តើអ្វីទៅហៅថាគ្រួសារ? សម្រាប់ខ្ញុំគ្រួសារគឺជាសមាជិកដែលមានយាយមានប៉ាមានម៉ាក់មានបងរស់នៅក្នុងក្រោមដំបូលផ្ទះតែមួយ។ ជាគ្រួសារមួយដែលមានការជួបជុំសមាជិកបងប្អូនមានភាពរីករាយសើចសប្បាយជាមួយគ្នាទោះបីជាយូរៗបានមកជួបជុំគ្នាម្ដងក៏ដោយ ប៉ុន្តែនោះគឺជាសេចក្ដីសុខបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំ។
នៅក្នុងភូមិគ្រឹះដ៏ធំស្កឹមស្កៃមួយនៃប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូងក្នុងទីក្រុងសេអូ៊លដែលនៅក្នុងភូមិគ្រឹះនេះដែរ មានការរៀបចំកម្មវិធីតូចមួយបែបលក្ខណៈជាគ្រួសារ។ ហើយអ្នកបម្រើទាំងអស់ក្នុងភូមិគ្រឹះនេះមើលទៅម្នាក់ៗរវល់ញ៉ាប់ដៃញ៉ាប់ជើងនិងការរៀបចំកម្មវិធីនេះខ្លាំងណាស់ មូលហេតុដោយសារតែពេលនេះគឺជាពេលល្ងាចទៅហើយ។ ម៉្យាងកម្មវិធីតូចមួយនេះមិនមែនគ្រាន់តែជាកម្មវិធីជប់លៀងលក្ខណៈធម្មតានោះទេ តែគឺជាកម្មវិធីជប់លៀងទទួលស្វាគមន៍ការវិលត្រឡប់មករស់នៅទឹកដីកំណើតវិញរបស់កូនប្រុសពៅនៃម្ចាស់ភូមិគ្រឹះនេះទៅវិញទេ។
"ម៉ារី! ចាន់រី! ពួកនាងប្រញ៉ាប់ជួយគ្នារៀបចំអាហារអោយលឿងឡើងទៅ បន្ដិចទៀតនេះអ្នកប្រុសតូចមកដល់លូវហើយ"
ម៉ែដោះសាន់ ដែលមានវ័យចំណាស់ជាងគេក្នុងភូមិគ្រឹះមាននាមជាម៉ែដោះ ហើយត្រូវជាអ្នកមើលការខុសត្រូវនៅរឿងរៀបចំម្ហូបអាហារក៏បាននិយាយតឿនទៅនាងក្រមុំរូបស្រស់ដែលជាកូនភ្លោះនោះអោយប្រញាប់ជួយធ្វើម្ហូបគ្នាឲឆាប់បានរួចព្រោះនៅពេលបន្ដិចទៀតនេះអ្នកប្រុសតូចនិងមកដល់ភូមិគ្រឹះហើយ។
"ចាស៎! ម៉ែដោះ" នាងក្រមុំទាំងពីរតបព្រមគ្នាទាំងដៃម្នាក់ៗញ៉ាប់ដូចម៉ាស៉ីនដេរនៅក្នុងការធ្វើម្ហូប។
ចំណាយពេលជាងកន្លះម៉ោងអ្នកបម្រើទាំងអស់ក៏បានរៀបចំអ្វីៗបានយ៉ាងរលូនដូចទៅនិងការរំពឹងទុក ហើយទាន់ពេលល្អផងដែរ។ មួយសន្ទុះក្រោយមកឡានទំនើបស៊េរីម៉ាកល្បីៗប្រហែលជាប្រាំពីរ ប្រាំបីគ្រឿងបានបរចូលមកក្នុងបរិវេណភូមិគ្រឹះដ៏ធំស្កឹមស្កៃនេះតកន្ទុយគ្នាយ៉ាងច្រើនគ្រឿង។
"សូមគោរពលោកម្ចាស់! សូមគោរពអ្នកប្រុសតូច" អង្គរក្សមាឌធំដែលឈរនៅពីមុខទ្វាចូលមកក្នុងភូមិគ្រឹះមានគ្នាពីរនាក់នោះកាលបើបានឃើញឡានអ្នកជាចៅហ្វាយខ្លួនហើយពួកគេក៏ប្រញាប់រត់ទៅបើកទ្វាឡានម្នាក់ម្ខាងយ៉ាងរហ័សហើយក៏និយាយដោយការគោរពទៅអ្នកជាចៅហ្វាយនាយ។
"ហឹម!" អ្នកជាចៅហ្វាយក្រហឹមនៅដើមក៎បន្ដិចមុននឹងគាត់ឈានជើងចុះពីឡានដោយភ្ជាប់ទៅនិងទឹកមុខរាបស្មើរ។
"លោកម្ចាស់!" ម៉ែដោះសាន់ ពេលឮសន្ធឹកនៃសម្លេងឡានជាច្រើនគ្រឿងហើយគាត់ក៏ដឹងភ្លេមថាជាលោកម្ចាស់របស់គាត់ ទើបប្រញ៉ាប់ចេញពីផ្ទះបាយមកទទួលដោយក្ដីរំភើបដោយសារបន្ដិចទៀតនេះគាត់បានឃើញមុខអ្នកប្រុសតូចរបស់គាត់វិញហើយ គាត់ពិតជានឹកហើយចង់ឱបអ្នកប្រុសតូចរបស់គាត់ខ្លាំងណាស់ក្នុងពេលនេះ។
"ម៉ែដោះសាន់! ហេតុអីមិនដើរតាមសម្រួល?"
ហានគូ ផាកហ្គោលដិន ពេលឃើញវ័យចំណាស់ដើរជើងលឹងញាប់ស្អែរដើម្បីចេញមកទទួលគាត់នោះ គាត់ក៏សួរទៅវ័យចំណាស់ទាំងក្ដីបារម្ភណ៍ដោយខ្លាចគាត់ដួល ម៉្យាងគាត់ចាត់ទុកវ័យចំណាស់ដូចជាម្ដាយម្នាក់យ៉ាងចឹងបើគាត់កើតអ្វីទៅឲគាត់គិតយ៉ាងម៉េច។
"...! ម៉ែដោះឡាយតែរំភើបថាបានជួបនិងអ្នកប្រុសតូចពេក ទើបដើរលឿន អេ!លោកម្ចាស់ចុះឯណាអ្នកប្រុសតូចរបស់ម៉ែដោះនោះ" វ័យចំណាស់តបទៅលោកម្ចាស់ហានគូដោយញញឹមទាំងភ្នែកងាកមើលទៅឡានចតប្រាំបីគ្រឿងនោះទាំងអស់ដោយសារតែគាត់មិនឃើញអ្នកប្រុសតូចខ្លួន ទើបសួរទៅលោកម្ចាស់ហានគូទាំងចងចិញ្ជើម។
"ម៉ែដោះសាន់!" វ័យចំណាស់សួររកអ្នកប្រុសតូចគាត់មិនទាន់បានមួយនាទីផងស្រាប់តែម្ចាស់សមីខ្លួនគេមិនដឹងជាចេញមកពីគន្លាតណាទេស្រែកហៅវ័យចំណាស់ទាំងឈរញញឹមមកកាន់គាត់ បណ្តាលអោយវ័យចំណាស់និងអ្នកគ្រប់គ្នាងាកទៅមើលតាមម្ចាស់សម្លេងនោះព្រោងព្រាត។
"អ្នកប្រុស...អ្នកប្រុសតូចរបស់ម៉ែដោះ!" វ័យចំណាស់ពេលបានឃើញអ្នកដែលខ្លួនបានសួររកមុននេះហើយគាត់ឈររំភើបលឹងស្រក់ទឹកភ្នែកមុននិងគាត់ត្រដាងដៃយ៉ាងធំដើម្បីអោយអ្នកម្ខាងទៀតរត់មកឱបគាត់។
"ម៉ែដោះសាន់! ហិហិ! នឹកម៉ែដោះខ្លាំងណាស់" ក្មេងប្រុសតូចឃើញអញ្ចឹងហើយគេក៏បានរត់មកឱបវ័យចំណាស់យ៉ាងណែនទាំងពោលពាក្យពីក្នុងចិត្តចេញមកប្រាប់គាត់ទាំងសើចញញឹម។
"ម៉ែដោះក៏នឹកអ្នកប្រុសតូចខ្លាំងដូចគ្នា" វ័យចំណាស់បន្ដឱបអ្នកប្រុសតូចរបស់គាត់ដែលបែកគ្នាអស់រយៈពេលជាច្រើនខែឆ្នាំនោះយ៉ាងយូរ ទើបព្រមប្រលែងចេញពីការឱបមកវិញហើយក៏បបួលអ្នកប្រុសតូចគាត់ចូលទៅក្នុងភូមិគ្រឹះដោយមានលោកម្ចាស់ហានគូដើរទៅតាមពីក្រោយ។
ពេលចូលមកដល់ខាងក្នុងភូមិគ្រឹះហើយអ្វីៗនៅខាងក្នុងនេះក៏រំលេចចេញនៅភ្លើងចម្រុះដ៏ស្រស់ស្អាតជាច្រើនបានបង្ហាញនៅចំពោះមុខអ្នកប្រុសតូចនៅក្នុងភូមិគ្រឹះផាកហ្គោដិននេះ រួមទាំងអ្នកបម្រើគ្រប់គ្នាបានឈរតម្រៀបគ្នាទះដៃនិងនិយាយពាក្យស្វាគមន៍យ៉ាងកក់ក្ដៅទៅកាន់អ្នកប្រុសតូចរបស់ពួកគេផងដែរ។
"សូមស្វាគមន៍! ជីមីន ផាកហ្គោលដិន មកកាន់ផ្ទះរបស់ពួកយើង"
"បងទី២"
"យ៉ាងម៉េចមិនរត់មកឱបបងទេឬ?"
ហូស៊ុក ផាកហ្គោលដិន ជាបងទីពីរនៅក្នុងគ្រួសារបានសួរទៅកាន់ប្អូនដោយញញឹម។ អ្នកជាប្អូនប្រុសពៅកាលឮអញ្ចឹងហើយគេក៏រត់ទៅឱបបងទីពីរគេយ៉ាងលឿនមិនបង្អង់យូរ។
"បងទី២! ខាតជួបបងយូរយ៉ាងនេះ លូវបងពិតជាសង្ហារខ្លាំងណាស់ តែនៅតែជាមេរោគរីករាយដដែល ហឹះហិះ" ប្រលែងពីការឱបជីមីនក៏និយាយសរសើរពីបងទីពីរគេទាំងញញឹមស្រស់។
"អាល្អិតឯងនេះ ក៏មិនផ្លាស់ប្ដូរដូចគ្នា"
"កូនទា! មិនគិតថាមកឱបបងអោយបងបាត់នឹកខ្លះទេហេស៎" ជីមីនកំពុងនិយាយជាមួយបងទីពីរគេមិនផុតដល់ពីរនាទីផង ក៏ឮសម្លេងមួយបន្លឺសួរមកកាន់គេ ទើបគេរហ័សងាកទៅតាមប្រភពសម្លេងនោះយ៉ាងលឿន។
"បងប្រុសធំ!" ដឹងថាម្នាក់នោះជាអ្នកណាហើយជីមីនញញឹមទាំងសប្បាយចិត្តមុននិងបោះជំហានរត់ទៅឱបបងប្រុសធំរបស់គេ។
"ចរឹកល្ងីល្ងើមិនប្ដូរអាកូនទាឯងនេះ"
ណាមជូន ផាកហ្គោលដិន ជាបងប្រុសធំប្រលែងពីការឱបប្អូនវិញរួចគេលើកដៃញីសក់ក្បាលប្អូនលឹងរញ៉េរញ៉ៃទាំងញញឹមជាប់នៅលើផ្ទៃមុខព្រមទាំងនិយាយពីចរឹកប្អូនពីមុននិងឥឡូវដូចជាមិនខុសគ្នាអ្វីបន្ដិចណាសោះ។
"ហួយ! បងប្រុសធំ! ខូចសក់ខ្ញុំអស់ហើយ បើនិយាយពីដៃមាន់ជើងមាន់បងប្រុសធំវិញក៏នៅតែចម្រើនដូចមុនតើមែនទេ?" ជីមីន បេះដៃបងប្រុសធំគេចេញពីក្បាលរួច គេក៏សួរត្បកទៅវិញទាំងទឹកមុខស្អុយដោយសារតែសក់ក្បាលគេពេលនេះកើតជាម៉ូតស្អីក៏មិនដឹងលឹងរញ៉េរញ៉ៃមើលមិនយល់។
"ប្រហែលទេដឹង អាកូនទាឯងចាំសង្កេតមើលដោយខ្លួនឯងទៅ" ណាមជូន តបទៅប្អូនដោយរក្សានៅស្នាមញញឹមនៅដដែល។
"បានហើយ! ពួកកូនឆាប់មកញ៉ាំអាហារមក ជិតត្រជាក់អស់លូវហើយ" លោកហានគូ ជាឪពុកអង្គុយមើលកូនៗពីតុអាហារនោះបានស្រែកប្រាប់កូនៗឲទៅញ៉ាំបាយ ព្រោះលូវនេះម្ហូបត្រជាក់តិចៗហើយ ណាមួយគាត់ក៏ឃ្លានដូចគ្នា បើកូនៗរវល់តែជជែកគ្នានៅនិងដឹងគាត់កាលបានហូបបាយនោះទេ។
រីឯកូនៗកាលឮអ្នកជាលោកប៉ាហៅហើយពួកគេក៏នាំគ្នារត់ទៅដោយជំនួសជាការដើរទៅកាន់តុអាហារយ៉ាងទាន់ហន់ រកតែលោកម្ចាស់ហានគូដែលអង្គុយកៅអីរងចាំកូនៗជាយូរមកនោះត្រៀមខ្លួនស្ទើរតែមិនទាន់។
ចំណែកឯអ្នកបម្រើគ្រប់គ្នាបានត្រឹមតែនាំគ្នាឈរគ្រវីក្បាលហួសចិត្តនិងចៅហ្វាយរបស់ខ្លួន ថាពីមុនទៅពេលអ្នកប្រុសតូចទៅរស់នៅក្រៅប្រទេសភូមិគ្រឹះនេះមានសភាពស្ងាត់អោយជ្រងំតែដល់ពេលអ្នកប្រុសតូចត្រឡប់មកវិញប្រហែលជាភូមិគ្រឹះមួយនេះលែងស្ងាត់ដូចមុនទៀតហើយ បើគ្រាន់តែអ្នកប្រុសតូចពួកគេមកវិញមិនទាំងដល់កន្លះម៉ោងផងចៅហ្វាយពួកគេចេញចរិតរញ៉េរញ៉ៃមកទៅបាត់ហើយហ្នឹង។
ហើយបើសួរពីម្ចាស់ស្រីនៅក្នុងភូមិគ្រឹះនេះ តើគាត់ទៅណាម្ដេចមិនឃើញមកទទួលកូនប្រុសពៅដូចសមាជិកផ្សេងទៀត?
ចម្លើយនោះគឺគាត់មិនបាននៅទីនេះនោះអី ដោយសារគាត់រវល់ទៅធ្វើការនៅតាមខេត្តមួយរយៈ ពេលដឹងដំណឹងថាកូនប្រុសពៅត្រឡប់មកវិញគាត់ត្រេកអរខ្លាំងណាស់ តែមិនអាចឃ្លាការងារនៅទីនោះបានដោយគាត់បានត្រឹមប្រាប់អោយអ្នកជាស្វាមីឡើងមកទីក្រុងសេអ៊ូលដើម្បីមកទទួលកូនប្រុសពៅមុនគាត់តែប៉ុណ្ណោះ។
"ហ្ហើយ! ធំៗអស់ហើយនៅរត់ប្រជែងគ្នាដូចកូនក្មេងទៀត"
"ហើយចុះពួកកូនទាន់ចាស់ឯណាប៉ា"
"ហ៉ើយ! អាកូនទាល្ងើឯងនេះ ត្រឡប់មកវិញទាន់បានប៉ុន្មាននាទីផង ក៏បបួលបងៗកើតចរិតក្មេងភ្លេមតែម្ដង"
ឮលោកម្ចាស់ប៉ានិយាយបែបនិងណាមជូន ហូស៊ុក បង្អាក់ការញ៉ាំអាហារងាកមកមើលមុខគ្នាលឿនស្លេវ មុននិងហូស៊ុកនិយាយប្រកែកទៅកាន់ប៉ាគេវិញភ្លេមៗ។
"មានណាប៉ា ពួកកូនគ្រាន់តែខ្លាចអាល្អិតនិងញ៉ាំម្ហូបឆ្ងាញ់ៗនៅលើតុនេះអស់តើប៉ា"
"ពិតហើយប៉ា អាកូនទានិងមិនបានទេតែរត់មកតុអាហារយឺតជាងគេបន្ដិច មួយប្រព្រិចភ្នែកអាកូនទានិងញ៉ាំម្ហូបគ្មានសល់មួយចានទេ" ណាមជូន;និយាយប្រាប់ហេតុផលការពិតទៅកាន់ប៉ារបស់គេ ព្រោះគេធ្លាប់មានបទពិសោធន៍រឿងអត់បានញ៉ាំអាហារនិងបួនដប់ ដងហើយដោយសារពួកគេដើរមកកាន់តុអាហារក្រោយជីមីនតែប៉ុន្មាននាទីសោះពេលពួកគេមកដល់ជីមីនញ៉ាំគ្មានសល់មួយចានទុកអោយពួកគេអីបន្ដិច។
"តែលូវនេះ ប៉ាថាពួកយើងគួរតែចេញទៅញ៉ាំអាហារខាងក្រៅសិនតើល្អទេ?"លោកហានគូ ឮកូនៗប្រកែកនិងគាត់ហើយគាត់ក៏និយាយប្រាប់ទៅកូនបងទាំងពីរវិញទាំងភ្នែកគាត់មើលទៅចានទទេដែលមាននៅលើតុអាហារនោះ។
"ហេតុអីប៉ា? ម្ហូបមិនឆ្ងាញ់ឬប៉ា?"
"ចុះកូនមិនមើល" លោកហានគូ ស្រដីស្របពេលធ្វើភ្នែកជាសញ្ញាអោយកូនប្រុសទាំងពីរមើលទៅតាម។
ណាមជូន ហូស៊ុក ក៏ងាកមើលទៅតាមភ្នែកប៉ារបស់គេ តែពួកគេក៏ត្រូវអង្គុយចំហរមាត់បើកភ្នែកធំៗ ពេលឃើញម្ហូបនៅនិងចានលើតុអាហារប្រាំពីរ ប្រាំបីចានទាំងអស់ត្រូវបានអស់រលីងពីចាន ទើបនាំគ្នាងាកទៅមើលអ្នកដែលអង្គុយញ៉ាំធ្វើមិនដឹងនោះវិញទាំងអង្គុយធ្វើទឹកមុខបែបហួសចិត្ត។
"ប៉ា! កូនមកយូរហើយម៉េចមិនឃើញម៉ាក់សោះអញ្ចឹង" ជីមីន អង្គុយញ៉ាំអាហារយ៉ាងឆ្ងាញ់មាត់មិនខ្វល់ពីអ្វីនោះ គេក៏ស្រាប់តែនឹកឃើញថាដូចបាត់ម៉ាក់ ទើបងើបមុខសួរទៅប៉ាគេ។
"ម៉ាក់កូននៅខេត្ត ស្អែកម៉ាក់កូននិងឡើងមកសេអ៊ូលវិញហើយ"
"បាទ!"
"អរ! កូនជ្រូកស្អែកត្រូវក្រោកពីព្រឹកផង ព្រោះព្រឹកស្អែកកូនត្រូវទៅចូលរៀន ប៉ាបានចុះឈ្មោះឲកូនរួចហើយ ហាមខកម៉ោងអោយសោះ" លោកហានគូ ឆ្លើយនិងសំណួរកូនប្រុសពៅរួចទើបនឹកឃើញរឿងសំខាន់មួយក៏ប្រាប់ទៅកាន់កូនប្រុសពៅដោយមិនភ្លេចនិយាយគម្រាមគេមុនឡើយ បើមិនចឹងទេកូនគាត់ម្នាក់និងថ្ងៃរះដល់កំពូលណាក៏គេមិនខ្ចីងើបដែរ។
"ប៉ាអោយកូនចូលរៀនស្អែក?" ជីមីន ឈប់ញ៉ាំអាហារក្នុងចាននោះភ្លេមៗពេលឮថាប៉ាគេអោយទៅរៀនស្អែក ស្អីក៏លឿនយ៉ាងនេះគេមកមិនទាន់បានមួយថ្ងៃស្រួលបួលផងប៉ាគេនេះអោយគេទៅចូលរៀនអ៊ីចឹងឬ? អួយ!ឈឺខួរ។
[S K I P]
ព្រឹកថ្ងៃស្អែកជីមីនក៏ក្រោកតាំងពីប្រលឹមទៅសាលារៀនតាមប៉ារបស់គេប្រាប់ពីល្ងាចមិញពិតមែន ដោយទៅសាលាមានបងប្រុសទាំងពីររបស់គេជាអ្នកជូនទៅហើយម៉្យាងពួកគេក៏ត្រូវទៅរៀនដូចគ្នាផងដែរ។
តែណាមជូន ហូស៊ុក មិនមែនរៀនវិទ្យាល័យដូចជាជីមីននោះទេ ពួកគេរៀនដល់សិស្សនិស្សិតហើយដោយណាមជូន ហូស៊ុក ជាសិស្សនិស្សិតឆ្នាំទី៤រៀនខាងផ្នែកគ្រប់គ្រងដែលជាឆ្នាំចុងបញ្ចប់ការសិក្សារបស់ពួកគេនៅក្នុងឆ្នាំនេះ។ ចំណែកឯជីមីននៅជាសិស្សវិទ្យាល័យនៅឡើយទេដោយឆ្នាំនេះគេរៀនថ្នាក់ទី១១។
+ងឺត!!
សម្លេងចាប់ប្រាងឡានត្រូវបានបន្លឺឡើងក្រោយពីជិះមកដល់នៅមុខក្លោងទ្វារនៃសាលារៀនវិទ្យាល័យឯកជនមួយកន្លែង។
"ដល់សាលាហើយ ត្រូវខំរៀនឮទេហាមវាយគ្នានៅសាលាអោយសោះព្រោះនេះជាថ្ងៃដំបូងអាកូនទាឯងចូលរៀន" ពេលបញ្ឈប់ឡានចតមួយកន្លែងរួចណាមជូនជាបងប្រុសធំក៏និយាយផ្ដែផ្ដាំទៅកាន់ប្អូនប្រុសពៅបន្ដិចសិនមុននិងអោយគេទៅរៀន បើគេមិនប្រញាប់និយាយហាមអោយហើយទេអាកូនទានិងច្បាស់ណាស់ចូលក្នុងថ្នាក់មិនទាន់ទេវាយគ្នាផ្អើលពេញសាលាលូវហើយ។
"បាទ!..បង...ប្រុស...ធំ!" ជីមីន ឮហើយក៏ឆ្លើយដោយពាក្យមួយម៉ាត់ៗច្បាស់ៗទៅកាន់បងប្រុសធំវិញដើម្បីអោយគាត់អាចទុកចិត្តលើគេបាន។
"ច្បាស់ហើយថាមិនបង្កររឿង? អាល្អិតឯងនិយាយម៉ាត់ណាត្រូវតែម៉ាត់និងឮទេ" នេះជាហូស៊ុកម្ដងគេសួរទៅអាល្អិតរបស់គេដើម្បីបញ្ជាក់ម្ដងទៀត ណាមួយដើម្បីអោយខ្លួនគេនេះបានប្រាកដក្នុងចិត្តផង។
"បាទបងប្រុសទី២! តើបងប្រុសទាំងពីរអាចអោយខ្ញុំទៅរៀនបានឬនៅបាទ?"
"ហ៉ឹម!អាចទៅបាន"
ណាមជូននិយាយចប់ជីមីនក៏បើកទ្វារចុះពីឡាន រួចក៏រត់ចូលទៅក្នុងសាលាបាត់ទៅ ដោយមិនងាកក្រោយមើលមកអ្នកដែលអង្គុយនៅក្នុងឡានអីបន្ដិច។ អ្នកទាំងពីរដែលនៅក្នុងឡានឯណេះតាមសម្លឹងមើលដំណើរប្អូនរត់ចូលទៅក្នុងសាលាបាត់ស្រមោលឈឹង ទើបបើកឡានចេញពីទីនោះឆ្ពោះទៅសាលាសកលឯកជនមួយកន្លែងដែលពួកគេរៀន។
+in Class room
នៅក្នុងថា្នក់រៀនទី11(A)នៅក្នុងថ្នាក់នេះមើលទៅគឺមានសភាពស្ងាត់ខ្លាំងណាស់ដូចចោរលួចត្រីអាំងចឹង ទោះបីជាក្នុងមួយថ្នាក់មានសិស្សរហូតទៅដល់សាមសិបនាក់ជាងក៏ដោយ។
មូលហេតុដោយសារពួកគេម្នាក់ៗរវល់តែនាំគ្នាស្ងាត់មាត់មើលក្ដារខៀនស្ដាប់ទៅលោកគ្រូដែលកំពុងពន្យល់មេរៀននៅលើក្ដារខៀននោះ ទើបម្នាក់ៗគ្មានអ្នកណាម្នាក់ហ៊ានឮមាត់ដូច្នោះ។
+តុកតុក!~តុកតុក!
"លោកគ្រូសុំពេលបន្ដិច!"
"បាទតាមសម្រួល"
"អ្នកគ្រប់គ្នាអាចអង្គុយចុះវិញបាន" អ្នកគ្រូស្អាតប្រាប់ទៅកាន់សិស្សៗដែលក្រោកឈរជាការគោរពមកកាន់គាត់នោះអោយពួកគេអាចអង្គុយចុះវិញបាន។ សិស្សទាំងអស់ក៏នាំគ្នាអង្គុយចុះវិញតាមធម្មតាទៅ។
"អ្នកគ្រប់គ្នា! ថ្ងៃនេះអ្នកគ្រូសុំណែនាំសមាជិកថ្មីអោយស្គាល់បន្ដិច"
"ប្អូនសុំចូលមកណែនាំខ្លួនបន្ដិចមក"
អ្នកគ្រូស្អាតនិយាយចប់សិស្សគ្រប់គ្នាក៏នាំគ្នាបែរទៅមើលមាត់ទ្វារមុខថ្នាក់ព្រោងព្រាតដោយការចឹងដឹងចង់ឃើញនៃសមាជិកសិស្សចូលមកថ្មីនោះយ៉ាងខ្លាំង។
សិស្សថ្មីនោះគ្មានអ្នកក្រៅពីជីមីនផាកហ្គោលដិននោះឡើយគេដើរចូលមកទាំងធ្វើទឹកមុខឡេឡើ ដោយសារគេឃើញសិស្សគ្រប់គ្នាម្នាក់ៗសម្លឹងមើលមកគេច្រើនពេក។
"សួស្តី! អ្នកទាំងអស់គ្នា ខ្ញុំ..."បងប្រុសប្រាប់ខ្ញុំមិនឲបង្កររឿងក្នុងសាលាទេ ប្រហែលពួកគាត់ខ្លាចប៉ាម៉ាក់ត្រូវមកឈឺក្បាលដោះស្រាយរឿងខ្ញុំទេដឹង អឺ! ប្រហែលជាចឹងហើយ!"....ខ្ញុំ! ផាក ជីមីន មានអាយុ១៧ឆ្នាំរស់នៅទីក្រុងសេអ៊ូលសុំជួយណែនាំខ្លួនផង" ជីមីន និយាយបានបន្ដិចគេក៏ឈប់រួចឈរគិតក្នុងចិត្តម្នាក់ឯង ទើបណែនាំឈ្មោះគេដោយដាក់ត្រកូលផ្សេងទៅសិស្សក្នុងថ្នាក់ទាំងអស់អោយបានស្គាល់។
"អេ! ហេតុអីប្អូន--"
"អ្នកគ្រូ! តើខ្ញុំអាចទៅអង្គុយបានហើយមែនទេ?"ជីមីន ពេលដឹងពីបំណងអ្នកគ្រូស្អាតចង់សួរពីអ្វី គេក៏ប្រញាប់សួរកាត់សម្ដីអ្នកគ្រូស្អាតភ្លេម។
"អរ!....ចាស៎! ប្អូនអាចទៅអង្គុយបានហើយ" អ្នកគ្រូមុនដំបូងគាត់ពិតជាឆ្ងល់ណាស់ម្ដេចសិស្សប្រុសថ្មីម្នាក់នេះមិនប្រាប់ត្រកូលពិត បែរជាប្រាប់ត្រកូលផ្សេងទៅវិញ ហើយម៉្យាងគាត់ក៏បានមើលពីប្រវិត្តគេផងដែរ ឃើញថាគេមិនមែនត្រកូលធម្មតាៗអីបែបនឹងទេ តែយ៉ាងណាគាត់ក៏អាចយល់សាច់ការបានខ្លះក្រោយគាត់ឃើញជីមីនធ្វើទឹកមុខបែបអង្វរកមកកាន់គាត់ដូចជាចង់អោយគាត់ជួយលាក់នៅឈ្មោះត្រកូលពិតប្រាកដរបស់គេ។
ជីមីនក៏ដើរទៅកាន់តុមួយដែលនៅខាងក្រោយគេបង្អស់ដែលជាជួរកណ្ដាលគេ មុននឹងគេដាក់ខ្លួនអង្គុយទាំងឬកពារខ្ជិលៗ។
"លោកគ្រូ! សុំបន្ដការបង្រៀនមេរៀនបន្ដរបស់លោកគ្រូចុះ ខ្ញុំអស់កិច្ចការហើយ"
"បាទ! មិនអីទេ"
"អញ្ចឹងខ្ញុំសុំត្រឡប់ទៅវិញហើយ លាហើយលោកគ្រូ លាហើយប្អូនៗទាំងអស់គ្នា" និយាយលាគ្រប់គ្នានៅក្នុងថ្នាក់ទាំងអស់ចប់ អ្នកគ្រូស្អាតក៏ដើរចាកចេញពីទីនោះទៅកាន់កន្លែងធ្វើការដែលនៅក្នុងទីចាត់នោះបាត់ទៅ
"ប្អូនៗ! តោះចាប់ផ្ដើមបន្ដមេរៀន" បញ្ចប់ប្រយោគលោកគ្រូផ្នែកគណិតវិទ្យាក៏ចាប់បង្រៀនមេរៀនរបស់គាត់ទៅកាន់សិស្សៗបន្ដ។
ការបង្រៀននៅមុខវិជ្ជាគិណិតវិទ្យាក្នុងម៉ោងនេះក៏បន្ដជារឿយៗរហូតបានប្រហែលជាកន្លះម៉ោងជាង ដោយនៅក្នុងម៉ោងរៀននេះផងដែរ ជីមីនអង្គុយខាំប៊ិចសម្លឹងមើលទៅតាមការពន្យល់លោកគ្រូគណិតយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ តែកុំច្រឡំថាគេជាសិស្សដែលរៀនពូកែអោយសោះ ព្រោះកាលនៅក្រៅប្រទេសជាមួយលោកតាលោកយាយគេ ជីមីនរៀននៅទីនោះគ្មានទៅចេះស្អីម៉ាអឹទេ ប្រឡងរាល់ខែរាល់ឆ្នាំគេនិងឯងដែលជាសិស្សឆ្នើមជាងគេ សិស្សម៉ាថ្នាក់ហាសិបនាក់គេប្រឡងជាប់លេងហាសិបគ្មានគូរប្រៀបដ៏គួរអោយកោតសរសើរ។
បន្ទាប់មកការរៀនក៏ចេះតែបន្ដទៅមុខពីមួយម៉ោងទៅម៉ោងពីមុខវិជ្ជារមួយទៅមុខវិជ្ជារមួយទៀត ទល់តែអស់នៃម៉ោងរៀនតាមកាលវិភាគសិក្សានៅពេលព្រឹក។
+ពេលរសៀល!!
នៅពេលថ្ងៃត្រង់ក៏បានឈានមកដល់កណ្ដឹងសាលាក៏បន្លឺសំឡេងឡើងយ៉ាងខ្ទរខ្ទារពេញទីធ្លានៃបរិវេណសាលា ដើម្បីជាការដាស់តឿនទៅដល់អ្នកគ្រូលោកគ្រូក៏ដូចជាសិស្សៗដែលរៀននៅគ្រប់អគារគ្រប់ថ្នាក់ទាំងអស់អោយបានដឹង។
"បញ្ចប់មេរៀនប៉ុណ្ណឹងសិនចុះ ប្អូនៗគ្រប់គ្នាអាចសម្រាកបានហើយ" លោកគ្រូនៃមុខវិជ្ជារូបវិទ្យាបានបង្អាក់សកម្មភាពបង្រៀនក្រោយពេលកណ្ដឹងសាលាបានរោទ៍ឡើង ទើបគាត់ងាកមកប្រាប់ទៅសិស្សៗក្នុងថ្នាក់គាត់ អោយពួកគេអាចសម្រាកបាន ព្រោះជាពេលរសៀលអញ្ចឹងសិស្សៗគ្រប់គ្នាពួកគេច្បាស់ជាឃ្លាន។
"បាទ / ចាស៎! លោកគ្រូ" សិស្សទាំងអស់ក្រោកឈរឡើងព្រមគ្នារួចនាំគ្នាឱនគោរពលោកគ្រូពួកគេមុនពេលចេញលេងដែលជាពេលសម្រាករបស់ពួកគេហើយក៏ជាពេលញ៉ាំអាហារទ្រាប់ក្រពះមួយពេលផងដែរ។
"ហឹម!" លោកគ្រូផ្នែករូបវិទ្យាគ្រាន់តែញញឹមងក់ក្បាលតិចៗជំនួសការនិយាយមុននិងគាត់រៀបចំសម្ភារៈផ្សេងៗរបស់គាត់រួចហើយក៏ដើរចាកចេញពីថ្នាក់ទៅកន្លែងដែលគ្រូៗទាំងអស់ពួកគាត់តែងតែជួបជុំគ្នាញ៉ាំអាហារ។
"សួស្តី! ខ្ញុំ! ម៉ារីន ហុងឃូសាគិក! នេះមិត្តខ្ញុំគេឈ្មោះ ថេយ៉ុង មីនគ្រីស៍ស្តាល់! តើពួកយើងអាចសុំ អឺ..! សុំខ្ចីប្រាក់ខ្លះសិនបានទេ?" ម៉ារីន និយាយយ៉ាងស្ទាក់ស្ទើរនៅក្នុងចិត្តទាំងដៃឈរចាប់ខ្លួនមិត្តដែលនៅក្បែរអោយគេនៅអោយស្ងៀម។
ជីមីនក្រោយឃើញមនុស្សពីរនាក់កំពុងឈរសម្លឹងមើលមកគេទាំងសើចញញឹមៗ ឯម្នាក់ទៀតឈរទាំងមុខមិនរីកថែមទាំងមកសុំខ្ចីលុយខ្លួនដូច្នោះ គេបានត្រឹមអង្គុយសម្លឹងមើលទៅពួកគេទាំងពីរវិញដោយខួរក្បាលកំពុងតែឆ្ងល់។
បើតាមគេសង្កេតមើលអ្នកចំពោះមុខនេះ មើលទៅពួកគេមិនមែនជាកូនក្នុងគ្រួសារត្រកូលធម្មតាៗឡើយ បូករួមទាំងឈ្មោះពួកគេណែនាំមកកាន់គេមិញនេះទៀត គេរ័ត្នតែច្បាស់ថាពួកជាកូនអ្នកអភិជន តែហេតុអីពួកគេមកសុំខ្ចីលុយគេទៅវិញ?
"អើ..! ឯងកុំធ្វើទឹកមុខឆ្ងល់មកកាន់ពួកយើងអី ពួកយើងគ្រាន់តែភ្លេចយកលុយមករៀនរៀងខ្លួនហើយលូវក៏ឃ្លានខ្លាំងទៀត ទើបសម្រេចចិត្តមកសុំខ្ចីលុយឯងខ្លះ ម៉្យាងមិត្តរួមថ្នាក់ពួកគេទៅកុងទីនអស់ហើយនៅក្នុងថ្នាក់នៅសល់តែឯងនិងពួកយើងពីរនាក់នេះប៉ុណ្ណោះ" ដោយឃើញទឹកមុខអ្នកខាងនោះដូចជាឆ្ងល់ខ្លាំង ម៉ារីនក៏ប្រាប់មូលហេតុដែលនាងនិងមិត្តមកសុំខ្ចីលុយខ្លះដោយឈររៀបរាប់យ៉ាងវែងអន្លាយទៅកាន់ជីមីន។
ស្ដាប់ហេតុផលរបស់អ្នកឈរចំពោះមុខហើយ ជីមីនមិនបានគិតច្រើនគេក៏ដកលុយខ្លះទៅអោតអ្នកទាំងពីរខ្ចីទាំងមិននិយាយស្ដីមួយម៉ាត់។
"អរគុណ! ស្អែកខ្ញុំនិងសងឯងវិញ" កាលបើខ្ចីលុយគេបានហើយនាងក្រមុំក៏ចាប់អូសដៃមិត្តដែលឈរធ្វើទឹកមុខស្អុយៗនោះដើម្បីចេញទៅកុងទីន។
"ឈប់សិន! អេ! ឯងទៅញ៉ាំបាយទេ? ចាំខ្ញុំជាអ្នកចេញលុយ" ម៉ារីន អូសដៃមិត្តឈានជើងដើរបានបន្ដិច នាងក៏នឹកឃើញចង់បបួលអ្នកដែលអោយនាងខ្ចីលុយនោះទៅញ៉ាំបានជាមួយគ្នាដោយនាងគឺជាអ្នកចេញលុយ។
ជីមីនដែលបម្រុងនិងឈ្ងោកមុខក្រាបនិងតុនោះ ពេលឮអ្នកម្ខាងទៀតបបួលខ្លួនទៅញ៉ាំអី គេក៏ងើបមុខមើលទៅអ្នកទាំងពីរដែលម្នាក់ឈរធ្វើទឹកមុខដូចមិនពេញចិត្តអ្វីមួយ ម្នាក់ទៀតឈរញញឹមយ៉ាងស្រស់មកកាន់គេនោះដោយទឹកមុខឆ្ងល់ៗបំផុត។
"ហ៉ើយ! ឯងជាមនុស្សស្មើកៗយ៉ាងនេះហេស៎? ម៉ោះទៅញ៉ាំអីជាមួយពួកយើង" ម៉ារីន ដកដង្ហើមធំបន្ដិចទាំងគ្រវីក្បាលទៅវិញទៅមកពេលឃើញទឹកមុខអ្នកដែលនាងបបួលទៅញ៉ាំអីនោះធ្វើទឹកមុខឲស្មើកៗ ទើបនាងដើរទៅចាប់អូសគេចេញពីតុរួចតម្រង់មករកមិត្តវិញហើយក៏ចាប់អូសកម្លោះទាំងពីរទៅកុងទីនដោយម៉ារីនបាននិយាយហាមកុំឲកម្លោះទាំងពីរប្រកែកជាមួយនាងទាន់។
+កុងទីន!!
ងាកមកខាងសាលាសកលឯកជនល្បីមួយកន្លែងនេះវិញម្ដង នៅក្នុងកុងទីនអាហារហើយនៅកន្លែងអង្គុយញ៉ាំបាយពេលនេះ មើលទៅមានសិស្សនិស្សិតច្រើនខ្លាំងណាស់ដែលពួកគេមកញ៉ាំអាហារនៅទីនេះនៅពេលថ្ងៃត្រង់ មើលតែកន្លែងអង្គុយក៏ដឹងស្ទើរតែគ្មានកន្លែងអង្គុយសម្រាប់ញ៉ាំបាយទៅហើយ។
"បងប្រុសធំហ៎ា! ថ្ងៃនេះកុងទីនម្ដេចក៏មានមនុស្សច្រើនយ៉ាងនេះ? មនុស្សច្រើនខុសពីធម្មតាតែម្ដង" ហូស៊ុក សួរទៅកាន់បងប្រុសធំគេទាំងភ្នែកងាកមើលសិស្សនិស្សិតជាច្រើនដែលនៅជុំវិញពួកគេ។
"មិនអោយមានមនុស្សច្រើនយ៉ាងម៉េច ឯងមិនឃើញបុរសបេះដូងដែកមិនងាយមកកុងទីនញ៉ាំអាហារ គេកំពុងអង្គុយនៅទីនេះទេហេស៎!"
"ហូស៊ុក ហ្យុង! សួរដូចអត់មើលមុខតាដែកនៅអង្គុយស៉ីបាយនៅទីនេះដែលទេ មើលគ្រាន់តែអង្គុយស៉ីបាយអោយដូចរូបចម្លាក់"
ជុងគុក ចនខាស៍សាគិក ជាមិត្តណាមជូននិងហូស៊ុកក៏និយាយបន្ថែមពីក្រោយណាមជូនដោយសម្លឹងមើលទៅមិត្តម្នាក់ទៀតដែលអង្គុយញ៉ាំបាយដូចអត់ខ្វល់ពីអ្វីសោះនោះមើលទៅលឹងដូចអ្នកតា។
ហើយបើនិយាយពីមិត្តពួកគេបីនាក់និងវិញពេលគេមកញ៉ាំបាយកុងទីនម្ដងៗវិញ អ្នកទាំងបីនាក់នេះរកតែកន្លែងអង្គុយញ៉ាំបាយស្ទើរមិនបានញ៉ាំបាយទៅហើយ បើមានមនុស្សលួចជាប់ស្នេហ៍មិត្តគេម្នាក់និងលឹងជិតអស់មួយសាលាសកល។ ម៉្យាងពួកគេក៏ឆ្ងល់ដែលណា មិត្តពួកគេម្នាក់និងមុខមាំមិនដែលញញឹម សម្ដីក៏មិនផ្អែម ជាពិសេសមិនដែលរួសរាយដាក់នរណាម្នាក់ទៀត ចុះហេតុអីមានអ្នកតាមស្រឡាញ់មិត្តពួកគេម្នាក់និងអីច្រើនយ៉ាងនេះ?
"អើមែន! ហ្យុងភ្លេចមើលដោយសារអាមិត្តចិត្តថ្មនឹងយូរៗបានវាមកស៉ីបាយនៅកុងទីនម្ដងនឹងណា ទើបមិនបានចាប់អារម្មណ៍"
"ពួកឯង! នៅនិយាយដើមយើងយូរទៀតទេ?" សម្ដីសួរមកកាន់មិត្តដ៏រឹងកំព្រឹសបានបន្លឺរឡើងបន្ទាប់ពីអង្គុយញ៉ាំបាយស្ដាប់មិត្តនិយាយពីខ្លួនជាយូរមក ម្នាក់នោះគឺជា÷
យ៉ូនហ្គី មីនគ្រីស៍ស្តាល់ ដែលជាមិត្តណាមជូន ហូស៊ុកនិងជុងគុកអ្នកប្រុសទាំងបីនាក់និងឯង។
"ពួកខ្ញុំឈប់និយាយហើយ តោះញ៉ាំបាយវិញណ៎! អាលនិងបានទៅរៀនបន្ដ" ជុងគុក និយាយទាំងខំកាយបាយដាក់ចូលក្នុងមាត់ព្រោះទឹកមុខយ៉ូនហ្គីសម្លឹងមើលមកកាន់គេពិតជាម៉ូវមែនទែន ទោះជាមិនបានខ្លាចតែក៏និងរអាមិនបាន។
"ហេ៎! អាជុង! ឯងប្រទាន់ក្រកាច់ទៅណា? ក៏ខំញុកបាយចូលមាត់អីសម្បើបម៉្លេះ" ហូស៊ុក សម្លឹងមើលទៅជុងគុកសួរគេដោយការងើយឆ្ងល់ មិញនេះឃើញដូចជាមិនប្រញាប់ទៅណាទេតែហេតុអីញ៉ាំយកៗលឿនអីយ៉ាងនេះ។
"ខ្ញុំប្រទាន់ទៅជុះអាចម៍និងហ្យុង"
"ហ៉ើយ..! អាជុង" ណាមជូននិងហូស៊ុក នាំគ្នាស្រែកដាក់ជុងគុកព្រមគ្នាភ្លេមៗពេលឮជុងគុកនិយាយបែបនិង។
និយាយពីថាម្នាក់ៗមាត់ហាចេញមកដូចអត់មើលពេលវេលាសមស្របសោះអាមិត្តមួយនិង ថាមិត្តម្នាក់ទៅមានចរិតស្ងៀមស្ងាត់មិនចូលចិត្តនិយាយអ្វីច្រើនមុខវិញក៏មិនដែលញញឹម បើពេលនិយាយចេញមកម្ដងៗវិញសុទ្ធតែសម្ដីគម្រោះគម្រើយ ហើយឃើញអីគេនិយាយនឹងមិនភូតហើយក៏មិនប្រលើសពាក្យឬនិយាយនៅរឿងមិនពិតដែរ។
ប៉ុន្តែអាមិត្តម្នាក់នេះស្អីនិងគេដែល ចរិតអោយច្រឡើម សម្ដីអោយផ្អែមរលួយ ចេះមកនិយាយរឿងអត់អនាម័យនៅពេលញ៉ាំអាហារទៅកើត សមតែដាក់ក្បាលមួយចានបាយនិងតើ។
[រឿងថ្មីអានមួយភាគដំបូងយ៉ាងម៉េចដែរ មានអារម្មណ៍ថាអានហើយភាវអត់អ្នកអានទាំងអស់គ្នា]
To be Continued ✍️💯