១សប្ដាហ៍កន្លងផុតទៅ
"ទីបំផុតយើងអាចមកផ្ទះគេងលើគ្រែទន់ៗរបស់យើងហើយ" ជេហូប
"សូម្បីសាឡុងក៏ស្រួលអង្គុយដែរ..." ថេយ៉ុង
"អ្នកទាំង២ដូចជាយ៉ាប់ម្លេះ???" ណាមជុន
"បងឯងអាចឈ្នះក្ដីដ៏ធំមួយបងឯងមិនយល់ពីអារម្មណ៍ដែលពួកយើងធ្វើ project រួចទេ" ថេយ៉ុង
"យើងធ្វើរឿងក្ដីក៏ពិបាកដែរ... មិនមែនគ្រាន់តែអង្គុយវត្ថុតាងធ្លាក់មកឯណា" ណាមជុន
"មួយរយៈនេះយើងឃើញឯងញឹកញាប់ណាស់... ពិសេសម៉ោងព័ត៌មាន" ជីន
"ខ្ញុំនៅក្នុង TV សង្ហារទេ??? តែប្រហែលមិនសង្ហារទេព្រោះខ្ញុំមិនសូវបានគេងផង... បងឯងមើលនៀកមុខខ្ញុំមានស្នាមមុនមួយគ្រាប់ធំណាស់" ណាមជុន
"ឯណាផាកជីមីន???" យ៉ុងគី
"គេទៅទទួលលីលីមកពីមន្ទីរពេទ្យហើយ" ថេយ៉ុង
"ឯងស្លក់ដល់ហើយនៀក" ជីន
"ខ្ញុំគួរតែបិទម៉ាស់ឲ្យច្រើន... មិនអញ្ចឹងទេខ្ញុំប្រាកដជា..." ថេយ៉ុង
----------------
*ក្រាក... ក្រឹប...*
"អូនសម្លាញ់... ផាកជីមីនរបស់អូនមកដល់ហើយ" ជីមីន
"បងមកហើយ??? ចាំបន្តិច... នៅទីនោះហើយ... អូនលាបក្រេមបន្តិចសិន... មុខអូនស្លេកណាស់" លីលី
"អូនមិនទាន់រៀបចំខ្លួនទេ???" ជីមីន
"គ្រូពេទ្យឲ្យអូននៅមួយរយៈទៀត... តែអូនមិនចង់នៅទេ... បើនៅផ្ទះមានសួនខាងក្រៅមើល" លីលី
"លោកផាក" គ្រូពេទ្យ
"លោកគ្រូពេទ្យ... ហេតុអីបានជាមិនទាន់ឲ្យលីលីចេញទៀត???" ជីមីន
"គឺ... កាលពីយប់មិញនេះក្រពះរបស់អ្នកស្រីធ្វើទុករហូតក្អួតចេញឈាមទើបព្រឹកនេះពួកយើងមិនទាន់អនុញ្ញាតឲ្យអ្នកស្រីចេញពីមន្ទីរពេទ្យបាន" គ្រូពេទ្យ
"អូនក្អួតចេញឈាម??? មិចក៏មិនប្រាប់បងឲ្យបានដឹង??? អូនចង់ឲ្យបងខឹងអូនមែនទេ???" ជីមីន
"ក្រែងព្រឹកមិញបងត្រូវធ្វើបទបង្ហាញមែនទេ??? អូនខ្លាចបងបារម្ភទើបមិនបានប្រាប់... ហើយបើបងខឹងអូនបងអាចដោះលែងអូនបានទេ???" លីលី
"ខ្ញុំគួរតែចេញទៅក្រៅវិញហើយ..." គ្រូពេទ្យនិយាយចប់ក៏ដើរចេញទៅឯលីលីនិងជីមីនកំពុងតែទាក់មាត់គ្នានៅក្នុងបន្ទប់
"អូនបានន័យថាមិច??? អូនចង់ឲ្យបងដោះលែងអូន??? អូនគិតថាបងដូចមនុស្សប្រុសដទៃមែនទេ??? អូនស្មានថាបងមិនដឹងមែនទេថាកាលពីលើកមុនអូនឲ្យស្រីម្នាក់នោះមកទាក់ទាមបង??? អូនស្មានថាបងជាផាកជីមីនកាលពី៣ឆ្នាំមុនមែនទេ??? បើអូនគិតបែបគឺអូនគិតខុសហើយ..."
"ហេតុអីបងដឹងរឿងនេះហើយៗបងបែរជាធ្វើមិនដឹងនិងមិនខឹងនិងអូន???" លីលី
"មានរឿងខ្លះបងបានដឹងច្រើន... ច្រើនលើសពីអ្វីអូនគិតដល់... តែបងមិននិយាយ... បងមិនថា... អូនដឹងទេដោយសារតែបងស្រលាញ់អូន..." ជីមីនងាកមុខត្រលប់ក្រោយក៏ស្រាប់តែឃើញលីលីដេកដួលនៅលើឥដ្ឋទាំងច្រមុះមានហូរឈាមមកជាច្រើន...
----------------------
២សប្ដាហ៍ក្រោយមកលីលីនិងជីមីនក៏បានមកដើរលំហែកាយនៅកោះជីជូបន្ទាប់ពីលីលីបានចេញពីមន្ទីរពេទ្យ...
"ទីនេះស្អាតណាស់... បងជួលគេមែនទេ??? អូរ... ទីនោះមានសមុទ្រទៀត... " លីលី
"បងដឹងថាអូនចូលចិត្តសមុទ្រទើបបងទិញវាតែម្ដង" ជីមីន
"បងទិញវា??? Ohhh បងសម្លាញ់... ហេតុអីក៏បងល្អបែបនេះ...ហើយហេតុអីបងមិនខឹងអូនរឿងអូនជួលមនុស្សស្រីចង់ធ្វើបាបបង???"
"មកពីបងដឹងហេតុផង... បងដឹងថាហេតុអីអូនធ្វើបែបនេះជាមួយបង... ក្មេងល្អរបស់បង... ឈប់និយាយទៅ... ពួកយើងទៅរកទិញគ្រឿងសមុទ្រមកញុាំល្អទេ???" ជីមីន
"ហុឹម..." អ្នកទាំង២បានដើរចេញទៅសម្លេងទូរស័ព្ទរបស់អ្នកកម្លោះផាកក៏បានបន្លឺឡើងតែចៃដន្យថាអ្នកកម្លោះរបស់យើងមិនបានយកទូរស័ព្ទទៅជាមួយនោះទេ...
"ទៅផ្សារទិញម្ហូបហើយក៏ដើរត្រលប់មកវិញបណ្ដើរមើលសមុទ្របណ្ដើរគឺពិតជាមានក្ដីសុខណាស់... ពិសេសគឺពេលមកកាន់ដៃអូនបែបនេះ... ហើយមើលសម្លៀកបំពាក់បងសាមញ្ញបែបនេះទៀតគឺល្អឥតខ្ចោះណាស់" លីលី
"អូនហត់ទេ??? បើហត់ពួកយើងអង្គុយបន្តិចទៅល្អទេ???"
"មិនហត់ទេ... " លីលីកំពុងតែញញឹមយ៉ាងស្រស់ទៅកាន់ជីមីនស្រាប់តែមានឡានខ្មៅប៉ុន្មានគ្រឿងបើកមកបុកលីលីធ្លាក់ពីលើផ្លូវចូលសមុទ្របាត់ទៅឯជីមីនវិញក៏ត្រូវពួកនោះនាំគ្នាវៃធ្វើបាបនិងចាក់ជាច្រើនកាំបិតរហូតសន្លប់បាត់ស្មារតី...
ប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយមកសម្លេងសារ៉ែនឡានពេទ្យនិងរថយន្តប៉ូលីសក៏បានបន្លឺឡើងដោយអមជាមួយសម្លេងយ៉ាងទ្រហឹងរបស់អ្នកសារព័ត៌មានទាំងក្នុងស្រុកនិងក្រៅស្រុក... រូបរាងកាយដែលសន្លប់មិនដឹងខ្លួននិងពោពេញទៅដោយឈាមក្រហមឆ្អិនឆ្អៅស្រោចខ្លួនរបស់ជីមីនក៏ត្រូវបានរថយន្តសង្គ្រោះបន្ទាន់លើកដាក់ឡាននិងបើកចេញទៅយ៉ាងលឿនដោយសារអ្នកកម្លោះផាកគឺរងរបួសខ្លាំងពេក... សមាជិកទាំង៦ក៏បានមកកន្លែងកើតហេតុដែលមានរាយប៉ាយដោយគ្រឿងសមុទ្រនិងគ្រឿងទេសផ្សេងៗពេញផ្លូវ... មានស្នាមកង់ឡាននិងស្នាមឈាមរបស់ជីមីនដែលបានគូសគំនូសនៅលើផ្លូវកន្លែងកើតហេតុ...
------------------
#មន្ទីរពេទ្យក្រុងសេអ៊ូល
ដោយសារតែរបួសដ៏ធ្ងន់ធ្ងររបស់អ្នកកម្លោះទើបត្រូវបញ្ជូនអ្នកកម្លោះភ្លាមៗមកទីក្រុងដើម្បីព្យាបាល... ការវះកាត់នៅក្នុងបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់បានចំណាយពេលជិត៧ម៉ោង... ឯនៅកោះជីជូវិញគឺមានណាមជុន ជីន យ៉ុងគីជាអ្នកនៅដោះស្រាយ... ក្រោយហេតុការណ៍មួយនេះកើតឡើងធ្វើឲ្យជីមីនសន្លប់អស់កន្លះខែដោយរបួសធ្ងន់ធ្ងរពេក... ចំណែកលីលីដែលធ្លាក់ចូលសមុទ្រក៏មិនបានរកឃើញដែរ...
ជីសុីនដែលជាជំនិតរបស់ជីមីនក៏បានមើលថែរក្សាចៅហ្វាយរបស់ខ្លួនមិនឲ្យឃ្លាតកែវភ្នែកទេ... ជេហូប និងថេយ៉ុងកំពុងតែអង្គុយមើលថែជីមីនជាមួយជីសុីនក៏ស្រាប់តែមានសម្លេងបើកទ្វាចូលមកដែលនោះជាម្ចាស់ក្លឹបកំសាន្តជុនជុងគុក
"តើបងជីមីនយ៉ាងមិចហើយ??"
"គេនៅតែដដែល... ដេកត្រង់ខ្លួនមិនកម្រើបែបនេះជាង១០ថ្ងៃហើយ... " ថេយ៉ុង
"គេប្រហែលហត់ណាស់ហើយទើបគេងយូរបែបនេះ... ចុះរឿងនៅជីជូ??? ដល់ណាហើយ??? ហើយលីលីវិញ???" ជេហូប
"រឿងនៅកោះជីជូគឺ... ហុឹម... ប៉ូលិសទាំងនោះកំពុងស៊ើបអង្កេតចាប់ពួកអាចង្រៃទាំងនោះ... ហើយលីលីវិញគឺរកមិនឃើញទេ... ប៉ូលីសថាភាគរយទាបណាស់ដែលរកឃើញទាំងមានជីវិតព្រោះនាងត្រូវបុកទម្លាក់ចូលសមុទ្រហើយបូករួមទាំងនាងមានជម្ងឺប្រចាំកាយបែបនេះទៀត... ប៉ូលីសនិងអ្នករុករកឲ្យយើងត្រៀមចិត្តអោយហើយទៅ..." ជុងគុកនិយាយចប់ចង្វាក់បេះដូងរបស់ជីមីនក៏ស្រាប់តែមានបញ្ហាធ្វើឲ្យគ្រូពេទ្យទាំងអស់ត្រូវមកសង្គ្រោះបន្ទាន់ភ្លាម...
ព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់ដែលជាថ្ងៃដំបូងក្នុងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះក៏បានមកដល់... ទេសភាពស្លឹកឈើប្រែជាពណ៌ទឹកក្រូចនិងមានសម្លេងសត្វជាច្រើនស្រែកច្រៀងយ៉ាងទ្រហឹងនៅក្រៅបង្អួច... អ្នកកម្លោះដែលទើបធ្វើការសង្គ្រោះបន្ទាន់កាលពីម្សិលមិញក៏បានកំរើដៃនិងបើកភ្នែកតិចៗ... ជីសុីនឃើញអ្នកប្រុសខ្លួនបែបនេះប្រញាប់ហៅគ្រូពេទ្យមកពិនិត្យមើលអាការៈរបស់អ្នកប្រុសខ្លួន...
"តើលោកអាចមើលឃើញថានេះជារបស់អ្វីទេ? ហើយវាមានចំនួនប៉ុន្មានទេ???" គ្រូពេទ្យកំពុងសួរសំណួរចិត្តសាស្ត្រទៅកាន់អ្នកកម្លោះផាកដែលគេងសឹងមិនចង់និយាយស្ដីទៅអ្នកណា
"ខ្ញុំមើលឃើញខ្ញុំស្គាល់, កុំសួរនាំច្រើនអី... ខ្ញុំគឺផាកជីមីន... អគ្គនាយករបស់ក្រុមហ៊ុន The king of technology in south ខ្ញុំមានបងប្អូន៦នាក់... និងមានភរិយាដែលខ្ញុំស្រលាញ់ស្មើជីវិតម្នាក់... មែនហើយពេលនេះនាងយ៉ាងមិចហើយ??? នាងនៅទីណា??" ជីមីន
"លោកចាំបានច្បាស់ណាស់... តែខ្ញុំគិតថាលោកគួរតែសម្រាកបន្តិចទៀតទៅទើបល្អ..." គ្រូពេទ្យ
"ជីសុីន... លីលីនៅឯណា??? ក្រោយគ្រោះថ្នាក់មានរកនាងឃើញទេ???" ជីមីនប្រឹងក្រោកទាំងរបួសមិនទាន់ជាដែលធ្វើឲ្យរបួសខ្លះដាច់ថ្នេរចេញឈាមមកទើប Nurse នៅទីនោះចាប់អ្នកកម្លោះរួចក៏ចាក់ថ្នាំរំងាប់អារម្មណ៍ឲ្យជីមីនគេងបាត់វិញទៅ
"ជីមីនយ៉ាងមិចហើយ???" ជេហូប
"អ្នកប្រុសត្រូវគ្រូពេទ្យចាក់ថ្នាំឲ្យគេងវិញហើយ... មុននេះគាត់ឆេវឆាវរហូតធ្វើឲ្យរបួសចេញឈាម" ជីសុីន
"គាត់នេះ..." ជុងគុក
"បន្ទោសគេក៏បានដែរព្រោះថាគេតែងតែជួបរឿងបែបនេះតាំងពីតូចមកហើយ" ជេហូប
"ខឹក... ខឹក..."
"ឯងដឹងខ្លួនហើយមែនទេ???" ថេយ៉ុង
"ហុឹម... រៀបចំយន្តហោះទៅខ្ញុំចង់ទៅកោះជីជូវិញ..." ជីមីននិយាយទាំងខ្លួនកំពុងពាក់អុកសុីសែន
"ទៅមិចនិងបាន??? បើរបួសឯង..." ជេហូប
"ជេខេ... ឯងមានចាប់ពួកអាបង្ករឿងទាំងនោះបានទេ???" ជីមីន
"បានម្នាក់... តែបញ្ជូនឲ្យប៉ូលីសហើយ" ជុងគុក
"ខ្ញុំដេកលក់អស់ប៉ុន្មានថ្ងៃហើយ???"
"១៥ថ្ងៃហើយអ្នកប្រុស" ជីសុីន
"១៥ថ្ងៃហើយ~~~ ១៥ថ្ងៃហើយលីលីនៅតែរកមិនឃើញមែនទេ??? "
"បាទ..." ជីសុីន
"ខ្ញុំនឹកឃើញថ្ងៃនោះ... ថ្ងៃដែលលីលីត្រូវឡានបុក... ថ្ងៃនោះនាងសម្លឹងមកខ្ញុំទាំងកែវភ្នែកដ៏កំសត់... ហុឹម... ខ្ញុំឃើញនាងធ្លាក់ពីលើទៅក្រោមពេញភ្នែក... មែនហើយប្រាប់គ្រូពេទ្យថាខ្ញុំចង់ចេញពីពេទ្យទៅជីជូ... " ជីមីន
"ចាំ២-៣ថ្ងៃទៀតឲ្យរបួសរៀងធូរបន្តិចទៅ..." ជេហូប
"បងប្រុស... បងដឹងទេថាខ្ញុំបាត់បងអ្វីខ្លះ??? បងដឹងទេថាលីលីជាជីវិតរបស់ខ្ញុំ... ខ្ញុំបានបាត់បង់គ្រួសារ... សាច់ញាតិនិងរបស់ដែលខ្ញុំស្រលាញ់អស់ហើយ... ខ្ញុំនៅសល់តែលីលីទេ... បើនាងបាត់ទៅម្នាក់ទៀតមែនខ្ញុំនេះដូចជាត្រូវបានគេសម្លាប់ទាំងរស់អញ្ចឹង..." ជីមីនជ្រោងសក់យំយ៉ាងខ្លាំងនៅលើគ្រែពេទ្យទាំងដៃនៅជាសេរ៉ូមនៅឡើយ...
~~~~To be continued ~~~~