SHEVAYA
Show me the most damaged part of your soul, and I'll show you how it's still shines like gold.
"Who you talking with?" I asked Eris. Naka upo ito sa mahabang couch, prenteng kumakain ng grapes habang may kausap sa cellphone.
Umirap sya sa'kin kaya inirapan ko na rin.
Kadarating lang namin kagabi, tapos sya itong mabubungaran ko dito sa sala? Where's my Mother, by the way?
Nagpaalam sya sa kausap bago sinagot ang tanong ko.
"Yung taong iniwan mo," saka ako iniwan sa sala. Kunot noong sinundan ko ng tingin si Eris. Gusto ko syang batuhin nitong hawak kong libro.
Napalabi naman ako bago umupo sa couch na inupuan lang nito. And suddenly, it sink into me.
Yung taong iniwan mo..
Bigla akong nanlamig ng marealize ang ibig nyang sabihin. Does she, perhaps, talking to my Portia.
Sa isiping iyon ay napatakip na lang ako sa mukha. Damn it.
Did I fucked it up already?
No, may be hindi nya nakilala ang boses ko? Or may be she did not hear me at all? Tama, tama.
"You told me you have work," rinig kong sambit ni Mommy, magkasunod silang lumabas ni Eris sa kusina. Napalabi na lang ako sa nakikita, they look good together. Kung hindi mo malalaman kung ilang taon na si Mommy, iisipin mong hindi nalalayo ang edad nilang dalawa.
Mas lalo lang gumanda si Mommy Harriet ng makilala si Eris, nagaalangan pa sya n'ong una, pero ng maipakilala nya sa'kin si Eris ay naging maayos naman.
Not until Eris remembered me, d'on nag simula ang alitan naming dalawa. Alitang alam naming hindi naman talaga seryoso.
We're in good terms, sadyang nagkakainitan lang kami madalas kapag si Portia na ang usapan. She's not pleased after knowing what I've done.
Sinabi nyang nasaktan ko ng sobra si Portia, just like the others. Sinasabi nilang maling umalis ako, at iniwan ito.
Wala bang nakakaintindi sa naging reason ko?
They kept on talking about Portia's pain, what about mine? Hindi ba nila alam na mahirap din sa part kong talikuran ito? If only I knew that it will goona happen to her, sana, sana hindi ko na lang piniling maging makasarili.
Sana ni-take for granted ko na lang ang mga panglalait nila sa'kin, para lang madamayan si Portia. Sana hindi ko na lang dinamdam ang mga sinabi ng iba.
Sana kinalimutan ko na lang ang sinabi ng Tatay nya na hindi ko deserve ang anak nya.
Kung alam ko lang na ganoon ang pagdadaanan nya, sana hindi ko na lang sya iniwan.
We both suffer, but fought a different battle.
Ang hirap ipaintindi sa iba ng naging rason ko, but for the past years, I've learn to take their opinions for granted.
"Hep, hep, hep!" I shout. Nakita ko kasing sumusunod sa taas si Eris. Kaya aasarin ko lang, sabay na lumingon sa'kin ang dalawa at pareho akong binigyan ng expression na nagtatanong.
"Eat proper foods first, Mommy. Bago yang bottom mong fiancée." I tease na ikinasimangot ni Eris. Asar talo talaga ang bottom na yun.
Hindi sya maka angal kasi nahuli--I meant to say, hindi sinasadyang makita ko sila sa ganoong sitwasyon. It doesn't embarrassed my Mom, si Eris lang talaga dahil sya itong naka upo sa table--ugh. TMI, to much information. Ghad.
My mother and I are open about it. Mabuti nga at kahit papaano ay nagustuhan nito si Eris, eh wala namang kagusto gusto jan.
Buraot pa.
Akala ko mataas standards ni Mommy, tamo, wala nga sa kalahati si Eris. Kidding. Buti na lang talaga hindi nya naririnig ang mga panglalait ko sa kanya. Kasi malamang, papatulan ako nyan.
Tapos iinit ang ulo ni Mommy Harriet, in the end, kaming dalawa ang manunuyo sa kanya.
Patakbo akong tumungong kwarto, pabiro ko pang hinampas ng malakas yung pintuan ng Masters bedroom, na ako lang din naman ang nasaktan. Ang tigas ng pintuan, gagi.
Nag bihis ako, a simple shirt na abot hanggang siko ang manggas at jogging pants. Pinaresan ko na rin ng air Jordan sneakers na una kong nahawakan. . This is my comfy clothes, ever since.
Lalo na n'ong may kalakihan pa ang katawan ko, I hate wearing fitted shirt or pants, kasi mas lalo akong nabu-bully.
Kinuha ko ang wallet, cellphone at ang susi ng lambo na ini-regalo ni Mommy Harriet ng makapag tapos ako. Ayokong marinig ang harutan nilang dalawa kaya lalabas na lang ako.
May be, I'll visit my Mom's company, pagkatapos kong dumalaw sa Lola at kay Mama Meli.
Hindi na ako nag paalam sa dalawa, they have this habbit pa naman na huwag mag lock ng pinto. Ang lakas ng trip sa buhay.
The guard open the gate for me, I honk my horn to say my gratitude before going.
Gabi ng makauwi kami, kaya hindi ko kita ang mga pagbabago sa lugar namin. Napapalabi na lang ako sa tuwing may makikitang bagong bahay. Ang daming bagong tayo.
I'm planning to have my own house, lalo na kapag ikinasal si Eris at Mommy Harriet. Good luck kay Eris, mag buntis sana sya ng mapayapa.
Dumaan ako sa L.I.S, I've heard a lot about this school. Mga issue nila for the past years, lalo na ng bitawan ni Portia ang unibersidad at ibinalik kay Sir Nik ang pamamahala.
The school is completely in chaos. Hindi na rin ito ang isa sa mga nangungunang paaralan sa bansa.
Everything seems fucked up.
Ang hindi lang nagbago ay ang Flower shop nina Celeste na hanggang ngayon ay naka bukas pa rin at parang mas lalo pang gumanda.
I park my car, nakakakuha na rin ng atensyon ang sasakyan ko. Some of them are filming pa nga. Tumigil lang ng lumabas ako.
Dapat siguro yung mustang na lang ni Mommy Harriet ang dinala ko.
"Good morning, welco---Aya?" oh, si Celeste rin ang nabungaran ko.
Ngumiti ako saka kumaway.
"Long time no see," I said. Patakbo itong lumapit sa'kin saka ako dinamba ng yakap.
"Gagi, saan ka galing? Nawalan ako ng regular customer." tumatawang niyakap ko pabalik si Celeste.
"Jan lang. Sa tabi tabi." sagot ko dahilan para makatanggap ako ng hampas sa braso mula sa kanya.
"Ang tagal ah, inabot ng ilang taon. Kamusta?" I shrugged.
Ayaw kong sugutin ang tanong nya, parang required kasing i-kwento ko sa kanya lahat lahat.
"Dumadami yung flowers nyo ah," mukha naman syang nakahalata na ayaw kong pag usapan ang naging tanong nya kaya pilit itong ngumiti.
"Kaka deliver lang, gusto mo ng tulips ulit? Libre na, ngayon ka lang nagpakita." I slowly shook my head.
Wala pa iyong pag bibigyan ko eh.
"Pabili ako ng white roses."
"Roses?" parang namali pa sya ng rinig kanina kaya sinisiguro nya. I nod and give her a smile.
"Roses, red and white." Tumingin ako sa paligid. Ang daming bagong halaman. Iyong iba ay nasa pot pa na mukhang bago lang din.
"Alam mo ba,"
"Nope." I said, tumingi ito sa'kin ng masama pero mabilis lang at agad na ibinalik ang tingin sa mga bulaklak na hawak.
"Simula n'ong huling bili mo dito," Tumango ako. I remember it. Hindi ko rin naman iyon makakalimutan. Yun yung araw na naaksidente ako. "After almost a year, may naging customer ako." nakikinig lang ako sa kwento nito.
Kumuha na rin ako ng upuan dahil nangangalay na ako kakatayo.
"Three times a week syang bumabalik balik dito. Bumibili ng tulips." I don't know what's with tulips. Basta, feeling ko I fell in love right after I saw it. "The woman shows me a picture, sabi nya kung pwede ko raw bang ayusin yung tulips ng kagaya ng nasa picture."
"Hmm, then?" Inabot ko ang kulay pulang rosas, tinitigan ko ito ng maigi saka inamoy. Ang bango.
"Wala lang, the flowers looks exactly like the one I used to arrange for your special someone." humagikhik pa ito na parang kinikilig.
Natawa na lang din ako.
Walang idea, hmp.
Lihim akong ngumiti ng maalala ang nangyari sa'kin matapos kong iwan si Portia.
I got depressed, halos gabi gabi akong inaatake ng anxiety. Dagdagan pa ng magpa check up kami at malaman kong fifty fifty yung chance ko na gumaling.
They don't know how much I cried every night, missing the woman I love, and at the same time, overthinking that may be I won't be able to walk again.
The guilt and sorrow I've felt those times.
Tumingin si Celeste sa kalendaryo.
"Bukas ang balik n'on," saad nya na parang siguradong sigurado sya sa sinabi.
Kinuha ko ang bulaklak na binigay nya, nag bayad na rin ako kahit na ayaw naman nyang tanggapin, sabi ko na lang na baka dalawin sya ng taong pagbibigyan ko nito.
At ng malaman nyang sa yumaong Lola at Mama Meli ko ibibigay ay mabilis nyang kinuha sa kamay ko ang card at ni swipe sa machine na hawak.
Bilis ah.
I drove my way to the cemetery. Parati kong pinalilinisan ang puntod ni Lola at Mama kaya alam kong malinis kong dadatnan ang mga ito.
Ang hindi ko lang inaasahan ay ang bagong sinding kandila at bulaklak na nasa tabi nito.
Hindi pa nga nangangalahati iyong kandila. Sobrang bago pa.
Pati iyong bulaklak, halatang bago ring bili.
Nagpalinga linga ako, hinahanap ang taong posibleng nagiwan nito. Pero wala naman, bukod sa sobrang lawak ng lugar, wala ring tao bukod sa mga malalaking punong nandito.
Who could that be?
Inilapag ko ang bulaklak na dala.
Nakalimutan kong bumili ng kandila.
"La, Ma.." panimula ko.
Looking back, ang layo ko na pala sa dating Shevaya. The fat and poor Shevaya they knew.
Ibang iba na ang buhay na mayroon ako ngayon. It's just sad that I couldn't experience this thing with my grandmother. Wala eh, iniwan nya rin ako bago ko pa maabot ang mga pangarap ko.
"I'm an architect now.." I whisper.
I still remember the times where she's sacrificing herself para lang makakuha ng perang ipangpapabaon sa'kin. The hotdog and egg na niluto nya kasi alam nya kung paano akong magtipid.
That sweet smile, yung tapik sa balikat kapag aalis na ako ng bahay ng minsan wala pang kain. Yung pag-aalo nya sa'kin sa gabi lalo na kapag kulang kulang ako ng materials para sa miniature na gagawin.
I miss my lola..
"La," umayos ako ng upo. Ang sarap tumambay dito. "Naalala mo si Portia?" I asked. Para namang sinagot ako nito ng oo sa pamamagitan ng paghangin ng banayad.
Inayos ko ang buhok na tumatama sa mukha ko.
"Tingin mo ba galit sya sa'kin?" sabi kasi ni Eris, oo, pero hirap akong paniwalaan ang babaeng iyon. Mas madalas yun sa ibang bansa para makasama si Mommy kaysa dito sa pilipinas.
Mukha n'on, hindi mapagkakatiwalaan.
"Babalikan ko sya, Lola.." I trailed off. Hinaplos ko ang pangalan nitong nakaukit sa lapida. "Bulungan mo po sya na huwag akong pahirapan ah."
This won't be easy.
Nagpapatulong ako kay Eris, pero hanggang ngayon ay wala pa rin. Sabi ko, if she could recommend me to her.
I continued my studies in University of Westminster in London. Sa firm din ni Tita Keres ako nakapag training. I'm currently having my training ng makakuha ako ng first project, the board rejected my proposal.
Hindi sila kombinsido dahil graduating ako that time.
C'mon, I'm a Harrison. Kaya wala silang nagawa, and it turns out, well, I don't know. Hindi pa rin naman iyon tapos until now.
I'm a Landscape architect, hindi na sa'kin lugi si Portia. I can perfectly plan her whole building.
Gusto nya pati future namin, i-plano ko na eh.
"Excuse po--"
"Holly--" napatalon ako sa gulat dahil sa batang bigla na lang sumulpot.
Hawak ang dibdib na hinarap ko ito.
Gusto kong maiyak sa sobrang gulat. Ang seryoso kong kinakausap si Lola tapos biglang may magsasalita sa tabi ko. Sinong hindi magugulat nun?
"W-what is it?" I ask. Pinulot ko ang phone na nalaglag.
"I'm lost," Oh, tapos? Required manakot kapag nawawala?
Inayos ko ang buhok na basta ko na lang itinali dahil sa lakas ng hangin.
"Oh tapos?" bored kong tanong.
Nasaan ba mga magulang nito? Pabaya. Amp.
Ang bata bata pa, pinapabayaan. Kidnapin ko kaya to?
"I came from there po oh." sabay turo sa mga mausoleum na nakahilera.
Walang direksyon ang pagkakaturo nya kaya hindi ko rin alam kung saan eksakto.
"Where?"
"There." sabay turo ulit sa pinanggalingan kuno nya.
Dahan dahan akong lumapit sa bata, I poke her arm. Making sure na totoong tao sya. Malay ko bang kaluluwa ito, tapos ituturo nya ako kung saan pala sya nakalibing.
Wag na lang. Maaga pa para sa araw ng mga patay.
"Are you real?" I ask.
"Do I look like a white lady to you?" napangiwi ako.
May naalala lang ako dahil sa sinabi nya.
I took a deep breath.
"Sure ka?" paniniguro ko.
"You look like an idiot po, I'm braver than you pala." aba't, hindi ako napatol sa bata pero ngayon baka Oo na.
"Tapang mo naman, hanapin mo nga kung saan k nanggaling. Matapang ka, diba?" Laglag pangang tiningnan ko ito ng bigla akong irapan.
"That's why I'm asking for help. My Mommy is crying, I left her kasi sabi ko I'll buy her candies. Then I got lost." itinaas pa nito ang dalawang maliliit na braso na parang sa pamamagitan noon ay mapo-prove nya yung point nya.
Napakamot ako sa batok.
Inilahad ko rin ang kamay sa kanya, which she decline. Itinaas nito ang dalawang braso na parang gusto pang magpabuhat.
Ang demanding na bata, itapon ko kaya sya?
Lumuhod ako para abutin sya.
Gagi, ang liit liit pero ang bigat bigat. Ano bang pinakakain dito ng nanay nito? Bato?
"What's your name?" parang matandang tanong nito sa'kin.
"Aya." maikli kong saad habang tinatahak ang daan papunta sa tinuro nya.
"Aya, my name is Paige." pake ko? Hindi ko naman tinatanong. "We visited her," turo nito sa kung saan ang puntod ni Lola.
Luh, nakiki visit? Lola nya?
"Then we went to my Tita Mommy and her wife, Mommy's crying again that's why I volunteer to buy her candies." hindi candy magpapatahan sa nanay mo.
Ang daldal nya.
Masyado syang madaldal.
Hindi ba sya tinuruan ng nanay nya ng katagang 'don't talk to a stranger.'?
"Do you know how to swim, Aya?" tanong ulit nito.
"No," sagot ko naman.
"Weak." tiningnan ko ng masama itong si Page, paige whatever.
"Do you know how to fly?" tanong ko, umiling naman sya. "Kapag tinapon kita ngayon sa ere, makakalipad ka na."
Tawang tawa naman sya na akala mo nagbibiro ako, hindi nya alam na kapag ako napikon sa kanya, literal na lilipad sya.
Tumatawa pa rin ito ng biglang may tumawag sa pangalan nya.
"Paige, baby oh my ghad. You scared me!" sigaw ng babaeng kilalang kilala ko.
Napako ako sa kinatatayuan at parang ayaw ko na lang ibigay sa kanya ang bata, gusto ko na lang magtatakbo paalis ng sementeryo.
HINDI ITO ANG NA-IMAGINE KONG PAGKIKITA NAMIN.
Lord, pawisan ako, hindi maayos ang buhok ko, mukha akong tambay sa suot ko, bakit ngayon pa? I planned on meeting her na nakaayos, hindi ganito!
Pano na sya mai-inlove sa'kin ulit nyan? Naman eh.