[...មន្ទីរពេទ្យ...]
"កូនស្រីខ្ញុំយ៉ាងមិចហើយ???" ប៉ាលីលី
"អ្នកជម្ងឺមិនអីទេគ្រាន់តែត្រូវរបួសនៅនិងថ្ងាសបន្តិចប៉ុណ្ណោះ" គ្រូពេទ្យ
"អ្នកស្រី..." អ្នកបំរើ
"ខ្ញុំមិនអីទេ... កុំបារម្ភមើល... មែនហើយ... កុំប្រាប់អ្នកប្រុសរបស់អ្នកទាំងអស់គ្នាលឺទេ!!!!" លីលី
"តែ..." អង្គរក្ស
"មិនស្ដាប់ខ្ញុំមែនទេ???" លីលី
"ខ្ញុំដឹងហើយអ្នកស្រី..."
"កូនពិតជាមិនអីមែនទេ???" ម៉ាក់លីលី
"ចាស... តែគ្រាន់តែឈឺក្បាលបន្តិច... " លីលី
"ទៅវិញម៉ាក់ធ្វើស៊ុបឲ្យញុាំ" ម៉ាក់លីលី
"កូនឯងមិចមិនប្រយ័ត្នអញ្ចឹង???" ប៉ាលីលី
"ក្រែងបងឃើញហើយថាមានគេរត់បុកកូនស្រីយើង!!!" ម៉ាក់លីលី
"ម៉ាក់... ប៉ា... កូននិងប្រយ័ត្នប្រយែងជាងនេះ..." លីលី
"ហុឹម... ចាំបន្តិចណាប៉ាទៅpay ថ្លៃពេទ្យសិន... ចាំប៉ាមកវិញចាំយើងទៅផ្ទះ" ប៉ាលីលី
--------------------
"សួស្ដីអ្នកស្រីផាក..." លីលីត្រលប់មកដល់ផ្ទះភ្លាមក៏ទទួលបានទូរស័ព្ទពីកំពូលស្វាមីនាងភ្លាម
"បងឯងកើតអី??? " លីលី
"ថ្ងាសអូនកើតអី???" ជីមីន
"អូនបិទសម្រាប់បន្ថយកម្ដៅ... អូនផ្ដាសាយទើបខ្លាចក្ដៅខ្លួនដូចកាលលើកមុន" លីលី
"កុំភ្លេចញុាំថ្នាំផងណា... ហើយពេលណាអូនមកកូរ៉េវិញ?? នេះជិតដល់ពេលមកវិញហើយ... បងនឹកអូនណាស់" ជីមីន
"អូននិងទៅវិញនៅ២សប្តាហ៍ក្រោយ... ព្រោះ passport អូនផុតនៅសប្ដាហ៍ក្រោយនេះហើយ..."
"ល្អ... បងនឹងទៅទទួលអូនដោយផ្ទាល់..." ជីមីនញញឹមបិទមាត់មិនជិតរួចអ្នកទាំង២ក៏បិទទូរស័ព្ទរៀងៗខ្លួន
----------------------
២សប្ដាហ៍ក្រោយក៏បានមកដល់... លីលីនិងអ្នកមកតាមទាំង៤ក៏បានមកដល់ប្រលានយន្តហោះ... ឯរបួសក្បាលរបស់លីលីក៏បានជាសះស្បើយដែរនៅតែស្នាមបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ...
"កូនទៅហើយប៉ា... ម៉ាក់... បងប្រុស..." លីលីអោបលាអ្នករាល់គ្នា
"សុខសប្បាយតាមផ្លូវណាកូន..." ប៉ា
"នៅលើយន្តហោះកុំភ្លេចគេងឲ្យបានច្រើនផង"
"បងបានទិញអាវក្រៅមួយសម្រាប់ឯង... នេះយកទៅ... នៅកូរ៉េត្រជាក់ណាស់សីតុណ្ហភាព-២អង្សារណា" បងប្រុសលីលី
"មិចក៏បងដឹង??? មើលព្យាករណ៍អាកាសធាតុមែនទេ??? " លីលី
"ហ៊ឹម... សុខសប្បាយតាមផ្លូវណា" បងប្រុសលីលីក៏យកដៃមកអង្អែលក្បាលប្អូនរបស់ខ្លួន
"អញ្ចឹងខ្ញុំទៅហើយណាម៉ាក់... ប៉ា... បងប្រុស..." លីលី
"លាហើយលោកស្រី... លោកប្រុស... បងប្រុស..." អ្នកទាំង៤ក៏អោនលាគ្រួសាររបស់លីលី
------------------------
ម៉ោង៧ព្រឹក...
លីលីនិងអ្នកដើរតាមទាំង៤ក៏បានដើរចេញពីប្រលានយន្តហោះ... នាងក្រមុំដើរចេញមកក៏ឃើញអ្នកកម្លោះ CEO កំពុងឈរចាំខ្លួនទាំងព្រឹកព្រលឹម... ជីមីនគ្រាន់តែឃើញលីលីមកជិតខ្លួនភ្លាមក៏ស្ទុះមកអោបនាងទាំងក្ដីនឹករលឹកជាខ្លាំង...
"ប្រុសចាស់... ខានឃើញបងមួយរយៈមិចក៏បងមុខបងមានស្នាមជ្រួញអញ្ចឹង... មើលនៀក... មាន៣ខ្សែហើយ..." លីលី
"ហាស់??? មុខបងចាស់??? មានជ្រួញ??? អូនកុំនិយាយលឺៗពេកប្រយ័ត្នគេលឺទៅ... នេះបងជាប្រុសសង្ហារប្រចាំវិស័យជំនួញណា..." ជីមីន
"បងសម្លាញ់... អូនអស់កម្លាំងណាស់... ហើយបងក៏ត្រូវទៅធ្វើការដែរមែនទេ???" លីលី
"ហុឹម... តែបងនឹកអូនណាស់... អឺ... អញ្ចឹងទៅការិយាល័យបងទៅ... ចាំល្ងាចយើងទៅញុាំអីជាមួយគ្នា..." ជីមីន
"អូនចង់សម្រាកនៅផ្ទះវិញ... អូនពិតជាហត់ណាស់..." លីលី
"ល្អ... បងជូនអូនទៅផ្ទះវិញសិនចាំបងត្រលប់មកធ្វើការ..." ជីមីន
"ល្អ..." លីលី
------------------
១សប្ដាហ៍ក៏បានកន្លងផុតទៅ... ព្រិលនៃរដូវរងារក៏បានធ្លាក់ចុះមកបន្តិចម្ដងៗរហូតធ្វើឲ្យអ្វីៗគ្រប់បែបយ៉ាងប្រែទៅជាពណ៌សក្បោះ... អ្នកកម្លោះរាងស្ដើងខ្ពស់ក៏បានដើរចូលមកអង្គុយក្បែរខ្លួនលីលីដែលកំពុងអង្គុយតែម្នាក់ឯសម្លឹងមើលព្រិលដែលកំពុងធ្លាក់ចុះមកនៅខាងក្រៅ...
"នឹកផ្ទះមែនទេក្មេងល្អិត..."
"បងប្រុស... បងមកតាំងពីពេលណា???" លីលី
"មុននេះឯង... ហើយយ៉ាងមិចហើយវិស្សមកាលរយៈពេលជិត៣នោះ???" ជីន
"ចាសគឺសប្បាយណាស់... ចុះបងមួយរយៈនេះរវល់មែនទេទើបមិនដែលឃើញបងអញ្ចឹង..." លីលី
"មិនរវល់អីណាស់ណាទេ... គ្រាន់តែបងត្រូវទៅមើលការនៅសួនកម្សាន្តច្រើនបន្តិច..." ជីន
"សួនកម្សាន្ត!? បងមានសួនកម្សាន្តផ្ទាល់ខ្លួនមែនទេ???" លីលីនិយាយទាំងភ្ញាក់ផ្អើល
"បាទ... បងបានបើកវាកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន... " ជីន
"អូរ... តើសួនកម្សាន្តរបស់បងមានកន្រ្តកវិលទេ??? ខ្ញុំចង់ជិះកន្រ្តកវិលណាស់... ព្រោះមើលទៅវាសប្បាយ..." លីលី
"មាន... តែបងមិននាំឯងទៅទេព្រោះបើមានគ្រោះថ្នាក់នោះជីមីនប្រាកដជាសម្លាប់បងចោលហើយ" ជីន
"ពួកបងម្នាក់ៗមានអាជីវកម្មពីរបីក្នុងដៃ... ចុះប្រុសសង្ហារវិញ??? គាត់មានការងារតែ១ទេឬ???" លីលី
"ផាកជីមីនមែនទេ??? គេមាន business ច្រើនណាស់... " ជីន
"ចុះហេតុអីបានជាមើលទៅគាត់មិនសូវរវល់ជាមួយ business ផ្សេងក្រៅពីក្រុមហ៊ុន technology នោះ???" ជីមីន
"នោះជារឿងសំងាត់របស់គេ... អូនឯងចង់ដឹងសួរគេទៅ... បងខ្លាចនិយាយខុសណាស់ព្រោះអាល្អិតនោះមិនបានទេ " ជីន
"គាត់មានបញ្ហាអីមែនទេ??? មិចក៏បងដូចជាខ្លាចគាត់ម្លេះ??? គាត់ស្លូតសឹងអីនិង" លីលី
"ហាស់ហា... គួរឲ្យចង់សើចណាស់... ផាកជីមីនស្លូត... គេជាកូនទន្សាយសម្រាប់អូនឯង... ប៉ុន្តែសម្រាប់អ្នកផ្សេងគេជាខ្លា... ដោយសារតែគេឆ្លាត... ពូកែ... មានគំនិតច្រើនទើបពួកយើងឲ្យគេគ្រប់គ្រងក្រុមហ៊ុន... " ជីន
"ពិតមែន??? នេះមិនគួរឲ្យជឿទេ..." លីលីនិយាយចប់ក៏សុំឲ្យជីនជូននាងទៅក្រុមហ៊ុន...
~~~~To be continued ~~~~