သူ႔ထက္နိုင္ ထည္ဝါတို႔ၿခံႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ကားရပ္ၿပီး အိမ္ႀကီးကိုေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ကားမွန္ကို တစ္ဝက္ခ်ကာ လက္ထဲမွ စီးကရက္ျပာေတာင့္ကို ေႁခြခ်လိုက္ၿပီး မီးခိုးေငြ႕တို႔ကို ခပ္မ်ဥ္းမ်ဥ္း မွုတ္ထုတ္လိုက္သည္။
၂ ရက္။
ထည္ဝါ့ကို မေတြ႕ရတာ ၂ရက္ရွိၿပီ။
"ဝမ္းဖိုး အဆင္ေျပရင္ ဖုန္းဆက္မယ္... ကိုကို မလိုက္လာနဲ႔ေနာ္" ဟုေျပာသြားေပမဲ့ ဒီေန႔အထိ ဖုန္းမဆက္လာသလို သူ႔ထက္နိုင္ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း မကိုင္ပါ။ ၂ ရက္ ဆိုသည့္အခ်ိန္က သူ႔ထက္နိုင္ရဲ့ သည္းခံနိုင္စြမ္းကို ေက်ာ္လြန္လာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ၿခံေရွ႕အထိ ေရာက္လာခဲ့ရၿပီ။
ကားဟြန္းကို အက်ယ္ႀကီးတီးၿပီး အိမ္ထဲကိုဝင္သြားပစ္လိုက္ခ်င္ေပမဲ့ သူ႔ထက္နိုင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္က ဒီလိုအက်င့္စရိုက္မ်ိဳးႏွင့္ မဟုတ္၍ ဆႏၵကို သိကၡာႏွင့္ ထိန္းရသည္။
ဒီမိသားစု အသိုင္းအဝိုင္းထံမွ ဒီအဖိုးတန္ကေလးကို ရယူပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရဖို႔ ဒီေလာက္ထိ မလြယ္ကူမွန္း သူ႔ထက္နိုင္က နားလည္လက္ခံထားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ဒီလိုခပ္ျမန္ျမန္ ခ်စ္ခြင့္ပန္ဖို႔ မရည္ရြယ္ထားခဲ့ေပမဲ့ ထည္ဝါႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ၿပီးေနာက္မွာ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေလး တစ္ခ်က္ခတ္တာေတာင္ စကၠန္႔မလပ္ထိုင္ၾကည့္ေနခ်င္မိသည္အထိ ေလာဘတက္လာခဲ့မိျခင္းေၾကာင့္ပင္။
"ဝမ္းဖိုးတို႔က ဘာမွမဟုတ္ၾကေသးလို႔ ခဏခဏမေတြ႕ဘဲေနၾကမယ္ေနာ္ ကိုကို႔" ဆိုသည့္ စကားေလးကို သူ႔ထက္နိုင္ အူယားလြန္းသျဖင့္ ဟုတ္ေအာင္လုပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ မ်က္စိေရွ႕မွ ေပ်ာက္သြားလိုက္သည္မွာ ၂ ရက္ပင္ရွိခဲ့ၿပီ။
ဒီ့ထက္ၾကာလာလၽွင္ေတာ့ သူ႔ထက္နိုင္ လူႀကီးေတြႏွင့္ ဝင္ေတြ႕ၿပီး ေတာင္းပန္ရမည္ဆိုလၽွင္လည္း ေတာင္းပန္ရန္အသင့္။ သူ႔ထက္နိုင္ ဘဝမွာ တရားသျဖင့္ လိုခ်င္တာတစ္ခုကိုရဖို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဘယ္တုန္းကမွ ေတာင္းပန္ၿပီးမယူခဲ့ဖူးပါ။ ထည္ဝါကေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သူ႔ထက္နိုင္ ဆိုသည့္နာမည္ကို ဒယ္ဒီေပးခဲ့ျခင္းမွာ ရွုံးဖို႔မဟုတ္။ သို႔ေသာ္လည္း ထည္ဝါ့ အေပၚမွာ မိသားစုထက္ မေလ်ာ့ေသာ အခ်စ္တို႔က ခိုင္မာစြာတည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ထည္ဝါၾကည္ညႊန္း ႏွင့္ပတ္သက္လၽွင္ မိသားစုဝင္ေတြေရွ႕လည္း ဒူးေထာက္ဖို႔ ဝန္မေလးသူျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
သူ႔ထက္နိုင္ အိမ္ႀကီးဆီသို႔ မမွိတ္မသုန္ေငးၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲ ဝရံတာႏွင့္ကပ္လၽွက္ ျပဳတင္းေပါက္မွ ခန္းဆီးလိုက္ကာေလးတစ္ခုက လွုပ္ခတ္သြားသည္။ သူ႔ထက္နိုင္ ခႏၶာကိုယ္က မတ္ခနဲျဖစ္သြားရၿပီး ျပဳတင္းေပါက္ဆီသို႔ အာ႐ုံတို႔ကို စုစည္းလိုက္သည္။ လိုက္ကာေလးက ခပ္ဟဟျဖစ္သြားၿပီး ေခါင္းေလးတစ္လုံးေပၚလာကာ လွစ္ခနဲ ျပန္ေပ်ာက္သြားသည္။
"ထည္ဝါ!"
သူ႔ထက္နိုင္ ကားတံခါးကို လၽွင္ျမန္စြာ ဆြဲဖြင့္ၿပီး ကားအျပင္သို႔ ထြက္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲမွ ဖုန္းျမည္လာသည္။ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ထုတ္ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထည္ဝါ့ဆီမွ ျဖစ္သည္။
"ဟယ္လို...ထည္ဝါ"
"ကိုကို ျပန္ေတာ့"
"ခဏေလး... ထည္ဝါ အဆင္ေျပရဲ့လား ကိုကိုသိခ်င္တယ္"
"ဝမ္းဖိုးနဲ႔ကိုကို တရားဝင္တြဲခြင့္ရဖို႔ ေဖေဖ့ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ရမွ ကိုကို႔ဆီလာခဲ့မယ္ေနာ္... ဒီအေတာအတြင္း ဝမ္းဖိုးက ေဖေဖ့နားမွာပဲ ေနမွာမလို႔ ကိုကိုက စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္"
"ကိုကို ဖုန္းဆက္ခြင့္ေရာ မရွိဘူးလား"
"အဆင္ေျပတဲ့အခါ ဝမ္းဖိုး ဖုန္းေခၚမယ္ေနာ္ ကိုကို... ဖုန္းခဏခဏေျပာရင္ ေဖေဖ မႀကိဳက္မွာစိုးလို႔"
သူ႔ထက္နိုင္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ Daddy Boy ေလးကို ခ်စ္မိေတာ့လည္း သည္းခံရေတာ့မည္။
"ထည္ဝါ"
"ဗ်ာ"
"ကိုကို lego ေတြဆက္ထားတယ္"
ထည္ဝါ့ဘက္မွ ၿငိမ္က်သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ အသံတိုးတိုးေလး ထြက္လာၿပီး...
"ဝမ္းဖိုးနဲ႔တူတူ ဆက္ဖို႔ခ်န္ထားဦးေနာ္ ကိုကို႔... တူတူဆက္မယ္လို႔ Promise ေပးထားတယ္ေလ"
"အင္း"
"ဒါဆို ကိုကို ျပန္ေတာ့ေနာ္"
"စကားနားေထာင္ရင္ ကိုကို ဘာျပန္ရမလဲ"
"စကားနားေထာင္ရင္ ကိုကို ဝမ္းဖိုးကိုရမွာေပါ့"
ကားတံခါးကို ဆုပ္ကိုင္ထားမိေသာ သူ႔ထက္နိုင္လက္တို႔တင္းခနဲျဖစ္သြားရသည္။ ထည္ဝါၾကည္ညႊန္းေလးက စကားကို အူယားေအာင္ေျပာတတ္လြန္းသည္။
"ကိုကို႔ ...ျပန္ေတာ့လို႔"
"ျပန္ေစခ်င္ရင္ ျပဳတင္းေပါက္ကို ခဏထြက္လာျပ"
"အာ...ကိုကိုကလည္း"
"မထြက္လာရင္ ကိုကို အိမ္ထဲဝင္လာမွာ"
သူ႔ထက္နိုင္ က ထိုသို႔ေျပာေတာ့ ျပဳတင္းေပါက္မွ လိုက္ကာေလးက လွစ္ခနဲပြင့္သြားၿပီး လြမ္းေနရေသာ မ်က္ႏွာေလးက ေပၚလာသည္။ အိမ္ေနရင္းမို႔ ကုတ္ေထာက္ေနေသာ ဆံပင္ရွည္ေတြကို စည္းေႏွာင္ထားျခင္းမရွိဘဲ ကပိုကရိုေလးႏွင့္ အေဝးမွျမင္ရတာေတာင္ ေထြးေပြ႕နမ္းရွိုက္ခ်င္စရာအတိ။
"ကိုကို ေနာင္တရသြားၿပီ"
"ဗ်ာ"
"အခု ခဏေလာက္ ဖက္ထားခ်င္မိသြားၿပီ"
"အာ...ကိုကိုကလည္း"
"ကိုကို ခဏဝင္လာခဲ့မယ္"
"ကိုကို႔! မရဘူးလို႔... ျပန္ေတာ့ေနာ္... စကားနားေထာင္ရင္ ဝမ္းဖိုးက ကိုကို႔ကို အမ်ားႀကီး ပိုခ်စ္ေပးမွာ"
".........."
သူ႔ထက္နိုင္ ေျပာစရာစကားတို႔ေပ်ာက္ရွရၿပီ။ တစ္ေလၽွာက္လုံးက ခ်စ္ေပးဖို႔ပဲ ေတြးလာခဲ့သူမို႔ အခ်စ္ခံရမည္ဆိုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က ခဏမၽွေအးခဲသြားသလိုပင္။ ဖုန္းကိုခ်ပစ္လိုက္မိၿပီး လူက ကားထဲကိုဝင္ထိုင္မိလၽွက္သား ျဖစ္သြားသည္။
ကားစက္ႏွိုးရင္း မ်က္ႏွာကျပဳံးေနမိသည္ထင္၏။
အမ်ားႀကီး ပိုခ်စ္ေပးမွာက ဘယ္လိုမ်ိဳးေလးလဲ သိခ်င္လွၿပီ။
.............................................................................
အေဖႀကီး လက္ထဲမွေကာ္ဖီခြက္ကိုခ်ကာ အေရွ႕မွ သားအဖႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး ျပဳံးလိုက္မိသည္။ သူ႔ဟာသူ ရည္းစားထားလာခဲ့ၿပီးမွ အေဖလုပ္သူအေပၚ guilty ျဖစ္ေနေသာ Wonderful ေလးက သူ႔ေဖေဖကို ေတာက္တဲ့ေလးတစ္ေကာင္ကို တြယ္ကပ္ေနသည္မွာ ခ်စ္စရာ သနားစရာေလး ျဖစ္လို႔ေနေတာ့သည္။ သူ႔ေဖေဖ အိမ္ေပၚသြားလၽွင္ အိမ္ေပၚသို႔လိုက္သည္။ အိမ္ေအာက္ဆင္းလၽွင္ အိမ္ေအာက္သို႔လိုက္သည္။ ႐ုံးသြားလၽွင္လည္း လိုက္သြားၿပီး သူ႔ေဖေဖ႐ုံးခန္းထဲမွာ တစ္ေနကုန္ေခြေခါက္ၿပီးေနသည္။
အေဖလုပ္သူက ဒီတစ္ခါေတာ့ တင္းခံေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အရည္မေပ်ာ္ေသးေပ။ သူ႔ရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ၿငိမ္းကလည္း တတြတ္တြတ္ႏွင့္ေတာ့ နားခ်ရွာပါသည္။ အေဒၚေတြကလည္း သူတို႔တူေတာ္ေမာင္ေလး ျဖစ္ေနပုံကိုၾကည့္ၿပီး သနားလုံးဆို႔ေနၾကသည္။ သူ႔အစ္ကို ၿငိမ္လြန္းေနေတာ့ ေဘဘီလုံးေလးပင္ အသံမထြက္ေတာ့ေပ။ အေဖႀကီးတို႔အိမ္ႀကီးက ဒီရက္ပိုင္း တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနလို႔ ေနသည္။
ညေနဘက္ဆို ၿခံေရွ႕မလွမ္းမကမ္းကို ေရာက္လာတတ္သည့္ အနက္ေရာင္ကားတစ္စီးကလည္း မပ်က္မကြက္ပင္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ညဥ့္နက္မွျပန္သြားေလ့ရွိသည္ကိုလည္း အေဖႀကီး သတိထားမိသည္။ ကေလးဘဝက အမွုမဲ့ အမွတ္မဲ့ စိန္လက္စြပ္ေလးတစ္ကြင္းက အစျပဳလို႔ ေရစက္ေတြအားေကာင္းလာတဲ့အခါ ေႏွာင္ႀကိဳးေတြက တင္းရၿပီ။
"ေဖေဖ... ေကာ္ဖီ ေသာက္ဦးမလား ဟင္"
"ေတာ္ၿပီ... ဝမ္းဖိုး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သြားနားေတာ့"
"ဟင့္အင္... ဝမ္းဖိုး ဒီနားမွာပဲ ေနမွာ"
"ထိုင္ေနတာၾကာၿပီ ဝမ္းဖိုးခါးနာေနမွာစိုးလို႔ ေဖေဖေျပာေနတာ... ေဖေဖက အလုပ္လုပ္တာ ၾကာဦးမွာ"
"ဟင့္အင္း...လို႔"
Wonderful ေလးက ခုံမွာ ထိုင္ေနေသာ သူ႔ေဖေဖကို ေနာက္ေက်ာမွ သိုင္းဖက္ကာ အရပ္ကလန္ကလားႏွင့္ ခိုစီးရင္း ေပကပ္ေနသည္။
"က်စ္! ဝမ္းဖိုး ျပဳတ္က်မယ္ေနာ္!"
So sweet က သူ႔သားကို လက္ေနာက္ျပန္ထိန္းထားရင္း ေအာ္ေနသည္။ အေဖႀကီးက အသံထြက္ေအာင္ပင္ ရယ္လိုက္မိေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေနရာမွထကာ ထိုသားအဖႏွစ္ေယာက္နားသို႔သြား၍ Wonderful ကို စ လိုက္သည္။
"ေဟ့... ရည္းစားထားတဲ့သူက အဲ့ဒီလိုခၽြဲေနတုန္းပဲလားကြ "
"ေဖေဖႀကီးကလည္း"
အေဖႀကီးက Wonderful လက္ထဲသို႔ ေသာက္လို႔ ကုန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ ေကာ္ဖီခြက္ကိုထည့္ေပးလိုက္ရင္း မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ျပကာ...
"ေရာ့... ဝမ္းဖိုး သြားသိမ္းေပးဦး...သြား... ေဖေဖႀကီးနဲ႔ သားေဖေဖနဲ႔ အေညာင္းေၿပ လမ္းေလၽွာက္ဦးမယ္"
"ဟုတ္ ေဖေဖႀကီး"
"သားေလး... မင္း ထိုင္ေနတာၾကာၿပီ ေညာင္းေရာ့ေပါ့ကြ...ထ...အေဖႀကီးတို႔ လမ္းသြားေလၽွာက္ရေအာင္... သားၿငိမ္းလည္း မျပန္လာေသးဘူး မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ အေဖႀကီး"
အေဖႀကီးကေခၚေတာ့ So sweet က လုပ္လက္စမ်ားကို သိမ္းၿပီးခ်က္ခ်င္းထလိုက္လာသည္။ အေဖႀကီးတို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ၿခံျပင္ထြက္ၿပီး ထုံးစံအတိုင္း ေနာက္လမ္းရွိ ပန္းၿခံကြက္ဆီသို႔ လမ္းေလၽွာက္ခဲ့ၾကသည္။
"ဟိုမွာ ထိုင္မလား အေဖႀကီး"
So sweet က သစ္ပင္ေအာက္ရွိ ခုံတန္းေလးကို လက္ညႇိုးထိုးျပၿပီး အေဖႀကီးကိုေခၚသြားသည္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ခုံတန္းမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကၿပီး ေကာင္းကင္ျပာလဲ့လဲ့ကို ေငးၾကသည္။
"ဒီေန႔လည္း တိမ္ေတြလွတယ္ေနာ္ သား"
So sweet က ျပန္မေျဖဘဲ ေခါင္းကိုသာညိတ္ျပသည္။ အေဖႀကီးက ျပဳံးလိုက္ၿပီး...
"ဟိုး အရင္တုန္းက အေဖႀကီး တစ္ေယာက္တည္း ဒီေနရာမွာ လာထိုင္ၿပီး တိမ္ေတြလွတာေတာင္ မျမင္နိုင္ခဲ့တဲ့ေန႔ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ကြ"
So sweet က အေဖႀကီးကို ဖ်တ္ခနဲေမာ့ၾကည့္လာသည္။ ထို႔ေနာက္မ်က္ဝန္းေတြက ဝမ္းနည္းရိပ္သန္းၿပီး ေခါင္းငုံ႔သြားသည္။
"အေဖႀကီးရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သားေလးက လိင္တူစိတ္ဝင္စားၿပီး ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ခ်င္တယ္လို႔ သိခဲ့ရတုန္းကေပါ့"
"အေဖႀကီးလည္း ခံစားခ်က္ေတြ ေရာႁပြန္းရွုပ္ေထြးခဲ့ရတယ္... ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ အတၱေတြနဲ႔လည္း လြန္ဆြဲခဲ့ရတယ္... အေဖႀကီး ဒီေနရာမွာ အၾကာႀကီးထိုင္ၿပီး အျပန္ျပန္အလွန္လွန္စဥ္းစားခဲ့တယ္... ငါ့သားေလးက စိတ္ထားေကာင္းတယ္ လိမၼာတယ္ သိတတ္တယ္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ မိဘကိုလည္း ဘာတစ္ခုမွ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ခဲ့တာမ်ိဳးမရွိဘူး... ဒီလိုကေလးမ်ိဳးက သူလိုခ်င္တဲ့ဘဝမ်ိဳးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနရဖို႔ေကာင္းေကာင္း ထိုက္တန္တယ္တဲ့ ဆိုတဲ့ အေျဖကိုရတယ္"
So sweet က အေဖႀကီး၏ လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲယူဆုပ္ကိုင္လာၿပီး ေခါင္းငုံ႔ထားရင္းမွ ေလသံမတိုးမက်ယ္ႏွင့္ ေျပာသည္။
"သား အခု အေဖႀကီးရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္ၿပီ အေဖႀကီး"
အေဖႀကီးက So sweet ရဲ့ လက္ေတြေပၚ ေနာက္လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ အုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး...
"မိဘေတြက သားသမီးကိုျဖစ္ထြန္းေစခ်င္ၾကတယ္... အေကာင္းဆုံးဘဝကိုပဲ ရေစခ်င္ၾကတယ္... ဒါက မိဘတိုင္းရဲ့ အတၱပဲ... တစ္ခါတစ္ေလမွာ အဲ့ဒီအတၱေတြက ကိုယ့္သားသမီးရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွုေတြကို သတ္လိုက္တာမ်ိဳး ျဖစ္သြားတတ္ၾကတယ္"
"တခ်ိဳ႕က ဇြတ္တိုးၿပီးမိဘကို လြန္ဆန္ၾကတဲ့အခါမွာ သားဆိုးသမီးဆိုး စာရင္းဝင္သြားၾကရၿပီး
မိဘကိုမလြန္ဆန္နိုင္တဲ့ သားသမီးေတြက်ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွုေတြေသဆုံးၾကရတယ္... အဲ့ဒါ အေဖႀကီးတို႔မိဘေတြက ကိုယ့္အတၱေတြကို မေလၽွာ့နိုင္ခဲ့ၾကလို႔ပဲ"
So sweet က တိမ္ေတြကို ေမာ့ေငးေနရင္း ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ထို႔ေနာက္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး...
"ဝမ္းဖိုးက အရြယ္ေရာက္တာ အရမ္းျမန္လြန္းတယ္ေနာ္ အေဖႀကီး"
"ငါ့သား တုန္းကလည္း အေဖႀကီးက ဒီလိုေတြးခဲ့မိတာပဲ...ခုေခတ္ကေလးေတြက လူျဖစ္တာ သိပ္ျမန္ၾကတယ္ကြ... ဒါနဲ႔ ...ငါ့သား... ဝမ္းဖိုး ၁၀ ႏွစ္သားေလာက္တုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ Essay ေလး မွတ္မိလား"
"Dapily ဒပလီ ဆိုတဲ့ Essay ေလးလား အေဖႀကီး"
"ဟုတ္တယ္... အေဖႀကီးတို႔ တစ္အိမ္လုံး ငိုခဲ့ၾကရတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးေပါ့"
So sweet က ၿငိမ္က်သြားသည္။ ဟုတ္သည္။ တစ္အိမ္လုံး တကယ္ပင္ မ်က္ရည္မိုးရြာခဲ့ၾကရသည့္ Essay ေခါင္းစဥ္ေလးျဖစ္သည္။ စိတ္မာေသာ သားၿငိမ္းပင္လၽွင္ So sweet ကိုဖက္ကာ ငိုခဲ့သည္။ သားၿငိမ္းက Wonderful ေလးကို မိသားစုထဲ စတင္ေခၚသြင္းခ်င္ခဲ့သူျဖစ္လို႔ သူက ပိုခံစားရေပလိမ့္မည္။
Essay ေခါင္းစဥ္ေလးက " Dapily" ဒပလီ တဲ့ ...
"ဝမ္းဖိုးတို႔ ေက်ာင္းမွာ Essay ၿပိဳင္ပြဲရွိလို႔ Family အေၾကာင္းေရးခိုင္းတာေလ... Teacher ဂ်ိဳးဇက္ ကေျပာတယ္... Family ရဲ့ အဓိပၸာယ္က...
F - Father
A - And
M- Mother
I - I
L- Love
Y- You
တဲ့... ဝမ္းဖိုးမွာက ေဖေဖနဲ႔ ပါပါးပဲရွိလို႔ ဝမ္းဖိုးက
Daddy And PaPa I Love You ဆိုၿပီး Dapily လို႔ေရးခဲ့တယ္"
"Teacher ဂ်ိဳးဇက္က ဝမ္းဖိုးကို 1st prize ေပးလိုက္တယ္"
Family ဆိုၿပီး Father and Mother I Love You လို႔ ေရးစရာ topic မရွိခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္က သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ သူ႔ရဲ့ျဖစ္တည္မွုေလးကို နားလည္လက္ခံၿပီး အဆင္ေျပသလို တီထြင္ေရးခဲ့တဲ့ Essay ေလး တစ္ပုဒ္က Daddy and Papa I Love You ဆိုၿပီး Dapily တဲ့ေလ...
အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ထိုေခါင္းစဥ္ေလးမွာ သူတို႔ေက်ာင္းရဲ့ social media website ေတြမွာ pin post အေနနဲ႔ ေနရာယူခဲ့သလို LGBT အသိုင္းဝိုင္းၾကားမွာလည္း hot topic ေလးတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။
Wonderful ေလးက သူ႔ရဲ့ကိုယ္ပိုင္ ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႔ ဆုရလာလို႔ ေပ်ာ္ေနေပမဲ့ မိသားစုဝင္ေတြကေတာ့ ကြယ္ရာမွာ က်ိတ္ၿပီးမ်က္ရည္ေခ်ာင္းစီးခဲ့ၾကရသည့္အျဖစ္။
"အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ နားလည္သိတတ္ၿပီး အရမ္း လိမၼာခဲ့တဲ့ ကေလးေလးပါ... ဒီလိုကေလးမ်ိဳးကို အေဖႀကီးတို႔က ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ခ်မ္းသာခြင့္ ေပးသင့္တာေပါ့... မဟုတ္ဘူးလား ငါ့သား"
"သားသမီးကို ခ်စ္တဲ့အခါ မိဘေတြက ကိုယ့္အတၱထက္ သူတို႔ရဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မွုကို ဦးစားေပးသင့္တယ္ေလ...အေဖႀကီးတုန္းကေတာ့ တာဝန္ေက်ခဲ့ၿပီ"
So sweet က ေခါင္းညိတ္သည္။
"အေဖႀကီးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္... သားနဲ႔ အစ္ကိုတို႔ မနက္ျဖန္ သူ႔ထက္နိုင္ကို ေခၚေတြ႕လိုက္မယ္...သူ႔ အေဖနဲ႔က ဟိုရက္က စကားေျပာၿပီးသြားၿပီ"
အေဖႀကီးက သေဘာက်စြာ ရယ္လိုက္မိသည္။ ဝမ္းဖိုးက သူ႔ကိုကိုျပန္ေရာက္လာၿပီလို႔ အသိေပးခဲ့ၿပီးကတည္းက So sweet က ထိုေကာင္ေလးကို ေစာင့္ၾကည့္ စုံစမ္းေနခဲ့မွန္း အေဖႀကီးသိသည္။ So sweet တင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ အေဖႀကီးတို႔ တစ္မိသားစုလုံးပင္။
ဟိုေကာင္ကေလးကလည္း ငယ္ငယ္ေလးႏွင့္ ဇ ရွိၿပီး ျခေသၤ့ေပါက္ေလးတစ္ေကာင္လို မာန္ဟုန္အျပည့္ႏွင့္။ ေတာင္တန္းေဒသ network တာဝါတိုင္ ပေရာဂ်က္ေတြကို မဟာၾကည္ညြန္းက ရသြားမွန္းသိသည္ႏွင့္ Data Centre ေတြအတြက္ သူတစ္ဦးတည္း အကုန္လိုက္ပတ္သိမ္းပစ္သည္။
လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေလာက္မွစၿပီး အာရွနိုင္ငံတစ္ခ်ိဳ႕မွာ နာမည္ရလာေသာ သူ႔ရဲ့ Telecom Company နာမည္က "Fourteen Teleco" ဆိုေတာ့ အေဖႀကီးက သေဘာက်မိေသးသည္။ Company နာမည္ကအစ အိမ္ကေျမးေတာ္ေမာင္ ေမာင္ဝမ္းဖိုး နာမည္ႏွင့္။ ခုေခတ္လူငယ္ေတြမ်ား ဆလံသထားရေတာ့သည္။
"ေအးကြာ... ေတြ႕ၾကည့္ေပါ့... ကေလးကို လန္႔ေအာင္ေတာ့ မလုပ္ဘူး မဟုတ္လား"
"လန္႔ေနဦးမယ္ဗ်ာ... ဟိုက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေခ်ကိုယ္ေတာ္... ငယ္ငယ္က မ်က္ႏွာထားကို အေဖႀကီး မျမင္ဘူးေသးလို႔"
"အဟားဟား... အေဖႀကီးတို႔ကေရာ ဘယ္ေတာ့ေတြ႕ရမွာလဲကြ"
"အေဖႀကီးေျမး ေခၚလာမွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတြ႕ေပါ့"
"ဪ... ေအးေအး... အဟားဟား"
အေဖႀကီးမ်က္စိေရွ႕မွာ "သား လင္ေန အေဖဖင္ႀကိမ္း" ျဖစ္ေနပုံရေသာ ၾကည္ညြန္းအိမ္ရဲ့ အငယ္ဆုံးေလးကို ၾကည့္ၿပီး သေဘာက်စြာ ရယ္ေနမိေတာ့သည္။
အေဖႀကီး ဒီဘဝေတာ့ ဒီေႏွာင္ႀကိဳးေတြႏွင့္ပင္ ျပည့္စုံေနခဲ့ရၿပီ။ Family ပဲျဖစ္ Dapily ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေမတၱာေတြ ေႏြးေထြး ေနဖို႔ကသာ အဓိကမဟုတ္ေပလား။
...........................................................................
"ဝမ္းဖိုးေရ အရွိန္နည္းနည္းေလၽွာ့ေမာင္းဦး... ေစ်းနားေရာက္ရင္ လူရွုပ္လာၿပီ"
"ဝမ္းဖိုး ကၽြမ္းပါတယ္ တီတီနာနာရဲ့ ဒီထက္ေလၽွာ့ရရင္ လိပ္က ေက်ာ္တက္လို႔ရေတာ့မယ္လို႔"
ထည္ဝါႏွင့္ တီတီနႏၵာက ေမေမႀကီးကို တရားေဆြးေႏြးပြဲမွ သြားႀကိဳလာၾကၿပီး အျပန္မွာ ထည္ဝါက ကားေမာင္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သင္ေမာင္းလိုင္စင္ရထားၿပီးၿပီျဖစ္လို႔ လစ္ရင္လစ္သလို ထည္ဝါက ကားခိုးေမာင္းသည္။
"နာနာေရ အေမတို႔ ေစ်းထဲ ခဏဝင္ရေအာင္ ဘုရားပန္းၾကည့္ရင္း ဘာေလးညာေလးဝယ္တာေပါ့"
"ဟုတ္ အေမ... ဝမ္းဖိုးေရ ေစ်းေရွ႕မွာ ပါကင္ရွာၿပီးရပ္ဦးေနာ္"
ထည္ဝါတို႔ ရပ္ကြက္ထိပ္က ေစ်းေရွ႕မွာ ကားပါကင္ရပ္ရန္ေနရာ ခက္ခက္ခဲခဲရွာၿပီး ရပ္လိုက္ရသည္။
"အမယ္ ငါ့ေျမးေတာင္ ပါကင္ထိုးတာ ကၽြမ္းေနၿပီပဲ"
"ေမေမႀကီးကလည္း ဝမ္းဖိုးကို တီတီေလးနဲ႔ ေမာေမာ့္လိုမ်ား မွတ္လို႔လား... တီတီေလးနဲ႔ ေမာ္ေမာ္သာ ခုခ်ိန္ထိ ကားပါကင္မထိုးတတ္တာ"
"ေအး ဟုတ္ပ ေဟမာက ခုခ်ိန္ထိကို ပါကင္မထိုးတတ္ဘူး So sweet ဆို သူ႔ကိုေအာ္တာ ဆူညံေနတာပဲ"
"ေမာ္ေမာ္က ပိုဆိုး... တည့္တည့္ပဲ ေမာင္းတတ္တယ္ မေကြ႕တတ္ဘူးေလ"
"ေအးဟယ္ ငါႏွယ့္"
"ဝမ္းဖိုးလည္း ေစ်းထဲလိုက္ခဲ့မယ္ေနာ္"
ထည္ဝါလည္း တစ္ေယာက္တည္းေစာင့္ေနရမွာ ပ်င္းေသာေၾကာင့္ ကားေသာ့ကိုျဖဳတ္ယူၿပီး ေမေမႀကီးတို႔ႏွင့္အတူ ေစ်းထဲသို႔ လိုက္ခဲ့သည္။
ေမေမႀကီးႏွင့္ တီတီနာနာက ဘုရားပန္းႏွင့္ ဟင္းခ်က္စရာ အသီးအရြက္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြေရြးဝယ္ၾကၿပီး ထည္ဝါက အထုတ္ေတြဆြဲရသည္။
"ဟိတ္ေကာင္ေလး... Wonderful!!"
"ဟာ... ကိုႀကီး ဆိုဖာ!"
႐ုတ္တရက္ ေစ်းတန္းထဲမွထြက္လာေသာ ကိုႀကီးဆိုဖာက ထည္ဝါ့ကိုေတြ႕သြားၿပီးႏွုတ္ဆက္လာသည္။ သူ႔ေဘးမွာ သူႏွင့္ရြယ္တူ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထို အစ္ကိုက ထည္ဝါ့ကိုေတြ႕ေတာ့ အံဩသည့္မ်က္လုံးေတြႏွင့္ၾကည့္လာသည္။
"ေအး... ကြာကာေရာ မပါဘူးလား... မင္တို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဘက္ မလာတာၾကာၿပီ"
"ဟုတ္...ေဖေဖ သိပ္မအားလို႔ဗ်"
"ေအးပါ... မင္းလည္း အိမ္ဘက္လာလည္ဦးေလကြာ အေမကေတာင္ မင္းကိုသတိရလို႔ ေမးေမးေနတာကြ"
"ဟုတ္...ဝမ္းဖိုး လာလည္မယ္ေနာ္"
"ေအးေအး... ဒါ ငါ့ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း မင္းဉာဏ္ တဲ့"
"ဪ...ဟုတ္ကဲ့ဗ်"
ထိုအစ္ကိုက ထည္ဝါ့ကို ေငးၾကည့္ေနရင္း ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"အစ္ကို Youtube မွာ Wonderful ကို subscribed လုပ္ထားတယ္... မင္းေခတ္စံ နဲ႔ ရင္းနီးၾကမွန္း မသိခဲ့ဘူး"
"ဗ်ာ...ေဩာ္ ဟုတ္ ... ေက်းဇူးဗ်...ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကိုႀကီးဆိုဖာတို႔နဲ႔ ခင္တာ"
ကိုႀကီးဆိုဖာ၏ နာမည္အရင္းမွာ မင္းေခတ္စံမွန္း ထည္ဝါ ေမ့ေတာင္ေမ့ေနၿပီ။ ေဖေဖက ဆိုဖာေကာင္ေလးဟု အျမဲေခၚေနသျဖင့္ ထည္ဝါလည္း ကိုႀကီးဆိုဖာဟုသာ ႏွုတ္က်ိဳးေနခဲ့ရေတာ့သည္။
"ဝမ္းဖိုးေရ သြားၾကမယ္"
"ဟုတ္... လာၿပီ... ဝမ္းဖိုးသြားဦးမယ္ေနာ္ ကိုႀကီး... ကၽြန္ေတာ္ သြားမယ္ေနာ္ ကိုမင္းဉာဏ္"
ထည္ဝါ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ႏွုတ္ဆက္ၿပီး ေမေမႀကီးတို႔ႏွင့္ ေစ်းျပင္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ ေစ်းျပင္မေရာက္ခင္မွာပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွလာေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေမေမႀကီးက လွမ္းႏွုတ္ဆက္သည္။
"ဪ"
ေမေမႀကီးက ျပဳံးျပေတာ့ ထိုလူႀကီးကလည္း ျပန္ျပဳံးျပရင္း ႏွုတ္ဆက္သည္။
"မဂၤလာပါ ခင္ဗ်"
"ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့... မေတြ႕တာေတာင္ၾကာၿပီေနာ္"
"ဗ်ာ...ဟုတ္ကဲ့... အခုတစ္ေလာ က်န္းမာေရးက သိပ္မေကာင္းတာနဲ႔"
"ဟယ္...က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူးလား... အိမ္ဘက္လာခဲ့ဦးေလ... သူ႔ေဖလဲ အိမ္မွာရွိတယ္...ကၽြန္မတို႔ ကူညီနိုင္တာရွိရင္ ကူညီပါ့မယ္...သူ႔ေဖကို ေျပာထားလိုက္မယ္"
"ဗ်ာ"
"ဟမ္"
ေမေမႀကီးစကားေၾကာင့္ ထိုလူႀကီးက အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားရသလို ထည္ဝါပင္ မ်က္လုံးျပဴးသြားရသည္။ တီတီနႏၵာကေတာ့ ေမေမႀကီးလက္ေမာင္းကိုတြဲထားၿပီး ဘာမွမသိေသာ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္။
"ေမေမႀကီး"
ထည္ဝါက အထုတ္ေတြဆြဲထားၿပီး လက္မအားေသာၾကားမွ ေမေမႀကီး ခါးကိုလွမ္းတို႔ၿပီး ေလသံက်ိတ္က်ိတ္ျဖင့္ေခၚရသည္။
"ဟဲ့...ဘာတုန္း... ကၽြန္မတို႔သြားဦးမယ္ေနာ္ အိမ္ဘက္သာ လာခဲ့လိုက္ပါ"
ထည္ဝါ ခါးကိုတို႔ေနသည့္ၾကားမွ ေမေမႀကီးက ထိုလူႀကီးအား ႏွုတ္ဆက္ရင္း အိမ္သို႔ထပ္ေခၚေနေသးသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ေရာက္မွ ထည္ဝါက ေမေမႀကီးအား ေမးရသည္။
"ေမေမႀကီး...ဘာလို႔ ဟိုလူႀကီးကို အိမ္ေလၽွာက္ေခၚေနရတာလဲ ေမေမႀကီးနဲ႔ သိလို႔လား"
"သူ႔ကို ျမင္ဖူးတယ္ေလ... သူ႔ေဖ တပည့္ေတြထဲက တစ္ေယာက္ထင္တယ္"
"ဟမ္! ... အား... ေမေမႀကီးကလည္းေနာ္... အဲ့ဒါ ႐ုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ပို႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ဦးေလးႀကီး"
"ဟမ္!"
"ဟယ္ေတာ္"
"ေမေမႀကီးက မသိဘဲနဲ႔ အိမ္လာခဲ့ဦး လုပ္ေနတာ... ဟိုလူႀကီးကလည္း ေၾကာင္သြားတာ မေတြ႕ဘူးလားလို႔"
"ဟယ္ေတာ္... မသိဘူးေလ... သူ႔႐ုပ္ကို ရင္းရင္းနီးနီး ျမင္ဖူးေနပါတယ္လို႔ ေအာက္ေမ့တာ... အဲ့ဒါေၾကာင့္ အိမ္လာေနက် သူ႔ေဖ တပည့္ေတြထဲက ထင္လို႔ေပါ့... နာနာကလည္း မေျပာဘူး"
"အာ...အေမကလည္း နာနာမွ ျမန္မာကားေတြ မၾကည့္တာကို... ဘယ္သိမွာလဲလို႔"
"သူကလည္း က်ဳပ္ကိုျပန္ႏွုတ္ဆက္တယ္ေတာ္"
"ေမေမႀကီးကလည္း သူက ေမေမႀကီးကို႔ သူပရိသတ္ထင္လို႔ေနမွာေပါ့...ခြိ!"
ထည္ဝါ ေျပာရင္း ရယ္ခ်င္လာရေတာ့သည္။ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွ ဇာတ္ပို႔သ႐ုပ္ေဆာင္ကို မ်က္ႏွာက ရင္းနီးေနသျဖင့္ ေဖေဖႀကီး၏ တပည့္ဟုေကာက္ထင္ပစ္လိုက္ေတာ့တာပင္။ မေတာ္တဆမ်ား အိမ္ေရာက္လာခဲ့လၽွင္ ေဆးကုဖို႔ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေတြ ထုတ္ေပးလိမ့္ဦးမည္။ ဦးၾကည္ညႊန္း၏ အသည္းကညာ တစ္မိုးေအာက္ တစ္ေယာက္ ေဒၚခင္ခင္မ်ိဳးေဆြက ထိုသို႔ အေပးအကမ္းရက္ေရာေလ့ရွိသည္။
ထည္ဝါတို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထိုကိစၥကို ျပန္ေျပာၿပီး ရယ္ၾကရေသးသည္။ ေဖေဖက ေမေမႀကီးကို "ေဒၚခင္ခင္မ်ိဳးေဆြ... ဘယ္လူႀကီးကို အိမ္ေခၚေနတာတုန္း...ဟမ္" ဟုဆိုကာ လက္ေမာင္းကို တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္၍ စ ေနသည္။ ေဖေဖ အရင္ကလို ရယ္ရယ္ျပဳံးျပဳံး ျပန္ျဖစ္လာ၍ ထည္ဝါ စိတ္သက္သာရာ ရမိသည္။ ပါပါးက သူ႔သၾကားလုံးေလး မ sweet ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကပါ ညႇိုးေနတတ္သျဖင့္ ထည္ဝါက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ အျပစ္တင္ေနမိခဲ့ရသည္မဟုတ္လား။
"ဝမ္းဖိုးေရ...ဝမ္းဖိုး"
တီတီေကသာက အိမ္ေနာက္ဘက္သို႔ ဝင္လာၿပီး ထည္ဝါ့ကို တိုးတိုးေခၚကာ အိမ္ေရွ႕ခန္းကို လက္ညႇိုးထိုးျပသည္။ ထည္ဝါ အိမ္ေရွ႕ခန္းကိုထြက္လာေတာ့ ပါပါးက ထိုင္ခုံေပၚမွာ ထိုင္ေနၿပီး ေဖေဖက ၾကမ္းေပၚမွာ ထိုင္ေနသည္။ ေဖေဖ့ေပါင္ေပၚမွာ သတင္းစာ တစ္ခုကို ျဖန္႔ခင္းထားၿပီး ပါးပါးေျခေထာက္တစ္ဖက္ကိုတင္၍ ေျခသည္းညႇပ္ေပးေနသည္။ ဒီျမင္ကြင္းက ထည္ဝါ ငယ္ငယ္ကတည္းက ျမင္ရလြန္းလို႔ ရိုးေနခဲ့ရၿပီ။ ထည္ဝါက အနားသို႔သြားထိုင္လိုက္ၿပီး...
"ေအးေနာ္... ဒီအခ်စ္ငွက္ကေလးႏွစ္ေကာင္ အိမ္ထဲမွာ ေျခသည္းလက္သည္းညႇပ္ေနၾကျပန္ၿပီ...ေလးေမာင္သိရင္ အဆူခံရဦးမယ္"
ေဖေဖက ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ၿပီး...
"ေလးေမာင္ မရွိဘူး... ဝမ္းဖိုး ျပန္မတိုင္ရင္ ရၿပီ"
"ျပန္မတိုင္ေစခ်င္ရင္ ပါပါးကို ေမးမယ္... ဝမ္းဖိုးနဲ႔ ေဖေဖနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကို ပိုခ်စ္လဲ ေျပာ"
"သားရဲ့ ေဖေဖ့ကို ပိုခ်စ္တယ္"
ေဖေဖ့မ်က္ႏွာက ျပဳံးသြားၿပီး ထည္ဝါ့ကို ေမးေနစရာလိုလား ဆိုသည့္ပုံႏွင့္ၾကည့္လာသည္။ ထည္ဝါ လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ထဲက ဘယ္ခ်ိန္ေမးေမး ပါပါးက ထိုသို႔ပဲေျဖခဲ့သည္သာ။
"ဒါဆို ေဖေဖကေရာ"
"ၿငိမ္းေအးအိမ္ ကိုပဲ ပိုခ်စ္တာ"
"အား!!!! ဝမ္းဖိုးကို ပိုခ်စ္တယ္လို႔ ေျဖေပးမဲ့သူမရွိဘူးလားလို႔"
"ရွိတယ္မဟုတ္ဘူးလားကြ"
ပါပါးက ျပဳံးစိစိလုပ္ကာ ထည္ဝါ့ကိုေမးသည္။ ထည္ဝါက ေဖေဖ့မ်က္ႏွာကို မရဲတရဲၾကည့္လိုက္ၿပီး အရဲစြန္႔လၽွက္....
"ရွိ... ရွိတယ္"
"ရွိရင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သြားေမးေပါ့"
"ဗ်ာ"
ထည္ဝါ ေခတၱမၽွေၾကာင္သြားမိသည္။ ထိုစကားက ေဖေဖ့ဆီမွ ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစကားေျပာလိုက္သည့္အခ်ိန္မွာ ေဖေဖ့မ်က္ခုံးတန္းေတြက တြန္႔ခ်ိဳးမေနခဲ့ပါ။ ထည္ဝါက မယုံနိုင္သလို ပါပါးကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါပါးက ျပဳံးၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"ေဖေဖ့"
ထည္ဝါက ထိုင္ခုံေပၚမွေန၍ ေဖေဖ့ေပၚကို ခုန္အုပ္ကာဖက္လိုက္ၿပီး ေဖေဖ့ပါးကို နမ္းဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ ေဖေဖက ထည္ဝါ့ကိုအဖက္မခံဘဲ တြန္းထားသည္။
"အား!! သြားကြာ... လာမနမ္းနဲ႔... အာ... Wonderful ေနာ္!! ဒီမွာ မင္း ပါပါး ေျခေထာက္ကို ခိုက္မိလိမ့္မယ္လို႔!! ဖယ္ေပး"
"မဖယ္ဘူးဗ်ာ... ဝမ္းဖိုးကို တစ္ခ်က္ပဲ ေပးနမ္း... ပါပါးေရ... ေဖေဖ့ကို ခ်ဳပ္ထားေပး"
အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ထည္ဝါတို႔ သားအဖသုံးေယာက္ လုံးေထြးေနၾကၿပီး ထည္ဝါ အူျမဴးေနရေတာ့သည္။ ထည္ဝါ့ ေဖေဖက တကယ္ပင္ ခ်စ္စရာေကာင္းပါသည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ညေန အခ်ိန္မွန္ ေရာက္လာမည့္ ကားနက္ႀကီးကို ဒီေန႔ေတာ့ ထည္ဝါရင္ခုန္စြာႏွင့္ ေမၽွာ္ေနမိေတာ့သည္။
ထည္ဝါလည္း ကိုကို႔ကို ေတြ႕ခ်င္ၿပီ။
...........................................................................
<3 DiDi Zaw
23/03/2023
Family ပဲျဖစ္ျဖစ္ Dapily ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေမတၱာေတြက ေႏြးေထြးေနဖို႔သာ လိုအပ္ပါသည္။