Zawgyi
❤ ဖရက္ဒီ ❤
ကိုယ္ကိုအုပ္မိုးၿပီးလက္၂ဖက္ကိုဖိခ်ဳပ္
ထားပါေသာဒန္နီရယ္ေၾကာင့္ဖရက္ဒီ
အံ့ဩေဒါသထြက္ရတယ္...
"မင္း! ျပန္သြားၿပီမဟုတ္လား..."
ဒန္နီရယ္ ေဒါသေၾကာင့္နီရဲေနတဲ့
ဖရက္ဒီရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို
တစ္စိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း...
"အစကကိုယ္ျပန္မလို႔ပါပဲ...
ဒါေပမဲ့ဖရက္ကိုမခြဲႏိုင္ေသးလို႔...
ကိုယ္ေစာင့္ေနတာၾကာၿပီကြာ...
ခုမွျပန္လာရလား..."
"ငါမင္းလိုအေလလိုက္မေနႏိုင္ဘူး
မ်က္ႏွာ၂ဖက္နဲ႔ေခြးေကာင္ရဲ႕..."
ခြးလို႔အေခၚခံရတာေတာင္
မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္သြားတဲ့
အျပင္အျပံဳးမပ်က္စြာ...
"ေခြးဆိုေတာ့လဲေခြးေပါ့ကြာ...
အဲ့ေတာ့ေခြးမိန္းမေလးေရ
ကိုယ္နဲ႔မိတ္မလိုက္ခ်င္ဘူးလား..."
"တိုင္းျပည္တစ္ခုကိုအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့
ဘုရင္ျဖစ္ၿပီးပါးစပ္စည္းမေစာင့္လိုက္
တာ...ငါ့ကိုယ္ေပၚကခ်က္ခ်င္းဖယ္စမ္း!!!...
မဟုတ္ရင္ ငါေအာ္လိုက္ရမလား...
ငါ့ကိုယ္ရံေတာ္ေတြက မင္းကို
ဘုရင္ျဖစ္ေနလဲသက္ညႇာေပးမယ္
မထင္နဲ႔ေနာ္..."
"အဟက္ သူတို႔ကိုယ့္ကိုသတ္ႏိုင္မယ္
ထင္ရင္ေအာ္လိုက္ေလ...
ကိုယ္တို႔မဂၤလာေဆာင္ၾကရင္
သူတို႔ကိုသက္ေသေနရာမွာ
လက္မွတ္ထိုးခိုင္းရမယ္..."
ၿခိမ္းမရ ေျခာက္မရ အေက်ာတင္းလွပါ
ေသာဒန္နီရယ္ေၾကာင့္ဖရက္ဒီ
အၾကမ္းနည္းမရ အႏုနည္းႏွင့္သာ
ေလသံေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျဖင့္...
"မင္းငါ့ကိုဘာေၾကာင့္ဒီလိုဆတ္ဆံ
ေနရတာလဲ..."
"ခ်စ္လို႔ အရမ္းခ်စ္လို႔..."
"ငါမွမင္းကိုမခ်စ္ႏိုင္တာ..."
"ရတယ္ ကိုယ္တို႔လက္ထပ္ၿပီးရင္
မင္းကိုယ့္ကိုခ်စ္လာေအာင္ႀကိဳးစား
မယ္..."
"ငါတို႔ကေယာက်ာ္းေလးအခ်င္းခ်င္းေနာ္..."
"အဲ့ဒါဘာျဖစ္လဲ...
ေယာက်ာ္းေလးအခ်င္းခ်င္းလဲခ်စ္လို႔
ရေနတာပဲ...အဓိကကခ်စ္ေနဖို႔ပဲ..."
"ဒါေပမဲ့ငါက တင္ ရင္ အျပည့္နဲ႔ မိန္းမ
ေတြပဲစိတ္ဝင္စားတာ..."
"အဲ့ဒီေတာ့လဲကိုယ္ကပဲအနစ္နာခံေပးရ
မွာေပါ့...ကိုယ္တို႔လက္ထပ္ၿပီးရင္
ကိုယ္ကမင္းကိုေယာက်ာ္းလို႔ေခၚမယ္
ေလ မင္းကကိုယ့္ကိုမိန္းမလို႔ေခၚ...
ကိုယ့္မွာဖုေဖာင္းေနတဲ့ တင္ ရင္ မ႐ွိေပ
မဲ့တစ္ျခားႀကီးတဲ့အရာေတာ့႐ွိပါတယ္..."
"ဘာ!!!..."
ဒန္နီရယ္ ပထမ စကားေၾကာင့္ဖရက္ဒီ
ေပ်ာ္မလို႔ၾကံရံုေလး႐ွိပါေသးတယ္...
ေနာက္ထပ္ေျပာလာေသာစကားမ်ား
ေၾကာင့္ေဒါသလဲပိုထြက္ၿပီး
႐ွက္ကာမ်က္ႏွာလဲမီးေလာင္ခံရသလို
နီရဲပူေလာင္လာေတာ့တယ္...
"ကိုယ္ေျပာတာဗလတို႔ႂကြက္သားတို႔ပါ...
လက္ေတာင္မထပ္ရေသးဘူး
အေတြးေတြကကုတင္ေပၚေရာက္ေန
ၿပီလား..."
"မင္း မင္း မဟုတ္က ဟုတ္က မေျပာနဲ႔...
မင္းသာစိတ္တစ္ခုလံုးအဲ့ညစ္ညမ္းတဲ့
အေတြးေတြဖံုးအုပ္ေနတာ..."
ဖရက္ဒီေတာ့႐ွက္လြန္းလို႔အေငြ႔ပ်ံခ်င္
ေနေလၿပီ...
ဒန္နီရယ္လဲဆတ္ စ မေနေတာ့ပဲ...
"အဲ့ေတာ့ကိုယ္နဲ႔လက္ထပ္မွာလားေျပာ...
ဖရက္ ကိုယ္နဲ႔လက္ထပ္ရင္
ကိုယ္သိမ္းပိုက္ထားတဲ့ေခ်ာကလက္ေတြ
အကုန္ျပန္ေပးမယ္..."
ေလးေလးနက္နက္ေျပာလာတာေၾကာင့္...
"ငါ့ ငါ့ကိုစဥ္းစားခြင့္ေလးေတာ့ေပးပါ..."
"ေကာင္းၿပီ ၅မိနစ္..."
"ဟမ္???..."
"စဥ္းစားခ်ိန္၅မိနစ္ရမယ္..."
"၅မိနစ္?..."
"မဟုတ္ရင္လဲ၁မိနစ္..."
"ထား ထားပါ...၅မိနစ္ဆိုလဲ၅မိနစ္ေပါ့...
ခုေတာ့ငါ့ကိုယ္ေပၚကဖယ္ေပးပါအံုး...
ဒီလိုအေျခေနႀကီးနဲ႔စဥ္းစားရတာအာရံု
ေနာက္တယ္..."
ထို႔ေၾကာင့္ဒန္နီရယ္လဲဖရက္ဒီပါးေလး
ကိုရႊတ္ခနဲတစ္ခ်က္နမ္းၿပီးကိုယ္ေပၚက
ေနဖယ္ေပးလိုက္ေတာ့ဖရက္ဒီ့ဆီမွ
မ်က္ေစာင္းေခးအထိုးခံလိုက္ရပါေသး
တယ္...
ဒန္နီရယ္ဖယ္ေပးၿပီဆိုတာနဲ႔ကုတင္ေပၚ
ကထေျပးေလတယ္...
ဒါေပမဲ့ကုတင္ေအာက္ ေျခတစ္ဖက္ခ်ရံု
႐ွိေသး ဒန္နီရယ္ ဖရက္ဒီလက္ကို
ေဆာင္ဆြဲကာသူ႔ရင္ခြင္ထဲခ်ဳပ္ထား
ေလေတာ့တယ္...
"ဘယ္ေျပးဖို႔ၾကံေနတာလဲ...
ကိုယ္ကသိပ္စိတ္႐ွည္တတ္တဲ့လူစား
မ်ိဳးမဟုတ္ဘူးေနာ္..."
"ဘယ္ ဘယ္သူကေျပးလို႔လဲ...
ေညာင္းလို႔အပ်င္းေၾကာဆန္႔မလို႔..."
"အခ်ိန္၂မိနစ္ကုန္သြားၿပီေနာ္...
၃မိနစ္ပဲက်န္တယ္...
တစ္ေတာ့ တစ္ေတာ့..."
လူေကာင္ေသးသြယ္တဲ့ဖရက္ဒီမွာ
ဒန္နီရယ္ရဲ႕ေတာင့္တင္းတဲ့ခႏၶာကိုယ္
ႀကီးထဲမွလႈပ္မရ ျပဳမရ နဲ႔မို႔ၿငိမ္ၿပီးသာ
စိတ္ထဲမွsystemကို တ ရေတာ့သည္...
*Systemေလးေရငါဘာဆတ္လုပ္ရ
မလဲ...*
မတ္မြန္သီးေလး ေလထဲဝဲပ်ံလာၿပီး...
"ဒီကိစၥကိုလက္ခံလိုက္ပါလို႔ကြၽန္ေတာ္
အၾကံေပးခ်င္ပါတယ္..."
*Tell me why?...*
"ဘာေၾကာင့္ဆိုတစ္ျခားmission၂ခု
ကcompleteျဖစ္ကာနီးေနေပမဲ့
ဇာတ္လိုက္နဲ႔ရင္းႏွီးမႈ႐ွိရန္ကက်၇၅%
ကေန က်လဲမက် တက္လဲမတက္
ျဖစ္ေနပါတယ္...ဒါေၾကာင့္hostအေနနဲ႔
ဇာတ္လိုက္ေျပာတာပိုလက္ခံလိုက္ရင္
ဇာတ္လိုက္နဲ႔ပိုရင္းႏွီးမႈရၿပီးmission
အတြက္အက်ိဳး႐ွိေစပါလိမ့္မယ္..."
*ဒါ ဒါေပမဲ့သူ႔နဲ႔သာငါလက္ထပ္လိုက္ရင္
င့ါ ပါကင္အသစ္စက္စက္ေလး
အေဖာက္ခံရၿပီးစုတ္ျပတ္သတ္မွာ
ေၾကာက္တယ္ဟ...*
"ဇာတ္လိုက္ကအဲ့ေလာက္ဆိုးမယ္
မထင္ပါဘူး..."
*သူ႔အၾကည့္ေတြကိုမင္းရင္မဆိုင္ဘူးလို႔
ပါ...အၾကည့္နဲ႔တင္ ဗိုက္ႀကီးမယ္
ဆိုရင္ေလ ငါသူ႔အၾကည့္နဲ႔တင္
ခေလး ေဘာလံုးအသင္း၁၀သင္းစာ
ရေနေလာက္ၿပီ...*
"၅မိနစ္ျပည့္ၿပီ..."
ဖရက္ဒီ အေတြးထဲsystemနဲ႔စကားေျပာ
တာရပ္တန္႔ကာဒန္နီရယ္ကိုေမာ့ၾကည့္
ရင္း...
"အခ်ိန္နဲနဲေလာက္ထပ္မေပးႏိုင္ေတာ့
ဘူးလား..."
"No..."
ဖရက္ဒီသက္ပ်င္းခ်ကာျဖင့္...
"ဟူးးး ေကာင္းၿပီ လက္ခံတယ္...
ငါေျပာတာလဲမင္းလက္ခံေပးရမယ္..."
"ဘာလဲ ႀကိဳက္တာေျပာ အကုန္ျဖစ္ေစ
ရမယ္..."
"အြန္း မင္းေခ်ာကလက္ခိုးယူတဲ့ဗီလိန္
အျဖစ္ငါနဲ႔ဟန္ေဆာင္တိုက္ခိုက္ၿပီး
အ႐ွံုးေပးရမယ္...အဲ့ဒါဆိုငါလဲ
ငါ့ျပည္သူေတြဆီက ေလးစားခ်စ္ခင္
မႈကိုပိုရ႐ွိမယ္..."
"ရတယ္ေလ ဒါဆိုမင္းကိုယ္နဲ႔လက္ထပ္
ဖို႔သေဘာတူၿပီေပါ့..."
"တူတယ္လို႔ ခုရၿပီမလား ျမန္ျမန္ႂကြေတာ့..."
"စာခ်ဳပ္ေလးခ်ဳပ္ခဲ့ပါရေစအံုး..."
ဖရက္ဒီမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာျဖင့္...
"ဘာစာခ်ဳပ္ေတြခ်ဳပ္...အြန္႔..."
စြာေတးလန္ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးဟာ
ေနာက္ဆံုးေတာ့ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလး
တစ္စံုနဲ႔ႏႈတ္ပိတ္ျခင္းခံခဲ့ရေလၿပီ...
မတ္မြန္သီးေလးကေတာ့
ျပံဳးကာၾကည့္ေနေလရဲ႕...
*စိတ္ေလွ်ာ့ စိတ္ေလွ်ာ့...
ခုငါလုပ္ေနတာmissionအတြက္ပဲ...
missionျမန္ျမန္ေအာင္ျမင္ၿပီး
ဒီကမၻာကေနျမန္ျမန္ထြက္သြားရမယ္...
ဒါေပမဲ့ ဒီေသာက္ေခြးနမ္းတာကို
ဘာလို႔ရင္ခုန္ေနရတာလဲ!!!...*
-----------------------
ရက္အနဲငယ္ၾကာၿပီးေနာ္...
ေခ်ာကလက္ေတြလိုက္လံခိုးယူေနပါ
ေသာလူဟာ႐ုတ္တရတ္သရည္စာ
တိုင္းျပည္တြင္ေပၚလာခဲ့ၿပီး
ဘုရင္မင္းျမတ္ဖရက္ဒီနဲ႔အေသအေၾက
တိုက္ခိုက္ေလတယ္...
ေန႔တစ္ဝက္ေလာက္ၾကာတိုက္ခိုက္မႈ
အၿပီးမွာထိုသူခိုးဟာ႐ွံုးနိမ့္ခဲ့ၿပီး
ဒဏ္ရာအႀကီးၾကယ္ရကာထြက္ေျပး
သြားခဲ့တယ္...
ဘုရင္ဖရက္ဒီလဲအနည္းအက်င္း
ဒဏ္ရာရ႐ွိခဲ့တာေၾကာင့္
အိပ္ယာထဲလွဲေလ်ာင္းေနခဲ့ရတယ္...
တကယ္ေတာ့ ဒါေတြအကုန္လံုးဟာ
ဖရက္ဒီနဲ႔ဒန္နီရယ္ေပါင္းၾကံထားတဲ့
ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ပါပဲ...
တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာလဲ
သူတို႔ဘုရင္အတြက္စိုးရိမ္ေနၾကၿပီး
ေနအျမန္ျပန္ေကာင္းလာေစရန္
စိတ္ပါလက္ပါ ဆုေတာင္းမႈျပဳေနၾက
တယ္...
ဖရက္ဒီအိပ္ယာေပၚမွာဟန္ေဆာင္
လွဲေနရတာၾကာေတာ့ပ်င္းေတာင္
ပ်င္းလာခဲ့တယ္...
အိပ္ယာမွထၿပီးတစ္ခုခုလုပ္မယ္ဆိုၿပီး
ျပင္ကာေလမွ က်န္၄တိုင္းျပည္မွ
ျပည့္အ႐ွင္ ေရာက္႐ွိလာတယ္ဆိုလို႔
ဆတ္ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ရတယ္...
ဟ်ဴ ဝီဟာဝင္လာလာခ်င္းဖရက္ဒီ့ကို
ျမင္တာနဲ႔အသံျဗဲႀကီးနဲ႔အေျပးေလး
လာပါေတာ့တယ္...
"ညီေလးဖရက္ဒီ...
ဘယ္နားေတြနာေနေသးလဲ...
ဒဏ္ရာကျပင္းထန္လား...
ေနလို႔ေကာေကာင္းရဲ႕လား..."
ဖရက္ဒီပုခံုးမွကိုင္လႈပ္ရမ္းရင္း
တစ္ကိုယ္လံုးစစ္ေဆးေနတာမို႔
ဘာမွမျဖစ္တဲ့ဖရက္ဒီေတာင္
ေခါင္းေတြမူးလာရတယ္...
တစ္ခနတြင္းမွာပဲဟ်ဴ ဝီကုတင္ရဲ႕အေဝး
ကိုလႊင့္ပစ္ခ်င္းခံလိုက္ရတယ္...
အေၾကာင္းကေတာ့ဒန္နီရယ္အျမင္
မၾကည္ျဖစ္လာၿပီးဟ်ဴ ဝီအက်ႌဂုတ္မွ
ဆြဲေျမႇာက္ရင္းလႊင့္ပစ္ခ်င္းပင္...
လူဝီကလဲဘာမွဝင္မေျပာ ေအးေဆးသာ
ရပ္ေနတယ္...
အျမင္မေတာ္တဲ့အငယ္ဆံုးေလး
ခရစ္ခ်က္ကသာ ဟ်ဴ ဝီကိုသြားဆြဲ
ထူေပးရတယ္...
ေဂ်းလ္ကေတာ့ဒန္နီရယ္ရဲ႕သဝန္တို
မႈကိုၾကည့္ရင္းအႀကီးက်ယ္သေဘာက်
ေနေလရဲ႕...
ဟ်ဴ ဝီ႐ွံု႔မဲ့ကာထလာရေပမဲ့
တရားခံကဒန္နီရယ္ဆိုေတာ့သူ႔မွာ
မေက်နပ္ခ်က္ကိုရင္တြင္းမွာသာ
ျမႇဳပ္ႏွံထားရတယ္...
ေဂ်းလ္ကဖရက္ဒီကိုဆိုးရိမ္တႀကီး
သတင္းေမးရန္လက္ကေလးကို
ဆုပ္ကိုင္ရန္ျပင္တုန္း
သူ႔လက္ဟာလဲဒန္နီရယ္ရဲ႕႐ိုက္ပုတ္
ခ်ျခင္းခံလိုက္ရတယ္...
သူ၁ေယာက္ထဲပိုင္ဆိုးပိုင္နင္းသာ
ကုတင္ေပၚတက္ထိုင္ၿပီးဖရက္ဒီ့ကို
သူ႔ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းရင္း...
"ဖရက္ မနက္ျဖန္လက္ထပ္ၾကမယ္...
ကိုယ္အားလံုးစီစဥ္ၿပီးၿပီ..."
ေဂ်းလ္.ဟ်ဴ ဝီ.လူဝီ.ခရစ္ခ်က္ - "•••"
မထင္မွတ္ထားတဲ့သတင္းတစ္ခုေၾကာင့္
လူ၄ေယာက္ကိုအံ့အားသင့္ေစခဲ့တယ္...
အေၾကာင္အဆံုးကေတာ့ဟ်ဴ ဝီေပါ့...
နားၾကားမွားေလသလားေတာင့္
ေအာက္ေမ့မိတယ္...
ဒါေၾကာင့္ပိုေသခ်ာသြားေအာင္ထပ္မံ
ေမးလိုက္တယ္...
"ငါနားဖာေဂ်း မကေလွာ္မိလို႔နားၾကား
မွာမိတာလား...အ႐ွင္ဒန္နီရယ္
မင္းခုနကဘာေျပာလိုက္တာ???..."
"ငါ ဖရက္နဲ႔ မနက္ျဖန္ လက္ ထပ္ ေတာ့
မယ္..."
ဒန္နီရယ္ ဟ်ဴ ဝီကိုေသခ်ာစူးစိုက္ၾကည့္
ရင္းေအးဆတ္ဆတ္ေလသံျဖင့္
တစ္လံုးခ်င္းဆီျပန္ေျဖလိုက္တယ္...
ခုမွသတိတစ္ဂက္ျပန္ဝင္လာၾကေသာ
က်န္သူမ်ားမွာေယာင္ေယာင္နနနဲ႔ပဲ
ဂုဏ္ျပဳလိုက္ၾကတယ္...
အေျခေနေတြဟာျမန္ဆန္လြန္းေန
တာမို႔ဖရက္ဒီလဲအခ်ိန္ဆြဲရန္အတြက္...
"အစ္ကိုဒန္နီရယ္ ကြၽန္ေတာ္ေနေကာင္း
ေသးတာမဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ..."
အမ်ားသူငါေ႐ွ႕မွာမို႔အံကိုႀကိတ္လ်က္
ယဥ္ေက်းစြာပဲအသံေအးေအးေလး
နဲ႔ေျပာလိုက္တယ္...
ဂ႐ုမစိုက္ေသာသူကေတာ့...
"ဒဏ္ရာေတြကအရမ္းမပ်င္းထန္ေတာ့
ပါဘူး...ကိုယ္ေနတိုင္းဖရက္ကိုယ္ေပၚ
ကဒဏ္ရာေတြကိုေသခ်ာေနရာလပ္
မက်န္လာစစ္ေဆးေပးေနတာပဲ..."
ထိုစကားေၾကာင့္ဖရက္ဒီအပါဝင္က်န္သူ
မ်ားပါမ်က္ႏွာေတြနီလာေတာ့တယ္...
ဒါေၾကာင့္အလိုက္တသင့္ပဲ
အေၾကာင့္မ်ိဳးစံုျပၿပီးအခန္းထဲမွာ
ဒန္နီရယ္ နဲ႔ ဖရက္ဒီကိုသာထားရစ္ခဲ့
ကာလစ္ထြက္သြားၾကေတာ့တယ္...
လူ႐ွင္းသြားမွဖရက္ဒီလဲမေက်နပ္စြာ
ေပါက္ကြဲေတာ့တယ္...
"မင္းကရက္ေလးအနဲငယ္ေတာင္
မဆိုင္းႏိုင္ဘူးလား...ဘာလို႔မဂၤလာပြဲ
ကိုအျမန္စီစဥ္ေနရတာလဲ..."
ဒန္နီရယ္ ဖရက္ဒီပါးျပင္ေလးကို
ပြတ္သပ္ရင္း...
"မင္းကိစၥလဲကိုယ္အျမန္ဆံုးကူညီေပး
ခဲ့တာပဲေလ...ကိုယ္ကိုလဲလိုက္ေလ်ာ
ေပးပါကြာ...မင္းအတြက္သာ
မဂၤလာပြဲကအလ်င္ျမန္စီစဥ္တယ္ထင္ရ
ေပမဲ့ ကိုယ္အတြက္ကေတာ့
ေနာက္က်တယ္ေတာင္ထင္ေနရတယ္..."
မ်က္ႏွာဇီးရြက္ေလာက္နဲ႔သနားစရာ
ေကာင္းေအာင္လုပ္ေျပာေနေတာ့လဲ
ဖရက္ဒီမွာအသဲမမာႏိုင္ပဲ
စိတ္ေလွ်ာ့ကာလက္ခံလိုက္ရေတာ့
တယ္...
____________________________________
ep 7.....ေမွ်ာ္
Unicode
❤ ဖရက်ဒီ ❤
ကိုယ်ကိုအုပ်မိုးပြီးလက်၂ဖက်ကိုဖိချုပ်
ထားပါသောဒန်နီရယ်ကြောင့်ဖရက်ဒီ
အံ့ဩဒေါသထွက်ရတယ်...
"မင်း! ပြန်သွားပြီမဟုတ်လား..."
ဒန်နီရယ် ဒေါသကြောင့်နီရဲနေတဲ့
ဖရက်ဒီရဲ့မျက်နှာလေးကို
တစ်စိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း...
"အစကကိုယ်ပြန်မလို့ပါပဲ...
ဒါပေမဲ့ဖရက်ကိုမခွဲနိုင်သေးလို့...
ကိုယ်စောင့်နေတာကြာပြီကွာ...
ခုမှပြန်လာရလား..."
"ငါမင်းလိုအလေလိုက်မနေနိုင်ဘူး
မျက်နှာ၂ဖက်နဲ့ခွေးကောင်ရဲ့..."
ခွးလို့အခေါ်ခံရတာတောင်
မျက်နှာတစ်ချက်မပျက်သွားတဲ့
အပြင်အပြုံးမပျက်စွာ...
"ခွေးဆိုတော့လဲခွေးပေါ့ကွာ...
အဲ့တော့ခွေးမိန်းမလေးရေ
ကိုယ်နဲ့မိတ်မလိုက်ချင်ဘူးလား..."
"တိုင်းပြည်တစ်ခုကိုအုပ်ချုပ်နေတဲ့
ဘုရင်ဖြစ်ပြီးပါးစပ်စည်းမစောင့်လိုက်
တာ...ငါ့ကိုယ်ပေါ်ကချက်ချင်းဖယ်စမ်း!!!...
မဟုတ်ရင် ငါအော်လိုက်ရမလား...
ငါ့ကိုယ်ရံတော်တွေက မင်းကို
ဘုရင်ဖြစ်နေလဲသက်ညှာပေးမယ်
မထင်နဲ့နော်..."
"အဟက် သူတို့ကိုယ့်ကိုသတ်နိုင်မယ်
ထင်ရင်အော်လိုက်လေ...
ကိုယ်တို့မင်္ဂလာဆောင်ကြရင်
သူတို့ကိုသက်သေနေရာမှာ
လက်မှတ်ထိုးခိုင်းရမယ်..."
ခြိမ်းမရ ခြောက်မရ အကျောတင်းလှပါ
သောဒန်နီရယ်ကြောင့်ဖရက်ဒီ
အကြမ်းနည်းမရ အနုနည်းနှင့်သာ
လေသံဖျော့ဖျော့ဖြင့်...
"မင်းငါ့ကိုဘာကြောင့်ဒီလိုဆတ်ဆံ
နေရတာလဲ..."
"ချစ်လို့ အရမ်းချစ်လို့..."
"ငါမှမင်းကိုမချစ်နိုင်တာ..."
"ရတယ် ကိုယ်တို့လက်ထပ်ပြီးရင်
မင်းကိုယ့်ကိုချစ်လာအောင်ကြိုးစား
မယ်..."
"ငါတို့ကယောကျာ်းလေးအချင်းချင်းနော်..."
"အဲ့ဒါဘာဖြစ်လဲ...
ယောကျာ်းလေးအချင်းချင်းလဲချစ်လို့
ရနေတာပဲ...အဓိကကချစ်နေဖို့ပဲ..."
"ဒါပေမဲ့ငါက တင် ရင် အပြည့်နဲ့ မိန်းမ
တွေပဲစိတ်ဝင်စားတာ..."
"အဲ့ဒီတော့လဲကိုယ်ကပဲအနစ်နာခံပေးရ
မှာပေါ့...ကိုယ်တို့လက်ထပ်ပြီးရင်
ကိုယ်ကမင်းကိုယောကျာ်းလို့ခေါ်မယ်
လေ မင်းကကိုယ့်ကိုမိန်းမလို့ခေါ်...
ကိုယ့်မှာဖုဖောင်းနေတဲ့ တင် ရင် မရှိပေ
မဲ့တစ်ခြားကြီးတဲ့အရာတော့ရှိပါတယ်..."
"ဘာ!!!..."
ဒန်နီရယ် ပထမ စကားကြောင့်ဖရက်ဒီ
ပျော်မလို့ကြံရုံလေးရှိပါသေးတယ်...
နောက်ထပ်ပြောလာသောစကားများ
ကြောင့်ဒေါသလဲပိုထွက်ပြီး
ရှက်ကာမျက်နှာလဲမီးလောင်ခံရသလို
နီရဲပူလောင်လာတော့တယ်...
"ကိုယ်ပြောတာဗလတို့ကြွက်သားတို့ပါ...
လက်တောင်မထပ်ရသေးဘူး
အတွေးတွေကကုတင်ပေါ်ရောက်နေ
ပြီလား..."
"မင်း မင်း မဟုတ်က ဟုတ်က မပြောနဲ့...
မင်းသာစိတ်တစ်ခုလုံးအဲ့ညစ်ညမ်းတဲ့
အတွေးတွေဖုံးအုပ်နေတာ..."
ဖရက်ဒီတော့ရှက်လွန်းလို့အငွေ့ပျံချင်
နေလေပြီ...
ဒန်နီရယ်လဲဆတ် စ မနေတော့ပဲ...
"အဲ့တော့ကိုယ်နဲ့လက်ထပ်မှာလားပြော...
ဖရက် ကိုယ်နဲ့လက်ထပ်ရင်
ကိုယ်သိမ်းပိုက်ထားတဲ့ချောကလက်တွေ
အကုန်ပြန်ပေးမယ်..."
လေးလေးနက်နက်ပြောလာတာကြောင့်...
"ငါ့ ငါ့ကိုစဉ်းစားခွင့်လေးတော့ပေးပါ..."
"ကောင်းပြီ ၅မိနစ်..."
"ဟမ်???..."
"စဉ်းစားချိန်၅မိနစ်ရမယ်..."
"၅မိနစ်?..."
"မဟုတ်ရင်လဲ၁မိနစ်..."
"ထား ထားပါ...၅မိနစ်ဆိုလဲ၅မိနစ်ပေါ့...
ခုတော့ငါ့ကိုယ်ပေါ်ကဖယ်ပေးပါအုံး...
ဒီလိုအခြေနေကြီးနဲ့စဉ်းစားရတာအာရုံ
နောက်တယ်..."
ထို့ကြောင့်ဒန်နီရယ်လဲဖရက်ဒီပါးလေး
ကိုရွှတ်ခနဲတစ်ချက်နမ်းပြီးကိုယ်ပေါ်က
နေဖယ်ပေးလိုက်တော့ဖရက်ဒီ့ဆီမှ
မျက်စောင်းခေးအထိုးခံလိုက်ရပါသေး
တယ်...
ဒန်နီရယ်ဖယ်ပေးပြီဆိုတာနဲ့ကုတင်ပေါ်
ကထပြေးလေတယ်...
ဒါပေမဲ့ကုတင်အောက် ခြေတစ်ဖက်ချရုံ
ရှိသေး ဒန်နီရယ် ဖရက်ဒီလက်ကို
ဆောင်ဆွဲကာသူ့ရင်ခွင်ထဲချုပ်ထား
လေတော့တယ်...
"ဘယ်ပြေးဖို့ကြံနေတာလဲ...
ကိုယ်ကသိပ်စိတ်ရှည်တတ်တဲ့လူစား
မျိုးမဟုတ်ဘူးနော်..."
"ဘယ် ဘယ်သူကပြေးလို့လဲ...
ညောင်းလို့အပျင်းကြောဆန့်မလို့..."
"အချိန်၂မိနစ်ကုန်သွားပြီနော်...
၃မိနစ်ပဲကျန်တယ်...
တစ်တော့ တစ်တော့..."
လူကောင်သေးသွယ်တဲ့ဖရက်ဒီမှာ
ဒန်နီရယ်ရဲ့တောင့်တင်းတဲ့ခန္ဓာကိုယ်
ကြီးထဲမှလှုပ်မရ ပြုမရ နဲ့မို့ငြိမ်ပြီးသာ
စိတ်ထဲမှsystemကို တ ရတော့သည်...
*Systemလေးရေငါဘာဆတ်လုပ်ရ
မလဲ...*
မတ်မွန်သီးလေး လေထဲဝဲပျံလာပြီး...
"ဒီကိစ္စကိုလက်ခံလိုက်ပါလို့ကျွန်တော်
အကြံပေးချင်ပါတယ်..."
*Tell me why?...*
"ဘာကြောင့်ဆိုတစ်ခြားmission၂ခု
ကcompleteဖြစ်ကာနီးနေပေမဲ့
ဇာတ်လိုက်နဲ့ရင်းနှီးမှုရှိရန်ကကျ၇၅%
ကနေ ကျလဲမကျ တက်လဲမတက်
ဖြစ်နေပါတယ်...ဒါကြောင့်hostအနေနဲ့
ဇာတ်လိုက်ပြောတာပိုလက်ခံလိုက်ရင်
ဇာတ်လိုက်နဲ့ပိုရင်းနှီးမှုရပြီးmission
အတွက်အကျိုးရှိစေပါလိမ့်မယ်..."
*ဒါ ဒါပေမဲ့သူ့နဲ့သာငါလက်ထပ်လိုက်ရင်
င့ါ ပါကင်အသစ်စက်စက်လေး
အဖောက်ခံရပြီးစုတ်ပြတ်သတ်မှာ
ကြောက်တယ်ဟ...*
"ဇာတ်လိုက်ကအဲ့လောက်ဆိုးမယ်
မထင်ပါဘူး..."
*သူ့အကြည့်တွေကိုမင်းရင်မဆိုင်ဘူးလို့
ပါ...အကြည့်နဲ့တင် ဗိုက်ကြီးမယ်
ဆိုရင်လေ ငါသူ့အကြည့်နဲ့တင်
ခလေး ဘောလုံးအသင်း၁၀သင်းစာ
ရနေလောက်ပြီ...*
"၅မိနစ်ပြည့်ပြီ..."
ဖရက်ဒီ အတွေးထဲsystemနဲ့စကားပြော
တာရပ်တန့်ကာဒန်နီရယ်ကိုမော့ကြည့်
ရင်း...
"အချိန်နဲနဲလောက်ထပ်မပေးနိုင်တော့
ဘူးလား..."
"No..."
ဖရက်ဒီသက်ပျင်းချကာဖြင့်...
"ဟူးးး ကောင်းပြီ လက်ခံတယ်...
ငါပြောတာလဲမင်းလက်ခံပေးရမယ်..."
"ဘာလဲ ကြိုက်တာပြော အကုန်ဖြစ်စေ
ရမယ်..."
"အွန်း မင်းချောကလက်ခိုးယူတဲ့ဗီလိန်
အဖြစ်ငါနဲ့ဟန်ဆောင်တိုက်ခိုက်ပြီး
အရှုံးပေးရမယ်...အဲ့ဒါဆိုငါလဲ
ငါ့ပြည်သူတွေဆီက လေးစားချစ်ခင်
မှုကိုပိုရရှိမယ်..."
"ရတယ်လေ ဒါဆိုမင်းကိုယ်နဲ့လက်ထပ်
ဖို့သဘောတူပြီပေါ့..."
"တူတယ်လို့ ခုရပြီမလား မြန်မြန်ကြွတော့..."
"စာချုပ်လေးချုပ်ခဲ့ပါရစေအုံး..."
ဖရက်ဒီမျက်မှောင်ကြုတ်ကာဖြင့်...
"ဘာစာချုပ်တွေချုပ်...အွန့်..."
စွာတေးလန်နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးဟာ
နောက်ဆုံးတော့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေး
တစ်စုံနဲ့နှုတ်ပိတ်ခြင်းခံခဲ့ရလေပြီ...
မတ်မွန်သီးလေးကတော့
ပြုံးကာကြည့်နေလေရဲ့...
*စိတ်လျှော့ စိတ်လျှော့...
ခုငါလုပ်နေတာmissionအတွက်ပဲ...
missionမြန်မြန်အောင်မြင်ပြီး
ဒီကမ်ဘာကနေမြန်မြန်ထွက်သွားရမယ်...
ဒါပေမဲ့ ဒီသောက်ခွေးနမ်းတာကို
ဘာလို့ရင်ခုန်နေရတာလဲ!!!...*
-----------------------
ရက်အနဲငယ်ကြာပြီးနော်...
ချောကလက်တွေလိုက်လံခိုးယူနေပါ
သောလူဟာရုတ်တရတ်သရည်စာ
တိုင်းပြည်တွင်ပေါ်လာခဲ့ပြီး
ဘုရင်မင်းမြတ်ဖရက်ဒီနဲ့အသေအကြေ
တိုက်ခိုက်လေတယ်...
နေ့တစ်ဝက်လောက်ကြာတိုက်ခိုက်မှု
အပြီးမှာထိုသူခိုးဟာရှုံးနိမ့်ခဲ့ပြီး
ဒဏ်ရာအကြီးကြယ်ရကာထွက်ပြေး
သွားခဲ့တယ်...
ဘုရင်ဖရက်ဒီလဲအနည်းအကျင်း
ဒဏ်ရာရရှိခဲ့တာကြောင့်
အိပ်ယာထဲလှဲလျောင်းနေခဲ့ရတယ်...
တကယ်တော့ ဒါတွေအကုန်လုံးဟာ
ဖရက်ဒီနဲ့ဒန်နီရယ်ပေါင်းကြံထားတဲ့
ပြဇာတ်တစ်ပုဒ်ပါပဲ...
တိုင်းသူပြည်သားတွေဟာလဲ
သူတို့ဘုရင်အတွက်စိုးရိမ်နေကြပြီး
နေအမြန်ပြန်ကောင်းလာစေရန်
စိတ်ပါလက်ပါ ဆုတောင်းမှုပြုနေကြ
တယ်...
ဖရက်ဒီအိပ်ယာပေါ်မှာဟန်ဆောင်
လှဲနေရတာကြာတော့ပျင်းတောင်
ပျင်းလာခဲ့တယ်...
အိပ်ယာမှထပြီးတစ်ခုခုလုပ်မယ်ဆိုပြီး
ပြင်ကာလေမှ ကျန်၄တိုင်းပြည်မှ
ပြည့်အရှင် ရောက်ရှိလာတယ်ဆိုလို့
ဆတ်ဟန်ဆောင်နေလိုက်ရတယ်...
ဟျူ ဝီဟာဝင်လာလာချင်းဖရက်ဒီ့ကို
မြင်တာနဲ့အသံဗြဲကြီးနဲ့အပြေးလေး
လာပါတော့တယ်...
"ညီလေးဖရက်ဒီ...
ဘယ်နားတွေနာနေသေးလဲ...
ဒဏ်ရာကပြင်းထန်လား...
နေလို့ကောကောင်းရဲ့လား..."
ဖရက်ဒီပုခုံးမှကိုင်လှုပ်ရမ်းရင်း
တစ်ကိုယ်လုံးစစ်ဆေးနေတာမို့
ဘာမှမဖြစ်တဲ့ဖရက်ဒီတောင်
ခေါင်းတွေမူးလာရတယ်...
တစ်ခနတွင်းမှာပဲဟျူ ဝီကုတင်ရဲ့အဝေး
ကိုလွှင့်ပစ်ချင်းခံလိုက်ရတယ်...
အကြောင်းကတော့ဒန်နီရယ်အမြင်
မကြည်ဖြစ်လာပြီးဟျူ ဝီအကျႌဂုတ်မှ
ဆွဲမြှောက်ရင်းလွှင့်ပစ်ချင်းပင်...
လူဝီကလဲဘာမှဝင်မပြော အေးဆေးသာ
ရပ်နေတယ်...
အမြင်မတော်တဲ့အငယ်ဆုံးလေး
ခရစ်ချက်ကသာ ဟျူ ဝီကိုသွားဆွဲ
ထူပေးရတယ်...
ဂျေးလ်ကတော့ဒန်နီရယ်ရဲ့သဝန်တို
မှုကိုကြည့်ရင်းအကြီးကျယ်သဘောကျ
နေလေရဲ့...
ဟျူ ဝီရှုံ့မဲ့ကာထလာရပေမဲ့
တရားခံကဒန်နီရယ်ဆိုတော့သူ့မှာ
မကျေနပ်ချက်ကိုရင်တွင်းမှာသာ
မြှုပ်နှံထားရတယ်...
ဂျေးလ်ကဖရက်ဒီကိုဆိုးရိမ်တကြီး
သတင်းမေးရန်လက်ကလေးကို
ဆုပ်ကိုင်ရန်ပြင်တုန်း
သူ့လက်ဟာလဲဒန်နီရယ်ရဲ့ရိုက်ပုတ်
ချခြင်းခံလိုက်ရတယ်...
သူ၁ယောက်ထဲပိုင်ဆိုးပိုင်နင်းသာ
ကုတင်ပေါ်တက်ထိုင်ပြီးဖရက်ဒီ့ကို
သူ့ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းရင်း...
"ဖရက် မနက်ဖြန်လက်ထပ်ကြမယ်...
ကိုယ်အားလုံးစီစဉ်ပြီးပြီ..."
ဂျေးလ်.ဟျူ ဝီ.လူဝီ.ခရစ်ချက် - "•••"
မထင်မှတ်ထားတဲ့သတင်းတစ်ခုကြောင့်
လူ၄ယောက်ကိုအံ့အားသင့်စေခဲ့တယ်...
အကြောင်အဆုံးကတော့ဟျူ ဝီပေါ့...
နားကြားမှားလေသလားတောင့်
အောက်မေ့မိတယ်...
ဒါကြောင့်ပိုသေချာသွားအောင်ထပ်မံ
မေးလိုက်တယ်...
"ငါနားဖာဂျေး မကလှော်မိလို့နားကြား
မှာမိတာလား...အရှင်ဒန်နီရယ်
မင်းခုနကဘာပြောလိုက်တာ???..."
"ငါ ဖရက်နဲ့ မနက်ဖြန် လက် ထပ် တော့
မယ်..."
ဒန်နီရယ် ဟျူ ဝီကိုသေချာစူးစိုက်ကြည့်
ရင်းအေးဆတ်ဆတ်လေသံဖြင့်
တစ်လုံးချင်းဆီပြန်ဖြေလိုက်တယ်...
ခုမှသတိတစ်ဂက်ပြန်ဝင်လာကြသော
ကျန်သူများမှာယောင်ယောင်နနနဲ့ပဲ
ဂုဏ်ပြုလိုက်ကြတယ်...
အခြေနေတွေဟာမြန်ဆန်လွန်းနေ
တာမို့ဖရက်ဒီလဲအချိန်ဆွဲရန်အတွက်...
"အစ်ကိုဒန်နီရယ် ကျွန်တော်နေကောင်း
သေးတာမဟုတ်ဘူးလေဗျာ..."
အများသူငါရှေ့မှာမို့အံကိုကြိတ်လျက်
ယဉ်ကျေးစွာပဲအသံအေးအေးလေး
နဲ့ပြောလိုက်တယ်...
ဂရုမစိုက်သောသူကတော့...
"ဒဏ်ရာတွေကအရမ်းမပျင်းထန်တော့
ပါဘူး...ကိုယ်နေတိုင်းဖရက်ကိုယ်ပေါ်
ကဒဏ်ရာတွေကိုသေချာနေရာလပ်
မကျန်လာစစ်ဆေးပေးနေတာပဲ..."
ထိုစကားကြောင့်ဖရက်ဒီအပါဝင်ကျန်သူ
များပါမျက်နှာတွေနီလာတော့တယ်...
ဒါကြောင့်အလိုက်တသင့်ပဲ
အကြောင့်မျိုးစုံပြပြီးအခန်းထဲမှာ
ဒန်နီရယ် နဲ့ ဖရက်ဒီကိုသာထားရစ်ခဲ့
ကာလစ်ထွက်သွားကြတော့တယ်...
လူရှင်းသွားမှဖရက်ဒီလဲမကျေနပ်စွာ
ပေါက်ကွဲတော့တယ်...
"မင်းကရက်လေးအနဲငယ်တောင်
မဆိုင်းနိုင်ဘူးလား...ဘာလို့မင်္ဂလာပွဲ
ကိုအမြန်စီစဉ်နေရတာလဲ..."
ဒန်နီရယ် ဖရက်ဒီပါးပြင်လေးကို
ပွတ်သပ်ရင်း...
"မင်းကိစ္စလဲကိုယ်အမြန်ဆုံးကူညီပေး
ခဲ့တာပဲလေ...ကိုယ်ကိုလဲလိုက်လျော
ပေးပါကွာ...မင်းအတွက်သာ
မင်္ဂလာပွဲကအလျင်မြန်စီစဉ်တယ်ထင်ရ
ပေမဲ့ ကိုယ်အတွက်ကတော့
နောက်ကျတယ်တောင်ထင်နေရတယ်..."
မျက်နှာဇီးရွက်လောက်နဲ့သနားစရာ
ကောင်းအောင်လုပ်ပြောနေတော့လဲ
ဖရက်ဒီမှာအသဲမမာနိုင်ပဲ
စိတ်လျှော့ကာလက်ခံလိုက်ရတော့
တယ်...
____________________________________
ep 7.....မျှော်