"အေမ!! အေမ့!! အေဖႀကီးေရ... လုပ္ပါဦး"
မနက္ခင္း ႐ုံးသြားရန္ျပင္ေနတုန္း အိမ္ေအာက္ထပ္မွ မမေဟမာ၏ အသံက စိုးရိမ္တႀကီး တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ ထြက္လာသျဖင့္ အာကာ ေလွခါးေပၚမွ ေျပးဆင္းမိသြားသည္။
"အစ္ကို"
အာကာ ေအာက္ထပ္ေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုက ဧည့္ခန္းသို႔ အေလာတႀကီးေျပးထြက္လာကာ နံရံမွကားေသာ့တစ္ခုကို ျဖဳတ္ယူေနသည္။
"So sweet! သားကို အခုသြားလိုက္ေခၚခဲ့"
"အစ္ကို႔...အေမ ဘာျဖစ္တာလဲ"
"အေမ မဟုတ္ဘူး... ေပါက္ေပါက္"
"ဟင္"
အစ္ကို႔ေျဖသံအဆုံးမွာ အာကာ အိမ္ေနာက္သို႔ေျပးဝင္သြားေတာ့ အေမႏွင့္ မမေဟမာက ေပါက္ေပါက္ကို ျခဳံထည္တစ္ခုျဖင့္ ေထြးေပြ႕ေနသည္။
"ေပါက္ေပါက္ ဘာျဖစ္တာလဲ အေမ"
"အန္ၿပီးေတာ့ မလွုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး ေဆးခန္းသြားရမယ္ သားၿငိမ္းကားသြားထုတ္ေနတယ္...မင္း ဝမ္းဖိုးကို ေက်ာင္းကေနသြားျပန္ေခၚလာခဲ့ေတာ့"
အာကာ စိတ္မသက္သာစြာျဖင့္ မမေဟမာေပြ႕ခ်ီထားေသာ ေပါက္ေပါက္၏ေခါင္းေလးကို အုပ္ကိုင္ကာ ငုံ႔နမ္းလိုက္ၿပီး နဖူးႏွင့္ ခဏအပ္ထားမိသည္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဒီလိုအခ်ိန္ကို ေရာက္လာမည္ဟု ႀကိဳေတြးထားၾကေပမဲ့ တကယ္ေရာက္လာေတာ့ ရင္ထဲမွာ မခ်ိေပ။ ေပါက္ေပါက္က အသက္ ၁၅ ႏွစ္ရွိၿပီ။ ေပါက္ေပါက္လိုေခြးမ်ိဳးေလးေတြက ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုစိုက္လၽွင္ အလြန္ဆုံး အသက္ ၁၅ ႏွစ္မွ ၁၆ ႏွစ္အထိ ရွင္သန္နိုင္ၾကသည္။
ေပါက္ေပါက္က မႏွစ္ကစၿပီး လွုပ္ရွားမွုေတြက အရက္ကထက္စာလၽွင္ ေႏွးေကြးလာသည္။ အစားအေသာက္ကိုလည္း ေလၽွာက္ကိုက္ၿပီးဖြထားတတ္တာကလြဲ၍ ဟုတ္တိပတ္တိ မစားေတာ့သျဖင့္ ေဆးခန္းေတြျပၿပီး အားေဆးႏွင့္တြဲ၍ ေကၽြးေနရသည္မွာ ၾကာၿပီ။ အရင္လို ဝက္အူေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္းေတာင္ ကုန္ေအာင္မစားသျဖင့္ သားကဆို ေပါက္ေပါက္ကို အစားေကၽြးတိုင္း တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ေလး ေျပာေနေတာ့သည္။
အေမက အာကာ့ေခါင္းကို ပြတ္ေပးၿပီး "သား သြားေတာ့" ဟုေျပာလာသည္။ အာကာ ကားေသာ့ကိုယူကာအိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုကေပါက္ေပါက္ကို ေဆးခန္းပို႔ရန္ ကားအဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ မမေကသာႏွင့္ သူ႔အမ်ိဳးသား ကိုၿဖိဳးတို႔က သားကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ၿပီး ႐ုံးကိုဆက္သြားၾက၍ ေဆးခန္းသို႔ပဲလိုက္လာရန္ အေမက အေၾကာင္းၾကားေနသည္။
"အစ္ကို႔ ကားကို ဂ႐ုစိုက္ေမာင္းေနာ္"
"အင္း... သားကို သေေသခ်ာခ်ာေျပာျပဦး"
"ဟုတ္"
အာကာ သားကိုေခၚရန္ ကားေမာင္းလာရင္း စိတ္ထဲတင္းက်ပ္ေနမိသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္က အဖြားဆုံးခါနီး အေဖႀကီး အာကာ့ကို Company သို႔လာေခၚစဥ္ကလည္း ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးျဖစ္ခဲ့မည္ထင္သည္။
ခ်စ္ခင္ရသူေတြ ထြက္သြားရေတာ့မည္ဆိုလၽွင္ ရင္နာမွာစိုးလို႔ ဖုံးကြယ္ထားျခင္းထက္ အရွိအတိုင္းေပးသိၿပီး လက္ခံေစျခင္းကို အေဖႀကီးကပို၍လိုလားသည္။ ေပါက္ေပါက္ ဒီလေတြအတြင္း ေနမေကာင္းျဖစ္ေနေၾကာင္းကိုလည္း သားကိုအသိေပးထားသည္။
သားတို႔ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ သက္ဆိုင္ရာဆရာမကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး သားကိုျပန္ေခၚရသည္။ သားက အာကာ့ကိုေတြ႕ေတာ့ အံ့ေဩာေနသည္။
"ေဖေဖ"
"သား...ေဖေဖနဲ႔ ျပန္လိုက္ခဲ့ေနာ္"
"ဟုတ္... အိမ္ကိုလား ေဖေဖ... ပါပါးေရာ"
"အိမ္ကိုမဟုတ္ဘူး... ေဖေဖတို႔ ေဆးခန္းမွာ ေပါက္ေပါက္ကို သြားေတြ႕ရေအာင္ေနာ္"
"ဟင္"
သားက ၿငိမ္က်သြားသည္။ အာကာ သားလက္ကိုဆြဲေခၚလာၿပီး ကားထဲေရာက္သည္အထိ သားကစကားမေျပာေတာ့ေပ။ ေမြးကတည္း ခုအရြယ္ထိ ေပါက္ေပါက္နဲ႔ တူတူေဆာ့ကစားၿပီး ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသည့္ကေလးမို႔ သံေယာဇဥ္က မနည္းမွန္း အာကာတို႔ တစ္အိမ္လုံးက နားလည္ထားၾကသည္။
ေပါက္ေပါက္ကို သားေလးတစ္ေယာက္လို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ မမေဟမာသည္ပင္ ဝမ္းဖိုးအတြက္ကို အရင္ဆုံး စိတ္ပူေနခဲ့သည္။ က်န္သည့္အေဒၚေတြကလည္း သားအတြက္ကိုပဲ စိတ္ပူၾကသည္။
"သားေပါက္ေလး မရွိေတာ့ရင္ ဝမ္းဖိုးကို ဘယ္လိုလုပ္ပါ့မလဲဟယ္"
တကယ္လည္း ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္း အာကာမသိပါ။ အလုပ္ထဲမွာသာ ျပႆနာေပါင္းစုံကို ေျဖရွင္းနိုင္ေပမဲ့ သားနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အာကာက စိတ္ခံစားခ်က္ပိုမ်ားတတ္သူမို႔ ကိုယ္တိုင္ပင္ အေဖႀကီးရဲ့ စကားေတြကို ခုခ်ိန္ထိ လိုအပ္ေနရဆဲပင္။ သို႔ေသာ္လည္း တတ္နိုင္သေလာက္ေတာ့ အေဖႀကီးေျခရာနင္းနိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရမည္သာ။
"သား"
"ဗ်ာ ေဖေဖ့"
အာကာ ကားေမာင္းရင္း ေခၚလိုက္ေတာ့ သားကေလသံေပ်ာ့ေလးႏွင့္ ျပန္ထူးလာေသာ္လည္း သားရဲ့မ်က္လုံးေတြက ကားမွန္မွတဆင့္ ေရွ႕တူရွုကိုသာေငးၾကည့္ေနသည္။ ကားစတီယာရင္ ကိုဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ အာကာ့လက္ဖဝါးမွာ ေခၽြးစို႔လာသည္။ အာကာသက္ျပင္းကို မၽွင္းမၽွင္းခ်လိုက္ၿပီး...
"သား ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဗုဒၶဘာသာသင္တန္း တက္တုန္းက ဘုန္းဘုန္းႀကီး ေျပာျပတာမွတ္မိလား... ေပါက္ေပါက္တို႔လို တိရိစၧာန္ေလးေတြ ေသဆုံးသြားရတာဟာ ဝဋ္ကၽြတ္ျခင္း တစ္မ်ိဳးပဲဆိုတာေလ"
"ဟုတ္"
"ေပါက္ေပါက္ကို သားအနားမွာ အခ်ိန္အၾကာႀကီးေနရတာနဲ႔ ပိုေကာင္းတဲ့ဘဝကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ေရာက္သြားတာ သားက ဘယ္ဟာကိုပိုလိုခ်င္လဲ"
"ပို.....ပိုေကာင္းတဲ့ ဘဝကို ေရာက္သြားရတာပါ ေဖေဖ"
သားအသံေလးက တိုးတိမ္သြားၿပီး ေခါင္းကိုငုံ႔ခ်လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သားမ်က္လုံးက မ်က္ရည္တစ္စက္က ေပါက္ခနဲက်သြားသည္။ သားရဲ့ မ်က္မွန္ဝိုင္းေလး ေအာက္သို႔ မ်က္ရည္စက္ေလးေတြ တစ္ေပါက္ေပါက္က်ေနသည္ကို အာကာရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေနရသည္။ သားရဲ့ မ်က္ရည္တစ္စက္က အာကာ့ႏွလုံးသားကို တူႏွင့္တစ္ခ်က္ခ်င္းထုေနသလိုပင္။ သိုေပမဲ့ မငိုပါႏွင့္ဟု သားကို အာကာမတားခဲ့ပါ။
"ေဖေဖ ငယ္ငယ္ကေလ အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ၾကက္တူေရြးေလး ေသသြားခဲ့ဖူးတယ္... ေဖေဖ ငိုေတာ့ ေဖေဖႀကီးက ေဖေဖ့ကိုေျပာတယ္... ငိုလို႔ရတယ္တဲ့... ေယာက္က်ားေလးလဲ လူပဲမို႔ ဝမ္းနည္းလို႔ရတယ္ ငိုလို႔ရတယ္... စိတ္ကိုဖြင့္ထုတ္ပစ္လိုက္လို႔ရတယ္... ဒါေပမဲ့ ၿပိဳလဲသြားတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ရဘူးတဲ့... သားေရာ အဲ့ဒါကိုနားလည္လား"
အာကာေမးေတာ့ သားက ေခါင္းညိတ္သည္။
"ဘယ္အရာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဖေဖတို႔က ဝမ္းနည္းခံစားခြင့္ရွိတယ္ ဒါေပမဲ့ မၿပိဳလဲရဘူး... အရာအားလုံးကို ေဖေဖတို႔က Positive Thinking နဲ႔ပဲ ေတြးၿပီး လႊတ္ခ်သင့္တဲ့ အရာေတြကို လႊတ္ခ်တတ္ရမယ္... သား ဒီ့ထက္နည္းနည္းပိုၿပီး အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ ပိုနားလည္လာလိမ့္မယ္.... ေနာ္... သား"
သားက ေခါင္းကိုတဆတ္ဆတ္ညိတ္သည္။
"ေနာက္ၿပီးေတာ့ေလ ေဖေဖႀကီးက ေျပာဖူးေသးတယ္... ေယာက္က်ားေလး ငိုခြင့္ရွိတယ္ ဝမ္းနည္းခြင့္ရွိတယ္ ဆိုေပမဲ့ ကိုယ့္ထက္ အားငယ္တတ္တဲ့သူေတြေရွ႕မွာ ဒါမွမဟုတ္ကိုယ့္ကို မွီခိုအားကိုးေနတဲ့သူေတြေရွ႕မွာ ကိုယ့္ကိုစိုးရိမ္ပူပန္တတ္သူေတြေရွ႕မွာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မငိုပါနဲ႔တဲ့..."
သားက မ်က္မွန္ေလးကို ခၽြတ္လိုက္ကာ မ်က္ရည္ေတြကို လက္ဖမိုးႏွင့္ သုတ္လိုက္ၿပီး...
"ဝမ္းဖိုး ပါပါးနဲ႔ တီတီေလးေရွ႕မွာ မငိုေတာ့ဘူး ေဖေဖ"
အာကာ သားရဲ့ေခါင္းေလးကို ပြတ္ေပးလိုက္မိသည္။ အာကာတို႔ မင္းသားေလးေတာင္ ေကာင္းေကာင္းအရြယ္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။
တိရိစၧာန္အထူးကုေဆးခန္းေရွ႕မွာ ကားရပ္လိုက္ၿပီး အစ္ကို႔ကိုဖုန္းေခၚေတာ့ အစ္ကိုက အခန္းနံပါတ္ေျပာရင္း သားရဲ့ အေျခအေနကိုေမးသည္။
အခန္းတံခါးကိုအသာလွည့္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အိမ္မွလူေတြ အားလုံးလိုလို ေရာက္ေနၾကသည္။ မႀကီးက ေဘဘီလုံး ကိုေသခ်ာေခ်ာ့ၿပီး သူ႔အေဖႏွင့္ထားခဲ့သည္ဟု ေျပာသည္။ မမေဟမာက သားကိုဆီး၍ေပြ႕ဖက္ထားသည္။
အစ္ကိုက သားကိုေပြ႕ခ်ီၿပီး ေပါက္ေပါက္ရွိရာ ခုတင္ေပၚကိုတင္ေပးေတာ့ သားက ေပါက္ေပါက္ေဘးမွာ လက္ေမာင္းေလးေပၚေခါင္းအုံး၍ ေခြေခြေလးလွဲအိပ္လိုက္သည္။ ေပါက္ေပါက္ကို ECG စက္ႏွင့္ခ်ိတ္ထားေပးၿပီး အသက္ရွုႏွုန္းက အရမ္းေႏွးေနသည္။ အေဖႀကီးက သားရဲ့ေခါင္းေလးကို အုပ္ကိုင္ၿပီး သားရဲ့နဖူးကိုငုံ႔နမ္းလိုက္သည္။ သားက ကတိအတိုင္း သူ႔ပါပါးႏွင့္ တီတီေလးေရွ႕မွာ မ်က္ရည္လုံးဝမက်ေတာ့ပါ။
သားက ေပါက္ေပါက္နာက်င္ေနမွာကို စိုးရိမ္ေနသည့္အလား ေပါက္ေပါက္ကို ေပြ႕ဖက္နမ္းရွုပ္တာမ်ိဳးမလုပ္ဘဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၍ ၿငိမ္ၿငိိမ္ေလးအိပ္ေနသည္။ တစ္ခန္းလုံး ECG စက္မွ တတီတီျမည္ေနသံမွလြဲ၍ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။
ခဏၾကာေတာ့ သားဆီမွ သီခ်င္းဆိုသံ ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တိုးတိုးေလးထြက္ေပၚလာသည္။
"Old MacDonald had a farm
Ee i ee i o
And on that farm he had some cows
Ee i ee i oh
With a moo-moo here
And a moo-moo there
Here a moo, there a moo
Everywhere a moo-moo
Old MacDonald had a farm
Ee i ee i o"
သားနဲ႔ ေပါက္ေပါက္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အႀကိဳက္ဆုံး ကေလးသီခ်င္းေလး။ ေပါက္ေပါက္နဲ႔ေဆာ့ၾကၿပီဆိုတိုင္း ဒီသီခ်င္းေလးကို သားကဆိုေနက်ျဖစ္သည္။ ဒီသီခ်င္းဖြင့္ေပးတိုင္းလည္း ေပါက္ေပါက္က အူျမဴးစြာ ခုန္ေပါက္ေနေလ့ရွိသည္။
အေမနဲ႔ မႀကီးက မ်က္ရည္မဆည္နိုင္ေတာ့တဲ့ မမေဟမာကို ဆြဲေခၚၿပီး အခန္းျပင္သို႔ထြက္သြားၾကၿပီ။ မမနႏၵာႏွင့္ မမေကသာကလည္း ေနာက္ကလိုက္သြားၾကၿပီး အခန္းထဲမွာ အေဖႀကီး... ေလးေမာင္...အစ္ကိုႏွင့္ အာကာတို႔သာက်န္ခဲ့ၾကသည္။
"Old MacDonald had a farm
Ee i ee i o"
သားရဲ့ အသံတိုးတိုးေလးႏွင့္ သီခ်င္းဆုံးသြားသည့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ECG စက္မွ ထြက္ေပၚလာေသာ "တီ......" ဟု ျမည္သံအရွည္ႀကီးႏွင့္အတူ အာကာ့ရင္ထဲမွာလဲ ဆစ္ခနဲ ေအာင့္မ်က္သြားရသည္။ ေလးေမာင္က ECG စက္ခလုပ္ကို ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။
သားက ထိုအခါမွ ေပါက္ေပါက္ကို ေကာက္ေပြ႕ၿပီး ရင္ခြင္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းကာဖက္ထားသည္။ အစ္ကိုကသားကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲသို႔ ဆြဲဖက္ေပးထားသည္။ အာကာက ေနာက္မွေန၍ အစ္ကို႔ကိုေရာ သားကိုေရာသိုင္းဖက္ၿပီး မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ထားလိုက္မိေတာ့သည္။
သားကို သူခ်စ္ခင္ရတဲ့ အရာေတြကို တစ္ႀကိမ္ဆုံးရွုံးရၿပီးတိုင္း တစ္ႀကိမ္ပို၍ သန္မာလာဖို႔ ေမ်ာ္လင့္ရပါသည္။
သံေယာစဥ္ဆိုတာ ေမြးျမဴေကာင္းတဲ့ အရာမဟုတ္ေပမဲ့ မိသားစုထဲကို ေခၚသြင္းခဲ့ၿပီး မိသားစုဝင္တစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခင္ေပးခဲ့ၾကသည္မို႔ ရင္နင့္ၾကရသည္သာ။ ပိုေကာင္းတဲ့ဘဝကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴးေရာက္ဖို႔ ေပါက္ေပါက္အတြက္ ဆုေတာင္းၾကရမည္။ အာကာတို႔မိသားစုရဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာေတြေၾကာင့္ ေပါက္ေပါက္ ဘဝသစ္မွာ ေပ်ာ္နိုင္ပါလိမ့္မည္။
............................................................................
ေပါက္ေပါက္ ဆုံးသြားၿပီး တစ္ႏွစ္ၾကာေတာ့ သားက အခုတက္ေနတဲ့ International School မွာ O Level ၿပီးသြားခဲ့ၿပီ။ အားလုံးရဲ့ သေဘာထားနဲ႔ သားကိုယ္တိုင္ရဲ့ ဆႏၵအရ သူ႔တီတီနႏၵာရွိတဲ့ US မွာ Business Management နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေက်ာင္းသြားတက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ သားႏွင့္အတူ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ ဝီလ်ံထြန္း ႏွင့္ ေတဇသြင္ တို႔ပါတူတူလိုက္တက္ၾကမွာျဖစ္လို႔ အေဖာ္ေတြလည္းရွိသည္။
ၿငိမ္းတို႔ တစ္အိမ္လုံး သားကိုမခြဲနိုင္ၾကေပမဲ့ ေခတ္အေျခအေနက အရမ္းႀကိဳးစားအမီလိုက္နိုင္မွ ေတာ္ရာက်တာမို႔ သားရဲ့ေရွ႕ေရးကို ဦးစားေပးၾကရသည္။ တကယ္ေတာ့ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ကတည္းက နႏၵာက ျပန္လာခ်င္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း သားက ေက်ာင္းလာတက္ဦးမည္ဆိုေတာ့ သားကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္ ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
သား နိုင္ငံျခားသြားရမည္ဆိုေတာ့ So sweet က သားကိုရစ္ေတာ့မည္ဟု ထင္ထားရာမွ So sweet ထက္ပိုဆိုးသည့္သူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ So sweet အရွုံးေပးလိုက္ရေတာ့သည္။
ထိုသူေလးကေတာ့... "ေဘဘီလုံး"
"ဝမ္းဖိုး သြားေတာ့ မီးမီးက ဘယ္သူနဲ႔ ေဆာ့ရမွာလဲလို႔"
"ေအးေနာ္ ဝမ္းဖိုးမရွိရင္ မီးမီးက ဝမ္းဖိုးအခန္းထဲက Lego အ႐ုပ္ေတြ အကုန္ယူပစ္မွာေနာ္"
"ဝမ္းဖိုး အိပ္ရာေပၚကိုလည္း မီးမီး ေျခေထာက္မေဆးပဲတက္မွာ"
"မီးမီး ေဖေဖႀကီးနဲ႔ လမ္းထိပ္မွာ မုန္႔သြားစားမွာ ေန႔တိုင္း"
"ပါပါးနားက ေမႊးေမႊး အနံ့ေလးကိုလည္း မီးမီးတစ္ေယာက္တည္း အဝ နမ္းပစ္မွာ"
ေဘဘီလုံးက နည္းမ်ိဳးစုံႏွင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ရွာသည္။ ေနာက္ဆုံး ၿငိမ္းဆီက အျမဲရေနက် So sweet ေရာ သားေရာ လုနမ္းေနၾကသည့္ သစ္သားနံ့သင္းသင္း ေရေမႊးနံ့ကို သူတစ္ေယာက္တည္းနမ္းပစ္မည္ဟုလည္း ႀကိမ္းဝါးသည္။
သူဘယ္လိုမွ ေျပာမရသည့္ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ ဝမ္းဖိုးက ေဘဘီလုံးခ်ိတ္ေပးလိုက္ေသာ ကီးခ်ိန္းမွန္သမၽွ နိုင္ငံျခားမွာလည္း လုံးဝမျဖဳတ္ပစ္ဘဲ အိတ္မွာတပ္ထားပါမည္ဟု ကတိေပးေတာ့မွ ေက်နပ္စြာ လက္ခံသြားရွာေတာ့သည္။
ၿငိမ္းနဲ႔ ေကသာက ၿခံထဲကခုံမွာထိုင္ၿပီး Project အသစ္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေနၾကစဥ္ အနားသို႔ သားေရာက္လာသည္။
"ပါပါး... တီတီေကသာ... တီတီေကသာ့တို႔ အငယ္ဆုံးေလးေရာ"
"ဟမ္...ဘယ္သူ... So sweet လား"
"အင္းေလ ဘယ္သူရွိရမွာလဲ"
"အဟားဟား"
သားက သူ႔ေဖေဖကို တီတီေကသာတို႔ အငယ္ဆုံးေလးဟု ေျပာလိုက္သျဖင့္ ၿငိမ္းသေဘာက်စြာ ရယ္လိုက္မိသည္။ ဒီလိုေျပာပုံအရဆိုရင္ေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ စိတ္ေကာက္ၾကျပန္ၿပီထင္သည္။
တစ္ခါတစ္ေလ So sweet က သားကို စိတ္ဆိုးသြားလၽွင္ သားက ပါပါးကေလးေလးက ဝမ္းဖိုးကို စိတ္ေကာက္သြားျပန္ၿပီဟု ေျပာတတ္သည္။
"ဝမ္းဖိုးရယ္ အားေန မင္းအေဖကိုပဲ လိုက္စေနတာ မေမာဘူးလား... အခုေရာ ဘာျဖစ္ၾကျပန္ၿပီတုန္း တီတီ့ကိုေျပာဦး"
"ဒီတစ္ခါ ဝမ္းဖိုးေခ်ာ့ရမွာ တီတီတို႔ အငယ္ဆုံးေလးကို"
"သားက ေဖေဖ့ကိုဘာသြားစျပန္ၿပီလဲ"
"ခုနက ဝမ္းဖိုးအခန္းထဲ ေဖေဖလာေတာ့ ဝမ္းဖိုးက ေဖေဖ့ကို စခ်င္လို႔ ကိုကိုနဲ႔ပုံ စားပြဲေပၚတင္ထားတာ"
"လုပ္ျပန္ၿပီ... ဝမ္းဖိုးကေတာ့ မင္းအေဖက မႀကိဳက္ပါဘူးဆိုတာကိုပဲ သြားသြားစေနေတာ့တာပဲ... အဲ့ဒါနဲ႔ ခါတိုင္းလို မ်က္ေမွာင္ႀကီးက်ဳံ႕ၿပီး အံဆြဲထဲ ျပန္ပစ္ထည့္သြားတယ္မဟုတ္လား"
"ဟိုေလ... ဒီတစ္ခါ ဝမ္းဖိုးက ေဖေဖ့လက္ထဲက ျပန္လုၿပီး ကိုကို႔ပုံကို kiss ေပးလိုက္တာ"
"ဟယ္... ဝမ္ဖိုးရယ္... drama king ကို သြားလုပ္ျပန္ၿပီ"
"သားကလည္း"
ၿငိမ္းက သားကိုဆြဲၿပီး ေပါင္ေပၚမွာထိုင္ခိုင္းေတာ့ ၿငိမ္းကိုသိုင္းဖက္လာသည္။
"သား ေဖေဖက သားနိုင္ငံျခားသြားရခါနီးလို႔ ဝမ္းနည္းေနတာကို သားက ဘာလို႔ အဲ့လိုစရတာလဲကြာ"
"ဝမ္းဖိုးက ေဖေဖ အူတိုေနတာကို ခ်စ္လို႔ ပိုစခ်င္မိသြားတာ...ဝမ္းဖိုး ျပန္ေခ်ာ့မလို႔ဟာကို ေဖေဖကထြက္သြားတယ္"
ၿငိမ္းေျပာလိုက္မွ သားကစဥ္းစားမိဟန္ႏွင့္ ဝမ္းနည္းသြားၿပီး ၿငိမ္းရဲ့ ပုခုံးေပၚမွာ ေခါင္းေမွာက္လာေတာ့သည္။
"ကဲ ျဖစ္ၾကျပန္ၿပီ... အဲ့ဒီသားအဖႏွစ္ေယာက္ဟာေလ"
ၿငိမ္းက သားကိုေခ်ာ့ဖို႔ျပင္ေနဆဲမွာပဲ ၿငိမ္းတို႔နားသို႔ အေဖႀကီးေရာက္လာသည္။
"ေဖေဖႀကီး ကေလးေလး"
သူအဘိုးအသံၾကားေတာ့ သားက ေမာ့ၾကည့္သည္။
"လာ ေဖေဖႀကီးတို႔ ဝမ္းဖိုးရဲ့ ေဖေဖ ကိုတူတူသြားလိုက္ရွာၾကမယ္"
"ဟုတ္ ေဖေဖႀကီး"
ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲၿပီး ၿခံျပင္ထြက္သြားၾကေတာ့မွ ၿငိမ္းႏွင့္ ေကသာက ျပဳံးမိၾကသည္။ ဒီဇာတ္လမ္းမွာလဲ အေဖႀကီးပါမွ ျဖစ္ေပဦးမည္ မဟုတ္လား"
............................................................................
"ေဖေဖႀကီး... ေဖေဖဘယ္သြားမွန္း ေဖေဖႀကီးသိလို႔လားဟင္"
အေဖႀကီးက ျပဳံးလိုက္သည္။ အေဖႀကီး၏လက္ကိုဆြဲၿပီး လမ္းေလၽွာက္ေနေသာ လူပ်ိဳေပါက္ကေလး၏ အရပ္က အေဖႀကီး၏ ပုခုံးကိုပင္ေက်ာ္ေနၿပီ သို႔ေသာ္လည္း အေဖႀကီးစိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ၅ ႏွစ္သားေလးကို လက္ဆြဲထားရသည္ဟု ထင္မိေနဆဲပင္။
"ေဖေဖႀကီးလဲ မသိဘူးေလကြာ... ဒီရပ္ကြက္ထဲပဲ ပတ္ရွာၾကည့္ရမွာေပါ့"
"ေဖေဖႀကီး... အဲ့ဒါဆိုရင္ေလ ဝမ္းဖိုးတို႔ ဟိုဘက္လမ္းထိပ္ခဏသြားရေအာင္ေလ ဝမ္းဖိုး ေဖေဖ့အတြက္ အာတာပူစီဝယ္ခ်င္လို႔"
"ေရာင္းတဲ့ အသည္ ရွိလို႔လားကြ"
"ဒီခ်ိန္ဆို စက္ဘီးတြန္းလွည္းနဲ႔ လာေရာင္းတဲ့ အသည္ ရွိတယ္ ေဖေဖႀကီးရဲ့"
"အိုေကဗ်ာ...လာ သြားမယ္"
ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ လမ္းထိပ္တြင္ အာတာပူစီသည္လိုက္ရွာၾကရသည္။
"ေဖေဖႀကီး ဟိုးမွာ ဟိုးမွာ"
ဝမ္းဖိုးက အာတာပူစီသည္ကို ျမင္ေတာ့ လက္ခုပ္လွမ္းတီးသည္။ ေစ်းသည္က တစ္ခ်က္ေလးမွပင္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ သူ႔တြန္းလွည္းကို အားသြန္ခြန္စိုက္နင္းေနလိုက္တာမွ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ေနသည္ပင္ ထင္ရေတာ့သည္။ အေဖႀကီးတို႔ ရန္ကုန္ကေစ်းသည္ေတြရဲ့ ထုံးစံက အသံသာၾကားလိုက္ရၿပီး လူကဒုံးက်ည္ထက္ ပိုသည့္အျမန္ႏွုန္းႏွင့္ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္ျခင္းပင္။ မနက္ေစာေစာ ပဲျပဳတ္ဝယ္ခ်င္လၽွင္ပင္ ေနာက္လမ္းမွ အသံၾကားသည္ႏွင့္ ၿခံေရွ႕ႀကိဳထြက္ၿပီး ေစာင့္ဖမ္းၾကရသည္သာ။ ေမာင္ေမာင္ဆို တစ္ခါတစ္ေလ ပဲျပဳတ္သည္ လိုက္ဖမ္းဖို႔ အေျပးေလ့က်င့္သည့္ အားကစားဝတ္စုံျပည့္ႏွင့္ ေစာင့္ေနတတ္သျဖင့္ အေဖႀကီးတို႔မွာ ရယ္ၾကရေသးသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ အေနာက္မွစက္ဘီးတစ္စီး ေရာက္လာၿပီး အေဖႀကီးတို႔ကို ႏွုတ္ဆက္သည္။
"ဝမ္ဖိုး...ဟာ... အုပ္ႀကီး...ကြာကာေရာ မပါဘူးလား"
"ဟာ ကိုႀကီး ဆိုဖာ... အေတာ္ပဲ အေတာ္ပဲ...ဝမ္းဖိုးကို အာတာပူစီသည္ လိုက္တားေပးပါ"
"ေအးေအး"
ဆိုဖာေကာင္ေလးက စက္ဘီးဒုန္းစိုင္းနင္း၍လိုက္တားေပးသည္။ ဒီေကာင္ေလးေတြက So sweet ကေန စၿပီး ဝမ္းဖိုးအထိ ခင္ၾကရွာသည္။ အရြယ္ေရာက္လာၿပီျဖစ္လို႔ ေဘာလုံးမကန္ၾကေတာ့ေသာ္လည္း ရံဖန္ရံခါ So sweet တို႔သားအဖႏွင့္အတူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတာ့ ထိုင္တတ္ၾကသည္။
အေဖႀကီးတို႔က ကေလးေတြကို ဟိုလူႏွင့္မေပါင္းရ ဒီလူႏွင့္မေပါင္းရဟု တားျမစ္ပိတ္ပင္တာမ်ိဳးမရွိပါ။ လူတန္းစား အလႊာေပါင္းစုံႏွင့္ ေပါင္းတတ္မွ လူေတြ၏စိတ္ကို ပိုနားလည္တတ္မွာမဟုတ္လား။ သို႔ေပမဲ့ ထိုလူေတြဆီမွ အက်င့္စရိုက္ေတြကိုေတာ့ မေကာင္းတာပယ္၍ ေကာင္းတာကိုပဲ ယူတတ္ရန္ေတာ့ အေဖႀကီးတို႔က သြန္သင္ေပးတတ္ရပါမည္။
Wonderful ေလးက ဉာဏ္ေကာင္းၿပီး စကားလည္းတတ္လြန္းကာ ႐ုပ္ေလးကလည္း လွေနသျဖင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးမွာ So sweet ထက္ပိုသာသည္။ အထူးသျဖင့္ အေျခခံလူတန္းစားေတြရဲ့ ဘဝေနထိုင္မွု ကြာျခားရျခင္းကို ပို၍စိတ္ဝင္တစားလည္း ရွိတတ္သည္။ အခုေတာင္မွ လမ္းထိပ္ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ "ဝမ္းဖိုးေရ" ဟု ဟိုမွ ဒီမွ ေအာ္ဟစ္ႏွုတ္ဆက္သည္မ်ားကို ျပန္ထူးရတာ အေမာပင္။
ဝမ္းဖိုးက အာတာပူစီ ၃ ခုဝယ္သည္။ ဝယ္ၿပီးကာမွ ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္လုံးမွာ ပိုက္ဆံမပါမွန္းသတိရၾကသျဖင့္ ဆိုဖာေကာင္ေလးက ဝယ္ေကၽြးသြားသည္။
"ဝမ္းဖိုး ျပန္ေပးမယ္ေနာ္ ကိုႀကီးဆိုဖာ"
"ေနပါကြာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တိုင္း ကြာကာက ပိုက္ဆံရွင္းေနတာကို ဒီအာတာပူစီေလာက္ေတာ့ ငါဝယ္ေကၽြးနိုင္ပါတယ္ကြ"
"ေက်းဇူးပါဗ်... ဝမ္းဖိုးတို႔ ေကာင္းေကာင္းစားပါ့မယ္"
အာတာပူစီေတြကိုင္ၿပီး အေဖႀကီးတို႔ စြန္လႊတ္ေနက် ေနာက္လမ္းထဲသို႔ လမ္းေလၽွာက္လာခဲ့ၾကသည္။ လမ္းေလၽွာက္ရင္း အေဖႀကီးက ဝမ္းဖိုးကိုေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ႏုသစ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာလွလွေလးႏွင့္ မီးျခစ္ဆံပင္ ေကာင္းေကာင္းတင္နိုင္ေလာက္မည့္ အေပၚေအာက္ မ်က္ေတာင္ရွည္ႀကီးေတြကို မ်က္မွန္ၾကည္ၾကည္ေလးေအာက္မွာ ေကာင္းေကာင္းျမင္ေနရသည္။
"ငါ့ေျမးက ေဖေဖႀကီးတို႔ မိသားစုရဲ့ လက္ရာေျမာက္လြန္းလွတဲ့ creation ေလးပဲ"
"ဗ်ာ"
"So sweet နဲ႔ ၿငိမ္းက ဝမ္းဖိုး ဖန္တီးယူခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ဝမ္းဖိုးက နားလည္တယ္မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ ေဖေဖႀကီး... ဝမ္းဖိုးနားလည္ပါတယ္"
"ဝမ္းဖိုးရဲ့ ေဖေဖက လူကသာ သန္မာတယ္ထင္ရေပမဲ့ အတြင္းစိတ္က အရမ္းႏုတယ္... ဝမ္းဖိုး ပါပါးေလာက္ေတာင္ မသန္မာဘူး... တစ္ခုခုဆို ထိခိုက္ခံစားလြယ္တယ္ အထူးသျဖင့္ သူခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေပါ့"
"ဖြားဖြားႀကီး ဆုံးတုန္းက ေဖေဖ ပါပါးကိုဖက္ၿပီး အရမ္းငိုေနတာ ဝမ္းဖိုးေခ်ာင္းၾကည့္ဖူးတယ္ ေဖေဖႀကီး"
"ဟုတ္တယ္...ဖြားဖြားႀကီးကလည္း သားေဖေဖရဲ့ အသည္းေလ... ဖြားဖြားႀကီးကိုေတာင္ ဒီေလာက္ခ်စ္တာ သူကိုယ္တိုင္လိုလိုခ်င္ခ်င္နဲ႔ တန္ဖိုးထားၿပီး ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ဝမ္းဖိုးေလးကိုဆို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခ်စ္လိုက္လိမ့္မလဲ ဝမ္းဖိုးက စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး"
"ေဖေဖက ဝမ္းဖိုးကို ခ်စ္တာ ဝမ္းဖိုးသိပါတယ္ ေဖေဖႀကီး"
"ဝမ္းဖိုးေလး ငယ္ငယ္က ညဘက္ကႀကီး အဖ်ားေတြတက္ေတာ့ ေဆး႐ုံကိုကားေမာင္းေျပးၾကတာ သားရဲ့ေဖေဖေရာ ပါပါးေရာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တစ္ေယာက္မွ ဖိနပ္မပါၾကဘူး"
"အရမ္းခ်စ္ၿပီး တန္ဖိုးထားလြန္းတဲ့အခါ ခ်ဳပ္ခ်ယ္သလိုမ်ိဳးျဖစ္တတ္တာမို႔ ဝမ္းဖိုးက ဝမ္းဖိုးရဲ့ ေဖေဖတို႔ကို ႀကိဳးစားၿပီး နားလည္ေပးတတ္ရမယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ေဖေဖႀကီး"
"ၿပီးေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္လိုက္မန္ပါ ေျပာမိတတ္တာမ်ိဳးေတြရွိခဲ့ရင္လည္း ဝမ္းဖိုးက စိတ္မဆိုးဘဲ ေဖေဖ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေျပာသလဲ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို အရင္စဥ္းစားတတ္ရမယ္...ၿပီးရင္ ေဖေဖ့ေနရာမွာ ငါဆိုရင္ေရာ ဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးလည္း ေတြးၾကည့္တတ္ရမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ေဖေဖႀကီး"
ဝမ္းဖိုးက ဉာဏ္ေကာင္းတဲ့ ကေလးမို႔ အေဖႀကီးက အမ်ားႀကီးေျပာစရာမလိုဘဲ တစ္ခုခုဆုံးမလၽွင္ ခ်က္ခ်င္းနားလည္သေဘာေပါက္လြယ္ၿပီး catch up လုပ္တာ အရမ္းျမန္သည္။
စြန္လႊတ္သည့္ ကြင္းျပင္ေရာက္ေတာ့ ထင္ထားသည့္အတိုင္း အုတ္ခုံေပၚထိုင္ရင္း စီးကရက္ခဲကာ တိမ္ေတြကို ေငးၾကည့္ေနေသာ So sweet ကိုေတြ႕ရသည္။ အေဖႀကီးႏွင့္ ဝမ္းဖိုးကိုျမင္ေတာ့ လက္ထဲမွ စီးကရက္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ မီးၿငိမ္းပစ္လိုက္သည္။ So sweet က ကေလးေတြေရွ႕မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ေပ။
"ေဖေဖ ဝမ္းဖိုး ေဖေဖ့အတြက္ တိမ္ေတြဝယ္လာတယ္"
So sweet က ျပဳံးသြားသည္။ ဝမ္းဖိုးက အေဖႀကီးကိုတစ္ခု So sweet ကိုတစ္ခုစီ ေဝေပးၿပီး ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္ So sweet ၏ တစ္ဖက္စီတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။
"အိမ္မွာ ဝမ္ဖိုးက ငါ့သားကို ဘယ္လိုေမးၿပီး လိုက္ရွာေနလဲ သိလား"
"ဗ်ာ"
"တီတီေကသာတို႔ အငယ္ဆုံးေလးတဲ့"
"အဟားဟား"
So sweet က ဝမ္းဖိုးေခါင္းကို အသည္းယားဟန္ႏွင့္ ကိုင္လွုပ္ၿပီး ပုခုံးေတြကိုဖက္ထားလိုက္သည္။
"ဒီေန႔တိမ္ေတြမ်ားတယ္ေနာ္ အေဖႀကီး"
"အင္း... ငါ့သား ေငးၾကည့္ေနက် တိမ္ေတြလိုေပါ့... တစ္ခ်ိဳ႕ျမတ္နိုးမွုေတြက ဒီေနရာမွာပဲ ဒီပုံစံနဲ႔ရွိေနရမယ္လို႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားလို႔မရဘူးေလ... သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ ဘဝရဲ့ေလႏွင္ရာကို ပုံစံေျပာင္းၿပီး လြင့္ေမ်ာၾကမွာပဲကြ... ငါ့သားက ဒါကို ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ထားဖို႔လိုတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အေဖႀကီး"
အေဖႀကီးကလည္း So sweet ေခါင္းကို ကိုင္လွုပ္လိုက္ၿပီး ပုခုံးေတြကို ဖက္ထားလိုက္သည္။ ပါးစပ္ထဲေရာက္လာသည့္ အာတာပူစီရဲ့ အရသာလို တိမ္ေတြဟာ ခ်ိဳျမတတ္ပါသလား အေဖႀကီး ေသခ်ာမသိေပ။ သို႔ေသာ္ ေဘးမွ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ ႏွစ္ေယာက္၏ ေမတၱာေတြကေတာ့ ခ်ိဳျမေနၾကမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္၏။
လမ္းေဘးအုတ္ခုံမွာ ထိုင္ၿပီး အာတာပူစီတစ္ေယာက္တစ္ခုစီကိုင္၍ တစ္ေယာက္ပုခုံး တစ္ေယာက္ဖက္ထားၾကေသာ ေျမးအဘိုး သားအဖ သုံးေယာက္၏ ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ၿပီး လမ္းသြားလမ္းလာေတြက ျပဳံးရယ္သြားၾကသည္။ ေမတၱာဓာတ္ေတြဟာ ကူးစက္ခံရသူအဖို႔လည္း ေအးခ်မ္းစြာၾကည္ႏူးရတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။
.............................................................................
<3 DiDi Zaw
(27/02/2023)
ဒီေန႔ အပိုင္းေလးက ေပါက္ေပါက္ကို ႏွုတ္ဆက္ရလို႔ နည္းနည္း Emo ျဖစ္ၾကရမယ္ထင္ပါတယ္ 🥺
ေနာက္တစ္ပိုင္းက စၿပီး ကိုကိုျပန္လာေတာ့မယ္ေနာ္
DiDi fundraising အတြက္ Volunteer လုပ္ေပးေနရတဲ့ Project ေလးေတြရွိလို႔ ၂ ရက္ျခား တစ္ခါမွ up ေပးမယ္ေနာ္