισία.
"Έδώ είναι ένα μωρό που κλαίει!" φώναξε ένας γείτονας και μου έδειξε ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο που έβλεπα ότι κάποιος την μέσα με το παιδί μου; Έτρεξα λίγο, περνώντας τον δρόμο απέναντι και έφτασα στο συγκεκριμένο αμάξι. Κάτι έλεγε το ένστικτο μου ότι το παιδί μου βρίσκεται μέσα.
"Θεέ μου τι μάνα είμαι; Πως άφησα να γίνει όλο αυτό το κακό; Μήπως ο πατέρας μου έχει δίκιο που με λέει άτιμη;" σκέφτομαι καθώς περνώ τον δρόμο.
Φτάνω στο μαύρο αυτοκίνητο κοντά και χτυπάω το τζάμι. Ανοίγει απότομα και κοιτάζω αυτό που δεν περίμενα να δω. Βλέπω τον πρώην μου τον Μιχάλη και τρομάζω. Και αμέσως κοιτάζω πίσω και βλέπω μωρό μου καθισμένο στην παιδική πολυθρόνα του αυτοκινήτου. Κοιτάζω και σταμάτησε να κλαίει.
"Τι θες με το παιδί μου εδώ; Δώσε μου πίσω τον Κωνσταντίνο μου!"
Ανοίγει απότομα την πόρτα και βγαίνει με θράσος από το αυτοκίνητο.
"Ξέχασες ότι είμαι κι εγώ πατέρας του παιδιού και έχω κι εγώ δικαίωμα να το βλέπω! Αν αυτό δεν σου λέει κάτι!" απάντησε με θράσος και με κοίταξε απειλητικά.
"Ντροπή σου! Είσαι πατέρας τώρα; Αν θυμάσαι όταν σου είπα ότι είμαι έγκυος ούτε που ήθελες να με ξαναδείς και με έδιωξες από το σπίτι; Το θυμάσαι; " φωνάζω και βλέπω το μωρό να κλαίει μέσα στο αμάξι.
"Εγώ το παιδί θα το πάρω, είναι και δικό μου Ξένια" ειρωνεύτηκε.
"Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό!" όρμησα καταπάνω του.
"Κοίταξε μικρό..." έπιασε με βία τον καρπό του χεριού μου.
"Θέλω το παιδί μου! Δώσε μου το τώρα αλλιώς...." φώναξα δυνατά και τον κοίταξα με κακία. Έκανα κίνηση για να μου αφήσει το χέρι αλλά δεν με άφησε.
"Αλλιώς τι; Θα με δείρεις;" γέλασε μαζί μου. "Λέγε!"
"Αλλιώς θα σου κάνω μια καταγγελία για αρπαγή του παιδιού μου και δεν θα σου αρέσει καθόλου αυτό!" τον απείλησα.
"Είσαι πολύ ανώριμη! Ωραία λοιπόν εγώ το παιδί θα σου τον δώσω αν έρθεις μαζί μου! Θα έχεις τα πάντα, θα σε φροντίζω, θα μεγαλώσουμε το παιδί μας και θα κάνουμε μια υπέροχη οικογένεια!" συνέχιζε την ειρωνεία.
"Είσαι αλήτης! Τι λες; Εγώ δεν έρχομαι και απαιτώ να μου δώσεις το παιδί μου! Και μην ξανά αναφέρεις ότι είναι και δικό σου, γιατί δεν με στήριξες καθόλου! Τι θέλεις τώρα;" του φώναζα.
"Αφού δεν θες, εγώ θα φύγω με το μωρό και αντίο μικρή!" πάει να ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου και ξαφνικά, σαν από μηχανής θεός, ο Στέφανος βγήκε από ένα σπίτι. Προφανώς θα ήταν δικό του.
"Εσείς είστε που μαλώνετε; Σας ακούω εδώ και πόση ώρα, μα δεν μπορώ να κοιμηθώ από τις φωνές σας!" το βλέμμα του έπεσε πάνω μου και σάστισε λίγο. Είδε και τον Μιχάλη και μετά κοίταξε εμένα πάλι.
"Ξένια τι κάνεις; Ποιός είναι αυτός;"
"Για εξήγησε στον νεαρό ποιος είμαι!" ειρωνεύτηκε ο κακομαθημένος Μιχάλης.
"Είναι.... Ο πατέρας.....Του παιδιού μου... Και θέλει να μου πάρει το παιδί!" απάντησα μέσα από τα δάκρυα μου.
Ο Στέφανος κοίταξε με απορία τον Μιχάλη και με αγκάλιασε. "Μην φοβάσαι! Θα καθαρίσω για πάρτη σου!" μου ψιθύρισε.
Ανοίξε γρήγορα το αυτοκίνητο και πήρε το παιδί από μέσα πριν καλά καλά αντιδράσει ο Μιχάλης. " Δεν έχεις καμία δουλειά να είσαι εδώ! Τα γνωρίζω όλα! Τι ανεύθυνος είσαι!" του φώναξε και έδωσε το μωρό στην αγκαλιά μου.
"Μπα βλέπω μου κάνει και υποδείξεις ο γκόμενος σου Ξένια;"
"Μιχάλη φύγε! Μην με ξανά ενοχλήσεις!" άρχισα λίγο να απομακρύνομαι.
"Να μην σε νοιάζει τι δουλειά έχω εγώ με την Ξένια αλλά θα έπρεπε να ντρέπεσαι που το έκανες όλο αυτό! Εγώ την Ξένια θα την παντρευτώ και θα μεγαλώσουμε μαζί το παιδί!" μόλις είπε την τελευταία φράση τρόμαξα λίγο και τον έπιασα να με κοιτάζει.
"Δεν θα γλιτώσετε εύκολα από μένα!" ο Μιχάλης μπήκε στο αμάξι και έφυγε γρήγορα.
Κοιτάζω λίγο τον γιο μου, που βρίσκεται στην αγκαλιά μου και έχει ήδη αποκοιμηθεί. Τι να πέρασε το παιδί μου αυτές τις ώρες με αυτόν τον γελοίο. Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι! Νιώθω ότι τώρα η καρδιά μου πήγε στην θέση της. Ήθελε να μου κάνει και εκβιασμό με το παιδί.
"Τι ταραχή πέρασα, δεν το πιστεύω! Στέφανε σε ευχαριστώ πολύ που έδωσες το παιδί μου! Θα σου είμαι ευγνώμων!" αναφώνησα.
"Έκανα αυτό που έπρεπε Ξένια!Ελπίζω να μην ξανά περάσουμε τέτοιο κακό! Όσο είμαι εδώ να μην φοβάσαι τίποτα!" μου έπιασε τα μαλλιά και με φίλησε στο μέτωπο.
Ένιωσα μια οικειότητα. Μια ζεστασιά. Αλλά πάνω απ' όλα χαίρομαι που έπιασα στα χέρια μου τον μικρό μου Κωνσταντίνο.
Από μακριά ήρθαν και οι γονείς μου ανήσυχοι και κάπως ανακουφισμένοι.
"Επιτέλους βρέθηκε το παιδί μας!" φώναξε η μητέρα μου και αμέσως έπιασε τον γιό μου στην αγκαλιά της.
"Πως βρέθηκε; Που ήταν;" απόρησε ο πατέρας μου.
"Θα σας τα εξηγήσω μετά" απάντησα και προχωρήσαμε για την επιστροφή στο σπίτι.
"Μην φοβάσαι! Σε βλέπω ακόμα να τρέμεις!" ο Στέφανος με κοίταξε και τα καταγάλανα μάτια του αμέσως με κέρδισαν.
"Δεν είναι και εύκολο όλο αυτό που πέρασα! Μου πήραν το παιδί, αλλά ευτυχώς το έχω στην αγκαλιά μου!"
"Είμαι εδώ για σένα και το παιδί...." μας κοίταξε και χαμογέλασε.
Τέλος ιστορίας ❤️