30. თავი
ჰარის თვალთახედვით
როდის ხვდება ადამიანი რომ ცხოვრებაში ყველაზე დიდი შეცდომა დაუშვა, მე ამის მისახვედრად სულ რაღაც 2 დღე დამჭირდა.
ვერ კი ავღწერ იმ გრძნობას რომელიც კენდალის მიმართ გამიჩნდა, უბრალოდ ვიცოდი რომ მისგან რაც შეიძლება შორს მინდადა ყოფნა. როცა ქენდალს ვუყურებდი მხოლოდ ლიზა და მისთვის მიცემული პირობა , შემდეგ კი მისი სახე მახსენდებოდა როცა ეს პირობა დავრღვიე და მისი მტირალი სახე. არც კი მჯერა რომ მილა არც კი ვნახე როცა მოვდიოდი.
2 დღე საკმარისი აღმოჩნდა რომ ერთ კვირაში უკვე მეორედ ჩამელაგებინა ტანსაცმელი, კიდევ ერთი ატირებული ქალი დამეტოვებინა კარებთან, მაგრამ ამჯერად დარწმუნებული ვიყავი რომ უკეთესი იქნებოდა ქენდალი მიმეტოვებინა ვიდრე მას ისეთი კაცის გვერდით ეცხოვრა რომელსაც ის არ უყვარს.
სწორედ ასე აღმოვჩნდი ჯემას სახლის კარებთან დიდი ჩემოდნით და აცრემლებული თვალებით.
- რა ჯანდაბა მოხდა?- მკითხა ჯემამ როცა უსიტყვოდ შემიშვა სახლი და ჭიქა წყალი დამალევიან
- ყველაზე დიდი სირი ვარ რაც კი არსებობს - ვუთახრი მას და ტახტს მივეყრდენი ,
მას შემდეგ რაც ყველაფერი მოვუყევი ჯემას, და მისგან კარგი ჩარტყმაც მივიღე მხარში მას საბოლოდ გავანდე ჩემი გრძნობები ლიაზას მიმართ .
ჯემასთვის იმის მოყოლა თუ რას ვგრძნობ ლიზას მიმართ მართლაც ამ გრძნძნობების არესბობის აღიარებას ნიშნავდა. ამის შემდეგ ჯემამა კიდევ ერთხელ ჩამარტყა.
- არც კი მჯერ რომ ასეთი იდიოტი ძმა მყავს - მითხარ და გევრდით მომიჯდა და ზუსტად ჩემნაირად დაჯდა, სავარძელს ბოლომდე მიწვა და ჭერს ახედა. - რის გაკეთებას აპირებ ?- მკითხა მან
- რადგან ბოლო დროს არცერთმა ჩემმა გადაწყევტილებამ არ გამართლა მინდა რომ შენ მითხრა რა გავაკეთო. - ვუთხარი ჯემას და მისკენ შევტრიალდი რომ თვალებში ჩამეხედა.
- ჩემი რჩევა იქნება რომ , ცხოვრებაში ერთხელ მაინც გაკეთე ის რაც გაბედნიერებს მიდი ლიზასთან და უთახრი რასაც გრძნობ. ჰარი მინდა რომ ბედნიერი იყო, იმედი მაქვს შენ იგივე გინდა შენი თავისთვის - მითხრა ჯემამ და ტავი მხარზე ცამომადო.
- ხვალ წავალ , არ მინდა იმ დღესე წავიდე სხვა გოგსთან რომელშიც შეყვარებულს დავშორი - ვუთხარი ჯემას .
ცხოვრბეში პირველად დარწმუნებული ვარ რა მინდა ცხოვრებაში , და ეს ლიზა კლარკია მისი ჩახლართული ცხოვრებით და პრობლემებით.
*****
1 თვის შემდეგ
ლიზას თვალთახედვით
- ჯეიკ ამ ყუთის გადატანაში დამეხმარე - ვუთხარი ჯეიკს , რომელიც ჩალაგებაში მეხმარება.
ხო ჯეიკს, ჩემი შვილის მამას ჯეიკს, რომელიც ლონდონში გუშინ ჩამოვიდა, იმისთვის რომ გაასვლაში დამეხმაროს. ზუსტად 2 დღეში კიდევ ერთხელ დავტოვებ ლონდონს განუსაზღვრელი ვადით.
- ლიზა მძიმე ყუთებს თავი დაანება - მითხრა ჯეიკმა როცა ნახო რომ მარტო ვეჭიდებოდი ყუთს რომელიც ჩემი ნივთებით იყო სავსე რომელი საფრანგეთში ჯეიკის სახლში უნდა გაგვეგზავნა . ზუსტად მაშინ როცა უნდა გამეპროტესტებინა კარზე ზარის ხმა იყო მე და ჯეიკმა გაოცებით შევხედეთ ერთმანეთს
- ვინმეს ელოდები ?- მკითხა ჯეიკმა, რადგან ლიამი სამსაურში იყო დედაჩემი კი ხვალ ჩამოდიოდა ჩვენ გასაცილებლად
- არა, - კარზე კიდევ რამდენჯერმე დარეკეს- კარგი მე კარს გავარებ სანამ მილას გაღვიზებენ შენ კი საკმე გაგრძელე- ვუთხარი და ხელიტ მილას მომობნეულ ტანსაცმელზე მივუთითე
- კარგით სერ - მითხრა ღიმილით და დავალების შესრულებას შეუდგა
კარამდე ღიმილით მივედი მაგრამ როცა გავიხედე თუ ვინ იყო კარზე ღიმილი სახეშე შემაშრა. კარზე კიდევ ერთხლ დარეკეს ზარი, ბოლოჯერ ამოვისუნთქე და კარი გავაღე
- აქ რას აკეთებ ?- ვკითხე სტუმარს, და ის ღამე გამახსნედა როცა წავიდა, მაშინაც ჩვენი საუბარი სწორედ ამ კითხვებით დაიწო.
- ლიზა- დაიწო მან მაგრამ გაჩერდა - გცალია, რომ რამდენიმე წუთი ვისაუბროთ ?
- ლიზა დარწმუნებული ხაარ რომ ეს მილასია ?- ზუსტად ამ დროს შემოვიდა ჯეიკი ოთახში ხელში კი ჩემი ტოპი ეჭირა - აჰ, უი გამარჯობა
- გამარჯობა - მისელმა მას ჰარი, შემდეგ კი ისევ მე შემომხედა მომლოდინე თვალებით
- მხოლოდ ორი წუთი და ჯობს გარეთ გავიდეთ - ვუთხარი ჰარი
მას შემდეგ რაც კარებ ზურგს უკან მივიხურე და კიბები ჩუმად ჩავიარეთ გარეთ, კორპუსისი კედენლთან ხალხისგან ცოტათი მოშორებულ და დამალულ ადგილზე გავჩერდით.
- რას აკეთებ ლიზა?- მკითხა ჰარიმ თითქოს არც იცოდეს, რადგან ვიცი რომ ლიამმა რამდენიმე დღის წინ უთხრა რომ მივდივარ, როცა ჰარიმ ლიამ სახლის გასაღები დაუბრუნა ლიმმა კი მისი ნივთები მიუტანა .
- იმას რაც ყოველთვის კარგად გამომდიოდა, მივდივარ - ვუთხარი მას ისე რომ მისთვის არც კი შემიხედავ , ვითომ ძალიან დაინტერესებული ვიყავი ხით რომელიც ჩვეგან მოშორებით იდგა.
- აქ შენ შესაჩერებლად არ მოვსულვარ , ეს რომ მდომოდა ამას დიდი ხნის წინ გავაკეთებდი უბრალოდ მინდა რომ იცოდე რას ვგრძნობ , ამასაც არ გავაკეთებდი ლიამს რომ არ აეიხილა ჩემთვის თვალები და არ ეთქვა რომ ამას იმსახურებ , იმსახურებ იცოდე რომ ყოველ დღეს შენზე ვფიქრობ როცა თვალებს ვხუჭავ და ვაღებ ყველგან შენ ხარ , როცა მძინავს თუ მღვიძავს ყველელთვის შენზე ვფიქრობ , ყველგან შენ გხედავ. ვიცი რომ ეხლა გვინი, ვიცი რომ გული გატკინე მაგრამ მინდა იცოდე რომ ერთი თვის წინ რაც მოხდა ყველაზე დიდი შეცდომა იყო რაც ჩავიდინე, წარსულის ჩაბღაუჭბის ნაცვლად იმაზე უნდა მეფიქრა თუ ვის ვტკენდი გულს და რა იყო სწორი თუ არასწორი. ძალია ძალინ მინდა იცოდე თუ რამდენად ვწუხვარ რომ სწორი არჩევანი არ გავაკეთე, მაგრამ ამას ვერ შევცვლი..... ნეტავ შემეძლოს - ჰარი გაჩუმდა და მისი აცრემლებულ თვალები ჩემ აცრემლებულ თვალებს შეხვდა
- ჰარი.... - დავიწყე მაგრამ გავჩერდი როცა სიჩუმე გაიწელა ჰარიმ ცრემელები უხეშად მოიწმინდა და შემომხედა
- ლიზა მიყვარხარ და მინდა რომ ყოველთვის ბედნიერი იყო თუნდაც ეს შენგან სრულიად სხვა ქვეყანაში ცხოვრებას რომ ნიშნავდეს - მითხრა ჰარიმ - უბრალოდ მინდა რომ მილასთან დამშვიდოებების უფლება მომცე, თუ ამის თხოვნის უფლება კიდევ მაქვს.
რამენიმე წუთიანი სიჩუმის შემდეგ მას ხელში ხელი ჩავავლე და ჩვენი ბინისკენ გავტრიალდი
- წამოდი, რაც არ უნდა მომხდარყო ჩვენ შორის ვერსოდეს ვერ დავივიწყებ იმას რაც ჩემთვის და მილასთვის გაკეთე - ვუთხარი ჰარი და ვგრძნბდი როგორ მისველდებოდა ლოყები ცრემლებისგან.
როცა ბინაში ავედით ჯეიკი ატირებულ მილას ატარებდა ოტახში.
- მგონი შენთან უნდა - მითხრა ჯეიკმა და მილა მე გამომიწოდა მილა მაშინვე ცოტათი დამშვიდად და თავ მხარზე დამადო.
მე ჰარისკენ შევტრიალდი, რომელსაც ჯეიკი აკვირდებოდა, ვიცი ჯეიკმა იცოდა ის ვინც იყო რადგან მას მოვუყევი მას ჰარიზე მაგრამ არაფერი არ უთქვას, როცა ჰარის მილა მივაწოდე. მილას ხმაც კი არ ამოუღია ამჯერად ჰარის დადო მხარზე თავი.
მე და ჯეიკი კი სამზარეულოში გავედით საიდანაც კარგად ვხედავდით თუ როგორ დაჯდა ჰარი სავარძელში მილასთან ერთად მილას კი მშვიდად იყო , თავი ისევ ჰარის მხარზე ედო და მისი თანაბარი სუნთქვით თუ გავითვალისწინებთ ეძინა კიდეც.
- ის გიყვარს ხო ?- მკითხა ჯეიკმა
ჩამეცინა
- ამაზე საუბარი უკვე გვიანია
- მასაც უყვარხარ- მითხრა ჯეიკმა ისე რომ ჰარისთვის თვალები არ მოუცილებია ამჯერად ჰარი მილას ზურგზე ეფერებოდა და მის თმაზე ცხვირი ქონდა მიდებული თითქოს მის სუნის დამახსოვრებას ცდილობდა - რამდენადაც არ მინდა ამის აღიარება მილაც კი უფრო ახლოს არის მასთან ვიდრე მე
- ჯეიკ, ამას ნუ ამბობს - ვუთახრი მას, მაგრამ მეც კი ვიცოდი ეს რომ სიმართლე იყო რადგან ჰარი ჩემ გვერდით იყო მილას ცხოვრების უმეტესი ნაწილი ჯეიკისგან განსხვავებითრაც, რა თქმა უნდა, ჩემი ბრალია .
- თუ მან დარჩენა გთხოვა დარჩები ?- მკითხა ჯეიკამ და ისეთ თვალებით შემომხედა რომლის აღწერაც შეუძლებელია, თითქოს პასუხი უკვე იცოდა
- მაგრამ არ უთხოვია, პირიქუთ მითხრა რომ არ მთხოვდა - ვუთხარი მას და ჰარი კიდევ ერთხე შევხედე
- რამენიმე დღემ რომელმაც თქვენთან გავატარე მაჩვენა რომ ის გენატრება , თუ მან მისი შეცდომა გამოასწორა მინდა რომ დარჩე, არ მინდა რამენიმე წელშ შენ გადაწყეტილებას გადახადო და ინანო რომ მე წამომყევი - მითხრა ჯეკმა და ოთახიდან გავიდა.
მისთვის თვალი არ გამიყოლებია რადგან ვიცოდი რომ მართალი იყო, ჰარი მიყვარს იმაზე მიტად ვიდრე ეს წარმომედგინა, და ყოველ წუთას უფრო მეტად მიყვარს , ის დაბრუნდა, ჩემ გამო დაბრუნდა, მართალია ცოტა გვიან მაგრამ ის აქ არის . ვინანებ თუ წავალ, რადგან ცხოვრებაში პირველად ჰარის გვერდი არ ვგრძნობ თავს გალიაში გამოკეტილი ჩიტივარ რომელაც ფრენა არ შეუძლია პირიქით მის გვერდით ყველაზე თავისუფლად შემიძლია ფრთების გაშლა და ფრენა .
ზუსტად იმ გადაწყვეტილებმადე მივედი რომ ვრჩებოდი როცა ჰარიმ თვალი თვალში გამიყარა, მეც მათკენ წავედი და გვერდით მოვუჯექი, მილას მართლაც ეძინა, მგონი ჰარი ყვეალზე მეტად ამ მომენტში მიყვარდა.
- ჰარი, მასთან ყველაფერი დმთავრდა ?
- კი
- გინდა რომ დავრჩე ?
რამენიმე წუტიანი სიჩუმის შემდეგ, მას სემდეგ რაც ჰარი სიმამაცე მოიპოვა მიპასუხა :
- კი
- გიყვარვარ ?- მგონი ამაზე პასუხი უკვე ვიცოდი
- კი
ღრმად ცავისუნთქე და კიდევ ერთხელ შევხედე თვალებში
- მევ მიყვარხარ - ვუთცარი მას და თვალები კიდევ ერთხელ ამიცრემლიანდა - იმედია შეცდომას არ ვუშვებ - დავამატე ჩურჩულით, და ჰარი მხარზე ჩამოვადე თავი ისე, რომ მე და მილა ერთმანეთ ვუყურებდით, წარმოუდგენელი იმაზე ფიქრი რომ ჰარის ძალიან დიდი დამსახურება აქვს იმაში რომ ის, მილა, აქ არის ჩემ გვერდით, ჩვენს გვერდით.
- მიყვრხარ - მითხრა მან და შუბლზე მაკოცა შემედგე იგივე სიტვები უჩუჩულა მილას და შუბლზე აკოცა.
ასე ვიყავით დიდი ხანი, ორივე აცრემლებულები და თვალს ვადევნებდით მილას სუნთქვას სანამ მილამ თვალები არ გახილა და ამჯერად შიმშილის გამო არ ატირდა,
რთული იმის წარმოდგენ თუ მომავალი რას გვიმზადებს , რადგან ჩვენი ცხოვრება დაბრკილებებით არის სავსე, მაგრამ ერთი რამ ვიცი ჰარის გვერდით მუდამ მეცოდინება თუ სად არის სახლისკენ დასაბრუნებელი გზა.
---------------
29 მარტი, 2019 - 10 აპრილი, 2023
არც კი მჯერა რომ 2 წლის შემდეგ რაც უკვე არ ვარ დირექშენერი , და ნამდვილად უცნაური იყო ამის წერა, მაგრამ რაც არის არის.
ბოლო ფიქი რაც 1დიზე დავწერე და ალბათ ბოლომდე დავემშვიდობე უკვე ჩემი ცხოვრების ამ ნაწილს.
ამ მოთხრობის წერა 10 კლასისში დავიწყე ეხლა კი მეორე კურზე ვარ , ვმუშაობ ტავზე საყრელი სამეცადინო მაქვ მე კი ამას ვწერ მეცადინეობის ნაცვლად ( რაღაცები არასოედს არ იცვლება ცხოვრებაში)
მოკლედ, ნახვამდის 💜✨