បន្ទាប់ពីចំណាយពេលថតរូបអស់ប៉ុន្មានម៉ោងរួចក៏ដល់ពេលលាគ្នារវាងគូរស្នេហ៍ទាំង២... លីលីដែលដើរចេញទៅបម្រុងចូលទៅ check in ក៏បានដើរមួយៗត្រលប់ក្រោយមកអោបស្វាមីរបស់ខ្លួនទាំងទឹកមុខមិនដាច់ចិត្តប៉ុន្តែចុងក្រោយក៏បានដើរចេញទៅចោលស្វាមីជាទីស្រលាញ់ដដែល...
-----------
[Phnom Penh_Airport]
១១:២២នាទីយប់
"ម៉ាក់... ប៉ា... បងប្រុស..." លីលីដើរយឺតៗមកអោបសមាជិកគ្រួសាររបស់នាងទាំងទឹកភ្នែក... ឯអ្នកដែលមកជាមួយក៏បានត្រឹមឈរមើលនៅខាងក្រោយ...
"ពួកគេគឺ...." ប៉ាលីលី
"ពួកគាត់គឺជាមនុស្សដែលបងគាត់ឲ្យមកតាមជាមួយនិងចាំមើលថែខ្ញុំ... " លីលី
"តោះឆាប់ទៅផ្ទះទៅ... យប់ហើយ..." ម៉ាក់លីលី
-------
#ផ្ទះ
"ម៉ាក់... ម៉ាក់មានបានយកគ្រែចេញពីបន្ទប់កូនទេ???" លីលីខ្សឹបសួរម៉ាក់របស់នាង
"យកហើយ... ម៉ាក់បានរៀបចំតាមឯងប្រាប់ហើយ" ម៉ាក់លីលី
"ល្អណាស់... " លីលីក៏ងាកមកក្រោយរួចនិយាយទៅកាន់អ្នកទាំង៤ដែលមកជាមួយ
"បងៗអង្គរក្សទាំង២គេងនៅគ្រែខាងក្រៅបន្ទប់នេះទៅ ហើយអ្នកទាំង២ចូលក្នុងបន្ទប់គេងជាមួយខ្ញុំ" លីលី
"ចាស/បាទ"
"អ្នកស្រី... តើឯណាគ្រែរបស់អ្នកស្រី???" អ្នកបំរើ
"អរ... ខ្ញុំបានឲ្យម៉ាក់របស់ខ្ញុំយកគ្រែរបស់ខ្ញុំចេញ... ពួកយើងកុំប្រកាន់វណ្ណៈអី... គេងក្បែរគ្នាទៅ..." លីលីនិយាយចប់ម៉ាក់ប៉ានិងបងប្រុសរបស់នាងក៏បានដើរចូលមក
"កូនអាចគេងកើតទេ???" ប៉ាលីលី
"កើត... ប្រាកដជាកើត" លីលី
"នេះជាភួយនិងខ្នើយសម្រាប់គេង" ម៉ាក់លីលីនិយាយចប់បងប្រុសរបស់នាងក្រមុំក៏បានយករបស់ទាំងនោះដាក់លើការ៉ូ
" អរគុណបងប្រុស ម៉ាក់ និងប៉ា..." លីលី
"កូនឆាប់គេងទៅពួកយើងចេញទៅវិញហើយ... ហើយប្រាប់ក្មួយស្រីទាំង២ផងថាសុបិន្តល្អ" ប៉ា ម៉ាក់ និងបងប្រុសរបស់លីលីក៏បានដើរចេញទៅឯលីលីនិងអ្នកបំរើទាំង២ក៏បានរៀបចំកន្លែងគេង...
-----------------
ព្រឹកថ្ងៃថ្មីក៏មកដល់ជាមួយនិងទីកន្លែងថ្មី... បន្ទាប់ពីក្រោកពីគេងលីលីក៏ទាញទូរស័ព្ទមកទាក់ទងទៅ CEO របស់នាងភ្លាមព្រោះនៅកូរ៉េម៉ោង៨ព្រឹកទៅហើយ
*ទឺត... ទឺត... *
"អរុណសួស្តីលោកប្រុសCEO"
"អូនក្រោកហើយ??? ហេតុអីក៏ឆាប់យ៉ាងនេះ???" ជីមីនឆ្លើយពីខ្សែទូរស័ព្ទម្ខាងទៀត
"អូនគេងបាន៥ម៉ោងហើយ... ហើយអូនត្រូវប្រញាប់ងើបដោយសារត្រូវញុាំថ្នាំពេលព្រឹក..." លីលី
"អូរ... ហេតុអីអូនស្ដាប់បញ្ជាបែបនេះ???"
"អូនខ្លាចបងមកចាប់អូនទៅ SEOUL វិញ... " លីលីញញឹមលឹបភ្នែកបន្តិចក៏និយាយបន្ត
"នេះបងកំពុងទៅក្រុមហ៊ុនមែនទេ??? "
"មែនហើយបងកំពុងទៅក្រុមហ៊ុន... អូ... ក្នុងកាបូបលុយរបស់អូនបងបានដាក់ credit card មួយក្នុងនោះ... អូនអាចដកប្រាក់បានគ្រប់ធនាគារ..." ជីមីន
"លួចដាក់ទាំងពីពេលណា?? បងឯងនេះ"
"បើឲ្យតាមសម្រួលអូនឯងប្រាកដជាប្រកែក... ដូច្នេះមានតែវិធីនេះ..." ជីមីន
"យ៉ាប់ណាស់ប្រុសចាស់ម្នាក់នេះ"
"អូនទៅដល់ខ្មែរភ្លាមហ៊ានហៅបងថាប្រុសចាស់ផង???" ជីមីន
"បានហើយ... អូនត្រូវទៅលុបមុខនិងញុាំអាហារពេលព្រឹកផង... ម៉្យាងអូនត្រូវទៅផ្សារ... អូនខានដើរផ្សារបែបនេះយូរហើយ... Byebye" លីលីនិយាយចប់ក៏ចុចបិទឯអ្នកកម្លោះខាងនោះក៏ហួសចិត្តរួចក៏សើចឡើងមក... ឯលីលីវិញក៏បានប្រញាប់ប្រញាល់រៀបចំខ្លួនដើម្បីទៅដើរផ្សារបន្លែ...
បន្ទាប់ពីសើចហួសចិត្តនិងលីលីជីសុីនដែលជាអ្នកការពារផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកកម្លោះក៏បានសួរទៅអ្នកប្រុសរបស់ខ្លួន
"អ្នកប្រុស... តើអាម្នាក់នោះយើងគួរចាត់ការបែបណាចំពោះវា???" ជីសុីន
"ឲ្យវាទៅជុងគុកចាត់ចែងទៅ... " ជីមីន
"បាទអ្នកប្រុស..." ជីសុីន
-------------------
"អ្នកស្រី... តើអ្នកស្រីចង់ទៅណាដែរ???" អង្គរក្ស
"ទៅផ្សារ... ទៅជាមួយបងៗ" លីលីក៏ចង្អុលទៅអ្នកបំរើទាំង២ដែលកំពុងបោសសំអាតក្នុងផ្ទះ
"មិនបានទេ... ខ្ញុំសុំទៅជាមួយ" អង្គរក្ស
"ខ្ញុំប្រាប់អ្នកប្រុសហើយៗ... បើមិនជឿអាច call ទៅសួរគាត់បាន... តែមុននេះគាត់ត្រៀមប្រជុំហើយ... មិនអីទេ... Call សួរគាត់ទៅ..." លីលី
"អឺ..."
"បើអ្នកស្រីប្រាប់អ្នកប្រុសទៅហើយពួកខ្ញុំក៏មិនហ៊ានរារាំងដែរ..." អង្គរក្ស
"ប្អូនស្រី... ពួកគេចេះស្ដាប់ភាសាខ្មែរទេ???" បងប្រុសលីលីក៏រត់មកសួរប្អូនស្រីខ្លួន
"អត់ទេ... ប៉ុន្តែពួកគាត់ចេះស្ដាប់និងនិយាយភាសាអង់គ្លេសបាន... បងមានការអីជាមួយពួកគាត់??? " លីលី
"ចង់បបួលគេលេងហ្គេម... ខ្វះដៃគូរ" បងប្រុសលីលី
"ពួកគាត់ប្រហែលមិនចេះទេ... តែបើបងចង់ដឹងសួរខ្លួនឯងទៅ... ខ្ញុំប្រញាប់ទៅផ្សារ... តោះបងបង..." លីលី
"អ្នកស្រី... ហេតុអីអ្នកស្រីហៅពួកខ្ញុំបែបនេះ??? ហើយព្រមទាំងឲ្យខ្ញុំគេងស្មើអ្នកស្រីទៀត" អ្នកបំរើម្នាក់ក៏បានសួរសំណួរអ្នកស្រីរបស់ខ្លួន
"ហេតុអីហៅមិនបាន??? ហើយហេតុអីគេងមិនបាន??? បងបងក៏ជាមនុស្ស... មានសាច់មានឈាមដូចតែខ្ញុំដែរ... ហើយថែមទាំងមានសញ្ជាតិកូរ៉េតាំងពីកើតមកទៀត... មិនដូចខ្ញុំជាមនុស្សចំណាកស្រុកហើយទៅសុំសញ្ជាតិពីពួកបងទេ..." លីលី
"អ្នកស្រី... " អ្នកបំរើទាំង២ស្ដាប់ហើយស្ទើតែស្រក់ទឹកភ្នែក...
"ពួកយើងមកដល់ផ្សារហើយ... ឆាប់ចុះមក... ហើយបើចង់ញុាំអីប្រាប់ខ្ញុំមកកមខ្លាចចិត្តអី" លីលីក៏ដើរទៅមុនអ្នកទាំង២បាត់ទៅ
-------------
២ខែកន្លងផុតទៅលីលីបានរស់នៅយ៉ាងរីករាយនៅខ្មែរតែថ្ងៃ១ជាអកុសលនៅពេលនាងកំពុងចុះជណ្ដើរនៅឯផ្សារទំនើបក៏ស្រាប់តែមានគេរត់មកបុកនាងធ្លាក់ពីលើជណ្ដើររហូតដល់សន្លប់បាត់ស្មារតី... អ្នករាល់គ្នាឃើញបែបនេះក៏ប្រញាប់ប្រញាល់នាំនាងទៅមន្ទីរពេទ្យយ៉ាងលឿន...
~~~~To be continued ~~~~