"ឆាប់ក្រោកឡើង... ឆាប់ត្រលប់ទៅវិញទៅ..." ជីមីនដាស់នារីស្រស់ស្អាតដែលនៅក្បែរខ្លួនគេឲ្យឆាប់ក្រោក
"ចាស..."
"ប្រាក់ខ្ញុំនិងឲ្យគេបាញ់ចូលគណនីរបស់នាង..." ជីមីន
"ចាសអរគុណណាស់លោកអង្គនាយក..." នារីស្រស់ស្អាតនោះបន្ទាប់ពីរៀបចំខ្លួនរួចក៏ដើរចេញទៅ... ឯជីមីនក៏ព្យាយាមទាក់ទងទៅលីលីដែលបាត់ដំណឹងឈឹង
"បងហូបប៊ី... បងមានឃើញលីលីទេ???" ជីមីន
"អត់ទេ... ក្រែងជីសុីនយកនាងទៅផ្ទះមែនទេ??? ហើយចុះឯងនៅឯណា???" ជេហូប
"នាងមកក្រុមហ៊ុនកាលពីប៉ុន្មានម៉ោងមុន... ហើយយប់មិញខ្ញុំបាននាំស្រីម្នាក់មក office របស់ខ្ញុំរួចលីលីក៏មក..." ជីមីន
"ពួកយើងចាំជុំគ្នានៅផ្ទះទៅ... ចាំបងហៅអ្នកផ្សេងទៅ..." ជេហូប
"បាទ ..." ជីមីន
--------------------
០៦:១២នាទីព្រឹក
"មានរឿងអី??? នេះម៉ោងទើប០៦ព្រឹកទេ..." យ៉ុងគី
"ឯណាគីមថេយ៉ុង???" ជីមីន
"គេមានការថត ..." ណាមជុន
"នេះមានរឿងអី??? ហុឺយ... ងងុយណាស់..." ជីន
"លីលីបាត់ខ្លួនហើយ... នាងមិនស្គាល់អ្នកណានៅកូរ៉េនេះទេ"ជីមីន
"ហេតុអីបានបាត់???" ជីន
"យប់មិញបន្ទាប់ពីផឹករួចខ្ញុំបានស្រវឹងហើយ call រក... ហើយក៏មានអីៗនៅ office បន្ទាប់មកលីលីក៏បានទៅក្រុមហ៊ុន... ខ្ញុំមិនដឹងថានាងបានឃើញឬអត់ទេតែពេលនេះនាងមិនទាន់ត្រលប់មកវិញទេ... ហើយក៏ទាក់ទងមិនបានដែរ" ជីមីន
"ឯង!!!" ជីន
"ឯងឆ្កួតទេដឹងនៀក..." យ៉ុងគី
"ជុងគុកប្រញាប់ឲ្យកូនចៅឯងរកនាងទៅ" ណាមជុន
"នាងត្រូវចាប់ផ្តើមលេបថ្នាំប្រឆាំងនិងដុំឈាមមួយនោះហើយ... ហើយនាងនៅឯណា ..." ជីមីនក៏យកដៃទាំង២មកជ្រោងសក់របស់ខ្លួនទាំងសភាពធុញថប់ជាខ្លាំង
|•គ្រឺង... គ្រឺង...•|
"យ៉ាងមិចហើយ???" ជុងគុក
"មានគេរកឃើញហើយចៅហ្វាយ... អ្នកនាងម្នាក់នោះកំពុងនៅក្រោមស្ពាននៅមាត់ទន្លេហាន"
"បាន... យើងទៅភ្លាម..." ជុងគុក
"មានរឿងអី???" ជីន
"រកឃើញហើយ... មិនដល់១០នាទីផង..." ជុងគុក
"នៅឯណា???" ជីមីន
"ក្រោមស្ពានមាត់ទន្លេហាន" ជុងគុក
"តោះទៅ..." ជេហូប
----------
[...ទន្លេហាន...]
"លីលី..." ជីមីនស្រែកពីចំងាយ
"នោះគឺនាងមែនទេ???" ជីន
"ប្រហែលហើយ..." យ៉ុងគី
"មិចក៏អូននៅទីនេះ??? ត្រជាក់ណាស់... យកអាវបងពាក់សិនទៅ..." ជីមីនដោះអាក្រៅរបស់ខ្លួនឲ្យលីលីពាក់ពីលើតែនាងបែរជាទាញវាចេញរួចក៏ព្យាយាមក្រោកឈរឡើងទាំងមិនមានឈើច្រត់
"ឯណាឈើច្រត់អូនឯងលីលី" ណាមជុន
"កាលពីយប់មិញខ្ញុំចេះតែដើរៗទៅក៏បានមកដល់ទីនេះដោយចៃដន្យរួចក៏មានពួកបងតូចបងធំមួយបងធ្វើបាបខ្ញុំហើយក៏យកឈើច្រត់ខ្ញុំទៅបោះចូលក្នុងទន្លេបាត់ទៅ... ហើយដោយសារខ្ញុំមិនស្គាល់ផ្លូវផងក៏បានអង្គុយទីនេះតែម្ដងទៅ..." លីលី
"មិចមិនតេរកបង???" ជីមីន
"ទូ... ទូរស័ព្ទអត់មានទេ..." លីលី
"យកអាវបងពាក់សិនទៅ" ជុងគុកក៏យកអាវរបស់ខ្លួនមកពាក់ឲ្យនាង
"មកឡើងជិះលើខ្នងបងមក... បងអៀវអូនទៅផ្ទះ" ជីមីន
"មិនអីទេ... ជើងខ្ញុំជាហើយ... មិនអីទេ..." លីលីប្រឹងដើរទាំងខ្លួនដើរមិនរួច
"ហ៊ឹម... ឯងមានរឿងធំហើយ..." យ៉ុងគីខ្សឹបតិចៗដាក់ប្អូនរបស់ខ្លួន
-------------
#វីឡា
"ញុាំអីបន្តិចទៅ... "ជីន
"ចាស... " លីលី
"ជីមីនផ្ដាំមកប្រាប់ថាកុំភ្លេចញុាំថ្នាំផង..." ជីន
"គាត់ទៅណាបាត់ហើយបងប្រុស?? "លីលី
"គេមិនហ៊ានបង្ហាញខ្លួនមុខអូនឯងទេ... អញ្ចឹងទើបគេឲ្យបងមកជំនួស..." ជីន
"អរគុណបងប្រុសណាស់..." លីលី
"យប់មិញអូនឯងបានឃើញហើយមែនទេ???" ជីន
"ចាស... ខ្ញុំបានឃើញអ្វីដែលខ្ញុំមិនគួរឃើញ... " លីលីនិយាយចប់ក៏បានញញឹមចុងមាត់ទាំងមិនសូវសម
"បំភ្លេចវាចោលទៅណា... អាល្អិតនោះក៏ stress ណាស់ដែរ..." ជីនបានត្រឹមនិយាយឯនាងក្រមុំវិញបានត្រឹមញញឹមទាំងមិនសូវសមដាក់ជីនវិញ...
-------------
"ខ្ញុំគួរលួងលោមនាងយ៉ាងមិចទៅទើបនាងមិនខឹងខ្ញុំនោះ..." ជីមីន
"នាំនាងដើរលេង" ជុងគុក
"មើលទៅនាងចូលចិត្តដើរលេងណាស់តែពួកយើងគ្មានពេលទេហើយនាងក៏មិនទាន់ជាសះស្បើយនៅឡើយទេ" ជេហូប
"នាំនាង shopping" ថេយ៉ុង
"ឯងមកវិញតាំងពីពេលណា???" ជេហូប
"យូរហើយ... តែខ្ចិលមកនិយាយជាមួយអ្នករាល់គ្នា... មែនហើយពេលត្រលប់មកវិញខ្ញុំឃើញមនុស្សស្រីម្នាក់ដូចលីលីណាស់... នារីម្នាក់នោះត្រូវគេធ្វើបាបនៅម្ដុំផ្លូវទៅទន្លេហាន... ខ្ញុំឃើញគេធ្វើបាបនាងណាស់ឡើង... " ថេយ៉ុង
"ធ្វើបាប..." ជីមីន
"ម្នាក់នោះគឺលីលីនិងហើយ... " ជុងគុក
"ហាស់!!!!!!" ថេយ៉ុង
"យើងមានវិធីឲ្យនាងត្រូវគ្នាជាមួយឯងវិញ..." យ៉ុងគី
"បងមានវិធីអីទៅ???" ជុងគុក
"ឲ្យនាងទៅផ្ទះនាងមួយរយៈទៅ... " យ៉ុងគី
"មែនហើយ ..." ជេហូប
"តែនាងត្រូវការលេបថ្នាំឲ្យទៀងទាត់ដើម្បីព្យាបាលជម្ងឺ..." ជីមីន
"ឲ្យអ្នកបំរើទៅតាមបំរើនាងទៅ..." ជីនដើរមកពីក្រោយ
"មែនហើយ... ចាំខ្ញុំទៅនិយាយជាមួយនាង..." ជីមីន
"ទៅប្ដូរសម្លៀកបំពាក់សិនទៅ... សម្លៀកបំពាក់បែបនេះនាងអាចនឹកឃើញដល់រឿងកាលពីយប់មិញណា... " ណាមជុន
"ឃើញនាងទាញអាវបងចេញទេ!!!" ជុងគុក
"មែនហើយ... បងជីន... ខ្ញុំខ្ចីបន្ទប់បងនិងសម្លៀកបំពាក់បងស្លៀកសិន..." ជីមីននិយាយចប់ក៏រត់ទៅបន្ទប់បងធំខ្លួនទាំងម្ចាស់បន្ទប់មិនទាន់អនុញ្ញាតិនៅឡើយទេ...
~~~~To be continued~~~~
មករៀងលឿនៗតិចហើយកុំឲ្យអ្នកអានរងចាំយូរ😊