Hanggang sa makauwi kami ay umiiyak pa rin si Lizzeth kaya kailangan siyang i-check ng mga nurse niya.
"What happened?!"
We all looked at the door when it opened. We saw Doctor Marquez, who is now wearing a white t-shirt and black pants. He immediately came to his daughter and held her hand.
"Dad... I saw him... I saw him.." umiiyak niyang sabi habang nakahawak sa kamay ng Daddy niya.
May sinabi lang iyong nurse kay Doctor Marquez bago lumabas. Nagpasalamat naman si Annette habang nakatulala.
"I saw him... but... he didn't know me anymore... he's real but... he can't remember me..."
"Daddy is here..."
I looked away when I saw Doctor Marquez's tears streaming down his face. I couldn't watch them cry, so I went outside to breathe for a while, but I saw Leah, crying on Aaron's arm.
"Where's- Love!" napalingon ako kay William nang yakapin niya ako. Tumingin lang ako sa kanya at hindi umimik. He kissed my cheek before hugging me.
"Saan ka galing?" tanong ko, pinipigilan ang iyak ko.
"Bumili lang ako ng pagkain para sa atin." sabi niya naman. I nodded when I saw Mico, holding two plastic bags.
"Where's Heileigh?" Mico asked. Tinuro ni Aaron ang gilid niya kaya napatango si Mico at pumasok na sa loob para ilapag ang mga binili nila.
Ilang oras din si Doctor Marquez sa loob, kinakausap niya si Lizzeth at sinasabihang magiging ayos din ang lahat. Nag-uusap din sila kanina ngunit hindi ko maintindihan dahil nasa labas ako.
"Pasok daw tayo," sabi ni Annette sa amin kaya tumayo kaming tatlo at pumasok. William just nodded and smiled, but I didn't smile. I just nodded to him before entering the room.
"Are you okay now?" tanong ko kay Lizzeth nang makapasok kami sa loob ng kwarto niya. She's just laying on her bed, getting weaker now.
"I am not okay, Yah..." garalgal na ang boses niya kakaiyak. Nagsimula na namang tumulo ang mga luha ko nang makitang naiiyak na naman siya. "Lumapit kayo sa'kin," mahina niyang sabi.
Lumapit kami sa kanya. Nasa kabilang gilid niya si Leah at Heileigh at kami ni Annette naman sa kabilang gilid.
"I don't know what to say..." she chuckled. I looked away so she won't see my crying. "Pwedeng pakikuha 'yung plastic diyan sa likod mo?" tanong niya kay Leigh, tumango naman ito at kinuha rin. "Thanks..."
She took out a 4 sunflowers. Nagkatinginan kaming apat nang makitang naiiyak siya habang hawak 'yon.
"My favorite flower. Our favorite flower." she smiled. Isa-isa niya kaming binigyan gamit ang nanghihina niyang mga kamay kaya mas nahirapan lang akong huminga. My hands are shaking. "I know you already know everything."
I gasped.
"Alam ko nang alam niyo na lahat ng mga tinatago ko sa inyo..." Annette held my hand when she saw my hands were shaking. "Alam kong alam niyong maikli nalang ang oras ko sa mundo..."
"Liz naman..." umiiyak na sabi ni Leah, nakatakip sa mukha niya.
"Pasensya na kung tinago ko sa inyo..." tumutulo ang mga luha niya habang nagsasalita ngunit hindi niya 'yon pinapansin. "Pasensya na kung hindi ko sinabi..."
"Okay lang 'yon-"
"Hindi 'yon okay, Annette." putol ni Liz kay Annette nang magsalita ito. Yumuko si Annette habang umiiyak. "Hindi okay na hindi ko sinabi sa inyo... alam kong mali 'yon para sa inyo pero para sa akin, tama kasi 'yun, e." she cried more.
I want to hug her, but my knees are getting weak. Mahigpit ang hawak ko kay Annette na para bang matutumba na ako anytime.
"Tama kasi sa akin na huwag na kayong mag-alala... ayokong mag-alala kayo... ayokong maging pabigat sa inyo."
"Ilang beses ba naming sasabihin sa'yo na hindi ka pabigat sa amin? Sa tingin mo ba, hindi kami nag-aalala sa'yo ngayon?" I hear an annoyance in Heileigh's voice.
"I know... I know... I'm sorry... It was my fault... Ayokong makadagdag sa problema niyo kaya... hindi ko sinab-"
"Hindi ka problema sa'min." I cut her off. She wiped her tears so she could see us clearly.
"Alam ko naman 'yon pero kasi... hindi ko masabi sa inyo dahil... kahit ako mismo sa sarili ko... hindi ko rin matanggap... pero ngayon... tanggap ko na, tanggap ko na... na mawawala na 'ko." umiiyak niyang sabi.
"I'm sorry, Liz..." umiiyak na sabi ni Leah at nag-nap na sa hospital bed ni Liz.
"Leah..." pinatayo siya ni Heileigh kaya tumayo siya.
"I don't want to say goodbye dahil hindi ko naman kayo papabayaan kahit wala na 'ko." she gave us a painful smile.
"Lizzeth!" inis na sabi ni Annette.
"I want to say thank you for all of your sacrifices for me. Thank you and I'm sorry for sacrificing your work for me. I am so sorry if nakaabala ako." magsasalita sana si Heileigh ngunit nagsalita na kaagad si Lizzeth. "Salamat dahil nakilala ko kayo. Salamat dahil hindi niyo 'ko iniwan. Salamat dahil nasa tabi ko lang kayo nang ilang taon hanggang ngayon. Salamat sa suporta niyo sa tuwing pinanghihinaan na 'ko ng loob." she wiped her tears again and cleared her throat so we could understand her properly. "Salamat sa pagmamahal niyo."
Tinakpan ko ang mukha ko habang umiiyak.
"Salamat dahil pinaranas niyo sa akin 'yung pagmamahal na hindi ko inaakalang mararanasan ko. Salamat dahil sa pagmamahal niyong 'yon, natutunan ko ring mahalin ang sarili ko." she smiled bitterly.
"We love you always." mahina kong sabi. My voice broke.
"Hindi na kayo girls dahil ang mga babaeng nandito ngayon sa tabi ko ay mga ladies na. You've grown so much." she smiled again.
That smile didn't make me smile, that made me cry because that smile was full of pain.
"Masaya ako para sa inyong apat dahil natupad niyo na ang mga pangarap niyo. Masaya ako dahil nahanap niyo na ang mga taong mamahalin kayo, susuportahan kayo at mag-iistay sa tabi niyo sa panahong ubos na ang oras ko."
I already prepared myself for this day, but it's still hurting. It fucking hurts. It is like someone is stabbing my heart while I hear her words.
"Proud na proud ako sa inyo... proud na proud ako... masaya ako... masayang-masaya ako para sa inyong apat... I love you, ladies." she smiled again.
She's smiling to tell us that she's okay even though her eyes were full of pain.
"Mahal na mahal ka rin namin. Salamat... maraming salamat salamat din... maraming salamat sa suporta mo... dahil sa'yo nakayanan naming lumaban kahit mahirap." umiiyak na sabi ni Heileigh.
"Thank you, Liz... salamat sa pag-aalaga mo sa amin... salamat sa mga ginagawa mo para sa'min..." sabi naman ni Leah.
"Salamat sa mga sinakripisyo mo para sa amin... salamat dahil kahit na may ginagawa ka, hinihinto mo para sa amin kapag kailangan namin ng tulong... salamat dahil handa mong isuko ang lahat para sa'min..." Annette sobs.
"Thank you... thank you for being there for us through our ups and downs. Thank you for motivating us when we don't want to fight anymore... Thank you, Lizzy... Thank you very much..." I cried more and more and more.
"Mahal na mahal ka namin, Lizzeth."
"Mahal na mahal ka namin... mahal na mahal..."
"Habang-buhay ka naming mamahalin..."
"We loved you, then, now and forever."
"I love you so much, my ladies." sinenyasan niya kaming yakapin siya kaya lumapit kami sa kanya para mayakap siya. "Tomorrow... 5PM... pwede ba tayong pumunta sa paborito nating park?"
"Yes, yes," sagot ko, tumatango-tango sa kanya.
"Before I leave, I want to see him again..." napabitaw ako sa yakap nang marinig ang sinabi niya. "Gusto ko... gusto kong nasa tabi ko siya... gusto ko... kasama ko kayo..."
Tumabi lang kami sa kanya hanggang sa makatulog na siya. Alam kong napagod siya sa kakaiyak. Natulog na rin ang tatlo dahil napagod na rin siguro sa kakaiyak. Habang ako, nandito kino-contact ang may-ari ng restaurant na pinagtratrabahuan noong Alexander.
"Where did he live?" tanong ko sa taong nasa kabilang linya. Tumango ako at pinatay na ang tawag. Pumasok ako ng banyo para magpalit ng damit at mag-ayos ng sarili.
"Saan ka pupunta?" I stopped walking when I heard William's voice. "Woman, face me." he commanded.
I faced him with a serious face.
"So, saan ka pupunta?" nagtatakang tanong niya sa akin. "Bakit ganiyan ang ayos mo?" tanong niya na naman nang hindi ako sumagot.
"This is Ms. Atienza, Alex." pagpapakilala sa akin ni Mr. Gomez. "Ms. Atienza, this is... Alexander Ignacio, one of my waiters."
"Good afternoon, Mr. Ignacio." inilahad ko ang kamay ko, naguguluhang kinuha 'yon ni Alexander. Tipid akong ngumiti sa kanya.
"Ikaw 'yung kasama noong Lizzeth, hindi ba?" tanong niya sa akin, I nodded.
"Maiwan ko muna kayo," Mr. Gomez tapped my shoulder before walking to William, who is now drinking coffee. Gusto niyang samahan ako ngunit sinabi kong hayaan na ako dahil kaya ko naman na.
"I am here to talk to you." sabi ko. We sat at the table that is near the window.
"Anong pag-uusapan natin?" naguguluhan niyang tanong sa akin, nakakunot pa ang noo.
I told him the plan. I told him that Lizzeth met Kazimier in her dream when she became comatose.
"I'm sorry..." I wiped my tears with the tissue he gave. Hindi ko alam kung saan galing 'yon pero kinuha ko nalang at pinunas sa pisngi kong basang-basa na.
"Pasensya ka na, Ms. Atienza pero hindi ko talaga magagawa ang sinasabi niyo. May pasok po ako no'n, kailangan kong kumayod para sa nanay ko kaya-"
"Limang daang libo, gawin mo lang." wala sa sariling sabi ko. Alam kong malaki ang perang sinabi ko pero wala akong pakialam.
"Ms. Atienza..."
"Isang milyon. Isang milyon, Alexander. Isang milyon, pumayag ka lang. Cash kong ibibigay sa'yo ang pera." seryosong sabi ko.
Sarkastiko siyang natawa. "Ganiyan na ba talaga ang mindset niyong mayayaman?"
"We badly need you." kung pwede lang na lumuhod sa harapan niya, ginawa ko na.
"Ms. Atienza, pasensya ka na pero hindi ho 'ko papayag sa gusto niyo." I looked away. "Bakit ko naman ho aalagaan ang isang taong hindi ko naman kilala? At isa pa, mahalaga ho ang oras ko. Kung sa tingin niyo, makukuha niyo 'ko sa pera niyo, nagkakamali kayo." mariin niyang sabi.
"Alexander!" sigaw ni Mr. Gomez nang makitang naglakad na paalis si Alexander. I sighed heavily. Napahilamos ako sa mukha ko, hindi na alam ang gagawin.
I want her to be happy even in her last breath.
"Saan kayo galing na dalawa? Bakit ganiyan ang itsura mo? Anong meron? Saan kayo nagpunta?" sunod-sunod na tanong ni Annette sa akin ngunit hindi ko siya sinagot at dire-deretsong pumasok sa loob at humiga sa sofa.
"Daddy... I love you so much..." I immediately opened my eyes when I heard Lizzeth's sobs.
"I love you, anak..."
"Thank you, thank you for everything... thank you... so much... I love you."
Nakatulog ako ulit habang naririnig ko na may nag-iiyakan. Pagkagising ko ay nag-ayos ako ulit dahil balak kong puntahan ulit si Alexander, baka magbago ang isip niya.
"Uriyah,"
I was about to hold the doorknob but I heard someone calling me. I sighed and forced myself to smile before facing Lizzeth.
"Aalis ka na naman? Saan ka pupunta?" tanong niya, nakakunot ang noo. "Kanina pagkagising ko, wala ka tapos ngayon na nagising na naman ako aalis ka na naman."
"I will... just... buy something. Yes, I am hungry kasi." peke akong tumawa.
"Sigurado ka?" I nodded with a fake smile on my face. "Kung ganoon... mag-ingat ka."
Lumapit ako sa kanya at niyakap siya saglit.
I will make you happy, Lizzeth.
Dali-dali akong naglakad papalabas at sinuot ang hood ng hoodie ko para hindi nila ako mamukhaan. My heart was beating so fast when I saw Lucas and William. They were walking with a can of beer in their hand.
"Heck," elevator ang ginamit ko pababang parking lot. Dala ko lang ang susi ng kotse ko at wallet. Wala akong dalang phone para hindi nila ako ma-contact.
"Ms. Atienza," gulat na sabi ni Alexander nang makita ako sa labas ng bahay nila. "Paano niyo nalaman kung saan ako nakatira?"
"It doesn't matter anymore. I am here to ask you if you've changed your mind." I smiled.
"Hindi. Hindi pa rin nagbabago ang isip ko. Umuwi na ho kayo dahil gabi na at-"
His eyes widened when I kneeled in front of him. My tears are starting to fall.
"Tumayo k-"
"Please... Lizzeth... I want her to be happy..." kasabay ng pagtulo ng mga luha ko ang pagbuhos ng malakas na ulan. Agad na lumapit sa akin si Alexander para patayuin ako ngunit humawak ako sa kamay niya.
"Tumayo ka diyan... baka ho magkasakit ka. Nasaan po ba ang-"
"Maawa ka... handa kong ibigay ang lahat... kailangan ka niya... kailangan ka namin..." I begged.
This is the first time I begged someone because I don't like begging. Naniniwala ako na kung ayaw, huwag pilitin ngunit wala na 'yon ngayon sa isip ko. Handa na 'kong maubos ang pride ko para kay Lizzeth. Para sa kasiyahan niya.
"Ms. Atienza, baka magkasakit ka. Tumayo ka na diyan-"
"May taning na ang buhay niya!" sigaw ko habang umiiyak. Nabitawan ko ang kamay niya kaya napayuko ako sa kalsada habang dinadama ang lakas ng ulan.
TO BE CONTINUE...