Zawgyi
❤ ေ႐ွာင္ခ်င္းဟြမ္ ❤
"မင္းငါ့ကိုဘာလုပ္တာလဲ...
ခုခ်က္ခ်င္း ေအာက္ျပန္ခ်ေပးစမ္း..."
ခ်င္းဟြမ္ စကားကို လီခြမ္း လ်စ္လ်ဴ ႐ႈ
လ်က္...
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန မင္းလက္ဒဏ္ရာပိုဆိုးလာ
မယ္...ေဆးခန္းပို႔ေပးမလို႔..."
"ငါထိခိုက္တာလက္...ေျခေထာက္က
အေကာင္းႀကီး႐ွိေသးတယ္...
ငါ့ဟာငါလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္..."
မ်က္ေမွာင္ေလးကုတ္ၿပီး ေအးတိေအးစက္
ဒီဇိုင္းဖမ္းကာ ေျပာဆိုေနပံုေလးကလဲ
တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိေနျပန္
ေကာ...
ဒါေပမဲ့လီခြမ္းကေတာ့ ဆတ္လက္
မသိေက်းကြၽန္ျပဳလ်က္ပဲ...
"မင္းေပါင္လဲ စြပ္ျပဳတ္ရည္အေလာင္ခံ
ထားရတယ္ေလ...မင္းၿငိမ္ၿငိမ္လိုက္မလာ
ရင္ ကိုယ္မင္းကိုေျမျပင္ေပၚ
ခါး႐ိုးက်ိဳးေအာင္ခ်ထည့္လိုက္မွာေနာ္..."
A/N
( ေျမျပင္ေပၚပစ္ခ်တာကိုေျပာတာေနာ္...
႐ွင္တို႔ေလးေတြ အေမွာင္ေတာထဲ
ေျပးဝင္မေနနဲ႔အံုး...🌚😅😅 )
လီခြမ္းရဲ႕ၿခိမ္းေျခာက္ေျပာဆိုမႈေၾကာင့္
ခ်င္းဟြမ္ ေက်ာင္းေဆးခန္းေရာက္တဲ့
ထိ တိတ္ဆိတ္လ်က္လိုက္သြားရန္သာ
ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္...
လီ႐ွန္းနဲ႔လီရန္ကလဲအေနာက္ကေန
ဆိုးရိမ္တႀကီးလိုက္ပါလာၾကတယ္...
ေနာက္ဆံုးခ်င္းဟြမ္ေရာက္႐ွိလာရတာ
ကေတာ့ေက်ာင္းေဆးခန္းမဟုတ္ပဲ
ကား၁စီးေပၚျဖစ္လို႔ေနခဲ့တယ္...
ခ်င္းဟြမ္ ကားထဲကျပန္ထြက္သြားဖို႔
လုပ္ေတာ့ ကားတံခါးေ႐ွ႕ လီခြမ္းက
ပိတ္စို႔ထားကာ သူပါကားထဲဝင္ေရာက္
လာခဲ့ၿပီး ကားအေ႐ွ႕ခန္းမွဒ႐ိုက္ဘာအား
အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္...
"ေမာင္းေတာ့..."
ဒ႐ိုက္ဘာခ်က္ခ်င္းကားစက္ႏိႈးကာ
ေမာင္းထြက္လာတာေၾကာင့္
ခ်င္းဟြမ္ ဘာမွခြန္းတံု႔ျပန္ခ်ိန္ေတာင္
မရလိုက္သလို လီခြမ္းရဲ႕ေျခလွမ္းၾကဲ
ႀကီးေတြကိုမနဲအမွီလိုက္လာၾကရတဲ့
လီ႐ွန္း နဲ႔လီရန္မွာလဲ သူတို႔မ်က္စိေ႐ွ႕
ထြက္ခြာသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ကားေနာက္ၿမီး
ေလးကိုပဲျမင္လိုက္ရေတာ့တယ္...
----------------------
"မင္းဒါကဘာျဖစ္ရျပန္တာလဲ...
ေက်ာင္းေဆးခန္းမေခၚသြားပဲ
ငါ့ဘယ္ေခၚသြားမလို႔လဲ..."
ခ်င္းဟြမ္မွာေဒါသေတြထိန္းမႏိုင္
သိမ္းမရျဖစ္ေနေပမဲ့လီခြမ္းမွာေတာ့
ေအးေဆးသက္သာစြာနဲ႔...
"ကိုယ္မင္းကိုေက်ာင္းေဆးခန္းပို႔ေပး
မယ္ေျပာမိလို႔လား..."
"ငါ့ဒဏ္ရာကေဆးလူးလိုက္ရင္
သက္သာသြားလိမ့္မယ္...
ေဆးရံုထိသြားစရာမလိုဘူး..."
"ေျပာလို႔မရဘူးေလ...
အသားေၾကၿပီးအ႐ိုးထိလို႔လက္ျဖတ္
လိုက္ရရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..."
"စြပ္ျပဳတ္ရည္အေလာင္ခံရရံုေလာက္နဲ႔
အဲ့ေလာက္အေျခေနဆိုးသြားစရာ
အေၾကာင္းမ႐ွိဘူး..."
"မင္းရဲ႕အသားရည္ကႏုႏုဖက္ဖက္ေလး
ေလကြာ...မျဖစ္ဘူးလို႔မေျပာႏိုင္ဘူး..."
"ငါ့အေျခေနငါအသိဆံုးပါ...
ငါဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႔ေျပာရင္တကယ္
မျဖစ္လို႔ပဲ...ခုလဲလက္ကသိပ္နာေတာ့
တာမဟုတ္ဘူး..."
"အရင္ဆံုးဆရာဝန္နဲ႔ေသခ်ာစစ္ေဆး
ၾကည့္သင့္တယ္ေလ..."
ခ်င္းဟြမ္ကူကယ္ရာမဲ့သလို႔ခံစားလိုက္
ရၿပီး...
"မင္းလုပ္ခ်င္ရာသာလုပ္ေတာ့..."
ေျပာကာကားထိုင္ခံုေနာက္မွီခ်လိုက္
တစ္လမ္းလံုးမ်က္လံုးမွိတ္ကာသာ
လိုက္ခဲ့ေတာ့တယ္...
ဒါေၾကာင့္ေဘးတြင္အျပံဳးမ်က္ႏွာႀကီး
ျဖင့္အခ်ိန္ျပည့္သူ႔အားမ်က္ေတာင္
မခတ္စိုက္ၾကည့္ေနပါေသာလီခြမ္းရဲ႕
ရဲ႕အၾကည့္စူးစူးတို႔အားသတိမထားမိခဲ့
ေပ...
ခ်င္းဟြမ္ တစ္လမ္းလံုးေမွးလိုက္လာ
သည္ဆိုေသာ္ညား တကယ္အိပ္မေပ်ာ္
ေသးပဲစိတ္ထဲမွsystemနဲ႔အေခ်အတင္
ျဖစ္ေနျခင္းပင္...
*systemေလးေရ ဇာတ္ေၾကာင္းအရဆို
ရင္ဇာတ္လိုက္ကငါ့ကိုမုန္းတီးရြံ႐ွာေန
သင့္တာေလ...ၿပီးေတာ့ငါသူနဲ႔
ခပ္ကင္းကင္းေနတာသူေပ်ာ္ရမဲ့ကိစၥ
ကို ဘာကိစၥငါ့နား စူပါဂလူးလို
လိုက္တြယ္ကပ္ေနရတာလဲ...*
"ဒါကလဲhostကိုတစ္နည္းနည္းနဲ႔
စိတ္ဒုကၡေပးတာမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား..."
* ဟီးဟီး အဲ့လိုမဟုတ္ေပမဲ့လဲ
hostကိုအမွန္တိုင္းေျပာျပလိုက္ရင္
စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းေတာ့ဘူးေလ... *
system ေျပာၾကားခ်က္ကို ခ်င္းဟြမ္
အတည္ေပါက္ယံုသြားကာ...
*ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္...
သူ႔လုပ္ရပ္က တကယ္ကိုေအာင္ျမင္
ပါေပတယ္...ဟူးးး ငါေတာ္ေတာ့
ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္ညစ္ေနရၿပီ...*
"ဒါဆိုhostဘာဆတ္လုပ္မယ္စိတ္ကူး
ပါသလဲ..."
*အင္း စိ္တ္ညစ္ေနလို႔ဘာအၾကံမွလဲ
မထြက္ဘူး...အဲ့ေကာင္သူ႔ပိုက္ဆံ
ေတာ္ေတာ္ျဖဳန္းခ်င္ေနေတာ့လဲ
လႊတ္ထားလိုက္တာေပါ့...
တစ္ခါတည္းတစ္ကိုယ္လံုး
medical check upပါလုပ္လိုက္အံုး
မယ္...ခုကေတာ့'တစ္ေရးႏိူး အၾကံေပၚ'
ဆိုသလိုပဲတစ္ေရးနွပ္လိုက္အံုးမယ္...*
"ဒါနဲ႔host..."
*႐ွဴ း မေႏွာက္ယွက္နဲ႔...
တိတ္တိတ္ေန...*
"ဒါေပမဲ့..."
*ဘာမွမၾကားခ်င္ဘူးကြာ...
ေနာက္တစ္ခြန္းထပ္ထြက္လာရင္
ငါမင္းကိုမတ္မြန္သီးေဖ်ာ္ရည္
လုပ္ေသာက္ပစ္မွာေနာ္...*
"•••"
ေဆးရံုေခၚသြားခံေနရတယ္လို႔
ထင္ေနတဲ့သူ႔ရဲ႕hostေလးကို
ေဆးရံုကေက်ာ္လြန္လာခဲ့ၿပီလို႔
သတိေပးခ်င္ေပမဲ့စကားေျပာခြင့္မေပး
ပဲၿခိမ္းေျခာက္လာတဲ့hostေၾကာင့္
systemေလးမွာေစတနာ႐ွိ႐ွိနဲ႔ပဲ
သူ႔hostေလးကိုဘာမွထပ္ေျပာမေန
ေတာ့ေပ...
-------------------------
လီခြမ္း ခ်င္းဟြမ္ကိုေခၚလာတဲ့ေနရာက
သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္သီးသန္႔ဗီလာဆီသို႔...
အဲ့ဒီေရာက္ေတာ့ဒ႐ိုက္ဘာကို
ျပန္လႊတ္လိုက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ
ျဖစ္တဲ့ခ်င္းဟြမ္ကိုေပြ႔ခ်ီကာ
ဗီလာထဲဝင္လာခဲ့ကာ သူ႔ရဲ႕တစ္ခုတည္း
ေသာအိပ္ခန္းႀကီးဆီသို႔ေခၚေဆာင္
သြားေတာ့တယ္...
အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ၅မိနစ္မၾကာ
ပါဘူး ခ်င္းဟြမ္ ႏိုးလာခဲ့တယ္...
အိပ္ပုတ္ေလးႏိုးလာခ်ိန္မွာေတာ့
မ်က္လံုးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းေဆးရံုနဲ႔မတူတဲ့ေနရာ
ကိုေရာက္ေနသလိုခံစားလိုက္ရတာ
ေၾကာင့္ ေဘးပတ္ပတ္လည္
စူးစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ္ႀကီး
ေဆးရံုမဟုတ္ခဲ့ေလဘူး...
ထိုအခ်ိန္တံခါးဖြင့္သံနဲ႔အတူ
လီခြမ္းဝင္လာတာကိုျမင္လိုက္ရတာ
ေၾကာင့္...
"မင္းငါ့ကိုဘယ္ေခၚလာျပန္ၿပီလဲ...
ဒါဘယ္ေနရာလဲ...
ငါ့ကိုျပန္ေပးဆြဲလာတာလား..."
"မင္းကိုယ္ဘာလုပ္လုပ္မေကာင္းပဲ
ျမင္ေနတာလားကြာ..."
လီခြမ္း ကုတင္ေဘး ဝင္ထိုင္ၿပီး
ေျပာလိုက္တယ္...
"ကိုယ္မင္းကိုျပန္ေပးဆြဲလာတာ
မဟုတ္ပါဘူး...မင္းအဲ့လိုထင္ခ်င္ရင္လဲ
ရတယ္...အစကေဆးရံုေခၚသြား
မလို႔ပဲ ေနာက္မွစိတ္ကူးေျပာင္းသြား
လို႔ ကိုယ့္ဗီလာကိုပဲေခၚခဲ့လိုက္တာ...
မင္းစိတ္ခ်ပါ ကိုယ္ကေဆးပညာမွာ
တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ကြၽမ္းက်င္ၿပီးသား..."
ထို႔ေနာက္လက္လွမ္းၿပီး ခ်င္းဟြမ္ရဲ႕
အက်ႌရင္ဘတ္ကၾကယ္သီးကိုျဖဳတ္လာ
တာမို႔ ခ်င္းဟြမ္ သူ႔လက္နဲ႔ ၾကက္ေျခခတ္
ပံုကာထားရင္း...
"မင္းဘာလုပ္တာလဲ..."
"ေဆးလူးေပးမလို႔ေလ...
မင္းအက်ႌလက္ကေခါက္တင္လို႔မွမရပဲ..."
"ရ ရတယ္ ငါ့ဟာငါခြၽတ္မယ္..."
ရဲေနနဲ႔ပါးျပင္ေလးကိုဖံုးကြယ္ရင္း
ေခါင္းေလးငံု႔ကာ အက်ႌၾကယ္သီး
ျဖဳတ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကိုၾကည့္က
systemေလးက စ လာပါေတာ့တယ္...
"host႐ွက္ေနတာလား...
ေယာက်ာ္းခ်င္းခ်င္းကို..."
*အစကမ႐ွက္တတ္ဘူးေဟ့...
ဒန္နီရယ္(Arc-1)ရဲ႕လက္ရဲဇာတ္ရဲ
ပါးစပ္ရဲအျပဳမူအေျပာဆိုေတြေၾကာင့္
ခုငါ့မွာေယာက်ာ္းခ်င္းေတာင္
မယံုရဲတဲ့အျဖစ္ ျဖစ္ေနရၿပီ...*
systemနဲ႔စကားေျပာရင္းအာရံုပ်ံ့လြင့္
ေနတဲ့သူေလးမွာ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့
မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ရင္ဘတ္က
ပန္းေရာင္ပန္းပြင့္ေလး၂ပြင့္ကို
ၾကည့္ရင္း လည္ဇလုတ္ အထက္ေအာက္
ခနခနလႈပ္႐ွာေနမိသူကို ဒီ၁ခါလဲ
သတိမထားမိခဲ့ပါ...
ခ်င္းဟြမ္ အက်ႌခြၽတ္ၿပီးေနာက္
လီခြမ္းေ႐ွ႕ လက္တိုးေပးကာ...
"ေဆးလူးလို႔ရၿပီ..."
"အမ္ အင္း..."
ခုမွသတိဝင္လာသူ လီခြမ္းမွာ
သူ႔ယူလာတဲ့ေဆးေသတၱာကို
ဖြင့္ကာ အထဲမွေဆးဂ်ယ္ေအးဘူးေလး
ကိုထုတ္ယူအဖံုးဖြင့္လို႔ ေဆးဂ်ယ္
ေအးေအးေလးကိုညႇစ္ထုတ္ကာ
ခ်င္းဟြမ္ရဲ႕ဒဏ္ရာရလက္ေပၚ
အသာအယာေလး လူးေပးတယ္...
ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ အသာေတြပြန္းပဲ့သြားမွာ
ဆိုးတဲ့အလား လုပ္ေပးေနတာမို႔
ခ်င္းဟြမ္ လီခြမ္းကိုနဲနဲအျမင္ၾကည္ခ်င္
လာသလိုပါပဲ...
ဒါေပမဲ့မူလခ်င္းဟြမ္ကိုလုပ္ထားတဲ့
လုပ္ရပ္ကိုေတာ့ခြင့္မလႊတ္ခ်င္စရာပါပဲ...
"လီခြမ္း မင္းငါ့ကိုဘာလို႔ဒီလိုေတြ
လုပ္ေနရ..."
"ကိုယ္မင္းကိုႀကိဳက္လို႔..."
"•••"
ေဆးလူးအၿပီးေခါင္းေမာ့ကာ
အၾကည့္ခ်င္းဆံုၿပီးေျပာလာတဲ့
လီခြမ္းေၾကာင့္ခ်င္းဟြမ္ဆြံ႔အလ်က္...
စိတ္ထဲကလဲေအာ္ဟစ္မိေနျပန္တယ္...
* ေကြးျပန္ၿပီးလားဟ ေနာက္ဇာတ္လိုက္
၁ေယာက္!!!... *
"မင္းငါ့ကိုအတည္ေပါက္လာမေနာက္နဲ႔...
မင္းနဲ႔မီဆိုရာကခ်စ္သူေတြမဟုတ္လား..."
"လံုးဝမဟုတ္ဘူး...
အရင္ကမင္းငါ့ကိုဖြင့္ေျပာတုန္းက
ငါ့ကိုယ္ငါေယာက်ာ္းေတြကိုမႀကိဳက္
တဲ့အေျဖာင့္၁ေယာက္အျဖစ္မွတ္ယူခဲ့
တယ္...ဒါေၾကာင့္ငါမင္းကိုျငင္းခဲ့မိတယ္...
ေနာက္၁ႀကိမ္ မင္းမီဆိုရာနဲ႔ျပသနာ
ျဖစ္ေတာ့ ငါမင္းကိုထိုးခဲ့ၿပီးမွ
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိခဲ့ေပမဲ့
အဲ့ဒါကလြဲလို႔ဘာခံစားခ်က္မွ
ငါမခံစားမိဘူး...ဒါေပမဲ့မင္းကိုခုျပန္ေတြ႔
ခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းကိုျမင္လိုက္ရထဲက
ကိုယ္မင္းကိုခ်စ္ေနၿပီဆိုတာတပ္အပ္သိ
လိုက္တယ္..."
"ငါကေတာ့မင္းကိုမႀကိဳက္ေတာ့ဘူး..."
"ရပါတယ္ မင္းကိုယ့္ကိုျပန္ႀကိဳက္လာ
ေအာင္လုပ္မွာေပါ့..."
"ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအထင္ႀကီးလြန္းေနၿပီ..."
ခ်င္းဟြမ္မ်က္ေစာင္းထိုးကာအက်ႌ
ျပန္ဝတ္ၿပီးမ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္...
ဒီ၁ခါလီခြမ္းရဲ႕လက္လွမ္းလာတဲ့ေနရာ
ကေတာ့ခ်င္ဟြမ္ရဲ႕ေဘာင္းဘီဆီသို႔...
"!!!..."
"မင္းေပါင္ကဒဏ္ရာလဲစစ္ၾကည့္ရ
မယ္ေလ...ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေနာ္...
ကိုယ္အင္အားမသံုးခ်င္ဘူး..."
ဘာေၾကာင့္မွန္းရယ္ေတာ့မသိ...
ခ်င္းဟြမ္ရဲ႕အတိုက္ခိုက္စြမ္းရည္နဲ႔
ခြန္အားဟာ ဇာတ္လိုက္ေတြေ႐ွ႕
ေရာက္ရင္ လံုးလံုးအသံုးမဝင္ႏိုင္ေတာ့
ပါ...
တစ္ျခားသူေတြေ႐ွ႕မွာက်ားတစ္ေကာင္
လိုဘယ္လိုဘဲေႂကြးေၾကာ္ေနပါေစ...
ဇာတ္လိုက္ေ႐ွ႕ေရာက္ရင္ေတာ့
ေၾကာင္ေပါက္ေလးပမာျဖစ္ေနရတဲ့
ခ်င္းဟြမ္ရယ္ပါ...
ဒါေၾကာင့္လီခြမ္းျပဳမူေနသမွ်ကို
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးအလိုက္သင့္ေနေပးယံု
သာတတ္ႏိုင္ေတာ့သည္...
ခုလဲလီခြမ္းေဘာင္းဘီလာခြၽတ္တာ
ကို တင္ပါးေလးေျမႇာက္ေပးယံုသာ
တတ္ႏိုင္ေလတယ္...
ေဘာင္းဘီခြၽတ္ၿပီးသည့္သကာလ
အတြင္းခံေလးနဲ႔သာေနေနရၿပီ...
စြပ္ျပဳတ္ရည္အေလာင္ခံထိတဲ့
ေပါင္ေနရာမွာေတာ့ဒဏ္ရာ
သိပ္မျပင္းထန္ပါေပ...
နဲနဲနီရဲေနရံုသာ...
လီခြမ္း ခ်င္းဟြမ္ကိုေဆးလူးေပးရင္
လက္ေတြတုန္ေနခဲ့တယ္...
ခ်င္းဟြမ္လဲေနရခက္လို႔ေနတယ္...
ဘာေၾကာင့္ဆို လီခြမ္းကနီရဲေနတဲ့
ေနရာအျပင္ လက္ကတစ္ခ်က္
တစ္ခ်က္ေပါင္တြင္းေၾကာဘက္
ေရာက္ေရာက္လာေလတယ္ေလ...
ၿပီးေတာ့လက္ကိုေဆးလူးေပးတာ
ထက္အခ်ိန္ကၾကာလြန္းေနသလားလို႔...
ေအာက္ပိုင္းေဝဒနာမခ်ိမဆံ့ခံစားေနရ
တဲ့ လီခြမ္း မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့
အဆံုးမွာေတာ့...
"ခ်င္းဟြမ္..."
"ဟင္ ဟမ္ ဘာလဲ..."
"ကိုယ္မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး...
ကူညီေပးႏိုင္မလား..."
"ဘာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
လီခြမ္း ခ်င္းဟြမ္လက္ေလးကို
ဆြဲယူၿပီးသူ႔ေဘာင္းဘီခြေနရာ
တင္ေပးလိုက္တယ္...
"ကိုယ္တင္းၿပီးအရမ္းေအာင့္ေနၿပီ..."
"မင္း!!!..."
ခ်င္းဟြမ္႐ွက္လြန္းလို႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး
ေဆးနီရည္နဲ႔မ်က္ႏွာသစ္ထားသလို
ရဲတြတ္လို႔ေနၿပီ...
လီခြမ္း ခ်င္းဟြမ္ရဲ႕ျပဴ းတူးျပဲတဲပံုစံေလး
ကသူ႔ကိုပိုၿပီးစိတ္ႂကြေစတာမို႔
တစ္ခါတည္းသာခ်င္းဟြမ္ေပၚ
တက္အုပ္လိုက္ၿပီးအ႐ိုင္းဆန္ဆန္
နမ္းလာေတာ့တယ္...
____________________________________
Ep 12.....ေမွ်ာ္
Unicode
❤ ရှောင်ချင်းဟွမ် ❤
"မင်းငါ့ကိုဘာလုပ်တာလဲ...
ခုချက်ချင်း အောက်ပြန်ချပေးစမ်း..."
ချင်းဟွမ် စကားကို လီခွမ်း လျစ်လျူ ရှု
လျက်...
"ငြိမ်ငြိမ်နေ မင်းလက်ဒဏ်ရာပိုဆိုးလာ
မယ်...ဆေးခန်းပို့ပေးမလို့..."
"ငါထိခိုက်တာလက်...ခြေထောက်က
အကောင်းကြီးရှိသေးတယ်...
ငါ့ဟာငါလမ်းလျှောက်နိုင်တယ်..."
မျက်မှောင်လေးကုတ်ပြီး အေးတိအေးစက်
ဒီဇိုင်းဖမ်းကာ ပြောဆိုနေပုံလေးကလဲ
တစ်နည်းအားဖြင့် ဆွဲဆောင်မှုရှိနေပြန်
ကော...
ဒါပေမဲ့လီခွမ်းကတော့ ဆတ်လက်
မသိကျေးကျွန်ပြုလျက်ပဲ...
"မင်းပေါင်လဲ စွပ်ပြုတ်ရည်အလောင်ခံ
ထားရတယ်လေ...မင်းငြိမ်ငြိမ်လိုက်မလာ
ရင် ကိုယ်မင်းကိုမြေပြင်ပေါ်
ခါးရိုးကျိုးအောင်ချထည့်လိုက်မှာနော်..."
A/N
( မြေပြင်ပေါ်ပစ်ချတာကိုပြောတာနော်...
ရှင်တို့လေးတွေ အမှောင်တောထဲ
ပြေးဝင်မနေနဲ့အုံး...🌚😅😅 )
လီခွမ်းရဲ့ခြိမ်းခြောက်ပြောဆိုမှုကြောင့်
ချင်းဟွမ် ကျောင်းဆေးခန်းရောက်တဲ့
ထိ တိတ်ဆိတ်လျက်လိုက်သွားရန်သာ
ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်...
လီရှန်းနဲ့လီရန်ကလဲအနောက်ကနေ
ဆိုးရိမ်တကြီးလိုက်ပါလာကြတယ်...
နောက်ဆုံးချင်းဟွမ်ရောက်ရှိလာရတာ
ကတော့ကျောင်းဆေးခန်းမဟုတ်ပဲ
ကား၁စီးပေါ်ဖြစ်လို့နေခဲ့တယ်...
ချင်းဟွမ် ကားထဲကပြန်ထွက်သွားဖို့
လုပ်တော့ ကားတံခါးရှေ့ လီခွမ်းက
ပိတ်စို့ထားကာ သူပါကားထဲဝင်ရောက်
လာခဲ့ပြီး ကားအရှေ့ခန်းမှဒရိုက်ဘာအား
အမိန့်ပေးလိုက်တယ်...
"မောင်းတော့..."
ဒရိုက်ဘာချက်ချင်းကားစက်နှိုးကာ
မောင်းထွက်လာတာကြောင့်
ချင်းဟွမ် ဘာမှခွန်းတုံ့ပြန်ချိန်တောင်
မရလိုက်သလို လီခွမ်းရဲ့ခြေလှမ်းကြဲ
ကြီးတွေကိုမနဲအမှီလိုက်လာကြရတဲ့
လီရှန်း နဲ့လီရန်မှာလဲ သူတို့မျက်စိရှေ့
ထွက်ခွာသွားပြီဖြစ်တဲ့ ကားနောက်မြီး
လေးကိုပဲမြင်လိုက်ရတော့တယ်...
----------------------
"မင်းဒါကဘာဖြစ်ရပြန်တာလဲ...
ကျောင်းဆေးခန်းမခေါ်သွားပဲ
ငါ့ဘယ်ခေါ်သွားမလို့လဲ..."
ချင်းဟွမ်မှာဒေါသတွေထိန်းမနိုင်
သိမ်းမရဖြစ်နေပေမဲ့လီခွမ်းမှာတော့
အေးဆေးသက်သာစွာနဲ့...
"ကိုယ်မင်းကိုကျောင်းဆေးခန်းပို့ပေး
မယ်ပြောမိလို့လား..."
"ငါ့ဒဏ်ရာကဆေးလူးလိုက်ရင်
သက်သာသွားလိမ့်မယ်...
ဆေးရုံထိသွားစရာမလိုဘူး..."
"ပြောလို့မရဘူးလေ...
အသားကြေပြီးအရိုးထိလို့လက်ဖြတ်
လိုက်ရရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ..."
"စွပ်ပြုတ်ရည်အလောင်ခံရရုံလောက်နဲ့
အဲ့လောက်အခြေနေဆိုးသွားစရာ
အကြောင်းမရှိဘူး..."
"မင်းရဲ့အသားရည်ကနုနုဖက်ဖက်လေး
လေကွာ...မဖြစ်ဘူးလို့မပြောနိုင်ဘူး..."
"ငါ့အခြေနေငါအသိဆုံးပါ...
ငါဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့ပြောရင်တကယ်
မဖြစ်လို့ပဲ...ခုလဲလက်ကသိပ်နာတော့
တာမဟုတ်ဘူး..."
"အရင်ဆုံးဆရာဝန်နဲ့သေချာစစ်ဆေး
ကြည့်သင့်တယ်လေ..."
ချင်းဟွမ်ကူကယ်ရာမဲ့သလို့ခံစားလိုက်
ရပြီး...
"မင်းလုပ်ချင်ရာသာလုပ်တော့..."
ပြောကာကားထိုင်ခုံနောက်မှီချလိုက်
တစ်လမ်းလုံးမျက်လုံးမှိတ်ကာသာ
လိုက်ခဲ့တော့တယ်...
ဒါကြောင့်ဘေးတွင်အပြုံးမျက်နှာကြီး
ဖြင့်အချိန်ပြည့်သူ့အားမျက်တောင်
မခတ်စိုက်ကြည့်နေပါသောလီခွမ်းရဲ့
ရဲ့အကြည့်စူးစူးတို့အားသတိမထားမိခဲ့
ပေ...
ချင်းဟွမ် တစ်လမ်းလုံးမှေးလိုက်လာ
သည်ဆိုသော်ညား တကယ်အိပ်မပျော်
သေးပဲစိတ်ထဲမှsystemနဲ့အချေအတင်
ဖြစ်နေခြင်းပင်...
*systemလေးရေ ဇာတ်ကြောင်းအရဆို
ရင်ဇာတ်လိုက်ကငါ့ကိုမုန်းတီးရွံရှာနေ
သင့်တာလေ...ပြီးတော့ငါသူနဲ့
ခပ်ကင်းကင်းနေတာသူပျော်ရမဲ့ကိစ္စ
ကို ဘာကိစ္စငါ့နား စူပါဂလူးလို
လိုက်တွယ်ကပ်နေရတာလဲ...*
"ဒါကလဲhostကိုတစ်နည်းနည်းနဲ့
စိတ်ဒုက္ခပေးတာမဖြစ်နိုင်ဘူးလား..."
* ဟီးဟီး အဲ့လိုမဟုတ်ပေမဲ့လဲ
hostကိုအမှန်တိုင်းပြောပြလိုက်ရင်
စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတော့ဘူးလေ... *
system ပြောကြားချက်ကို ချင်းဟွမ်
အတည်ပေါက်ယုံသွားကာ...
*ဖြစ်နိုင်တယ် ဖြစ်နိုင်တယ်...
သူ့လုပ်ရပ်က တကယ်ကိုအောင်မြင်
ပါပေတယ်...ဟူးးး ငါတော်တော့
တော်တော်လေးကို စိတ်ညစ်နေရပြီ...*
"ဒါဆိုhostဘာဆတ်လုပ်မယ်စိတ်ကူး
ပါသလဲ..."
*အင်း စိ်တ်ညစ်နေလို့ဘာအကြံမှလဲ
မထွက်ဘူး...အဲ့ကောင်သူ့ပိုက်ဆံ
တော်တော်ဖြုန်းချင်နေတော့လဲ
လွှတ်ထားလိုက်တာပေါ့...
တစ်ခါတည်းတစ်ကိုယ်လုံး
medical check upပါလုပ်လိုက်အုံး
မယ်...ခုကတော့'တစ်ရေးနိူး အကြံပေါ်'
ဆိုသလိုပဲတစ်ရေးနှပ်လိုက်အုံးမယ်...*
"ဒါနဲ့host..."
*ရှူ း မနှောက်ယှက်နဲ့...
တိတ်တိတ်နေ...*
"ဒါပေမဲ့..."
*ဘာမှမကြားချင်ဘူးကွာ...
နောက်တစ်ခွန်းထပ်ထွက်လာရင်
ငါမင်းကိုမတ်မွန်သီးဖျော်ရည်
လုပ်သောက်ပစ်မှာနော်...*
"•••"
ဆေးရုံခေါ်သွားခံနေရတယ်လို့
ထင်နေတဲ့သူ့ရဲ့hostလေးကို
ဆေးရုံကကျော်လွန်လာခဲ့ပြီလို့
သတိပေးချင်ပေမဲ့စကားပြောခွင့်မပေး
ပဲခြိမ်းခြောက်လာတဲ့hostကြောင့်
systemလေးမှာစေတနာရှိရှိနဲ့ပဲ
သူ့hostလေးကိုဘာမှထပ်ပြောမနေ
တော့ပေ...
-------------------------
လီခွမ်း ချင်းဟွမ်ကိုခေါ်လာတဲ့နေရာက
သူ့ရဲ့ကိုယ်ပိုင်သီးသန့်ဗီလာဆီသို့...
အဲ့ဒီရောက်တော့ဒရိုက်ဘာကို
ပြန်လွှတ်လိုက်ပြီး အိပ်ပျော်နေဆဲ
ဖြစ်တဲ့ချင်းဟွမ်ကိုပွေ့ချီကာ
ဗီလာထဲဝင်လာခဲ့ကာ သူ့ရဲ့တစ်ခုတည်း
သောအိပ်ခန်းကြီးဆီသို့ခေါ်ဆောင်
သွားတော့တယ်...
အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ ၅မိနစ်မကြာ
ပါဘူး ချင်းဟွမ် နိုးလာခဲ့တယ်...
အိပ်ပုတ်လေးနိုးလာချိန်မှာတော့
မျက်လုံးဖွင့်ဖွင့်ချင်းဆေးရုံနဲ့မတူတဲ့နေရာ
ကိုရောက်နေသလိုခံစားလိုက်ရတာ
ကြောင့် ဘေးပတ်ပတ်လည်
စူးစမ်းကြည့်လိုက်တော့ တကယ်ကြီး
ဆေးရုံမဟုတ်ခဲ့လေဘူး...
ထိုအချိန်တံခါးဖွင့်သံနဲ့အတူ
လီခွမ်းဝင်လာတာကိုမြင်လိုက်ရတာ
ကြောင့်...
"မင်းငါ့ကိုဘယ်ခေါ်လာပြန်ပြီလဲ...
ဒါဘယ်နေရာလဲ...
ငါ့ကိုပြန်ပေးဆွဲလာတာလား..."
"မင်းကိုယ်ဘာလုပ်လုပ်မကောင်းပဲ
မြင်နေတာလားကွာ..."
လီခွမ်း ကုတင်ဘေး ဝင်ထိုင်ပြီး
ပြောလိုက်တယ်...
"ကိုယ်မင်းကိုပြန်ပေးဆွဲလာတာ
မဟုတ်ပါဘူး...မင်းအဲ့လိုထင်ချင်ရင်လဲ
ရတယ်...အစကဆေးရုံခေါ်သွား
မလို့ပဲ နောက်မှစိတ်ကူးပြောင်းသွား
လို့ ကိုယ့်ဗီလာကိုပဲခေါ်ခဲ့လိုက်တာ...
မင်းစိတ်ချပါ ကိုယ်ကဆေးပညာမှာ
တစ်ဖက်ကမ်းခတ်ကျွမ်းကျင်ပြီးသား..."
ထို့နောက်လက်လှမ်းပြီး ချင်းဟွမ်ရဲ့
အကျႌရင်ဘတ်ကကြယ်သီးကိုဖြုတ်လာ
တာမို့ ချင်းဟွမ် သူ့လက်နဲ့ ကြက်ခြေခတ်
ပုံကာထားရင်း...
"မင်းဘာလုပ်တာလဲ..."
"ဆေးလူးပေးမလို့လေ...
မင်းအကျႌလက်ကခေါက်တင်လို့မှမရပဲ..."
"ရ ရတယ် ငါ့ဟာငါချွတ်မယ်..."
ရဲနေနဲ့ပါးပြင်လေးကိုဖုံးကွယ်ရင်း
ခေါင်းလေးငုံ့ကာ အကျႌကြယ်သီး
ဖြုတ်နေတဲ့ကောင်လေးကိုကြည့်က
systemလေးက စ လာပါတော့တယ်...
"hostရှက်နေတာလား...
ယောကျာ်းချင်းချင်းကို..."
*အစကမရှက်တတ်ဘူးဟေ့...
ဒန်နီရယ်(Arc-1)ရဲ့လက်ရဲဇာတ်ရဲ
ပါးစပ်ရဲအပြုမူအပြောဆိုတွေကြောင့်
ခုငါ့မှာယောကျာ်းချင်းတောင်
မယုံရဲတဲ့အဖြစ် ဖြစ်နေရပြီ...*
systemနဲ့စကားပြောရင်းအာရုံပျံ့လွင့်
နေတဲ့သူလေးမှာ မှောင်မိုက်နေတဲ့
မျက်ဝန်းတွေနဲ့ သူ့ရဲ့ရင်ဘတ်က
ပန်းရောင်ပန်းပွင့်လေး၂ပွင့်ကို
ကြည့်ရင်း လည်ဇလုတ် အထက်အောက်
ခနခနလှုပ်ရှာနေမိသူကို ဒီ၁ခါလဲ
သတိမထားမိခဲ့ပါ...
ချင်းဟွမ် အကျႌချွတ်ပြီးနောက်
လီခွမ်းရှေ့ လက်တိုးပေးကာ...
"ဆေးလူးလို့ရပြီ..."
"အမ် အင်း..."
ခုမှသတိဝင်လာသူ လီခွမ်းမှာ
သူ့ယူလာတဲ့ဆေးသေတ္တာကို
ဖွင့်ကာ အထဲမှဆေးဂျယ်အေးဘူးလေး
ကိုထုတ်ယူအဖုံးဖွင့်လို့ ဆေးဂျယ်
အေးအေးလေးကိုညှစ်ထုတ်ကာ
ချင်းဟွမ်ရဲ့ဒဏ်ရာရလက်ပေါ်
အသာအယာလေး လူးပေးတယ်...
ဂရုတစိုက်နဲ့ အသာတွေပွန်းပဲ့သွားမှာ
ဆိုးတဲ့အလား လုပ်ပေးနေတာမို့
ချင်းဟွမ် လီခွမ်းကိုနဲနဲအမြင်ကြည်ချင်
လာသလိုပါပဲ...
ဒါပေမဲ့မူလချင်းဟွမ်ကိုလုပ်ထားတဲ့
လုပ်ရပ်ကိုတော့ခွင့်မလွှတ်ချင်စရာပါပဲ...
"လီခွမ်း မင်းငါ့ကိုဘာလို့ဒီလိုတွေ
လုပ်နေရ..."
"ကိုယ်မင်းကိုကြိုက်လို့..."
"•••"
ဆေးလူးအပြီးခေါင်းမော့ကာ
အကြည့်ချင်းဆုံပြီးပြောလာတဲ့
လီခွမ်းကြောင့်ချင်းဟွမ်ဆွံ့အလျက်...
စိတ်ထဲကလဲအော်ဟစ်မိနေပြန်တယ်...
* ကွေးပြန်ပြီးလားဟ နောက်ဇာတ်လိုက်
၁ယောက်!!!... *
"မင်းငါ့ကိုအတည်ပေါက်လာမနောက်နဲ့...
မင်းနဲ့မီဆိုရာကချစ်သူတွေမဟုတ်လား..."
"လုံးဝမဟုတ်ဘူး...
အရင်ကမင်းငါ့ကိုဖွင့်ပြောတုန်းက
ငါ့ကိုယ်ငါယောကျာ်းတွေကိုမကြိုက်
တဲ့အဖြောင့်၁ယောက်အဖြစ်မှတ်ယူခဲ့
တယ်...ဒါကြောင့်ငါမင်းကိုငြင်းခဲ့မိတယ်...
နောက်၁ကြိမ် မင်းမီဆိုရာနဲ့ပြသနာ
ဖြစ်တော့ ငါမင်းကိုထိုးခဲ့ပြီးမှ
စိတ်မကောင်းဖြစ်မိခဲ့ပေမဲ့
အဲ့ဒါကလွဲလို့ဘာခံစားချက်မှ
ငါမခံစားမိဘူး...ဒါပေမဲ့မင်းကိုခုပြန်တွေ့
ချိန်မှာတော့ မင်းကိုမြင်လိုက်ရထဲက
ကိုယ်မင်းကိုချစ်နေပြီဆိုတာတပ်အပ်သိ
လိုက်တယ်..."
"ငါကတော့မင်းကိုမကြိုက်တော့ဘူး..."
"ရပါတယ် မင်းကိုယ့်ကိုပြန်ကြိုက်လာ
အောင်လုပ်မှာပေါ့..."
"ကိုယ့်ကိုယ်ကိုအထင်ကြီးလွန်းနေပြီ..."
ချင်းဟွမ်မျက်စောင်းထိုးကာအကျႌ
ပြန်ဝတ်ပြီးမျက်နှာလွှဲသွားတယ်...
ဒီ၁ခါလီခွမ်းရဲ့လက်လှမ်းလာတဲ့နေရာ
ကတော့ချင်ဟွမ်ရဲ့ဘောင်းဘီဆီသို့...
"!!!..."
"မင်းပေါင်ကဒဏ်ရာလဲစစ်ကြည့်ရ
မယ်လေ...ငြိမ်ငြိမ်လေးနေနော်...
ကိုယ်အင်အားမသုံးချင်ဘူး..."
ဘာကြောင့်မှန်းရယ်တော့မသိ...
ချင်းဟွမ်ရဲ့အတိုက်ခိုက်စွမ်းရည်နဲ့
ခွန်အားဟာ ဇာတ်လိုက်တွေရှေ့
ရောက်ရင် လုံးလုံးအသုံးမဝင်နိုင်တော့
ပါ...
တစ်ခြားသူတွေရှေ့မှာကျားတစ်ကောင်
လိုဘယ်လိုဘဲကြွေးကြော်နေပါစေ...
ဇာတ်လိုက်ရှေ့ရောက်ရင်တော့
ကြောင်ပေါက်လေးပမာဖြစ်နေရတဲ့
ချင်းဟွမ်ရယ်ပါ...
ဒါကြောင့်လီခွမ်းပြုမူနေသမျှကို
ငြိမ်ငြိမ်လေးအလိုက်သင့်နေပေးယုံ
သာတတ်နိုင်တော့သည်...
ခုလဲလီခွမ်းဘောင်းဘီလာချွတ်တာ
ကို တင်ပါးလေးမြှောက်ပေးယုံသာ
တတ်နိုင်လေတယ်...
ဘောင်းဘီချွတ်ပြီးသည့်သကာလ
အတွင်းခံလေးနဲ့သာနေနေရပြီ...
စွပ်ပြုတ်ရည်အလောင်ခံထိတဲ့
ပေါင်နေရာမှာတော့ဒဏ်ရာ
သိပ်မပြင်းထန်ပါပေ...
နဲနဲနီရဲနေရုံသာ...
လီခွမ်း ချင်းဟွမ်ကိုဆေးလူးပေးရင်
လက်တွေတုန်နေခဲ့တယ်...
ချင်းဟွမ်လဲနေရခက်လို့နေတယ်...
ဘာကြောင့်ဆို လီခွမ်းကနီရဲနေတဲ့
နေရာအပြင် လက်ကတစ်ချက်
တစ်ချက်ပေါင်တွင်းကြောဘက်
ရောက်ရောက်လာလေတယ်လေ...
ပြီးတော့လက်ကိုဆေးလူးပေးတာ
ထက်အချိန်ကကြာလွန်းနေသလားလို့...
အောက်ပိုင်းဝေဒနာမချိမဆံ့ခံစားနေရ
တဲ့ လီခွမ်း မအောင့်နိုင်တော့တဲ့
အဆုံးမှာတော့...
"ချင်းဟွမ်..."
"ဟင် ဟမ် ဘာလဲ..."
"ကိုယ်မအောင့်နိုင်တော့ဘူး...
ကူညီပေးနိုင်မလား..."
"ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲ..."
လီခွမ်း ချင်းဟွမ်လက်လေးကို
ဆွဲယူပြီးသူ့ဘောင်းဘီခွနေရာ
တင်ပေးလိုက်တယ်...
"ကိုယ်တင်းပြီးအရမ်းအောင့်နေပြီ..."
"မင်း!!!..."
ချင်းဟွမ်ရှက်လွန်းလို့မျက်နှာတစ်ခုလုံး
ဆေးနီရည်နဲ့မျက်နှာသစ်ထားသလို
ရဲတွတ်လို့နေပြီ...
လီခွမ်း ချင်းဟွမ်ရဲ့ပြူ းတူးပြဲတဲပုံစံလေး
ကသူ့ကိုပိုပြီးစိတ်ကြွစေတာမို့
တစ်ခါတည်းသာချင်းဟွမ်ပေါ်
တက်အုပ်လိုက်ပြီးအရိုင်းဆန်ဆန်
နမ်းလာတော့တယ်...
____________________________________
Ep 12.....မျှော်