𝖬𝗒 𝖡𝖺𝖽 𝖡𝗈𝗒𝖿𝗋𝗂𝖾𝗇𝖽

~𝑃𝑎𝑟𝑡 1~

~𝑈𝑛𝑖𝑐𝑜𝑑𝑒~

[23,12,2022]

"Natawin!! မင်းပြောခြင်တာငါ့ကဒီကစ္စမှာ မှားတယ်လို့ပြောခြင်တာလားဟမ်!!"

ဟိန်းထွက်လာတဲ့ အော်သံကြောင့် Apo ကိုယ်လေးတုန်တတ်သွားရသည်။ ထိုအပြင်အော်သံနဲ့အတူ ထိုလူရဲ့လက်ဟာ Apo ရဲ့မေ့စေးလေးကိုဆွဲညှစ်လာလေသည်။

"အင့်! Po...Po တောင်းပန်ပါတယ်! အဲ့လိုရည်ရွယ်ချက်နဲ့ Poပြောလိုက်တာမဟုတ်ပါဘူး!"

"ကျစ်! နောက်တခါအဲ့ကောင်တွေနဲ့သွားမပတ်သက်နဲ့! အေး! ပြောထားရဲ့နဲ့ထက်တွေ့လို့ကတော့အဲ့ကောင်တွေရောမင်းကိုပါအရှင်မထားဘူး!! ကြားလား!!"

ပြောလဲပြော ညှစ်ထားတဲ့မေးစေ့လေးကိုစောင့်ချကာလွှတ်ချလိုက်တာကြောင့် မျက်နှာလေးပါလည်ထွက်သွားရသည်။

"ဟုတ်! Po ‌နောက်တစ်ခါမပတ်သက်တော့ပါဘူး!"

"သွားတော့!"

သွားဆိုတဲ့အမိန့်ရတာနဲ့ အခန်းထဲကနေတချိုးထဲသူ့ပြေးလာမိသည်။ Po ထိုလူကိုအရမ်းကြောက်သည်။ ထိုလူဆိုတာ သူ့ရဲ့ပဲ့ကိုင်ရှင် Mile Phakphum

ထိုလူကြီးဟာသူ့ထက် 5 နှစ်ကြီးတယ် Po ကအခုမှ 19 နှစ်ဘဲရှိသေးတာ အဲ့လူကြီးနဲ့ရည်စားစဖြစ်တုန်းကဆိုသူ့အသက် 17 လောက်ဘဲရှိသေးတယ် သူငယ်ငယ်လေးဘဲရှိသေးတာ အဲ့တာကိုကျောင်းကအပြန်လမ်းပိတ်ရပ်ကာရည်စားအတင်းဖြစ်ခိုင်းခဲ့တာ အဲ့တုန်းမသိသာပေမဲ့ ခုနောက်ပိုင်းလူကြီးကသိပ်ဆိုးလွန်းတယ်ရယ် အသက် 24 နှစ်လို့ပင်မထင်ရအောင်လူတိုင်းနဲ့မထင်ရင်မထင်သလိုရန်ဖြစ်တတ်သေးတယ် အရက်တွေလဲသောက်တယ် ဆေးလိပ်လဲသောက်သေးတယ် တခါတလေဖဲပါရိုက်သေး

နောက်တဲ့တစ်ခုက သူ့နိုင်ငံခြားသွားမဲ့ကစ္စပင် ဒီကစ္စတောင်သူလူကြီးကိုမပြောရသေးပင် ပြောလိုက်ရင်သေချာပေါက်လက်ခံမှာမဟုတ် ဒါပေမဲ့မပြောလဲမရတာကြောင့်ပြောကိုပြောရမယ်လေ Apo သူ့ဘောင်းဘီအိပ်ထဲက ဖုန်းလေးကိုထုတ်ကာ "လူကြီး" လို့မှတ်ထားတဲ့နံပါတ်လေးကို ဆက်လိုက်သည်

လူကြီးတော့အော်တော့မှာဘဲ ခုဘဲတွေ့လာတာကိုထက်ပြီးဖုန်းဆက်လို့လေ

~Tee Tee~

"Hello! လူကြီး!"

"ဘာလဲပြောမြန်မြန်!!"

"ဟိုလူကြီး ညနေကျအားလားဟင်!"

"ကျစ်! ဘာ‌လုပ်မို့လဲ!"

"ပြော...ပြောစရာလေးရှိလို့ပါ!"

လူကြီးက စိတ်ရှုပ်သွားပုံဘဲ အဲ့တာကြောင့်သူပါအလိုလိုစကားထစ်မိသွားသည်။

"ခုနကတွေ့တုန်းကမင်းအနေလို့လား!!"

"ဟို...ဟို!"

"ကျစ်! ပြောလိုက်ရင်တဟိုဟိုနဲ့! ပြောဘယ်နေရာမှာတွေ့မလဲ!"

"ဟိုကျွန်တော်တို့တွေ့နေကျနေရာမှာဘဲတွေ့မယ်!"

"ဟုတ်ပြီ! ဒါဘဲမလား!"

"ဟုတ်!"

Po ဖုန်းချလိုက်ပြီး ညနေကျလူကြီးရှေ့ကျပြောမဲ့စကားတွေကိုစာစီနေရသည်။
______________________
Po လူကြီးနဲ့အမြဲတွေ့နေကျနေရာဖြစ်တဲ့ လူကြီးကသူ့အတွက်အပန်းဖြေလို့ရအောင်ဆိုပြီး လုပ်ပေးထားတဲ့အိမ်လေးစီကိုရောက်လာပြီး လူကြီးစောင့်နေမဲ့အိပ်ခန်းလေးစီသို့

"ရောက်ပြီလား! ပြော! ဘာပြောမှာလဲ! မြန်မြန်ငါမအားဘူး!"

"ဟို Po...Po လေ!"

စီထားသမျှစာတွေလဲ ထိုလူကြီးအရှေ့တွေဘာမှထွက်မလာပေ ထိုလူကြီးရဲ့အကြည့်စူးစူးတစ်ချက်နဲ့ တင်သူတုပ်လှုပ်နေမိသည်။

"Natawin!! မင်းဘာပြောခြင်တာလဲ! မြန်မြန်ပြောစမ်း! ငါအားမနေဘူးနော်!"

"ဟို Po...အ့!"

ရုတ်တရက်ဆိုသလို လူကြီးက Po ကိုလက်မောင်းမှစောင့်ဆွဲကာ အိပ်ယာပေါ်တွန်းချလာလေသည်။ ပြီးတော့လူကြီးကအပေါ်မှသူ့ကိုအုပ်မိုးကာ သူ့ရဲ့လက်နှစ်ဖက်ကို လူကြီးရဲ့လက်တစ်ဖက်က အပေါ်သို့ဆွဲယူကာချုပ်ထားလေသည်။ ကျန်တစ်ဖက်ကတော့သူ့ရဲ့ကျောင်းဝတ်စုံလေးအတွင်းကျူးကျော်ကာ ပွတ်သက်လာပြန်သည်။

"ပြော! ငါစိတ်တိုလာရင်ဘာဖြစ်မယ်သိတယ်မလား!"

"ဟို Po New York ကိုသွားရမယ်! ပါးက Po ကိုဟိုမှာကျောင်းသွားတတ်ခိုင်းစေခြင်နေတယ်!"

သူ့ပြောအပြီးမှာအပေါ်ကချုပ်ထားတဲ့ လက်တွေဟာပိုတင်းကြပ်လာသလို ပွတ်သက်နေတဲ့လက်တွေကတော့ရပ်တန့်သွားလေသည်။

"မင်းငြင်းလိုက်လေ!"

"ဒါပေမဲ့ Po!"

သူလဲငြင်းခြင်တာပေါ့ ဒါပေမဲ့ဒါဟာမိဘ‌အမိန့်လေး ဘယ်လိုငြင်းလို့ရမလဲ

"မင်းမငြင်းနိုင်ဘူးမလား!"

သူ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြောပြီး လက်တွေကသူ့ရဲ့ရင်ဘက်ကိုထက်ပွတ်သက်လာပြန်သည်။ Po ဒီလိုအထိ‌တွေ့မျိုးက သူအတွက်မထူးဆန်းတော့ ဘာလို့ဆို ဒီအိမ်ကိုလာတိုင်း လူကြီးကသူ့ကိုဒီလိုအထိတွေ့မျိုးနဲ့ကြိုဆိုနေကျမြဲ

"ဟုတ်!"

"ဘယ်နေ့သွားမှာလဲ!"

"မ...မနက်ဖြန်ပါ!"

"ဘာ!! မနက်ဖြန်သွားရမှာကို ငါ့ကိုခုမှပြောတယ်ဟုတ်လား! Natawin! မင်းသေချင်နေပြီလား!"

လူကြီးဟာချက်ချင်းပြောင်းလဲသွားကာ သူ့ရဲ့ပါးကိုခပ်စပ်စပ်ဖွဖွလေးရိုက်လာလေသည်။ အဲ့တာကြောင့် Po မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာငြိမ်ခံနေမိသည်။ လူကြီးကဒေါသတော်တော်ထွက်သွားသည့်ပုံ လူကြီးဒေါသထွက်နေသည့်အချိန်ဆို Po သေလောက်အောင်ကြောက်သည်။

"Po...Po ပြောဖို့ပါဘဲ! ဒါပေမဲ့......!"

"တော်ပြီ! မင်းစီကအကြောင်းပြချက်တွေမလိုခြင်ဘူး! အဲ့ကိုသွားမဲ့ကစ္စဖျက်လိုက်တော့!"

"လူကြီး! ဒါပေမဲ့!"

"မင်းပါးစပ်ကိုပိတ်ထား!! မသွားရဘူး! အေး! ပြောနေရဲ့ကြားကသွားရဲသွားကြည့်! မင်းမထင်မှတ်ထားတာတွေဖြစ်လာစေရမယ်!!"

"ဟင့်! ကျွန်တော်...ကျွန်တော်ကိုအဲ့လိုမချုပ်ကိုင်ပါနဲ့! ဘယ်သူ့ကိုမှကျွန်တော်ဘဝထဲဝင်လာဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူးနော်! ခင်ဗျားဘာသာ....အ့!"

"Natawin!!! မင်းတော့တကယ်သေချင်နေပြီဘဲ!! မင်းငါ့ကိုဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ်!!"

လူကြီးရဲ့အသံဟာ ပိုပြီးကျယ်လာကာ သွေးကြောစိမ်းစိမ်းများရှိသည့်လက်ဟာ သူ့လည်ပင်းကိုလာညှစ်လေသည်။

"လွှတ်...လွှတ်ပေးပါ! Po...Po တောင်းပန်ပါတယ်!"

ထိုအခါမှခုနကအားထက် အနည်းငယ်လျော့ပေးကာ

"ခုနကငါ့ကိုဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ်!!"

"အဲ့...အဲ့တာ Po စိတ်လွတ်သွားလို့ပါ! Po...Po ဟင့်! တ....တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်နော်!"

ထိုအခါမှလက်ကိုဖယ်ချသွားကာ သူ့ရဲ့နှာဖူးအားခပ်ထူထူနှုတ်ခမ်းများနှင့်နမ်းရှိုက်လာကာ

"Sorry! ကိုယ်နည်းနည်းစိတ်လွတ်သွားတယ်!"

"ရ...ရပါတယ်!"

Po အိပ်ယာပေါ်မှထထိုင်လိုက်ကာသူ့လည်ပင်းကိုစမ်းပြီး ထိုလူအားအဖြေပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါထိုလူကသူ့လည်ပင်းအနားတိုးကာ လည်ပင်းလေးကိုညင်သာစွာကိုင်ကာ

"အရမ်းနာသွားလား!"

"ဟင့်အင်း! ရပါတယ်!"

"အင်း! ဒါဆို Po ပြန်လိုက်တော့! မနက်ဖြန်ခရီးကိုဖျက်လိုက်!"

ထိုလူကအေးဆေးစွာစကားပြောကာ sofa ပေါ်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြန်ကာ အရှေ့စားပွဲက Cigarette တစ်လိပ်ကိုယူကာ နှုတ်ခမ်းဝနားတေ့ကာ သူ့အားပြောလာသည်။

"Po...ပြောစရာရှိသေးတယ်!"

"အင်း! ပြော! ကိုယ်နားထောင်နေတယ်!"

နားထောင်နေတယ်ဆိုတဲ့လူကိုကြည့်မိတော့ ဖုန်းကိုကြည့်ကာ အလှုပ်ရှုပ်နေလေသည်။ ဒါပေမဲ့ပြောစရာရှိတာတော့ဆက်ပြောရမှာဘဲလေ

"Po တို့လမ်းခွဲရအောင်!"

Po ထိုစကားကိုမျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ပြောချလိုက်သည်။ ထိုအခါမှ Mile Phakphum ဆိုတဲ့လူသားဟာသူ့ကိုကြည့်ကာ အရင်ထဲကမငြိမ်းသေးတဲ့မီးကို သူ့ကဓာတ်ဆီလောင်းပေးလိုက်သလိုဘဲ ချက်ချင်းဆိုမျက်လုံးတွေကနီးရဲလာပြန်သည်။

"ဘာပြောလိုက်တယ်"

ထိုအသံဟာအရင်လိုအသံကျယ်ကျယ်နဲ့အော်ချင်းမဟုတ်ဘဲ သူ့နားအနားကပ်ကာခပ်တိုးတိုးနဲ့ပြောလာခြင်းပင်ဖြစ်သည်။

"ကျွန်တော်တို့လမ်းခွဲ.....!"

ဖြန်း!!

စက္ကန့်ပိုင်းလောက်တောင်မကြာလိုက်တဲ့ အဖြစ်ပျက်တစ်ခု လည်ထွက်သွားတဲ့ပါးနဲ့အတူ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ကျသွားတဲ့ကိုယ်လုံးလေး

Po သူ့ရဲ့ရိုက်ခံလိုက်ရတဲ့ပါးကိုကိုင်ကာ ထိုလူအားမယုံနိုင်တဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ လှမ်းကြည့်မိတော့ ဘာမှမဖြစ်သလိုဆေးလိပ်သောက်ကာ သူ့ရဲ့ကိုယ်လေးရှေ့ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး

"လမ်းခွဲမယ်! အကြောင်းပြချက်! မပေးနိုင်ရင်တော့.....!"

လည်ပင်းနားကိုရောက်လာတဲ့ ‌အပူငွေ့လေးကြောင့် Po ခါးလေးပင်မတ်သွားရသည်။ အထိတ်တလန့် ထိုလူမျက်နှာအားကြည့်မိတော့ ပြုံးယောင်သန်းနေသည်

"Po! မွန်းကြပ်လို့!"

"မွန်းကြပ်တယ်! ဘာကို!"

"ခင်ဗျားရဲ့ချုပ်ချယ်မှုတွေ! ခင်ဗျားရဲ့အတ္တတွေနဲ့ခင်ဗျားရဲ့သဝန်တိုမှုတွေက ကျွန်တော်ကိုမွန်းကြပ်စေတယ်! သေခြင်လောက်အောင်ကိုမွန်းကြပ်စေတယ်! ကျွန်တော်လဲလူငယ်တစ်ယောက်ဘဲ! သွားချင်တဲ့နေရာသွားပြီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပျော်ပါးခြင်မိတယ်! ခင်ဗျားကကျွန်တော်ကို ကျောင်းမှာတောင်သူငယ်ချင်းထားခွင့်ပေးလို့လား!! ပြီးတော့ကျွန်တော်ကြောက်တယ် ခင်ဗျားကိုအရမ်းဘဲ!!"

"အေး! အဲ့တာတွေကိုမင်းကိုချစ်လို့လေ!!"

"ဘာကိုချစ်တာလဲ!! ခင်ဗျားကျွန်တော်ကိုမချစ်ဘူး! ခင်ဗျားကကျွန်တော်ကို ခင်ဗျားရဲ့ကစားစရာအရုပ်လေးလို့ဘဲ သက်မှတ်ထားတာ! ခင်ဗျားကျွန်‌တော်ဘဝကို ခင်ဗျားစိတ်ကြိုက်ချယ်လှယ်နေတာလေ! အဲ့တာကိုချစ်တယ်လို့ခေါ်လား!!"

Po ဘာကိုမှမသိတော့ဒီချိန်သူ့ဒီလူ့လက်ထဲသေရမယ်ဆိုလဲ သေလိုက်တော့မယ် ဒါပေမဲ့စိတ်ထဲကခံစားချက်တွေကိုတော့သေတဲ့ထိ‌သိမ်းမထားနိုင်ဘူး သူ့ပြောခြင်တာကိုပြောချလိုက်မိသည်။

"မင်းငါအချစ်တွေကို မစော်ကားနဲ့ Natawin!!!"

"အား! အ့! ပူတယ်...ဟင့်!"

သူ့ရဲ့လည်ပင်းအား ဆေးလိပ်မီးနှင့်တို့ခံလိုက်ရတာမို့ Po လက်တွေဟာ ထိုလူကြီးရဲ့လက်မောင်းတွေကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည်။

"‌ငါ့အချစ်တွေမစော်ကားနဲ့! ငါ့မင်းကိုစောက်ရမ်းသဝန်တိုတယ်! အဲ့တာမင်းကိုစောက်ရမ်းချစ်လို့လေ! မင်းမသိဘူးလားဟမ်!!"

"ဟင့်! မသိဘူး! သိလဲမသိခြင်ဘူး! ပြန်မယ်! အိမ်ကိုပြန်မယ်!!"

"မပြန်ရဘူး!"

"လွှတ်! လွှတ်ပါ! ဟင့်အင်း! လွှတ်လို့!! အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့!"

Mile Po ကိုကုတင်ပေါ်တွန်းချကာ Po အင်္ကျီတွေကိုဆွဲချွတ်ကာ ရင်ဘက်တစ်လျှောက်အနမ်းတွေခြွေနေလေသည်။ ရင်ဘက်က cherry သီးလေးတွေစီရောက်တော့ခနရပ်ကာ သူ့အားကြည့်လာလေသည်။

"ကိုယ်က cherry သီးတွေကိုသိပ်ကြိုက်တာ! မင်းသိတယ်မလား!"

"အ့...ဟင်း!"

သူ့ကိုတစ်ချက်ပြုံးပြကာ သူ့ရဲ့အသီးတွေကိုအနမ်းခြွေကာ စုပ်နေလေသည်။ Po ရုန်းကန်နေပေမဲ့အင်အားမမျှတာကြောင့် ဘာမှမလုပ်နိုင် ဘေးနားလှည့်ကြည့်မိတော့ သူသောက်နေကျကေဘူးလေး ထိုရေဘူးအားလှမ်းယူကာ ‌ထိုလူကြီးရဲ့ခေါင်းပေါ်ကိုရိုက်ချလိုက်မိသည်။

သူသတိလက်လွတ်ဖြစ်နေချိန် သူ့ခေါင်းပေါ်ကျလာတဲ့ ရေပုလင်းကြောင့် ခေါင်းတွေမူးသွားကာ ခနငြိမ်နေလိုက်မိတယ် ထိုဟာကိုအခွန့်ကောင်းယူကာ ဘေူနားက အင်္ကျီ နဲ့အိတ်ကိုယူကာထွက်ပြေးသွားသည့် Po Mile အနောက်ကအပြေးလိုက်ပေမဲ့ ခေါက်းကဒဏ်ရာကြောင့် ခြေထောက်တွေဟာလမ်းမလျှောက်နိုင်တော့ကာ ထိုနေရာပင်လဲကျသွားတော့တယ်

"ဟင့်! Po တောင်းပန်ပါတယ်လူကြီး!"

Po ပြောကာသူ့အပြေးအလွှားအိမ်ထဲမှထွက်လာလိုက်တယ် အိမ်ပေါက်ဝက‌ခြံစောင့်အား ဆေးရုံကားခေါ်ပေးရန်မှာခဲ့ပြီးသူလဲ အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့တယ်

ကျန်ခဲ့တဲ့ Mile ဟာတော့သတိလစ်သွားတာကြောင့် ခြံစောင်းဦးလေးကြီးဟာဆေးရုံသို့ခေါ်လာလိုက်သည်

ထိုနေ့ည‌တွင်ကောင်လေးတစ်ယောက်ဟာ ညတွင်းချင်း flight ဖြင့် New York ကိုထွက်သွားခဲ့ကာ တလမ်းလုံးငိုလာရခြင်းကြောင့်မျက်လုံးတွေ‌ပင် မို့အစ်နေလေပြီးဖြစ်သည်။ တစ်ဖက်ဆေးရုံကကောင်လေးကတော့ အေးချမ်းစွားဖြင့်ဆေးရုံကုတင်ပေါ်အနားယူနေခဲ့ပေမဲ့ နိုးလာလို့သူ့သိပ်ကိုမြတ်နိုးရတဲ့ကောင်လေးသူ့ဘေးရှိမနေတော့တာသိခဲ့ရင်ဖြင့်..........
________________________
ပြောစရာရှိတယ် အစထဲက possessive,abuse type ပါလို့ပြောထားတယ်နော် လာဖတ်ပြီး Mile ကဘယ်လိုဖြစ်ပါတယ် Po ကိုဘာလိုလုပ်ပါတယ် ဆိုပြီးလာလုပ်လို့ကတော့နော် တကယ်အရှင်မထားဘူးနော် ဒါက fic တစ်ခုသာသာဘဲ fic ကို fic လိုဖတ် အပြင်မှာလုပ်နေကျတာမဟုတ်ဘူး အပြင်မှာလုပ်တာကိုတော့ကိုယ်လဲမသိဘူး လုပ်တာ‌ကတော့လုပ်နေကျတာဘဲ အဲ့နှစ်ယောက်က ဘာတဲ့ My day တင်ထားတဲ့မီးခွက်တွေပါကွဲတာဆိုတော့ ပေါ့သေးသေးတော့မဟုတ်ဘူးနော်ထုခွန်တို့ တစ်ခုခုတော့တစ်ခုခုဘဲ😕

#𝐾ℎ𝑢𝑛
#2022 𝑤𝑜𝑟𝑑𝑠
#29.12.2022

~𝑍𝑎𝑤𝑔𝑦𝑖~

[23,12,2022]

"Natawin!! မင္းေျပာျခင္တာငါ့ကဒီကစၥမွာ မွားတယ္လို႔ေျပာျခင္တာလားဟမ္!!"

ဟိန္းထြက္လာတဲ့ ေအာ္သံေၾကာင့္ Apo ကိုယ္ေလးတုန္တတ္သြားရသည္။ ထိုအျပင္ေအာ္သံနဲ႔အတူ ထိုလူရဲ႕လက္ဟာ Apo ရဲ႕ေမ့ေစးေလးကိုဆြဲညႇစ္လာေလသည္။

"အင့္! Po...Po ေတာင္းပန္ပါတယ္! အဲ့လိုရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ Poေျပာလိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး!"

"က်စ္! ေနာက္တခါအဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔သြားမပတ္သက္နဲ႔! ေအး! ေျပာထားရဲ႕နဲ႔ထက္ေတြ႕လို႔ကေတာ့အဲ့ေကာင္ေတြေရာမင္းကိုပါအရွင္မထားဘူး!! ၾကားလား!!"

ေျပာလဲေျပာ ညႇစ္ထားတဲ့ေမးေစ့ေလးကိုေစာင့္ခ်ကာလႊတ္ခ်လိုက္တာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေလးပါလည္ထြက္သြားရသည္။

"ဟုတ္! Po ‌ေနာက္တစ္ခါမပတ္သက္ေတာ့ပါဘူး!"

"သြားေတာ့!"

သြားဆိုတဲ့အမိန႔္ရတာနဲ႔ အခန္းထဲကေနတခ်ိဳးထဲသူ႔ေျပးလာမိသည္။ Po ထိုလူကိုအရမ္းေၾကာက္သည္။ ထိုလူဆိုတာ သူ႔ရဲ႕ပဲ့ကိုင္ရွင္ Mile Phakphum

ထိုလူႀကီးဟာသူ႔ထက္ 5 ႏွစ္ႀကီးတယ္ Po ကအခုမွ 19 ႏွစ္ဘဲရွိေသးတာ အဲ့လူႀကီးနဲ႔ရည္စားစျဖစ္တုန္းကဆိုသူ႔အသက္ 17 ေလာက္ဘဲရွိေသးတယ္ သူငယ္ငယ္ေလးဘဲရွိေသးတာ အဲ့တာကိုေက်ာင္းကအျပန္လမ္းပိတ္ရပ္ကာရည္စားအတင္းျဖစ္ခိုင္းခဲ့တာ အဲ့တုန္းမသိသာေပမဲ့ ခုေနာက္ပိုင္းလူႀကီးကသိပ္ဆိုးလြန္းတယ္ရယ္ အသက္ 24 ႏွစ္လို႔ပင္မထင္ရေအာင္လူတိုင္းနဲ႔မထင္ရင္မထင္သလိုရန္ျဖစ္တတ္ေသးတယ္ အရက္ေတြလဲေသာက္တယ္ ေဆးလိပ္လဲေသာက္ေသးတယ္ တခါတေလဖဲပါ႐ိုက္ေသး

ေနာက္တဲ့တစ္ခုက သူ႔ႏိုင္ငံျခားသြားမဲ့ကစၥပင္ ဒီကစၥေတာင္သူလူႀကီးကိုမေျပာရေသးပင္ ေျပာလိုက္ရင္ေသခ်ာေပါက္လက္ခံမွာမဟုတ္ ဒါေပမဲ့မေျပာလဲမရတာေၾကာင့္ေျပာကိုေျပာရမယ္ေလ Apo သူ႔ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲက ဖုန္းေလးကိုထုတ္ကာ "လူႀကီး" လို႔မွတ္ထားတဲ့နံပါတ္ေလးကို ဆက္လိုက္သည္

လူႀကီးေတာ့ေအာ္ေတာ့မွာဘဲ ခုဘဲေတြ႕လာတာကိုထက္ၿပီးဖုန္းဆက္လို႔ေလ

~Tee Tee~

"Hello! လူႀကီး!"

"ဘာလဲေျပာျမန္ျမန္!!"

"ဟိုလူႀကီး ညေနက်အားလားဟင္!"

"က်စ္! ဘာ‌လုပ္မို႔လဲ!"

"ေျပာ...ေျပာစရာေလးရွိလို႔ပါ!"

လူႀကီးက စိတ္ရႈပ္သြားပုံဘဲ အဲ့တာေၾကာင့္သူပါအလိုလိုစကားထစ္မိသြားသည္။

"ခုနကေတြ႕တုန္းကမင္းအေနလို႔လား!!"

"ဟို...ဟို!"

"က်စ္! ေျပာလိုက္ရင္တဟိုဟိုနဲ႔! ေျပာဘယ္ေနရာမွာေတြ႕မလဲ!"

"ဟိုကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ႕ေနက်ေနရာမွာဘဲေတြ႕မယ္!"

"ဟုတ္ၿပီ! ဒါဘဲမလား!"

"ဟုတ္!"

Po ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး ညေနက်လူႀကီးေရွ႕က်ေျပာမဲ့စကားေတြကိုစာစီေနရသည္။
______________________
Po လူႀကီးနဲ႔အၿမဲေတြ႕ေနက်ေနရာျဖစ္တဲ့ လူႀကီးကသူ႔အတြက္အပန္းေျဖလို႔ရေအာင္ဆိုၿပီး လုပ္ေပးထားတဲ့အိမ္ေလးစီကိုေရာက္လာၿပီး လူႀကီးေစာင့္ေနမဲ့အိပ္ခန္းေလးစီသို႔

"ေရာက္ၿပီလား! ေျပာ! ဘာေျပာမွာလဲ! ျမန္ျမန္ငါမအားဘူး!"

"ဟို Po...Po ေလ!"

စီထားသမွ်စာေတြလဲ ထိုလူႀကီးအေရွ႕ေတြဘာမွထြက္မလာေပ ထိုလူႀကီးရဲ႕အၾကည့္စူးစူးတစ္ခ်က္နဲ႔ တင္သူတုပ္လႈပ္ေနမိသည္။

"Natawin!! မင္းဘာေျပာျခင္တာလဲ! ျမန္ျမန္ေျပာစမ္း! ငါအားမေနဘူးေနာ္!"

"ဟို Po...အ့!"

႐ုတ္တရက္ဆိုသလို လူႀကီးက Po ကိုလက္ေမာင္းမွေစာင့္ဆြဲကာ အိပ္ယာေပၚတြန္းခ်လာေလသည္။ ၿပီးေတာ့လူႀကီးကအေပၚမွသူ႔ကိုအုပ္မိုးကာ သူ႔ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို လူႀကီးရဲ႕လက္တစ္ဖက္က အေပၚသို႔ဆြဲယူကာခ်ဳပ္ထားေလသည္။ က်န္တစ္ဖက္ကေတာ့သူ႔ရဲ႕ေက်ာင္းဝတ္စုံေလးအတြင္းက်ဴးေက်ာ္ကာ ပြတ္သက္လာျပန္သည္။

"ေျပာ! ငါစိတ္တိုလာရင္ဘာျဖစ္မယ္သိတယ္မလား!"

"ဟို Po New York ကိုသြားရမယ္! ပါးက Po ကိုဟိုမွာေက်ာင္းသြားတတ္ခိုင္းေစျခင္ေနတယ္!"

သူ႔ေျပာအၿပီးမွာအေပၚကခ်ဳပ္ထားတဲ့ လက္ေတြဟာပိုတင္းၾကပ္လာသလို ပြတ္သက္ေနတဲ့လက္ေတြကေတာ့ရပ္တန႔္သြားေလသည္။

"မင္းျငင္းလိုက္ေလ!"

"ဒါေပမဲ့ Po!"

သူလဲျငင္းျခင္တာေပါ့ ဒါေပမဲ့ဒါဟာမိဘ‌အမိန႔္ေလး ဘယ္လိုျငင္းလို႔ရမလဲ

"မင္းမျငင္းႏိုင္ဘူးမလား!"

သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ေျပာၿပီး လက္ေတြကသူ႔ရဲ႕ရင္ဘက္ကိုထက္ပြတ္သက္လာျပန္သည္။ Po ဒီလိုအထိ‌ေတြ႕မ်ိဳးက သူအတြက္မထူးဆန္းေတာ့ ဘာလို႔ဆို ဒီအိမ္ကိုလာတိုင္း လူႀကီးကသူ႔ကိုဒီလိုအထိေတြ႕မ်ိဳးနဲ႔ႀကိဳဆိုေနက်ၿမဲ

"ဟုတ္!"

"ဘယ္ေန႔သြားမွာလဲ!"

"မ...မနက္ျဖန္ပါ!"

"ဘာ!! မနက္ျဖန္သြားရမွာကို ငါ့ကိုခုမွေျပာတယ္ဟုတ္လား! Natawin! မင္းေသခ်င္ေနၿပီလား!"

လူႀကီးဟာခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသြားကာ သူ႔ရဲ႕ပါးကိုခပ္စပ္စပ္ဖြဖြေလး႐ိုက္လာေလသည္။ အဲ့တာေၾကာင့္ Po မ်က္လုံးေလးမွိတ္ကာၿငိမ္ခံေနမိသည္။ လူႀကီးကေဒါသေတာ္ေတာ္ထြက္သြားသည့္ပုံ လူႀကီးေဒါသထြက္ေနသည့္အခ်ိန္ဆို Po ေသေလာက္ေအာင္ေၾကာက္သည္။

"Po...Po ေျပာဖို႔ပါဘဲ! ဒါေပမဲ့......!"

"ေတာ္ၿပီ! မင္းစီကအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြမလိုျခင္ဘူး! အဲ့ကိုသြားမဲ့ကစၥဖ်က္လိုက္ေတာ့!"

"လူႀကီး! ဒါေပမဲ့!"

"မင္းပါးစပ္ကိုပိတ္ထား!! မသြားရဘူး! ေအး! ေျပာေနရဲ႕ၾကားကသြားရဲသြားၾကည့္! မင္းမထင္မွတ္ထားတာေတြျဖစ္လာေစရမယ္!!"

"ဟင့္! ကြၽန္ေတာ္...ကြၽန္ေတာ္ကိုအဲ့လိုမခ်ဳပ္ကိုင္ပါနဲ႔! ဘယ္သူ႔ကိုမွကြၽန္ေတာ္ဘဝထဲဝင္လာဖို႔ ဖိတ္ေခၚခဲ့တာမဟုတ္ဘူးေနာ္! ခင္ဗ်ားဘာသာ....အ့!"

"Natawin!!! မင္းေတာ့တကယ္ေသခ်င္ေနၿပီဘဲ!! မင္းငါ့ကိုဘယ္လိုေခၚလိုက္တယ္!!"

လူႀကီးရဲ႕အသံဟာ ပိုၿပီးက်ယ္လာကာ ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းမ်ားရွိသည့္လက္ဟာ သူ႔လည္ပင္းကိုလာညႇစ္ေလသည္။

"လႊတ္...လႊတ္ေပးပါ! Po...Po ေတာင္းပန္ပါတယ္!"

ထိုအခါမွခုနကအားထက္ အနည္းငယ္ေလ်ာ့ေပးကာ

"ခုနကငါ့ကိုဘယ္လိုေခၚလိုက္တယ္!!"

"အဲ့...အဲ့တာ Po စိတ္လြတ္သြားလို႔ပါ! Po...Po ဟင့္! တ....တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္!"

ထိုအခါမွလက္ကိုဖယ္ခ်သြားကာ သူ႔ရဲ႕ႏွာဖူးအားခပ္ထူထူႏႈတ္ခမ္းမ်ားႏွင့္နမ္းရႈိက္လာကာ

"Sorry! ကိုယ္နည္းနည္းစိတ္လြတ္သြားတယ္!"

"ရ...ရပါတယ္!"

Po အိပ္ယာေပၚမွထထိုင္လိုက္ကာသူ႔လည္ပင္းကိုစမ္းၿပီး ထိုလူအားအေျဖေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါထိုလူကသူ႔လည္ပင္းအနားတိုးကာ လည္ပင္းေလးကိုညင္သာစြာကိုင္ကာ

"အရမ္းနာသြားလား!"

"ဟင့္အင္း! ရပါတယ္!"

"အင္း! ဒါဆို Po ျပန္လိုက္ေတာ့! မနက္ျဖန္ခရီးကိုဖ်က္လိုက္!"

ထိုလူကေအးေဆးစြာစကားေျပာကာ sofa ေပၚဝင္ထိုင္လိုက္ျပန္ကာ အေရွ႕စားပြဲက Cigarette တစ္လိပ္ကိုယူကာ ႏႈတ္ခမ္းဝနားေတ့ကာ သူ႔အားေျပာလာသည္။

"Po...ေျပာစရာရွိေသးတယ္!"

"အင္း! ေျပာ! ကိုယ္နားေထာင္ေနတယ္!"

နားေထာင္ေနတယ္ဆိုတဲ့လူကိုၾကည့္မိေတာ့ ဖုန္းကိုၾကည့္ကာ အလႈပ္ရႈပ္ေနေလသည္။ ဒါေပမဲ့ေျပာစရာရွိတာေတာ့ဆက္ေျပာရမွာဘဲေလ

"Po တို႔လမ္းခြဲရေအာင္!"

Po ထိုစကားကိုမ်က္လုံးစုံမွိတ္ကာ ေျပာခ်က္လိုက္သည္။ ထိုအခါမွ Mile Phakphum ဆိုတဲ့လူသားဟာသူ႔ကိုၾကည့္ကာ အရင္ထဲကမၿငိမ္းေသးတဲ့မီးကို သူ႔ကဓာတ္ဆီေလာင္းေပးလိုက္သလိုဘဲ ခ်က္ခ်င္းဆိုမ်က္လုံးေတြကနီးရဲလာျပန္သည္။

"ဘာေျပာလိုက္တယ္"

ထိုအသံဟာအရင္လိုအသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ေအာ္ခ်င္းမဟုတ္ဘဲ သူ႔နားအနားကပ္ကာခပ္တိုးတိုးနဲ႔ေျပာလာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

"ကြၽန္ေတာ္တို႔လမ္းခြဲ.....!"

ျဖန္း!!

စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ေတာင္မၾကာလိုက္တဲ့ အျဖစ္ပ်က္တစ္ခု လည္ထြက္သြားတဲ့ပါးနဲ႔အတူ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔က်သြားတဲ့ကိုယ္လုံးေလး

Po သူ႔ရဲ႕႐ိုက္ခံလိုက္ရတဲ့ပါးကိုကိုင္ကာ ထိုလူအားမယုံႏိုင္တဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႔ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလိုေဆးလိပ္ေသာက္ကာ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ေလးေရွ႕ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ထိုင္လိုက္ၿပီး

"လမ္းခြဲမယ္! အေၾကာင္းျပခ်က္! မေပးႏိုင္ရင္ေတာ့.....!"

လည္ပင္းနားကိုေရာက္လာတဲ့ ‌အပူေငြ႕ေလးေၾကာင့္ Po ခါးေလးပင္မတ္သြားရသည္။ အထိတ္တလန႔္ ထိုလူမ်က္ႏွာအားၾကည့္မိေတာ့ ၿပဳံးေယာင္သန္းေနသည္

"Po! မြန္းၾကပ္လို႔!"

"မြန္းၾကပ္တယ္! ဘာကို!"

"ခင္ဗ်ားရဲ႕ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြ! ခင္ဗ်ားရဲ႕အတၱေတြနဲ႔ခင္ဗ်ားရဲ႕သဝန္တိုမႈေတြက ကြၽန္ေတာ္ကိုမြန္းၾကပ္ေစတယ္! ေသျခင္ေလာက္ေအာင္ကိုမြန္းၾကပ္ေစတယ္! ကြၽန္ေတာ္လဲလူငယ္တစ္ေယာက္ဘဲ! သြားခ်င္တဲ့ေနရာသြားၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေပ်ာ္ပါးျခင္မိတယ္! ခင္ဗ်ားကကြၽန္ေတာ္ကို ေက်ာင္းမွာေတာင္သူငယ္ခ်င္းထားခြင့္ေပးလို႔လား!! ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္တယ္ ခင္ဗ်ားကိုအရမ္းဘဲ!!"

"ေအး! အဲ့တာေတြကိုမင္းကိုခ်စ္လို႔ေလ!!"

"ဘာကိုခ်စ္တာလဲ!! ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ္ကိုမခ်စ္ဘူး! ခင္ဗ်ားကကြၽန္ေတာ္ကို ခင္ဗ်ားရဲ႕ကစားစရာအ႐ုပ္ေလးလို႔ဘဲ သက္မွတ္ထားတာ! ခင္ဗ်ားကြၽန္‌ေတာ္ဘဝကို ခင္ဗ်ားစိတ္ႀကိဳက္ခ်ယ္လွယ္ေနတာေလ! အဲ့တာကိုခ်စ္တယ္လို႔ေခၚလား!!"

Po ဘာကိုမွမသိေတာ့ဒီခ်ိန္သူ႔ဒီလူ႔လက္ထဲေသရမယ္ဆိုလဲ ေသလိုက္ေတာ့မယ္ ဒါေပမဲ့စိတ္ထဲကခံစားခ်က္ေတြကိုေတာ့ေသတဲ့ထိ‌သိမ္းမထားႏိုင္ဘူး သူ႔ေျပာျခင္တာကိုေျပာခ်လိုက္မိသည္။

"မင္းငါအခ်စ္ေတြကို မေစာ္ကားနဲ႔ Natawin!!!"

"အား! အ့! ပူတယ္...ဟင့္!"

သူ႔ရဲ႕လည္ပင္းအား ေဆးလိပ္မီးႏွင့္တို႔ခံလိုက္ရတာမို႔ Po လက္ေတြဟာ ထိုလူႀကီးရဲ႕လက္ေမာင္းေတြကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္မိသည္။

"‌ငါ့အခ်စ္ေတြမေစာ္ကားနဲ႔! ငါ့မင္းကိုေစာက္ရမ္းသဝန္တိုတယ္! အဲ့တာမင္းကိုေစာက္ရမ္းခ်စ္လို႔ေလ! မင္းမသိဘူးလားဟမ္!!"

"ဟင့္! မသိဘူး! သိလဲမသိျခင္ဘူး! ျပန္မယ္! အိမ္ကိုျပန္မယ္!!"

"မျပန္ရဘူး!"

"လႊတ္! လႊတ္ပါ! ဟင့္အင္း! လႊတ္လို႔!! အဲ့လိုမလုပ္ပါနဲ႔!"

Mile Po ကိုကုတင္ေပၚတြန္းခ်ကာ Po အက်ႌေတြကိုဆြဲခြၽတ္ကာ ရင္ဘက္တစ္ေလွ်ာက္အနမ္းေတြေႁခြေနေလသည္။ ရင္ဘက္က cherry သီးေလးေတြစီေရာက္ေတာ့ခနရပ္ကာ သူ႔အားၾကည့္လာေလသည္။

"ကိုယ္က cherry သီးေတြကိုသိပ္ႀကိဳက္တာ! မင္းသိတယ္မလား!"

"အ့...ဟင္း!"

သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ၿပဳံးျပကာ သူ႔ရဲ႕အသီးေတြကိုအနမ္းေႁခြကာ စုပ္ေနေလသည္။ Po ႐ုန္းကန္ေနေပမဲ့အင္အားမမွ်တာေၾကာင့္ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ ေဘးနားလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သူေသာက္ေနက်ေကဘူးေလး ထိုေရဘူးအားလွမ္းယူကာ ‌ထိုလူႀကီးရဲ႕ေခါင္းေပၚကို႐ိုက္ခ်လိုက္မိသည္။

သူသတိလက္လြတ္ျဖစ္ေနခ်ိန္ သူ႔ေခါင္းေပၚက်လာတဲ့ ေရပုလင္းေၾကာင့္ ေခါင္းေတြမူးသြားကာ ခနၿငိမ္ေနလိုက္မိတယ္ ထိုဟာကိုအခြန႔္ေကာင္းယူကာ ေဘူနားက အက်ႌ နဲ႔အိတ္ကိုယူကာထြက္ေျပးသြားသည့္ Po Mile အေနာက္ကအေျပးလိုက္ေပမဲ့ ေခါက္းကဒဏ္ရာေၾကာင့္ ေျခေထာက္ေတြဟာလမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ကာ ထိုေနရာပင္လဲက်သြားေတာ့တယ္

"ဟင့္! Po ေတာင္းပန္ပါတယ္လူႀကီး!"

Po ေျပာကာသူ႔အေျပးအလႊားအိမ္ထဲမွထြက္လာလိုက္တယ္ အိမ္ေပါက္ဝက‌ၿခံေစာင့္အား ေဆး႐ုံကားေခၚေပးရန္မွာခဲ့ၿပီးသူလဲ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့တယ္

က်န္ခဲ့တဲ့ Mile ဟာေတာ့သတိလစ္သြားတာေၾကာင့္ ၿခံေစာင္းဦးေလးႀကီးဟာေဆး႐ုံသို႔ေခၚလာလိုက္သည္

ထိုေန႔ည‌တြင္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ ညတြင္းခ်င္း flight ျဖင့္ New York ကိုထြက္သြားခဲ့ကာ တလမ္းလုံးငိုလာရျခင္းေၾကာင့္မ်က္လုံးေတြ‌ပင္ မို႔အစ္ေနေလၿပီးျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္ေဆး႐ုံကေကာင္ေလးကေတာ့ ေအးခ်မ္းစြားျဖင့္ေဆး႐ုံကုတင္ေပၚအနားယူေနခဲ့ေပမဲ့ ႏိုးလာလို႔သူ႔သိပ္ကိုျမတ္ႏိုးရတဲ့ေကာင္ေလးသူ႔ေဘးရွိမေနေတာ့တာသိခဲ့ရင္ျဖင့္..........
________________________
ေျပာစရာရွိတယ္ အစထဲက possessive,abuse type ပါလို႔ေျပာထားတယ္ေနာ္ လာဖတ္ၿပီး Mile ကဘယ္လိုျဖစ္ပါတယ္ Po ကိုဘာလိုလုပ္ပါတယ္ ဆိုၿပီးလာလုပ္လို႔ကေတာ့ေနာ္ တကယ္အရွင္မထားဘူးေနာ္ ဒါက fic တစ္ခုသာသာဘဲ fic ကို fic လိုဖတ္ အျပင္မွာလုပ္ေနက်တာမဟုတ္ဘူး အျပင္မွာလုပ္တာကိုေတာ့ကိုယ္လဲမသိဘူး လုပ္တာ‌ကေတာ့လုပ္ေနက်တာဘဲ အဲ့ႏွစ္ေယာက္က ဘာတဲ့ My day တင္ထားတဲ့မီးခြက္ေတြပါကြဲတာဆိုေတာ့ ေပါ့ေသးေသးေတာ့မဟုတ္ဘူးေနာ္ထုခြန္တို႔ တစ္ခုခုေတာ့တစ္ခုခုဘဲ😕

#𝐾ℎ𝑢𝑛
#2022 𝑤𝑜𝑟𝑑𝑠
#29.12.2022