4 εβδομάδες αργότερα
Ο υπέρλαμπρος κατακόκκινος ήλιος που βυθιζόταν στην ήρεμη θάλασσα, οι έντονες μυρωδιές που ανέδυαν τα άνθη στα οπωροφόρα δέντρα, τα χελιδόνια που έκτιζαν την φωλιά τους πάνω από την κεντρική είσοδο του Σπουδαστηρίου και ημερολογιακά ο μήνας Απρίλιος πρόδιδαν την άνοιξη μέχρι τη χθεσινή νύχτα.
Η καταρρακτώδης βροχή και ο δυνατός κρύος αέρας που φυσούσε μέχρι τις μεσημεριανές ώρες είχε ακινητοποιήσει τα πλοία στο λιμάνι, εκτός από τον Σιρόκο που πάλευε με μανιασμένα κύματα κάπου άγνωστα μεσοπέλαγα.
Τα παιδιά είχαν απουσιάσει δικαιολογημένα από τα μαθήματα τους. Στις τάξεις βασίλευε η σιωπή και η μοναξιά που επέτρεπαν να ακούγονται αμυδρά οι κλαγγές των ξιφών και οι αντρικές κραυγές από τη φρουρά των Κοχέιν που προπονούνταν στη διπλανή πτέρυγα.
Η Λουσία έβλεπε από το παράθυρο της αίθουσας των Δασκάλων, τα λασπωμένα νερά να κατηφορίζουν ορμητικά σαν χείμαρρος στον στενό δρόμο δεξιά του Σπουδαστηρίου και να κουβαλούν ξύλα, σκουπίδια, κλαδιά και απολεσθέντα αντικείμενα. Είδε ένα παπούτσι και μια σπασμένη ρόδα άμαξας να ακολουθούν το ρεύμα στριφογυρίζοντας.
Το χέρι της υψώθηκε στο στήθος της για να συγκρατήσει το άστατο από ανησυχία, ανεβοκατέβασμα του. Δεν αντιλήφθηκε τη Λίλιαν να μπαίνει με δύο κούπες αχνιστό τσάι και κουλουράκια βανίλιας και να τα αφήνει στο γραφείο, παρά μόνο όταν τα χέρια της αγκάλιασαν τους ώμους της.
- Θα έχουν αγκυροβολήσει σε κάποιο κολπίσκο και θα περιμένουν να περάσει η καταιγίδα, είπε ήρεμα.
- Και αν δεν πρόλαβαν;
- Πρόλαβαν Λουσία.
- Δεν μπορώ να ζω με τέτοιες αγωνίες, η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει.
Η Λίλιαν χαμογέλασε.
- Έτσι είναι ο έρωτας.
- Είμαι εγώ για έρωτες σε αυτή την ηλικία;
- Τι έχει η ηλικία σου;
Το χέρι της ανέμισε μπροστά στο πρόσωπο της, δείχνοντας της, ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει αυτή τη συζήτηση. Η ταραχή της έκανε τα φρύδια της να σμίξουν και άλλο τονίζοντας την κάθετη ρυτίδα ανάμεσα τους.
Τα μάτια της Λίλιαν στράφηκαν έξω από το παράθυρο στον ορίζοντα. Γαλαζοκόκκινες πινελιές είχαν αρχίσει να διαχωρίζουν τα ξεφούσκωτα γκρίζα σύννεφα.
- Έλα να καθίσεις σε παρακαλώ. Ο Ρογκ θα μας ενημερώσει μόλις δέσουν στο λιμάνι.
Κάθισε στην καρέκλα της Ισαβέλλας, άνοιξε τα λογιστικά βιβλία του προπονητηρίου και άρχισε να τα συμπληρώνει. Η Λουσία κάθισε απέναντι της και γεύτηκε το ζεστό τσάι που ανακούφισε το παλλόμενο στήθος της.
- Τι άνθρωπος είναι ο καπετάνιος;
Η Λίλιαν σήκωσε το κεφάλι της και την κοίταξε.
- Τι εννοείς;
- Όταν έρχεται εδώ είναι τόσο ψυχρός και αγέλαστος. Έχει καρδιά; είπε με δισταγμό.
- Όλοι οι άνθρωποι έχουν καρδιά Λουσία, απάντησε καθησυχαστικά και η σκέψη της πέταξε στον μικρό βαλέ του.
- Ο Νικ λέει πως είναι αυστηρός αλλά δίκαιος. Νομίζω τον συμπαθεί.
- Πρέπει να είναι αυστηρός, έχει πολύ κόσμο υπό την ευθύνη του.
- Απορώ πως συνεννοήσε μαζί του.
- Δεν λέμε και πολλά. Πηγαίνω στη ναυτιλιακή εταιρία, δίνω τις αποδείξεις και τα έγγραφα, υπογράφει και φεύγω.
- Πρέπει να ομολογήσω βεβαίως, πως είναι διαβολεμένα ωραίος άντρας... ιδιαίτερα προικισμένος λένε κάποιες άτακτες χήρες, ψιθύρισε σκύβοντας κοντά της. Μετά επέστρεψε στην προηγούμενη στάση της, ισιώνοντας την πλάτη της καθώς χαμήλωνε το βλέμμα στο πιατάκι με τα κουλουράκια.
Τα μάτια της Λίλιαν στρογγύλεψαν, ενώ με το ζόρι συγκρατούσε το χαμόγελό της.
- Ντροπή σου Λουσία.
Η Λουσία συνέχισε ακάθεκτη.
...και με μεγάλη περιουσία, περιζήτητος, τόνισε με έμφαση και διάλεξε με προσοχή ένα καλοψημένο κουλουράκι.
- Δεν με αφορά.
- Πως είναι δυνατόν να λες κάτι τέτοιο; Σε πήρε μαζί του σε ταξίδι χρυσό μου.
- Και λοιπόν;
- Σε εξέθεσε.
- Υπερβολές.
- Και αν είναι η τύχη σου κοριτσάκι μου; ρώτησε ρουφώντας άλλη μια γουλιά από το τσάι της.
- Τι είναι αυτά που λες;. Είσαι πολύ ρομαντική Λουσία, απάντησε γελώντας η Λίλιαν.
- Χμ... Ο Νικ μου είπε πως καμία γυναίκα δεν έχει ταξιδέψει με τον Σιρόκο...
Η Λίλιαν σταμάτησε να γράφει. Κοίταξε την Λουσία αιφνιδιασμένη από το σχόλιό της. Η συνάδελφος της περιεργαζόταν με ενδιαφέρον το κουλουράκι βανίλιας που κρατούσε. Κατόπιν το έβαλε στο στόμα της δαγκώνοντας ένα μικρό κομμάτι.
....Δεν το ήξερες, ε; Οι νεαρές αριστοκράτισσες στην Λέσχη Κυριών έσκασαν από το κακό τους, όταν το έμαθαν, είπε χαχανίζοντας με ευχαρίστηση.
Η Λίλιαν δεν πρόλαβε να απαντήσει. Βαριά πατήματα και αντρικές φωνές αντιλάλησαν στο μακρύ ξύλινο διάδρομο, κάνοντας τις δυο γυναίκες να ακινητοποιηθούν και να κοιταχτούν ταυτόχρονα.
Η Λουσία πετάχτηκε από την καρέκλα της και έτρεξε προς την πόρτα της αίθουσας των Δασκάλων. Η Λίλιαν την είδε να χάνεται στην αγκαλιά του Νικ, φωνάζοντας του παραπονεμένα, ασυνάρτητα λόγια. Εκείνος ήταν φανερά κουρασμένος και άυπνος αλλά τη φιλούσε με πάθος σε όλο το πρόσωπο της. Χαμογέλασε συγκινημένη για την τρυφερή σκηνή. Ο φαλακρός, γεροδεμένος, νεαρός άντρας που τον ακολουθούσε τούς προσπέρασε. Την προσέγγισε τραβώντας την προσοχή της από το ζευγάρι.
- Δεσποινίς Νουράνο, ονομάζομαι Ρίκο Ντασίλβα. Ο κύριος Κοχέιν μου ζήτησε να σας συνοδεύσω στην εταιρία. Η άμαξα σάς περιμένει.
- Τώρα; Είστε σίγουρος; Ρώτησε παραξενεμένη... Θα είναι κουρασμένος. Μήπως είναι καλύτερα να τον δω αύριο; Είναι πολλά αυτά που πρέπει να ελέγξει.
- Είπε πως αν εκφράσετε αντιρρήσεις, μπορείτε να πράξετε όπως επιθυμείτε σήμερα. Απλά να ξέρετε πως επειδή αύριο θα ταξιδέψει, θα πρέπει να τον ακολουθήσετε για να συνεργαστείτε.
Ο Ντασίλβα μειδίασε μόλις την είδε να μαζεύει τα χαρτιά και το βαρύ λογιστικό βιβλίο και να τα χώνει βιαστικά στην κόκκινη δερμάτινη τσάντα της.
-------
Το πλήθος έξω από την ναυτιλιακή εταιρία ήταν πυκνό και φασαριόζικο. Οι οικογένειες των μελών του πληρώματος είχαν ανησυχήσει από την ολοήμερη καθυστέρηση της άφιξης του Σιρόκου.
Η άμαξα σταμάτησε στην απέναντι πλευρά του δρόμου, έξω από την κεντρική είσοδο της ναυτιλιακής εταιρείας, όπου η στάθμη του νερού ήταν πιο χαμηλή. Ο Ντασίλβα κατέβηκε από την άμαξα βουτώντας τις μπότες του μέχρι τον αστράγαλο στα λασπωμένα ρυάκια, που κάλυπταν τον δρόμο και χύνονταν στην θάλασσα. Πέρασε τα λουριά της τσάντας της στον ώμο του. Κατόπιν δεν της προσέφερε το χέρι του για να την βοηθήσει να κατέβει, αλλά την αγκαλιά του. Η Λίλιαν κούνησε το κεφάλι αρνητικά.
Μολονότι δεν ασχολιόταν ποτέ με τα κακεντρεχή σχόλια περίεργων τρίτων προσώπων, τον τελευταίο καιρό, εξαιτίας άτυχων περιστάσεων, βρισκόταν από τη μια αγκαλιά στην άλλη. Είχε αρχίσει και η ίδια να κατακρίνει τον εαυτό της για την εντύπωση που άφηνε στον περίγυρο και στους κουβαλητές της. Η μόνη σκέψη που την παρηγορούσε είναι πως οι μέρες της στη Νος ήταν μετρημένες. Σε λίγους μήνες θα επέστρεφε μόνιμα πίσω στην Αρζάνη, στο σπίτι της.
- Δεν γίνεται αλλιώς δεσποινίς, είπε κάνοντας έναν χαριτωμένο μορφασμό, διατηρώντας και τα δυο του χέρια απλωμένα και πεταρίζοντας τα δάχτυλα του.
Αισθάνθηκε ανάλαφρη σαν πούπουλο, όταν τη σήκωσε στην αγκαλιά του ο αφύσικα μεγαλόσωμος άντρας, χωρίς να πάρει ούτε μισή ανάσα παραπάνω. Ο Ντασίλβα διέσχισε με μεγάλες δρασκελιές τον αδιόρατο από τα νερά δρόμο και κατευθύνθηκε στον πλαϊνό υποφωτισμένο παράδρομο.
Έστριψε απότομα, ξαφνιάζοντας δυο μεσήλικες κυρίες της αριστοκρατίας που φαίνεται να ακροβατούσαν στις μύτες των παπουτσιών τους στα στεγνά σημεία του πεζοδρομίου, κρατώντας λίγο πιο ψηλά από το αποδεκτό τους μουσκεμένους ποδόγυρους των φορεμάτων τους.
Φυσικά και στάθηκαν να επιβλέψουν με βλέμμα στριφνό, γεμάτο αδιακρισία και απόρριψη το ανεπίτρεπτο θέαμα που θα τους έδινε τροφή για σχόλια την επόμενη μέρα. Η Λίλιαν έσπευσε να κρύψει το πρόσωπο της στο λαιμό του Ντασίλβα και τράβηξε τις άκρες από το φουλάρι της για να το καλύψει επιπλέον. Εκείνος τη σήκωσε λίγο πιο ψηλά στην αγκαλιά του και πάτησε έντονα το δεξί του πόδι στα λασπόνερα κάνοντας τα να εκτοξευθούν πάνω τους.
Οι τσιριχτές κραυγές τους τρύπησαν τα γυμνά αυτιά του, πονώντας τα. Επιτέλους, η προσοχή τους είχε στραφεί στα λερωμένα ρούχα τους και τα πρόσωπα τους. Με το ταχύ δυναμικό βήμα του εξαφανίστηκαν από το σημείο και βρέθηκαν στο πίσω μέρος του κτιρίου.
Μπήκαν από μια στενή πόρτα απευθείας στο μακρύ διάδρομο που οδηγούσε στα γραφεία των Κοχέιν. Τα μέλη του πληρώματος του Σιρόκου πηγαινοέρχονταν, ανοιγοκλείνοντας πόρτες, μπαινοβγαίνοντας βιαστικά στα γραφεία και την αίθουσα αξιωματικών, σε μια προσπάθεια να κλείσουν και τις τελευταίες εκκρεμότητες του ταξιδιού.
Ο νεαρός άντρας την άφησε απαλά να πατήσει στο πάτωμα και την εξέτασε από την κορυφή έως τα νύχια, μένοντας απόλυτα ευχαριστημένος που δεν μπορούσε να ανακαλύψει ούτε μια σταγόνα λάσπης πάνω της.
Όσο της έδινε την τσάντα της, παρατήρησε πως στο βάθος, στον προθάλαμο, ο Κρις κοντοστάθηκε και τους κάρφωσε με το βλέμμα του. Του έγνεψε, κλίνοντας ελαφρά το κεφάλι, πως η αποστολή εξετελέσθη και έτεινε το χέρι του για να προηγηθεί η Λίλιαν.
Ο ξεδοντιάρης ναύτης ερχόταν καμαρωτός προς το μέρος τους. Βλέποντας την, τής χάρισε ένα από τα σκοτεινά του χαμόγελα.
- Είστε παντός καιρού μαντάμ, είπε με έμφαση πριν την προσπεράσει.
- Αυτό θα το λάβω ως φιλοφρόνηση και μόνο κύριε, απάντησε η Λίλιαν υψώνοντας αμυδρά το πηγούνι της.
Ο Ντασίλβα τη συνόδευσε μέχρι το γραφείο του Κρις όπου οι πόρτες ήταν ανοιχτές. Εκείνος απουσίαζε. Ο Τζίνο που καθόταν στο ξύλινο παγκάκι του προθαλάμου, πετάχτηκε όρθιος και την πλησίασε με το προσωπάκι του να λάμπει.
- Ευχαριστώ για τα κουλουράκια, είπε ντροπαλά.
Το χαμόγελο και το τρυφερό χάδι της στο κεφαλάκι του κοκκίνισαν τα μάγουλά του. Την είδε να μπαίνει στο γραφείο του Κρις και να κάθεται στη μία πολυθρόνα επισκέπτη. Ο Ντασίλβα έκλεισε τις συρόμενες πόρτες και στράφηκε στο παιδί κουνώντας προειδοποιητικά το δάκτυλό του.
- Μικρέ, θα περιμένεις εδώ. Έτσι είπε ο καπετάνιος.
-----------------------------------------------------
συνεχίζεται...