Halos dalawang oras ang nakalipas bago kami maka-receive ng balita tungkol sa lagay ni Phoenix.
Nasa ospital na siya at agad na idineretso sa emergency room. Nang makarating kami roon ay halos kasabayan lang din namin ang mga magulang ko kasama ang mga magulang ni Phoenix.
Umiiyak na lumapit ako kay nila Mommy at Daddy. Niyakap nila ako ng mahigpit kaya napahagulgol ako.
"Mommy... si Phoenix... I can't lose him again." umiiyak na sabi ko.
"Please stop crying, hija. Makakasama iyan sa lagay ninyo ng apo ko." malumanay na sabi niya kaya napaangat ako ng tingin sa kanya.
"H-how did you know?"
"Phoenix called us this morning para sabihin ang pagbu-buntis mo. We had no idea that hearing good news would also means we're going to hear bad news." malungkot na sabi niya habang hinahaplos ang buhok ko.
Napalingon ako sa mga magulang ni Phoenix. Nakaakap si Tita Lara kay Tito Frank at rinig na rinig ko ang malakas na paghikbi niya.
Hindi ko maiwasang makonsensya dahil ako ang dahilan kung bakit napahamak si Phoenix. If it weren't for me, he will never be inside the emergency room fighting for his life.
"I-I'm sorry, Tito and Tita. This is all my fault." hingi ko ng tawad sa kanila.
Lumuhod ako sa harap nila at rinig ko ang pag-singhap nilang apat.
"Oh my gosh. Hija! This is not your fault. Oh my." mabilis akong hinatak ni Tita Lara at niyakap ako ng mahigpit.
"I'm sorry po. I'm really sorry po. Kung hindi dahil sa akin hindi naman siya mapapahamak. Hindi sana siya nabaril. Hindi sana siya nag-aagaw buhay sa loob." napahagulgol ako at napayakap ng mahigpit kay Tita.
"No, hija. Hindi mo kasalanan. He protected you because he loves you and his child. Walang may gusto ng nangyari. I just couldn't take to see him risking his life ever since he started his agency." sabi niya at hinaplos ang buhok ko.
"Sino po ang pamilya ng pasyente?"
Sabay-sabay kaming napalingon sa nagsalita.
"Kami po. Kumusta po ang lagay ni Phoenix?" nag-aalalang tanong ko sa kanya.
Nakita ko ang pagbalatay ng lungkot sa mukha nito. Binundol ng kaba ang puso ko at halos marinig ko na ang pag-pintig nito.
"He is safe for now, but he's in a state of comatose. I'm sorry. Natanggal man namin ang dalawang bala na tumama sa katawan niya ngunit naging malalim ang pagkakabaon ng isa malapit sa puso niya kaya muntik na siyang bawian ng buhay. The only thing that we can do right now is to pray and wait for his recovery."
Parang bomba iyon na pinasabog sa harap namin at hindi namin napigilan mapahagulgol ni Tita Lara. Muntik na akong mabuwal sa kinatatayuan ko kung hindi lang ako naalalayan nila Daddy.
Why?
Bakit kami na lang palagi ang nasasaktan? Why are we experiencing this? Nagmahal lang naman kami pero bakit ganito kasakit palagi ang kapalit? Bakit palaging buhay ang nakataya?
Napapikit ako ng mariin at hinayaan ang sarili kong umiyak.
Inilipat ng kwarto si Phoenix at hindi ko maiwasang makaramdam ng pagkirot ng dibdib ko habang nakatitig sa kanya. Maraming aparato ang nakakabit sa kanya at halata ang pamumutla niya.
Napahikbi ako nang makalapit ako sa kanya. Nanghihinang napaupo ako sa tabi niya at hinawakan ang kamay niya.
"Phoenix... Please wake up." hinalikan ko ang likod ng palad niya at inilapat iyon sa pisngi ko.
Naramdaman ko naman ang marahang paghaplos ni Mommy sa likod ko.
"Stop crying, baby. Makakasama iyan sa anak ninyo. Hindi ka pwedeng ma-stress. Pray, anak. God will always answer your prayers. Trust on Him. Malalagpasan din natin 'to." pag-alo sa akin ni Mommy.
"Mommy hindi ko kayang mawala si Phoenix. Ang sakit lang na makita siya sa ganitong sitwasyon. Pakiramdam ko unti-unti akong nanghihina. He was always there for me. Wala siyang ibang ginawa kundi mahalin ako pero palagi na lang siya nasasaktan ng dahil sa akin."
"Anak, walang nagmamahal ng hindi nasasaktan. Malalagpasan din natin ito. Kung panghihinaan ka ng loob, paano naman ang bata sa sinapupunan mo? Saan huhugot ng lakas si Phoenic kung ikaw mismo sa sarili mo sumusuko ka na?" malumanay na wika ni Mommy.
Niyakap niya ako nang mahigpit. Napatingin ako sa pinto nang pumasok doon ang pamilya ni Phoenix.
Tita Lara was crying nonstop like me kaya mas pinili nila na pwersahang iuwi kami.
Nasa mansyon ako at tahimik na umiiyak sa kama.
"Ate Yell..." bungad ni Cinnamon nang makapasok siya sa kwarto ko.
Inilapag niya sa ibabaw ng kama ko ang maliit na table kung saan nakalagay ang mga pagkain.
"Simula kanina hindi ka pa kumakain. Makakasama sa inyo ng baby mo 'yan." mahinang sabi niya.
Umiling ako sa kanya. Halos hindi ko siya makita dahil sa panlalabo ng mga mata ko gawa ng mga luhang ayaw tumigil sa pagtulo.
"Wala akong gana. I want to be with Phoenix. Paano kung magising siya na hindi ako nakikita? Mag-aalala 'yun."
"Hindi ba mas mag-aalala si Kuya kapag nakita niyang napapabayaan mo ang sarili mo? Ate naman. Nasa ganyan ka na namang sitwasyon eh. Natatakot ako para sa iyo at sa magiging anak mo."
"Kasalanan ko, Cin. Kasalanan ko kung bakit nahihirapan si Phoenix ngayon. Para akong lason sa buhay niya."
Hinawakan niya ng mahigpit ang mga kamay ko.
"Hindi totoo 'yan. Alam mo kung gaano ka kamahal ni Kuya Phoenix. Hindi niyo naman kasalanan kung may mga masasamang tao na gusto kayong saktan. It will never be your fault. Alam mo kung ano ang magiging kasalanan mo?"
Napatitig ako sa kanya. Napabuntong hininga naman siya.
"If you will repeat the same mistake, Ate Yell. Sa tingin mo ba kapag pinabayaan mo na naman ang sarili mo, ikaw lang ang mahihirapan? No. Ang inosenteng bata sa sinapupunan mo ang masasaktan."
Nanigas ako sa kinahihigaan ko at nilukov ng takot ang puso ko. No. Not again.
"No, Cin. No." nakatulalang sabi ko at napahimas sa impis ko pang tiyan.
"I have no intention on scaring you, but I just want you to be aware of what might happen if you're going to let yourself suffer. You know how much I love and care for you, Ate Yell. Please naman. Take care of yourself. Stop drowning yourself in deep agony."
Napaupo ako at mabilis na niyakap si Cinnamon ng mahigpit. Pakiramdam ko sampal sa akin lahat ng sinabi niya.
I am being selfish again. Hindi ko inaalagaan ang sarili ko at nagpapalamon na naman ako sa dilim.
I have to be strong. Not just for myself but for everyone that I love. Hindi pwedeng lagi na lang akong mahina at magmumukmok.
If I truly love my child, I won't risk my health and body. Kailangan kong maging malakas para sa anak ko.
"Salamat, Cinnamon. Thank you for being there for me." bulong ko sa kanya.
"Anything for you, Ate. Since then, sa isa't isa lang naman tayo humuhugot ng lakas. You can always count on me." sabi niya.
Bumitaw ako ng yakap sa kanya at hinawakan siya sa kamay niya.
"Thank you for always knocking on my senses, Cin."
"No worries, Ate. Kumain ka na at lumalamig na ang pagkain mo. You have to eat a lot para maging healthy si Baby." nakangitin sabi ni Cinnamon.
Pinunasan niya ang luha sa pisngi ko at iniabot sa akin ang kutsara.
Nang matapos ako sa pagkain ay umalis din naman si Cinnamon dahil may kailangan siyang asikasuhin.
Nanatili naman akong nakaupo sa gitna ng kama ko. Marahan kong hinimas ang tiyan ko at napapikit.
"Lord, I know I've never been a good woman. Marami akong naging kasalanan at pagkukulang. I seldom pray because I was always too busy mending my own heartache. Nakalimutan ko na ikaw lang naman ang bukod tanging makakatulong at makakapag-hilom sa akin..."
Nagsimulang mag-unahan ang mga luha ko.
"I am sorry, Lord. I am deeply sorry for being a sinner. Sorry if I stayed too much in darkness instead of holding onto you. Please forgive me. Please help me. Kailangan ko po kayo. Huwag niyo pong pababayaan si Phoenix at ang magiging anak namin..."
Napahikbi ako at napasubsob sa mga palad ko.
"Mahal na mahal ko po ang pamilya ko, Panginoon. Hindi ko po kayang mawala sila sa akin. Alam kong marami akong naging pagkakamali sa buhay at lubos po akong humihingi ng tawad. If only I could turn back time, hindi ko po hahayaang mapalayo sa inyo. Hindi ko po sana nararanasan lahat ng consequences na 'to at ang mga mahal ko sa buhay ang nagbabayad lahat ng kasalanan ko..."
"Kayo lang po ang laging nagliligtas sa akin pero napalayo ako sa inyo dahil hinayaan kong maging malungkot ang sarili ko at magpadala sa galit. Lord, I'm sorry. Please... Please save us from this misery. Nagmamakaawa po ako. Save, Phoenix. I love him so much. I can't lose him. I can't see him suffering."
________________________
H/N: 1 more chapter to go + Epilogue! ❤️
Maraming maraming salamat sa lahat ng sumusuporta at nagmamahal sa mga kwentong isinusulat ko! You don't know how much it means to me kapag nakikita ko iyong mga messages and comments niyo.
I love you all so much! 🥺❤️ Isang mahigpit na yakap para sa inyo!
XOXO