Mετά από τρεις μέρες και ενώ η Λίλιαν δεν είχε επιστρέψει ακόμα από το ταξίδι της, ο Κρις επισκέφθηκε την Ισαβέλλα Κέλεαρ.
- Κάθισε Κρις. Τι μπορώ να κάνω για σένα; ρώτησε πρόσχαρα και ένα φωτεινό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της.
Τακτοποίησε με ιδιαίτερη φροντίδα τις πτυχές του χυτού φορέματος, σχεδόν χαϊδολόγησε το μέρος της κοιλιάς της όσο καθόταν στην καρέκλα του γραφείου της.
- Θέλω να μιλήσουμε για τη δεσποινίς Νουράνο, αποκρίθηκε παρατηρώντας την, σκεπτόμενος, αν ο Νιλς είχε καταφέρει να σκαρώσει το μωράκι που τόσο επιθυμούσε.
- Για ποιό θέμα; Συνοφρυώθηκε.
- Θέλω να μου πεις τι σχέση έχει με τον Κρος;
Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα.
- Τι εννοείς;
- Δεν έχετε συζητήσει; Την ενοχλεί και μην το αρνηθείς.
- Έχω αντιληφθεί μια ένταση στην επικοινωνία τους αλλά δεν έχει αναφερθεί στον καπετάνιο Κρος. Είναι μια συζήτηση που αποφεύγει και σέβομαι την επιθυμία της, κόμπιαζε...
Εσύ πως το έμαθες;
- Τι προσπάθησες να συζητήσεις και το απέφυγε;
- Υπήρξε ένα περιστατικό πριν από λίγο καιρό που μου έκανε εντύπωση. Συνέβη το διάστημα που κάναμε την πρώτη αίτηση επέκτασης της άδειας του Σπουδαστηρίου, ο πατέρας του καπετάνιου ήταν επίτροπος τότε. Είναι ανάπηρος πολέμου όπως γνωρίζεις, καθηλωμένος σε αμαξίδιο, οπότε για να μας επισκεφθεί χρειάστηκε συνοδό. Παρακάλεσε τον γιο του να βοηθήσει. Ήρθε διαφορετική μέρα από τους άλλους επίτροπους λόγω της κατάστασης της υγείας του.
Η Λίλιαν κι εγώ τους οδηγήσαμε στον πρώτο όροφο για να ελέγξει την πτέρυγα. Προκειμένου να ανέβει τη μαρμάρινη σκάλα, ο καπετάνιος και ο Ρέγεν τόν μετέφεραν στα χέρια.
Ο Ρέγεν, στο μέσον του ελέγχου, με κάλεσε για κάποιο πρόβλημα που παρουσιάστηκε στις κουζίνες. Η Λίλιαν έμεινε μόνη της με τον επίτροπο και τον γιο του.
Όταν ολοκληρώθηκε ο έλεγχος, χαιρέτησαν ευγενικά και ωραία όπως συνηθίζεται και έφυγαν. Όμως ο καπετάνιος τήν κοιτούσε συνέχεια. Θυμάμαι το βλέμμα του καρφωμένο πάνω της.
Το ίδιο βράδυ, μετά το σχόλασμα, τήν περίμενε στην καγκελόπορτα του Σπουδαστηρίου. Έγινε φασαρία μεταξύ τους. Βγήκαμε έξω με τον Ρέγεν αλλά μέχρι να διασχίσουμε το προαύλιο, είχαν ηρεμήσει. Ο καπετάνιος ζήτησε συγνώμη και έφυγε. Δεν τον ξαναείδαμε στο Σπουδαστήριο.
- Την παρενοχλεί ακόμα.
- Δεν μου είπε κάτι. Πότε συνέβη; ρώτησε ανήσυχα.
- Προφανώς συνέχεια. Πέτυχα ένα σκηνικό στο γραφείο μου και ένα στην έκθεση του Κόμεν.
- Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, μετά το περιστατικό στο Σπουδαστήριο, ο Φιλ και ο Κέλεν την πρόσεχαν. Τώρα ο Ρογκ είναι περιστασιακά δίπλα της. Αν δεν μου μιλήσει, δεν μπορώ να επέμβω Κρις.
- Ο Κρος είναι σπουδαίος καπετάνιος και γνωρίζει πολύ καλά τη θάλασσα, αλλά μετά τους αποτυχημένους γάμους του, είναι το μόνο θηλυκό που σέβεται. Τής πέταξε μια κουβέντα στην έκθεση... Ορφανή...
Τα χέρια της Ισαβέλλας έσφιξαν με ένταση τα ξύλινα μπράτσα της καρέκλας, μέχρι που οι κλειδώσεις της άσπρισαν.
- Δεν είναι δυνατόν. Αποκλείεται, είπε με σκληρή φωνή.
Γιατί ασχολείσαι με τη Λίλιαν, Κρις;
- Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει, δουλεύει για μένα.
- Αυτή είναι η αιτία για το ενδιαφέρον σου;
- Τι άλλο να είναι;
Τα μάτια της περιπλανήθηκαν καχύποπτα πάνω στο πρόσωπο του που έμοιαζε αγαλμάτινο.
- Την πήρες μαζί σου σε δυο ταξίδια με το πολεμικό σου. Σάς είδα μαζί στην εκδήλωση. Δεν θα αναφερθώ στο κόσμημα. Είδα όμως πως την κοιτούσες.
Ένα παγερό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του ενώ η ένταση στα μάτια του ήταν αποκαλυπτική.
- Ελπίζω να είδες και τους υπόλοιπους πως την έτρωγαν με τα μάτια τους, είπε σαρκαστικά.
- Έτσι ήταν πάντα η Λίλιαν από παιδί, η φωνή της γλύκανε. Είχε έναν υπέροχο, δυνατό μαγνήτη πάνω της, μα δυστυχώς ο μαγνήτης αυτός ήταν ελκυστικός για όλους. Καλούς και κακούς.
- Δεν έχω κακές προθέσεις Ισαβέλλα.
- Δεν είπα το αντίθετο.
Του χάρισε ένα χαμόγελο κάπως συγκαταβατικό.
-Την ξέρεις από παιδί;
- Ναι.
- Δεν τη θυμάμαι στη Νος.
- Δεν θα ήταν δυνατό να τη θυμάσαι, ήταν τρόφιμος εδώ. Δεν σχετιστήκατε ποτέ...
Η Ισαβέλλα χαμογέλασε αμυδρά ξανά με τη σκέψη που διέτρεξε το μυαλό της.
Αν και θα μπορούσατε... Αυτό που είπε ο καπετάνιος είναι αλήθεια, απλά δεν καταλαβαίνω πως έμαθε μια τέτοια πληροφορία. Μονό εγώ, η Πέγκυ, ο Ρέγεν και η Λουσία το γνωρίζουμε αυτό...
- Δεν έχω ιδέα.
- Κανονικά δεν πρέπει να πω τίποτα, όμως ανησυχώ... το βλέμμα της εκλιπαρούσε τη σιωπή του για όσα θα άκουγε.
...Πιστεύω πως δεν προδίδω την εμπιστοσύνη της, αν σου μιλήσω για τον κοινό μας βίο.
Έκατσε πιο αναπαυτικά στην καρέκλα της και τα χέρια της χάιδεψαν ασυναίσθητα το μέρος της κοιλιάς της.
Ήταν από τα ορφανά του παππού και για μένα η καλύτερη μου φίλη μέχρι τα 9 μου χρόνια, τότε που το ορφανοτροφείο έκλεισε.
Όταν άνοιξα το Σπουδαστήριο ανάρτησα αγγελίες για εκπαιδευτικό προσωπικό. Μια εβδομάδα αργότερα έλαβα μια επιστολή της και δεν πίστευα στα μάτια μου. Η παιδική μου φίλη ερχόταν να με βρει. Το θεώρησα καλό σημάδι. Σημάδι της Μοίρας. Οι ελπίδες μου αναπτερώθηκαν, μετά από την επίθεση που μου έκαναν με τις πέτρες.
Ήρθε για να διδάξει, για να πάρει το λογιστικό πτυχίο της, αλλά κυρίως να ψάξει για τις ρίζες της. Φυσικά έως τώρα δεν έχουμε ανακαλύψει κάτι. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι ήρθε εδώ σε ηλικία τριών ετών. Η ίδια δεν έχει καμία μνήμη πιο πίσω. Αυτή τη στιγμή η ελπίδα της βρίσκεται στο Μπατσίρι. Πρόσφατα, οικογένειες αναζήτησαν πληροφορίες για παιδιά αγνώστου ταυτότητος, τα οποία φιλοξένησε τότε το ορφανοτροφείο.
Εν ολίγοις πάντα ελπίζει και πιστεύει πως την αναζητούν.
- Γι' αυτό πήγε στο Μπατσίρι...
Ο Κρις ρουθούνισε απηυδισμένος.
...Διακινδυνεύει την ασφάλεια της για μια μικρή πιθανότητα, για ανθρώπους που την πέταξαν στα σκαλιά ενός ιδρύματος.
- Το θέμα είναι λεπτό, μην γίνεσαι σκληρός.
- Από πότε βαφτίζουμε τη λογική, σκληρότητα; Τα τελευταία δυο χρόνια το Μπατσίρι έχει γίνει το λημέρι όλων των ληστών των Νότιων περιοχών.
- Το ξέρω και εκείνη επίσης. Όμως ήταν αδύνατο να τη μεταπείσουμε.
- Δεν υπάρχουν αρχεία; Τι απέγιναν τα αρχεία του ορφανοτροφείου;
- Εδώ είναι τα αρχεία του ορφανοτροφείου. Τα βρήκαμε πεταμένα μέσα στην αποθήκη με τα κηπευτικά εργαλεία. Η Δημόσια Αρχή ενδιαφέρθηκε γι αυτά τη στιγμή που εισέπραττε τα χρέη του Ιδρύματος. Δεν τα παρέδωσα ποτέ, προφασιζόμενη πως δεν τα είχα στην κατοχή μου. Ισχυρίστηκα πως χάθηκαν κατά το κλείσιμο του ορφανοτροφείου. Φυσικά δεν με πίεσαν ιδιαίτερα. Ήταν τυπικό το ενδιαφέρον.
...Ζωές ανθρώπων πεταμένες δίπλα στα σακιά με το χώμα, σχολίασε με σπασμένη φωνή ....
Δυστυχώς, τα δικά της χαρτιά της γράφουν μόνο την ημερομηνία που έγινε η εισαγωγή της στο Ίδρυμα και την ηλικία της, συμπληρωμένα με τα γράμματα του παππού μου. Δεν ξέρουμε αν την έφερε κάποιος άγνωστος ή οι γονείς της. Ούτε θα μάθουμε μάλλον.
Βεβαίως δεν είναι η μόνη που αναζητά την καταγωγή της. Όταν η λειτουργία του Σπουδαστηρίου ξεκίνησε κανονικά, οι πόρτες δεν έκλεισαν ποτέ. Πολλοί τρόφιμοι και γονείς που υιοθέτησαν ορφανά εκείνη την εποχή, με επισκέφθηκαν για να πάρουν πληροφορίες.
Οι περισσότεροι από τους τρόφιμους φέρνουν τα παιδιά τους σήμερα εδώ και τα διδάσκω. Χωρίς την απλόχερη εμπιστοσύνη αυτών των ανθρώπων, δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Και χωρίς τη Λίλιαν φυσικά. Ήρθε εδώ με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και συνέβαλε ως χορηγός. Έτσι ξεκινήσαμε. Ο μισθός της, πρακτικά, είναι μια επιστροφή χρημάτων.
Ο Κρις έγειρε μπροστά στην καρέκλα, ακούμπησε τους αγκώνες στα γόνατα του και έπλεξε τα δάχτυλα των χεριών του. Το βλέμμα του έπεσε στο κενό. Το αριστερό του πόδι ανεβοκατέβαινε νευρικά.
- Τώρα εξηγούνται πολλά. Η Λίλιαν υιοθετήθηκε από πλούσια οικογένεια;
Η φωνή της βγήκε διστακτική.
- Δεν υιοθετήθηκε με την επίσημη έννοια του όρου και τη γραφειοκρατία που συνοδεύει τη διαδικασία. Αυτήν την ιστορία θα πρέπει να την αποσπάσεις από την ίδια.
Η Λίλιαν είχε τις περισσότερες αιτήσεις υιοθεσίας από οποιοδήποτε άλλο παιδί.
Πολλές οικογένειες της αριστοκρατίας είχαν δείξει ενδιαφέρον για να την υιοθετήσουν, γιατί ήταν όμορφη και υγιής, όμως ο παππούς πάντα έσκιζε τις αιτήσεις τους.
Την αγαπούσε πολύ. Ήθελε να την κρατήσει κοντά του για να μεγαλώσουμε μαζί. Θυμάμαι με έπαιρνε μαζί του κάθε μέρα για να παίζουμε. Ταιριάζαμε και αγαπιόμασταν. Είναι ένα χρόνο μεγαλύτερη μου και την ακολουθούσα παντού. Είχαμε πέντε πανέμορφα παιδικά χρόνια κοινού βίου, αξέχαστα για μένα όπως και για τη Λίλιαν. Όταν αρρώστησε ο παππούς, κράτησε μερικές αιτήσεις κηδεμονίας της στο αρχείο καταχωρήσεων για τα ορφανά.
...Όταν πέθανε ο παππούς το ορφανοτροφείο έμεινε για λίγους μήνες ακόμη ανοικτό. Εγώ το επισκέφτηκα τρεις φορές μαζί με την οικονόμο μας, την Μοντ. Μετά οι γονείς μου απαγόρευσαν τις επισκέψεις. Τα βράδια στα οικογενειακά δείπνα άκουγα τον Ρόμπερτ να λέει ότι επιθυμεί να συνεχίσει το έργο του παππού μου. Ο Λίο όμως είχε διαφορετική άποψη και ο Λίο πάντα επέβαλε τη γνώμη του σε όλη την οικογένεια.
Τελικώς κανένας δεν ανέλαβε την ευθύνη. Σύντομα τα χρέη άρχισαν να συσσωρεύονται. Τότε αποποιήθηκαν όλοι το χρεωμένο ακίνητο που πέρασε στην κατοχή μου, εν αγνοία μου, αφού ήμουν ανήλικη, για να το σώσουν από τον πλειστηριασμό.
Το αμέσως επόμενο διάστημα πολλοί φροντιστές αποχώρισαν, τα παιδιά δεν σιτίζονταν κανονικά, ούτε είχαν την ιατρική φροντίδα που αναλογούσε. Οι Κοινωνικές Υπηρεσίες αποφάσισαν να βάλουν λουκέτο. Δυο μέρες πριν κλείσει το ορφανοτροφείο έγιναν οι απαραίτητες επικοινωνίες. Άνοιξαν τα αρχεία και προσκάλεσαν τους αιτούντες που είχαν δείξει ενδιαφέρον για ορισμένα παιδιά, ώστε να τα παραλάβουν. Την πρώτη μέρα δόθηκαν περίπου ενενήντα παιδιά από τα εκατόν τριάντα. Οι διαδικασίες έγιναν εν τάχει. Κάνεις δεν ελέγχθηκε, όπως απαιτούνταν, για την καταλληλότητά του να γίνει γονιός.
Ο Ρέγεν όμως γνώριζε πολλούς από τους κηδεμόνες και με ενημέρωσε πως τα περισσότερα από αυτά είχαν καλή τύχη. Το ανακάλυψα και μόνη μου στην πορεία, μέσα από εκτεταμένες συζητήσεις με τους ανθρώπους που με επισκέφθηκαν.
Απέμειναν σαράντα παιδιά, μεταξύ τους και η Λίλιαν, τα όποια έμειναν μια ακόμα νύχτα μέσα στο κτίριο. Τη δεύτερη και τελευταία μέρα πριν μπει το λουκέτο, οι πόρτες άνοιξαν. Η είσοδος και η έξοδος στο χώρο ήταν ελεύθερη. Κάποια από τα παιδιά, τα πιο μεγάλα σε ηλικία, έφυγαν μόνα προς το ψαροχώρι της Νος, τρία μωρά τα παρέλαβαν φτωχές οικογένειες, άλλα τα πήραν στα καράβια, όπως έχεις εσύ τον Τζίνο. Υπήρχαν και εκείνα που χάθηκαν τα ίχνη τους.
Η Λίλιαν άνηκε στην τελευταία κατηγορία, αν και στάθηκε τυχερή τελικά, είπε η Ισαβέλλα χαμογελώντας ευχαριστημένη.
...Μεγάλωσε και ανατράφηκε καλά. Κανένας από αυτούς που είχαν κάνει αίτηση υιοθεσίας για εκείνην και που δεν απορρίφθηκε από τον παππού μου, δεν ήρθε να την παραλάβει.
Η Ισαβέλλα σιώπησε όσο η μνήμη της αναπολούσε το παρελθόν.
...Αν και ήμουν μόνο εννέα ετών έχω ακόμα την εικόνα στο μυαλό μου. Βρισκόμασταν μέσα στην άμαξα και ταξιδεύαμε για το Κρόσελεν, μαζί με τον Λίο. Δεν πήγαμε απευθείας από το αρχοντικό των Κέλεαρ αλλά κάναμε έναν μικρό κύκλο και περάσαμε μπροστά από το ορφανοτροφείο.
Ο Λιο μου είχε δείξει το κτίριο από το παράθυρο. «Αυτό κορίτσι μου, θα γίνει δικό σου» είχε πει. Εγώ το μόνο που είδα, ήταν πλήθος κόσμου να μπαινοβγαίνει στο προαύλιο και τα ορφανά παρατεταγμένα σε σειρά. Έψαχνα τη Λίλιαν αλλά δεν κατάφερα να τη διακρίνω. Η άμαξα πήγαινε γρήγορα.
Η φωνή της ράγισε και τα μάτια της γυάλισαν.
...Από τότε δεν την ξαναείδα, μέχρι πριν από ενάμιση χρόνο που με προσέγγισε και συζητήσαμε τι της συνέβη.
Το βλέμμα της έτρεξε πίσω από τον Κρις, στον συγκινημένο άντρα που ακουμπούσε με την πλάτη του στον τοίχο του διαδρόμου και την άκουγε.
...Όλες τις λεπτομέρειες για τις δυο τελευταίες μέρες ζωής του Ιδρύματος, τις έμαθα αργότερα από τον Ρέγεν, είπε πιο γλυκά κοιτάζοντας τον με αμέτρητη αγάπη.
Ο Ρέγεν δούλεψε μαζί με τον παππού μου για τρία χρόνια προτού πεθάνει. Και εκείνος ως παιδί εδώ μεγάλωσε, ήταν από τα πρώτα ορφανά του Ιδρύματος. Δυστυχώς, δεν εργαζόταν τότε που έφεραν την Λίλιαν.
Έχει όμως ενδιαφέρον να δεις δύο από τις αιτήσεις υιοθεσίας της.
Προσέγγισε την βιβλιοθήκη, τράβηξε τα παιδικά παραμύθια από το χαμηλό ράφι και τα ακούμπησε πάνω στο γραφείο. Πίσω από αυτά, εμφανίστηκε μια σειρά από δερματόδετα χοντρά βιβλία με κιτρινισμένα φύλλα. Τράβηξε ένα και το ξεφύλλισε εντοπίζοντας τη σελίδα που ήθελε. Το έφερε κοντά στον Κρις, δείχνοντας με τον δείκτη της τα ονόματα στο κείμενο. Το άφησε στα χέρια του.
- Εδώ υπάρχουν δυο αιτήσεις υιοθεσίας για τη Λίλιαν από την οικογένεια σου. Από τον παππού σου και από τον θείο σου, τον Κάλρεν. Η διαγώνιος γραμμή σημαίνει πως δεν εγκρίθηκαν. Δεν αναγράφονται σχόλια. Δεν γνωρίζουμε τον πραγματικό λόγο.
Ο Κρις έκλεισε το βιβλίο και της το έδωσε. Σηκώθηκε από την καρέκλα του, σκεπτικός.
- Σε ευχαριστώ για την ενημέρωση. Βάλε τον Ρογκ μόνιμα δίπλα της, να την προσέχει και να την ακολουθεί σε πιθανά ταξίδια της, ως δική σου πρωτοβουλία. Ο Δόραν δεν θα την αφήσει ήσυχη, δείχνει να έχει εμμονή μαζί της.
- Εσύ; Είπε διστακτικά όσο τον κοιτούσε κατάματα.
- Εγώ τι; Σου εξήγησα, αποκρίθηκε ήρεμα. Πρέπει να φύγω, θα ξαναμιλήσουμε.
Η Ισαβέλλα έσμιξε με πίεση τα χείλη της απογοητευμένη. Δεν είχε καταφέρει να επιβεβαιώσει τις υποψίες της. Πήρε το δερματόδετο βιβλίο του ορφανοτροφείου και το τοποθέτησε πίσω στο ράφι όσο ο Κρις έβγαινε από την πόρτα της αίθουσας των Δασκάλων.
- Ωραία, χαίρομαι που το ενδιαφέρον σου είναι μόνο επαγγελματικό. Άλλωστε δεν θα είχε νόημα κάτι διαφορετικό γιατί θα φύγει σε λίγους μήνες από τη Νος. Θα επιστρέψει στο σπίτι της στην Αρζάνη, σχολίασε δυνατά.
Ο Κρις ακινητοποιήθηκε απρόσμενα, σαν να βρέθηκε στο χείλος ενός γκρεμού.
- Καλό σου βράδυ Ισαβέλλα, ευχήθηκε με ατάραχη φωνή και συνέχισε προς την έξοδο του Σπουδαστηρίου.
- Την επόμενη φορά που θα πας στο Μπατσίρι, να μου τη φέρεις πίσω... φώναξε.