Beklemiyordunuz dimi bir günde iki bölüm :D
✨
✨✨
Hastanenin önüne geldiğimde otobüsün düğmesine bastım ve durakta indim. Şimdiye kadar hiç heyecan yapmamıştım ama hastaneyi görür görmez heyecan ve korku basmıştı beni.
Yalnız hastane çok zengin duruyor.
Gerçekten de özel olmanın hakkını veren bir hastaneydi. Adından babamların olduğunu anlamıştım ama sorun olacağını düşünmedim sonuçta her gün hastaneye kim gelip gidiyor diye bakacak halleri yok ya.
Usulca yürümeye başladım girişe doğru. Kalbim ağzımda atıyordu sanki. Ya son evredeysem korkusu gittikçe aklımı kemirmeye başlamıştı. Korkunun ecele faydası yok deyip hızlandırdım adımlarımı.
Randevu kestiğim doktorumun kapısının önünde beni çağırması için bekliyordum. Sanırım biraz fazla erken gelmiştim. Sonunda ekranda adım görününce hızlıca içeri adımladım.
"Gel bakalım Ahu"
"Merhaba" çekingen bir şekilde karşısındaki sandalyeye oturdum.
"Şikayetin nedir?"
"Ben, ıı şey.. ben geçen haftalarda bayılmıştım ve hastanede sonuçlarım çıkınca, şey.. ordaki doktorum kanser olduğumu söylemişti." Cümlelerimi toparlamakta güçlük çekiyordum. Durup derin bir nefes aldım ve doktora baktım, bana ilgiyle bakıyordu.
"Ben ondan sonra napacağımı bilemedim. O şokla kendimi dışarı attım. Bir daha da konusunu açmadım ve unutmaya çalıştım. Ama son zamanlarda kanser belirtilerini sık sık yaşıyorum. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum açıkçası. Şaşırmış bir haldeyim savrulup duruyorum. Ölmek istemiyorum. Ne yapılması gerekiyorsa yapmaya hazırım. " gözyaşlarım istemsizce akmaya başlamıştı.
" Sakin ol, önce bir sonuçlarına bakalım neymiş hastalığın. Tüm kanserler ölüme yol açmıyor. Şimdi derin derin nefes al ve masadaki sudan iç biraz."
Sesi endişeli çıkmıştı. Dediğini yapıp derin derip nefesler almaya başladım, suyu açıp içtim.
"Şimdi sakinleştiğimize göre önceki sonuçlarına bakalım neler çıkmış." Bana bakıp onay beklemişti kafamı hazır olduğumu belli edecek şekilde salladım.
"Evet Ahu Koraltan, aa soyadın... Buranın sahibi olan Koraltan ailesiyle bir ilişkin var mı?"
Telaşımı belli etmemeye çalıştım. "Hayır soyadı benzerliği sadece. Kimden bahsettiğini bile bilmiyorum"
İnanmış gibiydi ama değil gibiydi de. Kafasında bir şeyleri tartmaya çalışıyordu sanırım. "Halbuki onlara çok benziyorsun. Gerçi Duru var " Mırıldanmıştı ama yine de duydum.
"Şey sonuçlara bakabilir miyiz artık kalbim daha fazla dayanamayabilir"
"Ah evet haklısın. Üzgünüm dalmışım."
Doktor olup hastasıyla ilgilenmek yerine buranın sahipleriyle bu kadar ilgilenen de ne bilim yaani
Bok kokusu alıyorum sanki
Ben de Nurefşan ben de
O bilgisayardan bir şeyler yaparken ben de Nurefşanla kadını çekiştiriyordum. Sonunda sonuçları bulmuş olmalı ki bana baktı.
"Evet, gerçekten de kansermişsin Ahucum"
Yok ben zaten kendim uydurmuştum kanser olduğumu. Allah'ım sabır ya. İlk başta gözüme tatlı ve sevecen gelen kadın artık itici ve samimiyetsiz gelmeye başlamıştı.
"Neyseki korkulacak bir evrede değilmişsin ve bir iyi haber daha kanser iyi huylu."
O kadar rahatladım kii. İçime serpilen suyun 'coss' sesi dışardan bile duyulduğuna eminim. Kendimi kuş gibi hissediyordum şimdi.
"E peki nolucak yani hangi evre nasıl geçecek nasıl iyileşeceğim?"
"Evre II B dediğimiz bir evredesin. Bu evrede kanser kitlesini ameliyatla almak riskli o yüzden kemoterapiyle kanser hücrelerini yok edeceğiz ya da küçültüp ameliyatla alacağız. Artık hangisini yapacağımız senin tedavi sürecine bağlı. Kemoterapiyi istediğine dair bir belge imzalaman gerekiyor ama gördüğüm kadarıyla reşit olmadığın için bunun ailenin imzalaması gerekiyor."
Aile mi? İmzalamak mı? Kemoterapi mi?
"Ben imzalasam olmaz mı? Sonuçta kendi hayatım söz konusu"
"Hayır canım senin hayatın bile olsa reşit olmadığın için aile onayı gerekiyor"
Kafamı anladığımı belirterek salladım. O sırada bana bir belge uzattı.
"Bunu doldurman gerekiyor. Ve geç kalma her ne kadar iyi huylu bile olsa kanser sonuçta. Hücreler büyümeye ve sağlıklı hücrelerine saldırmaya devam edecek."
"En kısa sürede geleceğim"
İyi günler dileyip odadan çıktım. Mutluluktan havalara uçacak gibiyim. Ölmeyeceğim diye bağırmak istiyorum. Durağa gidene kadar sekerek ve kahkahalar attım. İnsanlar muhtemelen deli olduğumu düşünüyordu.
İnsanlar kimin umurunda ki, ölmüyoruz bee!!
İyi haber olduğu gibi kötü haber de var. Gerçi çok da kötü sayılmaz ama bunu onlara nasıl söyleyeceğimi hiç düşünmemiştim. Şimdi aniden söylemeye zorlanmak telaşa sokuyordu beni.
Tepkileri ne olacak, kemoterapiyi kabul edecekler mi, çok kızarlar mı... Sorular kafamda durmadan dönüyordu.
Eve yaklaştığımı fark edince hemen indim ve eve doğru yavaş yavaş yürümeye başladım. Bahçede dalgın bir halde çimenleri izleyen Mete'yi gördüm. Yönümü giriş kapısından ona yönelttim.
"Neyin var?"
Kimseyi beklemediği için sesimle irkilmişti garibim
"Bir şeyim yok."
"Yemezler Mete efendi. Dökül bakalım."
Önce kararsız bir şekilde yüzüme baktı. Anlatmak istemediği o kadar belliydi ki. Yine de kendini anlatmaya hazırlar gibi ağzı açılıp kapanıyordu. Bana anlatmak istemiyordu ama anlatacak kimsesi de olmadığı için bana anlatmayı seçmişti..
"Konu Duru, nerden başlamalıyım bilmiyorum. O, şey... Bana küçüklüğümden beri psikolojik baskıda bulunuyor. Ama o gitti diyeceksin şimdi. Evet gitti ama bitmedi maalesef. Hâlâ beni arayıp hakaretlerde bulunuyor. Ve dün beni evin arka tarafına çağırdı. Babam hepimize banka kartı vermişti kullanmamız için muhtemelen sana da vermiştir. Neyse işte babam ona verdiği o kartı kapattırmış geçen gün o da beni aradı ve bendekini istediğini söyledi. Evin arkasına da o yüzden geldi. Beni tehdit etti vermek zorunda kaldım. Babamlara nasıl diyeceğimi bilmiyorum. Kızmazlar ama Duru bunu öğrenirse beni tehdit ettiği şeyi kullanmaya çekinmez. Ben yapamam birinin bile öğrenmesine dayanamam"
Mete karşımda hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Ne yapacağımı bilemez bir şekilde ona sarıldım. Yanında olduğumu onu yalnız bırakmadığımı hissetsin istedim.
Bir süre o şekilde kaldık artık ağlayışları iç çekmeye dönmüştü. Birden ayağa kalktım. Bana kıpkırmızı olmuş gözleriyle melül melül bakıyordu.
"Kalk gidiyoruz!!"
"Nereye?"
"Ay nereye olacak Mete o şırfıntıdan kartını almaya. "
Korkudan gözleri iyice açılmış bir halde hızla ayağa kalktı.
"Hayır olmaz, herkese söyler. Duru yaparım dedi mi yapar. "
" Metecim ben de bir şeyi kafama koydum mu yaparım. Kalk gidiyoruz"
O hâlâ bana boş boş bakıyordu.
"E hadi dedim"
"Nerede olduğunu bile bilmiyoruz ki"
"Yavrucum afedersin ama sen biraz mal mısın? Hani eski eski evimde kalıyor ya bu şeytan"
Ters ters bana bakmaya başladı "Onu biliyorum herhalde ama Duru bu asla evde olmaz"
"Merak etme o anne ve abi onda olduğu sürece mahalleden dışarıya bir adım bile atamaz o"
"Görücez."
Görelim yavrum görelim
✨
✨
☘️Kestiikkkk
☘️Kısa oldu biraz sanki
☘️Uzun bölümler yazıp sizi bekletmek yerine böyle kısa bölümler paylaşmak daha mantıklı geldi bana. Ne diyorsunuz?
☘️ Ahu'nun hastalığını sonunda öğrendikk
☘️ Sonraki bölüm kaos gelecek gibii ehehehe
☘️Biraz kavga , saç baş yolma görmeyelim mi😁
☘️Ben kaçtıımm ufacık bir işim var onu halledip yeni bölümü yazmaya başlayacağım. Bugün akşama yüklenebilir bir şeyler 🤭
☘️ Kendinize çok dikkat edin çiçekleriiim
Bir sonraki bölümde görüşmek üzereee<3 muaaah