Zawgyi
အခန္း ၁၇၂- သရဲတေစၦဖမ္းျခင္း
နံနက္စာစားၿပီးတည္း ဘယ္သူမွ် ဘာမွမစားရေသးဖူး။
ေနာက္ေတာ့ ေၾကာင္စီစီနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။
အခ်ိန္က ေန႔လည္ႏွစ္နာရီ ထိုးေနၿပီ။ သူတို႔ေလးေယာက္က ဓာတ္ေလွကားရဲ႕အတိုင္း ဆင္းၿပီး ငါးလႊာက စားေသာက္ဆိုင္စီကို သြားၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။
Mary ေရတြက္ၾကည့္ေတာ့ အၾကမ္းဖ်င္း ၂၃ေယာက္ေလာက္ ရွိတယ္။
Hughက တိုးတိုးေလးေျပာတယ္။ "လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႔အားလုံး ေန႔လည္စာစားဖို႔ ဘာလို႔ေနာက္က်ေနတာလဲ"
Adelaက "သူတို႔လဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔လိုပဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာျဖစ္ႏိုင္တယ္"
ဒါကိုၾကားေတာ့ Maryက သူမတစ္ကိုယ္လုံး တုန္လႈပ္သြားတာ ခံစားမိတယ္။
.
Hermanသာ ႏႈတ္ဆိတ္ၿပီး တည္ၿငိမ္ေနသည္။ သူက အၿမဲတမ္း ေအးစက္ၿပီး ေခ်ာေမာတဲ့ သူတစ္ေယာက္။
Maryက သူ႔အနား ကပ္လိုက္ေတာ့ လုံၿခဳံတဲ့ခံစားခ်က္ ရတယ္။
Hermanသည္ Mary၏ေခါင္းကို ငုံ႔ၾကည့္ကာ ခဏ အေတြးထဲ ေမ်ာသြားသည္။
Hughသည္ Herman၏တစ္ဖက္ကို သတိရွိစြာ မွီလိုက္သည္။ Adelaသည္ ေနာက္သို႔ အနီးကပ္သြားခဲ့သည္။ Herman၏မ်က္ႏွာသည္ ကူကယ္ရာမဲ့ေနသည္။
သူတို႔ေလးေယာက္က ျပတင္းေပါက္နားက ခုံကိုေတြ႕ၿပီး ထိုင္လိုက္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဒီဟိုတယ္တြင္ စားပြဲထိုးတစ္ဦး အျမန္ေပၚလာတာကို Mary ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျမင္ဖူးတာပဲ။
စားပြဲထိုးက ဝတဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ သူမ၏မ်က္ႏွာသည္ စိတ္မရွည္ျခင္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး သူမ၏ခံစားခ်က္သည္ အလြန္ဆိုး႐ြားေနသည္။
Hughသည္ ႀကဳံရာက်ပန္းဟင္းအနည္းငယ္ကို မွာယူခဲ့ၿပီး မီႏူးကို Maryအား ေပးလိုက္သည္။ Maryမၾကည့္ရေသးခင္မွာ စားပြဲထိုးက မီႏူးကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။
"ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ ကုန္ခါနီးၿပီ။ စားၿပီး ထြက္သြားၾကပါ" ဝတဲ့အမ်ိဳးသမီးက မီႏူးကိုယူကာ ထြက္သြားသည္။
Adelaက သူ႔ေလဒီ Maryကို အႏိုင္က်င့္တယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ သူထလာၿပီး ဝတဲ့အမ်ိဳးသမီးကို သင္ခန္းစာတစ္ခု ေပးခ်င္တယ္။
Maryက သူ႔ကို တားလိုက္တယ္။ "ကမူးရႉးထိုး မလုပ္နဲ႔။ ဒီဟိုတယ္က တစ္ခုခုမွားေနတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ျပသနာမျဖစ္ေစနဲ႔။"
Adela ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ သူ႔ႏွာေခါင္းထဲက မီးခိုးေတြထြက္လာတယ္။ "ဒါေပမယ့္...သူမက ဒါက ဘယ္လိုပုံစံလဲ!"
Hughသည္ ခုအခ်ိန္တြင္ low profileကို ထိန္းသိမ္းထားတာက ပိုေကာင္းသည္ဟု ခံစားမိေသာေၾကာင့္ Adelaကို ထိုသို႔ျပဳလုပ္ရန္ အႀကံေပးခဲ့သည္။
Maryက ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ သူမသည္ အားလပ္ရက္တြင္ ဒီေနရာကို ခရီးထြက္ဖို႔ လာတာမဟုတ္ပဲ သူမ၏ဦးစားေပးမွာ FBIမွ ပါတနာIron Wolfကို ရွာေဖြရန္ျဖစ္သည္။
သူတို႔ေလးေယာက္အျပင္ စားေသာက္ဆိုင္ထဲမွာ အျခားလူ ၂၃ေယာက္လည္း ရွိခဲ့တယ္။ သူတို႔ငါးဦးသည္ အသက္၃၀ေအာက္ ငယ္႐ြယ္ၿပီး အသက္၂၀ေက်ာ္ အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ားကဲ့သို႔ ျဖစ္ေသာ္လည္း ၎တို႔ထဲမွ တစ္စုံတစ္ေယာက္သည္ သူမရွာေဖြေနသူ ဟုတ္မဟုတ္ သူမ မသိေပ။
အစားအေသာက္က ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေရာက္လာတယ္။
ေလးေယာက္အတြက္ ဟမ္ဘာဂါ ၾကက္သားေၾကာ္ႏွင့္ ကိုကာကိုလာ။
သူတို႔ေလးေယာက္ တတ္ႏိုင္သမွ် စားၿပီး ထြက္သြားဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။
႐ုတ္တရက္ စားေသာက္ဆိုင္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး ေအာ္လိုက္တယ္။ "ဒီည စြန႔္စားခန္းကို ဘယ္သူသြားမွာလဲ"
စြန႔္စားမႈလား?
အရွက္အေၾကာက္ဆုံးသူ Hughသည္ ဒီကိစၥအတြက္ သူလာေရာက္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္လည္း စိတ္ဝင္စားမႈအရွိဆုံးျဖစ္ေနသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ လူေလးေယာက္၏ တင္ပါးမ်ား နည္းနည္း ျပန္က်သြားသည္။
လူတစ္ဝက္ေလာက္က တုံ႔ျပန္ခဲ့ၿပီး က်န္တစ္ဝက္ကေတာ့ စြန႔္စားမႈရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္ၾကလို႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။
Hughက တိုးတိုးေျပာတယ္။ "သူတို႔ကို ပို႔စ္က ဆြဲေဆာင္ထားလို႔ ဆုရခ်င္တယ္လို႔ မင္းထင္လား"
စားပြဲေပၚတြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ လူက အတူတူပင္။ သူ႔လက္ကို ေဝွ႔ယမ္းၿပီး အလြန္စိတ္လႈပ္ရွားေနပုံရသည္။ "သြားခ်င္သူမ်ား ဒီည၁၀နာရီမွာ ၁၃လႊာက ေလွကားမွာ စုၾကပါ။ မင္းတို႔ပစၥည္းေတြ ယူလာခဲ့၊ ငါတို႔သရဲဖမ္းၾကမယ္!"
"သရဲဖမ္းၾကမယ္!"
ပို႔စ္ကဆုအတြက္ သူတို႔ တကယ္ေရာက္လာပုံရတယ္။ လူအခ်ိဳ႕က စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေအာ္ဟစ္ၾကသည္။
ဒါေပမယ့္ လူအမ်ားစုက ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တီးတိုးေျပာေနၾကတယ္။
Maryႏွင့္ Hermanသည္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ထကာ Hughႏွင့္ Adelaတို႔ႏွင့္အတူ စားေသာက္ဆိုင္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။
စားေသာက္ဆိုင္မွ ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ေလးေယာက္သား Davidနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ၾကသည္။
Davidသည္ စားေသာက္ဆိုင္အျပင္ဘက္နံရံကို မွီေနၿပီး သူတို႔ ထြက္လာသည္ကို ျမင္ေသာအခါ အံ့အားသင့္တဲ့အရိပ္ေယာင္ သူ႔မ်က္လုံးမွာ ေပၚသြားသည္။
Davidသည္ ပါးစပ္ကိုဖြင့္ကာ ေမးခြန္းေမးတဲ့ေလသံနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ "သရဲဖမ္းဖို႔ မင္းတို႔က တကယ္ပဲ ေရာက္လာတာ မဟုတ္ဘူးေပါ့"
Maryသည္ မသိနားမလည္ အျပစ္ကင္း ဟန္ေဆာင္ကာ "ကြၽန္မတို႔က ေသမွာေၾကာက္တယ္! သူတို႔ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။ သရဲတေစၦေတြဖမ္းရတာ ဘာစိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းလို႔လဲ။"
Mary၏ထိတ္လန႔္ေနေသာအၾကည့္၊ Hughႏွင့္ Adelaတို႔မ်က္ႏွာေပၚက အမူအရာေတြက အနည္းငယ္ ယုံၾကည္စရာေကာင္းသည္။
Hermanမွာ အၿမဲေအးစက္ေနၿပီး စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိေသာအမူအရာရွိသည္။
David ၿပဳံးလိုက္သည္။ "အစကေတာ့ မင္း ဟန္ေဆာင္ေနတယ္လို႔ ငါထင္ခဲ့တာ။ ဒီဟိုတယ္က သရဲေျခာက္တယ္ေလ မင္းတို႔တကယ္မသိဘူးလား။"
"သရဲေျခာက္တယ္? ဘုရားေရ! တကယ္ႀကီးလား? ငါနည္းနည္းေၾကာက္လာၿပီ... တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္လုံးေတြ စိုက္ၾကည့္ေနသလို ခံစားရတာ မဆန္းပါဘူး။ တကယ့္ သရဲတေစၦေတာ့မဟုတ္ေလာက္ဘူး မလား"
Maryဟာ Hermanရဲ႕ေနာက္မွာ ေၾကာက္လန႔္တၾကား ပုန္းလိုက္တယ္။
Hermanသည္ Davidကို ၾကည့္သည္။ "ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပေပးႏိုင္မလား"
Davidသည္ အလြန္သေဘာေကာင္းသူျဖစ္ပုံရသည္။ သူက သူတို႔ကို မဆိုင္းမတြ ရွင္းျပတယ္ "မင္းတို႔ ဒီဟိုတယ္ကို တကယ္ပဲ မေတာ္တဆ ေရာက္လာတာဆိုရင္ ငါ မင္းကို အႀကံေပးလိုက္မယ္... မနက္ျဖန္ မနက္က် ထြက္သြားတာ အေကာင္းဆုံးပဲ"
"ဒီဟိုတယ္က အရမ္းထူးဆန္းတယ္။ ငါဒီကိုေရာက္ေနတာ ရက္အေတာ္ၾကာၿပီး... သဘာဝလြန္ျဖစ္ရပ္ေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ဖူးတယ္။"
"အဲဒီလို စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တဲ့ သဘာဝလြန္ ပရိတ္သတ္ေတြကို စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေတြ႕ဖူးလား။ အင္တာနက္ေပၚတင္ထားတဲ့ ပို႔စ္တစ္ခုကို အေျခခံၿပီး သရဲတေစၦဖမ္းဖို႔ သူတို႔ ဒီကိုလာတာထင္တယ္။"
ဒီလူက သူတို႔ကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတယ္လို႔ Hughခံစားရၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာတယ္ "ဒါက အရမ္းထူးဆန္းေနရင္ မင္းဘာလို႔ဒီေရာက္ေနတာလဲ။ ေနမေကာင္းဘူးလား?"
Davidသည္ သူ၏အဝတ္အစားမွ လက္ဝါးကပ္တိုင္ကို တိတ္တဆိတ္ထုတ္ကာ "ကြၽန္ေတာ္က ပုေရာဟိတ္တစ္ေယာက္ပါ၊ သရဲတေစၦေတြက ကြၽန္ေတာ့္အနားကို ကပ္လို႔မရဘူး"
Maryနဲ႔ တျခားသူေတြက ဘာမွ မေျပာဘူး။
ဒါဆို ဒီလိုအဆင့္ျမင့္ကစားသမားေတြ ရွိတယ္ေပါ့။
**********
Unicode
အခန်း ၁၇၂- သရဲတစ္ဆေဖမ်းခြင်း
နံနက်စာစားပြီးတည်း ဘယ်သူမျှ ဘာမှမစားရသေးဖူး။
နောက်တော့ ကြောင်စီစီနဲ့ အိပ်ပျော်သွားကြတယ်။
အချိန်က နေ့လည်နှစ်နာရီ ထိုးနေပြီ။ သူတို့လေးယောက်က ဓာတ်လှေကားရဲ့အတိုင်း ဆင်းပြီး ငါးလွှာက စားသောက်ဆိုင်စီကို သွားကြတယ်။
တကယ်တော့ စားသောက်ဆိုင်မှာ လူတော်တော်များတယ်။
Mary ရေတွက်ကြည့်တော့ အကြမ်းဖျင်း ၂၃ယောက်လောက် ရှိတယ်။
Hughက တိုးတိုးလေးပြောတယ်။ "လူတွေ အများကြီးပဲ။ သူတို့အားလုံး နေ့လည်စာစားဖို့ ဘာလို့နောက်ကျနေတာလဲ"
Adelaက "သူတို့လဲ ကျွန်တော်တို့လိုပဲ အိပ်ပျော်နေတာဖြစ်နိုင်တယ်"
ဒါကိုကြားတော့ Maryက သူမတစ်ကိုယ်လုံး တုန်လှုပ်သွားတာ ခံစားမိတယ်။
.
Hermanသာ နှုတ်ဆိတ်ပြီး တည်ငြိမ်နေသည်။ သူက အမြဲတမ်း အေးစက်ပြီး ချောမောတဲ့ သူတစ်ယောက်။
Maryက သူ့အနား ကပ်လိုက်တော့ လုံခြုံတဲ့ခံစားချက် ရတယ်။
Hermanသည် Mary၏ခေါင်းကို ငုံ့ကြည့်ကာ ခဏ အတွေးထဲ မျောသွားသည်။
Hughသည် Herman၏တစ်ဖက်ကို သတိရှိစွာ မှီလိုက်သည်။ Adelaသည် နောက်သို့ အနီးကပ်သွားခဲ့သည်။ Herman၏မျက်နှာသည် ကူကယ်ရာမဲ့နေသည်။
သူတို့လေးယောက်က ပြတင်းပေါက်နားက ခုံကိုတွေ့ပြီး ထိုင်လိုက်တယ်။ ခဏကြာတော့ စားပွဲထိုးတစ်ယောက် ရောက်လာတယ်။ ဒီဟိုတယ်တွင် စားပွဲထိုးတစ်ဦး အမြန်ပေါ်လာတာကို Mary ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးတာပဲ။
စားပွဲထိုးက ဝတဲ့အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဖြစ်တယ်။ သူမ၏မျက်နှာသည် စိတ်မရှည်ခြင်းများနှင့် ပြည့်နှက်နေပြီး သူမ၏ခံစားချက်သည် အလွန်ဆိုးရွားနေသည်။
Hughသည် ကြုံရာကျပန်းဟင်းအနည်းငယ်ကို မှာယူခဲ့ပြီး မီနူးကို Maryအား ပေးလိုက်သည်။ Maryမကြည့်ရသေးခင်မှာ စားပွဲထိုးက မီနူးကို လှမ်းယူလိုက်တယ်။
"နေ့လည်စာစားချိန် ကုန်ခါနီးပြီ။ စားပြီး ထွက်သွားကြပါ" ဝတဲ့အမျိုးသမီးက မီနူးကိုယူကာ ထွက်သွားသည်။
Adelaက သူ့လေဒီ Maryကို အနိုင်ကျင့်တယ်လို့ ခံစားရတယ်။ သူထလာပြီး ဝတဲ့အမျိုးသမီးကို သင်ခန်းစာတစ်ခု ပေးချင်တယ်။
Maryက သူ့ကို တားလိုက်တယ်။ "ကမူးရှူးထိုး မလုပ်နဲ့။ ဒီဟိုတယ်က တစ်ခုခုမှားနေတယ်။ လောလောဆယ် ပြသနာမဖြစ်စေနဲ့။"
Adela ဒေါသထွက်လွန်းလို့ သူ့နှာခေါင်းထဲက မီးခိုးတွေထွက်လာတယ်။ "ဒါပေမယ့်...သူမက ဒါက ဘယ်လိုပုံစံလဲ!"
Hughသည် ခုအချိန်တွင် low profileကို ထိန်းသိမ်းထားတာက ပိုကောင်းသည်ဟု ခံစားမိသောကြောင့် Adelaကို ထိုသို့ပြုလုပ်ရန် အကြံပေးခဲ့သည်။
Maryက ဂရုမစိုက်ဘူး။ သူမသည် အားလပ်ရက်တွင် ဒီနေရာကို ခရီးထွက်ဖို့ လာတာမဟုတ်ပဲ သူမ၏ဦးစားပေးမှာ FBIမှ ပါတနာIron Wolfကို ရှာဖွေရန်ဖြစ်သည်။
သူတို့လေးယောက်အပြင် စားသောက်ဆိုင်ထဲမှာ အခြားလူ ၂၃ယောက်လည်း ရှိခဲ့တယ်။ သူတို့ငါးဦးသည် အသက်၃၀အောက် ငယ်ရွယ်ပြီး အသက်၂၀ကျော် အမျိုးသမီးငယ်များကဲ့သို့ ဖြစ်သော်လည်း ၎င်းတို့ထဲမှ တစ်စုံတစ်ယောက်သည် သူမရှာဖွေနေသူ ဟုတ်မဟုတ် သူမ မသိပေ။
အစားအသောက်က မြန်မြန်ဆန်ဆန်ရောက်လာတယ်။
လေးယောက်အတွက် ဟမ်ဘာဂါ ကြက်သားကြော်နှင့် ကိုကာကိုလာ။
သူတို့လေးယောက် တတ်နိုင်သမျှ စားပြီး ထွက်သွားဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။
ရုတ်တရက် စားသောက်ဆိုင်ထဲက တစ်ယောက်ယောက်က မတ်တပ်ထရပ်ပြီး အော်လိုက်တယ်။ "ဒီည စွန့်စားခန်းကို ဘယ်သူသွားမှာလဲ"
စွန့်စားမှုလား?
အရှက်အကြောက်ဆုံးသူ Hughသည် ဒီကိစ္စအတွက် သူလာရောက်ခဲ့ခြင်းကြောင့်လည်း စိတ်ဝင်စားမှုအရှိဆုံးဖြစ်နေသည်။
ထို့ကြောင့် လူလေးယောက်၏ တင်ပါးများ နည်းနည်း ပြန်ကျသွားသည်။
လူတစ်ဝက်လောက်က တုံ့ပြန်ခဲ့ပြီး ကျန်တစ်ဝက်ကတော့ စွန့်စားမှုရဲ့အဓိပ္ပါယ်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း နားလည်ကြလို့ ကြည့်နေကြတယ်။
Hughက တိုးတိုးပြောတယ်။ "သူတို့ကို ပို့စ်က ဆွဲဆောင်ထားလို့ ဆုရချင်တယ်လို့ မင်းထင်လား"
စားပွဲပေါ်တွင် မတ်တပ်ရပ်နေသော လူက အတူတူပင်။ သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြီး အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားနေပုံရသည်။ "သွားချင်သူများ ဒီည၁၀နာရီမှာ ၁၃လွှာက လှေကားမှာ စုကြပါ။ မင်းတို့ပစ္စည်းတွေ ယူလာခဲ့၊ ငါတို့သရဲဖမ်းကြမယ်!"
"သရဲဖမ်းကြမယ်!"
ပို့စ်ကဆုအတွက် သူတို့ တကယ်ရောက်လာပုံရတယ်။ လူအချို့က စိတ်လှုပ်ရှားစွာ အော်ဟစ်ကြသည်။
ဒါပေမယ့် လူအများစုက ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တီးတိုးပြောနေကြတယ်။
Maryနှင့် Hermanသည် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်ကာ ထကာ Hughနှင့် Adelaတို့နှင့်အတူ စားသောက်ဆိုင်မှ ထွက်လာခဲ့သည်။
စားသောက်ဆိုင်မှ ထွက်သွားသည်နှင့် လေးယောက်သား Davidနဲ့ ပြန်တွေ့ကြသည်။
Davidသည် စားသောက်ဆိုင်အပြင်ဘက်နံရံကို မှီနေပြီး သူတို့ ထွက်လာသည်ကို မြင်သောအခါ အံ့အားသင့်တဲ့အရိပ်ယောင် သူ့မျက်လုံးမှာ ပေါ်သွားသည်။
Davidသည် ပါးစပ်ကိုဖွင့်ကာ မေးခွန်းမေးတဲ့လေသံနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ "သရဲဖမ်းဖို့ မင်းတို့က တကယ်ပဲ ရောက်လာတာ မဟုတ်ဘူးပေါ့"
Maryသည် မသိနားမလည် အပြစ်ကင်း ဟန်ဆောင်ကာ "ကျွန်မတို့က သေမှာကြောက်တယ်! သူတို့ ဘာတွေပြောနေတာလဲ။ သရဲတစ္ဆေတွေဖမ်းရတာ ဘာစိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းလို့လဲ။"
Mary၏ထိတ်လန့်နေသောအကြည့်၊ Hughနှင့် Adelaတို့မျက်နှာပေါ်က အမူအရာတွေက အနည်းငယ် ယုံကြည်စရာကောင်းသည်။
Hermanမှာ အမြဲအေးစက်နေပြီး စိတ်ဝင်စားမှု မရှိသောအမူအရာရှိသည်။
David ပြုံးလိုက်သည်။ "အစကတော့ မင်း ဟန်ဆောင်နေတယ်လို့ ငါထင်ခဲ့တာ။ ဒီဟိုတယ်က သရဲခြောက်တယ်လေ မင်းတို့တကယ်မသိဘူးလား။"
"သရဲခြောက်တယ်? ဘုရားရေ! တကယ်ကြီးလား? ငါနည်းနည်းကြောက်လာပြီ... တစ်ရေးတစ်မော အိပ်နေတဲ့အချိန်မှာ မျက်လုံးတွေ စိုက်ကြည့်နေသလို ခံစားရတာ မဆန်းပါဘူး။ တကယ့် သရဲတစ္ဆေတော့မဟုတ်လောက်ဘူး မလား"
Maryဟာ Hermanရဲ့နောက်မှာ ကြောက်လန့်တကြား ပုန်းလိုက်တယ်။
Hermanသည် Davidကို ကြည့်သည်။ "ဘာတွေဖြစ်နေလဲဆိုတာ ကျွန်တော်တို့ နားလည်အောင် ရှင်းပြပေးနိုင်မလား"
Davidသည် အလွန်သဘောကောင်းသူဖြစ်ပုံရသည်။ သူက သူတို့ကို မဆိုင်းမတွ ရှင်းပြတယ် "မင်းတို့ ဒီဟိုတယ်ကို တကယ်ပဲ မတော်တဆ ရောက်လာတာဆိုရင် ငါ မင်းကို အကြံပေးလိုက်မယ်... မနက်ဖြန် မနက်ကျ ထွက်သွားတာ အကောင်းဆုံးပဲ"
"ဒီဟိုတယ်က အရမ်းထူးဆန်းတယ်။ ငါဒီကိုရောက်နေတာ ရက်အတော်ကြာပြီး... သဘာဝလွန်ဖြစ်ရပ်တွေ အများကြီးတွေ့ဖူးတယ်။"
"အဲဒီလို စိတ်ကူးယဉ်ဆန်တဲ့ သဘာဝလွန် ပရိတ်သတ်တွေကို စားသောက်ဆိုင်မှာ တွေ့ဖူးလား။ အင်တာနက်ပေါ်တင်ထားတဲ့ ပို့စ်တစ်ခုကို အခြေခံပြီး သရဲတစ္ဆေဖမ်းဖို့ သူတို့ ဒီကိုလာတာထင်တယ်။"
ဒီလူက သူတို့ကို ခြိမ်းခြောက်နေတယ်လို့ Hughခံစားရပြီး ချက်ချင်းပြန်ပြောတယ် "ဒါက အရမ်းထူးဆန်းနေရင် မင်းဘာလို့ဒီရောက်နေတာလဲ။ နေမကောင်းဘူးလား?"
Davidသည် သူ၏အဝတ်အစားမှ လက်ဝါးကပ်တိုင်ကို တိတ်တဆိတ်ထုတ်ကာ "ကျွန်တော်က ပုရောဟိတ်တစ်ယောက်ပါ၊ သရဲတစ္ဆေတွေက ကျွန်တော့်အနားကို ကပ်လို့မရဘူး"
Maryနဲ့ တခြားသူတွေက ဘာမှ မပြောဘူး။
ဒါဆို ဒီလိုအဆင့်မြင့်ကစားသမားတွေ ရှိတယ်ပေါ့။
**********