ស្រឡាញ់? តើពាក្យពីរម៉ាត់នេះមានអត្ថន័យដូចម្ដេច? តើអ្នកជឿទេដោយសារពាក្យស្រឡាញ់ពីរម៉ាត់ធ្វើអោយមនុស្សម្នាក់មិនអាចបំភ្លេចនៅអតីតកាលពីប្រាំឆ្នាំមុនបាន? ជាក់ស្តែងទង្វើរនិងការនិយាយមួយណាគួរអោយទុកចិត្តនិងពិតប្រាកដជាង?
+៥ឆ្នាំក្រោយមក!!
ពន្លឺព្រះអាទិត្យរះបំភ្លឺពិភពលោកពីភាពខ្មៅងងឹតអោយមកជាមានពន្លឺមកវិញនៅពេលព្រឹកព្រលឹម។ ញ៉ាំងអោយមនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវភ្ញាក់ពីដំណេកក្រោកនៅពេលព្រឹកចេញពីផ្ទះទៅធ្វើភារកិច្ចរបស់ខ្លួន។
ដោយឡែកនាយកម្លោះសង្ហារ សម្បុរសស្លេក វង់ភ័ក្ត្រភ្លឺថ្លា កែវភ្នែកមុតស្រួច មុខងាប់មិនរាប់ញាតិ ជាCEOលំដាប់មហាសេដ្ឋីជំនួញជួរមុខ នោះក៏មកពីភាពឈ្លាសវៃ រហ័សរហួន រកស៊ីមានតែពាក្យថាចំណេញលើសចំណេញ ដែលមានឈ្មោះថា÷
យ៉ូនហ្គី មីនគ្រីស៍ស្តាល់ អាយុ២៨ឆ្នាំជាម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនឡានprandម៉ាកល្បីប្រចាំប្រទេស មានសេខាជាច្រើនកន្លែងនៅទីក្រុងSeoulទាំងBusanនិងក្រៅប្រទេស។ ប្រភេទមនុស្សដូចនាយចូលចិត្តស្ងៀមស្ងាត់ ម៉ឺងម៉ាត់ ផ្ដាច់ការ មិនចេះស៉ាំញាំច្រើន និយាយម៉ាត់ណាគឺម៉ាត់នឹង គ្មានមកជំទាស់ឬក៏ចង់ប្រឆាំងជាមួយនាយ បើមិនអ៊ីចឹងប្រយ័ត្នបានស្គាល់សេចក្ដីស្លាប់គ្មានដីគប់ទាំងមជ្ជុរាជមិនបានកោះអញ្ជើញ។ ក្រោយពីរៀបចំខ្លួនបានរួចរាល់ មិនបង្អង់ពេលយូរនាយកម្លោះរូបសង្ហារក៏ឈានជើងបោះជំហានចាកចេញពីបន្ទប់គេងឆ្ពោះទៅកាន់ជាន់ក្រោម។
រយៈពេល៥ឆ្នាំមកនេះនាយបានកែប្រែច្រើនណាស់ថែមទាំងក្លាយទៅជាបុគ្គលម្នាក់ដ៏ជោគជ័យលើវិថីមុខជំនួញទៀតផង។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមកនាយក៏បានទៅរៀននៅក្រៅប្រទេសបញ្ចប់ការសិក្សាត្រឡប់មកវិញក៏ទទួលស្នងដំណែងពីអ្នកជាឪពុកបន្ដ។ អ្វីដែលគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលបំផុតនោះក្រោយពីនាយចូលមកគ្រប់គ្រងក្រុមហ៊ុនMN Groupមិនដល់កន្លះឆ្នាំផង ក្រុមហ៊ុនក៏មានការរីកចម្រើនយ៉ាងខ្លាំង សន្ទុះភាគរយនៃចំណូលក៏ហូរចូលមកមិនចេះតិចម៉ឺនដុល្លារត្រឹមមួយថ្ងៃ ធ្វើឱ្យអ្នកជំនួញធំៗជាច្រើនចង់មកបន្ដាក់ទុនរកស៉ីជាមួយនាយមិនចេះតិចនាក់។
ប៉ុន្តែអ្វីគួរអោយអស្ចារ្យជាងនឹងទៅទៀតនោះមនុស្សនាយនេះណាពិតជាចម្លែកបន្ដិចហើយចំពោះរឿងដ៏តូចមួយ គិតទៅមកដល់ពេលនេះនាយមានអាយុជិតចូលបីខ្ទង់ទៅហើយបែរជាមិនគិតរកគូរអនាគតអីបន្ដិចនិយាយទៅមិនខ្ចីខ្វល់រឿងនិងតែម្ដង មួយថ្ងៃៗដូចមនុស្សឈ្លក់វង្វេងអ្នកស្នេហាការងារចឹង សរុបរួមងប់ងុលដល់ថ្នាក់ព្រឹកចេញពីផ្ទះចូលក្រុមហ៊ុន ល្ងាចចេញពីក្រុមហ៊ុនចូលផ្ទះ។ ទាំងដែលអ្នករួមភាគហ៊ុនជាមួយនាយបានណែនាំកូនស្រីរបស់ខ្លួនឱ្យនាយបានស្គាល់មិនចេះលុះពេល តែទាស់ត្រង់ថានាយមិនខ្ចីយកភ្នែកមើលប៉ុណ្ណោះ។
អូហ៍! មែនហើយអ្វីដែលបានរៀបរាប់ទាំងអស់នេះគ្រាន់តែជាចំណិតមួយផ្នែកតូចរបស់នាយទេ អ្នកមិនដឹងកុំគិតចង់ស្មានប្រឡែងលេងជាមួយខ្លាលាក់ចង្គោមដូចជានាយអោយសោះ ប្រយ័ត្នបានស្គាល់ថារងើកភ្លើងធាតុពិតចរិតរបស់នាយវាមានលក្ខណៈខ្លាំងកម្រិតណា។
"យ៉ូនហ្គី! កូនមកហើយហេស៎? ម៉ាក់ប្រុងឱ្យក្មេងទៅហៅ! តែកូនក៏ចុះមកល្មម" អ្នកជាម្ដាយក្រោយឃើញកូនប្រុសច្បងគាត់ក៏ស្រដីភ្ជាប់ជាមួយស្នាមញញឹម គាត់មានឈ្មោះថា÷
ឡាបែលនី គ្រីស៍ស្ដាល់ វ័យ៤៧ឆ្នាំតែកុំមើលសម្រស់ដូចនារីក្រមុំអញ្ចឹង នៅលើផ្ទៃមុខភ្លឺរលោងមានសំណើម ទម្រង់មុខរាងពងក្រពើរ បបូរមាត់រាងបេះដូងពណ៌ផ្កាឈូកដិតតិចៗគយគន់ពីជ្រុងខាងណាក៏ស្អាតគ្មានកន្លែងទាស់សូម្បីតែស្នាមជ្រាវជ្រួញនៅលើផ្ទៃមុខក៏គ្មានមួយសរសៃ។
"បាទ!" យ៉ូនហ្គី ដាក់ខ្លួនអង្គុយនៅសាឡុងទល់មុខអ្នកជាម្ដាយដោយប៉ាគេអង្គុយអានកាសែតនៅសាឡុងក្បែរភរិយា។
"កូនទៅក្រុមហ៊ុនឥឡូវឬយ៉ូនហ្គី?" អ្នកជាឪពុកស្រដីស្របពេលបត់ក្រដាសកាសែតទុកដោយចោទសួរមកកូនប្រុសបណ្ដើរ។
មីនជុន គ្រីស៍ស្ដាល់ នេះជាឈ្មោះរបស់គាត់មានវ័យ៤៩ក្រាស់ ទោះបីគាត់អាយុច្រើនក៏ពិតមែនតែរាងកាយគាត់គឺមាំមួនណាស់ ភាពសង្ហារក៏នៅដូចដើមមិនរលប់ ឯសម្បុរវិញសស្លេកដូចទឹកដោះគោ ដូច្នេះមិនបាច់ឆ្ងល់ច្រើនថាយ៉ូនហ្គីកាត់ទៅរកអ្នកណា ទើបសម្បុរសបានម្ល៉េះ។
"បាទប៉ា! ថ្ងៃនេះការងារច្រើន ឯកសារគរដូចភ្នំ ហេតុនេះកូនត្រូវប្រញាប់ទៅពិនិត្យមើលឯកសារការងារទាំងអស់នោះពីប្រលឹមបន្ដិច!" ដឹងស្រាប់នាមជាCEOមិនមែនស្រួលដូចអ្នកដទៃគិត ការងារខកមួយថ្ងៃឯកសារគរដូចភ្នំនៅលើតុ ម្យ៉ាងការមើលខុសត្រូវនឹងធ្វើជាអ្នកគ្រប់គ្រងក្រុមហ៊ុនធំមួយៗក៏មិនមែនស្រួលដូចគេនិយាយតែមាត់។
"ហ្អា៎! ប៉ាដឹង!" តាមធម្មតាទោះកូនប្រុសមិននិយាយក៏គាត់អាចទាយដឹង ព្រោះវាជាទម្លាប់ទៅហើយដែលកូនប្រុសម្នាក់នេះចូលចិត្តយកការងារមកបាំងមុខ ទាំងដែលការពិតឯកសារខ្លះពុំចាំបាច់ក៏អាចអោយអ្នកជាកូនចៅធ្វើជំនួសបានដូចគ្នា។
"កូនយ៉ូន! កូនកុំសូវខំប្រឹងធ្វើការពេក កូនគួរតែរកពេលសម្រាកខ្លះ ណាមួយលេខាហើយកូនចៅកូនក៏មាន ទម្លាក់ការងារអោយពួកគេជួយសម្រាលការងារខ្លះទៅកូន" ឡាបែលនី ស្រដីប្រាប់កូនប្រុសទាំងពិបាកនៅក្នុងចិត្ត ឃើញកូនប្រុសមួយថ្ងៃៗខំតែពីធ្វើការមិនគិតចង់ឈប់សម្រាក។ ជាច្រើនដងហើយដែលគាត់តែងតែសុំអោយកូនប្រុសរកពេលដកឃ្លាការងារទៅដើរលេងលំហែរអារម្មណ៍អោយស្រឡះខួរក្បាល ប៉ុន្តែណាស់តែកូនប្រុសក្បាលរឹងម្នាក់នេះប្រាប់ម្ដងណាក៏គេមិនបានយកចិត្តទុកស្ដាប់សម្ដីគាត់ដែរ។ ពាក្យមួយឃ្លាដែលគាត់បានត្រឹមតែឮត្រឡប់មកវិញនោះគឺ÷
"មិនអីទេម៉ាក់ ធ្វើការងារច្រើនក៏ល្អ កូនមិនចង់អង្គុយទំនេរខួរក្បាលចោលឥតប្រយោជន៍ឡើយ" នាយងើបមុខមើលទៅកាន់អ្នកជាម្ដាយតបទាំងញញឹមខ្សោះៗដាក់គាត់។ វាក៏មិនចម្លែកណាស់ណាជាធម្មតាចំពោះអ្នកមានគុណសម្រាប់នាយអាចបង្ហាញស្នាមញញឹមអោយពួកគាត់ឃើញគ្រប់ពេល ទោះនោះជាស្នាមញញឹមមិនស្រស់បោះក៏ដោយ។
"ហ្ហឹម! យ៉ូន! ៥ឆ្នាំហើយកូននៅមិនអាចបំភ្លេចអាល្អិតនឹងបានទៀតឬ?" ឡាបែលនី ដកដង្ហើមធំបន្ដិចមុនសួរទៅកាន់កូនប្រុស។ ច្រើនឆ្នាំហើយ តើកូនប្រុសខ្លួនមិនទាន់អាចបំភ្លេចក្មេងល្អិតនឹងបានទៀតមែនទេ? ហ្ហើយ! យ៉ាងណាខ្លួនគួរដឹងស្រាប់ បើគេអាចបំភ្លេចបានមែន ស្មានមកដល់ពេលនេះគេទៅជាមនុស្សដែលចេះងប់ងល់នឹងការងារដល់ថ្នាក់មិនខ្វល់ពីសង្គមខាងក្រៅថាយ៉ាងម៉េចខ្លះមែនទេ? ពិសេសរឿងគូរអនាគតនឹងតែម្ដងអាយុជិតចូលក្បាលសាមទៅហើយគេមិនទាំងខ្វល់ជាមួយផង។
"កូនខំព្យាយាមបំភ្លេចដែរ ប៉ុន្តែវាមិនអាច" ពេលនិយាយដល់ចំណុចនេះទឹកមុខរបស់នាយក្រាស់ក៏ចាប់ស្រពប់ស្រពោនភ្លេម។ មិនមែនថានាយមិនចង់បំភ្លេចនោះឡើយផ្ទុយទៅវិញច្រើនឆ្នាំមកនេះនាយព្យាយាមណាស់ដើម្បីបំភ្លេចរឿងពីអាឌិតចោលដោយនាយប្រឹងធ្វើខ្លួនអោយរវល់នឹងការងារជានិច្ចមិនអោយខួរក្បាលគិតច្រើនពីគេ តែគ្រប់ពេលក្មេងម្នាក់នោះគេតែងតែបង្ហាញខ្លួនគ្រប់វិនាទីនៅក្នុងអង្គការចងចាំរបស់ខ្លួនមិនឈប់ នេះហើយជាមូលហេតុដែលនាយមិនអាចបំភ្លេចក្មេងល្ងីល្ងើរម្នាក់នោះរហូតមក។ ចិត្តដែលស្រឡាញ់ក៏នៅតែមានចំពោះគេរហូតមិនប្រួលប្រែទៅណាទោះបីជាគេគ្មានរូបរាងនៅលោកនេះជាមួយនាយក៏ដោយក៏នាយមិនអាចបញ្ឈប់ចិត្តស្រឡាញ់ដែលខ្លួនមានទៅអោយគេបានដដែល។
"បែបនេះ! កូនគួរតែទៅដើរលេងលំហែរខួរក្បាលខ្លះ នោះទើបជាការល្អ អារម្មណ៍កូនក៏អាចប្រសើរជាងមុនក៏ថាបាន" នាមជាម្ដាយរហ័សឆ្លើយឆ្លងសម្ដីទៅកាន់កូនប្រុសយ៉ាងលឿន។ អារម្មណ៍កូនប្រុសមួយនេះគាត់អាចយល់ប៉ុន្តែកាលបើគេសង្ងំអោបក្ដីទុក្ខទាំងនោះបន្ដវាអាចក្លាយទៅជាបញ្ហាដល់ខ្លួនគេបាន ទើបចិត្តជាម្ដាយមិនអាចអង្គុយមើលកូនប្រុសរស់នៅក្នុងជីវិតមួយនេះមានតែក្ដីកខ្វល់នៅក្នុងចិត្តមិនព្រមបញ្ចេញមកក្រៅអោយអស់ទៅតាមពេលវេលាតទៅទៀត ថ្ងៃនេះមានឱកាសក៏ខំប្រឹងនិយាយបញ្ចុះបញ្ជូលកូនប្រុសអោយគេទៅដើរលេងលំហែរខួរក្បាលក្រែងល៎អារម្មណ៍បានជ្រះស្រឡះក្នុងចិត្តបានខ្លះទោះវាមិនទាំងស្រុងក៏មិនថ្វីអោយតែបានមួយចំនួនតូច។
"កូន--!"
"យ៉ូនហ្ហា៎! ចាត់ទុកថាម៉ាក់សុំទៅចុះ"
មិនអោយកូនប្រុសហាមាត់ប្រកែកទាន់ឡាបែលនីក៏និយាយកាត់តែម្ដងដោយភ្ជាប់ជាមួយកែវភ្នែកកំសត់ទឹកមុខសម្លឹងមើលទៅកាន់កូនប្រុសបែបមិនអោយនាយប្រកែកតវ៉ាកើត។ ទោះបីយ៉ូនហ្គីចង់ព្រមឬមិនព្រមដូចមុនក៏មិនអាចបដិសេដបានដូចគ្នា បើអ្នកជាម្ដាយលេងសុទ្ធតែធ្វើទឹកមុខកំសត់ដល់ថ្នាក់កូនប្រុសរកប្រកែកតវ៉ាលែងបានទៅហើយនឹង។
"កុំបដិសេដនឹងម៉ាក់របស់ឯងអី ការងារក្រុមហ៊ុនចាំប៉ាទៅមើលជំនួស កូនពុំបាច់ព្រួយបារម្ភទេ ទៅដើរលេងលំហែរអារម្មណ៍អោយសប្បាយចិត្តចុះ" មីនជុន បង្ហើមសម្លេងឡើងជួយបន្ថែមពាក្យបញ្ចុះបញ្ជូលដល់កូនប្រុសមួយតង់ទៀត។ ធ្វើអោយអ្នកស្រីឡាបែលនីញញឹមបិទមាត់មិនជិតដាក់អ្នកជាស្វាមីមុននឹងបែរមុខមកធ្វើជាតួអង្គកំសត់បន្ដដាក់នាយក្រាស់យ៉ូនហ្គីជាកូនប្រុសច្បង។
[S K I P]
នៅតំបន់ដាច់ស្រយាលឆ្ងាយពីទីក្រុងដែលជាទីកន្លែងជនបទក្បែរជើងភ្នំ។ ទីនេះសម្បូរទៅដោយដើមឈើនានាជាច្រើនដុះមកជាមួយធម្មជាតិដ៏ស្រស់ស្អាតមានស្លឹកពណ៌បៃតងខៀវខ្ចីស្រងាត់តាមសំយាកជើងភ្នំ។ សម្លេងសត្វបក្សាបក្សីសាសព្ទភាសាគ្នាបានបន្លឺឡើងចេកចាចកងរំពងមិនដាច់សូរ។
៊
ផ្ទះតូចធំសាងសង់ឡើងតាមបែបឈើប្រណិតទៅតាមបរិយាសនៅទីនេះរបស់អ្នកភូមិស្រុកដែលពួកគាត់ចូលចិត្តរស់នៅមានជាច្រើនខ្នង។ ដោយផ្ទះខ្លះជាផ្ទះថ្មផ្ទះខ្លះជាផ្ទះឈើតាមលិទ្ធិភាពអ្នកស្រុកមានជីវភាពគ្រួសារធូរធារគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការចិញ្ចឹមជីវិត។
ដោយហេតុនៅជើងភ្នំនេះដែលមានចម្ការតែនឹងចម្ការដំណាំផ្លែឈើជាច្រើនហិចតាបានដាំមិនចេះតិចកន្លែងថែមទាំងមានកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមសត្វយ៉ាងធំនៅទីនេះផងដែរ បើទាយមិនខុសម្ចាស់ចម្ការទាំងនេះច្បាស់ជាអ្នកមានមិនខាន ព្រោះមិនដែលអ្នកស្រុកភូមិធម្មតាឯណាមានដីរាប់រយហិចតានៅតំបន់មួយនេះច្រើនយ៉ាងនឹងនោះ។
អ្នកភូមិនៅទីនេះអាស្រ័យរស់នៅបានដោយធ្វើការងារជាកម្មករនឹងកសិករអោយគ្រួរសារអ្នកមានម្នាក់ដែលមានជាងគេនៅក្នុងតំបន់ភូមិស្រុកនេះ ដែលជាគ្រួសារមួយមិនជាចេះប្រកាន់ខ្លួនប្រកាន់វណ្ណះរើសអើងទៅនឹងអ្នកក្រសត់ ផ្ទុយទៅវិញម្ចាស់ចម្ការថែមទាំងមានចិត្តសប្បុរធម៌ មានទំនួលខុសត្រូវខ្ពស់លើការងារ ពិសេសប្រាក់ខែតម្លៃសមរម្យមិនគិតកេងចំណេញទៅលើពលកម្មញើសឈាមរបស់កម្មករដោយអាងខ្លួនជាថៅកែជាចៅហ្វាយដាក់កម្មករម្ដងណាឡើយ។
លើសពីនេះម្ចាស់ចម្ការថែមទាំងរួសរាយរាក់ទាក់ មើលថែកម្មកររបស់គាត់បានយ៉ាងដិតដល់មិនដែលខ្វះចន្លោះទាំងរឿងម្ហូបអាហារហូបចុក ហើយពួកគាត់មានតែចិត្តល្អនឹងនិយាយពាក្យគួរសមសម្ដីមិនគម្រោះគម្រើយត្រគោះបក់បោកដាក់កម្មករនរណាម្នាក់ដូចទៅនឹងថៅកែមួយចំនួននោះទេ។
+ចម្ការតែ!!
នៅក្នុងចម្ការតែជាច្រើនជួរដោយក្នុងមួយជួរៗមានប្រវែងប្រហែល៤០ម៉ែត្រតាមទំហំដី។ កម្មករជាច្រើននាក់នៅតាមជួរនីមួយៗ៦ទៅ៧នាក់ឈរគម្លាតឆ្ងាយពីគ្នា៣.៥សង់ទីម៉ែត្រដើម្បីមើលថែនឹងបេះស្លឹកតែដែលដង្កូវស៉ីនោះចោលតាមទម្លាប់ដូចទៅសព្វដង ហើយក្នុងនោះក៏មានម្ចាស់ចម្ការផងដែរ។
ស្របពេលនោះដែលសម្លេងស្រួចស្រែសរបស់ក្មេងប្រុសកម្លោះតូចម្នាក់បានបន្លឺឡើងខ្លាំងៗមកដាស់អារម្មណ៍អោយគ្រប់គ្នាងាកទៅរកគេភ្លេមៗព្រោះតែការចង់ដឹងចង់ឮ។
"ម៉ាក់! ប៉ា! ហិហិ! វាគួរអោយស្រឡាញ់ទេ?" កម្លោះតូចក្រោកឈរបាតដៃផ្ទុកដោយដង្កូវធំប៉ុនមេដៃលើកបង្ហាញសួរទៅកាន់អ្នកជាម្ដាយដែលនៅជួរម្ខាងទៀតនៃដើមតែទាំងញញឹមស្ញេញដាក់គាត់។
"អូហ៍...ព្រះអើយ! មីន! ឆាប់ប្រលែងវាចេញទៅកូន" ពេលក្រឡែកមើលឃើញអ្វីដែលកូនប្រុសបានលើកបង្ហាញហើយគាត់បើកភ្នែកធំៗលើកដៃរឹតទ្រូងតិចៗមុនស្រដីប្រាប់ទៅកាន់កូនប្រុស។
"ហេតុអ្វី? វាគួរអោយស្រឡាញ់សឹងអី កូនមិនលែងវាទេ កូននឹងយកវាទៅចិញ្ចឹម ហិហិ! ឯងកុំបារម្ភណាកូនដង្កូវតូចយើងនឹងយកឯងទៅនៅជាមួយយើង" មិនត្រឹមតែមិនស្ដាប់តាមសម្ដីរបស់អ្នកជាម្ដាយទេគេថែមទាំងប្រកែកនិងចង់យកកូនដង្កូវនៅក្នុងបាតដៃទៅចិញ្ចឹមទៀត ទឹកមុខញញឹមយ៉ាងស្រស់មិនខ្លាចញញើតនឹងសត្វដង្កូវដែលវាគើមៗនៅក្នុងដៃនោះអ្វីបន្ដិចសោះ។
ខុសអីតែប៉ាម៉ាក់គេនិងអ្នកនៅទីនេះឃើញហើយក៏នាំគ្នាចាប់ក្រិចមុខក្រិចមាត់ក្រញែងខ្លួនភ្លេមៗនឹងសត្វដង្កូវនោះ។ និយាយតាមត្រង់ចុះពួកគេធ្លាប់ឃើញនិងបេះដង្កូវចេញពីស្លឹកតែមែន តែដង្កូវទាំងអស់នោះវាតូចៗហើយប៉ិនឈើចាក់ធ្មេញនឹង វាមិនទៅធំអីដល់ម្លឹងនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែនេះមើលចុះដង្កូវធំលឹងបប៉ុនមេដៃ ខ្លួនវាទន់ៗពណ៌ខៀវអោយស្រស់ អ្នកប្រុសរបស់ពួកគេចាប់កាន់វាលែងយ៉ាងទំនងដូចមិនខ្លាចអីបន្ដិចទាំងដែលពួកគេមើលទៅវាពិតជាគួរអោយខ្លាចខ្លាំងណាស់ គ្រាន់តែគិតពួកគេនេះចង់តែស្រែកចេញមកក្រៅអោយណាណីតើ។
"គូ! កូនកុំលេងវាអី ប្រលែងវាចោលទៅកូន អានឹងមិនមែនជារបស់ក្មេងសម្រាប់លេងទេ" អ្នកជាប៉ាកាលបើឃើញភរិយាបណ្ដូលចិត្តបាញ់ក្រសែរភ្នែកពិឃាតមករកខ្លួនបែបគម្រាមគាត់ក៏រហ័សកាត់ន័យយល់ភ្លែម ទើបងាកមុខទៅនិយាយលួងលោមកូនប្រុសដោយសម្ដីទន់ភ្លន់។
ប៉ុន្តែងាប់ហើយទោះទៅលើកទូលសម្ដីផ្អែមដប់កញ្ជើរមកដាក់កណ្ដាលមុខទៀតក៏អាល្អិតកំពូលក្បាលខូតមួយនឹងមិនព្រមស្ដាប់សម្ដីគាត់យកមកដាក់ក្នុងខួរដែរ មានតែធ្វើចរិតផ្គើនលើសដើមទៅវិញទើបថា។
"អត់! កូនមិនលែង!" ផ្គើនគឺផ្គើនមែនមិនតែប៉ុណ្ណោះនៅយកដៃទៅអង្អែលលើខ្លួនសត្វដង្កូវធ្វើមិនដឹង។
"គូហ៎ា! កូនចង់ឃើញប៉ាដេកក្រៅបន្ទប់ឬ?" អស់ជម្រើសមានតែម៉្យាងគឺក្បាច់រំលឹកកាលគាត់ដេកក្រៅបន្ទប់ដោយសារកូនក្បាលខូចលើកមុននោះអី។ នឹកដល់រឿងនឹងគាត់ចង់តែបោកក្បាលអោយស្លាប់ភ្លេមៗទេ គ្រាន់តែកូនក្បាលរឹងមិនព្រមស្ដាប់បង្គាប់សោះ ភរិយាកំពូលឆ្នាស់របស់គាត់នេះដេញគាត់អោយមកដេកក្រៅបន្ទប់ភ្លាម លក្ខណៈថាខឹងគោវាយរទេះដូច្នោះចឹង។
ហើយបើម្ដងនេះកូនក្បាលខូចរបស់គាត់លើកនឹងមិនព្រមស្ដាប់បង្គាប់ម្ដងនេះទៀត ខ្លួនគាត់មិនធានារនោះឡើយថាខ្លួននឹងបានបាយហូបឬក៏អត់នៅល្ងាចនេះនោះ សង្ស័យតែមិនបានបាយហូបផងក៏មិនដឹង បើភរិយាកំពូលឆ្នាស់លេងសម្លក់មកកាន់គាត់យកងាប់យករស់យ៉ាងនឹង។
"ប៉ាខ្លាចម៉ាក់! ហាស៎ហា៎..ហាស៎ហ៎ា..ហ្ហឹះៗ"
(ដឹងថាប៉ាខ្លាចម៉ាក់ខំផ្គើនទៀត🙄)
To be Continued ✍️💯