မြတ်မင်းထင် ခင်မျာ တစ်လမ်းလုံးစကားမပြောသူကြောင့် မျက်နှာငယ်နဲ့ လိုက်လာရရှာသည်။ ရှိန်း မျက်နှာကလိုတာထက်ပို၍တင်းမာနေကာ သူ့ကိုလဲအရမ်းစိတ်တိုနေသည့်ပုံမို့ စကားလဲစမပြောရဲသလိုဘာအပြစ်လုပ်ထားမိပါလဲသူမမေးရဲ။
သူကိုလေဆိပ်တွင် လာကြိုတယ်လဲ ပြောသေးသည် တစ်ယောက်ထဲ ထားကာ ပြေးထွက်သွားသည်။ သူ မှာမနဲမှီအောင်ပြေးလိုက်ခဲ့လို့ကားပေါ်ပါလာခဲ့ရသည်။
"Cow! Cow လို့... "
"ခင်များ ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလို့ပြောနေတယ်နော်!! "
"ဘာလို့ စိတ်ဆိုးနေရတာလဲ Cow ....ရာ "
"ခင်များ ခင်များ! !!စောက်ခွက်မစုတ်ချင်ရင် ပါးစပ်ကိုပိတ်ထားနော်! "
ကိုထိုက် နောက်ခန်းတွင်ထိုင်နေသော ဆရာနဲ့ ဦးမြတ်မင်းထင် ကို ကြည့်ကာ ပြုံးစိစိဖြစ်နေတော့သည်။ လိုက်လဲ လိုက်တဲ့အတွဲ ပါပေ ။
"Cow...ကိုယ် ဘာလုပ်မိလို့လဲ ကွာ "
"ဦးမြတ်မင်းထင်! !!!!"
စူး၀ါးစွာထွက်ပေါ်လာတဲ့အသံ
ကြောင့် မြတ်မင်းထင် မှာ နေမထိထိုင်မသာ ။
"....."
"ခင်များ စောက်ပါးစပ် ထဟလာရင် ကားပေါ်ကနေ ကန်ချပြစ်မယ်"
"အို ငရဲတွေတော့ ကြီးကုန်တော့မှာပဲ Cow လေးရာ ပိတ်ထားဆိုပိတ်ထားပါ့မယ့် စိတ်ကိုတော့လျှော့ပါ နော်
Cow ....."
"တောက်!!!"
ရှိန်း ဆက်ပြောနေလဲ ပိုဒေါသထွက်မိရုံသာရှိသည်မို့ ကားကို အရှိန်တင်စေ ကာ အိမ်သို့ အမြန်မောင်းစေလိုက်သည်။ ပေါ်တီအောက် ရပ်ရပ်ချင်း ကားတံခါး ကို ဆောင့်ဖွင့်ကာ အိမ်ထဲသို့ ခြေလှမ်းကျဲ များဖြင့်ဝင်ရောက်ကာ ဆိုဖာပေါ်သို့ပစ်ထိုင်လိုက်သည်။
"ဟဲ့! သား ဘာဖြစ်လာတာလဲ မြတ်ကလေးရော သားသွားကြိုတာမဟုတ်လား "
"တော်စမ်းပါ.... ဘာမြတ်ကလေးလဲ မာမီနော် သူအသက်က မာမီထက် အလွန်ဆုံးငယ် ဆယ်နှစ်ပဲ "
"အော် ဒီကလေးနှယ် "
"မာမီ... "
ချွဲပြစ်စွာ ထွက်ပေါ်လာတဲ့ အသံ။
"ဟော မြတ်ကလေး
အမလေး ငါ့သားကြီး အရပ်တွေရှည်လို့ အရင်ကထက် အများကြီးပြောင်းလဲ သွားတာပဲ နိုင်ငံခြား သားကြီး လုံးလုံးကို ဖြစ်လို့..."
"မာမီ သားပါပဲ ဗျာ အန်ကယ် နေကောင်းတယ်နော် "
"ကောင်းပါ့ဗျာ ဟိုအကောင်နဲ့ ဘာဖြစ်လာကြတာလဲ။ ရန်ဖြစ်လာကျပြန်ပြီလား မင်းတို့ကလေးတွေလဲ မဟုတ်ကြတော့ပဲကွယ်"
ရှိန်း ထိုလူအားမျက်စောင်းထိုးကာ ကြည့်လိုက်သည်။ ရုပ်ကိုကပြီတီတီနဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ငန်းရှင်ဖြစ်လာ
လဲမသိ။နဲနဲမှ သူကြည့်မရရွံ့စရာကောင်းလွန်းလှသည်။
'လူကိုလဲလူတွေအများကြီးရှေမှာ ဘာတဲ့ My Cowတဲ့ ကျုပ်ကို နွားဇာတ်လာသွင်း နေတာ တွေ့ဦးမယ် ငလိုးမသားကြီး!!'
"မသိပါဘူး အန်ကယ် ရာ ကျွန်တော် ဘာမှလဲမလုပ်ရပါဘူး လေဆိပ်က ပြန်လာထဲက အဲ့ရုပ်လေးဖြစ်နေ
တာ "
"ခင်များ !!!ခင်များ လူကိုဘယ်လိုခေါ်တာလဲထည့်ပြောအုံးလေ ကျုပ်ကိုဘယ်အစား ထင်လို့ ဘယ်လိုလာခေါ်တာလဲ! "
"ကိုယ်ဘယ်လိုခေါ်လို့လဲ "
တင်းမာနေတဲ့သားမျက်နှာကြောင့် ဦးမင်းဆက် ကြားက၀င်မေးလိုက်ရသည်။
"ငါ့တူက ဘယ်လိုသွားခေါ်လို့တုန်း "
" Cow .. My Cow လို့ပဲခေါ်တာပါ"
"ဟေ....ဘယ်လိုဖြစ်လို့တုန်း "
" ရှိန်းက နွားအရမ်းချစ်တယ်တဲ့ အဲ့လိုခေါ်ရင် သိပ်သဘောကျတာတဲ့။ အဲ့ဒါကြောင့် သားက သူအကြိုက်လိုက်ပြီခေါ်မိတာပါ သားဘာမှားလို့လဲ"
မေမေ ကော ဖေဖေပါ အစကကြောင်သွားပေ့မယ့်နောက်မှ ဝါးလုံးကွဲ ထရယ်ကြတော့သည်။ သား အရမ်းစိတ်ဆိုးနေမှန်းသိ၍ အရယ်ရပ်လိုက်ကြပြီး ပြုံးစိစိနှင့်
ဦးမင်းဆက် က လှမ်းမေးသည်။
"မင်းကိုဘယ်သူပြောတာလဲ
မြတ်မင်းထင် ရ"
"ဓနဘုန်းအောင် .... လေ "
"ဘာ!!!!!တွေ့မယ် မအေဘေး"
ရှိန်းမင်းဆက် အော်ဟစ်ဆဲဆိုတော့ ဖေဖေနဲမေမေ ရယ်လိုက်ကြတာဆိုတာ မရပ်တော့ပေ။
ထိုလူကတော့ သူဘာမှားလို့လဲ ပုံစံဖြင်အူကြောင်ကြောင်မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ လုပ်နေသည့်ပုံက အခွက်နှင့် လားလားမှ မအပ်စပ်သဖြင့် ဆွဲကုတ်ပြစ်ချင်နေရပါတော့သည်။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"ဟား ဟား ဟား!!!! ခင်များ တစ်
ကယ်အဲ့လို သွားခေါ်တာပေါ့ "
"အေ့လေ မင်းပဲ ပြောပြီးတော့ ငါကိုသူစိတ်ဆိုးသွားတာ ခုထိမပြေလည်သေးဘူး ဓန မင်းကွာ "
"ဟဲဟဲ ဒါမျိုးက အေးဆေးပါ ရှိန်းကြီး အကြိုက် ငါအကုန်သိတယ်"
"မဟုတ်တာတွေ ထပ်မလုပ်နဲ့နော် "
"စိတ်ချစမ်းပါ ခင်များနဲ့သူ့ အခြေနေက "
"အကုန် okတယ် ရှိန်းကလေး သာလက်ခံရင် ယူရုံပဲ "
"အဲ့ဆို တစ်ခါမှ မဟိုဒင်းရသေးဘူးပေါ့ "
"ဟ့ တွေ့တာနဲ့ သတ်နေပါတယ်ဆို အဲ့ဟာက ဖြစ်ပါ့မလားကွ မင်းက
လဲ "
"ရှိန်းမင်းဆက်က သွားနုလို့မရဘူး ကြမ်းမှ ကြိုက်တဲ့ Type မျိုး ခင်များကသွားနုနေတာလား"
"ဟမ် ဟုတ်ရဲ့လား ဒါနဲ့မင်းကဘယ်လိုသိ မဟုတ်မှလွှဲရော"
သံသယ မျက်လုံးဆွေ Jose အား ဓန ရယ်ရင်းတားလိုက်သည်။
"အို နိုးနိုးနိုး ကျုပ် ကလေးက လွှဲရင် အပုတ်သိုးတွေမစားဘူး "
"ဟျောင့် ငါ့ရှိန်းကလေးကို အဲ့လောက်ထိတော့ ပြောစရာမလိုဘူးကွ။ ငါတောင်မထိရက်ဘူး အိစက်နုဖတ်နေတာ ဘာအပုတ်သိုးလဲ "
"ဟား ဟား! ဟုတ်ပါပြီ ဒါနဲ့ ခင်များက အပေါ်လား၊အောက်လား လား "
"ငါပုံစံက bottom ရုပ်ပေါက်နေလို့လား တော်ရုံပြောစမ်းပါ မေးနေစရာတောင်မလိုဘူး "
"အဲ့မျိုးမှ ကြိုက်တာ ။ မှတ်ထား... Jose ဒါမျိုးကိစ္စ တွေ က ငြင်သာနေလို့မရဘူး အသဲခိုက်အောင် လုပ်မှ အရိုးစွဲအောင် ချစ်တာတဲ့ "
"မိုက်လှချည်လား "
"ဓနဘုန်းအောင် လေ"
"အေးပါကွာ ဆက်ပြောပါဦး"
"ရိုက်သင့်တဲ့နေရာမှာ ရိုက် ကြမ်းသင့်တဲ့နေရာမှာ ကြမ်းပေးရတယ်။ ကိုယ်က ဦး ဆောင်ထားမှ။ နေရာတကာ အလျှော့ပေးနေလို့မရဘူး ရှိန်းမင်းဆက် တို့လို အကျောမာတဲ့ကောင်တွေဆို ပိုချိုးနှိမ်ထားရမှာ နေရာချင်းသာလဲလိုက်ချင်တယ်
ဗျာ ...."
သူ Jose အားအဆုံးထိပို့တော့သည်။
"ကိုကို ရေ....!!"
"ဗျာ... ကိုကို ရှိတယ် "
"ဘာတွေ စကားများနေတာလဲ ဒီမှာ လာကူပါဦး တေဇနဲ့မှိုင်း လိုအပ်တာတွေ သွားဝယ်နေ လို့ ဒီမှာ မနိုင်တော့ဘူး အခုမြန်မြန်လာ"
"လာပြီ လာပြီ!!! ကလေးရေ "
"အသံနောက်မှ လူအရင်လာ "
"သွားလိုက်ဦးမယ် ကျုပ်ပြောတာမမေ့နဲ့ ကြမ်းမှနော် ကြားလား"
"အော် ...အော် အေးပါကွာ မင်းသာအရင်သွား ကြမ်း ....အဲ့ သွားလိုက်ပါဦး "
အပြောနဲ့အလုပ်မညီသော ဓနဘုန်းအောင် အားကြည့်ကာ Jose ဇောချွေးပင် ပြန်ချင်သွားမိသည်။
သူ ဓန တို့အိမ်မှာ ညစာဖိတ်၍ လာစားခြင်းဖြစ်သည်။ ဓန က Hotel တစ်ခုခုတွင် ဧည့်ခံမည်ပြောသော်လဲ အိမ်ဟင်း အိမ်ထမင်းနဲ့ မြန်မာ့အငွေ့သက်ကိုသာ လွမ်းသဖြင့် အိမ်၌သာ ဝိုင်းဖွဲ့လိုက် ကြခြင်းဖြစ်သည်။
အားလုံးသူအလုပ်နဲ့သူမို့ ပျင်းသလိုရှိလာ၍ ကလေးထိန်းနေသော ရှိန်းလေး နားသွားကာထိုင်လိုက်သည်။
"ရှိန်းက ကလေးချစ်တတ်
တာလား "
"အင်း ဆိုပါတော့ ဒါပေ့မယ့် အကုန်လုံးတော့ မဟုတ်ဘူး ဆက်ကလေး မို့ ပိုချစ်တာ "
"ဆက်ကလေး တဲ့လား နာမည်ကချစ်စရာလေး "
"အင်း.... ပိုင်ဆက်ဘုန်းအောင် တဲ့ "
"ဝိုး မင်းကအလန်းပဲ လာပါဦး ကို ယ်ဆီကို "
ဆက်ကလေး ရှိန်းရင်ခွင်ထဲသို့ပိုတိုးဝင်ကာ Jose အားကြောက်နေသည်။ Jose ပုံစံက ကြောက်ရင်လဲ ကြောက်စရာ အကျီ black အနက် လက်ပြတ်ကို ဝတ်ထားသဖြင့်လက်မောင်းက Tattoo တွေ ပေါ်နေသည်။
ယောကျ်ားပီသပြီးကြည့်ကောင်းနေသော်လဲ ဆက်ကလေး အမြင်တွင် လူစိမ်းဟု ထင်ကာ ကြောက်နေပုံရသည်။
"ကလေး ကြောက်နေပြီ ခင်များ ဟိုဘက်သွားတော့..။မကြောက်နဲ့နော် သား ဖေဖေ ငယ်ရှိတယ် "
"အန်ကယ်က ဘာမလုပ်ပါဘူး သားရဲ့ လာပါအုံး ချစ်တယ်လေ လာပါဦး "
ရုပ်ကို အစွမ်းကုန်ချိုကာ မြူနေသော လူကြောင့် ရှိန်းပြုံးစစ တောင်ဖြစ်သွားရသည်။
"ကဲ...တော်ပါ နောက်ဆုတ် "
ရှိန်း ဆက်ကလေးကို သိပ်ချစ်၍ သူ့ကို ဖေဖေငယ်ဟုသာခေါ်စေသည်။ စစချင်း ဓန နဲ့သတ်လိုက်ရတာမပြောပါနှင့်။
သူကလဲလက်မလျော့နိုင် ဆက်ကလေး ကအဲ့လိုခေါ်လျှင် သူမှာအရမ်း ကြည်နူးနေရသည်မို့ အတိုက်ခံလုပ်ကာသားကိုရအောင်ခေါ်ခိုင်းထားရသည်။
သားနဲ့ဆော့နေတာ ကို ထိုလူမျက်တောင်မခပ်ပဲ စိုက်ကြည့်နေတော့ နေရခက်လာကာ မေးဆတ်ပြလိုက်သည်။
"ဘာမဟုတ်ပါဘူး ...သဘောကျလို့ပါ ။ ရှိန်း ကိုယ်ကိုလဲ သားလေးမွေးပေးပါလား"
"အဓိပ္ပာယ်မရှိလိုက်တာ "
"ဟာ... ရှိန်းလေးကလဲ "
"သွားစမ်းပါ ကျုပ် ခင်များကိုယူဖို့စိတ်မ၀င်စားသလို သူများအောက်မှ အော်ညည်းနေဖို့လဲ ဝါသနာမပါဘူး "
"ကို ရှိန်းအကြိုက်ကိုယ်သိပါတယ်။ ကိုယ်ကြမ်းပေးမှာပါ..."
"ဘာ!! ခင်မျာ ဘာစကားပြောတာ
လဲ "
"ကိုယ် ကြမ်းတတ် ... "
"ကျုပ်အနားက အခုချက်ချင်းထွက်သွားနော် "
ဒီလူ ဘာစကားတွေ လာပြောနေတာလဲ။အရှက်မရှိလိုက်ပုံများထိုလူမပြောရဲတာလဲ ဘာမှမရှိ။ တွေ့ကရာ ပစ္စည်းတွေနဲ့ ပြစ်ပေါက်လိုက်မှ သူအနားက ပြေးထွက် သွားသည်။
သူတို့ရဲ့ထမင်းဝိုင်းလေးဟာ ပျော်စရာတွေအပြည့်နဲ့ရယ်ကြမောကြရင်း မိသားစုဆိုတဲ့ အသိုက်မြုံလေး ဖြစ်မှန်းမသိဖြစ်လာကြတော့သည်။
ထိုနေ့မှစညနေရောက်တိုင်း ဘယ်လောက်အလုပ်ရူပ်ရူပ် ဓန အိမ်မှာ သူတို့ဆုံကြသည်။ ရှိန်းနဲ့ဓန တွေ့တိုင်း မတည့်သလို Jose နဲ့ ရှိန်းကလဲ တစ်ကျတ်ကျတ်နဲ့ပင်။
မုန်းလာဆိုတော့လဲ မမုန်းကြ။ အပြောက်ပင်မခံ ကြပဲမတွေ့တာနဲ့ အော်ဟစ်မေးနေကြတတ်ပြန်သည်။
ဒီလိုနဲ့ပဲ Jose က ဟိုကို သိပ်မပြန်ဖြစ်တော့ပဲတစ်ပတ်တစ်ခါလောက်ပဲ အသွားပြန်လုပ်တော့သည်။ သူ့လုပ်ငန်းတွေကိုတပည့်နှင့်လွှဲထားပြီးဒီမှာသာအနေများနေတော့သည်။
ရှိန်းကို သူခေါ်ပေ့မယ့်မရ။ ရှိန်းက မြန်မာပြည်ကို သိပ်ချစ်သည်။ မြန်မာပြည်တွင်သာ အခြေချမှ
စဥ်စားပေးမည်ဆို၍ မြတ်မင်းထင် မပြန်ပဲ ပေနေတာဖြစ်သည်။
အန်ကယ်နဲ့ မေမေကခေတ်
ပညာတတ်တွေမို့ နဲနဲမှ မကန့်ကွက်ကြ ။ ရှိန်းလေး သဘောသာဖြစ်သည်။
တေဇနဲ့မှိုင်းကတော့ တရားရုံးတွင် တရားဝင်လက်ထပ်ကာ အတူနေကြသည်။ သားလေး ငါးနှစ်ပြည့်မှ သူတို့ အားလုံးမင်္ဂလာအတူဆောင်ကြမည် ဟု တိုင်ပင်ထားကြသည်။
သက်ပိုင်ကိုလဲ လူပုံအလယ် တွင် ခမ်းခမ်းနားနား လက်ထပ်ယူချင်သေးသည်။သူတို့အတူတူ သုံးတွဲ ဖြစ်သွားအောင် ရှိန်းကို သက်ပိုင်နဲ့မှိုင်းက အမျိုးမျိုး ပူဆာ ကြပေ့မယ့် ခုချိန်ထိ ရှိန်းက ငြင်းကောင်းတုန်းပင်။
ဒီနေ့ သားရဲ့ နှစ်နှစ်ပြည့် မွေးနေ့ ဖြစ်သဖြင့်သူတို့အားလုံး တောရ ကျောင်းတစ်ခုတွင် မိဘမဲ့ကလေးများအား အလှူလုပ်ကာ ဆွမ်းကျွေးမည်နေ့ဖြစ်သည်။
သက်ပိုင် လည်ကတုံး ကြက်သွေးရောင်လေးကိုပုဆိုးနဲ့အနီလေးနဲ့ တွဲဝတ်ထားသည်။ကိုကိုနဲ့ သားကိုရော သူနဲ့ဆင်တူလေးပင်ဝတ်ပေးထားကာ သူတို့မိသားစုလေးက ချစ်စရာလေး တွေဖြစ်နေ ကြသည်။
တေဇနဲ့မှိုင်းကတော့ သခွားရောင် လည်ကတုံး ဆင်တူလေးတွေဝတ်ထားပြီး သူတို့အားလုံး တစ်ကယ့် ကို ကျက်သရေ အပေါင်းနဲ့ ပြည်စုံနေတော့သည်။
ရှိန်းမင်းဆက် နဲ့ Jose ကတော့
ရောက်မလာသေးပါ။
"ဟော ဟိုမှာ ပေပေငယ် ကားယာပြီ ပါးပါး ပေပေငယ်ယာပြီ"
" ပါးပါးတွေ့တယ် သား...
ဟင်... ကိုကို ကိုကြီးတစ်ယောက်ထဲ ဆင်းလာတာ ဦးမြတ်ကိုလဲ မတွေ့ပါလား "
"အေး ဟုတ်သား ဟိုကောင်ကြီး
ရော "
ရှိန်း ဒေါကြီး မောကြီးနဲ့ ဝင်လာပြီးရေကို အမောတစ်ကြီးမော့သောက်လိုက်သည်။
"ရှိန်း.... Jose ရော "
"မသိဘူး!! အကုန်ပြီပြီ မလား
လာ ငါတို့သွားနှင့်ကြမယ် "
"နေပါဦး Jose က သေချာလိုက်မယ် ပြောထားတာ။ သူ့အတွက်ဝတ်စုံဝယ်မယ့်နေရာတောင် ငါ ညွှန်းပေးလိုက်သေးတယ်"
"ဓနဘုန်းအောင်!!! မင်းလက်ချက်ပဲမလား "
"ဘာကိုလဲ စွပ်စွပ်စွဲစွဲ!!"
ဓန ငြင်းလိုက်ပေ့မယ့် တစ်ဖက်လှည့်ရယ်နေတာ တေဇ တွေ့လိုက်သည်။
ထိုစဥ် ကားတစ်စီးဝင်လာကာ မြတ်မင်းထင် ခပ်သွက်သွက်ကားပေါ်မှဆင်းလာသည်။
တေဇ၊မှိုင်း၊ သက်ပိုင်နဲ့ဓန တို့ Jose ပုံစံအားကြည့်ကာအားရပါးရ ရယ်လိုက်ကြတော့သည်။
ရှိန်းမင်းဆက် ခင်မျာမှာတော့အရမ်းပေါက်ကွဲနေသည့်ပုံဖြင့် တောက်တစ်ခေါက်ခေါက်။
"မရယ်နဲ့ ဓန မင်း စနက် တွေဆိုတာ ငါအကုန်သိတယ် "
"ဟော..... သတ်သတ်မဲ့ စွပ်စွဲနေတာပဲ ရှိန်းမင်းဆက်ရာ သူက မင်းဘာရောင်ကြိုက်တတ်လဲမေးလို့ ငါဖြေပေးလိုက်တာ။ ဘာလဲ လွှဲသွားလို့
လား "
"မင်း! စကားကိုပြီစလွယ်မပြောနဲ့!"
တေဇ ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်နာပိုးသတ်ကိုမနည်းသတ်ယူနေရသည်။
"နေပါဦး အရောင်ကထားပါရှိန်းရ... ကိုမြတ်က ဘာလို့ သတို့သားဝတ်စုံကြီးဝတ်လာရတာလဲ "
"မင်းပထွေး မင်းမေးလေ!! "
Jose အူယားဖာယား နဲ့တောင်ရှည်ကြီးမကာ ဆိုဖာပေါ်မောမောနဲ့ ပစ်ထိုင်လိုက်သည်။
"ရှိန်းလေး ရယ် ဆိုင်မှာ အင်္ကျီဆိုင်မှာ ဒါလေး ဝင်ဝတ်တာကို ဘာလို့
မစောင့်ပဲတစ်ယောက်ထဲထားပြီးထွက်ပြေးသွားရတာလဲ ကိုယ်သေချာတောင်မ၀တ်ရသေးဘူး
ကြည့်ကောင်းရဲ့လား ကြည့်ပေးပါအုံး ....."
"ခင်များ ပါးစပ်ပိတ်ထားနော် "
"ဟင်.... ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ ရှိန်းကကိုယ်မင်းနဲ့အရောင်မတူတာ၀တ်လိူက်လို့စိတ်ကောက်သွားတာလား အဲ့ဆိုလဲကြိုပြောမှပေါ့ ရှိန်းရယ် ကိုယ်မင်းအတွက်ပါဆင်တူ မှာပေးထားမှာပေါ့ "
"ခင်များ !! ပြောလေပိုဆိုးလေပါလား "
ဓန တို့ မရယ်ပဲ မနေနိုင်တော့ပဲ အားလုံး ဝိုင်းရယ်ကြတော့သည်။ မရယ်နိုင်ရိုးလား Jose ဝတ်ထားသည့်ပုံက သတိုးသား ဝတ်စုံ ကို ခေါင်းပေါင်းနှင့် အရောင်ကလဲ ဝါ
သည်ထက် လင်းထင်းကာ ဆနွင်းရောင်ဘက်ပင် တန်းနေသည် ။ ကတ္တီပါ ဖိနပ်ကိုလဲအဝါပင်စီးထားသဖြင့် သိပ်ကို တောက်ပလွန်းနေသည် လေ။
"ယေးယေး ဂျို့က သိကြားမင်းယီးယား ပေပေငယ်ဂျို့က သိကြားမင်း ယီးနဲ့တူတယ်နော် ပါးပါး"
ဆက်ကလေး စကားကြောင့်သူတို့တင်မက တော့ပဲ ရှိန်းကပါ လိုက်ရယ်တော့သည်။ မြတ်မင်းထင် ခင်မျာမှာတော့မျက်နာကြီးစူပုတ်ကာ မဲသဲနေတော့သည်။
"ဓန မင်းပြောတော့ ရှိန်းက မြန်မာမူ့ကို ခေါင်းပေါင်းနဲ့ ကြိုက်ပြီး အရောင် ကို ဒီအေရာင်ကြိုက်တာဆို ငလိုးမသား!!! ဒီတစ်ခါလဲ လွှဲပြန်ပြီလား"
ဓန မသိချင်ယောင် ဆောင်ကာ တစ်ဖက်လှည့်၍ ရယ်နေသည်။
"ခင်များကိုက အ တာ။ ဓန ဘယ်လောက်ဆေးထိုးထိုးသူစကားကို အမြဲသွားသွားယုံလို့ ဒုက္ခ ရောက်ပေါင်းလဲမနဲဘူး အဲ့ဒါလဲ ခင်ဗျား အမှတ်မရှိဘူး "
တေဇ ဝင်ပြောတော့ Jose မျက်နာ မဲ ကြီးဖြင့် ဓန အား ဆဲဆိုကာ သူ့ကားထဲတွင်ပါလာသော ရှပ်လက်ရှည် အဖြူနှင့် pants အနက်ရောင်ကို ပြောင်းဝတ်လိုက်သည်။
ရှိန်းနဲ့ Jose ကတစ်စီးမောင်းကာ
တေဇနဲ့မှိုင်းက လှူစရာပစ္စည်းတွေ များတာမို့ တစ်စီးသတ်သတ်စီယူမောင်းရတော့သည်။
ဓန တို့မိသားစုကလဲသတ်သတ်တစ်စီးဖြင့် သူတို့တောရကျောင်းလေးသို့ ထွက်လာခဲ့ကြတော့သည်။
အလှူရှင်လာသည့်မို့ ပျော်နေကြသောမိဘမဲ့ကလေးတွေကို ကြည့်ကာသူတို့ရင်ထဲ ပီတီတွေရော
ပျော်ရွှင်မူ့တွေပါပေါင်းကာဝမ်းနည်းမျက်ရည်ကျရသည်။
လှူစရာများအားလှူ ပြီး လက်ရှိနေသော အဆောင်ငယ်လေးများအား ပြန်လည်ပြုပြင်ရန်နှင့်ကျောင်းဆောင်ကြီး ဆောက်လုပ်ရန် ဓနတို့မိသားစုက မတည်ငွေ သိန်းပေါင်းတစ်သောင်းကို သဒ္ဒါထက်သန်စွာ လှူဒါန်းလိုက်သည်။
Joseနဲ့ ရှိန်းက ရာသက်ပန် ရေနဲ့မီး ကိုလှူဒါန်းကာ တေဇတို့က ကလေးတွေ ပညာသင်စားရိတ်ကို ထောက်ပံ့လှူဒါန်းခဲ့ကြသည်။
သူတို့မနက်စာကိုကျောင်း၌ပင်စား ၍စောစောပြန်လာခဲ့ကြသည်။ အပြန် မြို့ပြင်ရှိ ရေတံခွန်ကို သားကဝင်ချင်သည်ဆို၍ ဓန တို့ကား သုံးစီး ရှေ့နောက် မောင်းလာကြသည်။
ဓနတို့ကားက ရှေ့ကနေ ဦးဆောင်ကာ မောင်းသည်။နောက်က တေဇ နဲ့Jose တို့။
"ဒိုင်း!!!"
ထိုစဥ်သေနတ်သံ အကျယ်ကြီးဖြင့် ဓန တို့ကားဘီးကို ထိကာ ကားကလည်ထွက်သွားသည်။ ဓန ကားစတီယာတိုင်ကို မနဲထိန်း၍ သစ်ပင်တစ်ပင်ကို ဝင်ဆောင့်လိုက်သဖြင့် ချောက်နဲ့တော့သီသီလေးလွှတ်သွားသည်။
သူထိန်းနိုင်လိုက်လို့သာသားနဲ့သက်ပိုင် ဒဏ်ရာ တော့အများကြီးမရကြ။သားတို့ကိုကြည့်ပြီး စိတ်ချရပြီဆိုမှ အောက်သို့အမြန်ဆွဲချရသည်။
တေဇတို့ Joseတို့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ရောက်လာကြပြီးသူတို့ကို ကားပေါ်ကအမြန်ဆွဲထုတ်ရသည်။ ကားက သစ်ပင်ဝင်တိုက်ထားသည့် အရှိန်ဖြင့် မီးကစွဲနေပြီ ။မကြာခင်ပေါက်ကွဲသွားနိုင်သည်အနေထားမှာရောက်နေသည်။ သူတို့လဲ အပြင်အရောက်..
"ဝုန်းး အုံးး! !!"
ကားက ပေါက်ကွဲ သွားတော့သည်။ သားနဲ့သက်ပိုင်ကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ ခေါင်းကိုငုံထားလိုက်ပေ့မယ့် လက်မောင်းကိုနဲနဲမျှ ရှပ်ထိသွားသည်။
"ဒိုင်း ဒိုင်း ဒိုင်း! !"
သေနတ်သံများ ဆူညံစွာကြားလိုက်ရသည်။
"ရှိန်း သားနဲ့သက်ပိုင်ကို ခေါ်ထုတ်သွား မှိုင်းသက်ဆိုင်ရာကိုအကြောင်းကြား ကိုယ်... Jose နဲ့တေဇတို့နဲ့ အခြေနေကို ထိန်းထားမယ် "
"ဟင်အင့် .....ဟင်အင့် ကိုကိုရော တစ်ခါထဲ လိုက်ခဲ့ပါ"
" ကိုကို စကားကိုနားထောင်းစမ်း သက်ပိုင်!!!သားကရှိသေးတယ်
သွား...ရှိန်းငါစိတ်ချမယ်နော် "
"ရှိန်းကလေး.... ကိုယ်ကိုကိုယ်ဂရုစိုက် ကိုယ်စိတ်ချမယ်နော်"
"ရော့... ဓန ငါသေနတ်ယူထားလိုက် မင်းသေနတ်က ကားထဲပါသွားတော့ ယူမရလောက်တော့ဘူး "
ရှိန်း သက်ပိုင်နဲ့ သားကို ခေါ်ကာ လွှတ်ရာအရပ်ကို ပြေးတော့သည်။ဓန နဲ့ Jose ခုခံကာ ကာပြစ်ပေးနေရသည်။
"ဒိုင်း!!!! ဒိုင်း! !"
"သတ္တိရှိရင် ထွက်ခဲ့ ပုဆိုးခြုံထဲက လက်သီးပုန်းပြတာ ယောကျာ်းကောင်းအလုပ်မဟုတ်ဘူးကွ "
"ဒိုင်း! !ဒိုင်း!! "
"အား အား !!!!"
ဟိုဘက်ကလူတွေနှစ်ယောက်ခန့်ကျသွားသည်။ ဓန ကိုသာမဲ ပြစ်နေသည်မိူ့ ပြစ်မှတ်က Jose မဖြစ်နိုင်မှန်းသူသိလိုက်သည်။
မြန်မာပြည်တွင် ဓန ရန်ငြိုးရှိတာ မည်သူ ဖြစ်နိုင်ပါသလဲ။တေဇလဲ ဘာလုပ်ရမယ်မသိ လက်နက်အင်အားချင်းက မမျှတော့၍ ရေရှည်ခုခံဖို့က မဖြစ်နိုင်။
"ဟက်! !! သွေးပျက်နေပြီးလား ငါတူကြီးရ "
သစ်ပင်အကွယ်နောက်ကထွက်လာတဲ့ အသံ။
"ခင်များ ဦးမြမာန်!! "
"ဟုတ်ပ့ါဗျာ မှတ်မိသေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"ခင်များ ဘယ်လိုလုပ်..."
"ငါ မသေပါဘူးကွ ရေကူးတတ်တယ်လေ ဟဲဟဲ...။ ကျုပ်မြန်မာပြည် ပြန်ရောက်ဖို့ အောက်လမ်းတွေကနေ ဘယ်လောက်ထိခက်ခဲခဲ့ရသလဲ။ မင်းကို လက်စားချေဖို့ ဘယ်လောက်ထိ စောင့်ခဲ့ရလဲ မင်းသိလား မင်း သေပေတော့"
"ဒိုင်း !!ဒိုင်း "
"ဝပ် ! ! Jose !!ဝပ် !!တေဇ! ဝပ်"
ထိုစဥ် ဦးမြမာန်ဘက်က လူတွေဘက်က သေနတ်သံထပ်မကြားရတော့တာနဲ့ တေဇ အနောက်ကနေ
ချဥ်း ကပ်သွားကာ လက်ထဲရှိ သေနတ်ကိုဖြတ်ကန်ပစ်လိုက်သည်။
Jose ကလဲ သူဘေးရှိ နှစ်ကောင်အား အပြတ်ဖြတ်ကာတွယ်တော့သည်။
ဓန နဲ့ ဦးမြမာန် တိုက်ပွဲ က တော်တော်နှင့်အတော်မသတ်နိုင်။ ဦးမြမာန်ကလဲလျော့တွက်လို့မရ။ ကိုယ်ခံပညာ အတော် ကောင်းသည်မို့ ဓနသတိထားကာ တိုက်ယူနေရသည်။
ဓန ဦးမြမာန်ရဲ့ အလစ်ကိုစောင့်ကာ မျက်နာ ကို ဖြတ်ကန်လိုက်သည်။ ကံဆိုးစွာ ပင် ဦးမြမာန် ကသေနတ်နားသို့ပြုတ်ရောက်သွားသည်။ သေနတ်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ရင်း သူနဖူးကိုချိန်လိုက်လာသည်။
"ဟက်!!! မင်းဘာတတ်နိုင်သေးလဲ ဟမ်နောက်ဆုံးတော့ ငါလက်နဲ့ မင်းကိုသတ်ခွင့်ရပြီ ဓန "
"စကားတွေ အများကြီးပြောတာကျုပ်မကြိုက်ဘူး သတ်ချင်သတ်လိုက် "
"ဟဲဟဲ !!! သတ်မှာပါ သတ်မှာပါ
မသေခင်လေး ကိုယ်ချစ်တဲ့သူတွေ
ဘယ်လိုဆုံးရူံးရလဲ ကြည့်သွားလိုက်ပါအုံး"
သိပ်မကြာ သက်ပိုင်နဲ့ရှိန်းကို လက်ပြန်ကြိုးတုတ်ကာ သားကို ပွေ့ပြီး လူတစ်စု ဝင်လာသည်။
"ဟာ.... ခင်များ!!! ခင်များ မယုတ်မာနဲ့နော် "
တေဇနဲ့ Jose ဘာဆက်လုပ်ရမယ် မတွေးတတ်တော့ပဲစိတ်ပူစွာအနားကပ်လာကြသည်။
ရှိန်း မျက်နှာ အဆုံးထိတင်းမာနေသည်။ သူပေါ့ဆမူ့ကြောင့် အဖမ်းခံလိုက်ရသည်မို့ ပိုမကျေနပ်။
"မင်းရဲ့ ကောင်လေးက အလှလေးပဲ ဟက်!!! သတ်ပြစ်ရမှာနှမြောစရာကွယ် "
"ခင်များ ခွေးစကားမပြောနဲ့ ကျုပ်အမျိုးသားနဲ့ကလေးကိုအခုလွှတ် ပေး ကျုပ်ကို ကြိုက်တာလုပ် "
"ဟက်!!! မင်းအလှည့်ကြ သိပ်နာတတ်ပါလားကွ ဟမ်!!"
ရှိန်း ဦးမြမာန် ဟာကွက်ကိုချောင်းနေသည်။ ဦးမြမာန်စကားလှည့်ပြောခိုက် Joseနဲ့ တေဇကို မျက်စလှမ်းပြစ်ကာ ရှိန်းသူဘေးက လူကို ဖြတ်ကန်ပြီး ဦးမြမာန်အားခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် ၀င်တိုက်ပစ်လိုက်သည်။
"အာ့ !!!"
ဦးမြမာန်လဲ ကျသွားတာနဲ့ ဓန အပြေးဝင်ကာ လုံးတော့သည်။
Jose နဲ့တေဇ သားကိုပွေ့ထားသည့်လူအား ဖြတ်ရိုက်ကာ သားနဲ့ သက်ပိုင်တို့အား ကြိုးဖြည် ၍ တေဇ
လက်ထဲထည့်ကာ လှည့်ထွက်မည်အပြု ဦးမြမာန် အဖွဲ့သားတစ်ယောက်က ရှိန်းကို ပြေးကာရိုက်
ချလိုက်သည်။
"ဘုန်း! !"
"အားး!!! "
Jose ကဝင်ခံလိုက်သဖြင့် လက်ဖျံရိုးကျိုးသွားသည်။
ထိုစဥ် ဓန နဲ့ လုံးထွေးနေရင်း
ဦးမြမာန် လက်ထဲ သေနတ်ရောက်သွားကာ ဓန ကိုပစ်မရ၍ဆောင့်တွန်းလိုက်ပြီးသက်ပိုင်အား လှမ်းပြစ် လိုက်သည်။
"ဒိုင်းး ဒိုင်းး!!!"
"အားးးး"
"ကိုကို! !!!"
"ပေပေကြီး!!"
"ဟာ ဓန သားကြီး !!"
"ဓနဘုန်းအောင်! !!"
Ah Shin💛
(နဲနဲလောက် လောင်ဦး မယ်နော်😁)
Zawgyi
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ျမတ္မင္းထင္ ခင္မ်ာ တစ္လမ္းလုံးစကားမေျပာသူေြကာင့္ မ်က္နွာငယ္နဲ့ လိုက္လာရရွာသည္။ ရွိန္း မ်က္နွာကလိုတာထက္ပို၍တင္းမာေနကာ သူ့ကိုလဲအရမ္းစိတ္တိုေနသည့္ပုံမို့ စကားလဲစမေျပာရဲသလိုဘာအျပစ္လုပ္ထားမိပါလဲသူမေမးရဲ။
သူကိုေလဆိပ္တြင္ လာြကိုတယ္လဲ ေျပာေသးသည္ တစ္ေယာက္ထဲ ထားကာ ေျပးထြက္သြားသည္။ သူ မွာမနဲမွီေအာင္ေျပးလိုက္ခဲ့လို့ကားေပါ္ပါလာခဲ့ရသည္။
"Cow! Cow လို့... "
"ခင္မ်ား ပါးစပ္ကို ပိတ္ထားလို့ေျပာေနတယ္ေနာ္!! "
"ဘာလို့ စိတ္ဆိုးေနရတာလဲ Cow ....ရာ "
"ခင္မ်ား ခင္မ်ား! !!ေစာက္ခြက္မစုတ္ခ်င္ရင္ ပါးစပ္ကိုပိတ္ထားေနာ္! "
ကိုထိုက္ ေနာက္ခန္းတြင္ထိုင္ေနေသာ ဆရာနဲ့ ဦးျမတ္မင္းထင္ ကို ြကည့္ကာ ျပုံးစိစိြဖစ္ေနေတာ့သည္။ လိုက္လဲ လိုက္တဲ့အတြဲ ပါေပ ။
"Cow...ကိုယ္ ဘာလုပ္မိလို့လဲ ကြာ "
"ဦးျမတ္မင္းထင္! !!!!"
စူး၀ါးစြာထြက္ေပါ္လာတဲ့အသံ
ေြကာင့္ ျမတ္မင္းထင္ မွာ ေနမထိထိုင္မသာ ။
"....."
"ခင္မ်ား ေစာက္ပါးစပ္ ထဟလာရင္ ကားေပါ္ကေန ကန္ခ်ျပစ္မယ္"
"အို ငရဲေတြေတာ့ ြကီးကုန္ေတာ့မွာပဲ Cow ေလးရာ ပိတ္ထားဆိုပိတ္ထားပါ့မယ့္ စိတ္ကိုေတာ့ေလ်ွာ့ပါ ေနာ္
Cow ....."
"ေတာက္!!!"
ရွိန္း ဆက္ေျပာေနလဲ ပိုေဒါသထြက္မိရုံသာရွိသည္မို့ ကားကို အရွိန္တင္ေစ ကာ အိမ္သို့ အျမန္ေမာင္းေစလိုက္သည္။ ေပါ္တီေအာက္ ရပ္ရပ္ခ်င္း ကားတံခါး ကို ေဆာင့္ဖြင့္ကာ အိမ္ထဲသို့ ေြခလွမ္းက်ဲ မ်ားြဖင့္ဝင္ေရာက္ကာ ဆိုဖာေပါ္သို့ပစ္ထိုင္လိုက္သည္။
"ဟဲ့! သား ဘာြဖစ္လာတာလဲ ျမတ္ကေလးေရာ သားသြားြကိုတာမဟုတ္လား "
"ေတာ္စမ္းပါ.... ဘာျမတ္ကေလးလဲ မာမီေနာ္ သူအသက္က မာမီထက္ အလြန္ဆုံးငယ္ ဆယ္နွစ္ပဲ "
"ေအာ္ ဒီကေလးနွယ္ "
"မာမီ... "
ခ်ြဲျပစ္စြာ ထြက္ေပါ္လာတဲ့ အသံ။
"ေဟာ ျမတ္ကေလး
အမေလး ငါ့သားြကီး အရပ္ေတြရွည္လို့ အရင္ကထက္ အမ်ားြကီးေျပာင္းလဲ သြားတာပဲ နိုင္ငံြခား သားြကီး လုံးလုံးကို ြဖစ္လို့..."
"မာမီ သားပါပဲ ဗ်ာ အန္ကယ္ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္ "
"ေကာင္းပါ့ဗ်ာ ဟိုအေကာင္နဲ့ ဘာြဖစ္လာြကတာလဲ။ ရန္ြဖစ္လာက်ျပန္ျပီလား မင္းတို့ကေလးေတြလဲ မဟုတ္ြကေတာ့ပဲကြယ္"
ရွိန္း ထိုလူအားမ်က္ေစာင္းထိုးကာ ြကည့္လိုက္သည္။ ရုပ္ကိုကျပီတီတီနဲ့ ဘယ္လိုလုပ္ငန္းရွင္ြဖစ္လာ
လဲမသိ။နဲနဲမွ သူြကည့္မရရြံ့စရာေကာင္းလြန္းလွသည္။
'လူကိုလဲလူေတြအမ်ားြကီးေရွမွာ ဘာတဲ့ My Cowတဲ့ က်ုပ္ကို နြားဇာတ္လာသြင္း ေနတာ ေတြ့ဦးမယ္ ငလိုးမသားြကီး!!'
"မသိပါဘူး အန္ကယ္ ရာ က်ြန္ေတာ္ ဘာမွလဲမလုပ္ရပါဘူး ေလဆိပ္က ျပန္လာထဲက အဲ့ရုပ္ေလးြဖစ္ေန
တာ "
"ခင္မ်ား !!!ခင္မ်ား လူကိုဘယ္လိုေခါ္တာလဲထည့္ေျပာအုံးေလ က်ုပ္ကိုဘယ္အစား ထင္လို့ ဘယ္လိုလာေခါ္တာလဲ! "
"ကိုယ္ဘယ္လိုေခါ္လို့လဲ "
တင္းမာေနတဲ့သားမ်က္နွာေြကာင့္ ဦးမင္းဆက္ ြကားက၀င္ေမးလိုက္ရသည္။
"ငါ့တူက ဘယ္လိုသြားေခါ္လို့တုန္း "
" Cow .. My Cow လို့ပဲေခါ္တာပါ"
"ေဟ....ဘယ္လိုြဖစ္လို့တုန္း "
" ရွိန္းက နြားအရမ္းခ်စ္တယ္တဲ့ အဲ့လိုေခါ္ရင္ သိပ္သေဘာက်တာတဲ့။ အဲ့ဒါေြကာင့္ သားက သူအြကိုက္လိုက္ျပီေခါ္မိတာပါ သားဘာမွားလို့လဲ"
ေမေမ ေကာ ေဖေဖပါ အစကေြကာင္သြားေပ့မယ့္ေနာက္မွ ဝါးလုံးကြဲ ထရယ္ြကေတာ့သည္။ သား အရမ္းစိတ္ဆိုးေနမွန္းသိ၍ အရယ္ရပ္လိုက္ြကျပီး ျပုံးစိစိနွင့္
ဦးမင္းဆက္ က လွမ္းေမးသည္။
"မင္းကိုဘယ္သူေျပာတာလဲ
ျမတ္မင္းထင္ ရ"
"ဓနဘုန္းေအာင္ .... ေလ "
"ဘာ!!!!!ေတြ့မယ္ မေအေဘး"
ရွိန္းမင္းဆက္ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုေတာ့ ေဖေဖနဲေမေမ ရယ္လိုက္ြကတာဆိုတာ မရပ္ေတာ့ေပ။
ထိုလူကေတာ့ သူဘာမွားလို့လဲ ပုံစံြဖင္အူေြကာင္ေြကာင္မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ့ လုပ္ေနသည့္ပုံက အခြက္နွင့္ လားလားမွ မအပ္စပ္သြဖင့္ ဆြဲကုတ္ျပစ္ခ်င္ေနရပါေတာ့သည္။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"ဟား ဟား ဟား!!!! ခင္မ်ား တစ္
ကယ္အဲ့လို သြားေခါ္တာေပါ့ "
"ေအ့ေလ မင္းပဲ ေျပာျပီးေတာ့ ငါကိုသူစိတ္ဆိုးသြားတာ ခုထိမေျပလည္ေသးဘူး ဓန မင္းကြာ "
"ဟဲဟဲ ဒါမ်ိုးက ေအးေဆးပါ ရွိန္းြကီး အြကိုက္ ငါအကုန္သိတယ္"
"မဟုတ္တာေတြ ထပ္မလုပ္နဲ့ေနာ္ "
"စိတ္ခ်စမ္းပါ ခင္မ်ားနဲ့သူ့ အေြခေနက "
"အကုန္ okတယ္ ရွိန္းကေလး သာလက္ခံရင္ ယူရုံပဲ "
"အဲ့ဆို တစ္ခါမွ မဟိုဒင္းရေသးဘူးေပါ့ "
"ဟ့ ေတြ့တာနဲ့ သတ္ေနပါတယ္ဆို အဲ့ဟာက ြဖစ္ပါ့မလားကြ မင္းက
လဲ "
"ရွိန္းမင္းဆက္က သြားနုလို့မရဘူး ြကမ္းမွ ြကိုက္တဲ့ Type မ်ိုး ခင္မ်ားကသြားနုေနတာလား"
"ဟမ္ ဟုတ္ရဲ့လား ဒါနဲ့မင္းကဘယ္လိုသိ မဟုတ္မွလြွဲေရာ"
သံသယ မ်က္လုံးေဆြ Jose အား ဓန ရယ္ရင္းတားလိုက္သည္။
"အို နိုးနိုးနိုး က်ုပ္ ကေလးက လြွဲရင္ အပုတ္သိုးေတြမစားဘူး "
"ေဟ်ာင့္ ငါ့ရွိန္းကေလးကို အဲ့ေလာက္ထိေတာ့ ေျပာစရာမလိုဘူးကြ။ ငါေတာင္မထိရက္ဘူး အိစက္နုဖတ္ေနတာ ဘာအပုတ္သိုးလဲ "
"ဟား ဟား! ဟုတ္ပါျပီ ဒါနဲ့ ခင္မ်ားက အေပါ္လား၊ေအာက္လား လား "
"ငါပုံစံက bottom ရုပ္ေပါက္ေနလို့လား ေတာ္ရုံေျပာစမ္းပါ ေမးေနစရာေတာင္မလိုဘူး "
"အဲ့မ်ိုးမွ ြကိုက္တာ ။ မွတ္ထား... Jose ဒါမ်ိုးကိစ္စ ေတြ က ျငင္သာေနလို့မရဘူး အသဲခိုက္ေအာင္ လုပ္မွ အရိုးစြဲေအာင္ ခ်စ္တာတဲ့ "
"မိုက္လွခ်ည္လား "
"ဓနဘုန္းေအာင္ ေလ"
"ေအးပါကြာ ဆက္ေျပာပါဦး"
"ရိုက္သင့္တဲ့ေနရာမွာ ရိုက္ ြကမ္းသင့္တဲ့ေနရာမွာ ြကမ္းေပးရတယ္။ ကိုယ္က ဦး ေဆာင္ထားမွ။ ေနရာတကာ အေလ်ွာ့ေပးေနလို့မရဘူး ရွိန္းမင္းဆက္ တို့လို အေက်ာမာတဲ့ေကာင္ေတြဆို ပိုခ်ိုးနွိမ္ထားရမွာ ေနရာခ်င္းသာလဲလိုက္ခ်င္တယ္
ဗ်ာ ...."
သူ Jose အားအဆုံးထိပို့ေတာ့သည္။
"ကိုကို ေရ....!!"
"ဗ်ာ... ကိုကို ရွိတယ္ "
"ဘာေတြ စကားမ်ားေနတာလဲ ဒီမွာ လာကူပါဦး ေတဇနဲ့မွိုင္း လိုအပ္တာေတြ သြားဝယ္ေန လို့ ဒီမွာ မနိုင္ေတာ့ဘူး အခုျမန္ျမန္လာ"
"လာျပီ လာျပီ!!! ကေလးေရ "
"အသံေနာက္မွ လူအရင္လာ "
"သြားလိုက္ဦးမယ္ က်ုပ္ေျပာတာမေမ့နဲ့ ြကမ္းမွေနာ္ ြကားလား"
"ေအာ္ ...ေအာ္ ေအးပါကြာ မင္းသာအရင္သြား ြကမ္း ....အဲ့ သြားလိုက္ပါဦး "
အေျပာနဲ့အလုပ္မညီေသာ ဓနဘုန္းေအာင္ အားြကည့္ကာ Jose ေဇာေခ်ြးပင္ ျပန္ခ်င္သြားမိသည္။
သူ ဓန တို့အိမ္မွာ ညစာဖိတ္၍ လာစားြခင္းြဖစ္သည္။ ဓန က Hotel တစ္ခုခုတြင္ ဧည့္ခံမည္ေျပာေသာ္လဲ အိမ္ဟင္း အိမ္ထမင္းနဲ့ ျမန္မာ့အေငြ့သက္ကိုသာ လြမ္းသြဖင့္ အိမ္၌သာ ဝိုင္းဖြဲ့လိုက္ ြကြခင္းြဖစ္သည္။
အားလုံးသူအလုပ္နဲ့သူမို့ ပ်င္းသလိုရွိလာ၍ ကေလးထိန္းေနေသာ ရွိန္းေလး နားသြားကာထိုင္လိုက္သည္။
"ရွိန္းက ကေလးခ်စ္တတ္
တာလား "
"အင္း ဆိုပါေတာ့ ဒါေပ့မယ့္ အကုန္လုံးေတာ့ မဟုတ္ဘူး ဆက္ကေလး မို့ ပိုခ်စ္တာ "
"ဆက္ကေလး တဲ့လား နာမည္ကခ်စ္စရာေလး "
"အင္း.... ပိုင္ဆက္ဘုန္းေအာင္ တဲ့ "
"ဝိုး မင္းကအလန္းပဲ လာပါဦး ကို ယ္ဆီကို "
ဆက္ကေလး ရွိန္းရင္ခြင္ထဲသို့ပိုတိုးဝင္ကာ Jose အားေြကာက္ေနသည္။ Jose ပုံစံက ေြကာက္ရင္လဲ ေြကာက္စရာ အက်ီ black အနက္ လက္ျပတ္ကို ဝတ္ထားသြဖင့္လက္ေမာင္းက Tattoo ေတြ ေပါ္ေနသည္။
ေယာက်္ားပီသျပီးြကည့္ေကာင္းေနေသာ္လဲ ဆက္ကေလး အျမင္တြင္ လူစိမ္းဟု ထင္ကာ ေြကာက္ေနပုံရသည္။
"ကေလး ေြကာက္ေနျပီ ခင္မ်ား ဟိုဘက္သြားေတာ့..။မေြကာက္နဲ့ေနာ္ သား ေဖေဖ ငယ္ရွိတယ္ "
"အန္ကယ္က ဘာမလုပ္ပါဘူး သားရဲ့ လာပါအုံး ခ်စ္တယ္ေလ လာပါဦး "
ရုပ္ကို အစြမ္းကုန္ခ်ိုကာ ျမူေနေသာ လူေြကာင့္ ရွိန္းျပုံးစစ ေတာင္ြဖစ္သြားရသည္။
"ကဲ...ေတာ္ပါ ေနာက္ဆုတ္ "
ရွိန္း ဆက္ကေလးကို သိပ္ခ်စ္၍ သူ့ကို ေဖေဖငယ္ဟုသာေခါ္ေစသည္။ စစခ်င္း ဓန နဲ့သတ္လိုက္ရတာမေျပာပါနွင့္။
သူကလဲလက္မေလ်ာ့နိုင္ ဆက္ကေလး ကအဲ့လိုေခါ္လ်ွင္ သူမွာအရမ္း ြကည္နူးေနရသည္မို့ အတိုက္ခံလုပ္ကာသားကိုရေအာင္ေခါ္ခိုင္းထားရသည္။
သားနဲ့ေဆာ့ေနတာ ကို ထိုလူမ်က္ေတာင္မခပ္ပဲ စိုက္ြကည့္ေနေတာ့ ေနရခက္လာကာ ေမးဆတ္ျပလိုက္သည္။
"ဘာမဟုတ္ပါဘူး ...သေဘာက်လို့ပါ ။ ရွိန္း ကိုယ္ကိုလဲ သားေလးေမြးေပးပါလား"
"အဓိပ္ပာယ္မရွိလိုက္တာ "
"ဟာ... ရွိန္းေလးကလဲ "
"သြားစမ္းပါ က်ုပ္ ခင္မ်ားကိုယူဖို့စိတ္မ၀င္စားသလို သူမ်ားေအာက္မွ ေအာ္ညည္းေနဖို့လဲ ဝါသနာမပါဘူး "
"ကို ရွိန္းအြကိုက္ကိုယ္သိပါတယ္။ ကိုယ္ြကမ္းေပးမွာပါ..."
"ဘာ!! ခင္မ်ာ ဘာစကားေျပာတာ
လဲ "
"ကိုယ္ ြကမ္းတတ္ ... "
"က်ုပ္အနားက အခုခ်က္ခ်င္းထြက္သြားေနာ္ "
ဒီလူ ဘာစကားေတြ လာေျပာေနတာလဲ။အရွက္မရွိလိုက္ပုံမ်ားထိုလူမေျပာရဲတာလဲ ဘာမွမရွိ။ ေတြ့ကရာ ပစ္စည္းေတြနဲ့ ျပစ္ေပါက္လိုက္မွ သူအနားက ေျပးထြက္ သြားသည္။
သူတို့ရဲ့ထမင္းဝိုင္းေလးဟာ ေပ်ာ္စရာေတြအျပည့္နဲ့ရယ္ြကေမာြကရင္း မိသားစုဆိုတဲ့ အသိုက္ျမုံေလး ြဖစ္မွန္းမသိြဖစ္လာြကေတာ့သည္။
ထိုေန့မွစညေနေရာက္တိုင္း ဘယ္ေလာက္အလုပ္ရူပ္ရူပ္ ဓန အိမ္မွာ သူတို့ဆုံြကသည္။ ရွိန္းနဲ့ဓန ေတြ့တိုင္း မတည့္သလို Jose နဲ့ ရွိန္းကလဲ တစ္က်တ္က်တ္နဲ့ပင္။
မုန္းလာဆိုေတာ့လဲ မမုန္းြက။ အေျပာက္ပင္မခံ ြကပဲမေတြ့တာနဲ့ ေအာ္ဟစ္ေမးေနြကတတ္ျပန္သည္။
ဒီလိုနဲ့ပဲ Jose က ဟိုကို သိပ္မျပန္ြဖစ္ေတာ့ပဲတစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ပဲ အသြားျပန္လုပ္ေတာ့သည္။ သူ့လုပ္ငန္းေတြကိုတပည့္နွင့္လြွဲထားျပီးဒီမွာသာအေနမ်ားေနေတာ့သည္။
ရွိန္းကို သူေခါ္ေပ့မယ့္မရ။ ရွိန္းက ျမန္မာျပည္ကို သိပ္ခ်စ္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္သာ အေြခခ်မွ
စဥ္စားေပးမည္ဆို၍ ျမတ္မင္းထင္ မျပန္ပဲ ေပေနတာြဖစ္သည္။
အန္ကယ္နဲ့ ေမေမကေခတ္
ပညာတတ္ေတြမို့ နဲနဲမွ မကန့္ကြက္ြက ။ ရွိန္းေလး သေဘာသာြဖစ္သည္။
ေတဇနဲ့မွိုင္းကေတာ့ တရားရုံးတြင္ တရားဝင္လက္ထပ္ကာ အတူေနြကသည္။ သားေလး ငါးနွစ္ျပည့္မွ သူတို့ အားလုံးမင္္ဂလာအတူေဆာင္ြကမည္ ဟု တိုင္ပင္ထားြကသည္။
သက္ပိုင္ကိုလဲ လူပုံအလယ္ တြင္ ခမ္းခမ္းနားနား လက္ထပ္ယူခ်င္ေသးသည္။သူတို့အတူတူ သုံးတြဲ ြဖစ္သြားေအာင္ ရွိန္းကို သက္ပိုင္နဲ့မွိုင္းက အမ်ိုးမ်ိုး ပူဆာ ြကေပ့မယ့္ ခုခ်ိန္ထိ ရွိန္းက ျငင္းေကာင္းတုန္းပင္။
ဒီေန့ သားရဲ့ နွစ္နွစ္ျပည့္ ေမြးေန့ ြဖစ္သြဖင့္သူတို့အားလုံး ေတာရ ေက်ာင္းတစ္ခုတြင္ မိဘမဲ့ကေလးမ်ားအား အလွူလုပ္ကာ ဆြမ္းေက်ြးမည္ေန့ြဖစ္သည္။
သက္ပိုင္ လည္ကတုံး ြကက္ေသြးေရာင္ေလးကိုပုဆိုးနဲ့အနီေလးနဲ့ တြဲဝတ္ထားသည္။ကိုကိုနဲ့ သားကိုေရာ သူနဲ့ဆင္တူေလးပင္ဝတ္ေပးထားကာ သူတို့မိသားစုေလးက ခ်စ္စရာေလး ေတြြဖစ္ေန ြကသည္။
ေတဇနဲ့မွိုင္းကေတာ့ သခြားေရာင္ လည္ကတုံး ဆင္တူေလးေတြဝတ္ထားျပီး သူတို့အားလုံး တစ္ကယ့္ ကို က်က္သေရ အေပါင္းနဲ့ ျပည္စုံေနေတာ့သည္။
ရွိန္းမင္းဆက္ နဲ့ Jose ကေတာ့
ေရာက္မလာေသးပါ။
"ေဟာ ဟိုမွာ ေပေပငယ္ ကားယာျပီ ပါးပါး ေပေပငယ္ယာျပီ"
" ပါးပါးေတြ့တယ္ သား...
ဟင္... ကိုကို ကိုြကီးတစ္ေယာက္ထဲ ဆင္းလာတာ ဦးျမတ္ကိုလဲ မေတြ့ပါလား "
"ေအး ဟုတ္သား ဟိုေကာင္ြကီး
ေရာ "
ရွိန္း ေဒါြကီး ေမာြကီးနဲ့ ဝင္လာျပီးေရကို အေမာတစ္ြကီးေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။
"ရွိန္း.... Jose ေရာ "
"မသိဘူး!! အကုန္ျပီျပီ မလား
လာ ငါတို့သြားနွင့္ြကမယ္ "
"ေနပါဦး Jose က ေသခ်ာလိုက္မယ္ ေျပာထားတာ။ သူ့အတြက္ဝတ္စုံဝယ္မယ့္ေနရာေတာင္ ငါ ညြွန္းေပးလိုက္ေသးတယ္"
"ဓနဘုန္းေအာင္!!! မင္းလက္ခ်က္ပဲမလား "
"ဘာကိုလဲ စြပ္စြပ္စြဲစြဲ!!"
ဓန ျငင္းလိုက္ေပ့မယ့္ တစ္ဖက္လွည့္ရယ္ေနတာ ေတဇ ေတြ့လိုက္သည္။
ထိုစဥ္ ကားတစ္စီးဝင္လာကာ ျမတ္မင္းထင္ ခပ္သြက္သြက္ကားေပါ္မွဆင္းလာသည္။
ေတဇ၊မွိုင္း၊ သက္ပိုင္နဲ့ဓန တို့ Jose ပုံစံအားြကည့္ကာအားရပါးရ ရယ္လိုက္ြကေတာ့သည္။
ရွိန္းမင္းဆက္ ခင္မ်ာမွာေတာ့အရမ္းေပါက္ကြဲေနသည့္ပုံြဖင့္ ေတာက္တစ္ေခါက္ေခါက္။
"မရယ္နဲ့ ဓန မင္း စနက္ ေတြဆိုတာ ငါအကုန္သိတယ္ "
"ေဟာ..... သတ္သတ္မဲ့ စြပ္စြဲေနတာပဲ ရွိန္းမင္းဆက္ရာ သူက မင္းဘာေရာင္ြကိုက္တတ္လဲေမးလို့ ငါေြဖေပးလိုက္တာ။ ဘာလဲ လြွဲသြားလို့
လား "
"မင္း! စကားကိုျပီစလြယ္မေျပာနဲ့!"
ေတဇ ျပုံးစိစိနဲ့ မ်က္နာပိုးသတ္ကိုမနည္းသတ္ယူေနရသည္။
"ေနပါဦး အေရာင္ကထားပါရွိန္းရ... ကိုျမတ္က ဘာလို့ သတို့သားဝတ္စုံြကီးဝတ္လာရတာလဲ "
"မင္းပေထြး မင္းေမးေလ!! "
Jose အူယားဖာယား နဲ့ေတာင္ရွည္ြကီးမကာ ဆိုဖာေပါ္ေမာေမာနဲ့ ပစ္ထိုင္လိုက္သည္။
"ရွိန္းေလး ရယ္ ဆိုင္မွာ အင္္က်ီဆိုင္မွာ ဒါေလး ဝင္ဝတ္တာကို ဘာလို့
မေစာင့္ပဲတစ္ေယာက္ထဲထားျပီးထြက္ေျပးသြားရတာလဲ ကိုယ္ေသခ်ာေတာင္မ၀တ္ရေသးဘူး
ြကည့္ေကာင္းရဲ့လား ြကည့္ေပးပါအုံး ....."
"ခင္မ်ား ပါးစပ္ပိတ္ထားေနာ္ "
"ဟင္.... ဘာြဖစ္ျပန္ျပီလဲ ရွိန္းကကိုယ္မင္းနဲ့အေရာင္မတူတာ၀တ္လိူက္လို့စိတ္ေကာက္သြားတာလား အဲ့ဆိုလဲြကိုေျပာမွေပါ့ ရွိန္းရယ္ ကိုယ္မင္းအတြက္ပါဆင္တူ မွာေပးထားမွာေပါ့ "
"ခင္မ်ား !! ေျပာေလပိုဆိုးေလပါလား "
ဓန တို့ မရယ္ပဲ မေနနိုင္ေတာ့ပဲ အားလုံး ဝိုင္းရယ္ြကေတာ့သည္။ မရယ္နိုင္ရိုးလား Jose ဝတ္ထားသည့္ပုံက သတိုးသား ဝတ္စုံ ကို ေခါင္းေပါင္းနွင့္ အေရာင္ကလဲ ဝါ
သည္ထက္ လင္းထင္းကာ ဆနြင္းေရာင္ဘက္ပင္ တန္းေနသည္ ။ ကတ္တီပါ ဖိနပ္ကိုလဲအဝါပင္စီးထားသြဖင့္ သိပ္ကို ေတာက္ပလြန္းေနသည္ ေလ။
"ေယးေယး ဂ်ို့က သိြကားမင္းယီးယား ေပေပငယ္ဂ်ို့က သိြကားမင္း ယီးနဲ့တူတယ္ေနာ္ ပါးပါး"
ဆက္ကေလး စကားေြကာင့္သူတို့တင္မက ေတာ့ပဲ ရွိန္းကပါ လိုက္ရယ္ေတာ့သည္။ ျမတ္မင္းထင္ ခင္မ်ာမွာေတာ့မ်က္နာြကီးစူပုတ္ကာ မဲသဲေနေတာ့သည္။
"ဓန မင္းေျပာေတာ့ ရွိန္းက ျမန္မာမူ့ကို ေခါင္းေပါင္းနဲ့ ြကိုက္ျပီး အေရာင္ ကို ဒီေအရာင္ြကိုက္တာဆို ငလိုးမသား!!! ဒီတစ္ခါလဲ လြွဲျပန္ျပီလား"
ဓန မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ကာ တစ္ဖက္လွည့္၍ ရယ္ေနသည္။
"ခင္မ်ားကိုက အ တာ။ ဓန ဘယ္ေလာက္ေဆးထိုးထိုးသူစကားကို အျမဲသြားသြားယုံလို့ ဒုက္ခ ေရာက္ေပါင္းလဲမနဲဘူး အဲ့ဒါလဲ ခင္ဗ်ား အမွတ္မရွိဘူး "
ေတဇ ဝင္ေျပာေတာ့ Jose မ်က္နာ မဲ ြကီးြဖင့္ ဓန အား ဆဲဆိုကာ သူ့ကားထဲတြင္ပါလာေသာ ရွပ္လက္ရွည္ အြဖူနွင့္ pants အနက္ေရာင္ကို ေျပာင္းဝတ္လိုက္သည္။
ရွိန္းနဲ့ Jose ကတစ္စီးေမာင္းကာ
ေတဇနဲ့မွိုင္းက လွူစရာပစ္စည္းေတြ မ်ားတာမို့ တစ္စီးသတ္သတ္စီယူေမာင္းရေတာ့သည္။
ဓန တို့မိသားစုကလဲသတ္သတ္တစ္စီးြဖင့္ သူတို့ေတာရေက်ာင္းေလးသို့ ထြက္လာခဲ့ြကေတာ့သည္။
အလွူရွင္လာသည့္မို့ ေပ်ာ္ေနြကေသာမိဘမဲ့ကေလးေတြကို ြကည့္ကာသူတို့ရင္ထဲ ပီတီေတြေရာ
ေပ်ာ္ရြွင္မူ့ေတြပါေပါင္းကာဝမ္းနည္းမ်က္ရည္က်ရသည္။
လွူစရာမ်ားအားလွူ ျပီး လက္ရွိေနေသာ အေဆာင္ငယ္ေလးမ်ားအား ျပန္လည္ျပုျပင္ရန္နွင့္ေက်ာင္းေဆာင္ြကီး ေဆာက္လုပ္ရန္ ဓနတို့မိသားစုက မတည္ေငြ သိန္းေပါင္းတစ္ေသာင္းကို သဒ္ဒါထက္သန္စြာ လွူဒါန္းလိုက္သည္။
Joseနဲ့ ရွိန္းက ရာသက္ပန္ ေရနဲ့မီး ကိုလွူဒါန္းကာ ေတဇတို့က ကေလးေတြ ပညာသင္စားရိတ္ကို ေထာက္ပံ့လွူဒါန္းခဲ့ြကသည္။
သူတို့မနက္စာကိုေက်ာင္း၌ပင္စား ၍ေစာေစာျပန္လာခဲ့ြကသည္။ အျပန္ ျမို့ျပင္ရွိ ေရတံခြန္ကို သားကဝင္ခ်င္သည္ဆို၍ ဓန တို့ကား သုံးစီး ေရွ့ေနာက္ ေမာင္းလာြကသည္။
ဓနတို့ကားက ေရွ့ကေန ဦးေဆာင္ကာ ေမာင္းသည္။ေနာက္က ေတဇ နဲ့Jose တို့။
"ဒိုင္း!!!"
ထိုစဥ္ေသနတ္သံ အက်ယ္ြကီးြဖင့္ ဓန တို့ကားဘီးကို ထိကာ ကားကလည္ထြက္သြားသည္။ ဓန ကားစတီယာတိုင္ကို မနဲထိန္း၍ သစ္ပင္တစ္ပင္ကို ဝင္ေဆာင့္လိုက္သြဖင့္ ေခ်ာက္နဲ့ေတာ့သီသီေလးလြွတ္သြားသည္။
သူထိန္းနိုင္လိုက္လို့သာသားနဲ့သက္ပိုင္ ဒဏ္ရာ ေတာ့အမ်ားြကီးမရြက။သားတို့ကိုြကည့္ျပီး စိတ္ခ်ရျပီဆိုမွ ေအာက္သို့အျမန္ဆြဲခ်ရသည္။
ေတဇတို့ Joseတို့ ေရွ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ေရာက္လာြကျပီးသူတို့ကို ကားေပါ္ကအျမန္ဆြဲထုတ္ရသည္။ ကားက သစ္ပင္ဝင္တိုက္ထားသည့္ အရွိန္ြဖင့္ မီးကစြဲေနျပီ ။မြကာခင္ေပါက္ကြဲသြားနိုင္သည္အေနထားမွာေရာက္ေနသည္။ သူတို့လဲ အျပင္အေရာက္..
"ဝုန္းး အုံးး! !!"
ကားက ေပါက္ကြဲ သြားေတာ့သည္။ သားနဲ့သက္ပိုင္ကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ ေခါင္းကိုငုံထားလိုက္ေပ့မယ့္ လက္ေမာင္းကိုနဲနဲမ်ွ ရွပ္ထိသြားသည္။
"ဒိုင္း ဒိုင္း ဒိုင္း! !"
ေသနတ္သံမ်ား ဆူညံစြာြကားလိုက္ရသည္။
"ရွိန္း သားနဲ့သက္ပိုင္ကို ေခါ္ထုတ္သြား မွိုင္းသက္ဆိုင္ရာကိုအေြကာင္းြကား ကိုယ္... Jose နဲ့ေတဇတို့နဲ့ အေြခေနကို ထိန္းထားမယ္ "
"ဟင္အင့္ .....ဟင္အင့္ ကိုကိုေရာ တစ္ခါထဲ လိုက္ခဲ့ပါ"
" ကိုကို စကားကိုနားေထာင္းစမ္း သက္ပိုင္!!!သားကရွိေသးတယ္
သြား...ရွိန္းငါစိတ္ခ်မယ္ေနာ္ "
"ရွိန္းကေလး.... ကိုယ္ကိုကိုယ္ဂရုစိုက္ ကိုယ္စိတ္ခ်မယ္ေနာ္"
"ေရာ့... ဓန ငါေသနတ္ယူထားလိုက္ မင္းေသနတ္က ကားထဲပါသြားေတာ့ ယူမရေလာက္ေတာ့ဘူး "
ရွိန္း သက္ပိုင္နဲ့ သားကို ေခါ္ကာ လြွတ္ရာအရပ္ကို ေျပးေတာ့သည္။ဓန နဲ့ Jose ခုခံကာ ကာျပစ္ေပးေနရသည္။
"ဒိုင္း!!!! ဒိုင္း! !"
"သတ္တိရွိရင္ ထြက္ခဲ့ ပုဆိုးြခုံထဲက လက္သီးပုန္းျပတာ ေယာက်ာ္းေကာင္းအလုပ္မဟုတ္ဘူးကြ "
"ဒိုင္း! !ဒိုင္း!! "
"အား အား !!!!"
ဟိုဘက္ကလူေတြနွစ္ေယာက္ခန့္က်သြားသည္။ ဓန ကိုသာမဲ ျပစ္ေနသည္မိူ့ ျပစ္မွတ္က Jose မြဖစ္နိုင္မွန္းသူသိလိုက္သည္။
ျမန္မာျပည္တြင္ ဓန ရန္ျငိုးရွိတာ မည္သူ ြဖစ္နိုင္ပါသလဲ။ေတဇလဲ ဘာလုပ္ရမယ္မသိ လက္နက္အင္အားခ်င္းက မမ်ွေတာ့၍ ေရရွည္ခုခံဖို့က မြဖစ္နိုင္။
"ဟက္! !! ေသြးပ်က္ေနျပီးလား ငါတူြကီးရ "
သစ္ပင္အကြယ္ေနာက္ကထြက္လာတဲ့ အသံ။
"ခင္မ်ား ဦးျမမာန္!! "
"ဟုတ္ပ့ါဗ်ာ မွတ္မိေသးလို့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"ခင္မ်ား ဘယ္လိုလုပ္..."
"ငါ မေသပါဘူးကြ ေရကူးတတ္တယ္ေလ ဟဲဟဲ...။ က်ုပ္ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ဖို့ ေအာက္လမ္းေတြကေန ဘယ္ေလာက္ထိခက္ခဲခဲ့ရသလဲ။ မင္းကို လက္စားေခ်ဖို့ ဘယ္ေလာက္ထိ ေစာင့္ခဲ့ရလဲ မင္းသိလား မင္း ေသေပေတာ့"
"ဒိုင္း !!ဒိုင္း "
"ဝပ္ ! ! Jose !!ဝပ္ !!ေတဇ! ဝပ္"
ထိုစဥ္ ဦးျမမာန္ဘက္က လူေတြဘက္က ေသနတ္သံထပ္မြကားရေတာ့တာနဲ့ ေတဇ အေနာက္ကေန
ခ်ဥ္း ကပ္သြားကာ လက္ထဲရွိ ေသနတ္ကိုြဖတ္ကန္ပစ္လိုက္သည္။
Jose ကလဲ သူေဘးရွိ နွစ္ေကာင္အား အျပတ္ြဖတ္ကာတြယ္ေတာ့သည္။
ဓန နဲ့ ဦးျမမာန္ တိုက္ပြဲ က ေတာ္ေတာ္နွင့္အေတာ္မသတ္နိုင္။ ဦးျမမာန္ကလဲေလ်ာ့တြက္လို့မရ။ ကိုယ္ခံပညာ အေတာ္ ေကာင္းသည္မို့ ဓနသတိထားကာ တိုက္ယူေနရသည္။
ဓန ဦးျမမာန္ရဲ့ အလစ္ကိုေစာင့္ကာ မ်က္နာ ကို ြဖတ္ကန္လိုက္သည္။ ကံဆိုးစြာ ပင္ ဦးျမမာန္ ကေသနတ္နားသို့ျပုတ္ေရာက္သြားသည္။ ေသနတ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္း သူနဖူးကိုခ်ိန္လိုက္လာသည္။
"ဟက္!!! မင္းဘာတတ္နိုင္ေသးလဲ ဟမ္ေနာက္ဆုံးေတာ့ ငါလက္နဲ့ မင္းကိုသတ္ခြင့္ရျပီ ဓန "
"စကားေတြ အမ်ားြကီးေျပာတာက်ုပ္မြကိုက္ဘူး သတ္ခ်င္သတ္လိုက္ "
"ဟဲဟဲ !!! သတ္မွာပါ သတ္မွာပါ
မေသခင္ေလး ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြ
ဘယ္လိုဆုံးရူံးရလဲ ြကည့္သြားလိုက္ပါအုံး"
သိပ္မြကာ သက္ပိုင္နဲ့ရွိန္းကို လက္ျပန္ြကိုးတုတ္ကာ သားကို ေပြ့ျပီး လူတစ္စု ဝင္လာသည္။
"ဟာ.... ခင္မ်ား!!! ခင္မ်ား မယုတ္မာနဲ့ေနာ္ "
ေတဇနဲ့ Jose ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ မေတြးတတ္ေတာ့ပဲစိတ္ပူစြာအနားကပ္လာြကသည္။
ရွိန္း မ်က္နွာ အဆုံးထိတင္းမာေနသည္။ သူေပါ့ဆမူ့ေြကာင့္ အဖမ္းခံလိုက္ရသည္မို့ ပိုမေက်နပ္။
"မင္းရဲ့ ေကာင္ေလးက အလွေလးပဲ ဟက္!!! သတ္ျပစ္ရမွာနွေျမာစရာကြယ္ "
"ခင္မ်ား ေခြးစကားမေျပာနဲ့ က်ုပ္အမ်ိုးသားနဲ့ကေလးကိုအခုလြွတ္ ေပး က်ုပ္ကို ြကိုက္တာလုပ္ "
"ဟက္!!! မင္းအလွည့္ြက သိပ္နာတတ္ပါလားကြ ဟမ္!!"
ရွိန္း ဦးျမမာန္ ဟာကြက္ကိုေခ်ာင္းေနသည္။ ဦးျမမာန္စကားလွည့္ေျပာခိုက္ Joseနဲ့ ေတဇကို မ်က္စလွမ္းျပစ္ကာ ရွိန္းသူေဘးက လူကို ြဖတ္ကန္ျပီး ဦးျမမာန္အားခန္ဓာကိုယ္ြဖင့္ ၀င္တိုက္ပစ္လိုက္သည္။
"အာ့ !!!"
ဦးျမမာန္လဲ က်သြားတာနဲ့ ဓန အေျပးဝင္ကာ လုံးေတာ့သည္။
Jose နဲ့ေတဇ သားကိုေပြ့ထားသည့္လူအား ြဖတ္ရိုက္ကာ သားနဲ့ သက္ပိုင္တို့အား ြကိုးြဖည္ ၍ ေတဇ
လက္ထဲထည့္ကာ လွည့္ထြက္မည္အျပု ဦးျမမာန္ အဖြဲ့သားတစ္ေယာက္က ရွိန္းကို ေျပးကာရိုက္
ခ်လိုက္သည္။
"ဘုန္း! !"
"အားး!!! "
Jose ကဝင္ခံလိုက္သြဖင့္ လက္ဖ်ံရိုးက်ိုးသြားသည္။
ထိုစဥ္ ဓန နဲ့ လုံးေထြးေနရင္း
ဦးျမမာန္ လက္ထဲ ေသနတ္ေရာက္သြားကာ ဓန ကိုပစ္မရ၍ေဆာင့္တြန္းလိုက္ျပီးသက္ပိုင္အား လွမ္းျပစ္ လိုက္သည္။
"ဒိုင္းး ဒိုင္းး!!!"
"အားးးး"
"ကိုကို! !!!"
"ေပေပြကီး!!"
"ဟာ ဓန သားြကီး !!"
"ဓနဘုန္းေအာင္! !!"
Ah Shin💛
(နဲနဲေလာက္ ေလာင္ဦး မယ္ေနာ္😁)
Zawgyi
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>