Plannen om uit te voeren
Ik had de hele ochtend aan mijn liedje gewerkt in mijn vaders muziekkamer. De melodie die ik een paar dagen geleden vaag in de verte al kon horen, was nu erg duidelijk. Het leek wel alsof alle blokkades, die het me altijd zo moeilijk hadden gemaakt om muziek te spelen, opeens waren opgeheven. De ene noot na de andere vloeide vanuit mijn vingers naar de toetsen van de piano.
Alleen de tekst bleef een struikelblok. Ik was nog steeds niet verder geraakt dan een strofe en het refrein, en dat irriteerde me mateloos. Ik wilde iets betekenisvol creëren, iets waarin anderen zich konden herkennen.
Het laatste wat ik wilde was het zoveelste liedje over de liefde schrijven. Doen wat andere al eens voor jou gedaan hadden was simpel, maar iets nieuw proberen was altijd moeilijk. Je moest zelf de paden maken in plaats van de mooie geasfalteerde snelweg van het leven te volgen. Wegen. Misschien kon ik daar wel iets mee.
Ik opende mijn notitieboekje en tikte inspiratieloos tegen het lege blad. Even was ik jaloers op Nathan, die al de hele ochtend verwoed zat te typen op zijn laptop. Ik had geen idee waar hij mee bezig was, maar het ging hem precies beter af dan mijn poging om een liedje te schrijven.
Nathan voelde dat ik hem aanstaarde en keek op. Hij glimlachte voorzichtig. 'Lukt het?' Hij knikte met zijn hoofd naar mijn nog steeds blanco schrift.
Ik schudde mijn hoofd. Nathan schoof een stukje op en klopte met zijn hand op het plekje naast hem op de grond. Ik stond op en gebruikte de muur om me naar beneden te laten zakken. Van zodra ik zat, vlocht Nathan zijn vingers onmiddellijk door de mijne, het was een automatisme geworden.
'Ik kan nog steeds niet geloven dat jij nu mijn vriendin bent,' mompelde hij terwijl hij mijn hand naar zijn mond bracht om er een kus op te drukken.
Ik liet me tegen hem aanzakken en legde mijn hoofd op zijn schouder. 'Ja en wat een vangst is die vriendin van je. Nu ze er eindelijk voor kiest om haar eigen weg te gaan, lukt het haar niet,' zei ik nukkig en puur uit frustratie gooide ik het blanco schrift weg, dat door de kracht van mijn worp nog even verder schoof over de vloer.
'Je bedenkt vast nog wel iets,' zei hij bemoedigend terwijl hij zijn laptop dichtklapte.
Ik humde wat en ik hoopte dat dat instemmend klonk.
'Celeste?'
'Ja?' Ik voelde aan de toon waarop hij mijn naam uitsprak dat hij me iets ging vertellen dat ik waarschijnlijk niet wilde horen.
Hij zweeg even. Hij zocht duidelijk naar de juiste woorden. 'Wat als je nu wel eens zou meedoen met de auditie van het KoMuDa?' Hij zei het op een lieve, geruststellende toon, maar in mijn hoofd ontplofte er van alles.
Er ging een wervelstorm aan gedachten door mijn hoofd. Ik begon te lachen. Dat was de enige manier om de wervelstorm aan gedachten te kunnen kalmeren. Langzaamaan kalmeerde ik. 'Je maakt een grapje. Toch?'
'Zie ik eruit alsof ik een grapje maak?'
Vol ongeloof keek ik hem aan. 'Waarom zou ik nog meedoen? Ik heb net besloten dat ik niets met klassieke muziek wil gaan doen. Dat dat niet het leven is waar ik voor wil kiezen.' Ik stond op en raapte mijn lege schrift op. Ik hoorde Nathan zijn laptop naast hem neerzetten en opstaan.
Behoedzaam kwam hij dichterbij en voorzichtig nam hij mijn hand in de zijne. Langzaam tekende zijn vingers cirkels op de rug van mijn hand. 'Luister even naar me. Stel je voor,' begon hij, 'stel je voor dat je het podium opstapt en dat iedereen verwachtingsvol zit te wachten op een stuk van Mozart, Bach of Beethoven en dat je dan compleet onverwacht een echte Celeste speelt.'
'Ik denk niet dat ik helemaal kan volgen,' zei ik bedenkelijk. 'Een echte Celeste?'
'Probeer het je in te beelden. Je stapt dat podium op en voor iedereen in de zaal zing je je eigen nummer. Zou dat niet de perfecte afsluiting zijn? Correctie, zou dat niet het perfecte begin zijn?' Hoe meer hij het erover had, hoe enthousiaster hij werd en ik kon er niet om liegen maar de symboliek sprak me wel aan.
Ik keek naar de lege pagina's in mijn schrift en dan naar het stapeltje papier waarop al een deel van mijn liedje geschreven stond. Er waren dingen geschreven en herschreven. Er waren woorden omcirkeld en doorstreept, er was zoveel doorstreept. Pijlen wezen alle kanten op, voor iemand anders dan ik was het moeilijk om te achterhalen welke zin nu voor de andere moest komen.
Nathan zag mijn bezorgde blik en nam me voorzichtig vast. 'Laat die tekst nu even voor wat het is. Er was toch nog iets anders wat je eerst wou doen?'
'Waar heb je die ballonnen gelaten?' vroeg ik.
Ik had de ballonnen die Nathan voor me had gekocht, stevig in mijn hand geklemd. Mijn vingers waren enkele minuten geleden al wit gekleurd en de afdruk van mijn eigen nagels zou nog wel even blijven staan, maar het zou het allemaal waard zijn.
Op voorwaarde dat dit goed ging, uiteraard.
Ik had moeite met ademhalen toen ik mijn eerste voetstappen op het voetpad zette en hoe verder ik liep, hoe schrieler mijn ademhaling klonk. Nathan had aangeboden om mee te wandelen tot aan de deur, maar dit was iets wat ik zelf moest doen. Al had ik hem, als de bangerik die ik was, wel post laten vatten naast de brievenbus zodat als het niet helemaal ging zoals ik wilde, hij me meteen kon komen redden.
Nathan leunde nonchalant tegen een verkeersbord. Toen hij merkte dat ik naar hem stond te kijken, stak hij bemoedigend zijn beide duimen hoog in de lucht. Mijn maag, die zich onderweg naar hier al een paar keer had omgedraaid, keerde zich langzaam weer in zijn normale toestand. Dat effect had Nathan op me, alles wat verkeerd voelde, maakte hij weer goed.
Iedereen zou een Nathan moeten hebben.
Het huis was amper veranderd. De gevel was nog steeds parelwit en de voortuin was nog steeds tot in de puntjes onderhouden. De rozen roken nog steeds net zo goed als vroeger, of misschien zelfs nog beter.
Voor ik kon terugkrabbelen, duwde ik vastberaden op de bel. Mijn eerste reactie was de wil om te vluchten, maar dat lukte niet doordat mijn voeten aan de grond genageld waren.
'Alsjeblieft laat er niemand thuiszijn, niemand thuis,' prevelde ik zachtjes. Hopelijk was er niemand thuis en als er iemand thuis was, wilde dat niet noodzakelijk zeggen dat ze ook de bel hadden gehoord of dat ze wilden opendoen. Ik wilde zó graag weer naar huis, als een klein meisje op haar eerste schooldag dat huilend bij de juf zat omdat ze haar mama miste.
Ik bleef enkele minuten voor de deur staan dralen.
Niemand deed open.
Hoewel ik net nog had gewild dat er niemand thuis was, werd ik nu wel overspoeld door een vlaag van teleurstelling. Stilletjes had ik gehoopt dat er wel iemand zou opendoen, al wast het maar Leontine de poetsvrouw. Zou zij hier nog steeds werken? Of zou ze al op pensioen zijn? Toen ik klein was zag ze er namelijk al oud uit. Al is het misschien niet zo een goed idee om in leeftijdsgevallen te luisteren naar het oordeel van iemand die vijf was. Voor iemand die vijf was, leek iemand van veertig al snel hoogbejaard.
Ik draaide me langzaam om. Ik had wel lang genoeg gewacht. Teleurgesteld liep ik terug naar Nathan die me een bemoedigende glimlach schonk.
'Celeste?'
Ik hoorde Marissa's verbaasde stem en met een ruk draaide ik me om. De ballonnen sloegen door de wilde beweging in mijn gezicht en met moeite duwde ik ze weg. Sprakeloos keek ik haar aan.
'Wat doe jij hier?' Marissa herstelde zich van haar verbaasde houding en nam haar natuurlijke houding weer aan, de gemene.
Zonder iets te zeggen stak ik mijn hand met de ballonnen naar haar uit.
'Wat is hier de bedoeling van?' Ze leek geïrriteerd.
Ik haalde diep adem. 'Ik wilde zeggen dat het me speet.'
Marissa trok in ongeloof haar wenkbrauwen op, of ze trok ze op omdat ze geen idee had wat er aan de hand was. Dat was me niet zo duidelijk.
Ze had al kunnen schreeuwen dat ik moest ophoepelen, maar dat deed ze niet. Dus aangemoedigd door haar zwijgen sprak ik verder: 'Ik ben vast de laatste persoon die je ooit voor je deur had willen treffen en ik zou wel een idioot zijn als ik niet wist waarom.' Ik lachte zenuwachtig. 'Ik ben waarschijnlijk al een paar jaar te laat, maar gelukkige verjaardag, Marissa.'
Opnieuw stak ik de ballonnen naar haar uit.
'Celeste...' Marissa leek ontroerd al was ik daar niet honderd procent zeker van.
'Mag ik even zeggen wat ik te zeggen heb, want anders lukt het me misschien niet meer.'
Marissa lachte, de eerste oprechte glimlach die ik in jaren bij haar had gezien.
'Ik had toen tegen hem in moeten gaan en dat heb ik niet gedaan. Ik had moeten zeggen dat ik naar het feestje van mijn beste vriendin had willen gaan, dat er niets belangrijker was die dag. Ik ga het beter doen nu. Ik ga mijn eigen keuzes maken nu en ik weet dat ik je gekwetst heb, maar ik wil dat je weet dat dat me heel erg spijt.' Ik duwde de ballonnen in haar hand en draaide me om. Nu al een beetje lichter dan toen ik hier aankwam.
'Celeste.'
Ik draaide me verrast terug om.
Marissa lachte voorzichtig door haar tranen door. 'Ik ben blij dat je bent langsgekomen. Hier heb ik lang op gewacht, zonder dat ik het zelf wist.'
Beschaamd keek ik naar mijn voeten. 'Het spijt me dat het zo lang moest duren.'
'Ik vind het heel erg van je vader,' fluisterde ze.
'Ik ook.' En dat zei ik voor het eerst in een lange tijd oprecht.
'Je moet je wel erg verloren hebben gevoeld.'
'Ja,' gaf ik schoorvoetend toe, 'ik was verdwaald, maar dat is oké, ik heb nu mijn eigen weg gevonden. Ik ga mijn eigen muziek schrijven. Als de tekst wil komen uiteraard'
'Wil het niet vlotten?' vroeg ze en ze leek geïnteresseerd.
'Niet echt,' gaf ik lachend toe. Het was lang geleden dat we zo een normaal gesprek hadden gevoerd. Zonder beledigingen heen een weer te gooien.
'Je hebt zoveel moeten doorstaan Celeste om hier te raken, schrijf daar over. Begin bij iets wat je kent en ga van daaruit verder.'
Thuis aangekomen was ik alleen. Nathan was naar huis gelopen. Niet dat ik dat erg vond, want Marissa's woorden hielden me al de hele weg naar huis bezig en opeens alsof ze daar al die tijd al waren, kwamen de juiste woorden. Ik haastte me naar boven en nam het eerste papier dat ik tegenkwam.
Dat was het moment dat ik mijn lied neerschreef. Zodat iedereen het binnenkort kon horen, maar vooral voor mezelf.