"ကိုကိုရေ!!!ကိုကြီး လုပ်ပါအုံး ကိုကို ကိုကယ်ပေးပါဦး အားးးလုပ်ကြပါဦး "
ထိုစဥ် မှိုင်းနဲ့အတူရဲတွေပါရောက်လာသည်။ ဦးမြမာန် နှင့်အပေါင်းပါတွေအားဖမ်းခေါ်၍သွားကြသည်။
ဓန နဲ့ Joseကို လူနာတင်ယာဥ်ပေါ်တင်ကာ ဆေးရုံသို့ ခေါ်ဆောင် သွားကြသည်။ Jose ရတဲ့ဒဏ်ရာက သိပ်မပြင်းထန် ပေ့မယ့် ဓန မှာတော့ကျည်ထိထားတဲ့ ဒဏ်ရာကြောင့် သွေးကလွန်နေပြီဖြစ်သည်။ အရေးပေါ်သွေးသွင်းကာခွဲစိတ်မူ့ ချက်ချင်းလုပ်ရသည်။
"ကိုကို ဘာမဖြစ်နိုင်လောက်ပါဘူးနော် ကိုတေဇ ....ကိုကြီး လုပ်ပါအုံးကိုကို ကို ကယ်ပေးပါဦး "
"စိတ်ကိုထိန်းပါ ညီ ဓန စိတ်မာတဲ့ကောင်ပါ အဆင်ပြေသွားမှာပါ ညီအဲ့လိုဖြစ်နေရင် ဆက်ကလေး ပိုစိတ်ဒဏ်ရာ ရနေလိမ့်မယ် ညီ ခဏလေးထိုင်လိုက်ပါဦးကွာ"
သက်ပိုင် မှိုင်းလက်ထဲမှာ အိပ်ပျော်နေသော သားကိုကြည့်ကာ ပို၍ငိုမိတော့သည်။
'သား ဖေဖေသာ တစ်ခုခုဖြစ်သွားခဲ့ရင် ရူးရမှာ ရူးသွားမှာ သားရယ် ပါးပါး အဖြစ်ကိုကြည့်ပါဦး သားရယ်ပါးပါးရူးသွားရလိမ့်မယ့် '
သက်ပိုင် ထိုင်လို့မရပါ သူရင်ထဲ မီးတွေတောက်လောင်နေသကဲ့သို့ခံစားနေရသည်။ ထိုစဥ် ခွဲစိတ်ခန်းတံခါးပွင့်လာကာဆရာဝန် ကြီး ထွက်လာသည်။
"မောင် ရှိန်းမင်းဆက် ရေ
ဗိုက်က ကျည်ဆန်ကို အောင်မြင်စွာ ခွဲထုတ်လိုက်ပေ့မယ့် နှလုံးဘေးကဖြတ်၀င်သွားတဲ့ကျည်ဆန် ကိုထုတ်ဖို့ အန်ကယ်တို့တော်တော်အချိန်ယူရလိမ့်မယ် အခုသွေးအရေးပေါ် လိုအပ်နေတယ် "
"ဘာသွေး လဲ ဆရာ "
"B+ပါ"
"ကျွန်တော်လဲ B+ပဲ ကျွန်တော် ဆီကယူပါဆရာ"
"အဆင်သင့်လိုက်တာ ဒါဆို အထဲ လိုက်ခဲ့ပါမြန်မြန်လုပ်ဆောင်ကြရအောင်။ ဆရာတို့ဘက်က အကောင်ဆုံး ကြိုးစားပေးမယ် ဆိုပေ့မယ့် လူနာရဲ့စိတ်အားထက်သန်မှုနဲ့ သက်ဆိုင်ပါသေးတယ်။ အဆိုးထဲက အကောင်းကတော့ ကျည်က နှလုံးကို တိုက်ရိုက်မမှန်သွားတာပါပဲ "
ဆရာနဲ့ကိုကြီးရှိန်းဝင်သွားသည်နှင့် သက်ပိုင် အရုပ်ကြိုးပြတ်လဲကျသွားတော့သည်။
"ဟာ..... သက်ပိုင် စိတ်ထိန်းပါကွာ ငါတို့ဘက်မှာ မျှော့်လင့်စရာတွေ အများကြီးရှိပါသေးတယ် ညီရာ...အားမလျှော့စမ်းပါနဲ့"
"ဟင်အင့်!!!! ကိုကို ဘာမှဖြစ်လို့မရပါဘူး ။ဘာမှမဖြစ်ဘူး ကျွန်တော်သိတယ် ။ကိုကို က ကျွန်တော်ကိုထားပြီးဘယ်တော့မှထွက်သွားမှာမဟုတ်ဘူး။ သားလေးရောက်လာလို့ ပျော်ရမှာလေ ကိုကိုအဲ့လိုလုပ်လို့မရဘူး စိတ်ဆိုးမှာ ကျွန်တော်တစ်ကယ်စိတ်ဆိုးမှာ... ကိုကိုမရှိရင် ကျွန်တော်ရူးသွားမှာသိရဲ့လား ကျန်းကျန်းမာမာ လေး ပြန်လာခဲ့ပေးပါ ။တောင်းပန်ပါတယ် ကိုကို ကျွန်တော် အနှူးညွတ် တောင်းပန်တာပါ... "
သက်ပိုင် ပါးစပ်ကနေ တောင်စဥ်ရေမရ လိုက်ပြောကာ မတည်ငြိမ်တော့သဖြင့် တေဇ မှာ မနဲထိန်းနေရသည်။ ဒီကောင်လေး ဒီတစ်ခါလဲသွားရင် ပြန်နလန်ထူဖို့ လွယ်မှာမဟုတ်တော့ပေ။
* ဓန သားကြီး ငါစိတ်ချမယ် ကွာ မင်းကျန်းကျန်းမာမာ ပြန်လာပေးပါ*
တေဇ ထပ်တစ်လဲလဲဆုတောင်းနေမိသည်။
"ခွဲစိတ်မူ့ ကအောင်မြင်ပါတယ် လူနာသတိရလာ မရလာဖို့ဆိုတာက 50% 50%ပါပဲ လူနာရဲ့စိတ်နဲ့ဆိုင်ပါတယ် ဆရာ တို့အများကြီး ကြိုးစားပေးထားတယ်။ လောလောဆယ် တော့ ICU အခန်းထဲမှာပဲ ထားပြီး စောင့်ကြည့်ရပါမယ်"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာ "
ဆရာ၀န်ကြီးရဲ့စကားကြောင့် သူတို့အားလုံး သက်ပြင်း မချနိုင်ကြသေးပါ။ ဓန နိုးလာဖို့ စောင့်ကြည့်ရဦးမယ်တဲ့ ။
သက်ပိုင် ကိုကို ကိုအပြင်ကကြည့်ကာရိူက်၍ ငိုမိပြန်သည်။
'ကိုကို အခုလိုကျွန်တော်အပေါ် အနိုင်မယူပဲ ဒီလိုလှဲနေတာက ကိုကို စတိုင်မှ မဟုတ်တာ။ ကျွန်တော် မနေတတ်ဘူး ကိုကို... ကိုကို မြန်မြန် ပြန်နိုးလာခဲ့ပါနော်သားနဲ့ ကျွန်တော်က စောင့်နေတာမို့ ကိုကိုက ဆက်ဆက် ပြန်လာခဲ့ပေးပါ '
°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ရှိန်းမင်းဆက် သွေးလှူပြီး အခန်းထဲသို့ခဏ အနားယူရန်၀င်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲမှာတော့ ခေါင်းမှာ ပတ်တီး အဖွေးသားနဲ့ လှဲနေသော ဦးမြတ်မင်းထင် ကအိပ်နေရှာသည်။
"အရူး... သူကို ဘယ်သူက ဝင်ခံခိုင်းလို့လဲ လူကိုသတ်သတ်မဲ့စိတ်မကောင်းအောင်လို့ "
"ဘာတွေ ပွစိပွစိနဲ့ ပြောနေတာလဲ ရှိန်း...."
"အမလေး!... "
အနောက်ကရုတ်တရက် ကြားလိုက်ရတဲ့အသံကြောင့် ရှိန်း လန့်သွားသည်။
"ခင်များအိပ်နေတာမဟုတ်ဘူး
လား "
"အိပ်တော့ အိပ်နေတာပဲ မတော်ရသေးတဲ့အမျိုးသားရဲ့ ပွစိပွစိ အသံကြားလို့နိုးလာတာ"
"ခင်များ! !ပါးစပ်ပါ
ပိတ်သွားရမှာ "
"အားး !!!နာလိုက်တာ ကျွတ် ကျွတ်"
"ဟင် ....ခေါင်းကနာလို့လား ဆရာဝန်ခေါ်ပေးရမလား "
ရုတ်တရက် ရူံ့မဲ့သွားသူကြောင့် ရှိန်းမှာ ပြာပြာသလဲဖြစ်သွားသည်။
"နေ နေမလိုပါဘူး ကိုယ်ကရတယ်။ မင်း လဲ သွေးလှူထားတာမလား ကိုယ်အနားလာလှဲလေ လာ..."
"ရပါပြီ ခုံမှာပဲ ထိုင်လိုက်တော့မယ် အမေ့! !ခင်များ !!အရမ်းအရမ်းလုပ်တာပဲ"
"လာပါဆို စကားများနေတာကို သွေးလှူထားတာ မူးနေလိမ့်မယ် "
သူလက်ကို ဆွဲလိုက်၍ သူကုတင်ပေါ်လှဲကျသွားသည်။ ခေါင်းလဲမူး
နေတာမို့ သူအိပ်ဖို့ပြင်လိုက်သော်လဲ လူကထိုလူရင်ခွင်ထဲပင် ရောက်နေသလိုဖြစ်နေ၍လူက နေရခက်နေရသည်။
VIP ခန်းက ကုတင်တွေက ဒီလောက်ထိ ကျဥ်းရလား ။ ဟိုကောင် ဓန ဆေးရုံကို ဘယ်လို ပုံစံလုပ်ထားရတာလဲ မအေဘေး နောက်ခါ ကုတင်ကျယ်ကျယ် ထည့်ထားဖို့ တေဇကိုပြောရမည်။
အခုတော့ သူခေါင်းအောက် လက်လျိုဝင်ကာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်နေသူက ဘာမှမဟုတ်သည့်အတိုင်း ။ ရှိန်း မှာတော့ ရင်တွေက ဒီနေ့မှ ဘာမှန်းမသိ ခုန်နေခဲ့ရသည်မို့ အိပ်မရခဲ့ပါ။
" သွေးလှူထားတာကြောင့် အားနည်းလို့ ရင်တုန်တာ ဖြစ်မှာပါလေ....."
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ဓန မှောင်ကြီး မဲကြီး ထဲ တစ်ယောက်ထဲ လျှောက်သွားနေမိသည်။ သူဘယ်တွေရောက်လို့ ရောက်နေမှန်းလဲ မသိ။
တောကြီးတစ်ခုထဲ ရောက်နေတာတော့သူသိသည်။ တစ်ရွေ့ရွေ သွားနေရင်း ဇောချွေးတွေပြန်လာသလိုခံစားလာရသည်မို့ခဏ ရပ်လိုက်သည်။
"ဘာလို့ငါ ဒီကို ရောက်နေရတာလဲ။ ငါကဘယ်ကိုပြန်ရမှာလဲ"
သူ အတွေးတွေနဲ့စိတ်တွေရူပ်ထွေးကာရောထွေးနေသည်။
လျှောက်ရင်း လျှောက်ရင်း သူမှောင်မဲနေသော သစ်ပင် တစ်ပင်ကို သူတွေ့လိုက်သည်။ ထိုသစ်ပင်အောက်တွင် မိန်းမ တစ်ယောက်ထိုင်နေသည်မို့၀မ်းသာအားရ ထိုမိန်းမအနားတိုးသွားကာ လမ်းမေးဖို့ ပြင်လိုက်သည်။
"ဟင်..... ဒေါ်လေး ဒေါ်လေး မသေဘူး ဟုတ်လား ဝမ်းသာလိုက်တာ "
သူတွေ့လိုက်ရတာကသူအဒေါ်။
"မင်း ဘယ်သွားမလို့လဲ ဓန "
ဒေါ်လေး ကသူနူတ်ဆက်တာကို
အသက်မပါသလိုအရယ်ပြုံးကလဲမရှိပဲအေးစက်စွာကြည့်နေသည်။
ဒေါ်လေးက သူနဲတွေ့တာ မပျော်လို့လား။သူကလဲဘယ်သွားရမလဲမသိ ။ မထူးပါဘူး ဒေါ်လေးနဲ့ လိုက်သွားရင် တစ်နေရာရာတော့ သူရောက်မှာသေချာသည် ။
"ဘယ်သွားရမလဲမသိဘူး ဒေါ်လေး ကရောဘယ်သွားမှာလဲ "
" ငါနဲ့လိုက်ခဲ့မလား "
ကြားလိုက်ရတဲ့အသံကသူနှလုံးတစ်ခုလုံးအေးစက်သွားသည်။ အေးစက်နေတဲ့လက်ကြီးနဲ့ သူလက်ကိုဒေါ်လေးကကိုင်၍ဆွဲလာသည်။
"လိုက်မှာလား !"
"အင်း....."
ဓနသဘောတူလိုက်တာနဲ့တစ်ပြိုင်တည်း ကြက်သီး တွေဖြန်းကနဲ ထသွားသည်။ ဘာလို့လက်ခံလိုက်လဲတော့သူမသိ။
သူခုချိန် ဒေါ်လေး ပြောစကားကို နားထောင်လိုက်ဖို့သာ တစ်ယောက်ယောက်က တိုက်တွန်းနေသလို ခံစားနေရသည်။
သူ ဒေါ်လေး ဆွဲခေါ်ရာနောက်သို့ လိုက်လာရင်း တစ်နေရာအရောက်မှာတော့
"သား .....သားကြီး သား ဘယ်လိုက်သွားမလို့လဲ "
"ဟင်.... မေမေ မေမေလဲ မသေဘူး ဝမ်းသာလိုက်တာ မေမေ ဟင်!!"
မေမေ့အားတွေ့လိုက်ရရ၍ ဓန ပြေးသွားမည်အပြု ဒေါ်လေးက သူလက်ကို လွှတ်မပေးပဲဆွဲထားပြီး မကြည်သလိုစိုက်ကြည့်လာသည်။
"လွှတ်ပါဦး မေမေဆီသွားမလို့။ လွှတ်ပေးကျုပ်လက်ကို! !! လွှတ် အခုလွှတ်!!"
"မင်းငါနဲ့လိုက်မယ် လို့ပြောပြီပြီ "
"အားးး !!!!လွတ် ခဏလောက်လွှတ်ပေး"
"သား သားကြီး! !!မေမေ့ဆီလာပါဦး သားပြန်ရမယ်လေ သားအိမ်ပြန်ရဦးမယ်။ သားအိမ်မှာ သားငယ်နဲ့မြေးလေးစောင့်နေမှာလေသား ပြန်ရမယ်လေ ဘယ်ကိုလိုက်သွားမလို့လဲပြန်လာခဲ့ "
*ဟင် ဟုတ်သားပဲ သက်ပိုင် ကလေးရှိသေးတယ်။ သားကော သားလဲရှိသေးတာပဲ ငါဘယ်တွေ လျှောက်သွားနေမိတာလဲ*
"လွှတ်!!! ခင်များ ကျုပ်လက်ကိုအခုလွှတ် "
မေမေက တစ်ဖြည်းဖြည်းဝေဝါးသွားပြီး ဒေါ်လေးရဲ့ပုံပန်းသဏ္ဍန်ပို၍ ပေါ်လွှင်လာသည်။
"မင်းငါနဲ့လိုက်မယ် ပြောပြီပြီ မင်းငြင်းလို့မရတော့ဘူး"
"ပေပေ ကြီး သားက ပေပေကြီးနဲ့ ပါးပါး မင်ဂါဆောင်ယင် ပန်းကြဲမှာရော် သားက ဂါဝန်ရှည်ရီးဝတ်မှာရ "
"ကိုကို သားကိုကြည့်ပါဦး သူကိုသူ မိန်းကလေးထင်နေတာ ကိုကိုရဲ့ "
"ဖေ့ဖေ့ သားကြီးက ယောကျာ်းလေးလေ ဂါဝန်ဝတ်မရဘူးလေသားရဲ့။ suite အပြည့်ဝတ်လို့ရတယ်ကွ!ငါ့သားကချောတော့သိပ်ခန့်ညားနေမှာ "
"ဝတ်မယ် ဝတ်မယ် ယေ့!!!"
ဓန နားထဲ တစ်ခုခြင်းအကုန်ပြန်ကြားနေရသည်။ ဒေါ်လေး ကိုင်ထားသည့်လက်က လုံးဝရူန်းမရတော့ပဲပို၍ တင်းကျပ်လာသည်။
တစ်ဖက်မှာတော့ .....
"တီ တီ တီ လူနာ လူနာနှလုံးခုန် ရပ်သွားပြီ ။ အသက်ကယ်စက်မြန်မြန်ယူလာပါ"
သူနာပြုရဲ့အော်သံက သန်းခေါင်ယံကို ရိုက်ခတ်လာသည်။
"ကိုကို!!! ကိုကို !!!!"
"ညီ ဘေးကိုခဏ ဖယ်ပေးလိုက်ပါအုံး ညီ "
"ဟင်အင်!!! မရဘူးနော် ကိုကို မရဘူးနော် အဲ့လိုလုပ်လို့မရဘူးလို့ အားးး "
"ဓန ငါစိတ်ဆိုးမှာနော် မနောက်ပါနဲ့ကွာ သားကြီး ငါမင်းမရှိပဲ မနေနိုင်ဘူး ဓန ဟျောင့်!!!"
တေဇ ပြောပြောပြီး နံရံကို လက်သီးနဲ့ထိုးကာ ငိုသည်။ရှိန်းကသက်ပိုင်အား ဆွဲထားရသည်။ Jose ဘာဆက်လုပ်မယ်မသိတော့ အံကိုကြိတ်ထားမိသည်။
မှိုင်းကသားကို အပြင်ခေါ်ထုတ်သွားသည်။ စကားတတ်သည့် ဆက်လေးခင်မျာမှာတော့ မျက်ရည်လေးတွေ၀ဲလို့။
"ကယ်ကယ် မှိုင်း "
"ဗျာ... "
"ပေပေကြီး ကပြန်လာမှာလားဟင်
ဘာလို့ ကြာနေတာလဲဟင် အခုဘာလို့ပေပေကြီးကို ဆျာဝန်တေက တတ်ခုန်နာယဲဟင် "
"ပြန်လာမှာပေါ့ ဆက်ရ ပြန်လာမှာနော် ဆရာဝန် တွေ က သားဖေဖေကြီး ကျန်းမာအောင် လုပ်ပေးနေတာ သားရဲ့ "
မှိုင်း ကလေးရှေ့ မငိုမိအောင်ထိန်းရင်း အံကိုကြိတ်ရင်း ချော့ပြောနေရသည်။
"မရတော့ဘူး လူနာ နှလုံးက ပြန်မခုန်လာတော့ဘူး စက်တွေရပ်လိုက်တော့ သေဆုံးချိန်နာရီမှတ်မယ်"
"သေဆုံးချိန် 10:35မိနှစ် "
"မဟုတ်ဘူး ညာနေတာ မဟုတ်ပဲ ညာနေတာ ညာနေတာမလား အားးး ကိုကိုက ဘာလို့သေရမှာလဲ မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူးလို့ !!"
"သက်ပိုင် ညီရာ ကလေးရာ... "
တေဇ သက်ပိုင်အား ချုပ်ထားကာ ဖက်၍အော်ငိုတော့သည်။ ရှိန်းမင်းဆက် ကြောင်ကာ ရပ်နေသည်။ သူဘာလုပ်ရမယ်မသိ ဒီလိုလဲအဖြစ်မခံနိုင်ပါ။
" ဓန မင်းလွယ်လွယ်နဲ့ အရူံးပေးစရာမလိုဘူး ငါလက်လဲလက်မခံဘူး ဓန ငါမင်းကို ပြန်ဆေးထိုးစရာတွေရှိသေးတယ် မင်းအဲ့လို ထွက်သွားလို့မရဘူး မရဘူးလို့!!!"
°°°°°°°°°
"လွတ်ပေးပါ မေမေကယ်ပါဦး သားပြန်ရမယ် သားပြန်ရမယ် အချိန်မရှိတော့ဘူး သားအသက်
ရူရခက်တယ် မေမေ သားကိုကယ်ပါအုံးလွှတ်ပါ ဒေါ်လေး အားးး "
ဓန မြစ်ကမ်းဘေး အော်ဟစ်ရင်းရူန်းကန်တော့ အလင်းတန်းတစ်ခုရုတ်တရက် ပေါ်လာခဲ့သည်။
"လွှတ်လိုက်ပါ ဒါကာမလေး ဒီလူငယ်လေး ရဲ့ လူသက်တမ်း ကျန်ရှိပါသေးတယ်။ ဒါကာမလေး ဘက်က ခေါင်းမာနေမယ်ဆို ငရဲက အပြစ်ပေးခြင်းကိုခံရလိမ့်မယ်။
လူတစ်ယောက်ရဲ့သေဆုံးခြင်း အသက်ရှင်ခြင်းကို ဘာမဟုတ်တဲ့ အငြိုးတွေ အာဃာတ တွေ နဲ့ ချည်နှောင်လို့မရပါဘူး လွှတ်ပေးလိုက်ပါ ။ သူရဲ့လူသက်တမ်းက ကျန်သေးတာမို့ ဒီလူငယ်လုပ်ခဲ့တဲ့ မကောင်းမူ့ ကောင်းမူတွေကို သေလွန်မှသာ သူပြန်ခံယူပါလိမ်
မယ် ဒကာမကြီးက သံသသရာကိုအငြိုးတွေမယူပါနဲ့တော့လွှတ်လိုက်ပါ ဒါကာမလေး "
"ငါမင်းကိုဘယ်တော့မှမကျေနပ်
ဘူးအားး!!!"
ဒေါ်လေး ဓန လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်စဥ် မျက်လုံးထဲမှ သွေးများကျလာကာ အဝေးသို့လွှင့်ထွက်သွားတော့သည်။
"အော်.... တယ်ကြောက်ဖို့ကောင်းတဲ့ အငြိုးတွေ အာဃာတတွေပါလား ။ ဒါကာကြီး ပြန်ရောက်တဲ့အခါ သေဆုံးသွားရတဲ့ သူတွေအပေါ် အမျှပေးဝေပါကုသိုလ်ကောင်းမူ့ လုပ်ပေးပါ "
"စိတ်ချပါဘုရား တပည့်တော် သေချာလုပ်ပေးပါမယ့်ဘုရား "
"သာဓု သာဓု သာဓု...."
အလင်းတန်း ပြောက်ကွယ်သွားသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နှက် ဓန ပြေးရတော့သည်။ ကလေးနဲ့ သားအော်သံတွေဘက် ကြားရာ သူပြေးရသည်။ဝေးဝေးသွားတံအသံတွေကြား သူမောဟိုက်စွာ ပြေးနေရသည်။
လူကမောဟိုက်ပင်ပန်းနေပြီဖြစ်ပေ့မယ့်မရောက်နိုင်သေး။အချိန်မှီရောက်ဖို့သူကြိုးစားရမည်။
"ဟျောင့်!!! ဓနဘုန်းအောင် ထစမ်း အခုထစမ်း ငါမင်းကလေးကို မစောင့်ရှောက်ပေးနိုင်ဘူး အခုထ ဟျောင့် အဲ့လို ခွေးဇာတ်ခင်းလို့မရဘူး အခုထစမ်း ငါပြောနေတယ်မင်းအခုချက်ချင်း "
"ဗုန်း!!! ဗုန်း !!!ဗုန်း"
ရှိန်း ဓန ရင်ဘတ်ကို ခွထိုင်ကာ ထု
တော့သည် ။ သူလက်မခံနိုင် ဒီတိုင်း လက်လျော့လိုက်ဖို့ သူလက်မခံနိုင်ပါ ။ သူမျက်ရည်တွေကျကာ ပါးစပ်ကလဲ ဆက်တိုက်အော် ပြောနေမိပြီး မဖြစ်နိုင်တော့မှန်းသိပေ့မယ့်သူကြိုးစားကြည့်ချင်ပါသေးသည်။
"အဟွတ် ဟွတ် ဟွတ် !!!!"
"ဟင် "
"ဟာ... ဓန "
"ဟာ ....ငလိုးမ သား "
"ခွပ်!ခွပ်!!"
ရှိန်း ဝမ်းသာလွန်သွားကာ ဓနမျက်နှာကို လက်သီးဖြင့်ဆင့်ထိုးလိုက်မိသည်။
"အ့!!! လိ့မို့ထိုးတာလား အာ့လားလား နာလိုက်တာ "
"ကိုကို ဟီးအီး ကိုကို မကောင်း
ဘူး ဟီးးး"
"ငလိုးမသား လိ့ပဲကွာ "
တေဇ နဲ့ ရှိန်း ဆဲတော့ Jose ကပါ ဓန နား ကပ်သွားကာ ဓန ကို ဆဲတော့သည်။
"ငလိုးမသား!!!မင်း မသေသေးနဲ့ဦး မင်းနဲ့ငါစာရင်း ရှင်းစရာတွေကျန်သေးတယ် "
"ကဲကဲ အကုန်ခဏ နှောက်ဆုတ်ပေးကြပါ "
ဆရာဝန်တွေ အလုပ်ရူပ်သွားကြပြီ ပြန်လည်စမ်းသပ်မူတွေပြုလုပ်ရတော့သည်။
"လူနာနှလုံးရပ်သွားပြီးမှ ပြန်အသက်ရှင်လာတာ ဆရာသက်တမ်း ဒါပထမဦးဆုံးပဲ ဂုဏ်ယူပါတယ် မောင်ဓန "
ဆရာဝန်ကြီး စမ်းသပ်လုပ်စရာရှိတာလုပ် ပေးပြီး အားလုံးအခြေနေပုံမှန် တိုင်း ဖြစ်သွားမှအပြင်သို့ ထွက်သွားသည်။
မှိုင်းလဲ သားကို ခေါ်ကာ အထဲသို့ဝင်လာသည်။ ဆေးရုံတွင် သူတို့မိသားစု ခုမှလူစုံတတ်စုံ ဖြစ်နေသည်။ အခြေနေတွေလဲအား
လုံးလဒတည်ငြိမ်သွားခဲ့ပြီ။ သူတို့တစ်ကယ် ဒီကြမ္မာဆိုးကြီးကရူန်းနိုင်ခဲ့ပြီလေ။
"ပေပေယီး နာနေသေးယား "
"မနာပါဘူးသားရယ် သားသားကော နေကောင်းလား "
"သားသားက ဘာဖြိဝူး အားအ
ရမ်းရှိ့ "
"ဟုတ်ပါပြီ ဖေဖေ့သားကြီးရာ "
အားလုံး ရဲ့ မျက်နာတွင် အပြုံးကိုယ်စီဖြင့် အသက်၀င်နေတော့သည်.
"သက်ပိုင် ညီ... မင်းလဲ ပင်ပန်းနေပြီ နေ့တိုင်းမအိပ်ပဲ စောင့်နေရတာဆိုတော့ ကိုယ်တို့ သားကို အိမ်ခေါ်သွားမယ် ဒီညတော့အေးဆေးနားလိုက်နော် "
"ရရဲ့လား ကိုတေဇ "
"ရပါတယ် ကဲ ဆက်လေးရေ သားဒီည ဘယ်သူနဲအိပ်မှာ"
"ဒယ်ဒယ်ဇ နဲ့အိပ်မှာ"
"ငါ့သားကို အဲ့မို့ချစ်နေရတာ သွားပြီ ဓန ကိုယ်ကို ဂရုစိုက်ကွာ မနက်ကြစောစော ငါတို့ပြန်လာခဲ့မယ်"
ဓန ခေါင်းငြိမ့်ရုံသာ ပြနိုင်တော့သည်။ ရင်ဘတ်က လှုပ်လိုက်တိုင်းနာနေသည်။ ဟိုမအေဘေး ရှိန်းမင်းဆက် ဘယ်အငြိုးတွေကြောင့် ဒီလောက်ထုလိုက်ရသလဲ တော်ပါသေးသည် ခွဲစိတ်ထားသည့်နေရာကို မထုမိလို့။
တေဇနဲ့မှိုင်း ထွက်သွားတော့ ရှိန်းနဲ့ Jose ကကျန်ခဲ့သည်။
"ရှိန်း မင်းကအိမ်ပြန်မှာလား Jose လဲ ဆေးရုံက ဆင်းဖို့ လိုသေးတယ်ဆိုတော့ ဆေးရုံမှာပဲ အိပ်လိုက်တော့လေ ညအရမ်းနက်နေပြီ ကားမောင်းရင် စိတ်မချရဘူး"
"အင်းပါ ကိုယ်ကိုကိုယ်သာထပ်မသေအောင် ဂရုစိုက် ဒိုးပြီ..."
"Jose ခဏ"
ဓန အသံတိုးတိုးလေးနှင့် ခေါ်တော့ မြတ်မင်းထင် သူ့အနားသို့ကပ်လာသည်။
"ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးနော် "
"ငလိုးမသားရယ်....ဒီလိုအချိန်မှာတောင် ပြောနိုင်သေးတယ် ခဏက သေတစ်ကယ်သွားရမှာ "
Jose လက်ခလယ်ထောင်ပြကာ ရှိန်းအား ခေါ်၍ ထွက်သွားလေသည် ။
"ကိုကို ခဏ က ဦးမြတ်ကို ဘာပြောလိုက်တာလဲ "
"အိမ်ရောက်မှ ပြောပြမယ် အခုကိုကို ဒီနားလေးက အရမ်းနာလို့"
သက်ပိုင် စိတ်မကောင်းစွာကြည့်နေမိသည်။
"ကိုကို "
"အွန်း... "
"ခဏက ကျွန်တော် ရူးသွားတော့မလို့ ကိုကို သိရဲ့လား "
သက်ပိုင် ပြောရင်းငိုပြန်သည်။
"ကလေးရယ်.... "
"နောက်ခါ အဲ့လို မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ ကိုယ်ကို ဂရုစိုက်ပေးပါ ကျွန်တော်ကိုချစ်ရင်ဂရုစိုက်ပေးပါနော်။ မဟုတ်ရင် ကျွန်တော်ပါသေသွားလိမ့်မယ်.. "
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကလေးရယ် ကိုကိုကလေ မင်းတို့ဆွဲအားတွေကြောင့် ပြန်ရောက်လာနိုင်ခဲ့တာဆိုရင်လဲမမှားပါဘူး။ ကိုကို ကိုဘယ်ဘဝရောက်ရောက် ဆွဲထားပေးခဲ့လို့ ကျေးဇူးပါ ကလေးရယ် "
သက်ပိုင် ခေါင်းလေးအား နမ်းရိူက်ကာ ဓန ဆိုတော့ သက်ပိုင် ကုတင်ပေါ်တတ်ကာ ဓန ရင်ခွင်ထဲ ဇွတ်တိုးဝင်လိုက်ပြီး
"ဘယ်တော့မှ ထွက်မသွားပါနဲ့တော့နော် ကျွန်တော်သေသွားရလိမ့်မယ် အရင်ထွက်သွားရမယ်ဆိုရင်တောင်လေ ကျွန်တော်ပဲ ဖြစ်ပါရစေကိုကိုရာ ..."
"စိတ်ချပါကလေးရယ် မတော်လို့ ဖြစ်သွားခဲ့ရမယ်ဆိုရင်တောင် ရေစက်ချ အမျှဝေတဲ့အခါ ဒီကကောင် နားပိတ်ထားမှာပါ ဒီလူမှ မင်းနဲ့ သားကိုမခွဲနိုင်သေးတာ..."
"သွားပါအပိုတွေ....."
"လိုနေသေးကြောင်းအိမ်ရောက်ရင် လက်တွေ့ပြမယ် "
"ကိုကိုနော်.. "
"ဟား.ဟားဟား !!!အာ့ အ့ ရင်ဘက်ကနာလိုက်တာ ကျွတ်!!ကျွတ် "
Ah Shin💛
(ဒီအခန်းကို ရေးရတာ မွန်းကြပ်ပိတ်လှောင် နေတာပဲ ရင်ထဲမှာစို့နင့်ပြီး ရေပါထသောက်ယူရတယ်😬)
Zawgyi
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"ကိုကိုေရ!!!ကိုြကီး လုပ္ပါအုံး ကိုကို ကိုကယ္ေပးပါဦး အားးးလုပ္ြကပါဦး "
ထိုစဥ္ မွိုင္းနဲ့အတူရဲေတြပါေရာက္လာသည္။ ဦးျမမာန္ နွင့္အေပါင္းပါေတြအားဖမ္းေခါ္၍သြားြကသည္။
ဓန နဲ့ Joseကို လူနာတင္ယာဥ္ေပါ္တင္ကာ ေဆးရုံသို့ ေခါ္ေဆာင္ သြားြကသည္။ Jose ရတဲ့ဒဏ္ရာက သိပ္မျပင္းထန္ ေပ့မယ့္ ဓန မွာေတာ့က်ည္ထိထားတဲ့ ဒဏ္ရာေြကာင့္ ေသြးကလြန္ေနျပီြဖစ္သည္။ အေရးေပါ္ေသြးသြင္းကာခြဲစိတ္မူ့ ခ်က္ခ်င္းလုပ္ရသည္။
"ကိုကို ဘာမြဖစ္နိုင္ေလာက္ပါဘူးေနာ္ ကိုေတဇ ....ကိုြကီး လုပ္ပါအုံးကိုကို ကို ကယ္ေပးပါဦး "
"စိတ္ကိုထိန္းပါ ညီ ဓန စိတ္မာတဲ့ေကာင္ပါ အဆင္ေျပသြားမွာပါ ညီအဲ့လိုြဖစ္ေနရင္ ဆက္ကေလး ပိုစိတ္ဒဏ္ရာ ရေနလိမ့္မယ္ ညီ ခဏေလးထိုင္လိုက္ပါဦးကြာ"
သက္ပိုင္ မွိုင္းလက္ထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သားကိုြကည့္ကာ ပို၍ငိုမိေတာ့သည္။
'သား ေဖေဖသာ တစ္ခုခုြဖစ္သြားခဲ့ရင္ ရူးရမွာ ရူးသြားမွာ သားရယ္ ပါးပါး အြဖစ္ကိုြကည့္ပါဦး သားရယ္ပါးပါးရူးသြားရလိမ့္မယ့္ '
သက္ပိုင္ ထိုင္လို့မရပါ သူရင္ထဲ မီးေတြေတာက္ေလာင္ေနသကဲ့သို့ခံစားေနရသည္။ ထိုစဥ္ ခြဲစိတ္ခန္းတံခါးပြင့္လာကာဆရာဝန္ ြကီး ထြက္လာသည္။
"ေမာင္ ရွိန္းမင္းဆက္ ေရ
ဗိုက္က က်ည္ဆန္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ခြဲထုတ္လိုက္ေပ့မယ့္ နွလုံးေဘးကြဖတ္၀င္သြားတဲ့က်ည္ဆန္ ကိုထုတ္ဖို့ အန္ကယ္တို့ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ယူရလိမ့္မယ္ အခုေသြးအေရးေပါ္ လိုအပ္ေနတယ္ "
"ဘာေသြး လဲ ဆရာ "
"B+ပါ"
"က်ြန္ေတာ္လဲ B+ပဲ က်ြန္ေတာ္ ဆီကယူပါဆရာ"
"အဆင္သင့္လိုက္တာ ဒါဆို အထဲ လိုက္ခဲ့ပါျမန္ျမန္လုပ္ေဆာင္ြကရေအာင္။ ဆရာတို့ဘက္က အေကာင္ဆုံး ြကိုးစားေပးမယ္ ဆိုေပ့မယ့္ လူနာရဲ့စိတ္အားထက္သန္မွုနဲ့ သက္ဆိုင္ပါေသးတယ္။ အဆိုးထဲက အေကာင္းကေတာ့ က်ည္က နွလုံးကို တိုက္ရိုက္မမွန္သြားတာပါပဲ "
ဆရာနဲ့ကိုြကီးရွိန္းဝင္သြားသည္နွင့္ သက္ပိုင္ အရုပ္ြကိုးျပတ္လဲက်သြားေတာ့သည္။
"ဟာ..... သက္ပိုင္ စိတ္ထိန္းပါကြာ ငါတို့ဘက္မွာ ေမ်ွာ့္လင့္စရာေတြ အမ်ားြကီးရွိပါေသးတယ္ ညီရာ...အားမေလ်ွာ့စမ္းပါနဲ့"
"ဟင္အင့္!!!! ကိုကို ဘာမွြဖစ္လို့မရပါဘူး ။ဘာမွမြဖစ္ဘူး က်ြန္ေတာ္သိတယ္ ။ကိုကို က က်ြန္ေတာ္ကိုထားျပီးဘယ္ေတာ့မွထြက္သြားမွာမဟုတ္ဘူး။ သားေလးေရာက္လာလို့ ေပ်ာ္ရမွာေလ ကိုကိုအဲ့လိုလုပ္လို့မရဘူး စိတ္ဆိုးမွာ က်ြန္ေတာ္တစ္ကယ္စိတ္ဆိုးမွာ... ကိုကိုမရွိရင္ က်ြန္ေတာ္ရူးသြားမွာသိရဲ့လား က်န္းက်န္းမာမာ ေလး ျပန္လာခဲ့ေပးပါ ။ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုကို က်ြန္ေတာ္ အနွူးညြတ္ ေတာင္းပန္တာပါ... "
သက္ပိုင္ ပါးစပ္ကေန ေတာင္စဥ္ေရမရ လိုက္ေျပာကာ မတည္ျငိမ္ေတာ့သြဖင့္ ေတဇ မွာ မနဲထိန္းေနရသည္။ ဒီေကာင္ေလး ဒီတစ္ခါလဲသြားရင္ ျပန္နလန္ထူဖို့ လြယ္မွာမဟုတ္ေတာ့ေပ။
* ဓန သားြကီး ငါစိတ္ခ်မယ္ ကြာ မင္းက်န္းက်န္းမာမာ ျပန္လာေပးပါ*
ေတဇ ထပ္တစ္လဲလဲဆုေတာင္းေနမိသည္။
"ခြဲစိတ္မူ့ ကေအာင္ျမင္ပါတယ္ လူနာသတိရလာ မရလာဖို့ဆိုတာက 50% 50%ပါပဲ လူနာရဲ့စိတ္နဲ့ဆိုင္ပါတယ္ ဆရာ တို့အမ်ားြကီး ြကိုးစားေပးထားတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ေတာ့ ICU အခန္းထဲမွာပဲ ထားျပီး ေစာင့္ြကည့္ရပါမယ္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ "
ဆရာ၀န္ြကီးရဲ့စကားေြကာင့္ သူတို့အားလုံး သက္ျပင္း မခ်နိုင္ြကေသးပါ။ ဓန နိုးလာဖို့ ေစာင့္ြကည့္ရဦးမယ္တဲ့ ။
သက္ပိုင္ ကိုကို ကိုအျပင္ကြကည့္ကာရိူက္၍ ငိုမိျပန္သည္။
'ကိုကို အခုလိုက်ြန္ေတာ္အေပါ္ အနိုင္မယူပဲ ဒီလိုလွဲေနတာက ကိုကို စတိုင္မွ မဟုတ္တာ။ က်ြန္ေတာ္ မေနတတ္ဘူး ကိုကို... ကိုကို ျမန္ျမန္ ျပန္နိုးလာခဲ့ပါေနာ္သားနဲ့ က်ြန္ေတာ္က ေစာင့္ေနတာမို့ ကိုကိုက ဆက္ဆက္ ျပန္လာခဲ့ေပးပါ '
°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ရွိန္းမင္းဆက္ ေသြးလွူျပီး အခန္းထဲသို့ခဏ အနားယူရန္၀င္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲမွာေတာ့ ေခါင္းမွာ ပတ္တီး အေဖြးသားနဲ့ လွဲေနေသာ ဦးျမတ္မင္းထင္ ကအိပ္ေနရွာသည္။
"အရူး... သူကို ဘယ္သူက ဝင္ခံခိုင္းလို့လဲ လူကိုသတ္သတ္မဲ့စိတ္မေကာင္းေအာင္လို့ "
"ဘာေတြ ပြစိပြစိနဲ့ ေျပာေနတာလဲ ရွိန္း...."
"အမေလး!... "
အေနာက္ကရုတ္တရက္ ြကားလိုက္ရတဲ့အသံေြကာင့္ ရွိန္း လန့္သြားသည္။
"ခင္မ်ားအိပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး
လား "
"အိပ္ေတာ့ အိပ္ေနတာပဲ မေတာ္ရေသးတဲ့အမ်ိုးသားရဲ့ ပြစိပြစိ အသံြကားလို့နိုးလာတာ"
"ခင္မ်ား! !ပါးစပ္ပါ
ပိတ္သြားရမွာ "
"အားး !!!နာလိုက္တာ က်ြတ္ က်ြတ္"
"ဟင္ ....ေခါင္းကနာလို့လား ဆရာဝန္ေခါ္ေပးရမလား "
ရုတ္တရက္ ရူံ့မဲ့သြားသူေြကာင့္ ရွိန္းမွာ ျပာျပာသလဲြဖစ္သြားသည္။
"ေန ေနမလိုပါဘူး ကိုယ္ကရတယ္။ မင္း လဲ ေသြးလွူထားတာမလား ကိုယ္အနားလာလွဲေလ လာ..."
"ရပါျပီ ခုံမွာပဲ ထိုင္လိုက္ေတာ့မယ္ အေမ့! !ခင္မ်ား !!အရမ္းအရမ္းလုပ္တာပဲ"
"လာပါဆို စကားမ်ားေနတာကို ေသြးလွူထားတာ မူးေနလိမ့္မယ္ "
သူလက္ကို ဆြဲလိုက္၍ သူကုတင္ေပါ္လွဲက်သြားသည္။ ေခါင္းလဲမူး
ေနတာမို့ သူအိပ္ဖို့ျပင္လိုက္ေသာ္လဲ လူကထိုလူရင္ခြင္ထဲပင္ ေရာက္ေနသလိုြဖစ္ေန၍လူက ေနရခက္ေနရသည္။
VIP ခန္းက ကုတင္ေတြက ဒီေလာက္ထိ က်ဥ္းရလား ။ ဟိုေကာင္ ဓန ေဆးရုံကို ဘယ္လို ပုံစံလုပ္ထားရတာလဲ မေအေဘး ေနာက္ခါ ကုတင္က်ယ္က်ယ္ ထည့္ထားဖို့ ေတဇကိုေျပာရမည္။
အခုေတာ့ သူေခါင္းေအာက္ လက္လ်ိုဝင္ကာ နွစ္နွစ္ြခိုက္ြခိုက္ အိပ္ေနသူက ဘာမွမဟုတ္သည့္အတိုင္း ။ ရွိန္း မွာေတာ့ ရင္ေတြက ဒီေန့မွ ဘာမွန္းမသိ ခုန္ေနခဲ့ရသည္မို့ အိပ္မရခဲ့ပါ။
" ေသြးလွူထားတာေြကာင့္ အားနည္းလို့ ရင္တုန္တာ ြဖစ္မွာပါေလ....."
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ဓန ေမွာင္ြကီး မဲြကီး ထဲ တစ္ေယာက္ထဲ ေလ်ွာက္သြားေနမိသည္။ သူဘယ္ေတြေရာက္လို့ ေရာက္ေနမွန္းလဲ မသိ။
ေတာြကီးတစ္ခုထဲ ေရာက္ေနတာေတာ့သူသိသည္။ တစ္ေရြ့ေရြ သြားေနရင္း ေဇာေခ်ြးေတြျပန္လာသလိုခံစားလာရသည္မို့ခဏ ရပ္လိုက္သည္။
"ဘာလို့ငါ ဒီကို ေရာက္ေနရတာလဲ။ ငါကဘယ္ကိုျပန္ရမွာလဲ"
သူ အေတြးေတြနဲ့စိတ္ေတြရူပ္ေထြးကာေရာေထြးေနသည္။
ေလ်ွာက္ရင္း ေလ်ွာက္ရင္း သူေမွာင္မဲေနေသာ သစ္ပင္ တစ္ပင္ကို သူေတြ့လိုက္သည္။ ထိုသစ္ပင္ေအာက္တြင္ မိန္းမ တစ္ေယာက္ထိုင္ေနသည္မို့၀မ္းသာအားရ ထိုမိန္းမအနားတိုးသြားကာ လမ္းေမးဖို့ ျပင္လိုက္သည္။
"ဟင္..... ေဒါ္ေလး ေဒါ္ေလး မေသဘူး ဟုတ္လား ဝမ္းသာလိုက္တာ "
သူေတြ့လိုက္ရတာကသူအေဒါ္။
"မင္း ဘယ္သြားမလို့လဲ ဓန "
ေဒါ္ေလး ကသူနူတ္ဆက္တာကို
အသက္မပါသလိုအရယ္ျပုံးကလဲမရွိပဲေအးစက္စြာြကည့္ေနသည္။
ေဒါ္ေလးက သူနဲေတြ့တာ မေပ်ာ္လို့လား။သူကလဲဘယ္သြားရမလဲမသိ ။ မထူးပါဘူး ေဒါ္ေလးနဲ့ လိုက္သြားရင္ တစ္ေနရာရာေတာ့ သူေရာက္မွာေသခ်ာသည္ ။
"ဘယ္သြားရမလဲမသိဘူး ေဒါ္ေလး ကေရာဘယ္သြားမွာလဲ "
" ငါနဲ့လိုက္ခဲ့မလား "
ြကားလိုက္ရတဲ့အသံကသူနွလုံးတစ္ခုလုံးေအးစက္သြားသည္။ ေအးစက္ေနတဲ့လက္ြကီးနဲ့ သူလက္ကိုေဒါ္ေလးကကိုင္၍ဆြဲလာသည္။
"လိုက္မွာလား !"
"အင္း....."
ဓနသေဘာတူလိုက္တာနဲ့တစ္ျပိုင္တည္း ြကက္သီး ေတြြဖန္းကနဲ ထသြားသည္။ ဘာလို့လက္ခံလိုက္လဲေတာ့သူမသိ။
သူခုခ်ိန္ ေဒါ္ေလး ေျပာစကားကို နားေထာင္လိုက္ဖို့သာ တစ္ေယာက္ေယာက္က တိုက္တြန္းေနသလို ခံစားေနရသည္။
သူ ေဒါ္ေလး ဆြဲေခါ္ရာေနာက္သို့ လိုက္လာရင္း တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့
"သား .....သားြကီး သား ဘယ္လိုက္သြားမလို့လဲ "
"ဟင္.... ေမေမ ေမေမလဲ မေသဘူး ဝမ္းသာလိုက္တာ ေမေမ ဟင္!!"
ေမေမ့အားေတြ့လိုက္ရရ၍ ဓန ေျပးသြားမည္အျပု ေဒါ္ေလးက သူလက္ကို လြွတ္မေပးပဲဆြဲထားျပီး မြကည္သလိုစိုက္ြကည့္လာသည္။
"လြွတ္ပါဦး ေမေမဆီသြားမလို့။ လြွတ္ေပးက်ုပ္လက္ကို! !! လြွတ္ အခုလြွတ္!!"
"မင္းငါနဲ့လိုက္မယ္ လို့ေျပာျပီျပီ "
"အားးး !!!!လြတ္ ခဏေလာက္လြွတ္ေပး"
"သား သားြကီး! !!ေမေမ့ဆီလာပါဦး သားျပန္ရမယ္ေလ သားအိမ္ျပန္ရဦးမယ္။ သားအိမ္မွာ သားငယ္နဲ့ေျမးေလးေစာင့္ေနမွာေလသား ျပန္ရမယ္ေလ ဘယ္ကိုလိုက္သြားမလို့လဲျပန္လာခဲ့ "
*ဟင္ ဟုတ္သားပဲ သက္ပိုင္ ကေလးရွိေသးတယ္။ သားေကာ သားလဲရွိေသးတာပဲ ငါဘယ္ေတြ ေလ်ွာက္သြားေနမိတာလဲ*
"လြွတ္!!! ခင္မ်ား က်ုပ္လက္ကိုအခုလြွတ္ "
ေမေမက တစ္ြဖည္းြဖည္းေဝဝါးသြားျပီး ေဒါ္ေလးရဲ့ပုံပန္းသဏ္ဍန္ပို၍ ေပါ္လြွင္လာသည္။
"မင္းငါနဲ့လိုက္မယ္ ေျပာျပီျပီ မင္းျငင္းလို့မရေတာ့ဘူး"
"ေပေပ ြကီး သားက ေပေပြကီးနဲ့ ပါးပါး မင္ဂါေဆာင္ယင္ ပန္းြကဲမွာေရာ္ သားက ဂါဝန္ရွည္ရီးဝတ္မွာရ "
"ကိုကို သားကိုြကည့္ပါဦး သူကိုသူ မိန္းကေလးထင္ေနတာ ကိုကိုရဲ့ "
"ေဖ့ေဖ့ သားြကီးက ေယာက်ာ္းေလးေလ ဂါဝန္ဝတ္မရဘူးေလသားရဲ့။ suite အျပည့္ဝတ္လို့ရတယ္ကြ!ငါ့သားကေခ်ာေတာ့သိပ္ခန့္ညားေနမွာ "
"ဝတ္မယ္ ဝတ္မယ္ ေယ့!!!"
ဓန နားထဲ တစ္ခုြခင္းအကုန္ျပန္ြကားေနရသည္။ ေဒါ္ေလး ကိုင္ထားသည့္လက္က လုံးဝရူန္းမရေတာ့ပဲပို၍ တင္းက်ပ္လာသည္။
တစ္ဖက္မွာေတာ့ .....
"တီ တီ တီ လူနာ လူနာနွလုံးခုန္ ရပ္သြားျပီ ။ အသက္ကယ္စက္ျမန္ျမန္ယူလာပါ"
သူနာျပုရဲ့ေအာ္သံက သန္းေခါင္ယံကို ရိုက္ခတ္လာသည္။
"ကိုကို!!! ကိုကို !!!!"
"ညီ ေဘးကိုခဏ ဖယ္ေပးလိုက္ပါအုံး ညီ "
"ဟင္အင္!!! မရဘူးေနာ္ ကိုကို မရဘူးေနာ္ အဲ့လိုလုပ္လို့မရဘူးလို့ အားးး "
"ဓန ငါစိတ္ဆိုးမွာေနာ္ မေနာက္ပါနဲ့ကြာ သားြကီး ငါမင္းမရွိပဲ မေနနိုင္ဘူး ဓန ေဟ်ာင့္!!!"
ေတဇ ေျပာေျပာျပီး နံရံကို လက္သီးနဲ့ထိုးကာ ငိုသည္။ရွိန္းကသက္ပိုင္အား ဆြဲထားရသည္။ Jose ဘာဆက္လုပ္မယ္မသိေတာ့ အံကိုြကိတ္ထားမိသည္။
မွိုင္းကသားကို အျပင္ေခါ္ထုတ္သြားသည္။ စကားတတ္သည့္ ဆက္ေလးခင္မ်ာမွာေတာ့ မ်က္ရည္ေလးေတြ၀ဲလို့။
"ကယ္ကယ္ မွိုင္း "
"ဗ်ာ... "
"ေပေပြကီး ကျပန္လာမွာလားဟင္
ဘာလို့ ြကာေနတာလဲဟင္ အခုဘာလို့ေပေပြကီးကို ဆ်ာဝန္ေတက တတ္ခုန္နာယဲဟင္ "
"ျပန္လာမွာေပါ့ ဆက္ရ ျပန္လာမွာေနာ္ ဆရာဝန္ ေတြ က သားေဖေဖြကီး က်န္းမာေအာင္ လုပ္ေပးေနတာ သားရဲ့ "
မွိုင္း ကေလးေရွ့ မငိုမိေအာင္ထိန္းရင္း အံကိုြကိတ္ရင္း ေခ်ာ့ေျပာေနရသည္။
"မရေတာ့ဘူး လူနာ နွလုံးက ျပန္မခုန္လာေတာ့ဘူး စက္ေတြရပ္လိုက္ေတာ့ ေသဆုံးခ်ိန္နာရီမွတ္မယ္"
"ေသဆုံးခ်ိန္ 10:35မိနွစ္ "
"မဟုတ္ဘူး ညာေနတာ မဟုတ္ပဲ ညာေနတာ ညာေနတာမလား အားးး ကိုကိုက ဘာလို့ေသရမွာလဲ မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူးလို့ !!"
"သက္ပိုင္ ညီရာ ကေလးရာ... "
ေတဇ သက္ပိုင္အား ခ်ုပ္ထားကာ ဖက္၍ေအာ္ငိုေတာ့သည္။ ရွိန္းမင္းဆက္ ေြကာင္ကာ ရပ္ေနသည္။ သူဘာလုပ္ရမယ္မသိ ဒီလိုလဲအြဖစ္မခံနိုင္ပါ။
" ဓန မင္းလြယ္လြယ္နဲ့ အရူံးေပးစရာမလိုဘူး ငါလက္လဲလက္မခံဘူး ဓန ငါမင္းကို ျပန္ေဆးထိုးစရာေတြရွိေသးတယ္ မင္းအဲ့လို ထြက္သြားလို့မရဘူး မရဘူးလို့!!!"
°°°°°°°°°
"လြတ္ေပးပါ ေမေမကယ္ပါဦး သားျပန္ရမယ္ သားျပန္ရမယ္ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး သားအသက္
ရူရခက္တယ္ ေမေမ သားကိုကယ္ပါအုံးလြွတ္ပါ ေဒါ္ေလး အားးး "
ဓန ျမစ္ကမ္းေဘး ေအာ္ဟစ္ရင္းရူန္းကန္ေတာ့ အလင္းတန္းတစ္ခုရုတ္တရက္ ေပါ္လာခဲ့သည္။
"လြွတ္လိုက္ပါ ဒါကာမေလး ဒီလူငယ္ေလး ရဲ့ လူသက္တမ္း က်န္ရွိပါေသးတယ္။ ဒါကာမေလး ဘက္က ေခါင္းမာေနမယ္ဆို ငရဲက အျပစ္ေပးြခင္းကိုခံရလိမ့္မယ္။
လူတစ္ေယာက္ရဲ့ေသဆုံးြခင္း အသက္ရွင္ြခင္းကို ဘာမဟုတ္တဲ့ အျငိုးေတြ အာဃာတ ေတြ နဲ့ ခ်ည္ေနွာင္လို့မရပါဘူး လြွတ္ေပးလိုက္ပါ ။ သူရဲ့လူသက္တမ္းက က်န္ေသးတာမို့ ဒီလူငယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းမူ့ ေကာင္းမူေတြကို ေသလြန္မွသာ သူျပန္ခံယူပါလိမ္
မယ္ ဒကာမြကီးက သံသသရာကိုအျငိုးေတြမယူပါနဲ့ေတာ့လြွတ္လိုက္ပါ ဒါကာမေလး "
"ငါမင္းကိုဘယ္ေတာ့မွမေက်နပ္
ဘူးအားး!!!"
ေဒါ္ေလး ဓန လက္ကို လြွတ္ေပးလိုက္စဥ္ မ်က္လုံးထဲမွ ေသြးမ်ားက်လာကာ အေဝးသို့လြွင့္ထြက္သြားေတာ့သည္။
"ေအာ္.... တယ္ေြကာက္ဖို့ေကာင္းတဲ့ အျငိုးေတြ အာဃာတေတြပါလား ။ ဒါကာြကီး ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ေသဆုံးသြားရတဲ့ သူေတြအေပါ္ အမ်ွေပးေဝပါကုသိုလ္ေကာင္းမူ့ လုပ္ေပးပါ "
"စိတ္ခ်ပါဘုရား တပည့္ေတာ္ ေသခ်ာလုပ္ေပးပါမယ့္ဘုရား "
"သာဓု သာဓု သာဓု...."
အလင္းတန္း ေျပာက္ကြယ္သြားသည္နွင့္ တစ္ျပိုင္နွက္ ဓန ေျပးရေတာ့သည္။ ကေလးနဲ့ သားေအာ္သံေတြဘက္ ြကားရာ သူေျပးရသည္။ေဝးေဝးသြားတံအသံေတြြကား သူေမာဟိုက္စြာ ေျပးေနရသည္။
လူကေမာဟိုက္ပင္ပန္းေနျပီြဖစ္ေပ့မယ့္မေရာက္နိုင္ေသး။အခ်ိန္မွီေရာက္ဖို့သူြကိုးစားရမည္။
"ေဟ်ာင့္!!! ဓနဘုန္းေအာင္ ထစမ္း အခုထစမ္း ငါမင္းကေလးကို မေစာင့္ေရွာက္ေပးနိုင္ဘူး အခုထ ေဟ်ာင့္ အဲ့လို ေခြးဇာတ္ခင္းလို့မရဘူး အခုထစမ္း ငါေျပာေနတယ္မင္းအခုခ်က္ခ်င္း "
"ဗုန္း!!! ဗုန္း !!!ဗုန္း"
ရွိန္း ဓန ရင္ဘတ္ကို ခြထိုင္ကာ ထု
ေတာ့သည္ ။ သူလက္မခံနိုင္ ဒီတိုင္း လက္ေလ်ာ့လိုက္ဖို့ သူလက္မခံနိုင္ပါ ။ သူမ်က္ရည္ေတြက်ကာ ပါးစပ္ကလဲ ဆက္တိုက္ေအာ္ ေျပာေနမိျပီး မြဖစ္နိုင္ေတာ့မွန္းသိေပ့မယ့္သူြကိုးစားြကည့္ခ်င္ပါေသးသည္။
"အဟြတ္ ဟြတ္ ဟြတ္ !!!!"
"ဟင္ "
"ဟာ... ဓန "
"ဟာ ....ငလိုးမ သား "
"ခြပ္!ခြပ္!!"
ရွိန္း ဝမ္းသာလြန္သြားကာ ဓနမ်က္နွာကို လက္သီးြဖင့္ဆင့္ထိုးလိုက္မိသည္။
"အ့!!! လိ့မို့ထိုးတာလား အာ့လားလား နာလိုက္တာ "
"ကိုကို ဟီးအီး ကိုကို မေကာင္း
ဘူး ဟီးးး"
"ငလိုးမသား လိ့ပဲကြာ "
ေတဇ နဲ့ ရွိန္း ဆဲေတာ့ Jose ကပါ ဓန နား ကပ္သြားကာ ဓန ကို ဆဲေတာ့သည္။
"ငလိုးမသား!!!မင္း မေသေသးနဲ့ဦး မင္းနဲ့ငါစာရင္း ရွင္းစရာေတြက်န္ေသးတယ္ "
"ကဲကဲ အကုန္ခဏ ေနွာက္ဆုတ္ေပးြကပါ "
ဆရာဝန္ေတြ အလုပ္ရူပ္သြားြကျပီ ျပန္လည္စမ္းသပ္မူေတြျပုလုပ္ရေတာ့သည္။
"လူနာနွလုံးရပ္သြားျပီးမွ ျပန္အသက္ရွင္လာတာ ဆရာသက္တမ္း ဒါပထမဦးဆုံးပဲ ဂုဏ္ယူပါတယ္ ေမာင္ဓန "
ဆရာဝန္ြကီး စမ္းသပ္လုပ္စရာရွိတာလုပ္ ေပးျပီး အားလုံးအေြခေနပုံမွန္ တိုင္း ြဖစ္သြားမွအျပင္သို့ ထြက္သြားသည္။
မွိုင္းလဲ သားကို ေခါ္ကာ အထဲသို့ဝင္လာသည္။ ေဆးရုံတြင္ သူတို့မိသားစု ခုမွလူစုံတတ္စုံ ြဖစ္ေနသည္။ အေြခေနေတြလဲအား
လုံးလဒတည္ျငိမ္သြားခဲ့ျပီ။ သူတို့တစ္ကယ္ ဒီြကမ္မာဆိုးြကီးကရူန္းနိုင္ခဲ့ျပီေလ။
"ေပေပယီး နာေနေသးယား "
"မနာပါဘူးသားရယ္ သားသားေကာ ေနေကာင္းလား "
"သားသားက ဘာြဖိဝူး အားအ
ရမ္းရွိ့ "
"ဟုတ္ပါျပီ ေဖေဖ့သားြကီးရာ "
အားလုံး ရဲ့ မ်က္နာတြင္ အျပုံးကိုယ္စီြဖင့္ အသက္၀င္ေနေတာ့သည္.
"သက္ပိုင္ ညီ... မင္းလဲ ပင္ပန္းေနျပီ ေန့တိုင္းမအိပ္ပဲ ေစာင့္ေနရတာဆိုေတာ့ ကိုယ္တို့ သားကို အိမ္ေခါ္သြားမယ္ ဒီညေတာ့ေအးေဆးနားလိုက္ေနာ္ "
"ရရဲ့လား ကိုေတဇ "
"ရပါတယ္ ကဲ ဆက္ေလးေရ သားဒီည ဘယ္သူနဲအိပ္မွာ"
"ဒယ္ဒယ္ဇ နဲ့အိပ္မွာ"
"ငါ့သားကို အဲ့မို့ခ်စ္ေနရတာ သြားျပီ ဓန ကိုယ္ကို ဂရုစိုက္ကြာ မနက္ြကေစာေစာ ငါတို့ျပန္လာခဲ့မယ္"
ဓန ေခါင္းျငိမ့္ရုံသာ ျပနိုင္ေတာ့သည္။ ရင္ဘတ္က လွုပ္လိုက္တိုင္းနာေနသည္။ ဟိုမေအေဘး ရွိန္းမင္းဆက္ ဘယ္အျငိုးေတြေြကာင့္ ဒီေလာက္ထုလိုက္ရသလဲ ေတာ္ပါေသးသည္ ခြဲစိတ္ထားသည့္ေနရာကို မထုမိလို့။
ေတဇနဲ့မွိုင္း ထြက္သြားေတာ့ ရွိန္းနဲ့ Jose ကက်န္ခဲ့သည္။
"ရွိန္း မင္းကအိမ္ျပန္မွာလား Jose လဲ ေဆးရုံက ဆင္းဖို့ လိုေသးတယ္ဆိုေတာ့ ေဆးရုံမွာပဲ အိပ္လိုက္ေတာ့ေလ ညအရမ္းနက္ေနျပီ ကားေမာင္းရင္ စိတ္မခ်ရဘူး"
"အင္းပါ ကိုယ္ကိုကိုယ္သာထပ္မေသေအာင္ ဂရုစိုက္ ဒိုးျပီ..."
"Jose ခဏ"
ဓန အသံတိုးတိုးေလးနွင့္ ေခါ္ေတာ့ ျမတ္မင္းထင္ သူ့အနားသို့ကပ္လာသည္။
"ခပ္ြကမ္းြကမ္းေလးေနာ္ "
"ငလိုးမသားရယ္....ဒီလိုအခ်ိန္မွာေတာင္ ေျပာနိုင္ေသးတယ္ ခဏက ေသတစ္ကယ္သြားရမွာ "
Jose လက္ခလယ္ေထာင္ျပကာ ရွိန္းအား ေခါ္၍ ထြက္သြားေလသည္ ။
"ကိုကို ခဏ က ဦးျမတ္ကို ဘာေျပာလိုက္တာလဲ "
"အိမ္ေရာက္မွ ေျပာျပမယ္ အခုကိုကို ဒီနားေလးက အရမ္းနာလို့"
သက္ပိုင္ စိတ္မေကာင္းစြာြကည့္ေနမိသည္။
"ကိုကို "
"အြန္း... "
"ခဏက က်ြန္ေတာ္ ရူးသြားေတာ့မလို့ ကိုကို သိရဲ့လား "
သက္ပိုင္ ေျပာရင္းငိုျပန္သည္။
"ကေလးရယ္.... "
"ေနာက္ခါ အဲ့လို မလုပ္ပါနဲ့ဗ်ာ ကိုယ္ကို ဂရုစိုက္ေပးပါ က်ြန္ေတာ္ကိုခ်စ္ရင္ဂရုစိုက္ေပးပါေနာ္။ မဟုတ္ရင္ က်ြန္ေတာ္ပါေသသြားလိမ့္မယ္.. "
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကေလးရယ္ ကိုကိုကေလ မင္းတို့ဆြဲအားေတြေြကာင့္ ျပန္ေရာက္လာနိုင္ခဲ့တာဆိုရင္လဲမမွားပါဘူး။ ကိုကို ကိုဘယ္ဘဝေရာက္ေရာက္ ဆြဲထားေပးခဲ့လို့ ေက်းဇူးပါ ကေလးရယ္ "
သက္ပိုင္ ေခါင္းေလးအား နမ္းရိူက္ကာ ဓန ဆိုေတာ့ သက္ပိုင္ ကုတင္ေပါ္တတ္ကာ ဓန ရင္ခြင္ထဲ ဇြတ္တိုးဝင္လိုက္ျပီး
"ဘယ္ေတာ့မွ ထြက္မသြားပါနဲ့ေတာ့ေနာ္ က်ြန္ေတာ္ေသသြားရလိမ့္မယ္ အရင္ထြက္သြားရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ေလ က်ြန္ေတာ္ပဲ ြဖစ္ပါရေစကိုကိုရာ ..."
"စိတ္ခ်ပါကေလးရယ္ မေတာ္လို့ ြဖစ္သြားခဲ့ရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေရစက္ခ် အမ်ွေဝတဲ့အခါ ဒီကေကာင္ နားပိတ္ထားမွာပါ ဒီလူမွ မင္းနဲ့ သားကိုမခြဲနိုင္ေသးတာ..."
"သြားပါအပိုေတြ....."
"လိုေနေသးေြကာင္းအိမ္ေရာက္ရင္ လက္ေတြ့ျပမယ္ "
"ကိုကိုေနာ္.. "
"ဟား.ဟားဟား !!!အာ့ အ့ ရင္ဘက္ကနာလိုက္တာ က်ြတ္!!က်ြတ္ "
Ah Shin💛
(ဒီအခန္းကို ေရးရတာ မြန္းြကပ္ပိတ္ေလွာင္ ေနတာပဲ ရင္ထဲမွာစို့နင့္ျပီး ေရပါထေသာက္ယူရတယ္😬)
Zawgyi
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>