Η Λίλιαν στάθηκε μουδιασμένη στην είσοδο της τραπεζαρίας του εστιατορίου που στεγαζόταν στο ισόγειο του υπερπολυτελούς καταλύματος για τους τουρίστες.
Νωρίτερα, την ίδια μέρα, είχε λάβει ένα μήνυμα από τον Κρις Κοχέιν που τής ζητούσε να συναντηθούν και να μιλήσουν. Προς μεγάλη της έκπληξη, το παρέδωσε ο ξεδοντιάρης ναύτης που κατέφθασε τις πρώτες πρωινές ώρες στη Βίλα της και ο οποίος την αιφνιδίασε με τον υπέρμετρο ενθουσιασμό του όταν την αντίκρισε. Φυσικά δεν κρατήθηκε και σχολίασε.
- Μαντάμ χαίρομαι πολύ που σας βλέπω. Σας παρακαλώ μην αμελήσετε την πρόσκληση του καπετάνιου, για το καλό όλων μας.
Έβγαλε το παλτό της, το δίπλωσε και το κρέμασε στο χέρι της. Είπε το όνομα της στον υπεύθυνο της υποδοχής που στεκόταν πίσω από το μαρμάρινο πάσο.
Εκείνος έλεγξε μια λίστα με ονόματα σε ένα ανοικτό βιβλίο και απάντησε λιτά,
- Σας περιμένουν.
Τής υπέδειξε με το χέρι του να προχωρήσει μέσα στην τραπεζαρία.
Έκανε μερικά διστακτικά βήματα και κοντοστάθηκε. Το βλέμμα της τόν έψαχνε στην τεράστια αίθουσα καθώς το μυαλό της στριφογυρνούσε γύρω από διπλωματικούς τρόπους και νομικές οδούς που είχε μελετήσει, για τους κανόνες που θα του έθετε, όταν θα του αποκάλυπτε την εγκυμοσύνη της.
Ήθελε να είναι ισότιμος κηδεμόνας για το μωράκι τους που μεγάλωνε μέσα της και την έκανε να ονειρεύεται και να χαμογελά κάθε μέρα, όλη μέρα.
Είχε σκεφτεί να του το κρύψει αλλά παραμέρισε την σκέψη. Θα ήταν μια άδικη πράξη για τον πατέρα αλλά και για το παιδί, μα και απαράδεκτη για τα δικά της βιώματα και αξίες.
Θέλησε να προετοιμάσει τον εαυτό της, γι αυτό έκανε αμέτρητους φανταστικούς διαλόγους και έπλασε σενάρια που υπέθεσε ότι θα εξελίσσονταν σε μια τόσο ιδιαίτερη συνάντηση.
Στάθηκε απέναντι από τον καθρέφτη της κρεβατοκάμαρας για ώρες, μιλώντας με το είδωλο της. Μα αποτύγχανε. Δεν γνώριζε τι να περιμένει, ειδικά μετά από την τελευταία επεισοδιακή επικοινωνία τους και την έλλειψη ανταπόκρισης στα γράμματά της.
Hταν αδύνατο να φανταστεί μια καλή κατάληξη.
Ανέκαθεν τα λόγια που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν το περιεχόμενο της σχέσης τους αποτελούσαν πολυτέλεια. Τελικά η μοναδική υπόσχεση που είχαν δώσει μεταξύ τους, εκείνη την πρώτη φορά που κτύπησε την πόρτα του σπιτιού της, ήταν πως δεν μπορούσαν να υποσχεθούν τίποτα ουσιαστικό ο ένας στον άλλον, θέτοντας την γλυκιά και συνάμα έντονη ερωτική σχέση τους στην ευχέρεια μιας απροειδοποίητης λήξης.
Χάιδεψε απαλά την μικρή καμπύλη της κοιλιάς της που κρυβόταν επιδέξια κάτω από τις πτυχές του βελούδινου φορέματος και ξαφνικά αποφάσισε πως θα γύριζε την πλάτη σε κάθε κάλεσμα της μοίρας της. Δεν θα αποκάλυπτε τίποτα. Το παιδί της θα το μεγάλωνε μόνη. Δεν θα της το έπαιρνε κανείς. Θα ήταν εκεί στο πρώτο του βήμα και σε κάθε του βήμα. Στην πρώτη του λέξη και σε κάθε του κατάκτηση. Θα απολάμβανε το κάθε δευτερόλεπτο της μικρής πολύτιμης οικογένειας της.
Εισέπνευσε βαθιά για να πάρει κουράγιο μετά τη λήψη της τελικής απόφασης, παρότι ένιωσε αγκάθια να τρυπούν το λαιμό της και το στόμα της να στεγνώνει.
Τα τραπέζια ήταν γεμάτα από κόσμο που ανέμενε να ταξιδέψει. Τελικά τον εντόπισε να κάθεται σ' ένα δίπλα από τα παράθυρα. Δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο του. Είχε στρέψει το βλέμμα του έξω και έδειχνε να παρακολουθεί την κίνηση στο λιμάνι της Αρζάνης. Έπαιζε αφηρημένα με ένα ασημένιο νόμισμα στα δάχτυλα του. Ήταν περιποιημένος όπως πάντα, αλλά τα γένια του είχαν μακρύνει όπως και τα μαλλιά του που κυμάτιζαν χαϊδεύοντας τη βάση του αυχένα του. Φορούσε την σκουρόχρωμη μπλε στολή του με τα χρυσά κουμπιά, επωμίδες και σιρίτια, τα οποία άστραφταν με κάθε ανεπαίσθητη κίνηση του σώματος του στην επαφή με την ασθενή δέσμη ηλιακού φωτός που έμπαινε από το παράθυρο.
Τριγύρω του γυναικεία βλέμματα από δεσποσύνες ή μεσήλικες κυρίες, που κάθονταν σε παρακείμενα τραπέζια, τόν σάρωναν επίμονα επιζητώντας την προσοχή του.
Παρόλο που βρισκόταν πίσω του, σαν η διαίσθηση του να τον ειδοποίησε για την παρουσία της, τον είδε να γυρνά προς το μέρος της και να την κοιτά με το διαπεραστικό γαλάζιο βλέμμα του.
Αισθάνθηκε τα γόνατα της να παραλύουν.
Το πρόσωπο του φωτίστηκε. Η ψυχρή επιφυλακτικότητα που χρησιμοποιούσε για να κρατά τον κόσμο σε απόσταση, χάθηκε. Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του και σηκώθηκε από τον καναπέ.
Ευτυχώς θυμήθηκε να αναπνεύσει και ένιωσε την ανόητη καρδιά της να σκιρτάει βλέποντας τη χαρά του. Ίσιωσε το κορμί της σπόνδυλο προς σπόνδυλο και τα πόδια της άρχισαν να κινούνται με καθυστέρηση μα σταθερά προς το μέρος του.
Με την άκρη του ματιού της αντιλήφθηκε όλα τα γυναικεία βλέμματα να στρέφονται πάνω της και να την κόβουν γοργά από την κορφή μέχρι τα νύχια ζυγίζοντας την αξία της.
Άραγε θα μπορούσε να το ανέχεται αυτό για την υπόλοιπη ζωή της;
Τα βλέφαρα της πετάρισαν αμήχανα. Από που είχε ξεπηδήσει μια τέτοια σκέψη;
Οι περασμένες μέρες ήταν συναισθηματικά φορτισμένες γι' αυτό ξεστράτιζε το μυαλό της.
Όσο τον πλησίαζε γλυκά συναισθήματα ανέβλυζαν από το στήθος της εξαιτίας της παρουσίας του και επειδή προσπαθούσε να τα καταπιέσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είχε επιθυμήσει την ευτυχία που ένιωθε όταν του χάιδευε τα μαλλιά, όταν άκουγε τη φωνή του, όταν η ζέστη του κορμιού του τύλιγε το δικό της, όταν τα σκουρογάλαζα μάτια του τρύπωναν ελεύθερα στα κατάβαθα της ψυχής της κάνοντας την να ριγεί.
- Κάθισε, της είπε βραχνά.
Είδε τα μάτια του να πέφτουν πάνω στο μπράτσο της, στις λεπτές μαύρες κορδέλες που πρόδιδαν το διπλό πένθος που βίωνε.
Κάθισε απέναντι του, παρότι εκείνος την παρότρυνε να καθίσει δίπλα του στον κομψό μοντέρνο καναπέ σε σχήμα Π, που πλαισίωνε το τετράγωνο τραπέζι.
Δεν πρόλαβε να του μιλήσει. Μια νεαρή σερβιτόρα πλησίασε το τραπέζι τους, κοιτάζοντας μόνο εκείνον κατάματα, εμφανώς γοητευμένη από την παρουσία του και ζήτησε την παραγγελία τους.
Ο Κρις δεν έδειξε να εντυπωσιάζεται από την προκλητική μαυρομάλλα γυναίκα. Όλη η προσοχή του ήταν στραμμένη πάνω της.
- Θέλεις να δειπνήσουμε; ρώτησε απαλά.
- Όχι ευχαριστώ δεν έχω πολύ χρόνο στη διάθεση μου, απάντησε στον ίδιο τόνο.
Τα μάτια της αντάμωσαν φευγαλέα τα δικά του που σκλήρυναν μετά τη δήλωση της.
...Ένα φλιτζάνι τσάι, δήλωσε και μετά απασχόλησε τον εαυτό της βγάζοντας τα γάντια της. Η υπερένταση που αισθανόταν κάλυψε τα αυτιά της με βουητό.
Δεν άκουσε το διάλογο του με τη σερβιτόρα, ούτε αντιλήφθηκε την αποχώρηση της.
Τα λόγια που είχε προβάρει να του πει, είχαν πετάξει από το μυαλό της οπού τώρα βασίλευε το κενό, το οποίο η εμφανή αμηχανία μεταξύ τους το έκανε απέραντο.
Ο Κρις παρατηρούσε διακριτικά τη Λίλιαν που την τύλιγε η ένταση.
Το τραπέζι ανάμεσα τους τον ενοχλούσε. Τους απομάκρυνε. Την τελευταία φορά που βρέθηκαν μαζί σε τραπέζι, ήταν για να γευματίσουν. Την είχε καθισμένη στα πόδια του, την τάιζε και την χαϊδολογούσε. Τώρα λαχταρούσε να την αγκαλιάσει όπως άλλοτε αλλά λόγω των περιστάσεων συγκρατιόταν και ήταν σκέτο μαρτύριο. Είδε τα δάχτυλα της να στριφογυρίζουν νευρικά το δαχτυλίδι με το έμβλημα των Κόμεν που φορούσε. Ήταν φανερό πως βασανιζόταν. Ήθελε να την παρηγορήσει, να της πει πως θα φρόντιζε για τα προβλήματα της και την ασφάλεια της.
Το χέρι του διένυσε αργά την απόσταση μέχρι το δικό της και τα ακροδάχτυλα του άγγιξαν την παλάμη της.
Η επαφή τους την τάραξε.
- Τα συλλυπητήρια μου για τις απώλειες σου...
- Ευχαριστώ...
Η σερβιτόρα ακούμπησε το σερβίτσιο του τσαγιού και ένα ποτήρι με κόκκινο κρασί στο τραπέζι. Η Λίλιαν εκμεταλλεύτηκε το γεγονός της παρουσίας της και τραβήχτηκε από αυτό το χαϊδευτικό άγγιγμα. Το μυαλό της έπρεπε να μείνει καθαρό, αφού η ανόητη καρδιά της είχε παραδοθεί ξανά αμαχητί.
Όταν έμειναν μόνοι τους, ο καπετάνιος άλλαξε θέση και κάθισε δίπλα της, κόντρα στο παράθυρο, κάνοντας την να μαζευτεί στη θέση της. Η Λίλιαν ξεροκατάπιε και για μια στιγμή τα μάτια της σκάλωσαν στη θέα του ξεκάθαρου, κοφτού και αντρίκιου προφίλ. Τα σύννεφα είχαν παραμερίσει και τώρα το φως χυνόταν άφθονο στη φαρδιά πλάτη του, στα κυματιστά μαλλιά του κάνοντας τα να ασημώνουν στις άκρες τους.
Γύρισε προς το μέρος της.
- Οτιδήποτε χρειαστείς είμαι εδώ για σένα. Είχαμε μια ατυχή επικοινωνία την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε αλλά ήταν αποκλειστικά δικό μου το λάθος και σου ζητώ συγγνώμη, είπε ήρεμα και μετά βασανιστική παύση ξανά.
Τα λόγια του αν και καθησυχαστικά είχαν διαφορετική επίδραση από αυτήν που ανέμενε. Το σώμα της τώρα έτρεμε και έδειχνε πιο ανήσυχη.
- Είναι τόσα που πρέπει να σου πω...
Την διέκοψε σχεδόν αμέσως.
- Όλα όσα χρειάζομαι να ξέρω για σένα, τα ξέρω. Μου έλειψες Λίλιαν, είπε σιγανά και η φωνή του ακούστηκε συγκινησιακά φορτισμένη.
Τα χείλη της μισάνοιξαν από την έκπληξη.
Προσπάθησε να κλείσει το στόμα της. Να μη μιλήσει ακόμα.
Τα λόγια όμως ήρθαν ανεξέλεγκτα, λες και μιλούσε κάποια άλλη με τη φωνή της.
- Είμαι έγκυος, ψιθύρισε.
Τον είδε να ασπρίζει και να πέφτει απότομα στην πλάτη του καναπέ σαν να δέχτηκε σφαίρα στο στήθος.
Ένα ρολόι μετρούσε αργά την ώρα στον τοίχο.
Παρέμεινε ανέκφραστος, διατηρώντας το πετρωμένο περίβλημα στο πρόσωπο του.
- Είναι δικό μου το παιδί; ρώτησε με δισταγμό και στο βλέμμα της διέκρινε πως η ερώτηση την πλήγωσε βαθιά.
- Δεν επιδιώκω να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Δεν σου ζητώ τίποτα, καταλαβαίνω τις διάφορες μας, απολογήθηκε και τα δάκτυλά της έσφιξαν τη λευκή πορσελάνη.
Αισθάνθηκε το σφυγμό του να καλπάζει στο άκουσμα αυτής της τόσο άτοπης δήλωσης, αλλά φαινόταν να έχει και άλλα να πει και την περίμενε.
Η Λιλιαν ήπιε μια γουλιά από το τσάι της και συνέχισε,
...Έπρεπε όμως να σου το πω. Τίθεται θέμα ηθικής για μένα. Αυτά που έχω βιώσει, οι αξίες μου, ο πόνος σου όταν μου αποκάλυψες το ατύχημα σου και τις συνέπειες του. Έπρεπε να ξέρεις, ήθελα να ξέρεις, η φωνή της έβγαινε ολοένα και πιο ξέπνοη.
Η παρατεταμένη σιωπή και αυτή η αφύσικη ακινησία του τη βύθιζε σε περισσότερη αμηχανία.
...σε παρακαλώ μίλησε μου.
Άρχισε πάλι να στριφογυρίζει το δαχτυλίδι της.
Ο Κρις έτριψε τον αυχένα του δυνατά, καθώς προσπαθούσε να διαχειριστεί τα συναισθήματα του. Η συνειδητοποίηση πως θα γινόταν πατέρας τον είχε αιφνιδιάσει ευχάριστα μα αφήνοντας τον εμβρόντητο. Τρελαινόταν και μόνο που σκεφτόταν για πόσο καιρό τυραννιόταν, ώστε να σταματήσει να νοιάζεται για το κορίτσι που τελικά θα έφερνε στον κόσμο το παιδί του.
Η μεγάλη παλάμη του κάλυψε τα δυο της χέρια και τα ακινητοποίησε.
- Αντίθετα από σένα, εγώ θα σου ζητήσω τα πάντα και ας είμαστε ακόμα στην αρχή.
Έπιασε το χέρι της και το έφερε στα χείλη του σκορπώντας φιλιά στα λεκιασμένα με μελάνι ακροδάχτυλα της.
...Έχεις έναν τρόπο να με ξαφνιάζεις και να με γοητεύεις παράλληλα και αυτό συμβαίνει από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα. Ξέρεις τι επιδίωκα από τη συνάντηση μας;
Του έγνεψε αρνητικά.
...Μόνη μου έγνοια ήταν και είναι ακόμα... πως θα σε πείσω να έρθεις μαζί μου στη Νος μέσα στις επόμενες δυο μέρες. Τώρα βέβαια που η κατάσταση άλλαξε, σκέφτομαι ότι χάνεις το δικαίωμα επιλογής και θα σου το επιβάλω αν μου αρνηθείς.
Το σάστισμα στο πρόσωπο της, τον έκανε να χαμογελάσει.
...Υποθέτω πως περίμενες διαφορετική αντιμετώπιση. Αυτή με το ατελείωτο χαρτομάνι διευθετήσεων, υποχωρήσεων και συμβιβασμών για το μωρό, είπε μαλακά και χαμογέλασε ξανά.
Τα δάχτυλα του κινήθηκαν νωχελικά πάνω στα δικά της και αφαίρεσαν το δαχτυλίδι με το έμβλημα των Κόμεν. Άκουσε το μικρό επιφώνημα που δραπέτευσε από τα χείλη της.
Μετά έβαλε το δαχτυλίδι στην τσέπη του σακακιού του.
Κατόπιν έβγαλε τον φαρδύ χρυσό κρίκο που είχε χαραγμένη την κεφαλή του Λέοντα από το μικρό του δάχτυλο και το πέρασε στον μέσο της, ενόσω έλεγχε τις αντιδράσεις της.
- Τι σημαίνει αυτό;
- Τι σήμαινε το προηγούμενο;
Τα μάτια της καρφώθηκαν στο χρυσό στεφάνι που στόλιζε το χέρι της. Τα χείλη της κουνήθηκαν ανεπαίσθητα.
- Προστασία. Ψέλλισε.
- Οπωσδήποτε προστασία αλλά όχι μόνο αυτό, της αντιγύρισε.
Μειδίασε ενόσω έσκυβε κοντά της. Τα χείλη του πλησίασαν το λοβό του αυτιού της. Το χάδι της ανάσας του την έκανε να ανατριχιάσει.
... Είσαι δική μου.
Δεν περίμενε την αντίδραση της. Σηκώθηκε από τον καναπέ και της έτεινε το χέρι του. Σηκώθηκε και εκείνη και το έπιασε δειλά. Τα δάχτυλα τους πλέχτηκαν και την οδήγησε στην έξοδο του εστιατορίου.
- Που πηγαίνουμε;
- Στο δωμάτιο που νοικιάζω...
- Γιατί ;
- Θέλω να σε αγγίξω...
-------
Ακούμπησε τις παλάμες του στην κλειστή πόρτα. Την φυλάκισε ανάμεσα στα μπράτσα του και τα χείλη του πλησίασαν το σαρκώδες στόμα, αλλά δεν τη φίλησαν. Παρατήρησε ότι ήταν ταραγμένη και το πρόσωπο της ήταν υπερβολικά χλωμό.
- Τι συμβαίνει γλυκιά μου;
- Υπάρχει κάτι ακόμα που πρέπει να μάθεις.
Είδε τα δόντια της να μαγκώνουν νευρικά το κάτω χείλος της ενώ το βλέμμα της δεν ξεπερνούσε το ύψος του λαιμού του.
- Σπουδαιότερο από εκείνο της εγκυμοσύνης σου δεσποινίς Λίλιαν Νουράνο, Μπαλιέν, Κόμεν, ανάθεμα είναι πολλά, είπε γελώντας, βλέποντας για άλλη μια φορά το σαστισμένο ύφος της.
- Το ήξερες;
- Το ήξερα.
- Δεν σε ενοχλεί;
- Όχι, γιατί όλη αυτή η λίστα θα αλλάξει σε Κοχέιν.
Δάγκωσε απαλά το πηγούνι της και μετά τα χείλη του σκόρπισαν τρυφερά φιλιά στο σαγόνι και στο λαιμό της.
...Φυσικά μπορούμε να κρατήσουμε το Νουράνο. Ήταν μια όμορφη έμπνευση του Κόμεν και ταιριάζει με την καλλιτεχνική σου φύση.
Τα δάχτυλα του μονομιάς βρέθηκαν στη πλάτη της, να λύνουν με ταχύτητα τα κορδόνια του φορέματος της. Το ύφασμα χαλάρωσε και σωριάστηκε στο πάτωμα. Το βλέμμα του πεινασμένο έτρεξε πάνω στη σιλουέτα της. Ανακάλυψε πως το γεγονός ότι θα γινόταν η μητέρα του παιδιού του, γιγάντωνε τον πόθο του.
...Σε θέλω περισσότερο από όσο θέλησα ποτέ κάποιον ή κάτι στην ζωή μου.
Κάθισε σε μια καρέκλα και έβαλε τα χέρια του στη μέση της. Την τράβηξε προς το μέρος του ανάμεσα στα ανοιχτά πόδια του μέχρι που τα γόνατα της ακούμπησαν κόντρα στο κάθισμα.
Αφουγκράστηκε τη γρήγορη αναπνοή της και διέκρινε μέσα από την καμιζόλα της το όμορφο στήθος της που ανεβοκατέβαινε βίαια, δείχνοντας βαρύ, πρησμένο και με τις κατακόκκινες θηλές να τον προκαλούν χωρίς οίκτο.
Ακούμπησε απαλά το μέτωπο του πάνω στην μικρή καμπύλη της κοιλιάς της και έκλεισε τα μάτια του. Αγάπη, ευτυχία, χαρά, ερωτισμός, ολοκλήρωση όλα μαζί σε ένα υπέροχο συνονθύλευμα που στροβιλιζόταν μέσα του.
Αισθάνθηκε τα δάχτυλα της να εισχωρούν στα μαλλιά του και να χαϊδεύουν το κεφάλι του.
- Κρίστοφερ...
- Μην μιλάς, σε παρακαλώ μην μιλάς...
Τα χείλη του φίλησαν ανάλαφρα το περίγραμμα της κοιλιάς της. Τα χέρια του χάιδευαν ασταμάτητα τη μέση της και την πλάτη της, κρατώντας την εκεί, δέσμια της αγκαλιάς του, ασφαλισμένη.
Απελευθέρωσε τον αέρα που συγκρατούσε στα πνευμόνια του και σήκωσε το βλέμμα του στο πρόσωπό της. Έλαμπε. Η κούραση είχε εξαφανιστεί από πάνω της. Έδειχνε ήρεμη, γαληνεμένη και εξωφρενικά νέα. Ανέκαθεν το νεαρό της ηλικίας της την καθιστούσε ευάλωτη στα μάτια του κάνοντας τον προστατευτικό απέναντι της. Η ομορφιά της και η τόλμη της τον μάγευαν. Τον κοίταζε με τόση τρυφερότητα που έλιωνε.
....Δεν θα ξαναφύγεις από μένα. Μ ακούς;...
Θέλω να γυρνώ από κάθε ταξίδι και να είσαι εκεί για μένα. Μ ακούς;...
Να είστε και οι δυο εκεί για μένα...
Με έκανες τόσο ευτυχισμένο γλυκιά μου. Εύχομαι μόνο να με θέλεις και να με χρειάζεσαι, όσο εγώ εσένα, είπε με ραγισμένη φωνή και χάιδεψε στοργικά την στρογγυλή κοιλίτσα.
Τα χέρια της έκλεισαν το πρόσωπο του και τα χείλη της σφράγισαν ορμητικά και παθιασμένα το στόμα του σχηματίζοντας τη λέξη Σ' αγαπάω!
----------
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
8 Χρόνια αργότερα
Δεν είχε ξημερώσει ακόμα. Οι πρώτες γαλανές δέσμες φωτός έσκιζαν το σκούρο πέπλο της νύχτας και έριχναν ένα αμυδρό φως μέσα στην ήσυχη καμπίνα. Ο καπετάνιος γονάτισε αθόρυβα δίπλα από το υπέρδιπλο κρεβάτι και τράβηξε με προσοχή το σεντόνι για να σκεπάσει τη γυναίκα του και τις δυο κόρες του.
Ένα μικρό χεράκι υψώθηκε και τυλίχτηκε γύρω από τον αυχένα του, εγκλωβίζοντας τον σε άβολη θέση. Το ζωηρό γαλάζιο των ματιών που τον κοίταξαν ήταν ο καθρέφτης των δικών του και αμέσως λογάκια άρχισαν να ξεπετιόνται από το φλύαρο στοματάκι της μεγάλης του κόρης. Την καθησύχασε αμέσως με μια αγκαλιά και γλυκές ψιθυριστές κουβέντες. Η Λίλιαν με το μόλις τριών ετών κοριτσάκι συνέχιζαν να κοιμούνται βαθιά.
Ο Τζίνο δίπλωσε τα μπράτσα στο στήθος του και μειδίασε με το σκηνικό.
Σύντομα η καμπίνα ξανάγινε ήσυχη. Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ανάσες των παιδιών και της γυναίκας που κοιμόταν. Ο Κρις τον προσέγγισε αθόρυβα με ένα χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη του που πρόδιδε οικογενειακή ευτυχία. Τον κτύπησε ελαφρά στα πλευρά και του έγνεψε να πάνε στο κατάστρωμα.
Ο Τζίνο διένυε τα δεκαεννιά του χρόνια και σχεδόν κοιτούσε τον πάτερα του κατάματα, δίχως να υψώνει το κεφάλι του. Πιθανόν να τον ξεπερνούσε αν συνέχιζε να ψηλώνει με τέτοιο ρυθμό. Το σώμα του είχε αρχίσει να γεμίζει και να δυναμώνει με το πρώτο άγγιγμα της εφηβείας, διότι αν και Κοχέιν με πιστοποιητικό, εξακολουθούσε να κάνει χειρονακτικές εργασίες στο καράβι και να ανεβαίνει στα κατάρτια σαν τη μαϊμού.
Το δέρμα του είχε αποκτήσει έναν σταράτο τόνο και τα καστανά μαλλιά του χρυσάφιζαν στο φως του ήλιου.Το περήφανο και επιβλητικό παρουσιαστικό του ήδη προσέλκυε τα γυναικεία βλέμματα.
Ήταν πολύ καλός στα μαθηματικά. Θα γινόταν εξαίρετος καπετάνιος και ήδη σε πολλά ταξίδια κρατούσε το πηδάλιο, ωστόσο όταν ο Κρις τον ρώτησε τι θα ήθελε να σπουδάσει, επέλεξε την ιατρική.
Μίλησε σιγανά.
- Αναρωτιέμαι τι να είναι το επόμενο;
Ο Κρις στράφηκε και κοίταξε τη γυναίκα του.
- Σου ανέφερε κάτι ;
Τα μάγουλα του ρόδισαν, αλλά το περιορισμένο φως της καμπίνας δεν αποκάλυψε αυτήν τη μικρή λεπτομέρεια.
- Μία υπόθεση έκανα, επειδή παρατήρησα πως κοιμάται πολύ και τρώει ελάχιστα τις τελευταίες μέρες.
- Θα το μάθουμε σύντομα, είπε χαμογελώντας πλατιά ο Κρις.
Ο Τζίνο μουρμούρισε,
- Ελπίζω να είναι αγόρι. Δεν αντέχω άλλα κορδελάκια, κούκλες και μικροσκοπικά σερβίτσια τσαγιού πάνω στο κρεβάτι μου...
Ο Κρις έπνιξε το γέλιο του και τον έσπρωξε προς την έξοδο.
...Ειδάλλως μια πριγκίπισσα και ΤΡΕΙΣ νεράιδες, μονολόγησε ο νεαρός άντρας με προσποιητή απελπισία.
- Ειδάλλως... επανέλαβε ο Κρις, μια πριγκίπισσα, ΤΡΕΙΣ νεράιδες και ΕΝΑΣ λεβέντης γιος, παλικάρι μου, είμαι πολύ τυχερός.
Δεν τον ξεχώριζε από τις νεράιδες του. Βαθιά μέσα του είχε πλάσει μια ξεχωριστή αγάπη γι' αυτό το παιδί. Ήταν το πρώτο του παιδί. Το παιδί της καρδιάς του. Δεν μετάνιωσε πότε την απόφαση του να τον υιοθετήσει. Μάλιστα το θεώρησε ευλογία αφού η οικογένεια απαρτιζόταν από τόσα θηλυκά.
Για ένα δευτερόλεπτο γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε το τεράστιο κρεβάτι που ήδη είχε ανακατασκευαστεί μια φορά για να τους χωρά όλους άνετα.
Όσο θα το επέτρεπε η παιδική ηλικία, θα τους ξάπλωνε όλους εκεί και θα άπλωνε τα μακριά μέλη του προστατευτικά πάνω τους.
Αν ο Τζίνο είχε προβλέψει σωστά, θα χρειαζόταν και άλλη επέκταση. Αυτήν τη φόρα θα ξήλωνε τα ξύλινα διαχωριστικά ή μήπως να άλλαζε όλη τη διαρρύθμιση της καμπίνας;...
Τα παραγγέλματα του Πέρσιβαλ τόν έβγαλαν από τα ευχάριστα διλήμματα.
Σύντομα βρέθηκε πίσω από το τιμόνι του Σιρόκου. Το δροσερό αεράκι που σηκώθηκε αναπάντεχα τον κτύπησε στο πρόσωπο. Το δεξί του χέρι έσπρωξε με δύναμη τη λαβή του πηδαλίου περιστρέφοντας το συνεχόμενα δυο φορές. Το βλέμμα του ατένισε τον ορίζοντα που βαφόταν με τα χρώματα της Ανατολής και μετά τα φουσκωμένα πανιά. Ανάσανε βαθιά τον υγρό αλμυρό αέρα και αφουγκράστηκε το τραγούδι των κυμάτων καθώς το μπρίκι του έσκιζε με ταχύτητα το νερό.
ΤΕΛΟΣ
-------------------------------------------------------------------------------------
Ελπίζω να περάσατε όμορφα σε αυτό το ταξίδι.
Σας ευχαριστώ θερμά για το χρόνο που διαθέσατε στην ιστορία μου.
Αν θέλετε αφήστε μου κάποιο σχόλιο με τις εντυπώσεις σας.
Σας εύχομαι καλές γιορτές με υγεία πάνω από όλα.
Μην ξεχνάτε να χαμογελάτε καθημερινά, ότι δυσκολίες και να αντιμετωπίζετε.
Εις το επανιδείν!