"မေနျခည္ ... ၀ယ်စရာတွေကုန်ပြီဆိုလဲ..
ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္.. "
"အို... ႏွိုင္းကလဲ ၀ယ်စရာမရှိတော့ပေမဲ့... တို႔ ဗိုက္ဆာေနၿပီေလ .. သြားလိုက္ရတာ ေျခေထာက္ေတြကို ေညာင္းလို႔.. ဆိုင္တစ္ဆိုင္၀င္ၿပီး အေအးေလးေတာ့ ၀င်သောက်ရအောင်ပါ.. "
"ဒါေပမဲ့ ... ကြၽန္ေတာ္.. "
"ဒါေပမဲ့ေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနပါနဲ႕ ႏွိုင္းရယ္..
တို႔ကို ဒီေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးသင့္ပါတယ္.. "
ဒီေန႕ မေနျခည္ေနာက္ လိုက္ရတာ နည္းတဲ့အခ်ိန္မွမဟုတ္တာ။ႏွိုင္းလိုဆို အလုပ္ရွိပါတယ္ ဆိုၿပီး အျပတ္ျငင္းပစ္ခ်င္တာ။ေနာက္လဲ ဒီလိုေတြဆို အရႈပ္ထုပ္ေတြေလ။မာမီက ဖုန္းဆက္ၿပီး မေနျခည္ကို သူလႊတ္လိုက္တာပါ ႏွိုင္းကို လိုက္သြားလိုက္ပါဆိုၿပီး ေျပာသည္မို႔ မလႊဲသာမေရွာင္သာမို႔ လိုက္လာရျခင္း။ဒါလဲ မေနျခည္ ေ႐ႊ႕ကြက္ေတြမွန္း ႏွိုင္းသိပါသည္။
ေနာက္က လိုက္႐ုံနဲ႕ကလည္း မၿပီး။ဘာမွန္းမသိတဲ့ အထုပ္ေတြလည္း ကိုင္ေပးရေသးသည္။တကယ္ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ေတြမို႔ မာမီသာ ႏွိုင္းကို ဒီလိုမ်ိဳး ခနခနလုပ္ခိုင္းေနရင္ ႏွိုင္းအသက္ပင္ တိုမည္လားမသိ။
ခုလဲ ျပန္မည့္အေရးကို ဗိုက္ဆာပါသည္ဆိုၿပီး ႏွိုင္းကို အတင္းဆြဲေခၚတယ္။လူၾကားထဲမို႔ ႏွိုင္းေတာ္႐ုံ မတုံ႕ျပန္မိတာ။မိန္းမသားမို႔ ေသေလာက္ေအာင္ စိတ္ေတြက်ဥ္းက်ပ္ေနလဲ မေျပာရက္။ဒါ လိုက္နာရမည့္ လူ႕က်င့္၀တ္တစ္ခု။လြန္လာရင္ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ။
ႏွိုင္းလက္ကို ဆက္ခနဲ လာဆြဲေခၚေသာ မေနျခည္ေၾကာင့္...
"မေနျခည္ ကြၽန္ေတာ္ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္...
လက္ကိုေတာ့ မဆြဲလဲရတယ္ "
"အမ္းပါ... ဟုတ္ပါၿပီ..
ဒီလိုဆိုလဲ သြားမယ္ေလ.. "
ခပ္ေထ့ေထ့ရယ္သံအခ်ိဳ႕နဲ႕ ဘ၀င္မက်ဟန္ ျဖစ္သြားတာ သိေသာ္လည္း မတတ္နိုင္။ႏွိုင္းမႀကိဳက္တာမ်ိဳးေတာ့ တည့္ေျပာထားလိုက္သည္။
"ႏွိုင္း...တို႔ ဘာမွာေပးရမလဲ ဘာစားမလဲ..
ဘာေသာက္မလဲ.."
"ရပါတယ္..အကို ကြၽန္ေတာ့္ကို သံပုရာရည္ တစ္ခြက္ေပးပါ.."
Waiter အကိုကေရွ႕မွာပဲ ေရာက္ေနသည္ကို ဘာမွာေပးရမလဲဆိုၿပီး ေလာကြတ္ျပဳေနေသာမေနျခည္ေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ပဲမွာလိုက္တယ္။ဖေနာင့္တတ္နင္းသည္ေျပာလည္း မတတ္နိုင္။အာ႐ုံေတြမို႔ ဒီေန႕တကယ္စိတ္ဆတ္ေနတာလည္း အသိ။
အေအးပဲေသာက္မယ္ေျပာၿပီး မ်ိဳးစုံေနေအာင္ မွာေနေသာ မေနျခည္ေၾကာင့္ လူကမူးခ်င္တင္တင္...
ဟိုေကာင္ေလးနဲ႕ မတူဘူး ဟိုေကာင္ေလးက ႏွိုင္းမွာေပးတာပဲ စားတာ။ႏွိုင္းက ရိုးရိုးရွင္းရွင္းပဲ သေဘာေတြ႕လာလို႔လား မသိ နဲနဲအရစ္ရွည္ေနတာမ်ိဳးဆို တကယ္လက္ကုန္ေနတာမ်ိဳး။
"ႏွိုင္း..ဒီဆိုင္က တို႔အႀကိဳက္ေလ..
shopping ထြက္တိုင္း ၀င်ဖြစ်တဲ့ဆိုင်လေး..
အျပင္အဆင္လည္းေကာင္းတယ္ ႏွိုင္းေရာ ဘယ္လိုလဲ သေဘာက်တယ္မလား.."
"ဟုတ္..ရပါတယ္.."
"အို..ႏွိုင္းကလဲ တို႔ကသေဘာက်လား ေမးတာကို တစ္ေယာက္ထဲ ဘာေတြစြတ္ရ.."
"ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္ဆိုင္ျဖစ္ျဖစ္ရတယ္ေျပာတာ..မေနျခည္သာ ၿပီးၿပီလားဗ်.."
"ဘာေတြေလာေနတာလဲ ႏွိုင္းရဲ႕ တို႔အန္တီခင္ထားကိုလဲ ခြင့္ေတာင္းထားပါတယ္..တို႔အႀကိဳက္ေလးေတာ့ ကုန္ေအာင္စားပါရေစ.."
"ဟုတ္ ..စားပါ "
တကယ္ အႀကိဳက္ေတြ႕ေနသည္ထင္ရေသာေၾကာင့္ အစားနဲ႕ပက္သက္ၿပီး သာသနာမဖ်တ္ခ်င္။စိတ္ကမရွည္ေသာ္လည္း ဆြဲဆန႔္ထားရတယ္။သို႔ေသာ္ သားေရကြင္းမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ဆန႔္တိုင္းလည္း ဘယ္ရွည္ထြက္လာပါ့မလဲ။
"ဒီလိုဆို...မေနျခည္စားႏွင့္ပါ..
ကြၽန္ေတာ္ သန႔္စင္ခန္း ခန၀င္အုံးမယ္.."
"ေအာ္...ရတယ္ေလ ႏွိုင္း..
တို႔ ေစာင့္ေနပါ့မယ္.."
"ဟုတ္ "
.......
.......
"ကိုႀကီးလက္႐ုံး..အဲ့တာ ကိုႀကီးႏွိုင္းတုမလား
ဟိုဆိုင္ထဲမွာ ထိုင္ေနတာေလ.."
"...."
"ဘာလဲ..ကြၽန္ေတာ္ျမင္သလို မျမင္ဘူးလား..
အမတစ္ေယာက္နဲ႕ "
"ျမင္တယ္...မ်က္လုံးပါတာမို႔..
မေျပာလဲ ျမင္တယ္ "
ဘာလဲ ဒီကိုႀကီးလက္႐ုံးက ဖိုးေထာင္လဲ ဘာမွအျပစ္မလုပ္ပါပဲ ထုံးစံတိုင္း ေအာ္ေနျပန္ပါၿပီ။ဖိုးေထာင္လဲ ျမင္လို႔ျမင္သည္ေျပာတာကို ဘာေတြအလိုမက်လဲ မသိ။
မဟုတ္လဲ ကိုႀကီးႏွိုင္းတုကို ျမင္ေနတာပဲ သြားႏႈတ္ဆက္သင့္သည္မဟုတ္ပါလား။အခုကႏႈတ္ဆက္ဖို႔ အေနသာ ျမင္သည္ေတာင္ ေျပာမရ အေအာ္ခံရသည္မို႔ ၀စီပိတ်ကျင့်ရမည့် အေနအထား။
မေနျခည္နဲ႕ မလွမ္းမကမ္းက ဆိုင္ထဲမွာ ထိုင္ေနသည့္ ဒီလူကို လက္႐ုံးျမင္ပါသည္။ဒါကို ဖိုးေထာင္က အနားနားကပ္ၿပီး ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္းမသိ လာေျပာေနေသာေၾကာင့္ မရည္႐ြယ္ဘဲ ေလသံမာသြားမိျခင္း။ေျပာလိုက္ေတာ့လည္း ေဘးနားကေန နား႐ြက္ေလး တကုပ္ကုပ္။
ကိုယ္တိုင္ ကုန္တင္ကုန္ခ် လုပ္ေနရသည္ကိုမပင္ပန္း။မေနျခည္နဲ႕ ဒီလူ႕ကို တြဲျမင္လိုက္ကာမွ အေမာပင္စို႔သြားရသလိုလို။မျမင္ဖူးတာမ်ိဳး မဟုတ္ေသာ္လည္း ဒါမည္သို႔ေသာအခါမ်ိဳးမွ စိတ္သက္သာရာ မရွိ။လူႏွစ္ေယာက္ကို တြဲျမင္ရတာ ဒီေလာက္ေတာင္ စိတ္ပူပန္ပင္ပန္းရပါသည္တဲ့လား။
"ကိုႀကီးလက္႐ုံး...ဒါၿပီးရင္ ၿပီးၿပီမဟုတ္လား "
"အင္း..ၿပီးၿပီ "
*****
"ဒါ...လက္႐ုံးမဟုတ္လား ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္
ႏွိုင္းတို႔အိမ္က ႐ြာက တတ္လာတဲ့ တစ္ေယာက္ေလ.."
"ေအာ္ ...ဟုတ္ပါတယ္ဗ် ဒါကိုႀကီးလက္႐ုံးပါ..
အမက ကိုႀကီးႏွိုင္းတုနဲ႕ ဆိုင္ထဲမွာထိုင္ေနတဲ့သူမလား.."
"ဟုတ္ပါတယ္ ဒါနဲ႕...မင္းကဘယ္သူလဲ "
"ဖိုးေထာင္ပါဗ်..ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ဖိုးေထာင္ပါ..
ဟဲဟဲ..."
"ေအာ္ ႐ြာကတတ္လာတာပဲကို...ဒါနဲ႕ ဖိုးေထာင္က
အမကို လွမ္းျမင္ေနတာလား "
"ျမင္တာေပါ့ဗ်.. "
ႏွိုင္းကို ေစာင့္ရင္း ဒီခ်ာတိတ္ကို လွမ္းျမင္လိုက္တာ။အစက ေသခ်ာတာမဟုတ္။ဦးမာန္ရွိန္ပြဲ႐ုံက ကားကို ျမင္လိုက္လို႔ ေသခ်ာသြားလို႔ ေနျခည္ တမင္လာခဲ့တာ။ဒီခ်ာတိတ္နဲ႕က သိပ္အဆင္မေခ်ာဘူးမလား။အနိုင္ေတြပဲ ယူလာရသူမို႔ အရႈံးေတြကို လက္မခံနိုင္တာမ်ိဳးက မဆန္းဘူးေလ။ႏွိုင္းနဲ႕ ပက္သက္ရင္ ဒီေကာင္ေလးဘက္ အေရးသာသာ သြားတာမ်ိဳးက အဆင္မေျပ။ဟိုေန႕ကလဲ ႏွိုင္းကို ေနျခည္လိုက္ပို႔မည္ဆိုတာကို သူ၀င္ဖ်တ္လို႔ ပ်က္သြားသည္မဟုတ္ပါလား။ေနျခည္က ေက်နပ္ေနတယ္ထင္ရင္ မွားသြားလိမ့္မယ္ေလ။
ၿပီးေတာ့ ဒီႏွစ္ေယာက္ ေနျခည္တို႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနသည္ကိုလဲ သိရက္သားနဲ႕ တမင္မသိဟန္ေဆာင္ ေမးလိုက္ျခင္းပင္။
"ဒီမွာ...မေနျခည္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာရွာတာ
ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ မသိဘူး"
လက္႐ုံးတို႔နားလာၿပီး ဆရာႀကီးစတိုင္ႏွင့္ စလင္းဘက္လြယ္ကာ ေနကာမ်က္မွန္ႀကီး ပင့္ေမးေနေသာ မေနျခည္ကို ထိုသို႔ေျပာလိုက္ကာမွ...
"ဘာကိစၥမွမရွိပါဘူး.. တို႔ကႀကဳံလို႔ ၀င်နှုတ်ဆက်တာပါ.. အစက မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးမွတ္ေနတာ .. ကားကို ျမင္လို႔ေသခ်ာသြားတာေလ.. ၿပီးေတာ့ တို႔ ခုႏွိုင္းနဲ႕ လာတာေလ အဲ့ေတာ့ သူလဲႏႈတ္ဆက္ခ်င္ေနမယ္ ထင္လို႔ပါ.. "
"ဘာမွမရွိရင္လဲ ခြင့္ျပဳပါအုံး.."
ပရိသတ္မရွိပါပဲ မ႑ပ္တိုင္လာတတ္ျပေနပါေသာ မေနျခည္ကို လက္႐ုံး တိုတိုတုတ္တုတ္ပဲ ျပန္ေျဖမိတယ္။ဒါ ဟိုလူနဲ႕အတူလာပါသည္ဆိုၿပီး လာႂကြားေနျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါလား။လူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ မေပါင္းဖူးေသာ္လည္း မေနျခည္ရည္႐ြယ္ခ်က္က သိပ္သိသာေနတာမ်ိဳးမို႔ မ်က္ႏွာျမင္႐ုံနဲ႕ ခန႔္မွန္းမိေနျခင္း။
"အဟမ္း... ကိုႀကီးလက္႐ုံး အဲ့လိုဆို ခုျပန္ေတာ့မယ္မလားဗ်.."
"အင္း..ျပန္မယ္"
ကိုႀကီးလက္႐ုံးၾကည့္ရတာ အေစာကအေကာင္း။ကိုႀကီးႏွိုင္းတုတို႔ကို ျမင္ၿပီးကာမွ စိတ္အလိုမက်သလိုလို၊စိတ္ဆိုးေနသလိုလို ျဖစ္ေနသည္ဟု ဖိုးေထာင္ထင္မိပါသည္။ဒီေနျခည္ဆိုတဲ့ အမေရာက္လာမွ မီးေလာင္ရာေလပင့္ဆိုသလို ျဖစ္သြားသည္။အားၿပိဳင္ေနတဲ့ရပ္၀န္းသဖြယ္ ကူးေျပာင္းလာသည္မို႔ ေျမစာပင္ေတာ့ အျဖစ္မခံနိုင္ ျမန္ျမန္ျပန္မွ ေအးမယ္။
"မေနျခည္..ဟင္ ဖိုးေထာင္.."
"ဟာ...ကိုႀကီးႏွိုင္းတု..ခုမွ ဘယ္ကထြက္လာတာလဲ "
"ငါ သန႔္စင္ခန္း၀င္ေနလို႔ပါ...ဒါနဲ႕ ဖိုးေထာင္တို႔ကေရာ ဘယ္လိုေရာက္လာၾကတာလဲ"
"ဒီမွာေလဗ်ာ ..အလုပ္နဲ႕လာတာ ပစၥည္းလာပို႔တာ"
ဖိုးေထာင္က ပြဲ႐ုံက ကုန္တင္ကားႀကီးကို ေမးေငါ့ၿပီးေျပာတယ္။
ႏွိုင္း သန႔္စင္ခန္း၀င္ၿပီး ျပန္အလာ ေစာင့္ေနပါမည္ဆိုတဲ့ မေနျခည္ကမရွိေတာ့။အျပင္ၾကည့္ကာမွ မေနျခည္ကို လွမ္းျမင္သည္မို႔ လာခဲ့တာ။ကားအကြယ္က ဖိုးေထာင္နဲ႕ ဒီေကာင္ေလးကို ျမင္တာမဟုတ္။ဒီေကာင္ေလးကေရာ ဘာျဖစ္ေနတာပါလဲ။ႏွိုင္းေရာက္ေနသည္ကို မသိသလိုလို ၊မျမင္သလိုလို လုပ္ေနျပန္ပါသည္။
"ဖိုးေထာင္ ..ဘာနဲ႕လာတာလဲ "
"ကားနဲ႕ေလဗ်ာ..ႏွိုင္းတုမမွီနဲ႕ ႏွိုင္းတုမမွီနဲ႕.."
"ဟင္...ဘာကို "
"ေအာ္...ဒီမွာေလဗ်ာ..ကားနာမည္ကိုေျပာတာ..
ကားတိုင္းမွာ ကိုႀကီးႏွိုင္းတုနာမည္ေတြပဲဆိုေတာ့..အက်င့္ပါေနလို႔..ဟဲဟဲ ထင္သလိုပဲ ေၾကာင္သြားတယ္မလား.."
"ေအာ္..ေအးပါကြာ"
"ႏွိုင္း..ျပန္ရေအာင္ေလ..သူတို႔ကိုလဲ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးၿပီပဲဟာ..တို႔လဲျပန္ခ်င္ေနၿပီ.."
"ေအာ္..မေနျခည္ ျပန္ႏွင့္ပါ ကြၽန္ေတာ္ ဖိုးေထာင္တို႔နဲ႕အတူပဲ ျပန္လိုက္ေတာ့မယ္..မေနျခည္လဲ လိုခ်င္တာ ၀ယ်ပြီးပြီပဲလေ.."
"အို..ႏွိုင္းကလဲ တို႔ကို လိုက္မပို႔ေတာ့ဘူးလား..
သူတို႔လဲ လာစဥ္ကလို ျပန္မွာပဲဟာ.."
"မေနျခည္မွာ ကားပါေနတာပဲ ျပန္လိုက္ပါ"
"အိုေကေလ..ဒါဆို ႏွိုင္းသူတို႔နဲ႕ပဲ ျပန္လိုက္ပါ..
ေအာ္..ဒီေန႕အတြက္ ေက်းဇူးေနာ္ ႏွိုင္း..ေနာက္လဲတို႔ လာေခၚျဖစ္မယ္ ထင္တယ္"
"ဟုတ္.."
ေနာက္လဲ လာေခၚပါမည္ေျပာေနေသာ မေနျခည္ကို ၿပီးၿပီးေရာ ဟုက္ကဲ့ပဲျပန္ေျပာလိုက္သည္။ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေဈးေပါ့။မာမီသာ ၀င်ရှုပ်မနေလျှင် ၊အားနာစရာေတြသာ ရွိမေနလွ်င္ ႏွိုင္းယခုလိုေတာင္ လိုက္ေလ်ာေနမည္ မဟုတ္။ၿပီးေတာ့ ႏွိုင္းကို ပိုင္သလို၊ဆိုင္သလို လာလုပ္ေနတာမ်ိဳးကို ႏွိုင္းတကယ္မႀကိဳက္။
"မင္း...အလုပ္က ၿပီးၿပီမလား.."
"ရတယ္..လိုက္မပို႔လဲရတယ္..
အတူတူမျပန္လဲ ရတယ္ မေနျခည္နဲ႕ ဘာလို႔ျပန္လိုက္မသြားတာလဲ.."
"အတူတူလာတာမဟုတ္ဘူး..သက္သက္စီလာတာ..မေနျခည္လဲ ကားပါတယ္ လိုက္မပို႔လဲရေနတာပဲ .."
"လက္႐ုံးေရ..ၿပီးၿပီေဟ့ ျပန္လိုက္မယ္မလား.."
ကားဆရာက ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး လွမ္းေခၚတယ္။ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ျပန္မေျပာေသာေၾကာင့္ ကားဆရာလည္း ကားမွန္ၾကားထဲကေန တၾကည့္ၾကည့္။
"ဟို...ကိုႀကီးႏွိုင္းတု ကြၽန္ေတာ္ဒီကားနဲ႕ပဲ ျပန္လိုက္သြားမယ္...စပါယ္ယာလည္း မပါေတာ့ေလ..ၿပီးေတာ့အိမ္ကိုလဲ အငွားကားစီးၿပီးျပန္လိုက္မယ္..စိတ္မပူနဲ႕ေနာ္ ဘိုင့္ဘိုင္..သြားၿပီဗ်ိဳ႕.."
ဒီေန႕ ေလထု နဲနဲစိတ္ေကာက္ေနသည္။ဖိုးေထာင္ ျမန္ျမန္ေျပးမွ လြတ္မည္မို႔ တစ္ခ်ိဳးတည္း ေျပးလာလိုက္သည္။အမွန္ေတာ့ ခရီးေဝးထြက္တာမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ ကားစပါယ္ယာလဲ သိပ္လိုတာမဟုတ္။ငထြား ခါးမနာခ်င္သည္မို႔ ပါးစပ္ထဲ ေတြ႕ရာ ေျပာလာခဲ့တာ။
"မင္း..ျပန္မယ္ေလ ဖိုးေထာင္လဲလိုက္သြားၿပီ.."
"ရတယ္..က်ဳပ္ဘာသာျပန္မယ္"
"မဟုတ္ဘူးေလ.."
ႏွိုင္းေျပာတာကို မေစာင့္ပါပဲ တစ္ေယာက္ထဲ လွည့္ထြက္သြားတယ္။ဒီေကာင္ေလးက ဘာျဖစ္ ေနတာပါလဲ။
ကြၽန္ေတာ္က လိုခ်င္ေနတဲ့သက္ရွိေလးကိုေတာင္ အျခားတစ္ေယာက္နဲ႕ ယွဥ္လုရတာမ်ိဳးဆို ေသခ်ာေပါက္ ရႈံးမယ္ထင္တယ္...
ဘယ္အရာကိုမွ တပ္မက္တာမ်ိဳး မရွိခဲ့ဖူးလို႔လားမသိ တပ္မက္စရာေလးရွိေတာ့လဲ မကာကြယ္တတ္ျပန္ဘူး...
ေသေလာက္ေအာင္ လိုခ်င္ေနလဲ ကြၽန္ေတာ္ ရယူျခင္းနည္းေတြ မတတ္ကြၽမ္းခဲ့ျပန္ဘူး...
လမင္းႀကီးဆီက ထမင္းဆီဆမ္းကို ေ႐ႊလင္ပန္းနဲ႕ ေတာင္းခံေနတဲ့ ကေလးငယ္လိုပဲ..
ကေလးငယ္ေတြက မျဖစ္နိုင္မွန္း မသိလို႔ ေတာင္းဆိုေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သိရက္နဲ႕ပဲ ေတာင္းခံခ်င္ေနခဲ့တာ...
ဒီလူက သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လုံး ကြၽန္ေတာ္ဝွတ္ထားခ်င္တဲ့ သက္ရွိနာမ္ေလး...
ငယ္စဥ္က 'ငါ့သား ဘာအ႐ုပ္ေလးလိုခ်င္လဲ 'ဆိုၿပီး အၿမဲေမးခဲ့တုန္းကဆို ကြၽန္ေတာ္ဘယ္အရာကိုမွ မတြယ္တာခဲ့လို႔ အၿမဲျငင္းခဲ့တာခ်ည္း..
ခုေရာ ဒီတြယ္တာျခင္းေလးကို ယူေပးနိုင္မလား...
ကြၽန္ေတာ္ အရာအားလုံးကို သိပ္ခတ္ေအာင္ လုပ္ေနမိတာပဲ...
ခင္ဗ်ားနဲ႕ပက္သက္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ႀကီး ေျဗာင္းဆန္ကုန္သည္ ေျပာခဲ့တာ စကားသက္သက္မွ မဟုတ္ပဲ...
လိမ္ေျပာခဲ့တာမွ မဟုတ္ပဲ...
ခုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ္မဆန္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနသည္ မဟုတ္လား...
ဘ၀ထဲက ကြၽန္ေတာ္မပိုင္တဲ့ သက္ရွိေလးကို ဆြဲထုတ္သြားမွာ ေၾကာက္ေနခဲ့တာ..
သ၀န္တိုသည္လား ဘာလားမသိတဲ့ အကြၽမ္းတ၀င္မရွိတဲ့ ခံစားခ်က္ႀကီးေၾကာင့္..အသုံးမက်လိဳက္ပုံမ်ား ျပန္မယ္ဆိုၿပီး လွည့္ထြက္လာလိုက္တာ ကားေပၚမွ မဟုတ္ပဲ...
ေနာက္ကေခၚေနသည္ကို ၾကားပါေသာ္လည္း မရပ္တန႔္မိ...
"မင္း..ဘယ္ကိုသြားေနတာလဲ.."
"ခင္ဗ်ားကေရာ..ဘာလို႔လိုက္လာတာလဲ"
"မင္းသြားေနေတာ့..ငါလိုက္ရၿပီေပါ့..ျပန္မယ္ဆိုတာကို..မၾကားဖူးလား"
"ၾကားတယ္..က်ဳပ္ဘာသာျပန္မယ္"
"ဒီတိုင္းေျခလ်င္ေလွ်ာက္ျပန္ဖို႔ ႀကံေနတာလား..
အ႐ူးေလးရဲ႕...ဘယ္မွာလဲပိုက္ဆံ မင္းလြယ္အိတ္က ဖိုးေထာင္ေနာက္ပါသြားၿပီေလ.."
ျပန္စမ္းၾကည့္ကာမွ ဟုတ္သားပဲ ကိုယ့္အိတ္က ဖိုးေထာင္အၿမဲယူထားသည္မို႔ ဖိုးေထာင္ဆီပါသြားခဲ့တာပဲ။ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေလလြင့္ ေနသည္မသိ လက္ဗလာနဲ႕မ်ား လက္႐ုံး ကိုယ့္ဘာသာ ရယ္ခ်င္လာရသည္။ဒီလူေျပာတဲ့ တကယ္မ်ား ႐ူးေနၿပီလား။
"ခင္ဗ်ားက ..ဘာလို႔ေလွ်ာက္လိုက္ေနရတာလဲ..ေျခေထာက္ေတြ ေညာင္းေနမယ္"
"ငါက ရတယ္ ..မင္းသာ"
ဒီလူေတာ့ ေမြးကတည္းက ေလာကဓံကို ခါးေစာင္းတင္ ေမြးလာေသာ ကိုယ့္ကို စိတ္ပူေနသည္တဲ့။မဟုတ္လဲ ဒီေလာက္လမ္းေလွ်ာက္လိုက္လို႔ ကိုယ့္အတြက္က ေအးေဆး အသက္ေတာင္ရွည္အုံးမည္။
သို႔ေသာ္ ကားေပၚကမဆင္းခဲ့ဖူးတဲ့ ဒီလူေတာ့မရဘူးေလ။ေျခဖဝါး နီတာရဲေတြက အထိမခံဘူးေလ။ဒီလူက ရေနလဲ ကိုယ္ကမရနိုင္။စိတ္က သူနဲ႕မလိုက္မခ်င္း ကိုယ့္ေနာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ေနမည့္ ဒီလူေၾကာင့္ လြတ္ခ်င္တိုင္းလြတ္၍မရ။တကယ္ေတာ့ လြတ္လဲမလြတ္ခ်င္။သူ႕အလိုလို ျဖစ္တည္လာေသာ စိတ္စြမ္းအားတစ္ခုပင္မို႔ မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ပဲ ျဖစ္သြားခဲ့တာ။
ခုေတာ့ ဘယ္ဌာနီေရာက္ေရာက္ လြတ္ေနတာေတြ ျပန္စုစည္းၿပီး လိုက္ရအုံးမည္။
"အင္း..ျပန္မယ္...
ကားက ဘယ္မွာလဲ"
"ကားက အေစာကဆိုင္မွာေလ.."
"အင္း.."
အ!
ေနာက္ျပန္လွည့္ေတာ့ အေနာက္က ေျခေထာက္ခ်င္း ထပ္မတတ္လိုက္ေနတဲ့ သူေၾကာင့္ သူေရာကိုယ္ေရာ ကတၱရာလမ္းေဘးေလးေပၚမွာ ပစ္စလက္ခတ္ လဲက်တယ္။
"ဟို...မင္း ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ..
နာသြားေသးလားဟင္ ..ငါမရည္႐ြယ္ပါဘူး..
လဲမယ္မထင္လို႔္"
"ခင္ဗ်ား..က်ဳပ္ေပၚက အရင္ဖယ္ေလ"
"ေအာ္..အင္း ငါေလာသြားတာ
ေတာင္းပန္တယ္..ဖယ္မယ္"
အထပ္လိုက္ႀကီး ၿပဳံၿပီးလဲေတာ့ ကိုယ္ကေအာက္ကက်တယ္။အေပၚကေန မဖယ္ပါပဲ ဘာျဖစ္သြားလဲ ဦးစြာေမးေနသူေၾကာင့္ အရင္ဖယ္ခိုင္းရေသးသည္။ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဒီလူေအာက္ကမက်လိဳ႕။ခုေတာ့ ရႈပ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြေတာင္ ဘယ္ဆီေရာက္မွန္းမသိ။
"မင္း..ဘယ္နားနာသြားေသးလဲ "
ေျပာလဲေျပာ လူတစ္ကိုယ္လုံးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္တယ္။ဒီေလာက္အရွိန္ေလးနဲ႕ လဲက်သြားတာ ဘာမွမျဖစ္ေပမဲ့ ဒီလူက အမွန္တကယ္ စိတ္ပူေနသလို။
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး..ခင္ဗ်ားသာ ဘယ္နားနာသြားေသးလဲ ..ဘာလို႔ နေမာ္နမဲ့နိုင္ရတာလဲ..ဂ႐ုမစိုက္ဘူးလား ကြၽန္ေတာ္သာ မခံေနရင္ ေအာက္က ကတၱရာလမ္းေနာ္.."
"ဘာလို႔ဘာမွမျဖစ္ရမွာလဲ .. ဒီမွာေသြးေတြေလ "
ေျပာေနတာကို ဂ႐ုမထားပဲ မၾကားသလိုလို သူေျပာခ်င္တာပဲ စြတ္ေျပာေနတာ။ကိုယ္ကေအာက္ကက်သည္မို႔ ေခါက္တင္ထားလို႔ လြတ္ေနတဲ့ တေထာင္ဆစ္က ေထာက္လိုက္မိတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ေသြးစို႔ေနတာ။ဒါကို ေသြးေတြျဖာထြက္ေနသည္လဲ မဟုတ္ပါပဲ ထိတ္လန႔္တၾကား။
"ရတယ္..က်ဳပ္မနာဘူး.."
"မဟုတ္ဘူးေလ ေဆးထည့္ရမယ္ "
"တံေထြးဆြတ္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္"
"ဟင္..တကယ္လား.."
ဒီလူေတာ့ ငယ္ငယ္ကဆို ဘာနာျဖစ္ျဖစ္ တံေထြးဆြတ္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္ ဘာညာၾကားဖူးလို႔ ေလွ်ာက္ေျပာလိုက္သည္ကို အတည္ေျပာသည္ ထင္ေနပုံရသည္။ပါးစပ္ေလးဟၿပီး တအံ့တဩယုံေနသူေၾကာင့္ စခ်င္တာနဲ႕...
"အင္း.."
"အာ့ဆို..ေလာေလာဆယ္ ေဆးမထည့္ခင္ လုပ္ထားေပးမယ္.."
ေျပာလဲေျပာ စို႔ေနသည့္ ေသြးစအခ်ိဳ႕ကို သူ႕အက်ီစနဲ႕ လွန္သုတ္ေနျပန္သည္။က်စ္ ဒီလူေတာ့ လူေတြျမင္သြားမည္ကို သတိမမူ။
"ခင္ဗ်ား..ဒီလိုမလုပ္နဲ႕ေလ.."
ႏွိုင္းအက်ီစေလးနဲ႕ ေသြးသုတ္ေပးသည္ကို လက္မခံပါပဲ အက်ီစကို ဒလေဟာ ဆြဲခ်ၿပီး ျပန္ဖုံးတယ္။ဟုတ္သည္ေလ သုတ္စရာမရွိလို႔ ရွိတာနဲ႕ သုတ္တာကို ဒီေကာင္ေလးက ဘာထျဖစ္ျပန္သည္မသိ။မဟုတ္လဲ ေယာကၤ်ားေလးပဲကို ဗိုက္သားေလး နဲနဲေပၚသည္ေတာ့ အျမင္မဆိုးနိုင္ပါဘူး။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ..သုတ္စရာမရွိဘူးေလ..
မိန္းကေလးမွ မဟုတ္တာ..ဘာလဲ ျမင္ရဆိုးလို႔လား"
"က်စ္..မိန္းကေလးမဟုတ္လို႔ ေျပာေနတာ "
"ဟင္.."
"က်စ္..စကားမ်ားလိုက္တာ "
ႏွိုင္းကို စကားမ်ားလိုက္တာဆိုၿပီး တစ္ဖက္လမ္းက မိန္းကေလးေတြဆီ ေဝ့ဝဲၾကည့္တယ္။ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနၾကေသာ ထိုမိန္းကေလးေတြေၾကာင့္ စိတ္မခ်ျဖစ္ေနသလိုမ်ိဳး။ႏွိုင္းေတာ့ ဒီေကာင္ေလး ဒဏ္ရာကိုပဲ သိေနေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္လဲ စိတ္ထဲထည့္မတြက္နိုင္
ျဖစ္သြားခဲ့တာ။
ျမင္ရဆိုးလို႔လားဟုေမးေနသူကို လွလြန္းလို႔ တြန႔္တိုေနရသည္ဆိုတာကိုေတာ့ မေျပာျဖစ္ေတာ့။
"အင္းပါ..ေျပာင္လဲေျပာင္သြားၿပီပဲ "
"အင္း.."
"မင္းက ဘာလို႔ဒီဘက္ကို ေလွ်ာက္လာရတာလဲ "
"ခင္ဗ်ားေရာ..ဘာလို႔ လိုက္လာေသးလဲ"
ဒီလူ႕ရဲ႕ ယခုလိုဂ႐ုစိုက္မႈေတြေၾကာင့္ တစ္ေန႕တျခား ပိုင္ဆိုင္ခ်င္လာတဲ့ စိတ္ေတြ...
အေရးေပးမႈေတြ ႀကဳံရျပန္ေတာ့ စိတ္ပူေနတာေတြက ယတိျပတ္တယ္ ...
ႏွိုင္းတုမမွီ ဆိုတဲ့ သံစဥ္ေတြခ်ိဳေနေစဖို႔ အၿမဲထာ၀ရအတြက္ အေကာင္းဆုံးတီးခတ္သူ ကြၽန္ေတာ္ ျဖစ္ခ်င္တယ္...
ဒီလူနဲ႕ အတူရွိတဲ့အခ်ိန္တိုင္း လွပသည္ဆိုတာထက္ ဒီလူရွိလို႔သာ အခ်ိန္တိုင္း လွေနခဲ့တာ...
မုန္တိုင္းထန္ေနရင္ေတာင္ ဒီလူအနားရွိရင္ လွပေနအုံးမွာပဲ....
ထိုျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရႈေနတဲ့ လမ္းေဘးဓာတ္ႀကိဳးေပၚက တစ္ေကာင္တည္းေသာ ငွက္ငယ္...
၀န်ကြီးပဒေသရာဇာရေးတဲ့ 'သာယာ' ႀကိဳးသီခ်င္းထဲက စာသားလို..
'စာေပးခြံ႕ၾက ခ်စ္ေရးခင္ေရး မွ်ပါလို႔ေလး'
ဆိုသလို ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္မရွိလို႔ ထင္ပါရဲ႕..
ငွက္ငယ္ခဗ်ာ သဲသဲကဲကဲ လူသားႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ပိုပိုသာသာ အားက်ေနေလရဲ႕....
___________________________
#minus-zero
18 September 22
အဆင္ေျပၾကရဲ႕လား..တခါတေလ ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ အေကာင္းဆုံးဆိုတာေတြပဲ ေပးခ်င္ေပမဲ့
အဲ့ေလာက္ မစြမ္းဘူးေလ ဟီး ❤
ဒါနဲ႕ အဲ့ေၾကကြဲငွက္ငယ္ေလးက အေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ တို႔ပါလို႔ 😆