Zawgyi
❤ ေ႐ွာင္ခ်င္းဟြမ္ ❤
မီဆိုရာ ခ်င္းဟြမ္ေ႐ွ႕ေရာက္လာတာနဲ႔
လီ႐ွင္းနဲ႔လီရန္က အေ႐ွ႕ကေန ကာရပ္
လို႔ကာကြယ္ေပးဖို႔အစဥ္သင့္ပဲ...
မီဆိုရာ သူ႔မ်က္ဝန္းထဲမွ
မေက်နပ္မနာလိုမႈေပါင္းမ်ားစြာကို
ဖံုးကြယ္ရင္း အသနားခံပံုရိပ္ျဖင့္သာ
ေပကပ္လို႔ ထိုေနရာမွာဆတ္ရပ္ေန
တယ္...
"ငါတကယ္မေန႔ကမရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး
ခ်င္းဟြမ္...ၿပီးေတာ့ငါနင့္ကိုေျပာစရာလဲ
႐ွိလို႔ပါ..."
''ေကာင္းၿပီ မင္းေတာင္းပန္တာကို
ငါလက္ခံပါတယ္...ဘာေျပာခ်င္တာလဲ
ေျပာလို႔ရၿပီ..."
မီဆိုရာေဘးပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔
ခ်င္းဟြမ္ကိုကာကြယ္ေပးေနတဲ့
လူ၂ေယာက္ကိုၾကည့္ကာ...
"ဒီမွာေျပာလို႔မျဖစ္ဘူးထင္တယ္..."
"အဲ့ဒါဆိုလဲတိတ္ဆိတ္တဲ့၁ေနရာရာ
သြားၾကတာေပါ့..."
"ခ်င္းဟြမ္!..."
"အ႐ုပ္ေလး!..."
ထိုင္ခံုကထလာေတာ့ စိုးရိမ္တႀကီး
႐ုပ္ႀကီးေတြနဲ႔ၿပိဳင္တူလက္လာဆြဲၾက
တဲ့လီ႐ွင္းနဲ႔လီရန္...
ခ်င္းဟြမ္အျပံဳးေအးေအးေလးျပံဳးျပ
ရင္း...
"၂ေယာက္လံုးစိတ္မပူပါနဲ႔...
ငါကေယာက်ာ္းေလး၁ေယာက္ပါကြာ...
မိန္းကေလး၁ေယာက္ကငါ့ကို
အႏိုင္က်င့္ႏိုင္တာျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား..."
အဲ့ဒီစကားကိုလက္မခံႏိုင္စြာနဲ႔လီရန္
ကဤသို႔ေျပာလာေလသည္...
"အ႐ုပ္ေလးကယုန္ျဖဴ ေလးလိုႏူးညံ့ျဖဴ
စင္လြန္းတယ္...လူတိုင္းကိုအ႐ုပ္ေလး
လိုႏွလံုးသားလွတယ္ထင္မေနနဲ႔...
မိန္းကေလးဆိုၿပီးေတာ့လဲအထင္
မေသးနဲ႔...တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကအျပင္ပန္း
ၾကည့္ရင္မသိႏိုင္ေပမဲ့ အတြင္းက
ေလာက္တက္ၿပီးပုတ္ပြလြန္းေနတာ..."
လီ႐ွင္းကလဲေထာက္ခံတဲ့အေနနဲ႔
ေခါင္းၿငိမ့္ျပလာသည္...
ခ်င္းဟြမ္လဲအစိုးရိမ္လြန္ေနတဲ့
၂ေယာက္ကိုမနဲေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး
မီဆိုရာနဲ႔၂ေယာက္သားထြက္လာခဲ့
ေတာ့တယ္...
မီဆိုရာ ခ်င္းဟြမ္ကိုေခၚလာတဲ့ေနရာက
ေက်ာင္းရဲ႕အသံလႊင့္ စတူဒီယိုခန္းထဲ...
"ဒီေနရာထိေခၚလာတယ္ဆိုေတာ့
ဘာအေရးႀကီးကိစၥေျပာမလို႔လဲ..."
ခုနကမ်က္ႏွာငယ္ပံုစံနဲ႔မ်က္လႊာခ်ထား
တဲ့မီဆိုရာဟာ ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း
ထိုမ်က္ႏွာဖံုးကိုခြာခ်လိုက္ၿပီး
သူ႔သ႐ုပ္မွန္ကိုျပသလာေတာ့တယ္...
မ်က္ႏွာမွာမဲ့ျပံဳးတစ္ခုကိုပန္ဆင္ရင္း
မ်က္လံုးထဲကအမုန္းတရားမ်ားကို
လွစ္ဟျပထားရင္း ခ်င္းဟြမ္ကုိ
တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ကာျဖင့္...
"ငါေျပာခ်င္တာက နင္သူတို႔၃ေယာက္
ေ႐ွ႕ကခ်က္ခ်င္းထြက္သြား...
အထူးသျဖင့္ ကိုကိုလီခြမ္းေ႐ွ႕ကေနပဲ...
ၿပီးေတာ့ဒီေက်ာင္းမွာလဲဆတ္မတက္
နဲ႔...အကုန္ေျပာရရင္နင့္ေသာက္ခြက္
ငါ့မ်က္စိေ႐ွ႕လံုးဝေပၚမလာေလ
ေအးေလပဲ..."
"နင္ေျပာတဲ့အတိုင္းငါလိုက္လုပ္ရ
ေအာင္နင္ကဘာလဲ...ငါရဲ႕အဖြားရဲ႕
အဖြားရဲ႕အဖြားရဲ႕အဖြားရဲ႕အဖြားလား..."
"နင္!..."
"စကားကိုစိတ္ေအးေအးထားေျပာပါ...
ငါနားေထာင္ေပးေနတယ္ေလ...
သေတြးလဲနင္ၿပီးေသေနအံုးမယ္..."
"တစ္သတ္လံုးငါ့ဖိနပ္ကုန္းယက္ေပး
ေနရတဲ့ေကာင္ကမ်ား...ဘယ္ကစပြန္စာ
ေကာင္းေကာင္းရထားလို႔ေမာ္ႂကြား
ရဲေနရတာလဲ...နင္အဲ့ဒီစပြန္စာအျဖတ္ခံ
ရတဲ့ေန႔နင္ငါ့ဖိနပ္ကိုလာျပန္ယက္ရ
မွာပဲ...ဘဝင္ေလဟပ္မေနနဲ႔..."
"ကြၽတ္ ကြၽတ္ သနားစရာမီဆိုရာ...
မင္းကမွမင္းကိုယ္မင္းအထင္ႀကီး
လြန္းေနတာပဲ...ေျပာခ်င္တာအဝေျပာ
ခ်လိုက္ ရင္ထဲေပါ့သြားတာေပါ့...
မင္းစိတ္ခ်မ္းသာရင္ ကမၻာတစ္ဝွမ္း
ေအးခ်မ္းပါတယ္ေလ..."
"T...T...I come back host..."
မီဆိုရာေဒါပြၿပီးတစ္ေယာက္ထဲ
အ႐ူးမီးဝိုင္းျဖစ္ေနတုန္းsystemေလး
ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္...
*ျပန္ေရာက္ၿပီလား...ငါမင္းကိုနဲနဲေလး
ထပ္ခိုင္းခ်င္တာ႐ွိတယ္...*
''ေျပာသာေျပာလိုက္host..."
*ငါအခ်က္ျပတာနဲ႔မင္းရလာတဲ့
videoကိုတစ္ေက်ာင္းလံုးကိုဖြင့္ခ်လိုက္...*
"ေကာင္းၿပီ..."
"နင္မ႐ွက္ဘူးလားခ်င္းဟြမ္...
စပြန္စာေသးေသးေလးမိလိုက္တာနဲ႔
ငါ့ကိုေတာင္ျပန္ခံပက္ရဲေနတာ..."
"နင္က်ေတာ့ေကာ...ဗိုက္ရႊဲရႊဲနဲ႔စပြန္စာ
ႀကီးႀကီးမိထားပံုေပၚတယ္ အဟက္..."
"နင္ဘာေျပာလိုက္တယ္ခ်ဴ စီေကာင္ရဲ႕..."
အနာေပၚဒုတ္က်သြားတာမို႔
ေခြး႐ူးလိုကိုက္ခ်င္လာတဲ့မီဆိုရာဟာ
႐ွက္ရမ္းရမ္းလို႔ခ်င္းဟြမ္ပါးကို
႐ိုက္ဖို႔ရြယ္လာျပန္တယ္...
ခ်င္းဟြမ္ဒီ၁ခါလဲမေ႐ွာင္လြဲခဲ့ပါဘူး...
တစ္ေၾကာ့ျပန္အေနနဲ႔သာ မီဆိုရာရဲ႕
လက္ကိုဖမ္းၿပီး အားတဲ့လက္နဲ႔
လက္ျပန္စာေပးလိုက္တယ္...
''ေျဖာင္း!...''ဆိုတဲ့အသံဟာလက္သံ
ေျပာင္လြန္းလို႔စတူဒီယိုအခန္းထဲကို
ဟိန္းထြက္သြားခဲ့ရတယ္...
ခ်င္းဟြမ္ သူ႔လက္ဖမိုးကိုမီဆိုရာ့
အေ႐ွ႕ျပသရင္း...
"ေတြ႔လား ငါ့ရဲ႕လက္ဖမိုးႏုႏုေလး
မင္းေၾကာင့္နီရဲသြားရၿပီ..."
မီဆိုရာကေတာ့သူ႔ထူပူသြားတဲ့
ပါးကိုအုပ္ကိုင္လ်က္ေၾကာင္ေတာင္
ရပ္ေနမိတုန္းပဲ...
ခ်င္းဟြမ္ကခနဲ႔သလိုရီလိုက္ရင္း...
"ဆိုရာ မင္းေခြး႐ူးျပန္ေဆးေလးထိုးသင့္
တယ္ေနာ္...ငါကမင္းေခြးစိတ္ထေဖာက္
တိုင္းအရင္ကလိုအကိုင္ခံေပးမွာ
မဟုတ္ေတာ့ဘူး...ဒါနဲ႔ဆိုသတိေပးတာ
၂ခါ႐ွိေနၿပီေနာ္..."
႐ုပ္တရတ္တည္တ့ံသြားတဲ့မ်က္ႏွာထား
ေၾကာင့္မီဆိုရာ ခ်င္းဟြမ္ကိုယ္တစ္ဝိုက္
ကေန လူသတ္ေငြ႔ေတြထြက္ေပၚလာ
သလိုခံစားမိၿပီး ၾကက္သီးေမႊးျငႇင္းေတြ
ေထာင္ထလာရတယ္...
"နင္ နင္ျဖဲေျခာက္တိုင္းငါမေၾကာက္
တတ္ဘူးေနာ္..."
"ဟုတ္လား...မင္းသတၱိ႐ွိတယ္ဆိုရင္
ငါ့ပါးကိုထပ္႐ိုက္ၾကည့္လိုက္ေလ..."
"•••"
"မလုပ္ႏိုင္ဘူးမလား...ဘယ္မလဲ
ခုနကေလႀကီးေလက်ယ္ေနခဲ့တဲ့
သတၱိေတြ...ဘာလဲ အားလံုးေခြးစား
သြားတာလား..."
ခ်င္းဟြမ္ရဲ႕စကားေတြေၾကာင့္မီဆိုရာ
လက္ေတြယားလာေပမဲ့ သူ႔အၾကည့္
ေတြေၾကာင့္လဲ လက္ေျမႇာက္ဖို႔ေတာင္
သတၱိကမ႐ွိျပန္ဘူး...
"မင္းေတာ္ေတာ္သတၱိေၾကာင္တာပဲ...
တကယ္ဆိုဒီလိုလုပ္သင့္တာ..."
ခ်င္းဟြမ္ မီဆိုရာ့ပါးကိုဘယ္ျပန္ညာျပန္
"ေျဖာင္း!...''ခနဲအ႐ိုက္သင္ျပေပးၿပီး...
"အဲ့လိုလုပ္သင့္တာေလ..."
ခ်င္းဟြမ္ရဲ႕႐ိုက္ခ်က္ကိုမခံႏိုင္တဲ့
မီဆိုရာမွာၾကမ္းေပၚပံုပံုေလးလဲေနခဲ့
ရၿပီ...
"ခုမွေခြးေသေကာင္လိုလဲမေနစမ္းနဲ႔...
ခုငါ့႐ိုက္ခ်က္က မင္းရဲ႕ေသြးထိုးမႈေၾကာင့္
လီခြမ္းငါ့ကိုထိုးတာရဲ႕၁ဆေတာင္မ႐ွိ
ပါဘူး..."
"အဲ့ အဲ့ေတာ့နင္ကငါ့ကိုလက္စားျပန္ေခ်
ခ်င္တာလား..."
"ငါဘာမွမလုပ္ခဲ့ဘူးေနာ္...မင္းဟာမင္း
လာလာ စ တာ..."
ခုထက္ထိေနာင္တမရႏိုင္ေသးတဲ့
မီဆိုရာမွာပါးေခ်ာင္ကေသြးထြက္
မတတ္နာက်င္ေနတဲ့ၾကားက
ရီေမာရင္း...
"ဟားဟား ဒါေပမဲ့ သူမ်ားေတြအျမင္မွာ
အဲ့တုန္းကနင္ကငါ့ကိုေႏွာက္ယွက္ၿပီး
ထိခိုက္အနာတရျထစ္ေစခဲ့တာေလ...
နင္ခုေနဘူေတြကိုအဲ့တုန္းက
နင္မွန္ၿပီးငါးမွာခဲ့တာပါဆိုတာ
၁ေယာက္ခ်င္းစီလိုက္ေျပာေနလဲ
နင့္ကိုဘယ္သူမွယံုၾကည္မွာမဟုတ္ဘူး...
နင္ကအမဲစက္စြန္းထင္းၿပီးသား
စကၠဴ စ၁ရြက္ပဲ...အဲ့အမဲစက္ကို
နင့္၁သတ္လံုးေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္မွာ
မဟုတ္ဘူး..."
''Aww အဲ့လိုလား...ငါကအဲ့ကိစၥကို
ဒီေန႔ေျဖ႐ွင္းမလားလို႔...အခုပဲေလ..."
"နင္မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး...နင္လုပ္ႏိုင္မယ္လို႔
ငါေသေတာင္မယံုဘူး..."
ကိုယ့္ကိုပဲေျပာေနသလား...
သူ႔ကိုယ္သူပဲႏွစ္သိမ့္ေနသလား
မသဲကြဲေတာ့တဲ့ဇာတ္လိုက္အ႐ူးမ
ကိုထိုေနရာတင္ပဲပစ္ထားခဲ့ကာ
ခ်င္းဟြမ္လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္...
*အခုပဲလႊင့္လိုက္ေတာ့...*
"စတင္ပါၿပီ..."
systemေလးဟာတိက်လ်င္ျမန္စြာ
ျဖင့္ ေက်ာင္းအသံလႊင့္ရံုကေနမွလဲ
အသံလႊင့္တာအျပင္ ေက်ာင္းဖိုရမ္မွာ
ပါvideoကိုဖြင့္ခ်ျပလိုက္သည္...
ခံစားခ်က္ေကာင္းစြာေပါ့ေပါ့ပါးပါး
အျပင္ျပန္ထြက္လာတဲ့ခ်င္းဟြမ္မွာေတာ့
စတူဒီယိုအျပင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာ
ပဲေမ့ေဆးပဝါနဲ႔အုပ္ခံရကာေလာက
ႀကီးနဲ႔ခနတာအဆတ္သြယ္ပ်က္သြား
ရေတာ့သည္...
------------------
ခ်င္းဟြမ္သတိရလာခ်ိန္မွာ
ျမင္လိုက္ရတဲ႔ပတ္ဝန္းခ်င္ဟာ
သူနဲ႔ရင္းႏွီးေနသလိုေတာ့ရွိသား...
ခ်င္းဟြမ္႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ျပံဳးရင္း...
"မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး..."
မီးေလာင္ရာေလပင့္ခ်င္တဲ့systemေလး
မွာ...
"ဟုတ္ပါတယ္host..."
"မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး..."
"ျဖစ္လြန္းလို႔100%ပါပဲ..."
"system! ငါ့ကိုငါေတာင္ႏွစ္သိမ့္လို႔
မရဘူးလား..."
"သိဝူးေလ...hostကကြၽန္ေတာ့္မ်ားေမး
ေနတာလားလို႔..."
"မင္းမေျပာလဲငါအခုေရာက္ေနတာ
လီခြမ္းရဲ႕ဗီလာမွန္းသိၿပီးသား...
ငါအခုဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲေျပာ..."
"ဇာတ္လိုက္ကhostကိုေမ့ေဆးေပးၿပီး
ေခၚလာခဲ့တာပါhost...ခု hostက
ဇာတ္လိုက္ရဲ႕အိပ္ခန္းထဲမွာပါ...
ေျခေတြလက္ေတြႀကိဳးတုတ္ခံထားရ
ပါတယ္..."
system အသိေပးမွသတိထားမိတယ္...
ခ်င္းဟြမ္၏ေျခေတြလက္ေတြဟာ
ဆြဲဆန္႔လို႔ရတဲ့ပိုးသားႀကိဳးနီေလးေတြနဲ႔
အခ်ည္ခံထားရေလတယ္...
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ၾကည့္မိေတာ့
ပါးစပ္ကထြက္လာမိတာ စကား၁ခြန္း
ထဲ...
"WTF!!!...
ငါ့အဝတ္စားေတြဘယ္လိုျဖစ္ကုန္
တာလဲ..."
"ဒါလဲဇာတ္လိုက္လဲေပးထားတာပါ..."
ပုခံုးထိေလ်ွာက်ေနတဲ့ေပါင္္လည္ေလာက္
ထိ႐ွည္တဲ့ပါးလႊာတဲ့T shirtပြပြႀကီးနဲ႔
အဓိကေနရာပဲဖံုးအုပ္ထားတဲ့
အနက္ေရာင္အတြင္ခံေလးမွာ
လူတကာကိုသရည္ယိုခ်င္စရာေပါ့...
ျမင္တာနဲ႔တက္အုပ္လိုက္ခ်င္စရာေလး...
ထို႔အျပင္ႏွင္းလိုျဖဴ ေဖြးတဲ့အသားရည္
ေလးကို ရဲရဲေတာက္ႀကိဳးနီေလးနဲ႔
ခ်ည္ေႏွာင္ထားတာမို႔ ဆြဲေဆာင္မႈက
အလြန္တရာ ရမက္စိတ္ခက္ထန္ေစ
တဲ့ဘက္ေရာက္လို႔ေတေလတယ္...
ထိုအခ်ိန္မွာပဲၾကားလိုက္ရတဲ့
ၾကက္သီးထဖြယ္ၾသ႐ွ႐ွအသံ...
"မၿပီးခဲ့တဲ့အဆတ္ေလးျပန္စလိုက္ၾက
စို႔လားကိုယ့္အခ်စ္ေရ..."
ခ်င္းဟြမ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့sexyက်န
စြာဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္နဲ႔ေရခ်ိဳးခန္းထဲ
မွခါးတြင္သဘတ္၁ထည္သာပတ္ႃပီး
ကုတင္ဆီ၁လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာေနသူ
လီခြမ္း...
ခ်င္းဟြမ္ေတာင္လီခြမ္းရဲ႕
ေယာက်ာ္ဆန္ဆန္ဆြဲေဆာင္မႈေအာက္
မွာစကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ေငးေမာမိန္းေမာ
သြားရတယ္...
လီခြမ္းရဲ႕ေခါင္းအစေျခအဆံုး႐ိႈးရင္း
ခ်င္းဟြမ္ လီခြမ္းကိုစိတ္ထဲမွႀကိတ္ၿပီး
အမွတ္ေပးလိုက္မိတယ္...
အားလံုးperfectျဖစ္ေနပါလ်က္နဲ႔
မ်က္ႏွာေပၚကတစ္ျခမ္းေစာင္းအျပံဳး
ႀကီးကသာျဖတ္႐ိုက္ခ်င္စရာေကာင္း
ေနတာ...
ေမႊ႔ယာက်ယ္ႀကီးေပၚေရာက္ေတာ့
လီခြမ္း ခ်င္းဟြမ္ေပၚခြထိုင္လိုက္ၿပီး
ေတာ့...
ကိုယ့္အခ်စ္က မေန႔ကကိုယ့္ကို
ဒုကၡလွလွေလးေပးထားခဲ့တာဆို
ေတာ့ အဆတ္ေလးမ စ ခင္အပစ္အရင္
ေပးသင့္တယ္ထင္တယ္...
ေျပာၿပီးလို႔သူ႔သဘတ္ကိုဖယ္လိုက္တဲ့
အခါမွာေတာ့အူေၾကာင္ေၾကာင္ေလး
လိုက္ၾကည့္ေနမိတဲ့ခ်င္းဟြမ္မ်က္လံုး
ျပဴ းထြက္လာရေတာ့တယ္...
* လူလားေဂၚဇီလာလားကြာ...
ဆိုဒ္လြန္ခ်က္ကနဲနဲေနာေနာမဟုတ္... *
ေနာက္ထပ္စကၠန္႔ပိုင္းမွပဲခ်င္းဟြမ္ရဲ႕
ျပဴ းထြက္ၿပီးသားမ်က္လံုးေလးဟာ
ပိုျပဴ းက်ယ္ခဲ့ရေလတယ္...
အေၾကာင္းကေတာ့လီခြမ္းက
ခ်င္းဟြမ္ရဲ႕ေနာက္ေစ့ကိုဆြဲကိုင္ကာ
သူ႔ရဲ႕ဆိုဒ္လြန္ပစၥည္းကိုခ်င္းဟြမ္ရဲ႕
ပါးစပ္ထဲေဆာင့္ထိုးလိုက္ခ်င္း
ေၾကာင့္ပါပဲ...
____________________________________
Ep 14.....ေမွ်ာ္
Unicode
❤ ရှောင်ချင်းဟွမ် ❤
မီဆိုရာ ချင်းဟွမ်ရှေ့ရောက်လာတာနဲ့
လီရှင်းနဲ့လီရန်က အရှေ့ကနေ ကာရပ်
လို့ကာကွယ်ပေးဖို့အစဉ်သင့်ပဲ...
မီဆိုရာ သူ့မျက်ဝန်းထဲမှ
မကျေနပ်မနာလိုမှုပေါင်းများစွာကို
ဖုံးကွယ်ရင်း အသနားခံပုံရိပ်ဖြင့်သာ
ပေကပ်လို့ ထိုနေရာမှာဆတ်ရပ်နေ
တယ်...
"ငါတကယ်မနေ့ကမရည်ရွယ်ခဲ့ပါဘူး
ချင်းဟွမ်...ပြီးတော့ငါနင့်ကိုပြောစရာလဲ
ရှိလို့ပါ..."
''ကောင်းပြီ မင်းတောင်းပန်တာကို
ငါလက်ခံပါတယ်...ဘာပြောချင်တာလဲ
ပြောလို့ရပြီ..."
မီဆိုရာဘေးပတ်ဝန်းကျင်နဲ့
ချင်းဟွမ်ကိုကာကွယ်ပေးနေတဲ့
လူ၂ယောက်ကိုကြည့်ကာ...
"ဒီမှာပြောလို့မဖြစ်ဘူးထင်တယ်..."
"အဲ့ဒါဆိုလဲတိတ်ဆိတ်တဲ့၁နေရာရာ
သွားကြတာပေါ့..."
"ချင်းဟွမ်!..."
"အရုပ်လေး!..."
ထိုင်ခုံကထလာတော့ စိုးရိမ်တကြီး
ရုပ်ကြီးတွေနဲ့ပြိုင်တူလက်လာဆွဲကြ
တဲ့လီရှင်းနဲ့လီရန်...
ချင်းဟွမ်အပြုံးအေးအေးလေးပြုံးပြ
ရင်း...
"၂ယောက်လုံးစိတ်မပူပါနဲ့...
ငါကယောကျာ်းလေး၁ယောက်ပါကွာ...
မိန်းကလေး၁ယောက်ကငါ့ကို
အနိုင်ကျင့်နိုင်တာဖြစ်နိုင်ပါ့မလား..."
အဲ့ဒီစကားကိုလက်မခံနိုင်စွာနဲ့လီရန်
ကဤသို့ပြောလာလေသည်...
"အရုပ်လေးကယုန်ဖြူ လေးလိုနူးညံ့ဖြူ
စင်လွန်းတယ်...လူတိုင်းကိုအရုပ်လေး
လိုနှလုံးသားလှတယ်ထင်မနေနဲ့...
မိန်းကလေးဆိုပြီးတော့လဲအထင်
မသေးနဲ့...တစ်ချို့တွေကအပြင်ပန်း
ကြည့်ရင်မသိနိုင်ပေမဲ့ အတွင်းက
လောက်တက်ပြီးပုတ်ပွလွန်းနေတာ..."
လီရှင်းကလဲထောက်ခံတဲ့အနေနဲ့
ခေါင်းငြိမ့်ပြလာသည်...
ချင်းဟွမ်လဲအစိုးရိမ်လွန်နေတဲ့
၂ယောက်ကိုမနဲချော့မော့ပြီး
မီဆိုရာနဲ့၂ယောက်သားထွက်လာခဲ့
တော့တယ်...
မီဆိုရာ ချင်းဟွမ်ကိုခေါ်လာတဲ့နေရာက
ကျောင်းရဲ့အသံလွှင့် စတူဒီယိုခန်းထဲ...
"ဒီနေရာထိခေါ်လာတယ်ဆိုတော့
ဘာအရေးကြီးကိစ္စပြောမလို့လဲ..."
ခုနကမျက်နှာငယ်ပုံစံနဲ့မျက်လွှာချထား
တဲ့မီဆိုရာဟာ ချက်ချင်း လက်ငင်း
ထိုမျက်နှာဖုံးကိုခွာချလိုက်ပြီး
သူ့သရုပ်မှန်ကိုပြသလာတော့တယ်...
မျက်နှာမှာမဲ့ပြုံးတစ်ခုကိုပန်ဆင်ရင်း
မျက်လုံးထဲကအမုန်းတရားများကို
လှစ်ဟပြထားရင်း ချင်းဟွမ်ကို
တည့်တည့်စိုက်ကြည့်ကာဖြင့်...
"ငါပြောချင်တာက နင်သူတို့၃ယောက်
ရှေ့ကချက်ချင်းထွက်သွား...
အထူးသဖြင့် ကိုကိုလီခွမ်းရှေ့ကနေပဲ...
ပြီးတော့ဒီကျောင်းမှာလဲဆတ်မတက်
နဲ့...အကုန်ပြောရရင်နင့်သောက်ခွက်
ငါ့မျက်စိရှေ့လုံးဝပေါ်မလာလေ
အေးလေပဲ..."
"နင်ပြောတဲ့အတိုင်းငါလိုက်လုပ်ရ
အောင်နင်ကဘာလဲ...ငါရဲ့အဖွားရဲ့
အဖွားရဲ့အဖွားရဲ့အဖွားရဲ့အဖွားလား..."
"နင်!..."
"စကားကိုစိတ်အေးအေးထားပြောပါ...
ငါနားထောင်ပေးနေတယ်လေ...
သတွေးလဲနင်ပြီးသေနေအုံးမယ်..."
"တစ်သတ်လုံးငါ့ဖိနပ်ကုန်းယက်ပေး
နေရတဲ့ကောင်ကများ...ဘယ်ကစပွန်စာ
ကောင်းကောင်းရထားလို့မော်ကြွား
ရဲနေရတာလဲ...နင်အဲ့ဒီစပွန်စာအဖြတ်ခံ
ရတဲ့နေ့နင်ငါ့ဖိနပ်ကိုလာပြန်ယက်ရ
မှာပဲ...ဘဝင်လေဟပ်မနေနဲ့..."
"ကျွတ် ကျွတ် သနားစရာမီဆိုရာ...
မင်းကမှမင်းကိုယ်မင်းအထင်ကြီး
လွန်းနေတာပဲ...ပြောချင်တာအဝပြော
ချလိုက် ရင်ထဲပေါ့သွားတာပေါ့...
မင်းစိတ်ချမ်းသာရင် ကမ်ဘာတစ်ဝှမ်း
အေးချမ်းပါတယ်လေ..."
"T...T...I come back host..."
မီဆိုရာဒေါပွပြီးတစ်ယောက်ထဲ
အရူးမီးဝိုင်းဖြစ်နေတုန်းsystemလေး
ပြန်ရောက်လာခဲ့တယ်...
*ပြန်ရောက်ပြီလား...ငါမင်းကိုနဲနဲလေး
ထပ်ခိုင်းချင်တာရှိတယ်...*
''ပြောသာပြောလိုက်host..."
*ငါအချက်ပြတာနဲ့မင်းရလာတဲ့
videoကိုတစ်ကျောင်းလုံးကိုဖွင့်ချလိုက်...*
"ကောင်းပြီ..."
"နင်မရှက်ဘူးလားချင်းဟွမ်...
စပွန်စာသေးသေးလေးမိလိုက်တာနဲ့
ငါ့ကိုတောင်ပြန်ခံပက်ရဲနေတာ..."
"နင်ကျတော့ကော...ဗိုက်ရွှဲရွှဲနဲ့စပွန်စာ
ကြီးကြီးမိထားပုံပေါ်တယ် အဟက်..."
"နင်ဘာပြောလိုက်တယ်ချူ စီကောင်ရဲ့..."
အနာပေါ်ဒုတ်ကျသွားတာမို့
ခွေးရူးလိုကိုက်ချင်လာတဲ့မီဆိုရာဟာ
ရှက်ရမ်းရမ်းလို့ချင်းဟွမ်ပါးကို
ရိုက်ဖို့ရွယ်လာပြန်တယ်...
ချင်းဟွမ်ဒီ၁ခါလဲမရှောင်လွဲခဲ့ပါဘူး...
တစ်ကြော့ပြန်အနေနဲ့သာ မီဆိုရာရဲ့
လက်ကိုဖမ်းပြီး အားတဲ့လက်နဲ့
လက်ပြန်စာပေးလိုက်တယ်...
''ဖြောင်း!...''ဆိုတဲ့အသံဟာလက်သံ
ပြောင်လွန်းလို့စတူဒီယိုအခန်းထဲကို
ဟိန်းထွက်သွားခဲ့ရတယ်...
ချင်းဟွမ် သူ့လက်ဖမိုးကိုမီဆိုရာ့
အရှေ့ပြသရင်း...
"တွေ့လား ငါ့ရဲ့လက်ဖမိုးနုနုလေး
မင်းကြောင့်နီရဲသွားရပြီ..."
မီဆိုရာကတော့သူ့ထူပူသွားတဲ့
ပါးကိုအုပ်ကိုင်လျက်ကြောင်တောင်
ရပ်နေမိတုန်းပဲ...
ချင်းဟွမ်ကခနဲ့သလိုရီလိုက်ရင်း...
"ဆိုရာ မင်းခွေးရူးပြန်ဆေးလေးထိုးသင့်
တယ်နော်...ငါကမင်းခွေးစိတ်ထဖောက်
တိုင်းအရင်ကလိုအကိုင်ခံပေးမှာ
မဟုတ်တော့ဘူး...ဒါနဲ့ဆိုသတိပေးတာ
၂ခါရှိနေပြီနော်..."
ရုပ်တရတ်တည်တ့ံသွားတဲ့မျက်နှာထား
ကြောင့်မီဆိုရာ ချင်းဟွမ်ကိုယ်တစ်ဝိုက်
ကနေ လူသတ်ငွေ့တွေထွက်ပေါ်လာ
သလိုခံစားမိပြီး ကြက်သီးမွှေးငြှင်းတွေ
ထောင်ထလာရတယ်...
"နင် နင်ဖြဲခြောက်တိုင်းငါမကြောက်
တတ်ဘူးနော်..."
"ဟုတ်လား...မင်းသတ္တိရှိတယ်ဆိုရင်
ငါ့ပါးကိုထပ်ရိုက်ကြည့်လိုက်လေ..."
"•••"
"မလုပ်နိုင်ဘူးမလား...ဘယ်မလဲ
ခုနကလေကြီးလေကျယ်နေခဲ့တဲ့
သတ္တိတွေ...ဘာလဲ အားလုံးခွေးစား
သွားတာလား..."
ချင်းဟွမ်ရဲ့စကားတွေကြောင့်မီဆိုရာ
လက်တွေယားလာပေမဲ့ သူ့အကြည့်
တွေကြောင့်လဲ လက်မြှောက်ဖို့တောင်
သတ္တိကမရှိပြန်ဘူး...
"မင်းတော်တော်သတ္တိကြောင်တာပဲ...
တကယ်ဆိုဒီလိုလုပ်သင့်တာ..."
ချင်းဟွမ် မီဆိုရာ့ပါးကိုဘယ်ပြန်ညာပြန်
"ဖြောင်း!...''ခနဲအရိုက်သင်ပြပေးပြီး...
"အဲ့လိုလုပ်သင့်တာလေ..."
ချင်းဟွမ်ရဲ့ရိုက်ချက်ကိုမခံနိုင်တဲ့
မီဆိုရာမှာကြမ်းပေါ်ပုံပုံလေးလဲနေခဲ့
ရပြီ...
"ခုမှခွေးသေကောင်လိုလဲမနေစမ်းနဲ့...
ခုငါ့ရိုက်ချက်က မင်းရဲ့သွေးထိုးမှုကြောင့်
လီခွမ်းငါ့ကိုထိုးတာရဲ့၁ဆတောင်မရှိ
ပါဘူး..."
"အဲ့ အဲ့တော့နင်ကငါ့ကိုလက်စားပြန်ချေ
ချင်တာလား..."
"ငါဘာမှမလုပ်ခဲ့ဘူးနော်...မင်းဟာမင်း
လာလာ စ တာ..."
ခုထက်ထိနောင်တမရနိုင်သေးတဲ့
မီဆိုရာမှာပါးချောင်ကသွေးထွက်
မတတ်နာကျင်နေတဲ့ကြားက
ရီမောရင်း...
"ဟားဟား ဒါပေမဲ့ သူများတွေအမြင်မှာ
အဲ့တုန်းကနင်ကငါ့ကိုနှောက်ယှက်ပြီး
ထိခိုက်အနာတရထြစ်စေခဲ့တာလေ...
နင်ခုနေဘူတွေကိုအဲ့တုန်းက
နင်မှန်ပြီးငါးမှာခဲ့တာပါဆိုတာ
၁ယောက်ချင်းစီလိုက်ပြောနေလဲ
နင့်ကိုဘယ်သူမှယုံကြည်မှာမဟုတ်ဘူး...
နင်ကအမဲစက်စွန်းထင်းပြီးသား
စက္ကူ စ၁ရွက်ပဲ...အဲ့အမဲစက်ကို
နင့်၁သတ်လုံးဖျောက်ဖျက်နိုင်မှာ
မဟုတ်ဘူး..."
''Aww အဲ့လိုလား...ငါကအဲ့ကိစ္စကို
ဒီနေ့ဖြေရှင်းမလားလို့...အခုပဲလေ..."
"နင်မလုပ်နိုင်ပါဘူး...နင်လုပ်နိုင်မယ်လို့
ငါသေတောင်မယုံဘူး..."
ကိုယ့်ကိုပဲပြောနေသလား...
သူ့ကိုယ်သူပဲနှစ်သိမ့်နေသလား
မသဲကွဲတော့တဲ့ဇာတ်လိုက်အရူးမ
ကိုထိုနေရာတင်ပဲပစ်ထားခဲ့ကာ
ချင်းဟွမ်လှည့်ထွက်လာခဲ့သည်...
*အခုပဲလွှင့်လိုက်တော့...*
"စတင်ပါပြီ..."
systemလေးဟာတိကျလျင်မြန်စွာ
ဖြင့် ကျောင်းအသံလွှင့်ရုံကနေမှလဲ
အသံလွှင့်တာအပြင် ကျောင်းဖိုရမ်မှာ
ပါvideoကိုဖွင့်ချပြလိုက်သည်...
ခံစားချက်ကောင်းစွာပေါ့ပေါ့ပါးပါး
အပြင်ပြန်ထွက်လာတဲ့ချင်းဟွမ်မှာတော့
စတူဒီယိုအပြင်ရောက်ရောက်ချင်းမှာ
ပဲမေ့ဆေးပဝါနဲ့အုပ်ခံရကာလောက
ကြီးနဲ့ခနတာအဆတ်သွယ်ပျက်သွား
ရတော့သည်...
------------------
ချင်းဟွမ်သတိရလာချိန်မှာ
မြင်လိုက်ရတဲ့ပတ်ဝန်းချင်ဟာ
သူနဲ့ရင်းနှီးနေသလိုတော့ရှိသား...
ချင်းဟွမ်ရူးကြောင်ကြောင်ပြုံးရင်း...
"မဟုတ်လောက်ပါဘူး..."
မီးလောင်ရာလေပင့်ချင်တဲ့systemလေး
မှာ...
"ဟုတ်ပါတယ်host..."
"မဖြစ်နိုင်ပါဘူး..."
"ဖြစ်လွန်းလို့100%ပါပဲ..."
"system! ငါ့ကိုငါတောင်နှစ်သိမ့်လို့
မရဘူးလား..."
"သိဝူးလေ...hostကကျွန်တော့်များမေး
နေတာလားလို့..."
"မင်းမပြောလဲငါအခုရောက်နေတာ
လီခွမ်းရဲ့ဗီလာမှန်းသိပြီးသား...
ငါအခုဘယ်လိုရောက်လာတာလဲပြော..."
"ဇာတ်လိုက်ကhostကိုမေ့ဆေးပေးပြီး
ခေါ်လာခဲ့တာပါhost...ခု hostက
ဇာတ်လိုက်ရဲ့အိပ်ခန်းထဲမှာပါ...
ခြေတွေလက်တွေကြိုးတုတ်ခံထားရ
ပါတယ်..."
system အသိပေးမှသတိထားမိတယ်...
ချင်းဟွမ်၏ခြေတွေလက်တွေဟာ
ဆွဲဆန့်လို့ရတဲ့ပိုးသားကြိုးနီလေးတွေနဲ့
အချည်ခံထားရလေတယ်...
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပြန်ကြည့်မိတော့
ပါးစပ်ကထွက်လာမိတာ စကား၁ခွန်း
ထဲ...
"WTF!!!...
ငါ့အဝတ်စားတွေဘယ်လိုဖြစ်ကုန်
တာလဲ..."
"ဒါလဲဇာတ်လိုက်လဲပေးထားတာပါ..."
ပုခုံးထိလျှောကျနေတဲ့ပေါင််လည်လောက်
ထိရှည်တဲ့ပါးလွှာတဲ့T shirtပွပွကြီးနဲ့
အဓိကနေရာပဲဖုံးအုပ်ထားတဲ့
အနက်ရောင်အတွင်ခံလေးမှာ
လူတကာကိုသရည်ယိုချင်စရာပေါ့...
မြင်တာနဲ့တက်အုပ်လိုက်ချင်စရာလေး...
ထို့အပြင်နှင်းလိုဖြူ ဖွေးတဲ့အသားရည်
လေးကို ရဲရဲတောက်ကြိုးနီလေးနဲ့
ချည်နှောင်ထားတာမို့ ဆွဲဆောင်မှုက
အလွန်တရာ ရမက်စိတ်ခက်ထန်စေ
တဲ့ဘက်ရောက်လို့တေလေတယ်...
ထိုအချိန်မှာပဲကြားလိုက်ရတဲ့
ကြက်သီးထဖွယ်သြရှရှအသံ...
"မပြီးခဲ့တဲ့အဆတ်လေးပြန်စလိုက်ကြ
စို့လားကိုယ့်အချစ်ရေ..."
ချင်းဟွမ် ကြည့်လိုက်တော့sexyကျန
စွာဆွဲဆောင်မှုအပြည့်နဲ့ရေချိုးခန်းထဲ
မှခါးတွင်သဘတ်၁ထည်သာပတ်ပြီး
ကုတင်ဆီ၁လှမ်းချင်းလျှောက်လာနေသူ
လီခွမ်း...
ချင်းဟွမ်တောင်လီခွမ်းရဲ့
ယောကျာ်ဆန်ဆန်ဆွဲဆောင်မှုအောက်
မှာစက္ကန့်ပိုင်းလောက်ငေးမောမိန်းမော
သွားရတယ်...
လီခွမ်းရဲ့ခေါင်းအစခြေအဆုံးရှိုးရင်း
ချင်းဟွမ် လီခွမ်းကိုစိတ်ထဲမှကြိတ်ပြီး
အမှတ်ပေးလိုက်မိတယ်...
အားလုံးperfectဖြစ်နေပါလျက်နဲ့
မျက်နှာပေါ်ကတစ်ခြမ်းစောင်းအပြုံး
ကြီးကသာဖြတ်ရိုက်ချင်စရာကောင်း
နေတာ...
မွှေ့ယာကျယ်ကြီးပေါ်ရောက်တော့
လီခွမ်း ချင်းဟွမ်ပေါ်ခွထိုင်လိုက်ပြီး
တော့...
ကိုယ့်အချစ်က မနေ့ကကိုယ့်ကို
ဒုက္ခလှလှလေးပေးထားခဲ့တာဆို
တော့ အဆတ်လေးမ စ ခင်အပစ်အရင်
ပေးသင့်တယ်ထင်တယ်...
ပြောပြီးလို့သူ့သဘတ်ကိုဖယ်လိုက်တဲ့
အခါမှာတော့အူကြောင်ကြောင်လေး
လိုက်ကြည့်နေမိတဲ့ချင်းဟွမ်မျက်လုံး
ပြူ းထွက်လာရတော့တယ်...
* လူလားဂေါ်ဇီလာလားကွာ...
ဆိုဒ်လွန်ချက်ကနဲနဲနောနောမဟုတ်... *
နောက်ထပ်စက္ကန့်ပိုင်းမှပဲချင်းဟွမ်ရဲ့
ပြူ းထွက်ပြီးသားမျက်လုံးလေးဟာ
ပိုပြူ းကျယ်ခဲ့ရလေတယ်...
အကြောင်းကတော့လီခွမ်းက
ချင်းဟွမ်ရဲ့နောက်စေ့ကိုဆွဲကိုင်ကာ
သူ့ရဲ့ဆိုဒ်လွန်ပစ္စည်းကိုချင်းဟွမ်ရဲ့
ပါးစပ်ထဲဆောင့်ထိုးလိုက်ချင်း
ကြောင့်ပါပဲ...
____________________________________
Ep 14.....မျှော်